Heimskringla - 06.07.1932, Blaðsíða 5

WINNIPEG 6. JÚU 1932.
HEIMSKRINGLA
Að vísu er allmikið fé útistand-
andi hjá söfnuðum, sem eiga
að greiða fyrir prestsþjónustu,
en þó eigi svo, að teljast verði
óeðlilegt. Söfnuður sá, er mest
skuldar, hefir haft mjög mik-
inn kostnað af kirkjuaðgerð, og
hefir það að vonum seinkað all-
mikið öðrum greiðslum. En þess
er vænst, að létt verði á skuld-
um sem fyrst, eftir því sem
komið verður við.
Nefndin telur það vel farið
að gerðir hafa verið upp reikn-
ingar Beacon íh-ess fyrir sunnu-
dagaskólabækur. Á nú félagið
ail álitlegan forða af þeim bók-
um, sem mest eftirspurn er eft-
ir við skólahaid. En þegar þess
er gætt, að söfnuðir hafa feng-
ið á undanförnum árum allmik-
ið af bókum, án þess að hafa
greitt fyrir þær, þá mælist
nefndin fastlega tii þess, að þeir
reikningar verði jafnaðir sem
fyrst, og að framvegis verði
ekki afhentar bækur nema gegn
greiðslu út í hönd.
Á þingi þessu hafa komið
fram bendingar um að nauð-
synlegt muni vera, að hvetja
efnilega námsmenn tii þess að
leggja fyrir sig guðfræðinám.
Verði úr þessu, er ekki ósenni-
legt að þörf muni vera á sjóð
nokkrum fyrir útgjöid, sem í
sambandi við þetta kunna að
verða. Vill því nefndin leggja
áherzlu á, að mjög mikils er um
það vert að auka sjóð félags-
ins eins mikið og nokkur kost-
ur er á á komandi árum. Fyrir
því væntir nefndin þess, að
stjórnarnefndin fari að öllu sem
gætilegast með útgjöld. Og eina
tillagan um bein útgjöld, sem
nefndin gerir sjálf, er sú, að
séra Ragnari E. Kvaran sé end-
urgreiddur hluti af kostnaði sín-
um í sambandi við flutning
fram og aftur milli Manitoba
cg Saskatehewan á árinu. —
Leggur nefndin til að honum
séu greiddir $100 í þessu skyni.
Að endingu vil'l nefndin —
en í henni eru menn úr flestum
söfnuðum — geta þesjs, að
henni þykir sjálfsagt, að söfn-
uðir greiði samskonar tillag til
félagsins, eins og þeir hafa
greitt undanfarið ár.
Undirritað:
St. J. Scheving
K. Kernested
E. B. Johnson
G. M. K. Björnsson.
Björn Björnsson
S. E. Bjömsson.
Frh.
DAVÍÐ J. JÓNASSON.
Minning.
Eg get ekki látið andlátsfregn
þessa ágæta og sárt saknaða
vinar míns svo um eyrun þjóta,
að eg ekki minnist hans með
nokkrum línum. Eg hefi svo
margt að þakka og margs að
sakna í sambandi við hann, að
eitthvað af því verður að segj-
ast.
Eg kyntist honum fyrst vet-
urinn 1913. Þá var hann söng-
stjóri við Tjaldbúðarkirkju í
Winnipeg, en eg var í söng-
flokknum. Var eg þá tæpra 22
ára, umkomu- og mentunarlaus,
en framgjarn. Af hendingu og
án míns tilstillis, rakst hann þá
á lag eftir mig, og varð það til
þess, að hann þá þegar hændi
mig að sér, talaði í mig kjark
og hvatti mig til starfs og
dáða. Og hann lét ekki sitja
við talið eitt. Nei! Til að
sýna áþreifanlega, að hann
vænti einhvers af mér, lét hann
syngja áminst lag í Skjald-
borgarkirkju 1914. Var það
fyrsta opinbera uppfærsla á
mínum verkum. Og af því að
eg var þá, sem oftast endrar
nær, félaus, borgaði hann úr
sínum vasa fj'ölritun lagsins.
