Heimskringla - 14.12.1938, Blaðsíða 4

4. SíÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 14. DES. 1938
!iimminniiiHi!!ini!iiiiii!uiiiiiininin!minfflniHi!iii!!i!i!inuiiiniHHimiHii!iaHiiiiHini!iuiii!mmi!iBiiHii!fln!iitit)iiiiiiH!i'‘j
ittcimskríniila |
(StofnuO 1886)
Kemur út á hverjum mtSvikudeai.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimia 86 537
VerS blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist g|
B fyrirfram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD. p
311 vlðskifta bréf blaðinu aðlútandi sendlst: j
K-nager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
“Heimskringla” is published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telephone: 86 537
.........
WINNIPEG, 14. DES. 1938
F AGN AÐ ARHÁTIÐIN
Jólin, fagnaðarhátíðin mikla, fer í hönd.
Hvernig fáum við notið hennar og verið
glaðir í hjarta eins og ástatt er í heim-
inum? Friðarhugsjónin, sem er ein af
þeim fögru hugsjónum, sem felast í jóla-
boðskapnum, hefir sjaldan verið eins
fótum troðin og nú í heiminum. Við
kennum nú ef til vill Hitler það meira en
sjálfum oss. En megum vér spyrja, hvort
að það sé einnig Hitler að kenna, að ungur
maður í þessum bæ sá sér ekki annað
vænna fyrir skömmu en að bjóða að selja
annað augað úr sér til þess að fá nokkra
skildinga fyrir það til að ná sér um tíma
í bráðustu lífs-þarfir sínar? Að æskumað-
urinn, 23 ára gamli, sem þrátt fyrir það þó
vel gefin væri og hefði notið sæmilegrar
barnaskólamentunar, sá sér engan annan
veg til að lifa en þennan, er ófagur vottur
um hvemig högum er hér háttað og hvað
æskan verður að horfast í augu við, er
atvinnu leitar sér. Það getur verið að
þetta sé fasistum að kenna, en það eitt er
víst, að þeir fasistar eru nær okkur en
þeir sem í Evrópu ala aldur sinn.
Jólin eru stundum kölluð hátíð æskunn-
ar. Þau eru það að sjálfsögðu, en ekki
eingöngu. En jafnvel þó svo væri, er
höggvið nærri því að svifta hana jólagleð-
inni, meðan dæmi finnast því lík, sem á
hefir verið minst um kjör hennar.
En jólin eru öllum fögnuður. Þau eru
fögnuður fullorðnum eigi síður en börnum.
Á hann’skyggir oft, því er ekki að neita.
Með stefnu þeirri sem fylgt er af vel
flestum stjórnum í heiminum, hernaðar-
stefnunni, dregur ský fyrir gleðisól jól-
anna. Og þar til mætti einnig margt fleira
telja, eins og alt það er vott ber um órétt-
læti og kærleiksleysi. Það er ef til vill
ekki alt stjórnum að kenna, en mikið, og
sumum þó meira en öðrum, því á því mis-
jafna, getur verið tröppustig, eins og öðru.
Það helzta, sem að nokkra von gefur um,
að siðmenning nútímans eigi ekki eftir að
leggjast í rústir, er ef til vill það, að al-
þýða allra landa er annarar skoðunar en
stjórenðurnir sjálfir og er ekki eins ofur-
seld því vonda og flestir þjóðstjórar eru.
