Heimskringla - 26.10.1938, Blaðsíða 6

6. SíÐA
HÉIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. OKTÓBER 1938
Hann fann til sannrar hrifningar og
greikkaði nú sporið þangað sem vegurinn end-
aði. Alt í kring um hann voru hestarekur og
önnur vegagerðar áhöld. Glæðurnar frá stóru
báli glóðu ennþá. Þar höfðu verkamennirnir
eldað sér miðdegismatinn. Philip stóð un
stund og starði út í fjarskann. Hálfa aðra
mílu þaðan var Grái bjórinn, þaðan var vatna-
leið, óbrotin alt til járnbrautarspors þeirra, sem
tengdi þá við járnbrautina frá suðri. Philip
datt alt í einu eitt í hug. Ef MacDougall
hafði bygt tvær og einn fjórða úr mílu á fimm
vikum, þá gætu þeir vissulega lokið hálfri ann-
ari mílu áður en veturinn hefti framkvæmdir
þeirra. Ef þeim tækist það, þá hefðu þeir
fimtán mílna langan veg, sem samtengdi sjö
vötn, er gæfi þeim mjög gott tækifæri að kom-
ast eftir með menn, hesta og hunda yfir á
Gráa-bjórinn, en þaðan var sléttur ís á tuttugu
mílna svæði að nýja veginum.
Hann hafði ekki gert ráð fyrir að byrja
að fiska, fyr en með vorinu, en hann sá enga
ástæðu fyrir því, að þeir byrjuðu ekki þennan
vetur og legðu netin gegn um ísinn. Þeir gætu
haldið fiskinum frosnum og geymt hann. Fimm
hundruð smálestir eða kannske þúsund, væri
ekki svo slæm byrjun. Það mundi vera fjörutíu
til áttatíu þúsund dala virði, og helmingurinn
af því yrði borgaður út til hluthafanna.
Hann sneri til baka og blístraði lágt. Nýtt
líf hafði færst í hann og nýr þróttur að hefjast
handa. Hann vildi flýta sér að hitta Mac-
Dougall og vonaði að Brokan kæmist bráðlega
til verbúðanna. Áður en hann komst á stöð-
ina var hann farinn að gera áætlun um skýli,
er hann ætlað að byggja fyrir menn og skepn-
ur. Ætlaði hann að reisa slík skýli með fimm
mílna millibili á ísnum.
Hann var kominn á stíginn og var í þann
veginn að snúa til verbúðanna þegar hann sá
mann, er hélt hægt í áttina til þeirra eftir
sléttunni. Það sem vakti eftirtekt hans var
það, bve ákaflega maðurinn fór gætilega. —
Philip hafði sig hið bráðasta á bak við bakka
einn er þar /var. Eitthvað tveimur mínútum
síðar kom maðurinn í ljós. Philip gat ekki
séð andlit hans nema óglögt, en hann, sá að
hann var uppgefinn og að það sem hann hafði
í fyrstu haldið að væri gætni í ferðalagi hans
var það ekki, heldur hitt að maðurinn var stein
uppgefinn. Philip furðaðið sig á því hvernig
hann hefði farið að því að komast framhjá
honum á sléttunni, því að hann hafði gengið
helmingi harðara en maðurinn, sem auðsæilega
kom frá Goðaborg og hlaut að hafa falið sig til
að verða ekki á vegi hans. Philip ákvað því
að haga för sinni þannig, að hann gæti haft
auga á manninum. Tvisvar sinnum á leiðinni
-til verðbúðanna hvíldi þessi nátthrafn sig, en
hann var ekki fyr kominn í nánd við ystu kof-
ana í verbúðunum, en hann greikkaði sporið
og þaut eins og kálfi væri skotið og staðnæmd-
ist að síðustu fyrir framan dyr bjálkakofa
eins, sem var ekki' örskotslengd frá aðseturs-
stað Philips sjálfs. Kofinn var nýr og furð-
aði Philip sig mjög á, að hann skyldi vera
reistur þarna. Hann hafði að vissu leyti ein-
angrað bústað sinn og reist hann eitthvað tvö
hundruð skref upp frá ströndu vatnsins. þar
sem flestir hinir kofarnir stóðu fast niður við
það. Þessi kofi var eitthvað hundrað skref
ofar en hans kofi og hálf falin á milli greni-
trjánna. Hann heyrði að lykli var stungið í
skrá og hurð var opnuð og henni var lokað.
