Heimskringla - 09.11.1938, Blaðsíða 6

6. SíÐA
MEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. NÓV. 1988
“Hjálpaðu mér yfir í kofann með hann
Mac,” sagði hann. Hann litaðist um á meðal
mannanna og honum fanst það undarlegt, að
hann sá þar engan af vinnumönnum Thorpes.
“Er Thorpe dauður?” spurði hann.
“Já,” svaraði einhver.
Pierre opnaði augun með erfiðismunum.
“Dauður,” tautaði hann og í rómnum var
bæði gleði og sigurhrós.
“Farið með Thorpe yfir í kofann hans,”
skipaði Philip, er hann lyfti Pierre með hjálp
MacDougalls. — “Eg skal ábyrgjast þennan
mann.”
Þeir heyrðu ekkann í andvörpum Pierres
er þeir báru tiann í flýti yfir flötina milli hús-
anna. Þeir lögðu hann á rúm Philips og Pierre
opnaði augun á ný. Hann horfði á Philip.
“M’sieur,” hvíslaði hann, “segið mér það
fljótt hvort eg muni deyja!”
MacDougall hafði numið læknisfræði
áður en hann las verkfræði og var* læknir í
verbúðunum. Philip dró sig í hlé meðan hann
rannsakaði sjúklinginn og losaði fötin af brjósti
hans. Hann þaut yfir að rúmi sínu og kom
þaðan með verkfæra töskuna og meðulin. Philip
laut yfir Pierri á meðan. Blóðið seitlaði frá
sári hægra megin á brjósti hans. Yfir hjarta
- hans tók Philip eftir blóðslettóttu hylki er hékk
á streng er var um háls hans.
Hendur Pierre gripu um hendi Philips.
“M’sieur — þér munuð segja mér hvort
eg muni deyja af þessu,” sagði hann í bænar-
rómi. “Það er margt sem þér þurfið að fá að
vita um Jeanne ef eg dey. Það skelfir mig
ekki. Eg er ekki hræddur. Þér ætlið að segja
mér það.”
“Já,” sagði Philip.
Hann mátti varla mæla, og á meðan Mac-
Dougall var að rannsaka sárið sneri hann sér
svo að Pierre sá ekki andlit hans. Þessi ekka-
hljómur í andardrátti Pierres var honum kunn-
•ur. Hann hafði heyrt hann oft í andardrætti
sauðnautanna og hjartarins er þeir voru skotn-
ir í gegn um lungun. Fimm mínútum síðar
rétti MacDougall sig upp. Hann hafði gert
alt, sem hann gat. Philip fór með honum aftur
í herbergið. Næstum því án þess að það heyrð-
ist, hvíslaði hann: “Mun hann deyja?”
“Já,” svaraði MacDougall, “það er engin
von. “Hann hefir kannske þangað til á morg-
un.*
Philip tók stól og settist hjá rúmi Pierre.
Engin ótta merki sáust á andliti særða manns-
ins. Augu hans voru björt, rödd hans dálítið
styrkari.
“Eg dey víst, M’sieur,” sagði hann rólega.
“Eg er hræddur um það, Pierre.”
“Það er líka best að svo verði,” sagði hann
og hinir röku fingur hans lukust um hendi
Philips. “Eg er glaður yfir því. Mér líður
vel. Eg mun lifa svolitla stund?”
“Kannske í fáeinar klukkustundir, Pierre.”
“Guð hefir verið mér góður,” sagði Pierre
með lotningu. “Eg /þakka honum. Erum við
einir?”
“Langar þig til að vera einn ?”
“Já.”
Philip gaf MacDougall bendingu og fór
hann inn í litlu skrifstofuna.
“Eg mun deyja,” hvíslaði Pierre eins og
hann væri að fá vissu um einhvern stórsigur.
“Og alt mundi deyja með mér, M’sieur ef eg
vissi ekki að þér elskuðuð Jeanne, og að þér
munuð sjá um hana, þegar mín missir við.
