Heimskringla - 10.08.1932, Qupperneq 5

\
WINNIPEG 10. ÁGÚST 1932.
EIMSKRINGLA
5 BLAÐSÍÐA
smiðjur byrjaðar að starfa sem
fossafl og hvera-hita nota við
vinnureksturinn.
Þá eru samgöngurnar. I stað
krókóttra gatna eru komnir
þolanlegir bílvegir. í stað á-
burðarhesta eru nú notaðir vöru
bílar. Á tveimur dögum má
ferðast með bíl frá Reykjavík til
Akureyrar. Bílar eru líka not-
aðir í stað sporvagna í Reykja-
vík og koma að hinum sömu
notum. Flugvélar hafa verið
notaðar og reynast vel. ís-
lenzka Eimskipafélagið hefir
haldið uppi stöðugum samgöng-
um við önnur lönd, er borið
hefir góðan árangur fyrir við-
skiftalíf landsins.
En hvað er svo um fólkið —
íslenzku þjóði,na sjálfa? Var
hún enn klædd í búning ís-
lensku innflytjendanna. Var
nokkuð eftir hjá henni af
hreysti forfeðranna?
Eg hafði oft lesið um afburða
þrek landnámsmannanna fomu,
festu þeirra og þolgæði. Eg
vissi að það þurfti hugrekki til
þess að yfirgefa Noreg og setj-
ast að úti á íslandi eins og þeir
gerðu. En svo lýsti það líka
hugrekki hjá feðrum vorum að
þeir þorðu að yfirgefa ísland
og setja upp bú í nýju landi,
innan um ókunnugt fólk, tal-
andi framandi tungu þar sem
nema þurfti að nýju, búskapar-
hætti alla og vinnubrögð. En
eins og forfeður vorir forðum
yfirgáfu alt, sem þeir þektu og
þeim var kærast, svo yfirgáfu
feður vorir alt sem þeir þektu
og unnu, til að gefa okkur tæki-
færi—betri lífskjör—en þá virt-
ist vera völ á, í gamla landinu.
Þó eg þekti þessi lyndiseinkenni
þjóðarinnar, gat eg samt ekki í-
myndað mér hvað þeim sem
heima sátu hafði tekist vel að
greiða fram úr erfiðleikunum
og fylgjast með framfara
straumi menningarinnar.
Fyrsti stórhópur landsbúa
sem eg sá, kom um borð á skip-
inu “Montcalm’’ til að fagna
Vestur-íslendingur sem með því
komu heim á Alþingishátíðina.
Hér sá eg svo' mannvænlegan
hóp manna að eg tel eg hafi eigi
í annan tíma séð neinn slíkan.
Fólk var glæsilega búið nýtisku
klæðum, framkoman var prúð-
mannleg og höfðingleg. Eg sá
strax að hér var fólk, sem gat
komið fram, sér til sæmdar hvar
sem var á menningarmótum ver
aldarinnar. Innflytjenda búning-
urinn á íslenzku hetjunum var
horfin. Myndin breyttist. 1
stað hinnar fyrri kom nú fram
vel búið höfðinglegt fólk, sem
átti sæti með fremstu menning-
ar þjóðum heims. Þessi síðari
hugmynd mín staðfestist, við
betri viðkynning^ bæði á Al-
þingishátíðinni og aftur í vetur
er leið, meðan eg dvaldi á ís-
landi í næstum tvo mánuði.
Eg fann einnig að þetta vel
búna, prúðmannlega og gest-
risna fólk stóð ekki, að fram-
takssemi og áræði, að baki
forfeðrunum. Það sýndi sama
kjarkinn, sömu staðfestuna og
sama þróttinn. Hetjunar fornu
urðu að berjast við heldur kalda
og stirða náttúru landsins. Þeir
höfðu hvorki tæki né þekk-
ingu til að nýta sér landið til
hlítar. Of mikilli orku eyddu
þeir í innbyrðis ófrið og styrj-
aldir. Þó fór ekki betur þegar út-
lendingar komust þar til valda.
Fyrir 60 árum var því ástand-
ið orðið að öllu leyti eins erfitt
og þegar landið fyrst bygðist.
En þar að auki bættist það við,
að kjarkurinn virtist þrotinn hjá
all flestum. Sú kynslóð sem
þá tók við og uppi hefir verið
þessi síðustu 60 ár hefir sýnt
að slíkt var þó aðeins sjón-
hverfing.