Augnabliki síðar glampaði ljós í glugganum á
bak við blæju, sem fyrir honum var. Philip
hraðaði sér yfir autt svæðið heim að húsi því,
sem hann bjó í ásamt MacDuogall, verkfræð-
ingnum. Hann reyndi að opna hurðina en hún
var læst. Hann barði hart á dyrnar, og hélt
áfram að berja uns ljós birtist inni í húsinu.
Hann heyrði rödd Skotans fast við dyrnar.
“Hver er þar?” spurði hann.
“Það kemur þér ekkert við,” svaraði
Philip og sló á spaug er hann heyrði raddblæ
húsráðanda, sem var alt annað en vingjarn-
legur. “Opnaðu dyrnar!”
Loku var skotið frá hurðinni og hún opn-
aðist hægt. Philip lagðist á hana og komst
inn í húsið. í daufu lampaljsóniu sá hann
andspænis sér rautþ andlitið á MacDougall og
smáu augun hans sem voru hvöss og ógnandi,
en rétt framundan þessum augum glampaði á
ægilega skammbyssu.
Philip staðnæmdist og fann til óþægilegs
geigs fara um sig, en MacDougall lét byssuna
síga.
“Hamingjan sé oss næst,” hrópaði hann.
“Þarna varstu nærri því búinn að fá holu í gegn
um þig. Það er ekki holt nú á tímum að skaupa
í þessum verbúðum, að minsta kosti ekki við
Sandy MacDougall.”
Hann rétti fram hendina og hló ánægju-
lega og var auðheyrt að honum létti fyrir
brjósti, en handaband þeirra var svo þétt og
innilegt að báða kendi til undan því.
“Svo þú tekur svona á móti vinum þínum
Mac?”
MacDougall ypti öxlum og lagði byssuna á
borðið, sem stóð í miðju herberginu.
“Eg get varla sagt að eg eigi nejna vini
framar hér um slóðir í þessum verbúðum,”
sagði hann og gretti sig einkennilega. “En
hvern fjandann meinar þú, Phil. Eg hefi reynt
að skiljaá því, en get það ekki.”
Philip hengdi húfuna sína og yfirhöfnina
upp á snaga, sem reknir voru í bjálkana.
“Skilja í hverju?” sagði hann og sneri sér
snögt við.
“í skipunum þínum, sem komu frá Chur-
chill,” svaraði hinn og tók upp stóra reykjar-
pípu, sem var á borðinu.
“Philip settist niður og stundi ánægjulega,
tróð í pípuna sína og kveikti í henni.
“Eg held eg hafi verið nægilega greini-
legur, jafnvel fyrir skilning Skota, Sandy. Eg
heyrði það í Churchill að orustan ætti að takast
bráðlega. Hún skellur bráðum á, svo að eg
sagði þér að vígbúa allar verbúðirnar og vopna
hvern mann, sem treysta mætti í þessum búð-
um hér. Það verður nóg skothríð hér áður en
þú ert mörgum dögum eldri. Hver þremillinn,
maður skilur þú þetta ekki? Hvað er að þér?”
MacDougall starði á hann eins og steini
lostinn. '
“Þú sagðir mér — að — vopna — mennina
í verbúðunum ?” stamaði hann.
“Já, eg sendi þér greinilegar fyrirskipanir
um það fyrir tveimur vikum síðan.”
MacDougall barði á ennið á sér með fingr-
inum.
