Heimskringla - 08.06.1932, Blaðsíða 6

6 BLAÐStÐA
HEIMSK. RINGLA
WINNIPEG 8. JÚNÍ 1932
A háskatímum.
“Það er sjálfsagt,’* svaraði majórinn. “Við
erum hér í sama ástandi og sjómenn á leku
skipi, stýris- og reiðalausu og skipsbátar all-
ir týndir. Það er skylda skipverja að koma
skipsflakinu inn á höfn, en sé það að sökkva,
er þeim frjálst að leita til lands á hvern þann
hátt, er hverjum einum lízt vænlegast. Á
meðan tiitækilegt er að verja okkur í hús-
inu, verða ailir að stanóa fastir og taka sinn
þátt í vörninni. En þegar öll von er á þrotum,
er sjáifsagt að hver út af fyrir sig grípi til
þeirra ráða, sem honum þykja vænlegust til
þess að komast undan.’’
“Það verður nú vandameira þá en nú,
að komast út héðan,’’ sagði Foster. “Það var
vandræðaiítið fyrir Bathurst að smjúga vörð-
inn í kvöld, en vörðurinn verður þéttari og
varkárari, þegar víst þykir að þrengi að cflík-
ur. Eg sé heldur ekki hvernig konur og börn
færu að smjúga vörðinn.’’
“Þá gætum við nú fylgt þinni áætlun að
nokkru leyti,’ sagði majórinn. “Við gætum
stígið á hesta okkar og hleypt út og gegnum
vörðinn áður en þeir vita, hvaðan á sig stend-
ur veðrið, og dreift okkur svo, en farið á
harða spretti burt. Þeir sem viidu, gætu þá
haldið áfram ríðandi, en þeir, sem vildu, gætu
þá slept hestunum og farið gangandi. Á þenna
hátt gefast okkur þá tveir kostir, þegar í það
sárasta er komið, ef ómöguiegt verður að
komast að samningi.
Að þessu gerðu aliir góðan róm, og virt-
ist hér gefið bezta tækifærið, er tvær ólíkar
tillögur voru sameinaðar í eina. Var nú rætt
um þá vonina, að Hindúar þreyttust á umsát-
inu, og þá, ef væri til leitað, myndi mega
semja; og að síðustu, reyndist alt þetta ó-
möguiegt, væri samt nokkur von um, að þetta
litla setuiið gæti komist undan á einn veg eða
annan.
“Af því það er víst engin von á áhiaupi í
nótt,’’ sagði majórinn, “skulum við skifta okk-
ur í tvo varðflokka, og skal annar flokkur-
inn koma á vörð og hvíla hinn, eftir hverja
fjóra klukkutíma. Þú, Ðoolan, ert eiztur í
þjónustunni, næstur mér, og skalt þú því
stjórna öðrum flokknum, en eg stjórna hin-
um sjálfur. Foster og Wilson verða varðstjór-
ar með mér, en Rintoul og Richards með þér.
Vilt þú, Mr. Hunter, og hinir aðrir borgarar,
skifta ykkur í tvo varðflokka. Dr. Wade tel
eg með stríðsmönnum, þangað tii sjúkrahúss-
kvaðirnar gera honum það ómöguiegt.”
“Eg hugsa að honum sé óhætt að telja
mig stríðsmann alt til enda,’’ tautaði doktor-
inn fyrir munni sér-
“í fyrramálið,’’ hélt majó|rinn á|fram„
“hölduna við áfram að moka mold og sandi í
poka. Það er enn til fjöldi af tómum pokum,
og við þurfum þá aiia til að mynda pokavegg
fyrir öilum giuggum og hurðum niðri. Svo
þurfum við líka að hafa marga handbæra, til
að gera skotgarða úr, ef þeim tekst að brjóta
skarð í girðisvegginn. Ef þú ert nú búinn að
skifta ykkur borgurunum í varðflokkana, þá
skal minn flokkur nú taka við í fjóra tíma, en
hinum ræð eg til að leggjast til svefns alveg
umsvifalaust.”
Þegar konurnar heyrðu um þessa niður-
skipun, kvaðst Mrs. Doolan hafa breytingar-
tillögu að gera.
“Eyru kvenna,” sagði hún, “eru alveg eins
næm og eyru karlmanna. Eg sting því upp á,
að við leggjum til vörðinn fyrir þekjuna. Eg
skal vera ein af hópnum.’’
Á næsta augnabliki buðu aliar konurnar
þjónustu sína.