Kjarkurinn var ekki þrotin,
heldur lá hann í dvala. Öll
aðal einkenni víkinganna fornu
voru enn við lýði. 1 stað þess
að berjast innbyrðis varði þessi
kynslóð öllum kröftum sínum í
sigur baráttuna við náttúruöfl
landsins. Vegir voru ruddir.
Samgöngur við önnur lönd haf-
in á íslenzkum skipum. Kíngi-
kraftar náttúrunnar beizlaðir og
notaðir í þarfir þjóðarinnar
sjálfrar. Framfarir útlendra"
þjóða voru athugaðar. Það sem
við átti á íslandi var hagnýtt
og fært inn í landið, — ný húsa-
skipun, nýir skólar, nýir atvinnu
vegir. Menningariíf veraldar-
innar var gerskoðað, og alt sem
nýtilegt var, flutt inn í hið nýja
íslenzka þjóðlíf. Alþýða 'ís-
lands er betur að sér í öllum
andlegum efnum en alþýða
nokkurs annars lands.
Þar sést heldur engin fátækt
lík þeirri sem við höfum séð
hér í þessu landi síðustu árin.
Ekki heldur hefir þar safnast
saman á fárra manna hendur
jafn mikill auður eins og safn-
ast hefir hér. Það er meiri
jöfnuður meðal fólks á íslandi
bæði á efnislega og andlega vísu
heldur en víðast hvar annar-
staðar í veröldinni. tsland er
ekki lengur í huga mínum
land fátæktarinnar og erfiðleik-
anna, heldur velliðunarinnar og
miöguleikanna.
Þetta er ekki einungis mín
hugniynd og míp reynsla,
heldur og vitnisbubður þeirra
sem óhiutdrægnif hljjó'ta að
teljast sökum ættar og uppruna.
Konan mín, sem er af Amer-
ískum ættum, og dvaldi með
mér síðastliðin vetur á íslandi,
var eins hrifin af íslenzku nátt-
úrunni og eg. Sami var dómur
hinna mörgu útlendu fræði-
manna sem heim komu um Al-
þingishátíðina. Eg held það sé
dómur allra þeirra sem ferðast
hafa til íslands og litið land og
þjóð óhlutdrægum augum.
Margt ber vott um vitsmuna-
ríki og hugrekki þessarar kyn-
slóðar pg föðurlands ást henn-
ar. Til dæmis, þegar til vand-
ræða virtist horfa með afkomu
landsins á þessum kreppu tím-
um komu stjórnmála flokkarn-
ir sér saman um sameiningar
stjórn til að vinna sameiginlega
að velferð þjóðarinnar. Ekki
hefir það ennþá tekist í Banda-
ríkjunum eða Canada.
Þá er líka ánægjulegt að líta
ungu kynslóðina. Bezta eign
hvaða þjóðar sem er, er unga
fólkið þegar það er heilbrigt
bæði á sál og líkama. Að það
sé það á íslandi, efast engin
um sem séð hefir íslenzka
unglinga dansa vikivaka á Þing-
völlum og heyrt þá syngja
“Frai^i, fram, aldrei að víkja,
fram. fram, bæði menn og
fljóð.”
Mjög var skemtilegt að sjá
ísland og kynnast þjóðinni.
Mikið skuldum við, kona mín og
eg, þjóðinni fyrir þá gestrisni og
þá alúð er okkur var sýnd.
Aldrei hefir okkur liðið betur
en þær sjö vikur sem við dvöld-
um í Reykjavík.