“Þú ert brjálaður, eða ert að reyna að
gera að gamni þínu á mjög óviðeigandi hátt,”
hrópaði hann. “Sjáðu nú til, Phil,” bætti hann
við með nokkurri þykkju. “Eg hefi staðið í
fjandans stimabraki hér síðan þú fórst og vil
tala alvarlega.”
“Nú kom röðin að Philip að verða forviða.
Hann gekk fast upp að verkfræðingnum og
sagði alvarlega:
“Ætlarðu virkilega að segja að þú hafir
ekki fengið bréf mitt, þar sem eg segi þér að
vopna mennina í verbúðunum ?”
“Nei, það hefi eg aldrei fengið,” svaraði
MacDougall, “en eg fékk hitt bréfið.”
'“Eg skrifaði þér ekkert annað bréf!”
MacDougall stökk á fætur, þaut að rúmi
sínu og kom aftur augnabliki síðar með bréfið
og otaði því að Philip. Svitinn kom út á
andliti hans, er hann sá áhrifin, sem lestur
bréfsins hafði á félaga hans. Andlit Philips
varð náfölt er hann las það.
“Guð minn góður. Þú hefir ekki gert
þetta?” stundi hann upp.
“Hvað annað gat eg gert?” hrópaði Mac-
Dougall. “Hér stendur það svart á hvítu, eða
er ekki svo? Það er skipun um að senda út
sex rannsóknarsveitir, tíu manns í hverri,
vopna hvem mann með kúlubyssu og skamm-
byssu, og vista þá til tveggja mánaða, og
senda þá á þessa staði sem þú tiltekur. Þetta
bréf kom fyrir tíu dögum síðan, og síðasti
flokkurinn undir stjórn Tom Billingers, fór
fyrir viku síðan. Þú sagðir mér að senda alla
bestu menn þína, og það hefi eg gert. Verbúð-
irnar eru því næstum auðar af þeim mönnum,
sem treystandi er á, og það eru varla nógar
byssur til að skjóta í soðið.”
“Eg skrifaði aldrei þetta bréf,” sagði Phil-
ip og horfði fast á MacDougall. “Undirskrift-
in er fölsuð. Bréfið, sem eg skrifaði þér, hefir
lent í þjófahöndum og þetta sett í staðinn.
Veistu hvað það þýðir?”
“MacDougall var orðlaus. Andlit hans
var eins og stálgríma og hinar stóru hendur
hans knýttust á hné hans.
“Þetta þýðir bardaga,” bætti Philip við.
“í nótt eða á morgun, á hvaða augnabliki sem
er. Eg skil bara ekki í hversvegna hríðin er
ekki þegar skollin á.”
v Hann sagði MacDougall í stuttu máli hvers
'hann hafði orðið var í Churchill víginu. Er
hann hafði lokið máli sínu, seildist hinn ungi
skoti eftir byssunni rétti skaftið að Philip og
sagði:
“Skjóttu öllum kúlunum í skrokkinn á mér,
gerðu það í hamingju bænum, Phil.”
Philip hló og greip hendi hans.
“Ekki á meðan eg þarfnast hraustra
drengja eins og þú ert, Sandy,” svaraði hann.
“Við knmum nógu snemma að veiðinni. Á
morgun verðum við búnir undir bardagann.
Við megum ekki missa eina stund, ef til vill
ekki eina mínútu. Hvað hefir þú marga menn
hér, sem hægt er að treysta?”
“Tíu eða tólf, ekki fleiri. Vegavinnumenn-
irnir, sefti við áttum von á frá Kyrrahafsjárn-
brautinni, komu þrem dögum eftir að þú
fórst. Þeir voru tuttugu og átta. Þeir eru
svaðalegir álitum, en fjári góðir vinnumenn.
Eg býst við að hægt væri að leigja þá til hvers
sem vera skyldi. Þeir mundu ekki hlýða mér,
en Thorpe, sem kom með þá hingað, hefir ráð
á þeim. Hann er formaður þeirra. Þeir gætu
barist, en þeir hafa engin vopn nema hnífa.