“Það er nú nóg að tvær séu uppi í senn,’’
sagði þá Mr. Doolan. “Eg skal taka fyrri vakt-
ina, og hafa aðra dóttur Mr. Hunters með
mér. Seinni vaktina tekur þá Isabei og hin
dóttir Hunters. Með þessu móti iosast karl-
mennirnir við þakgæzluna, en geta skift sér
í varðflokka að vild niðri í garðinum.”
Þessum boðum var tekið, og innan stund-
ar voru allir sofnaðir, sem máttu.
Nóttin leið svo, að ekkert bar til tíðinda.
Undireins um morguninn setti majórinn menn
til að reka saman sex stóra og sterka palla
út við girðingarvegginn. Skyldi einn vera við
hliðið, annar yfir við hinn endann, og tveir
við hvora hlið. Allir voru jafnstórir og jafn-
háir, tólf fet hver. Þegar maður stóð upprétt-
ur á pöllum þessum, hafði hann höfuð og
herðar yfiir virkisvegginn sjálfan, og gat þann-
ig beint byssu sinni í hverja átt sem hann
vildi meðfram veggnum, en krypi hann á pall-
inum, reis girðingarveggurinn hærra en höf-
uð hans, og var honum þá borgið fyrir skot-
um þeirra úti fyrir. Þegar þessari smíð var
lokið tóku allir til að moka í pokana, sauma
fyrir þá og hlaða þeim svo í veggi, tveggja
poka þykka fyrir hverjum glugga og þriggja
poka þykka fyrir öllum dyrum, að minstu
dyrunum undanskildum, sem opnar skyldu
vera til umgangs til hins síðasta. En samt
var hlaðið upp svo mörgum pokum á hentug-
an stað, að einnig mætti byrgja þenna eina
útgang úr húsinu á örfáum mínútum.
í millitíðinni hafði Mrs. Rintoul samið um
að skipa þriðja vörðinn á þekjunni, og var þá
verðinum skift þannig, að tvær konur voru á
verði fjóra klukkutíma í senn, og átta klukku-
stundir höfðu þær til svefns og hvildar. Þessu
snjallræði kvenfólksins að þakka, gátu því
allir karlmenn gengið til starfa niðri í garð-
inum, nema þegar áhlaup voru gerð.
Undireins í dögun byrjuðu Sepoyar aö
senda blýskeyti til dómhússins, en héldu sig
í hlé við skógarbrúska og tré- Skothríðin var
uppihaldslaus, en dreifð og gagnslaus alveg,
en ekki máttu varðkonurnar á þakinu standa
upp. En þær gátu séð svo nægði út á millí
pokanna, til að sannfærast um að enginn liðs-
samdráttur ætti sér stað í grendinni.
Um hádegið gaus upp skothríð, en þó
heldur h'tilfjörleg, úti hjá herbúðum, og gekk
þá majórinn sjálfur upp til að sjá, hvað það i
táknaði. Sá hann flokk manna með marga
fíla nálgast búðirnar.
“Þarna koma þeir nú með fallbyssurnar,
þykist eg vita,” sagði hann, “og mun nú eiga
að byrja fyrir alvöru. Jæja, þá eruð þið frúrn-
ar leystar af hólmi í bráð. Eg býst við orð-
sendingu frá þessum piltum innan skams, og
þá þurfum við að hafa menn hér uppi, sem
svara þeim aftur í sama tón!’’
Tvær beztu skytturnar í hópnum, þeir
doktorinn og Mr. Farquharson, voru nú send-
ir upp á þekju til að líta eftir komumönnum.
Að hálftíma liðnum gekk majórinn upp aftur,
og sagði þá doktorinn honum, að komnar
væru fjórar fallbyssur.
“Þær eru þarna á bungunni til vinstri
handar við herbúðirnar, og eg hygg í fjögur
hundruð faðma fjarlægö héðan. Þarna sérðu
menn vera að safnast saman fyrir aftan byss-
urnar. Riflar okkar bera svona langt leikandi,
en vel væri að þú sendir þrjá eða fjóra menn
upp hingað. “Drengirnir’’ báðir eru heldur
góðar skyttur og fyrir nokkrum árum var Mr.
Hunter talinn með beztu veiðimönnum- Við
getum held eg hrakið þá af bungunni þeirri
arna, og þess lengra sem við getum hrakið
þá, þess öruggara verður vígi okkar, en svo
býst eg nú ekki við að þeir geri stórvægilega
fígúru, þó þeir sætu þarna kyrrir. Byssur
þeirra eru sjálfsagt gamlir hólkar, og hlaupin
að líkindum of víð fyrir kúlurnar. Þeir gera
okkur engan stóran skaða, held eg, fyr en
þeir hafa gengið mikiu nær okkur en þetta.”