* * *
íslenzka þjóðin biður að
heilsa Vestur-íslendingum. Hún
sér eftir okkur sem vestur flutt-
umst. Hún hefir fylgst með
okkur í því sem á daga vora
hefir drifið og hugsar jafnan til
okkar. Hún vill jafnvel fá okk-
ur heim aftur. Hún myndi gera
þeim sem heim kæmu góða
kosti. Hún skilur samt ástæð-
urnar sem knúðu foreldra vora
hingað. Hún veit að erfitt myndi
verða fyrir okkur flesta að
flytja heim aftur. Hún skilur
einnig það að afstaða okkar
hér gerir okkur örðugt fyrir
með að halda við öllum okkar
íslenzku þjóðarháttum. Hún
veit að það dugar ekki fyrir
okkur að einangra okkur hér og
lifa sem útlendingar. Hún
gleðst við það þegar við tökum
okkar þátt í þjóðlífi Canada og
Bandaríkjanna og leysum okkar
daglegu störf svo vel af hendi
að við með því erum ættstofni
okkar til sóma. Hún býst ekki
við að við fáum hvarvetna hald-
ið uppi sérstökum íslenzkum
siðvenjum i öllm efnum. En
hún vonast til þess og á það
skilið af okkur að við glötum
ekki þessum íslenzka dugnaði,
’rírki og staðfestu sem varð-
reitt hafa þjóðina í þessi þús- I
und ár og gefið henni krafta
?kki einungis í upphafi til að
byggja landið, heldur og til að
mdurreisa það á síðasta manns-
aldrei — þeim íslenzku einkenn-
um sem komið hafa okkur að
svo góðu gagni í baráttu okkar í
þessu landi — þeirri íslenzku
menningu sem hefir gefið okk-
ur skilning og þolinmæði, þegar
í nauðir hefir rekið, til að sigr-
ast á erfiðleikunum. Þessi ís-
lenzku þjóðareinkenni ættum
við að leggja, sem okkar skerf,
inn i hið nýia þjóðfélag sem nú
ér að myndast, með samruna
allra þjóða f Bandaríkjunum og
°anada. Gerum við það þá
hefir okkur íslenzki arfur kom-
ið að notum. Þá verður hin ís-
Ienzka þjóð stolt af framkomu
okkar og heiðrar minningu
okkar.
* * *
Eg fór til íslands í þetta shm
til þess að útvega leyfi handa
Amerísku félagi fyrir að byggja
þar flughöfn og fara daglegar
flugferðir yfir land á fyrirhug-
uðum ferðum milli Ameríku og
Evrópu. Vel var undir það mál
tekið og leyfið veitt. Nú eru
byrjaðar fullnaðar rannsóknir
á mögulegleika slíkra flugferða
um og yfir Grænland. Eg ber
engan efa á það að þær rann-
sóknir munu sanna möguleg-
Ieika slíkra ferða. Þá hefir
Danska stjórnin skriflega lofað
að veita samskonar leyfi fyrir
hafnir og flugferðir um og yfir
Grænland og Færeyjar. Eftir
svo sem þrjú eða fjögur ár von-
ast eg til að geta flogið til ís •
lands með þessum fyrstu reglu-
bundnu ferðum er farnar
verða. Eg hlakka til þess. Þá
verður ísland ekki lengur út úr
skotið af alfara braut veraldar-
innar heldur mitt inn á sjálfum
alþjóða veginum. Það gagn,
sem af því getur orðið veit eg
að íslenzka þjóðin kann að hag-
nýta, sér og landinu til góðs.
Þá verður ekki eins örðugt að
fara heim. Þá ættu samgöng-
ur milli íslendinga hér og heima
að aukast. Þá getum við þetur
sýnt ættjörðinni hvort við höf-
um varðveitt árfinn sem hún
laeði okkur í skaut, hvort við
höfum ávaxtað hann, með því
að leggja hann inn í stofnun
jjóðlífsins hér. Látum okkur
strengja þess heit að við skulum
haga lífi okkar og starfi svo, að
við getum þá lagt þau reiknings-
skil fram sem til sæmdar horfi.
* ¥ *
ísland sem eg hefi séð eins
og í draumi í 50 ár, sé eg nú
lifandi, töfrandi, dýrðlegt. Hetj-
urnar sem eg sá í huga berjast
hverja við aðra, er unnu líkam-
leg stórvirki, eru enn lifandi,
en berjast nú sigri hrósandi við
öfl náttúrunnar, er þær hafa
gert sér undirgefin svo að þau
vinna nú veruleg kraftaverk.
Eg get hugsað mér bók-
mentirnar íslenzku og íslenzka
menningu sem þann lifandi
straum er við öll getum slökt
hinn andlega þorsta okkar við.
Altaf hefir mér þótt virðing
að því að vera af íslenzku bergi
brotin. Eg hefi verið þakklátur
fyrir þann arf sem íslenzka þjóð-
ernið hefir veitt mér. En eg
skil nú betur en áður hvað mikil
virðing er í því fólgin að vera
íslendingur og hve mikils virði
sá arfur er. Já, sannarlega held
eg meira af Islandi nú, síðan
eg kyntist því, en áður.
Lengi lifi fsland.
KVEÐJUORÐ
Frh. frá 1. bls.
út af fyrir sig laun hvers liðins
dags. En þó er hann mestur
þegar og á meðan að minning-
arnar eru sameignar fé.
