Heimskringla - 09.11.1938, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. NÓV. 1938
Heímskringla
(StofnuB 1886)
Kemur út i hverjum miBvikudegt.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 oo 855 Sargent Avenue, Winnipeo
Talsimia 86 537
Ver8 blaðslns er $3.00 ftrgangurinn borglat
tyrlrfram. Allar borganir sendlst:
THE VIKING PRESS LTD.
1 311 viðsktfta bréf blaðinu aðlútandl sendist:
K -nager THE VIKINO PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til Htstjórans:
EDITOR HEIMSKRINOLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
“Heimskringla” ls published
and printed by ,
the vikino press LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telephone: 86 537
piuiuiiiiiHiiumiiiiuuHHuiiiiuiimiiiiuimimiiiuuittuiiiiniiiiiiiuiiinniiiimmiimniiuimiiiiuuiiiauuiiuiiiiiiimiinuiiiiiii^
WINNIPEG, 9. NÓV. 1938
BóKAFREGN
Stephan G. Stephansson: Bréf
og ritgerðir, I. h., 1. b. Útg.:
Þjóðvinafélagið.
Eins og kunnugt er ,var dr. Rögnvaldur
Pétursson í síðustu ferð sinni heima á fs-
landi (1937) að vinna að því, að fá bréf,
ritgerðir og síðustu kvæði skáldsins St. G.
Stephanssonar gefin út. Er nú sagt að
kvæðabókin, sjötta bindi af Andvökum, sé
komið út heima, en vestur um haf er hún
ekki komin enn. Af “Bréfum og ritgerð-
um’’ skáldsins, er Þjóðvinafélagið gefur út
og alls er gert ráð fyrir að verði þrjú
bindi, er eitt hefti, helmingur fyrsta bind-
is, komið út. Er það allstór bók eða í
Skírnisbroti 192 blaðsíður. Hefir dr. R.
Péturssyni verið sent sýnishorn vestur.
Verður það því innan skamms tíma til sölu
hjá honum. Er þeim sem bókina vilja
eignast, ráðlegast að skrifa sig sem fyrst
fyrir henni til þess að geta fengið hana
undir eins og hún kemur vestur, eins og
mörgum mun leika hugur á. Þess skal
geta, að kaupendur bóka Þjóðvinafélags-
ins, fá þetta hefti í kaupunum og þurfa
ekki að kaupa það sérstakt. Mun bóka-
umboðsmaður Þjóðvinafélagsins hér vestra
brátt ^uglýsa þetta.
En hvað er um bréfin að segja? Um
eins veigamikið og margbrotið efni og í
þeim er fólgið, verður ekki eins og vert
væri í fáum orðum frá sagt. Að þau
séu svipaður gróði íslenzkum bókmentum
og ljóð skáldsins eru, eins og heima er um
þau sagt, er hverju orði sannara. Hvort
sem að bréfin fjalla um daginn og veginn,
sem kallað er, eða flóknari ráðgátur, er á
þeim öllum sama ritsnildin, skáldskapur-
inn og andgiftin engu minni en í ljóðunum,
djúpsæi og dómgreind óviðjafnanleg. Og
þó munu þau velflest skrifuð eins og önn-
ur kunningjabréf í flýti og þegar verk
sleppur úr hendi til þess. Er handbragðið
á þeim þegar þessa er gætt, þeim mun
undraverðara. Og enginn skyldi halda, að
hörgull væri þar á fyndni. Stephan er
glaður og reifur í viðræðunum við kunn-
ingjana í bréfunum, eigi síður en hann
mun hafa verið heim að sækja. Fyrir
þetta, fyndnina, fjölbreytnina og fróð-
leikinn, eru bréfin eins skemtileg og ákos-
ið verður til lesturs. Sá sem einu sinni
opnar bókina, leggur hana ekki frá sér
fyr en hann hefir lesið hana alla. í þessu
fyrsta hefti, er svo skamt milli neista-
flugsins, að af því mun enginn vilja sjá
meðan nokkuð er ólesið.
Bréfin eru birt í þeirri röð sem þau
hafa verið skrifuð, hin elztu fyrst. Fæst
með því ótrúlega mikill fróðleikur um
sögu eða líf Vestur-íslendinga, bygðii
þeirra, störf og áhugaefni á ýmsum tím-
um. í bréfum þessum er svo margvíslegu
og björtu ljósi brugðið upp um þetta, að
slíkt hefir aldrei verið betur gert. Sögu-
fræðilegt gildi bréfanna verður því afar
mikið.