Og ef það væri ekki fyrir þennan auð-
fundna vilja alþýðunnar, hefði heimurinn
að líkindum síðustu 10 árin átt í stórkost-
legustu stríðum. Það er ótti stjómenda
við innanlands byltingar gegn þeim, sem
haldið hafa heiminum í skefjum eða frá
þátttöku í styrjöldum milli einstakra
þjóða. Við gerum stundum lítið úr frið-
arstefnum, jólaboðskap, lýðræðis- og frels-
is-hugsjonum og öllu því háfleygasta og
bezta, sem mannsandinn skynjar, en það
eitt er víst, að það er fyrir þessar hug-
sjómr, fyrir það að almenningur tileinkar
sér þær, að heimurinn er ekki allur orðinn
að vargabæli, fyrir ríkjandi stjórnmála-
siefnur. ÍSlikt kraftaverk hefir gerst vegna
þess, ao hugsjónir beztu manna lifa, eru í
íyisLa ss.nningi eilífár, og koma fram í
verivi pegar minst varir; hafa meira að
segja hait meiri áhrif á þjóðlífið dagsdag-
lega, *en vio gerum okkur grein fyrir. Það
er þessi lagnaðarboðskapur, sem jólin
færa OKKur og við höfum fulla ástæðu til
að gieðjast yfir nú, eins og gert hefir
verið í feiri aldir, þrátt fyrir öll vonbrigð-
in og heimsku mannanna í að geta ekki
lært að lifa í fullu samræmi við sitt insta
og bezta eðli.
f meðlæti og mótlæti eru jólin í hugum
manna hátíð fagnaðar, friðar og kærleika.
Þau eru lífvaki gleði og bræðralags, er
menn hvorki geta né vilja án vera. Það
yrði eitthvað tómlegt og óviðfeldið við
það, ef jólin legðust niður.
Jafnvel í hinu ytra, vafstrinu, sem
kallað er, þegar hver og einn er að huga
eftir einhverju, sem hann heldur að gleðji
vin sinn, gætir umhyggju og ástúðar til
vina og kunningja fram yfir það sem við
þekkjum á nokkrum öðrum tímum. Til
hvers er það alt? Samleið manna í þjóð-
félaginu er nú einu sinni svo háttað, að
þeir eru sífelt að þiggja eitt eða annað
hver frá öðrum, jafnvel án þess að þeir
veiti því eftirtekt. Það er mikil gæfa að
kynnast og umgangast góða menn og
göfuga; því er ekki aðeins ánægja sam-
fara, heldur einnig þroski. Er það ekki
viðurkenningarvert ? Hvernig sem heilla-
óskirnar á jólunum eru orðaðar og í hverju
sem þær birtast, er það þessi viðurkenn-
ing sem í þeim er fólgin.
Að svo mæltu óskar Heimskringla kaup-
endum sínum og öðrum stuðningsmönn-
um óblandins fagnaðar á komandi jólum.
MANNSKAÐINN Á ISLANDI
Um leið og íslenzku vikublöðin hér
vestra voru að fara í pressuna s. 1. viku,
bárust blöð heiman frá íslandi, sem dag-
sett voru 7. nóv., með þeim sorgartíðind-
úm, að togarinn “Ólafur”, eign Alliance
útgerðarfélagsins í Reykjavík hefði farist
2. nóv. með 21 manns áhöfn. Ágrip af
þessari frétt var birt í síðasta blaði. Eru
nú á öðrum stað í þessu tölublaði birt nöfn
mannanna er fórust.
Frá slysinu er svo skýrt, að skipið hafi
komið frá Þýzkalandi og farið beina leið til
veiða út af Vestfjörðum. Annnan nóv.
skall á ofsaveður cg var botnvörpungur-
inn “Ólafur” þá ásamt fimm öðrum skip-
um á leið til lands út af svonefndum Hala-
miðum. Skiftust skipin á skeytum af og
til, en um miðnætti hættu að berast svar-
skeyti frá togaranum “ólafi”. Va,r hans
leitað nokkra næstu daga af fjölda skipa,
stundum 11 í einu, en alt árangurslaust.
Togarinn hafði vikuforða af kolum með
sér, svo eldsneyti hefir hann ekki brostið.
Skipshöfnin öll voru menn á bezta aldri,
elzti maðurinn 48 ára, en sá yngsti 21 árs;
flestir milli 25 og 40 ára aldurs. Þeir láta
eftir sig 13 ekkjur og 26 börn, þar af 18
óuppkomin.