Frá því að við kyntumst, sem
fyr segir, og þar til vorið 1915,
að eg fór til Saskatchewan, var
eg tíður gestur í húsi hans, og
hiklaust Segi eg og skrifa, að
af engum einum manni hefi
lært jafnmikið og honumi Hann
umgekst mig ekki með hroka
stórbokkans, heidur með lítiJ-
læti göfugmennisins. Hann
hafði eitthvert undralag á að
gera hvorttveggja í senn, að iáta
mig finna hve erfiður listaveg-
urinn er, og halda sjálfstrausti
mjnu nægilega ;við, svo eg
treysti mér tii að leggja út á
hann ótrauður.
Mér er 1 minni, hve glaður
hann varð, er eg færði honum
lag, sem eg réðist í að skrifa,
sumpart eftir bendingum frá
honum. Þóttist hann kenna þar
ótvíræða framför. “Það verður
ekki langt þar til þú semur
stór verk,’’ sagði hann. Og hann
sagði það á þann hátt, að eg i
lifnaði aliur við, og fanst þetta
vera spádómur, sem hlyti að
rætast. Og þó lítt sé það fram
komið, höfðu þessi orð eigi að
síður góð áhrif á mig.
Hann átti mikið af klassisk-
um verkum og klassiskum
hljómplötum. Lét hann mér
það jafn heimilt og sjálfum sér,
og stilti svo til, að eg gekk æ-
tið hugmyndaríkari og starfs-
giaðari út úr húsi hans en inn
í það. Eg þykist varia þurfa
að taka það fram, að vinátta
okkar varð því heitari og inni-
iegri, sem árin liðu, og hefi eg
fátt tekið nær mér en að
kveðja hann í fyrrasumar, þá
er samvistum okkar sleit fyrij
fuit og alt.
Annars hefi eg vilja á að
votta minningu hans þakklæti
mitt og aðdáun, ásamt annars
velgerðafólks míns síðar, — og
heizt á eftirminniiegri hátt, ef
hentugleikar standa til. En . í
þetta sinn þykir mér ekki hlýða
að fara frekar út í okkar pei--
sónuieg viðskifti og vináttu, þvi
að eg get búist við að mörgum
þyki það Jitlu skifta. En þess
vil eg ibiðja menn, að leggja
mér ekki út til mikillætis það
sem hér að framan er ritað, þvi
það er aðeins iátið uppskátt af
þvi, að á þann hátt finst mér
að eg geta lýst göfugmenninu
betur en eg ella hefði tök á.
Og svo til að árétta þá staðhæf-
ingu, sem bygð er á reynslu
minni: að eg get ekki óskað
ungum og umkomulitlum list-
nema meiri gæfu en að hitta
og kynnast slíkum manni, sem
Davíð Jónasson var.
Vil eg þá í fáum pennadrátt-
um snúa mér að því, sem al-
menning varðar meira, sem sé
starfi hans í þarfir íslenzkrai
þjóðrækni og íslenzkrar tón-
listar í Vesturheimi. Ber þess
þá fyrst að geta, sem mörgum
er kunnugt, og gefið hefir ver-
ið í skyn hér að framan, að
hann var óvenju músíkalskur
og listrænn, og afar sjálfstæð-
ur í skoðunum, svo sem raunar
er títt um flesta sjálfmentaða
gáfumenn. Öll hans tónlistar-
starfsemi var háð í hjáverkum
frá erfiðri handiðn, sem hann
stundaði sér og sínum til fram-
færslu. En við þessi hjáverk
var hugurinn sífelt bundinn,
enda varð honum mikið á-
gengt. Mentunar aflaði hann
sér mestmegnis með því, að
sækja alla helztu hljómleika,
sem haldnir voru í Winnipeg,
og viða að sér öllu sem hann
gat af góðum tónverkum, svo
sem Oratorium, Óperum og alls-
kyns söngverkum, og á síðari
árum hljómplötum, og kyntist
hann á þann liátt allvel Sym-
phóníum, Kvartettum og öðrum
orchestra verkum. Þessi ment-
un hans, ásamt meðfæddum
gáfum, gerði það að verkum,
að hann var ágætlega dómbær
á músík, og þá um leið vel fær
til söngstjórnar, enda fékst
hann mikið við söngstjórn á
meðal íslendinga 1 Winnipeg á
tímabilinu frá 1913 til 1925, og
fórst það ætíð prýðilega. Vissi
hann jafnan, hvað hann vildi,
og framfylgdi þvi samvizku-
samlégá, og var svo vandvirk-
ur, að alðreí hauð hann upp á
annað en góðán' söng. Enda
eg varð honum flestum betur til
með söngkrafta. Á tímabilinu
frá 1914 til 1920 mun hann
hafa verið nokkurn veginn
stöðugur söngstjóri við Skjald-
borgarkirkju, og hélt hann þá
flesta eða alla veturna opin-
bera hljómleika með söngflokk
kirkjunnar, og utanaðkomandi
kröftum. Lagði hann mikia á-
herzlu á að ailur söngur færí
fram á íslenzku, og lét í þvi i
skyni þýða texta við ýmsa
klassiska músík. M. a. við kóra
úr “Messíasi” eftir Handel,
“Davíðssálmum’ ’eftir Wenner-
berg, Sextette úr “Lucia’’ eft-
ir Donizette o. fl. Og veturinn
1917 kom hann upp alíslenzk-
um hljómieik, og mun það hafa
verið fyrsti hljómleikur vestan
hafs með eingöngu ísJenzkum
lögum.