M’sieur, eg hefi sagt yður að eg elski hana. Eg
hefi tilbeðið hana næst guði mínum. Eg dey
hamingjusamur því eg dey fyrir hana. Hefði
eg lifað mundi eg hafa þolað mikla raun, því
hún elskar mig ekki nema eins og bróður sinn,
og hana hefir ekki dreymt um að eg elski
hana á annan hátt, þvúað eg hefi aldrei sagt
henni frá því. Það mundi hafa hrygt hana, og
þér megið aldrei segja henni frá því. Hin
heilaga guðsmóðir sé vitni þess, að hún hefir
aldrei elskað neinn annan en yður.”
Pierri stundi þungan. Heitur straumur
virtist streyma í gegn um æðar Philips. Heyrði
hann rétt? Gat hann trúað þessu? Hann féll
á kné fyrir framan rúm Pierres og strauk hárið
frá enni hans.
“Já, eg elska hana,” sagði hann blíðlega.
“En eg vissi ekki að hún elskaði mig.”
“Það er ekki svo undarlegt,” sagði Pierre
og horfðist í augu við Philip. “En þér munuð
skilja þetta nú, M’sieur. Mér virðist eg hafa
þrótt og ætla því að segja yður alla söguna frá
byrjun. Ef til vill hefi eg gert rangt. Þér
munuð bráðum geta dæmt um það. Þér munið
eftir að Jeanne sagði yður frá barninu — frá
konunni, sem varð úti í snjónum. Það var upp-
haf langrar baráttu fyrir mig. Þetta sem eg
ætla að segja yður frá, geymið þér sem leyndar-
mál. Það verður að vera yður heilagt leynd-
armál M’sieur.”
“Eg mun geyma þess eins vel og lífs
míns,” svaraði Philip.
Pierre þagði stundarkorn. Hann virtist
vera að skipa niður hugsunum sínum, svo að
hann gæti sagt í fám orðum raunasögu margra
ára. Tveir blóðrauðir dílar sáust í vöngum
hans, og hendi hans, sem Philip hélt í var
brennandi heit.
“Fyrir mörgum árum síðan — næstum
því tuttugu árum, kom maður nokkur til Goða-
borgar,” sagði Pierre. “Hann var ungur mað-
ur, sunnan að. D. Arcambal var þá miðaldra,
en konan hans var ung og fögur. Jeanne segir
mér að þér hafið séð myndina af henni, myndin
sem snýr að veggnum. D’Arcambal tilbað kon-
una sína. Hún var líf hans og yndi. Þér giskið
á hvað fyrir kom. Maðurinn sunnan að —
unga konan, Þau struku.” Pierre hóstaði.
Blóðdropar komu fram á varir hans. Philip
þurkaði þá hægt í burtu með klútnum sínum
og leyndi blóðlitnum á honum fyrir Pierre.
“Já,” svaraði hann, “eg skil það.”
“Þetta fór alveg með lífsgleði D’Arcam-
bals,” bætti Pierri við. “Hann eyðilagði alt,
sem konan hans hafði átt, sneri myndinni af
henni að veggnum. Ást hans snerist smám
saman í hatur. Tveimur árum eftir að þetta
skeði, var eg á ferð kveld eitt úti á auðnunum
og fann Jeanne og móður hennar, sem var látin.
Konan, M’sieur, móðir Jeanne — var kona D’
Arcambals. Hún var að fara heim til Goða-
borgar, en réttlátur dómur guðs náði henni hér
um bil við dymar að heimili hennar, sem verið
hafði. Eg bar Jeanne litlu heim til móður
minnar, sem var Indíáni, og bjóst til að flytja
lík konunnar til manns hennar, en þá tók eg
hina hræðilegu ákvörðun. Jeanne var ekki
dóttur D’Arcambals. Hún var dóttir mannsins,
sem hafði stolið konunni hans. Eg elskaði
Jeanne þegar undir einsð og eg og nióðir mín
sórum að leyna þessu, og fórum til og jörðuð-
um konuna, en fluttum barnið heim til Goða-
borgar eins og það væri ókunnugt bam. Við
björguðum því og D’Arcambal líka. Enginn
vissi um þetta nema eg og móðir mín.”