Það þarf ekki að taka það
fram, að kveðjan að þessu sinni
er blandin þessum söknuði. Séra
Benjamín og kona hans hafa
eignast marga vini yfir þessi
fjögur ár sem þau hafa dvalið
hér. Þeir finna allir til þrautar-
innar að kveðja. Verkahringur
hans hefir verið víðtækur. Hann
hefir starfað hér sem blaða-
maður, rithöfundur og prestur.
Verk hans hafa náð út til
margra. Fleiri hafa átt leið með
honum en hann ber nokkur
kensl á. Allir bera þeir marers-
konar minningar í sjóði, frá
þeim samfundum og samstarfi,
en skarðar nú, sökum skilnað-
arins. En þó þær minningar
verði skarðar hér eftir, þegar
hver hlítur að njóta þeirra einn
og út af fyrir sig, fellur þó eng-
inn fölskvi á þær fyrir það. Þær
eru og þær verða, bjartar og
hreinar eins og innræti og upn-
lag mannsins er sjálfs. Af minni
reynslu, af því litla samverki
sem eg hefi átt með honum.
treysti eg mér til að segja, að
þær minningar er eg hefi eign-
ast með honum muni verða mér
kærar, og þegar syrtir á veður-
fari félagslífsins muni þær:
“Fyrir gluggann minn ganga
sem glaða-sólskins dagar
og bera af ylgeislum yddum
örvamæli fullann”.
ENDURMINNINGAR.
(Frh. frá 4 bls.) ,
i *
Þetta bindi sem er 320 blað.
síður að stærð kostar $1.25 og
fæst hjá Ó. S. Thorgeirssyni,
Viking Press Ltd., eða útgef-
endanum sjálfum Friðriki Guð-
mundssyni, Mozart, Sask.
Allir bókhneigðir menn ættu
að eignast þessa bók.
Yfir þessi ár sem hann hefir
starfað hér með oss hafa marg-
ar breytingar gerst á högum
manna, bæði ytra og innra. Við
öllum þessum breytingum hefir
hann brugðist mannlega og
drengilega. Minnist eg þá sér-
staklega verka þeirra er hann
hefir unnið sem prestur þessa
safnaðar. Við samkomuhöld
hafa ræður hans verið lausar
við þau geðbrigði og það fálm,
sem auðkennir þá er eigi skynja
annað en það sem á yfirborðinu
gerist. Þær hafa sótt niður í
djúpið, þar sem liafið er lygnt,
þó boðar brjóti hið efra. Þær
hafa verið sérstaklega lausar
við æðru og öfga hversdags
skoðananna en sótt til lífssann-
indanna sjálfra sem jafnan eru
söm og ein.
Við skilnaðar athafnirnar
hefir hann staðið styrkur og ör-
uggur. Hann hefir kvatt þá
vini vora aldna og unga, er frá
oss hafa horfið, yfir tímans haf
til hinnar ósýnilegu strandar,
með alúð Og kærleika, virðulega
og fagurlega, svo að héðanför
reirra hefir ekki eingöngu varp
að kveldskini yfir hinn hrelda
huga ættingja og vandamanna,
heldur og fögrum morgunroða
í því efni hefir hann reynst
verkefni hinnar almennu kirkju
trúr. Þv; það er verkefni kirkj-
unnar að gera mannlífið dýrð
legt á allan hátt, í lífi og dauða
að blessa og fagna komu
mannanna í heiminn, leiðbeina
þeím meðan þeir dvelja hér eftir
þeirri þekkingu sem hún hefir
yfir að ráða og að lokum,
kveðja þá, er þeir fara héðan.
með virðingu, vináttu og kær-
leika.
Prédikanir hans hafa jafnan
verið sanngjarnar, viturlegar
og gagnhugsaðar. Með þeini
hefir hann fremur leitast við að
fræða, en kenpa, í fullkomnu
samraémi við stefnu hinna frjáls
lyndu trúarskoðana. Það er
létt verk og vandalítið að
kenna, en það er ervitt verk og
torsótt að fræða. Það er létt
verk að lesa mönnum fyrir
bönn eða boðorð og nefna í það
vætti, kennisetningar fornar er
lífið hefir gert mönnum ljóst
að á engu eru bygðar. Það er
eins og að kenna mönnum að
telja. Allir geta lært að telja
En það er ervitt verk að vekja
hugsunina og styrkja hana svo
hún ekki þreytist, þroska skiln
tnginn, og skýra dómgreindina
svo að menn geti verið sjálfum
sér lögmál og valið sér veg til
gæfu og göfgunar. En það er
lífið.
