Heimskringla - 06.04.1932, Blaðsíða 6
f. 8K>A
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 6. APRÍL 1932
Á HÁSKA TÍMUM
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir
George A. Henty
“Nei, sízt vildi eg þurfa að gera feilskot
undir þeim kringumstæðum,’’ sagði doktor-
inn. “Og svo verða þeir Wilson og Richards
við hendina, til þess að ganga milli bols og
höfuðs, sem maður segir, ef mér skyldi ekki
takast það.’’
Að þessu hlógu allir, því óför þeirra félaga
seinast var þeim í fersku minni.
“Hvenær skal þá förinni heitið, majór?’’
“Eg get ekki ákveðið það rétt í svipinm’’
sagði majórinn. “Við þurfum að sjá hvernig
öllu reiðir af að því er Sepoya snertir. Sem
stendur dettur mér ekki í hug að fara einn
dag frá, eða ieyfa nokkrum liðsstjóranna I
það. En ef kyrð kemst á og við heyrum ekk-
ert meira um þetta skotfæramögl, á næstu
tíu, fjórtán dögum, þá fer eg nú að hugsa um
þessa veiðiferð.
Svo leið og beið, að ekki heyrðust neinar
fréttir um uppreisn í stærri eða smærri stíl,
en samt voru fréttirnar þess efnis, að óánægj-
an og óþektin væri almenn. Húnbrunar voru
venju fremur margir um gervalt landið. Var
áiitið að þeir eldar væru viljandi kveiktir, og
álitið að óspekt þessi væri orsök í því. Af þessu
öllu leiddi að norðurálfumenn voru hræddir
og kvíðandi, og bætti það ekki um, að haft var
eftir innlendum liðsforingja. stuttu fyrir upp-
þotið í Berhampore, að almenn uppreisn um
ait Indland væri í undirbúningi, og tilgangur
uppreisnarforingjanna væri að drepa og myrða
alt hvíta fólkið, og að því búnu safnast sam-
an í Delhi. Saga þessi þótti ekki trúleg, enda
þótt, þó lítilfjörlegt væri, sannaði að eitt-
hvað var hæft í henni. Menn vildu ekki trúa
því að hermenn, sem þeir höfðu verið sam-
tíða í mörg ár, sem drengilega höfðu barist
með þeim í mörgu stríði, mundu hyggja á
svo ógurleg svikabrögð og níðingsverk, og að
því er séð varð- án þess nokkur virkileg á-
stæða væri til.
Það var ekki hægt að segja nema alt
það bezta um hermennina í Deennugghur og
hið sama var að frétta frá þeim í Cawnpore,
enda hafði Rajainn í Bithoor fullvissað óberst-
ann um, að sýndu Sepoyar sig líklega tii upp-
reisnar, skyldi hann sjálfur koma með alt sitt
iið til að kefja slíkar tilraunir þegar í byrjun.
Þegar bréf með þessum fréttum kom frá ó-
berstanum, glaðnaði mikið yfir mönnum, og
kviknaði þá sú von á- ný, að ekkert væri að
óttast.
Hitatíðin var nú að byrja- og var nú heit-
ara en svo um miðbik dagsins, að kvenfólkið
gæti farið nokkuð út. En snemma á hverjum
morgni fór þó Isabel æfinlega út, þó ekki
væri nema yfir til hennar Mrs. Doolan, sem
nú átti erfitt með börnin sín í hitasvækjunni.
“Ó' eg vildi að hátt fja.Il væri einhvers-
staðar í grendinni,’’ sagði Mrs. Doolan einu
sinni, “svo við gætum flúið upp á það og ver-
ið þar af og til í hitatíðinni, og geymt börnin
okkar þar altaf. En það er nú engu slíku að
heilsa hérna í Oude. Mér sýnist hitinn vera
farinn að verka á þig líka. Þú lítur virkilega
ekki eins vel út nú í nokkra daga, eins og þú
átt að þér.’’
“Já, eg býst við að þessi ógnar hiti verki
eitthvað á mig,’’ svaraði Isabel, “og svo er nú
þessi sífeldi kvíði góður ábætir. Það kemur
öllum saman um að við þurfum ekkert að
óttast hér, en þó er ekki um annað talað en
Sepoya óeirðir, og getur það ekki annað en
aukið manni áhyggjur. En ef alt er nú að
færast í lag, eins og þeir segja. þá vona eg að
við fáum bráðum eitthvert annað umtalsefni.’’
“Eg hefi ekki séð Bathurst nýlega,”
sagði Mrs. Doolan.