Pierre stansaði til að ná andanum.
“Var þetta rétt?”
“Það var dásamlega gert,” svaraði Philip.
“Þetta hefði líka alt farið vel á endanum
— ef að faðir hennar hefði ekki komið aftur,”
sagði Pierri. “Eg verð nú að hraða frásögn-
inni, M’sieur, því að það kvelur mig að tala.
Hann kom fyrst fyrir einu ári síðan og sagði
Jeanne hver hann var. Hann sagði henni frá
öllu. D’Arcambal var ríkur. Við höfðum pen-
inga. Hann hótaði, og við keyptum hann af
okkur til að leyna þessum ósköpum fyrir D’
Arcambal. Peningarnir okkar komu honum í
brott um tíma, en hann kom aftur. Eg flutti
Jeanne fréttimar af honum, þegar eg kom á
eftir ykkur upp fljótið á dögunum. Eg bauðst
til að drepa hann, en Jeanne vildi ekki heyra
það nefnt á nafn. En hinn góði guð vildi að
svo skyldi verða, því að nú drap eg hann í
kvöld, þarna yfir í vöruhúsinu.’”
Innileg gleði varð sorginni yfirsterkari í
hug Pierres. Hann mátti ekki mæla, en þrýsti
hönd Philips og horfði á hann með tindrandi
augum.
Pierre rauf aftur þögnina og veinaði við
um Jeið af kvölum.
“M’sieur, þessi maður Thorpe — faðir
Jeanne er maðurinn sem þú hefir heyrt um og
nefnt Fitzhugh Lee lávarð.” Hann hóstaði ákaft
og í ótta sínum um líf hans, lyfti Philip hon-
um upp og lét höfuð hans hvíla við öxl sér. —
Augnablik síðar lagði hann það aftur niður á
koddann og andlit hans var eins fölt og andlit
Pierres var eftir hósta kastið.
“Eg talaði við hann einslega kveldið, sem
árásin var gerð á okkur á klettinum,” hélt
Pierre áfram í hásum rómi. “Hann var í felum
úti í skóginum nálægt Churchill og lagði af stað
til Goðaborgar þann sama dag. Eg sagði Jeanne
ekki frá því, fyr en þetta kom fyrir og eg náði
ykkur á fljótinu. Thorpe beið eftir okkur í
Goðaborg. Það var hann, sem Jeanne íór að
finna þarna hjá klettinum, en eg gat ekki sagt
yður sannleikann í það skiftið. Hann kom oft
eftir það. Tvisvar eða þrisvar á viku. Hann
píndi Jeanne. Guð minn góður hvað hann gat
kvalið hana, M’sieur, og lét hana kyssa sig af
því að hann var faðir hennar. Við gáfum hon-
um peninga — alla þá peninag, sem við gátum
náð í, og lofuðum honum meira fé, ef hann
vildi fara — fimm þúsund dölum á þremur
árum. Hann samþykti að fara eftir að hann
lyki störfum sínum hér. Og þau störf, —
M’sieur — var að ryðja yður úr vegi. Hann
sagði Jeanne frá því, af því að það gerði hana
ennþá hræddari við hann. Hann neyddi hana
til að koma til kofans, sem hann bjó í. Hann
hélt að hún væri ambátt hans, að hún vildi alt
til vinna til þess að losna við hann. Hann
sagði henni frá ráðabruggi sínu. Hvemig hann
hefði blekt yður í málamynda slagsmálinu við
einn manna hans, og hvernig þessir menn hans
ætlauðu að ráðast á yður litlu seinna, og hvem-
ig hann hefi stolið bréfi yðar, er þér rituðuð
frá Churchill, og sent í stað þess annað bréf,
er gerði verbúðirnar varnarlausar. Hann var
óhræddur við hana. Hún var á hans valdi og
hann hló að skelfingu hennar. Hann píndi
hana eins og köttur mús, en Jeanne----------”.