Eg hefi átta byssur eftir og gæti fengið átta
menn til að hampa þeim, svona til að halda
uppi frægðinni, en þessi þorparalýður hans
Thorpe' væri hentugur í návígi ef til þess
kæmi.” MacDougall gekk fram og aftur um
gólfið eirðarlaus, og greiddi rautt hárið með
fingrunum.
“Eg vildi næstum að við hefðum aldrei
boðið þeim óaldarlýð vinnu hjá okkur,” sagði
hann. “Mér sýnast þeir allir saman líklegir
til að gera hvaða glæp sem væri fyrir einn dal,
en þeir vinna eins og húðarjálkar. Sá aldrei
þeirra líka með reku og haka. Og áflog! Þeir
hafa flogist á við hálft lið vort hér í verbúð-
unum og sigrað. Fengjum við Thorpe—”
“Við skulum sjá hann nú í kvöld eða rétt-
ara sagt í morgun, því að klukkan er orðin eitt.
Hvað langan tíma þarf til að ná þeim beztu
af mönnum okkar saman?”
“Hálftíma,” svaraði MacDougall og stökk
á fætur. “Roberts, Henshaw, Tom assidy, Le-
cault frakkneski maðurinn og St. Pierre bræð-
urnir tveir, eru allir snildar skyttur. Fáðu
hverjum þeirra skammbyssu og þeir eru á
við tuttugu venjulega menn.”
Fáum augnablikum síðar slökti MacDoug-
all Ijósið og fór ásamt Philip út úr húsinu.
Philip dró athygli félaga síns að ljósinu í glugga
kofans, sem maðurinn, er hann sá þá um
nóttina hafði farið inn í.
“Petta er kofinn hans Thorpes. Hefi ekki
séð hann síðan í morgun, en býst við að hann
sé á fótum.”
“Við skulum reyna hann fyrst,” sagði
Philip og hélt til dyra hússins.
Er MacDougall hafði barið var þögn fyrst,
en svo heyrðist þungt fótatak og dyrnar opn-
uðust upp á gátt. Sandy og Philip gengu inn.
Thorpe gekk inn í herbergið. Hann var meðal
maður á hæð, en svo vel og hraustlega vaxinn,
að hann virtist tveim þumlungum hærri en
hann í raun og veru var. Hann var nauðrak-
aður, isvarthærður og dökkeygður. Allur var
maðurinn þannig álitum, að Philip furðaði sig
á að sjá slíkan mann í verkstjórastöðu vega-
manna. Fyrstu orðin sem hann mælti og
hvernig þau voru sögð juku á þá undrun.
“Gott kvöld, herrar mínir.”
“Góðan daginn,” svaraði MacDougall og
kinkaði kolli j áttina til Philip. “Þetta er Mr.
Whittemore, Thorpe. Við sáum ljós hjá þér og
héldum að þér væri sama þótt að við litum
inn”.
Philip og Thorpe heilsuðust með handa-
bandi.
“Þið komuð alveg mátulega til að fá bolla
af kaffi,” sagði Thorpe kurteislega og alúðlega,
og benti þeim á rjúkandi ketil á sjóðheitri
eldavélinni. “Eg er rétt nýkominn heim af
langri göngu eftir nýja veginum. Var að skoða
landið alveg yfir að Gráa bjórnum, og var svo
áhugafullur, að eg sneri ekki heim á leið fyr en
dimt- var orðið. Viljið þið ekki setjast við
borðið herrar mínir. Það eru ekki margir, sem
taka mér fram í kaffigerð.”
MacDougall hafði tekið eftir snöggri
breytingu, sem varð á svip Philips, og er
Thorpe flýtti sér að lyfta lokinu af sjóðandi
katlinum, þá sá hann yfirmann sinn snarast
yfir að litlu borði og grípa upp af því eitthvað
sem líktist klæðispjötlu. Á svipstundu faldi
hann þetta í lófa sínum. Hann roðnaði, og ein-
kennilegur glampi logaði í augum hans er
Thorpe sneri sér við.