“Og við ekki heldur,’’ svaraði Isabel með
hægð. Það eru sjálfsagt tíu dagar síðan hann
kom.”
“Hann er líklega farinn að útiioka sig
frá ölium, eins og hann gerði fyrrum,” sagði
Mrs. Doolan og um leið leit hún forvitnisl«ga
til Isabel, er þá var að hagræða einu barninu,
og hélt svo áfram: “Hann virtist hafa gengið
alveg úr hýði sínu um tíma, enda var Mrs.
Hunter að segja að hún hefði aldrei séð mann
taka öðrum eins breytingum svo snögglega,
en honum hefir líklega leiðst ónýtis mas okk-
ar. Það var hepni að Foster kom til að fylla
það skarð. Hvernig líkar þér við hann. Isa-
bel?”
“Hann er skrítinn,” svaraði Isabel með
hægð. “Eg hefi held eg aldrei kynst neinum,
sem eiginlega er líkur honum. Honum er lið-
ugt um málbeinið og getur ávalt sagt nýjar
sögur. Og svo er hann svo einkennilegur að
því leyti, að ef hann sezt niður hjá manni,
þá fer hann undireins að tala í lágum róm,
eins og launungarmál væri um að ræða, og
það þótt umtalsefnið sé ekki annað en veðrið.
Eg er alt af að spyrja sjálfa mig hvað mikið
hann eigi af einlægni og hvað mikið sé undir
yfirborðinu.”
“Það er nú held eg heldur lítið undir yf-
irborðinu hjá honum', góða mín,” sagði Mrs.
Doolan, “og það lítið sem þar er, er betur
komið þar en fyrir allra augum. og þess vegna
bezt að láta það liggja. En víst getur hann
verið skemtilegur, þegar hann vill, og fáar þær
stúlkur, sem ekki þættust af að ná áliti hans,
af því að hann er talinn fríðastur og glæsileg-
astur liðsforingi á öllu Indlandi, og sem oftar
en einu sinni hefir unnið frábær hreystiverk.”
“Eg álít nú að fríðleiki karlmanns hafi
æði litla þýðingu,” sagði Isabel.
“Því skyldi fríðleikinn ekki hafa jafna
þýðingu bæði fyrir karla og konur,” sagði
Mrs. Doolan hlæjandi. Það er ekki til neins
fyrir okkur þessi uppgerð, Isabel. Það er
eðli okkar að dáðst að því sem fallegt er, og
eg sé þess vegna ekki, því við megum ekki
dást að fríðum manni alveg eins og við dá-
umst að sérlega fríðri konu.”
“Jú við geturn dáðst að fríðleikanum-
Mrs. Doolan, þó okkur líki maðurinn á engan
hátt,” svaraði Isabel.
“Einmitt það,” sagði Mrs. Doolan. “En
nú held eg að þú ættir að fara heim áður
en sólin hækkar meira á lofti, þótt ekki hafi
eg minstu löngun til þess að losast við þig.
En þú ert svo föl og þreytuleg, að þú mátt
ekki vera nema sem minst úti í þessum voða-
lega hita.”
Það var satt, sem Mrs. Doolan sagði.
enda hafði Isabel átt í ströngu stríði undan-
farna viku. Fyrstum sinn var hún altaf að
velta fyrir sér hvernig hún ætti að taka
Bathurst þegar hann kæmi, því henni fanst
bókstaflega ómögulegt að sýna honum sama
viðmót og áður, en hvemig gat hún þó breytt
til? En nú voru liðnir tíu dagar svo að hann
kom ekki. Þetta var svo óvenjulegt, að hún
varð skjálfandi hrædd. og í fyrsta skifti á
eftir þessu samtali við Mrs. Doolan, þegar
hún náði í doktorinn einsamlan, sagði hún
við hann:
“Það er undarlegt að Bathurst hefir ekki
komið svo lengi. Þú hefir þó auðvitað ekki
sagt honum frá samtali okkar um hann?”
“Auðvitað sagði eg honum frá því!” svar-
aði doktorinn blátt áfram. “Hvað annað var
til? Það leyndi sér ekki fyrir mér, að hann
yrði ekki eins kærkominn gestur í þessu húsi
nú eins og hann var áður, og var þá skylda
mín að gera honum aðvart um þá breytingu
og um leið að segja frá ástæðunum.”
Isabel stóð ráðalaus og eins og þrumu
lostin.