Kvalakviða afmyndaði andlit hans. Nýr blóð-
straumur löðraði um varir hans og hrollur fór
um allan líkama hans.
“Guð minn góður — vatn — eitthvað, —
Msieur,” stundi hann. “Eg verð að halda
áfram!”
Philip reisti hann aftur upp. Hann sá að
MacDougall kom fram í dymar.
“Þér líður betur svona, Pierre,” sagði
hann.
Eftir fáein augnablik talaði Pierre á ný,
hvíslaði og með hvíldum.
“Þér verðið að skilja þetta. Eg verð að
vera fljótur. Við gátum ekki varað yður við
því sem Jeanne hafði uppgötvað. Það hefði
komið upp um föður hennar. D’Arcambal hefði
fengið að vita þetta, allir. Thorpe ætlar að
búa menn sína eins og Indíána. Þeir eiga svo
að ráðast á verbúðir yðar annað kvöld. Fyrir
tíu dögum síðan fórum við til tjalda Sachigo
gamla Cree Indíánans, sem elskar Jeanne eins
og dóttur sína. Það var hugmynd Jeanne til
að bjarga yður. Jeanne sagði honum af svik-
ráðum Thorpes, hvernig hann ætlaði að vinna á
yður og kenna svo mönnum Sachigo um alt
saman. Sachigo er þama úti, með þrjátíu
menn á laun milli hæðanna. Fyrir tveimur
dögum síðan komst Jeanne að þv|í 'hvar menn
föður hennar væru fólgnir. Við höfðum gert
ráð fyrir öllu. Annað kvöld þegar þeir leggja
af stað í árásina, þá áttum við að tendra vita á
stóru klettaborginni hérna við vatnsendann.
Er Sachigo sér merkið leggur hann af stað og
setur fyrir þeim í gjánni milli fjallanna tveggja.
Enginn manna Thorpes kemst þaðan lifandi.
Sachigo og menn hans munu sjá fyrir þeim, og
enginn mun vita hvernig það vildi til, því að
Cree flokkurinn geymir vel leyndarmál sín.
En nú er eg úr sögunni. Þegar þetta skeður
verð eg farinn héðan. Vitinn er gerður úr
birkiberki efst á klettinum. Jeanne mun bíða
eftir mér úti á sléttunni og eg mun ekki koma.
Þér, M’sieur verðið að tendra vitann, rétt eftir
að dimt er orðið. Enginn mun nokkumtíma
vita um þetta. Faðir Jeanne er dauður. Þér
munið geyma lenydarmálið um móður hennar
— alla æfi —”
“Alla æfi,” svaraði Philip.
MacDougall kom inn í herbergið. Hann
kom með glas, sem hálf fult var af einhverjum
vökva og hélt því að vörum Pierres, en hann
drakk það með herkjum. Hann gaf Philip dá-
lítið merki og hvarf svo út úr herberginu.
“Mon Dieu, hvað það er beiskt!” sagði
Pierre eins og við sjálfan sig. “Má eg leggjast
út af aftur, M’sieur?”
Philip lagið hann blíðlega niður. Hann
reyndi ekkert að tala þessi augnablik. Augu
Pierres voru dökk og leiftrandi er þau horfðu á
hann. Lyfið sem hann hafði tekið hafði gefið
honum krafta um stund.
“Eg sá Thorpe aftur í kvöld,” ’sagði hann
dálítið rólegri. “D’Arcambal hélt að eg hefði
farið með Jeanne til að heimsækja veiðimanns-
konu, sem á heima niður með Churchill ánni.
Eg sá Thorpe í einrúmi. Hann var fullur.
Hann hló að mér og sagði að við, Jeanne og eg
væru flón — að hann ætlaði ekki að fara eins
og hann hefði lofað, en ætlaði að vera hér altaf.