Og eins og sagt var um bréf Matthíasar
er þau komu út, bregða þessi bréf Steph-
ans upp miklu ljósi um skáldið sjálft. Það
verður að vísu seint hægt að gera sér
grein fyrir auðgi anda þessa bónda ein-
stæðings úti í auðn og óbygðum frum-
byggjaralífsins í Canada, en það eitt er
víst, að þetta bréfasafn hans gefur að
nokkru gleggri mynd af þessu náttúru-
barni en menn áður höfðu. Maöur kynnist
að mnista kosti betur í bréfunum aðstöðu
hans og skapgerð, en kostur var á án
þeirra. Þau kasta miklu ljósi á stefnur og
hugsanaferil skáldsins.
f bréfunum eins og í kvæðunum, má
segja að eitt aðaleinkennið sé leitin eftir
þvií sanna, og glöggskygni skáldsins að sjá
það og finna er eftirtektaverð frá upp-
hafi. Svo einlægUr og trúr er hann þessari
stefnu, að þar finna jafnvel ekki vildar-
vinir hans neina tilslökun eða undanláts-
semi. Hann bendir þeim að vísu á þetta
með hógværari og vinsamlegri orðum, en
þegar hann deilir á krabbaganginn í þjóð-
félagsmálunum eða almenningsálitinu, en
hann bendir eigi að síður ákveðið á það.
En það gerir engum neitt gott, að lengra
sé skrifað hér um þessi bréf Steph^ns.
Menn verða að lesa þau, vegna þess, að sá •
lestur auðgar afldann. Það er og þessvegna
en einskis annars sem á þau er hér minst.
Á öðrum stað í þessu blaði, eru birt um-
mæli um bréf Stephans úr Almanaki Þjóð-
vinafélagsins 1939 eftir Dr. Þorkel Jó-
hannesson(?). Ennfremur er sýnishorn
birt af bréfunum, nokkuð af handphófi val-
ið til þess að gefa væntanlegum kaupend-
um betri hugmynd um þau en af öðrum
verður gert.
Bréfa og ritgerðasafn St. G. St. alt
verður ekki einungis eitt hið stærsta sinn-
ar tegundar, er eftir nokkurn íslending
liggur, heldur með hinu merkilegasta og
bezta sem út hefir verið gefið, bæði vegna
hins sögulega fróðleiks, er þar er saman
þjappað um þjóðlíf Vestur-fslendinga, og
þá ekki síður vegna hins óviðjafnanlega
hugsanaauðs, sem í hverri línu má þar
heita fólginn.
RÆÐA Á ÞAKKARGJÖRÐAR-
HÁTÍÐ 1938
Nú á tímum heyrum vér svo mikið talað
um vélamenningu að oss finst næstum
sem að alt, er menning getur kallast, sé á
einhvern hátt bundið við vélar, verksmiðj-
ur og borgarlíf. Blöðin t. d eru full af
fréttum um það sem gerist í borgunum;
þau flytja fréttir af nýjum uppgötvunum
á sviði iðnaðarins, segja frá vinnudeilum
í verksmiðjum og allskonar nýjungum og
breytingum í stórum atvinnurekstri, þar
sem vélar eru mest notaðar. Aftur á móti
eru fréttirnar, sem þau flytja úr sveitum
og af sveitalífi miklu færri og ómerkilegri.
Borgarbúar yfir höfuð líta smáum augum
á sveitalífið; þeim finst það frumstætt og
næsta ófullkomið líf í samanburði við það
líf, sem þeir eru vanir við í bæjum; það
er eins og það sé altaf einhver ofurlítill
fyrirlitningarkeimur í rödd þess manns,
sem hefir alið allan aldur sinn í borgum,
þegar hann talaur um fólk “úti á landi”;
margar hlægilegustu skrípamyndirnar og
skrítlurnar í blöðunum eru ,um sveitafólk,
sem er nýkomið í borgir, og á erfitt með
ad semja sig að borgarsiðunum.