í einu fornriti kirkjunnar, er
nefnist “Kenning hinna tólf”,
stendur þessi einkennilega setn-
ing: Vér nefnum trú vora veg-
inn. Það var trúarskilningur-
inn í þá tíð, en hann hvarf síðar
og gleymdist. Séra Benjamín
hefir reynt að endurvekja þenna
skilning. Trúin er vegurinn. Hún
er ekki eitthvað sem vér játum,
hún er eitthvað sem vér fylgj-
um í athöfnum vorum og lífi.
Þar sem góðir menn fara, þar
rif guðs vegir’’. Þar sem frjáls-
ir menn fara að ávísan og í á-
byrgð upplýstrar skynsemi, þar
er vegurinn.
En skilningurinn hefir verið
allur annar síðan í fornri tíð.
Vegurinn hefir ekki verið mikið
arinn. Hver vill fara lítt farinn
veg? Fylkingin dreifist þegar
um er að velja fjölfarnari veg
og betur troðinn, kýs heldur,
eins og stendur í hinum foma
sálmi: “að ganga umkring Zion
alla vegu og telja hennar
turna, taka eftir hennar múr-
veggjum, ganga um hennar
hallir.” Þegar troða á niður gras
hleypidómanna, óspekist hin
gæfa og mannelska hjörð hag-
lendisins og þykir haganum
spilt.
Eg þarf-ekki að fara fleiri
orðum um störf séra Banja-
míns. Þau hafa verið unnin af
alúð, af trúmensku og úieð
glöggum skilningi og dreng-
skap. Vér þökkum þér fyrir
tau öll góði vinur, og söknum
tess, að ástæðurnar skuli varna
3ví að vér getum orðið þess
lengur aðnjótandi að þú starfir
vor á meðal, í þarfir þeirra mál-
efna, sem eru æðst og bezt og
em ein eru virði æfidagsins
alls. En sérstaklega vil eg
flytja þér þakklæti mitt fyrir
jær ánægjustundir sem fólk
mitt og eg sjálfur hefi átt með
að geta selt hann seinna fyrir
hærra. verð. Um leið á gjald-
eyrisskrifstofan að sjá um það
tvent, að viðskiftajöfnuðurinn
lagfærist, og að Danir kaupi
fyrst og fremst vörur hjá þeim
þjóðum, sem kaupa danskar
vörur.
Gjaldeyrisráðstafanirnar hafa
verið í gildi í rúmleag 4 mán-
uði. Og hver er svo árangur-
inn? — Krónan hefir að mestu
leyti fylgt sterl.pundinu. Vöru-
kaup Dana í Englandi, þar sem
þeir hafa aðalmarkaðinn fyrir
landbúnaðarvörur sínar, hafa
aukist, frá 15.6 milj. króna í
apríl 1931 til 21.7 milj kr. í
apríl 1932. Um leið hefir vöru-
innflutningur frá Þýskalandi,
Ameríku o. fl. löndum minkað
töluvert. En verslunarjöfnuð-
urinn hefir þó ekki batnað. Á
mánuðunum febrúar-apríil 1931
nam vöruinnflutningur 7 niilj.
kr. meira en vöruútflutningur, á
mánuðunum 1932 um 14 milj.
kr. Hallinn hefir þannig aukist
um 7 milj.
Skortur á erlendum gjaldeyri
fer því stöðugt vaxandi þrátt
fyrir allar gjaldeyrisráðstafanir.
Gjaldeyrisskrifstofan hefir því á
kveðið að takmarka vöruinn-
flutninga að miklum mun á
mánuðunum júní-ágúst. Verð-
ur aðeins leyft að flytja inn
vörur fyrir 140 milj. kr. á þess-
um mánuðum, en kaupmennirn-
ir höfðu sótt um leyfi til þess að
flytja inn fyrir 500 milj. kr.
Þessar innflutningstakmarkanir
hafa vakið mikla gremju meðal
innflutningskaupmanna. Við-
skiftalífið lamast og kaupmenn
segjast neyðast til að segja upp
fjölda af starfsfólki sínu.