“Eg held þú hafir ekki gert rétt í þessu,
doktor,” sagði hún. “Þú hefir með þessu bak-
að mér tilfinnanleg óþægindi.”
“Getur verið, góða mín, svaraði hann,
“en tilfinnanlegra hefði þó verið fyrir þig að
láta hann sjálfan merkja orðna breytingu og
spyrja þig um ástæðuna.”
Isabel sagði ekkert um stund en stóð
niðurlút og sneri upp á fingur sína. Loks
spurði hún vandræðalega:
“Hvað á eg að gera?”
“Ja, eg get nú ekki séð meira verkefni
fyrir þig í þessu sambandi. góða mín,” svaraði
hann. “Mér dettur ekki í hug að segja að
Bathurst sé alfullkominn, en eg þori að segja
að hann er sá maður, að hann fer varla að
heimsækja þá, sem ekki vilja að hann komi.
Eg segi ekki þar með, að hann hætti alveg
að koma, því að með því móti kveikti hann
umtal og getgátur, sem þér yrði ekki síður
tilfinnanlegt en honum. En eg segi, að hann
komi hingað ekki framvegis oftar en hann
þarf til þess, að alt sýnist eins og áður var.”
“Eg held þú hefðir ekki átt að segja hon-
um þetta,” sagði Isabel og var þungt innan
brjósts.
Mér var ómögulegt annað, góða mín. “Þú
vildir neyða mig til að játa að eitthvað væri
hæft í sögunni, sem Foster hafði sagt þér.
Hefði eg ekki sagt honum neitt um alt þetta,
hefði hann haft gilda ástæðu til að reiðast
mér. Auk þess sagðist þú fyrirlíta mann sem
væri ragur og huglaus.”
“En þú hefir aldrei sagt honum frá því
doktor? Vissulega hefirðu ekki gert það?”
“Eg sagði honum það eitt, sem honum
var nauðsynlegt að vita, góð'a mín, það, sem
sé, að þú hefðir heyrt söguna, hefðir spurt
mig út í það mál, og að eg, sem hafði heyrt
alla söguna frá hans eigin vörum, hefði játað
að eitthvað væri hæft í sögunni- en jafnframt
staðhæft að hann væri hugrakkur maður að
sumu leyti. Hann spurði ekki hvernig þú
hefðir tekið þessum fréttum og eg bauð hon-
um engar upplýsingar í því efni. En hann skil-
ur held eg full greinilega, hvernig álit þú
hefir á huglausum manni.”
“Hvemig í veröldinni á eg að koma fram,
þegar hann kemur næst, doktor?”
“Alveg eins og þú kemur fram þegar
þú heilsar kunningja, hefði
eg ímyndað mér,” svaraði
doktorinn. “Fólk er viðmóts-
glatt við alla, hversu lítið álit
sem það kann að hafa á
þessum eða hinum. Og víst
máttu telja það, að Bathurst
minnist ekki einu orði bein-
línis eða óbeinlínis á þetta
mál. Eg held eg þori að á-
byrgjast að það getur eng-
inn maður greint nokkurn
mun á honum- hvorki þú né
aðrir. Tilfinningar hans í
sambandi við veikleika hans
hafa æfinlega verið honum
þung byrði, eins og hver mað-
ur getur séð af framkomu hans. Þessi
viðbót við þá byrði verður honum sjálfsagt til-
finnanleg, en hann slampast við að bera hana
samt sem áður vona eg. En nú verð eg að
fara.”
“Þú ert harðbrjóstaður í dag, doktor, en
til þess hef eg aldrei vitað fyrri,” sagði Isabel
og var þungt' niðrifyrir.
“Harðbrjóstaður!” tók doktorinn upp og
lézt verða hissa. “í hvaða skilningi? Eg
get sagt þér J eitt skifti fyrir öll, að eg blátt
áfram elska þenna pilt, og hafði gert mér
vonir í sambandi við hann, sem hann sjálfur
varla þyrði að kveikja í sínu eigin brjósti. Eg
er þér samþykkur í því, góða mín- að þetta
sem fram hefir komið hefir gert út um þær
vonir. Þú fyrirlítur hugdeigan mann, og mig
undrar það alls ekki. Á hinn bóginn er Bath-
urst allra manna ólíklegastur til að þröngva
sér í vinfengi við konu, sem fyrirlítur hann.