Vitanlega er vélamenningin ekki tak-
mörkuð við borgirnar nú á dögum; hún
nær líka til hinna afskektustu héraða í
öllum svokölluðum menningarlöndum, að
minsta kosti að því er snertir samgöngu-
tækin. 0g allir menn, næstum að segja
hvar sem þeir búa, nota dags daglega
hluti, sem eri^ búnir til með vélum og í
verksmiðjum. Vélamenningin hefir gjör-
breytt heiminum á síðastliðnum tvö
hundruð árum eða þar um bil, síðan iðnað-
arbyltingin, (the industrial revolution),
sem svo er nefnd, byrjaði. Og það er eng-
inn vafi á því að iðnaðar-þróunin og borg-
arlífið, sem er henni samgróið, á enn fyrir
höndum mikinn vöxt. Félagslíf mann-
anna, sem enn er, að mörgu leyti, grund-
vallað á eldri efnislegum grundvelli, á
líka'fyrir höndum að breytast í samræmi
við þessa þróun.
En jafn afar-merkileg og örlagarík sem
iðnaðarbyltingin hefir verið fyrir alt
mannkynið, var þó önnur bylting löngu á
undan henni, sem var engu síður merkileg
en hún, og það var sú bylting, sem smám
saman breytti miklum hluta mannkynsins
úr hirðingjum og veiðimönnum í akur-
yrkjuþjóðir. Margir eiga ef til vill erfitt
með að átta sig á því að sú breyting hafi
verið nokkuð veruleg bylting; en hún sann-
arlega var það, mikil og gagngjör bylting,
sem eflaust hefir tekið langan tíma, en
sem vér getum verið alveg vissir um að
hefir verið engu þýðingarminni fyrir þró-
un mannlífsins heldur en iðnaðarbyltingin
er* nú.
Vér vitum næsta lítið um það, hvernig
menn lifðu, þar til fyrir fáum þúsundur
ára. Sagan er ung. Alt sem skeði á öllum
þeim þúsundum ára, sem menn voru búnir
að lifa á þessari jörð, áður en nokkrum
kom til hugar að fara að rita um viðburð-
ina, áður en nokkur maður kunni að rita,
er að mestu leyti í myrkri hulið. Menn
grafa að vísu upp úr rústum gamalla bú-
staða nokkur áhöld, eða brot af áhöldum,
og reyna af þeim að ráða, hvernig þeir
menn hafi lifað, sem notuðu þau; en öll
vitneskjan, sem menn fá við það er meira
eða minna líklegar ágizkanir. Elztu leif-
arnar sýna auðvitað frumstætt og óbrotið
líf. Menn, sem höfðu engin áhöld önnur
eil þau, sem þeir gátu búið til úr hörðum
steini, hafa hlotið að lifa afar-einföldu
lífi. Sú mikla breyting, sem varð á högum
og lífsháttum manna, þegar þeir fóru að
yrkja jörðina, er oss að mestu leyti ókunn,
vegna þess að hún gerðist svo snemma;
hún gerðist víða löngu áður en farið var
að geyma minningarnar um nokkra við-
burði í minnismerkjum eða letruðu máli.
Gleggsta hugmyndin, sem menn geta feng-
ið um þessa breytingu, fæst með því að
bera saman líf frumstæðustu þjóðflokka
sem nú lifa og sem ekkert kunna að rækt-
un jarðarinnar, og líf þjóða, sem um marg-
ar aldir hafa stundað jarðrækt. Og sá
samanburður leiðir í ljós, að breytingin
hefir verið feikilega mikil.
Fornsaga Gyðinga er að mögu leiti ákaf-
lega merkileg, og ekki hvað sízt að því
leyti að hún varpar svo miklu Ijósi á þá
menningarlegu þróun, sem breytingin frá
hjarðmensku til akuryrkju hafði í för með
sér. Gyðingarnir eru einmitt í þessari
breytingu, þegar vér kynnumst þeim
fyrst í hinum elstu söguritum þeirra. En
margar aðrar þjóðir voru þá fyrir löngu
komnar á hærra menningarstig en þeir.
Fyrst þegar vér kynnumst Gyðingum, eru
þeir ekki þjóð, heldur ættkvíslir, smá-
flokkar skyldra manna, sem ferðast fram
og aftur með hjarðir sínar og eiga í erjum
og ófriði hverir við aðra út af haglendi.