Eg sagði Jeanne frá þessu og bað hana um að
lofa mér að drepa hann. En hún bannaði mér,
og eg hafði svarið henni að gera það ekki.
Jeanne hitti hann aftur í kvöld. Eg var nálægt
kofanum og sá yður. Eg sagði honum að eg
dræpi hann ef hann færi ekki. Hann hló að
mér og sló mig niður. Þegar eg komst á
fætur var hann kominn hálfa leið til búðarinnar.
Eg elti hann og gleymdi eið mínum. Heiftin
fylti hjarta mitt. Þér vitið hvað gerðist. Þér
segið Jeanne frá þessu. Hún mun skilja
það----
“Eigum við ekki að senda eftir henni?”
spurði Philip. “Hún hlýtur að vera nálægt.”
“Nei, M’sieur”, sagði hann blíðlega. “Henni
væri það bara til harmsauka að sjá mig svona.
Við ætluðum að hittast í kvöld klukkan tólf —
þar sem nýi vegurinn heggur yfir gömlu slóðina
á sléttunni. Þér finnið hana í minn stað. Þegar
hún fréttir það sem fyrir hefir komið, getið
þér farið með hana hingað, ef hana langar til
að koma. Svo — annað kvöld — farið þið bæði
og tendrið vitann.”
“En Thorpe er dauður. Munu þeir gera
árásina án hans?” spurði Philip.
“Það er annar auk hans,” svaraði Pierre.
“Thorpe leyndi Jeanne hver það væri — þessi
sem borgar fyrir að ryðja yður úr vegi. Já,
þeir munu ráðast yður.”
Philip laut nær Pierre.
“Eg hefi vitað um þetta samsæri langa
hríð,” sagði Philip í ákafa. “Eg veit að Thorpe,
sem einhverra hluta vegna nefndi sig Fitzhugh
Lee lávarð, var bara sendisveinn öflugri manna,
sem stóðu á bak við hann. Hefir þú sagt mér
alt, Pierre, veiztu ekkert meira?”
“Ekkert M’sieur.”
“Var það Thorpe sem réðist á ykkur á
höfðanum í Churchill?”
“Nei, eg er viss um að það var ekki hann.
Ef ánásin hefði ekki mishepnast — var það
skaði fyrir hann. Eg hefi eignað það ein-
hverjum bófum, sem ætluðu að drepa mig og
stela Jeanne þér skiljið—”
“Já, en eg held ekki að það hafi verið á-
stæðan fyrir árásinni, Pierre,” sagði Philip.
“Fór Thorpe til að hitta nokkurn í Churchill?”
“Eg veit það ekki. Hann faldi sig í skóg-
inum.”
Kvaladrættir fóru um Pierri. Hann vein-
aði lágt og hendi hans greip um bandið sem
gullhylkið hékk á.
“M’sieur,” hvíslaði hann og bar ótt á,
“þetta hylki var á Jeanne litlu, þegar eg fann
hana í fönninni. Eg geymdi það vegna þess
að fangamark konunnar er á því. Eg er
heimskur M’sieur, eg er heigull, en mér þætti
vænt um að það væri grafið með mér — undir
gamla trénu, þar sem móður Jeanne er grafin,
og ef þér gætuð, M’sieur, ef þér aðeins gætuð
sett eitthvað, sem Jeanne hefir átt í hendi
mína þá hvíldist eg betur.”
Philip hneigði sig til samþykkis en augu
hans sáu ekki fyrir tárum . Pierre þrýsti hönd
hans.
“Hún elskar yður — eins og eg elskaði
hana,” hvíslaði hann svo lágt að varla heyrðist.
“Þér ætlið að elska hana alt af. Ef þér gerið
það ekki, þá mun alsvaldandi guð láta for-
mælingu Pierre Couchee á yður hrína!”