Ennþá einu sinni hefir íslenzk þjóð liðið
mikið afhroð vaskra sona sinna við strend-
ur landsins. Þó margt hafi verið gert á
síðari árum til þess að draga úr hættunni,
sem sjómensku er samfara, virðist enginn
mannlegur máttur geta bjargað, þegar
eins stendur á og hér virðist hafa gert.
íslendingar hvar sem eru, harma það sem
orðið er. Og Vestur-fslendingar votta
um leið og þeim berast þessi sorgartíðindi,
ástvinum hinna látnu sérstaklega og ís-
lenzkri þjóð í heild sinni, fylstu samúð
sína.
KRAFTAVERK
Þegar eg var lítill drengur las eg sögu
er byrjaði á því að segja frá ríkum kaup-
manni \ Brimum sem ætíð brosti í kamp
þegar presturinn lagði út af sögunni af
ríka manninum í guðspjallinu, því honum
fanst ríki maðurinn hafa verið smá nurl-
ari í samanburði við sig sjálfan.
Líkt þessum manni verður mér er eg
heyri lagt út af kraftaverkasögum biblí-
unnar, því mér finst þau bæði fá og fá-
tækleg í samanburði við öll þau tákn og
stórmerki, kynstur og kraftaverk sem al-
staðar er að líta og hver maður getur séð
ef hann aðeins hefir augun opin.
Það er kraftaverk að hlutir falla til jarð-
ar. Ekki er nóg að setja upp háðbros og
segja þyngdarlögmálið! það er sama
kraftaverkið sem enginn getur fyllilega
útskýrt fyrir því. Því hver hefir samið
það lögmál eða er nógu stór til að sjá um
að því sé framfylgt ? — Sagt er að nógur
kraftur sé falinn í einum bolla af vatni til
að knýja stórskip yfir þvert Atlantshaf,
og getur hver maður reynt það sjálfur
með því að láta einn dropa af vatni falla á
steðja og slá hann svo þungu höggi með
glóandi hamri; verður þá sprenging með
háum hvell því hitinn og höggið losa bönd
súrefnisins og vatnefnisins í vatnsdrop-
anum. Með þetta fyrir augum hefir ný-
lega verið reynt að smíða hreyfivél er
notar vatn fyrir “eldivið”, og er ekki ólík-
legt að það takist með tímanum. Enginn
kallar það kraftaverk að lyfta tíu pundum
með réttum handlegg en tíu pundin eru
aðeins örlítill partur af þeirri þyngd er
axlar vöðvarnir lyfta, afl vöðvanna er svo
mikið að ef sú þyngd er þeir geta lyft
væri á þá lögð mundu þeir merjast svo þeir
biðu þess aldrei bætur og þó er engin vís-
indaleg útskýring til á því hvemig vöðv-
inn vinnur, sellumar dragast saman — og
þar við situr. >
Þannig má lengi telja, en hugkvæmust
allra kraftaverka eru þau sem framin
eru af því stórkostlega stórmerki er vér
köllum líf. Einu þvílíku kraftaverki ætla
eg að segja frá þó ekki sé efnið stórvægi-
legt:
f fyrra haust kom dóttir mín einn dag
inn með ljómandi fallegan tólffótung. —
Hann var feitur og bústinn, ljósgrænn á
lit með mörgum liðum, fjórum dökkgræn-
um hornum og tveim fagurrauðum. Hún
lét maðkinn í niðursuðu flösku (sealer)
batt léreftspjötlu yfir opið og setti flösk-
una upp á hillu.
Daginn eftir var tólffótungurinn kom-
inn efst í flöskuna og búinn að binda sig
þar. Græn bönd voru komin í allar áttir
jafnvel þvert yfir flöskuna, þriggja
þumlunga löng og þar yfir, sem engin
vísindi geta útskýrt, hvernig hann hafi
myndað eða fest út frá sér. Gljáinn var af
honum horfinn. Næsta dag var hann orð-
inn sléttur og daginn þar á eftir var hann
búinn að mynda hýði utan um sig. Hýðið
varð svo dökk brúnt á lit og böndin með
sama lit strengd eins og strengir á hljóð-
færi.