Svo koma þessar ættkvíslir, áreiðanlega
ekki allar í einu, heldur smám saman, inn
í land, sem annað fólk, sem hafði stundað
akuryrkju lengi, bjó í. Þær leggja land-
ið undir sig, læra akuryrkjuna af því fólki,
sem þar var fyrir, og sem eflaust var gert
að þrælum, eins og siður var með alt her-
tekið fólk á þeim tímum. Með tímanum
renna svo þessar ættkvíslir saman í eina
heild, verða að þjóð með sterkri þjóðar-
meðvitund og trúarbrögðum, sem eiga af-
armikinn þátt í því að styrkja þjóðarmeð-
vitundina. Það eru búin til mjög merkileg
lög, sem eru í senn trúarbragðaleg, þannig
að þau gefa nákvæmar fyrirskipanir um
fórnir og helgisiði, og snerta öll hugsan-
leg sambönd milli manna í því félagslega
lífi, sem þar var mögulegt. Þessi lög sýna
það, að þau gátu ekki hafa orðið til alt í
einu, og sízt af öllu áður en að þjóðin varð
akuryrkjuþjqð, því að svo mörg af fyrir-
mælum þeirra lúta beinlínis að þeim at-
vinnuvegi, og það eftir að hann er orðinn
talsvert þroskaður. Það hefir lengst af
verið litið svo á, að þessi lög hafi verið
búin til fyrirfram og af einum manni,
Móse, en sú skoðun er algerlega röng; lögin
bera það með sér, að þau urðu til , þegar
lífshættir þjóðarinnar voru orðnir mótaðir
af atvinnuvegi hennar, þegar hún var lengi
búin að hafa stöðuga bústaði, búin að
byggja borgir, þó smáar væru, og sá og
skera upp gróður jarðarinnar um langan
aldur. Það er auðvitað ekkert yfirnátt-
úrlegt við þessi lög; þau eru beinlínis snið-
in eftir þörfum fólks, sem lifir í landi, þar
sem akuryrkja og kvikfjarrækt eru stund-
aðar jöfnum höndum; sum ákvæði þeirra
sýna hörku og strangleik þess hugsunar-
háttar, sem heimtaði auga fyrir auga og
tönn fyrir tönn, jafnvel í smæstu yfir-
sjónum; en sum eru líka merkilega mann-
úðleg, og bera vott um staka umhugsun
fyrir velferð hinna smæstu og lítilmótleg-
ustu.
Sum af fyrirmælum þessara laga lutu,
sem eðlilegt var, að hátíðahöldum. Há-
tíðahöld hafa ávalt verið talsvert þýðing-
armikill þáttur í lífi fólks, sem komið hefir
verið á svipað þróunarstig og Gyðingar
voru á. Og ein af aðalhátíðum þeirra var
uppskeruhátíðin. Hún var mikil fagnað-
arhátíð, sem allir tóku þátt í. Fyrirmælin
viðvíkjandi henni í síðari lögunum eru á
þessa leið: “Sjö vikur skalt þú telja;^frá
þeim tíma, er sigðin fyrst var borin að
kornstöngunum, skalt þú byrja að telja'sjö
vikur, þá skalt þú halda Jahve, Guði
þínum, viknahátíðina með sjálfviljagjöfum
þeim, er þú innir af hendi, eftir því sem
Jahve, Guð þinn, hefir blessað þig. Og þú
skalt gleðjast frammi fyrir Jahve, Guði
þínum, þú og sonur þinn og dóttir þín,
þræll þinn og ambátt þín og Levítinn, sem
er innan borgarhliða þinna, og útlending-
urinn, munaðarleysinginn og ekkjan, sem
með þér eru, á þeim stað, sem Jahve, Guð
þinn, velur, til þess að láta nafn sitt búa
þar.”
Þessi fyrirmæli sýna bæði hvað mikil
fagnaðarhátíð uppskeruhátíðin
var og sömuleiðis, að fögnuður-
inn átti að ná til allra jafnt,
þrælanna og útlendinganna,
þeirra, sem voru í raun og veru
réttlausir í landinu, nema að svo
miklu leyti sem lögin vernduðu
þá fyrir ómannúðlegri meðferð.