Philip bældi niður harmastunurnar, sem
stigu frá brjósti hans og kraup á kné við rúm
Pierres og grúfði sig niður á handlegg sinn
eins og lítill drengur, sem er yfirkominn af
sorg. f nokkur augnablik var þögn, sem aðeins
var rofin af hryglukendum andardrætti sjúkl-
ingsins. Alt í einu hætti hryglan og Philip fann
ískaldan óttann heltaka sig. Hann hlustaði og
hélt niðri í sér andanum. Eftir þessa djúpu
þögn rak Pierre upp hræðilegt óp, og er Philip
leit upp hafði hinn deyjandi kynblendingur
risið upp í rúminu, varir hans voru blóðugar,
en augun leiftruðu, hvítt andlitið var rakt af
hinum þvala svita dauðans, og hann starði í
gegn um kofagluggann. Sá gluggi vissi út að
vatninu og að klettaborginni við botn þess eins
og hálf mílu í burtu. Gegn um gluggan sá
j hann eldsbjarma bera við himin, bjarma sem
steig eins og blóðrauður mökkur til himins upp
frá klettinum.
Aftur heyrðist þetta hræðilega kvalaóp
frá vörum Pierres er hann heygði handlegginn
móti vitanum, sem blossaði til viðvörunar í
náttmyrkrinu.
“Jeanne, Jeanne----” stundi hann “Jeanne
mín-----” Hann riðaði til og féll aftur á bak.
Orðin komu eins og stunur frá vörum hans.
“Vitinn!” sagði hann og barðist við að koma
út orðunum til að láta Philip skilja hvað hann
meinti. “Jeanne — sá — Thorpe — í — kvöld.
Hann — hlýtur — að hafa — breytt áætlun.
Árásin — í kvöld. Jeanne — Jeanne — Jeanne
mín — hefir kveikt á vitanum!”
Titringur fór um líkama hans og hann lá
grafkyr. MacDougall hljóp í gegn um hálf opn-
ar dyrnar og lagði hendina á brjóst Pierres.
“Er hann dáinn?” spurði Philip.
“Ekki ennþá.”
“Fær hann aftur meðvitundina?”
“Það getur vel verið.”
Philip greip um handlegg MacDougals.
“Áhlaupið verður í kvöld, Mac,” hrópaði
hann. “Varaðu mennina við. Láttu þá verða
viðbúna. En þú — þú skalt annast þennan
mann, og haltu lífinu í honum!”
Án þess að segja fleira hljóp hann út í
náttmyrkrið. Logar vitans léku við himin.
Hinn svarti kollur hnúksins var uppljómaður,
en þúsund eldsglamar leiftruðu um alt vatnið.
Og Philip,er hann hljóp í gegn um verbúðimar
að mjóa stígnum, sem lá upp á borgina endur-
tók aftur og aftur:
“Jeanne — Jeanne mín — Jeanne mín —”
XXII.
Fréttirnar um vígaferlin höfðu farið eins
og eldur í sinu gegn um verbúðirnar og hópur
manna hafði safnast saman fyrir framan
búðina. Philip fór fast fram hjá húsi Thorpes
til þess að hann sæist ekki, hljóp hundrað
skref upp stíginp, sem Jeanne hafði flúið eftir
fyrir stuttu síðan og hljóp svo beint gegn um
gisinn skóginn að vatnsbotninum. Honum
veittist ekkert erfitt að hlaupa þannig. Lágir
runnar börðu hann í andlitið, en hann fann
engan sviða. Hann var sér þess ekki meðvit-
andi, að hann stóð á öndinni af mæði þegar
hann kom að rótum borgarinnar. Þetta kvöld
hafði umskapað hann, því sorg og þjáning
höfðu flutt honum nýtt líf og mingju, sem
veitti honum afl og þol fimm manna. Jeanne
elskaði hann! Þessi dásamlegu sannindi berg-
málugu í sál hans við 'hvert spor, sem hann
steig, og hann endurtók það upphátt aftur og
aftur, er hann hljó^.
J