Nú bar ekki til titla né tíðinda þangað
til í apríl í vor þá varð mér einn dag litið
á flöskuna er staðið hafði upp á hillu all-
ann veturinn og nú brá mér í brún því
komið var op efst á hýðinu og út úr því
komið stórt og ljómandi fallegt fiðrildi,
brúnt að lit, með stórum sporöskjumynd-
uðum fjólubláum flekkjum á vængjunum,
svo hreint og aðdáanlegt, að eg gat ekki
annað en starað á það steinhissa. Það er í
fyrsta sinn að eg hafði séð kraftaverk
myndbreytingarinnar eiga sér stað og
verður hún mér sannarlega minnisstæð.
Darwin segir frá því í einni af bókum
sínum að fyrir hundrað árum síðan hafi
Þjóðverji einn í Suður-Ameríku haft það
sér til gamans að klekja út fiðrildum.
Komust fregnir um það óhæfi til yfirvald-
anna og var þá viðkvæðið: “Hver trúir því
að maðkur geti orðið að fiðrildi ?” Var þá
sent eftir Þjóðverja garminum, hann tek-
inn fastur og sakaður um trúleysi.
Er þetta gott dæmi upp á það hvernig
nýjum sahnleika er tekið á öllum tímum.
Hver kynslóð drýgir heimskupör, er sú
næsta hlær að — og gerir svo það sama á
einhverju öðru sviði.
Maður að nafni George Elwood Jenks,
er heima á í Los Angeles, hefir nýlega rit-
að mjög merkilega ritgerð í National Geo-
graphic Magazine sem hann nefnir Mar-
vels of Metamorphosis, undur mynd-
breytinga, þar sem hann lýsir athugunum
sínum á kóngulóm (eða kóngulófum, sem
mun vera elsta mynd þess orðs), sérstak-
lega þeirri tegund sem nefnd er kjallara-
loks kónguló (trapdoor spider). Þessar
kóngulær byggja sér hreiður úr mjög
þéttum leir (adobe) sem eru lík nokkurra
þumlunga langri pípu sem stungið er niður
í jörðina og fóðruð innan með silki, yfir er
lok á hjörum á stærð við 25 centa pening
og fellur það svo vel að ekki kemst dropi
af vatni niður í hyeiðrið. Þetta mundi nú
þykja óhultur og ákjósanlegur verustaður,
en það bregst mjög oft. Fluga svört að
lit og vel brynjuð lyftir stundum upp lok-
inu, eða ef hún getur það ekki grefur sig
í gegn um þ^ð. Kemur svo sem blásvört
elding og ræðst á kóngulóna. Hún er ekki
meira en einn tíundi að stærð á við kóngu-
lóna en samt hefir hn oftast nær sigur.
Stingur hýn kóngulóna svefnþorni oft
nokkrum sinnum þangað til það er víst
hún vakni ekki, leggur hana svo á bakið,
verpir eggi á kvið hennar og fer.
Eftir fáa daga kemur ormur úr egginu
og tekur hann strax til óspiltra málanna
að éta kóngulóna lifandi. Er hann að því í
sex mánuði en altaf lifir fæðan, hún deyr
ekki fyr en hún er uppétin og ormurinn
yfirgefur hana. En nú er hann orðinn
stór, bindur sig innan í hreiðrið, hylur sig
með hýði, verður smámsaman að flugu
í hýðinu og kemur úr því fullvaxinn á
sínum tíma.
Önnur ormategund ásækir líka þessar
kóngulær. Mæour þeirra verpa eggjum
sínum á flugi og koma úr þeim örlitlir
ormar sem skríða undir kjallara lokin þó
vatnið komist það ekki, læsa sig inn í
hold kóngulóarinnar í stórhópum og éta
hana upp lifandi. Verða svo að hýðormi
og síðan að fullkominni flugu. Þetta er
aðeins örlítill útdráttur úr því, er greinin
segir frá og fylgja henni fjölda ljós-
mynda.