Gyðingar voru ekki eina þjóð-
in, sem hélt þakkargjörðarhá-
tíð um uppskerutímann; þess-
konar hátíðir hafa verið haldn-;
ar víðsvegar um heiminn. —
Kristnar þjóðir hafa samt ekki
alment haldið þesskonar hátíðir,
ef til vill meðfram af því, að þær
voru svo víða til í heiðnum sið,
sem kallaður var; en kristnir
menn forðuðust yfirleitt að halda
áfram siðum, sem voru tengdir
við önnur eldri trúarbrögð. —
Þakkargjörðarhátíðin, eins og
vér þekkjum hana nú á tímum
og hér í landi, er ung hátíð; hún
var fyrst haldin í Plymouth í
Massachusetts árið 1621, árið
eftir að fyrstu innflytjendurnir
komu þangað frá Englandi. Með
tímanum varð hún þar að einni
mestu merkishátíð ársins. Jafn-
vel meiri fagnaðarhátíð en jólin,
og með tímanum breiddist há-
tíðahaldið, út um öll Bandaríkin
og Canada. Að vísu er hún hald-
in nokkuð síðar í Bandaríkjunum
en hér, en uppruninn er sameig-
inlegur.
Þessir fyrstu innflytjendur í
Plymouth liðu ógurlegustu hörm-
ungar af skorti og sjúkdómum.
Þeir voru bæði heittrúaðir menn
og stranglega siðavandir; svo
siðavandir, að margt það, sem í
augum flestra nútímamanna er
saklausar skemtanir, var í aug-
um þeirra mjög vítaverð breytni.
Þeir höfðu komið með þessar
þröngu og einstrengingslegu
skoðanir frá heimalandi sínu;
þær voru afurkast á móti óreglu
og lausung í lifnaðarháttum,
sem var mjög tíð þar í landi á
þeim tímum. , Erfiðleikarnir,
sem þeir gengu gegnum fyrstu
árin í sínum nýju heimkynnum,
gerðu þá enn strangari og óum-
burðarlyndari; og það svo, að
með tímanum varð siðavendni
þeirra svo smásmugleg að hún
varð næstum óþolandi. En þrátt
fyrir það höfðu þessir menn
mikla kosti; þeir litu á lífið með
mikilli alvöru; þeir voru starf-
samir og nægjusamir menn; þeir
sigruðust á örðugleikum, sem
fólk með öðrum hugsunarhætti
hefði gefist upp við; þeir voru
menn með skap gerð, sem er
nauðsynleg í, jafn áhættusömum
fyrirtækjum og það er að byggja
nýtt land með sama sem ekki
neitt handa á milli. Það var eðli-
legt, að þessir menn fyndu sig
knúða til þess að þakka guðlegri
forsjón fyrir það litla, sem þeir
gátu framleitt af jörðinni sér til
lífsbjargar. En það hefir verið
lítill fögnuður í þakkargjörð
þeirra; hátíðin var þeim engin
gleðihátíð; hún var alvarlegs
eðlis; en þakklætistilfinningin
hefir verið djúp og innileg. Þeir
trúðu því, að alt, sem fram við
þá kom, hvort heldur það var
meðlæti eða mótlæti, væri bein-
línis frá Guði; það var annað-
hvort náðargjöf hans, eða það
var refsing fyrir eitthvað ilt,
sem mennirnir höfðu gert. Vér
getum ekki fallist á svo þrönga
skoðun, sem gerir Guð að'nokk-
urskonar alheims - löggæzlu-
manni; en vér getum og hljótum
að „virða manndáð þessara
manna og þennan sterka vilja,
sem aldrei lét bugast, hversu ó-
vænlega sem á horfðist.
Framh.
BRÉF OG RITGERÐIR
EFTIR ST. G. ST.
Einu sinni kom Sunnlendingur
norður í Mývatnssveit og gisti
þar á bæ einum. Þar var gömul
kona, er Guðrún hét. Dró hún
af Sunnlendingnum vota sokka,
og sá þá, að á öðrum fæti hafði
hann sex tær.
r
— Ósköp eru aðjsjá þig, mað-
ur, sagði hún steinhissa. Ertu
skapaður svona eða er þetta sið-
ur fyrir sunnan ?
(Um bréf St. G. St. er skrifað
á þessa leið í Þjóðvinafélags-
Almanakinu 1939, með öðrum
bókum, er Þjóðvinafélagið gefur
út á þessu ári.—Ritstj. Hkr.)