Majórinn sendi þá “drengina” og Hunter
upp, og tíu mínútum síðar riðu af fjögur
fallbyssuskot, og námu þá allir niðri í garð-
inum staðar við vinnuna, til að hlusta. Á
næsta augnabliki fuku í senn fimm skot úr
rifflum uppi á þekjunni, og aftur og aftur
riðu skotin af þar uppi, og svo þétt, að lítið
sem ekkert hlé var á milli. Eftir litla stund
kallaði doktorinn til þeirra niðri í garðinum:
“Þeir eru búnir að fá nóg af svo góðu
undireins í upphafinu og koma nú með fílana
til þess að færa fallbyssumar fjær!’
Svo sagði doktorinn þeim félögum sínum
að miða nú á fílana og hleypa af, þegar hver
væri tilbúinn, — bara að hitta fílana.
“Það er hægra að hitta fíl en tígrisdýr,
drengir,” sagði hann við WiJson, “reynið þið
ykkur nú!”
Eftir fimm mínútna skothríð kom Wilson
ofan með skilaboð til majórsins.
“Doktorinn bað mig að segja þér, herra
minn,” sagði hann, “að þeir séu búnir að
færa byssurnar. Öll þeirra fylking riðlaðist
og fór í ólagi er þeir flýðu, og með sjónauk-
anum okkar gátum við talið átta til tíu dauða
menn eftir á vellinum. Einn fíllinn fældist og
hljóp burtu um þveran manngarðinn, en það ,
ætlum við að fleiri fílar hafi særst, því að
þeim varð trauðlega þokað upp að fallbyss-
unum. Doktorinn segir að sóknin muni á enda
fyrst um sinn.”
Seinna um daginn komu tveir stórir hóp-
ar, er báðir höfðu fíla meðferðis, og námu
staðar við herbúðirnar. En þeir á þekjunni
skiftu sér ekki af þeim, en iögðu alt kapp á
að reka óvinina úr girðingum og skógar-
runnum í nágrenninu, og þegar kvöld var
komið hafði þeim tekist það að mestu. Um
kvöldið var og lokið við að moka í alla poka,
sem til voru, búið að hlaða úr þeim þykka
veggi fyrir gluggum og dyrum á húsinu, og
að auki var hrúga af pokum úti í garði, er
grípa skyldi til, hvenær sem lægi á að hlaða
nýja varnargarða-
15. kapítuli.
Þegar “virkis’’-búar komu sanxan við
var til um stund, því allir voru þreyttir eftir
var til um stund, því alilr voru þreyttir eftir
þunga vinnu í brennandi sólarhitanum. En
hvíldin og næringin hresti þá furðu fljótt.
Enda höfðu þjónarnir allan borðbúnað hrein-
an og gljáandi, eins og vant var á “friðar-
tíma’’. Breytingin frá venjunni var fólgin í
því einu, að blómvendir voru nú ekki á
borðinu.
Að venju komu karlmenn-
irnir í tárhreinum, snjóhvít-
um línklæðum, og konurnar
auðvitað voru í sínum þunna
Ijósleita kvöldbúningi, — alt
eins og vant var. Maturinn
á borði var margbreyttur og
vel til búinn, og kampavíns-
flöskurnar voru þar að venju.
Ókunnugum manni hefði ekki
getað komið í hug, að hér
væri um óvanalegar ástæður
að gera. Doktorinn lék við
hvern sinn fingur, og svo
gerðu þeir “drengirnir” Wii-
son og Richards, og gerðu
þá allir hinir við borðið sér
að skyldu, að vera — eða sýnast — kátir líka-
Drunginn, sem grúfði yfir hópnum í fyrstu,
hvarf því von bráðar.
“Þeir Wilson og Richards eru farnir að
verða meira en smáræðis veiðimenn,” sagði
doktorinn. “Þeir hafa reynt við tígra, og nú
við fíla, þ'ó við því hefðu þeir nú varla búist
fyrir nokkrum dögum. Þeir geta nú heldur
ekki enn gert út um það, hvor þeirra það var
sem særði fíl Rajahins svo að hann fór ham-
förum gegnum mannþröngina. Þeir segjast
báðir hafa miðað á þann fílinn, og af því
enginn vottur er fáanlegur til að sýna hvor
þeirra hæfði skepnuna, erum við neyddir til
að gefa hvorum fyrir sig óskifta helmings-
eign í heiðrinum.’’ ’
“En hvað það er nú þungbært fyrir okk-
ur, að þræla hér niðri í garðinum allan dag-
inn og sjá ekki hvað gerðist, eins og þið,”
sagði Isabel. “En eg álít nú, að við höfum eigi
að síður tekið okkar fullan skerf í að verja
virki okkar í dag. Hendurnar á mér eru bæði
sárar og stirðar af því að sauma fyrir opm
á öllum þessum gófu strigapokum. En ef
skifta skyldi heiðrinum í því tilliti, þá held
eg að Mrs. Rintoul hlyti stærsta partinn. Eg
er sannfærð um að hún er búin að sauma
meira í dag, en nokkur okkar hinna. Eg er
alveg hissa á, hvaða dugnaðar-jötunn þú ert,
Mrs. Rintouh’’
“Eg var fljót að sauma einu sinni, Miss
Hannay, þangað til nú fyrir skömmu,” sagði
Mrs- Rintoul. “Eg hefi varla snert á nál síð-
an eg kom til Indlands.”