Nú er eg búinn að gera alt, sem í mínu valdi
stendur, að svo miklu leyti sem eg hefi vit á
því, til að losa þig við átakanlega'leiðinlegar
útskýringar í þessu sambandi, og þess vegna
þverneita eg þá líka þeirri kæru þinni, að eg
sé harðbrjóstaður. Jafnframt skal eg taka
það fram að eg lái þér ekki heldur þó þú iítir
þannig á málið. Ung og fjörmikil stúlka
gæti naumast litið á þetta öðruvísi en þú
gerir. Og eg skal bæta því við, að eins og á-
stæðurnar eru- þá er mjög heppilegt að þessi
uppgötvun kom svona snemma — jafn heppi-
legt fyrir ykkur bæði.”
Á meðan doktorinn flutti þessa ræðu,
varð Isabel ýmist hvít eins og pappírsblað,
eða hún varð dreyrrauð upp í hársrætur, og
undireins og hann þagnaði, sagði hún með á-
kafri geðshræringu:
“Eg held að það sé réttast fyrir okkur,
doktor að tala ekki um þetta framar.”
“Það held eg nú líka, svaraði hann, “og
skulum við þá gera þann samning, að minnast
ekki á það aftur. Vertu sæl!”
Doktorinn gekk út og ’hló upp í ermi
sína- rétt eins og alt gengi að óskum, en
Isabel lokaði sig inni í svefnherbergi sínu,
lagðist upp í rúm og — grét.
Svona leið enn vika, að ekki kom Bath-
urst, og var nú majórnum farið að verða ó-
rótt.
“Hann líklega vill síður hitta Foster,”
sagði hann eitt sinn við Isabel, eftir að hafa
lesið miða frá Bathurst þar sem hann af-
þakkaði kvöldverðarboð. “Þú manst að Fost-
er var að fleipra með, að þeir hefðu verið
saman í skóla, og mátti heyra á honum að
þeir voru lítt til vina. Og hann hefir auðvit-
að frétt hvað viljugur Foster er að sitja hér!”
Majórinn var ekki frí við þykkju. því honum
virtist Isabel vera þægilegri við hann heldur en
hann hafði gert sér vonir um, eftir að hann
hafði þó sagt henni ýmislegt af honum. Sann-
leikurinn var líka, að Isabel var einkar vin-
gjarnleg við Foster, einkum þegar doktorinn
var viðstr.dtíur.
En svo bar það nú til að Bathurst kom
til majcrsins að kvöldi dags, og var þá áliðið
orðið. Majórinn tók honum vel og kvað
hann mjög sjaldséðan gest.
Það er sjálfsagt hálfur mánuður síðan þú
komst,” sagði hann. Ertu kunnugur kaftein
Foster?”
“Við vorum trúi eg saman í skóla,” svar-
aði Bathurst með hægð. “En við höfum ekki
sést síðan, og höfum býst eg við tékið æði-
miklum breytingum.”
Foster varð virkilega hissa, er hann
heyrði að þessi stóri,- þreklegi maður var
Bathurst, því hann hafði hugsað sér hann
lítinn mann og veiklulegan. “Víst hefði eg
ekki þekt Mr. Bathurst að fyrra bragði,”
sagði hann. “Eg hefi eflaust.breyzt mikið líka,
en þó hefir hann virkilega breyzt meira.”
Hvorugur sýndi tilhneigingu til að heilsa
hinum með handabandi, eða lengja samræður.
1 þessu kom Isabel fram í stofuna. Það sló
léttum roða yfir andlit hennar, er hún sá
Bathurst, en hann hvarf á augnabliki. Hún
gekk til hans, heilsaði honum með handa-
bandi og sagði:
“Það er orðið æði langt síðan við höfum
séð þig, Mr. Bathurst. Ef allir væru önnum
kafnir eins og þú, þá yrði vist okkar hér
ROBIN HOOD HAFRAGRAUTUR HJÁLP-
AR DRENGJUNUM TIL AÐ VERÐA
STERKIR MENN.
RobinVHood
Rðpia Odts
nokkuð daufleg.” Hún beið ekki eftir neinu
svari, en gekk áfram og var innan skams
farin að spjalla við Foster. Bathurst stóð lítið
við, og bar að venju fyrir sig, að hann hefði
verið á ferðinni allan daginn, og þyrfti því að
taka til að skrifa.
Foster tók eftir því, að Isabel skifti lit»
þegar hún fyrst sá Bathurst- og réði af því,
að þar hefði líklega verið einhver samdrátt-
ur. “Ep, ætli eg sé nú ekki búinn að hleypa
snurðu á þann þráð?” hugsaði hann. “Eg gat
ekki betur séð en að hún sýndi honum kala
fremur en hitt.”