Það má óhætt fullyrða, að
á þessu tímabili var Davíð aðal
driffjöðrin, lífið og sálin í mús-
íkh'fi Winnipeg-íslendinga, og
það þarf engan hugsjónamann
til að ímynda sér, að starf hans,
jafntrútt og það var íslenzku
þjóðerni, hafi borið mikinn
þjóðernislegan árangur. Þar að
auki mun flest sönghneigt fólk
í Winnipeg, sem var honum
samtíða um þetta leyti og fyr,
eiga honum allmikið að þakka.
Hann var svo fundvís á hvers
kyns músíkalska hæfileika, og
hJynti svo að þeim eftir fremsta,
megni.
Eitt af því, sem einkendi Da-
víð sem mann, var yfirlætis-
leysi. Honum var miklu hug-
leiknara að upphefja aðra en
sjálfan sig, og umbugað um að
beita áhrifum sínum í kyrþey
og hávaðalaust. Fyrir því mun
það fleirum dulið en skyldi,
hve mikinn þátt þetta dagfars-
prúða og látlausa göfugmenni,
hefir átt í þjóðernisbaráttu og
þroskasögu Vestur-íslendinga.
En við, sem þektum hann bezt,
finnum með sárum söknuði, hví
líkt ógnar skarð er komið i
vestur-íslenzka hópipn, og hve
mikið við og vastur-íslenzkt
félagsh'f skuldum honum. Við
vitum, að nú er í vaj hniginn
einn sá af Vestur-íslendingum,
hvers sæti mun því vandskip-
aðra, sem maður virðir betur
fyrir sér mannkosti hans og
lífsstarf. Og bjart mun verða
um minningu hans í huga allra
þeirra, sem báru gæfu til að
öðlast vináttu hans.
Akureyri 7. júní 1932.
Björgvin Guðmundsson
1 „
JÓN THÓRODDSEN.
Ef minnast viltu í máli að von
um mátt í sögu og dýrum óði,
þá hafðu það í huga, góði,
að horfa á Jón þinn Thórodd-
son.
Hann pilt og stúlku punti stráði,
og plægði djúp af skálda ráði,
að draga saman drós og hal,
er drotnaði yfir fánýtt hjal.
Hver hefir dregið stærri staf
á stuðlaberg í fögru letri?
Svo minnumst þess á miðjum
vetri,
að mætast skáld þá sögu gaf
er kveikti ljós á Kyndilmessu
og kann að hýsa alt að þessu;
því síðan hefir birt á brá,
bjartara þjóðin fékk að sjá.
Þú sérð ‘ann líka sýslumann,
í sóma krýndan valda lögum,
og þeim að beita í ættlands
högum;
að Leirá þessu ljúft hann vann.
Svo þökkum æðsta þanka í
mætti,
að þetta gafst af snildarhæ+ti.
í máli fögru mat hann prýða
þau mildu ljóðin sinna tíða.
Erl. Johnson.
LÍKING.
Eg veltist með veraldar hraða
og veit ekki neitt hvert eg
stefni,
sem maður í dulríkum draumi
og dauðlegu sköpunarefni.
E. J.
6 BLAÐSÍÐA
LÖNGUN.
Mig langar til ljóssins hins
bjarta,
og ljúfast að birtu þess gá,
svo geisli þess helgi mitt hjarta
og hátign þess dvelji mér hjá.