“Eg viidi ráða þér til að halda áfram
saumaskapnum, Mrs. Rintoul,” gall þá við
doktorinn. “Saumarnir hafa gert þér meira
gagn þessa fáu daga, heldur en öll meðulin frá
mér; og eftir á að hyggja, eg held eg hafi
ekki gefið þér forskrift nú í mánuð. En síðan
þú komst til Indlands hefi eg aldrei séð þig
eins vel útlítandi eins og nú.”
“Eg held helzt að eg hafi ekki haft tíma
til að vera veik, doktor,” svaraði Mrs. Rintoul
og brosti vandræðalega. “Þessi ógnar bylting
hefir reynst mér heilsustyrkjandi meðal.’’
“Já, gagnlegt og gott, Mrs. Rintoul,”
sagði doktorinn. “Við erum öll þannig gerð,
að snögg bylting og blóðshreyfing er okkur
til góðs.”
Samkvæmt viðtekinni reglu sinni, hafði
Foster holað sér niður við hliðna á Isabel.
Hann hafði líka verið sem næst henni allan
daginn, og fært henni alla pokana, sem hann
mokaði í. Bathurst sat við hinn endann á
borðinu og gaf sig lítið að borðræðunum-
“Eg hélt það ætlaði að h'ða yfir Bathurst,
þegar skothríðin hófst í dag,” sagði Foster í
lágum róm. “Það var bara skringilegt að sjá
hann kippast við í hvert skifti, sem skot reið
af byssu, og náhvítur var hann í andlitinu.
Eg hefi aldrei séð jafn taugaveiklaðan mann.”
“Þú veizt að það er honum óviðráðan-
legt, kafteinn Foster,” svaraði Isabel meö
þykkju, “og eg áh't óréttlátt að henda gaman
að honum fyrir þann sorglega veikleika.’’
“Eg er ekki að henda gaman að honum,
Miss Hannay.v sagði Foster. “Eg kenni í
brjósti um hann.”
“Ekki gat eg nú merkt það af orðum
þínum eða málrómi,” svaraði Isabel, “en svo
held eg nú hel2t að þú getir ekki skilið í því
ástandi. Það hlýtur að vera hræðilegt að
vera undir slíkum forlögum.”
“Þar er eg þér samdóma,” sagði Foster.
“Eg veit það þó, að væri eg svona huglaus,
en þörf á liði mínu til að verja kvenfólk og
börn, þá gerði eg tafarlaust annað tveggja,
drekti mér eða sendi skammbyssukúlu í gegn-
um höfuðið á mér.’’
“En muna þarftu þó, að ekki skorti
Bathurst hugrekki, þegar hann gekk einn
saman í greipar óvinanna í gærkvöldi,” sagði
Isabel.
“Það er satt,” svaraði Foster, “hann gerði
það vel. En svo er athugandi, að hann talar
málið eins vel og Hindúar sjálfir, og þess
vegna var hættan í raun réttri ekki nema lítil,
eins og hann sagði sjálfur.”
“Mér leiðist að heyra þig tala þannig,
kafteinn Foster,” sagði Isabel óþolinmæðis-
lega- “Eg sé Bathurst sjaldan og hefi ekki yrt
á hann nema tvisvar eða þrisvar í mánuð, en
RobinÍHood
FI/OUR
ÞETTA MJÖL KOSTAR MINNA, VEGNA
ÞESS AÐ FLEIRI BRAUÐ FÁST
ÚR POKANUM
bæöi hann frændi og doktor Wade hafa mikiíí
álit á honum, og segja rangt að ásaka hann
fyrir þenna veikleika. Eg kenni í brjósti um
hann og vildi þess vegna miklu heldur að þú
talaðir ekki þannig um hann við mig. Það
gengur eitthvað að okkur öllum, og eins víst
meiri og skaðlegri kvillar, heldur en þessi teg-
und af taugaveiklun.”