Svo leið aprílmánuður, að ekkert sérlegt
gerðist, og af því að alt leit þá svo friðsam-
lega út, sagði majórinn við doktorinn, að hann
sæi nú ekkert á móti því að þeir brigðu sér í
hina fyrirhuguðu tígrisveiðiferð. Doktorinn
beið þá ekki boðanna, en þeysti undireins af
stað til þorpsins, er kvartanir yfir mannæt-
unni komu frá, athugaði lands- og skógarlag,.
talaði við veiðimennina í þorpinu, kvaddi þá
til sóknar með sér og tiltók stund og stað.
Á tilsettum degi skyldu þeir safna liði all-
miklu, er umhverfa skyldi skóginn, er dýriS
faldi sig í. Liðsmenn þessir skyldu svo ganga
áfram í óslitnum hring að skóginum og inn
í hann og fæla dýrið úr leynum sínum út á
sléttuna- með ópum og köllum, hundgá og
pípublæstri — í einu orði, með öllum þeim
efnum og áhöldum, sem framleitt geta sem
óbærilegastan glamranda.
Bathurst tók að sér að fá léða sex fíla
til ferðarinnar hjá tveimur stórbændum f
grendinni. Er allir þurftu að vera vanir skot-
vopnum og veiðilátum. Þeir majórinn og
Hunter höfðu á yngri árum verið mjög gefn-
ir fyrir dýraveiðar, hlökkuðu nú einnig til
komandi sóknar, og útveguðu uxa og vagna
til að flytja tjöld og vistir á tiltekinn stað. í
förinni skyldu majórinn og Isabel, Mr. Hunter
og Mary (eldri dóttir hans), doktorinn að
sjálfsögðu, þeir “drengirnir” Wilson og Rich-
ards og kafteinn Foster. Bathurst var boðið
en hann afþakkaði. Doolan afþakkaði líka,
kvaðst í sannleika miklu líklegri til að skaða
einhvern förunautanna en dýrið. Rintoul
langaði til að fara og hafði ákveðið að vera
með, en kona hans úthelti svo miklu og sí-
vaxandi flóði af tárum yfir þeim hörmungum
sem yfir hann kynnu að dynja á þeirri voða
ferð, að friðarins vegna settist hann aftur.
Þeir Wilson og og Richards fögnuðu
mjög og töluðu ekki um annað en að nú
skyldu þeir reka af sér ámælin, sem fylgdn
á eftir þeirra fyrstu veiðiferð. Þeir fóru á
fund doktorsins sinn í hvoru lagi og báðu
hann að miskunna sig nú yfir þá og skipa
þeim stöðusvið þar sem þeir fengju tækifæri
fyr en aðrir. að reyna við dýrið. Þeir rök-
studdu mál sitt á sama hátt báðir, þannig að
hann hefði banað sVo mörgum tígrum um
æfina, að það gerði honum ekkert til þótt
hann eftirléti þeim þetta dýr. Auk þess viður-
kendu þeir íauðmýkt, að það væri hugsanlegt,
að þeir að öllu loknu, hæfðu nú ekki dýrið,
og færi svo, yrði heiðurinn hans að fullgera
verkið. Af því að doktorinn var æfinlega
geðgóður, þegar veiðiferð var í bruggi. þá
lofaði hann þeim sínum í hvoru lagi, að hann
skyldi gera alt sem hann gæti fyrir þá, en
sagði þeim um leið að það væri æfinlega
vandi að geta til hvar dýrið brytist út úr
skóginum.
Þó Isabel hlakkaði til ferðarinnar. þá
hafði hún ekki þann brennandi ákafa fyrir
því, eins og hún hafði gert sér hugmynd um,
þegar hún fyrst las um tígraveiðar. Það var
hennar hlutverk að ráða, með Rumzan ráðs-
manni, hvaða mat skyldi fara með, borðáhöld
og annað sem að því lýtur, og þurfti hún því
oft að ráðfæra sig við þær konurnar, við dokt
orinn, við Rumzan. Það var talið lfklegt að
umsátrið um skóginn stæði í tvo daga, og
þurfti því talsverðan.vistaforða fyrir svo margt
fólk. Tvö tjöld átti að taka, annað fjcrir
þær Isabel og Mary Hunter, en hitt fyrir
karlmennina. Allan þenna farangur átti að’
senda af stað á uxavögnum í dagrenning- en
fclkið ætlaði ekki af stað fyr en seint á degi,
eftir að mesti hitinn var afstaðinn.