Bréf og ritgerðir eftir Stephan
G. Stephansson, mun þó efalaust
verða talin merkust þeirra bóka,
sem Þjóðvinafélagið gefur út að
þessu sinni. En þar sem þetta
er aðeins upphaf bréfanna, sem
nú kemur út, þykir rétt að skýra
hér nokkru nánara frá því,
hvernig útgáfunni verður hagað.
Það ætti að vera óþarfi að
kynna Stephan G. Stephansson
fyrir íslenzkum lesendum. Það
er kunnugt, að hann er eitt hið
langbesta skáld, sem þjóð vor
hefir alið. Kvæðasafn hans
andvökur, 6 bindi, um 120 arkir
alls, er nú fullprentað. Síðasta
,bindið kemur út í haust, og mun
alt, sem eftir hann liggur í
bundnu máli, prentað í því safni.
Það munu nú vera nær 50 ár
síðan að athygli íslenzkra les-
enda var fyrst vakin á ljóðum
hans. Menn fundu brátt, að hér
var maður á ferð, sem fór sínar
eigin brautir og hirti ekki um,
hvort hann hefði samfylgd
margra eða alls engra. Hann var
berorður og vægði ekki til fyrir
neinum, manna víðsýnastur og
hreinskilnastur. Yfirdrepsskap-
ur, hræsni og loddaramenska í
trúmálum, þjóðmálum og yfir-
leitt hvarvetna átti sér vísan
brennandi fjandskap frá hans
hálfu, alls staðar og æfinlega.
Hann var bóndi, landnemi, vildi
ekki vera neinum háður. Þrisvar
reyndi hann alla öðrugleika
frumbýlisins, var alla æfi fátæk-
ur og sleit kröftum sínum og
heilsu við' lýjandi erfiðisverk
bóndans, fjósageymslu og jarð-
yrkjustörf. Eigi að síður vanst
honum tími og andlegt þrek til
þess að fylgjast manna bezt með
andlegu lífi samtíðar sinnar og
leysa af hendi /svo mikið bók-
mentastarf, að það eitt mætti
sýnast ærið æfistarf. Sannleik-
ur, réttlæti og frelsi voru kjör-
orð hans. Og hann var altaf á
verði, þar sem hann sá hugsjón-
um sínum misboðið. Og hann
horfði aldrei í það, þótt óvænlega
virtist horfa um vörn eða sókn.
Harðsnúin trúarfélagssamtök,
meiri hluti í stjórnmálum hér og
erlendis, brezk heimsdrotnunar-
stefna og stríðsæðið 1914—18
fékk að kenna á hárbeittri gagn-
rýni hans, svo beittri, svo brenn-
andi, að stundum lá við sjálft, að
hann sætti kærum fyrir “land-
ráð”. Um skáldskap hans er
það að segja, að þótt hann væri
mikils metinn í lifandi lífi, er
ekki efi á því, að vegur hans
muni þó verða því meiri er
stundir líða fram. Hann var um
margt ofviða sinni eigin kynslóð.
(Ritdómarar og aðrir, sem honum
,voru andstæðir, affluttu hann,
læddu inn þeirri skoðun, að hann
væri tyrfinn og tæpast skiljan-
|legur öllum fjölda manna, kald-
;lyndur skynsemisberkserkur,
trúlaus og þyrrinn. Þetta var
(og er ósannindi. Kveðskapur
Stephans er yfirleitt ljós, þótt
hinu bregði fyrir, ekki sízt í
kvæðum hans frá síðari árum, að
hann þjappi hugsunum sínum
fullmikið saman, tæpi á snmu
heldur um of. Og þó ýmis ís-
llenzk skáld eigi sér meira af
gæluyrðum og geri meira a<5
því að láta tilfinningar sínar í
ljósi með berum orðum, munu fá
eða engin hafa búið yfir ríkara
skapi, hlýrra hjarta. Og þess
gætir einmitt í kvæðum hans, en
það sést ekki svo mjög, það
finst. Hann barði sér aldrei á
brjóst. Það var ekki háttur
hans að útausa tilfinningum sín-
um að grátkvenna sið.
Þegar Þjóðvinafélagið ræðst í
að gefa út bréf og ritgerðir
Stephans er því Ijóst, að það
hefir tekist ærinn vanda á hend-
ur. Fyrst og fremst er hér um