Þar við bætist að síðustu inn-
flutningstakmarkanirnar vekja
mikla gremju í Englandi. Dan-
ir kaupa að vísu stöðugt ensk-
ar vörur öðrum fremur. En
vöruinnflutningar frá Englandi
ykkur, frá því fundum bar sam- verða þó takmarkaðir mánuð-
an fyrir fjórum árum síðan. Eg
íakka þér vináttu þína og dreng
lund. Eg sakna þín héðan, en
ann þó jafnframt íslandi þess
að eignast þig að nýju, og njóta
erka þinna er vér óskum að
verði mörg'og giftudrjúg. Því
er einhvernveginn svo farið, að
frá því, fyrir það og til þess
• negjast hugsanir vorar,—jafn-
vel þeirra er búið hafa fjarvist-
im við það lengstan hluta æf-
innar. Fylgi ykkur heill, sæmd
og heiður æfina á enda. Góða
ferð. Guð blessi ykkur.
R. P.
um. Þetta gefur baráttunni á
móti dönskum vörum í Englandi
byr í seglin.
Það er næstum grátbroslegt,
að gjaldeyrisráðstafanir Dana
hafa haft þessar afleiðingar í
Englandi. Því ráðstafanirnar
eru einmitt gerðar til þess að
láta krónuna fylgja sterling, og
>að er aftur gert til þess að
geðjast Englendingum. v— Mbl.
DANSKA KRÓNÁN
v. *
í Noregi og Svíþjóð er gjald-
eyrisverslun stöðúgt frjáls.
Gengi norsku og sænsku krón-
unnar fer eftir útboði og eftir-
spurn á peningamakaðnum.
Öðru máli er að gegna í Dan-
mörku. Eins og kunnugt er
gerðu Danir í vetuf víðtækar
ráðstafanir til þess að vernda
krónuna vegna vaxandi skorts á
erlendum gjaldeyri. í fyrsta
lagi eru menn skyldir til að
láta allan erlendan gjaldeyri af
hendi við bankana fyrir það
verð, sem Þjóðbankinn ákveður
og skrásett er í kauphöllinni.
í öðru lagi má engar vörnr
flytja til Danmerkur nema meö
leyfi gjaldeyrisskrifstofu Þjóð-
bankans.
Með þessum ráðstöfunum er
frjáls gjaldeyrisverslun. í Dan-
mörku afnumin. Og um leið
hefir ríkið fengið ótakmarkað
vald til þess að takmarka vöru-
innflutninga. — Danmörk, fyrr-
um fremst í flokki verslunar-
frelsislanda, er þannig komin í
tölu þeirra landa, þar sem við
skiftahöftin eru tilfinnanlegust.
Ráðstafanir þessar voru gerð-
ar sumpart til þess að ki^onan
fylgi sterling, sumpart í versl-
unarpólitískum tilgangi. Afhend
ingarskyldan gerir það að verk
um, að Þjóðbankinn getur hald-
ið hærra krónu gengi en annars.
Hún hindrar, að menn geymi
erlendan gjaleyri í þeirri von,
NORÐURHVELSRANNSÓKNIR
Hvernig þeim verður hagað
hér á landi.
Þorkell Þorkelsson veðurstofu
stjóri er nýkominn heim frá út-
löndum. Þangað fór hann til
þess að búa sig undir að taka
þátt í norðurhvels-rannsóknun-
um (pólarinu). Mbl. hitti Þorkel
allra snöggvast að máli og
spurði hann, hvemig rannsókn-
unum yrði hagað.hér á landi.
Honum sagðist svo frá:
—íslendingar taka ekki neinn
þátt í rannsóknastöð þeirri, sem
á að vera á Snæfellsjökli. Hana
kosta Sviss og Danmörk. Húsið,
sem þar á að reisa, er fullsmíð-
að í Kaupm.höfn, og leit eg á
það þegar eg var ytra. — Það er
lítið, enda eiga ekki nema tveir
menn að búi í því, Dani og
Svissari. Húsið mun verða sent
hingað í þessum mánuði, en efa
samt er, hvort það verður komið
á sinn stað fyrir 1. ágúst, en þá
áttu rannsóknirnar á Snæfells-
jökli að byrja.
f— Hvaða þátt taka íslend-
ingar þá í rannsóknunum?
—Við ætlum að annast segul-
magnsmælingar hér í Rvík. eða
í grend við bæinn. Verða þær
rannsóknir að fara fram þar
sem ekki eru segultruflanir,
vegna bílaumferðar, rafmagns-
strauma o. s. frv. — Áhöld til
rannsóknanna eigum við ekki,
en við fáum þau léð hjá fram-
kvæmdanefnd norðurhvelsrann-
sóknanna. Ríkissjóðs styrkur
mun ekki fást, en Menningar
sjóður mun leggja fram fé til
Segulmælinganna. — Mbl.