“Þinn vilji er mér lagaboð, Miss Han-
nay,’ ’svaraði Foster. “Eg vissi ekki að Bat-
hurst er skjólstæðingur majórsins líka, en að
hann er skjólstæðingur hins virðingarverða
doktors, það vissi eg nú. Hefði eg vitað þetta
fyrir, þá hefði eg sagt minna.’”
“Eg held Bathurst sé ekki upp á það
kominn að vera nokkurs manns skjólstæðing-
ur, kafteinn Foster,” sagði Isabel með þykkju
sem hún gat ekki leynt. “En eg held að okk-
ur sé heppilegra að tala um eitthvað annað.”
Foster félzt á það og breytti umtalsefn-
inu fljótt og liðlega. Hann var Bathurst í
rauninni ekki andvígur, en forsmáði hann
fyrir það sem hann kallaði “hugleysi”. Hann
hafði sjaldan séð Bathurst síðan þeir fóru að
verð samtíða, og af því Bathurst kom varla
nokkurntíma til majórsins, kom honum ekki
í hug að óttast hann sem meðbiðil.
Rétt í því er menn voru að standa upp
frá borðum, kom Richards og annar borgar-
inn niður af þekjunni, og færði þær fréttir
að nú stæði eitthvaö til hjá Sepoyum. Kvað
hann heyra mega hávaða nokkum í grend
við rústirnar af húsi Hunters.
“Hverskonar hávaði er það?” spurði þá
majórinn-
“Líkast því að þar væru margir menn að
vinnu,” svaraði Richards.
“Mér h'zt svo á, piltar,” sagðá þá majórinn,
“að okkur sé heppilegast að ganga í víg-
skörðin. Settu þitt lið á pallana við girðingar-
vegginn, Doolan, en eg ætla upp á þekju með
mitt lið. Vilt þú, doktor koma upp með eitt-
hvað af flugeldunum, sem þú varst að búa
út um daginn. Við megum til með að reyna að
komast eftir hvað þeir hafa fyrir stafni.”
Undireins og þeir majórinn komu upp,
bað hann þá að standa hreyfjngarlausa al-
veg um stund, en gekk sjálfur út á þakbrún
og hlustaði. Eftir litla stund gekk hann til
mannanna aftur, og sagði, að þar væru ef-
laust allmargir að vinnu.
“Eg heyrði þaðan þrusk nokkuð, líkast
því að menn væru að grafa, og stöku sinnum
ofurlitla ‘smelli, eins og þegar að reka steytir
á steini. Þeir eru h'klega að byggja skýlis-
garða fyrir fallbyssur sínar. Eg var að vona
að þeir mundu hefja fallbyssuleiki sína úti á
sléttunni, en ef þeir ætla að byrja þama inni
í skóginum, geta þeir læðst fram og til baka
án þess að við sjáum, og geta enda fært fall-
byssunar þarna inn án þess að við getum gert
verulega tilraun til að hindra þá. Viltu Bath-
urst, segja Doolan að raða varðliði sínu á pall-
ana þei mmegin við garðinn. Segðu honum að
eg ætli að senda upp nokkra flugelda, því eg
haldi að þeir séu að hrófa upp fallbyssugaröi
í grend við hús Hunters, og að tilgangurinn
sé að menn hans séu tilbúnir að hleypa af
rifflunum, ef þeir við flugljósið geta komið
auga á þessa starfsmenn Sepoya. Seg honum
líka að láta mennina ekki standa upp nema
sem minst, því séu þeir að byggja garð þarna
úti, þá er eflaust, að Sepoyar hafa fjölda
manna í leyni skamt fyrir utan girðingu okk-
ar, og þeir einnig geta notað birtuna af flug-
Ijósinu- — Nú piltar skulum við búa um okk-
ur út við skotgarðinn. Hafið með ykkur alla
hlöðnu rifflana og skjótið eins fljótt og fram-
ast er unt, á meðan flugljósbirtan endist.
Verið sem þéttastir hérna í horninu og krjúp-
ið niður innan við pokavegginn. Raðið riffl-
unum í pokalögin næst efstu röðinni, svo að
ekkert uppihald þurfi að vera á skothríðinni
á meðan birtan endist. Þú, Wilson, skalt
hjálpa doktornum við flugeldana.”
Doktorinn kom nú upp í þessu og hafði
með sér nokkrar eldörvar, en er Wilson bauðst
til að skjóta þeim, neitaði doktorinn, en
kvaðst skyldi annast um það sjálfur, því hann
mundi hafa meiri æfingu í að meðhöndla þær
en nokkur hinna.