E. J.
HUNGURSNEYÐIN f KÍNA.
30 maí.
Síðari uppskeran brást að
mestu leýti í fyrra, en meira
þurfti ekki til þess að hér yrði
hungursneyð. Þar við bættust
svo óeirðirnar í vetur. 10—20
þúsundir ræningja óðu um hér-
aðið og gerðu sér far um að
eyðileggja alla matvöru, svo
hermönnunum veitti eftirsókn-
in sem allra erfiðust.
Þetta gerðist í febrúarmán-
uði. Og síðan hafa mörg hundr-
uð heimilslausar fjölskyldur
reikað hér á milli bæja og
þorpa. Enn þá hafa þó ekki
verið gerðar neinar ráðstafan-
ir til þess, að firrast almenn
vandræði; tvennar skiljanlegar
ástæður eru fyrir því: Kínversk
yfirvöld gefa sig ógjarna að
öðrum verkefnum en þeim, er
bersýnilega hafa nokkurn pen-
ingahagnað í för með sér. Og
alþýðan hefir aldrei vanist á að
sinna líknarstarfi.
Það verður ekki (ofsögum
sagt um það, hvað fólk leggur
sér til munns, iþegar hungrið
sverfur að. — Snemma var far-
ið að drýgja matinn með mold
og barkarmulningi, allskonar
grösum og trjárótum. Skepn-
um og alifuglum er búið að
farga fyrir löngu; þá kemur
röðin að áhöldum, húsgögnum
og fatnaði. Þetta bera menn á
bakinu til fjarliggjandi bæja og
þorpa, og selja fyrir einhverja
smámuni. Peningunum er auð-
vitað varið til að kaupa ódýrar
og skemdar matvörur. Að lok-
um fer fólkið að rífa hiisin yfir
höfðinu á sér, við og þakstein
er ef til vill hægt að selja. En
lítið verður þó úr þessu öllu
saman: Á sölutorgunum er fult
fyrir af allskonar skrani, sem
altaf er að lækka í verði og
aukast. En matvaran verður
fáséðari dag frá degi og er gulls
gildi.
Þorpin leggjast í eyði hvert á
fætur öðru. Beiningamenn
standa fyrir hvers manns dyr-
um og hrópa: “Kolian, Kolian
ba-a, gi go fú-a-a!” (þ. e. mis-
kunnið, miskunnið, gefið ölm-
usu!)
Verðgangur hefir eiginlega alt
af verið“atvinnuvegur” auðnu-
leysingjanna í Kína. Til þessa
hefir hið opinbera ekki látið fá-
tækramálin til sin taka. Nú eru
þeir svo margir, sem komnir
eru á vonarvöl, og svo nær-
göngulir, að fólk sem annars
er vant að reita eitthvað í betl
arana, er hrætt um líf sitt og
gefur þeim ekkert. Er þá fokið
í flest skjól og er ekki annars
að' vænta en að betlurunum
gremjist að vera rændir réttind-
um sínum. í bæ einum skamt
héðan réðust nýverið þúsundir
hungraðra manna á matvöru
verslanir og opinberar bygging-
ar, og hefndu sín grimdarlega.
Mönnum er eins farið og rán-
dýrunum að þvi leyti, að ýmist
þyrpast þeir þar að sem alls-
nægtir eru fyrir ellegar notfæra
sér eymd annara og ræna likin
Betlaraflokkarnir í Honan gætu
sagt með Páli postula: vér er-
um eins og komnir í dauðann
og samt lifum vér — eins og
fátækir, en auðgum þó marga.’
Það er ekki orðum aukið, að
þeir hafa auðgað marga. Rán
íknir menn hafa þyrpst að þeim
úr öllum áttum og rúð þá og
flegið: Selja þeim ofurlitla lífs
björg fyrir okurverð, en kaupa
fyrir smáræði hús þeirra og
jarðir, áhöld og fatnað, konur
og börn — enda er nú alt þetta
gjaffalt.
Hér er maður á þrítugs aldri
blásnauður orðinn eftir barátt-
tveggja ára og fataræflarnir,
sem enn þá hanga á kroppnum,
eru aleiga hans. Þegar alt var
gengið til þurðar, seldi hann að
lokum eiginkonu sína fyrir 16
krónur. — Mér dettur annar
maður í hug nokkuru eldri.