“Eg er hræddur um að við getum ekki
þegið boð yðar í þetta sinn,” mælti hann. Eg
er þreyttur og langar að fara að sfoaf En þar
sem eg átti leið hérna fram hjá, þá langaði mig
til að líta inn og þakka yður fyrir hinn mikla
dugnað, sem menn yðar hafa sýnt þarna úti á
sléttunni. Þeim hefir gengið ágætlega.”
“Þeir eru hamhleypur að vinna,” svaraði
Thorpe rólega, “en rudda menni”.
Hann fylgdi þeim til dyra. Er þeir voru
komnir frá húsinu, mælti Philip við MacDoug-
all: “Þú skalt fara til hinna Sandy. Eg sagði
ekkert við Thorpe vegna þess, að eg treysti
aldrei lygurum og Thorpe er lygari. Hann
fór ekki til Gráa bjórsins í kvöld, því að eg sá
hann koma úr annari átt. Hann er lygari og
það Væri betra að gefa honum gætur. Mundu
það, Sandy. Líttu eftir þessum manni, Sandy
og einnig mönnum hans. Láttu hina flýta sér
yfir til skrifstofunnar eins fljótt og auðið er.”
Þeir skildu og Philip sneri aftur til skrif-
stofunnar. Hann kveikti á lampanum og horfði
undrandi á hlutinn, sem hann hafði tekið af
borðinu frá Thorpe. Hann vissi nú að Thorpe
hafði komið yfir fjöllin þessa nótt, og hvers-
vegna hann var svona uppgefinn, og því að
hann laug. Hann huldi andlitið í höndum sér
og trúði varla sínum eigin augum. Sár hrygð-
arstuna leið frá brjósti hans, því að hann hafði
uppgötvað að Thorpe, vegastjórinn var unnusti
Jeanne. f hendinni hélt hann á litla, fallega
vasaklútnum hennar, sem hann hafði séð hana
með um kvöldið, — böglaðan og upplitaðan, en
ennþá Irakan af tárum hennar!
XX.
Philip sat hryefingarlaus í margar mín-
útur og starði á rakan vasaklútinn, sem hann
hélt á milli handa sér. Honum var eins og
kalt um hjartaræturnar. Honum var ilt. Til-
finninga barátta hans harðnaði með hverju
augnablikinu sem leið. f huga hans blandaðist
viðbjóður og skelfing. Jeanne —- Thorpe!
Heilt úthaf virtist aðgreina þau. Jeanne, hin
æskufagra, saklausa og hreinhjartaða, alin upp
í sveitar einverunni, og Thorpe þrælaforinginn
í brautar vinnunni! Hann hafði afmarkað
Jeanne helgan reit í sál sinni og krjúpandi hafði
hann litið upp til hennar, gagntekinn af með-
vitundinni um sína eigin galla. Hann hafði til-
beðið hana eins og Dante hafði tilbeðið Bea-
trice. f huga hans var hún hámark alls þess,
sem var elskuvert og unaðslegt í fari konu, og
langt yfir hann hafin. úr þessum háu hæðum
ástar hans og aðdáunar hafði hún hrópað þessa
nótt, niður til vegavinnustjórans, Thorpe. —
Hrollur fór um hann. Hann gekk að ofninum
fleygði handfylli af bréfum inn í hann, ofan á
þau lagði hann svo klútinn og kveikti í öllu
saman.
Fáum augnablikum síðar opnuðust dyrnar
og MacDougalI kom inn. Með honum komu
hinir dökkleitu St. Pierres bræður, veiðimenn
verbúðanna. Philip heilsaði þeim með handa-
bandi og þeir fylgdust með MacDougall gegn
• um þröngar dyr inn í herbergi, sem kallað var
1 verbúðaskrifstofan. Cassidy, Henshaw og hin-
ir mennirnir komu svo stuttu á eftir. Ekki
drap hjarta neins þeirra stall er Philip sagði
þeim hvað í bitgerð væri. Hann sagði þeim í
fáum orðum, það sem hann hafði áður sagt
MacDougall og birti þeim hreinskilnislega, að
verndun lífs manns og eigna þar í verbúðunum,
hvíldi einvörðungu á þeim.