Hann er kinnfiskasoginn og
augnatóptirnar ömurlega djúp-
ar; hungrið hefir sorfið vöðv-
ana af fótleggjunum. Hann
heldur á veikum dreng á hand-
leggnum, á að giska þriggja ára
gömlum. Tveir synir hans vora
einhversstaðar á verðgangi, en
ekki veit hann hvort þeir eru
lifandi eða dauðir. Dóttur sína
og konu seldi hann sama
manni, en konan fyrirfór sér
daginn eftir að borgun fór fram.
Tvo drengi höfum við tekiö
að okkur í bili, bræður, þrggja
og átta ára gamla; hungur og
veikindi hafa rænt þá foreldrum
jeirra báðum og þrem systkin-
um. — Sama morguninn og
jetta er skrifað, lá ellefu ára
gamalt barn liðið lík hér fyrir
utan dyrnar. Enginn kannaðist
við það; harmsaga þessa elsku-
lega litla sakleysingja verður
aldrei færð í letur. Lögreglan
selur beiningamönnum líkið í
hendur og leyfir þeim að hirða
fataræflana fyrir að sökkva því
niður í einhverja gryfjuna fyrir
utan. bæjarvirkin.
Yfirvöldin hófust ekki handa
fyr en bærinn var orðinn fullur
af flökkulýð og öllum var aug-
ljóst orðið að í óefni var kom-
ið. Bæjarstjórnin hefir loksins
gengist fyrir matgjöfum til h.
u. b. 5,000 manns. En margir
horfa undrandi á þessar mat-
gjafir og spyrja: Hvað er þetta
handa svo mörgum?
Kristniboðarnir skutu saman
nokkuru fé, og síðan 1. apríl
höfum við daglega gefið á 4.
hundrað manns 1 máltíð matar.
Við höldum til í stórum hof-
garði skamt frá kristniboðsstöð-
nni. Þangað höfum við smalað
gamalmennum, örmagna fólki
og aumingjum, sem enga björg
geta veitt sér. Einn daginn dóu
7, en annan 4. Þegar þetta er
skrifað hafa að eins liðið svo
tveir dgar síðan við byrjuðum
jarna, að ekki hafi einn eða
fleiri dáið. — Þrátt fyrir björg-
unarviðleitni bæjarfélaga og ein
stakra manna, er hætt við að
hungursneyðin aukist mjög,
>angað til hveitiuppskeran
hefst í maímánaðarlok.
Tengchow, Honan, China,
21. apríl, 1932.
Ólafur Ólafsson.
—Vísir.
EIFFELTURNINN
París í júní.
Eiffelturninn er nú 45 smá-
lestum þyngri en hann var i
fyrra. Hann hefir sem sé verið
málaður í vor, og málningin,
sem á hann fór, vóg 45 smá-
leistir. Eiffeltumjnn er enn
þriðja hæsta mannvirki, sem
reist hefir verið, að ens tvær
byggingar eru hærri, Empire
State og Chrysler byggingarn
ar í New York. — Frakkneskir
verkfræðingar skoðuðu Eiffel-
turninn hátt og lágt snemma i
vor og komust að þeirri niður-
stöðu, að hann væri hvergi far-
inn að láta sig. Sumir verk-
fræðingar eru þeirrar skoðunar,
að hann geti staðið heila öld
til, en flestir hallast að þeirri
skoðun, að eftir tvo til þrjá
áratugi verði ráðlegast að rífa
hann. Er því búist við, að
Eiffelturninn verði rifinn eða
bygður á ný fyrir 1950. —
Turninn hefir verið málaður
brúnn og gulur og eru Parísar-
búar yfirleitt óánægðir yfir val
inu á litunum, en verkfræð-
ingarnir halda því fram, með
tilliti til endingar, að þessir
litir séu heppilegastir. — Amer-
ískt firma bauðst til þess að
mála turninn með svo kallaðri
“aluminium málningu’’, en því
tilboði var hafnað, því firmað
NÝJA SJÁLAND
OG ÁSTANDIÐ ÞAR.