“Þið eruð ekki þesskonar menn, að kref jast
aukaborgunar fyrir þetta starf, og einmitt
fyrir þá ástæðu treysti eg ykkur nægilega vel,
til að fela ykkur þetta á hendur og biðjast
aðstoðar ykkar. Það eru fimtíu manns, sem
eru í verbúðunum og eg gæti leigt til að berjast
með mér, en vil ekki leigða menn til þess. Eg
þarfnast ekki manna, sem flýðu er þeir heyrðu
fáein riffilskot, heldur manna, sem reiðubúnir
eru til að falla með sæmd. Eg býð ykkur ekki
fé fyrir þetta vegna þess, að eg þekki ykkur
of vel til þess. En frá þessari stundu eruð
þið félagar í þessu fiskifélagi og eins fljótt og
hlutabréfin geta orðið útbúin, þá verður hverj-
um ykkar afhentir hundrað hlutir. Þið skul-
uð taka eftir því, að þetta er ekki borgun. Eg
nota aðeins þetta tækifæri af eigingirni minni
til að fá ykkur inn í félagið. Við erum átta.
Ef sérhver okkar hefir marghleypu þá þori eg
að ábyrgjast, að enginn óaldarflokkur hér um
slóðir yfirstígur okkur.”
Andlit manna ljómuðu af áhuga. Cassidy
var þeirra fyrstur til að grípa hendi Philips og
heita trúnaði sínum. Það leggur fyr í heita
staðnum, en við verðum sigraðir. Hvar er
marghleypan mín?” sagði hann. '
MacDougall kom inn með byssurnar og
skotfærin.
“Á morgun,” sagði Philip, “byrjum við á
nýrri byggingu við hliðina á þessari. Það þarf
ekki að byggja hana, en það gefur mér tæki-
færi til að hafa ykkur alla að einu verki í nánd
við mig, og innan fimtán feta frá byssunum
ykkar, sem við getum geymt í þessu herbergi.
Fjórir ykkar geta unnið í einu og Cassidy verð-
ur verkstjórinn. Við setjum upp tvö rúm
hérna inn, svo að fjórir menn geti verið hér
hjá mér og MacDougall hverja nótt. Hinir
fjórir, sem ekki eru að vinnu geta verið á veið-
um hér í nánd og haft augun hjá sér. Er
þetta ekki gott ráð?”
“Það væri ómögulegt að finna það betra,”
sagði Henshaw og opnaði byssuna. “Eigum
við að hlaða þær?”
“Já.”
Það var ægilegt í herberginu á meðan á
hleðslunni stóð og eftir fimm mínútur stóðu
þeir MacDougall og Philip einir eftir. Hlaðnir
rifflar með skothylkjabeltin hangandi yfir
hlaupunum, stóðu í röð upp við vegginn.
“Eg þyrði að veðja öllu, sem eg á, að
þessir menn bregðast ekki,” hrópaði Philip.
“Mac, hefir þér nokkumtíma dottið það í hug,
að þarfnist þú sannra drengja, skaltu leita
þeirra hér norður frá. Allir þessir menn eru
héðan nema Cassidy og hann er bardagamaður
í insta eðli sínu. Þeir falla fyr hver um annan
þveran en þeir skerast úr leik.
MacDougall neri saman höndunum af á-
nægju. “Hvað er næst á dagskrá Phil?”
Við verðum að senda hinn skjótasta mann,
sem þú hefir til eftir Billinger, og koma orðum
til hinna flokkanna að koma heim hið bráðasta.
Þeir koma sennilega of seint. Billinger kynni
að koma pógu snemma.”