Óeirðir hafa verið tíðar í
Nýja-Sjálandi á undanförnum
mánuðum. I einu uppþotinu
söfnuðust 4,000 manna saman
fyrir utan þinghúsið í W’elling-
ton og hófu grjótkast inn um
glugga þess. Að því búnu æddi
Hð þetta um borgina, braust
inn í búðir og gerði þar mikil
spjöll. Uppþot þetta leiddi af
kröfugöngu, sem haldin var í
mótmælaskyni út af þvi, að
styrkurinn tD atvinnuleysingj-
anna hafði verið lækkaður að
tilhlutun ríkisstjórnarinnar og
samþyktar ráðstafanir um að
menn yrði að láta vinnu í té
fyrir fjárgreiðslur ríkisins. —
Samskonar uppþot urðu nýlega
í Dundin og Auckland.
Af eyðslusemi og óhófsstefnu
þeirra, sem með völdin hafa
farið í landinu, hefir leitt, að ó-
eirðir eru í landinu, tíð uppþot
og jafnvel blóðsúthellngar. Þeir,
sem með völdin fóru, töldu þjóð
inni trú um, að engin takmörk
væri fyrir því, hve stór og dýr
lán mætti taka til opinberra
framkvæmda og til þess að
greiða mönnum fé fyrir að sitja
í iðjuleysi. Og nú sýpur þjóðin
seyðið af þessari óviturlegu
stefnu. Viðskiftalífið í landinu
hefir aldrei verið í verra ásig-
komulagi en nú. Svo freklega
hefir verið gengið að skattgreið-
endunum, að geta þeirra er stór
lega lömuð. Mikill hluti tekju-
og eignarskatts gengur til þess
að greiða atvinnuleysistyrki, en
jafnframt verður stöðugt meiri
skortur fjár til þess að halda
uppi atvinnufyrirtækjunum í
landinu. 1 engin ný fyrirtæki
er ráðist, ríkistekjurnar fara
minkandi og atvinnuleysið
eykst. Þetta eru afleiðingar ó-
hóflegrar eyðslu og óhyggilegr-
ar fjármálastefnu, þ. e. að taka
lán á lán ofan og skattleggja
borgarana til þess að geta hald-
ið áfram fjáraustri til þess, sem
engan arð gefur þjóðinni. Láns-
traust ríkisins er þorrið og al-
menningur hefir drukkið í sig
þær skoðanir að ríkið eigi að sjá
fyrir öllum borgurum landsins.
Menn sjá eigi lengur sóma sinn
í því, að sjá fyrir sér sjálfir.
Sama hefir reynslan orðið í
Englandi, Ástralíu, Newfound-
landi og Nýja-Sjálandi. Það er
hin dýrkeypta reynsla á fram-
kvæmd socialistiskra hug-
mynda. Það, sem læra má af
þessari reynslu er það, að ef
eyðsla ríkisstjórnanna heldur á-
fram að vaxa þangað til þjóðar-
auðurinn er að þrotum kominn,
þá er stefnt í beinan voða og
hrun fyrir ríkið og einstakling-
ana og þjóðar-vansæmd.—Vísir
SKRÍTLUR
ætlaði sér að hafa auglýsinga-
una við humgurvofuna. Dóttir, hagnað af tilboðinu.—Vísir.
Samtai: Hvað er þessi bif-
reiðaskattur sem bæjarstjóm-
in í Winnipeg er að leggja á
íbúana. Er það lausafjárskatt-
ur, tekjuskattur, eða hvað?
Nei, það er einn af þessum
óbeinu sköttum, sem svo eru
nefndir.
Hvernig á að skilja það?
Það er ofur auðskilið. Bif-
reiðin borgar þá ekki.
* * *
Móðirin: Hvernig veistu að
hann Sigurður elskar þig? Hef-
ir hann sagt þér nokkuð um
það?
Hin fagra dóttir: Nei. En
þú ættir að sjá, hvernig hann
lítur til mín, þegar eg horfi
ekki á hann.
* * *
Aldraður bóndi, kominn í hora-
ið hjá framtakssömum syni sín-
um, kvartaði undan nýbygðu
steinhúsi sem reist hafði verið
á jörðinni. Þótti gamla mannin-
um nýja húsið rakt og sagga-
fult, og umskiftin hin verstu úr
gamla torfbænum. “Það var svo
með gamla bæinn, sagði bóndi,
að hann lak aldrei nema í rign-
ingum, en hér er eilífur leki!’’
Mbl.