Sagt er að til séu tvær miljónir skor-
kvikinda tegunda og þó þau séu smá muni
vigt þeirra samanlögð vera fyrir fjölda
sakir, meiri en vigt allra æðri dýra að
manninum meðtöldum. Hvergi sézt betur
nema ef vera kynni í lífstegundum hafsins
hvílík ótæmandi uppfyndinga
uppspretta forsjónin er, og hve
styrka hönd þarf til þess að hafa
stjórn á öllum þessum grúa teg-
unda og einstaklinga, því altaf
helzt jafnvægið nema þegar
maðurinn í heimsku sinni og
fávizku skekkir það. Vér menn
erum sjálfsagt æðsta dýr jarðar-
innar en þó taka skorkvikindin
oss fram á ýmsan hátt. Vér er-
um miklir bygginga meistarar
en hver getur eftirleikið snild
kjallara-loks kóngulóunnar með
sömu efnum og aðeins sex fót-
um að vinna með? Vér dáumst
að 40—50 lyftum byggingum, en
hvað eru mörg loft í 30 feta há-
um maura þúfum eins og finnast
í Afríku? Vér erum miklir í-
þróttamenn en ef vér hefðum
vöðva flóarinnar eða engisprett-
unnar gætum við stokkið yfir
háar hallir!
Eitt er víst, vort er ekki ríkið,
ekki mátturinn og því síður
dýrðin, og engin hlutur fer oss
ver en sjálfhælnin.
Einn munur kaþólsku og mót-
mælenda kirknaijna er sá að þær
fyrnefndu, bæði sú gríska og
rómverska, afdráttarlaust haldá
því fram að kraftaverk eigi sér
enn stað en mótmælendur neita.
Sannar kaþólskan mál sitt með
fjölda af dæmum frá ýmsum
helgum stöðum sem ekki er til
neins að neita, enda er ekki ein
um þetta því frá mörgum stöð-
um svo sem Indlandi, Tibet og
víðar að koma sögur um að
menn gengi berfættir á glóandi
steinum eða dýfi hendi og hand-
legg niður í sjóðandi vatn án
þess að brenna sig, fari hamför-
um og fleiru er jafnvel vísinda-
menn hafa séð og sannað, en öll
þessi kraftaverk eru lítil í sam-
anburði við það mikla krafta-
verk sem er hin sýnilega veröld
að oss sjálfum meðtöldum.
M. B. H.
BRÉF
Seattle, 9. des. 1938
Kæri dr. Pétursson,
Mér datt í hug þér kynni að
leika hugur á að vita hvað hér
hefði verið gert í tilefni af 1.
des. á ættjörðinni. — Einnig
hefi eg ver’ð beðin fyrir tvö
smávegis frétta atriði, sem þú
máske finnur pláss fyrir í Hkr.
Þann 1. des. flutti eg stutta
útvarpsræðu á íslenzku um þýð-
ingu dagsins á ættjörðinni. Á
undan söng Mrs. Ninna Stevens
frá Tacoma “Ó guð vors lands”
— og á eftir “Draumalandið”. —
Tímann eftirlét okkur verzlun-
arfélag í Seattle sem útvarpar
á skandinavisku málunum á
hverju kveldi. —
Des. fundur lestrarfélagsins
“Vestri”, þann 7., var helgaður
fullveldisdegi fslands. Séra K.
K. ó. flutti ræðu, Mrs. Stevens
söng ættjarðarsöngva og eg las
upp, í sama anda. Þannig vakti
dagurinn talsverða athygli, og
dró hugi okkar að sameiginleg-
um kærum minningum.
íslenzku blöðin hafa jafnan
verið fús að geta þess, ef náms-
fólk af ísl. stofni getur sér góð-
an orðstýr, — þessvegna sendi
eg eftirfylgjandi:
Á s. 1. hausti tók hér fullnað-
ar próf í lögum ungur maður að
nafni William H. Goucher. —
Móðir hans er íslenzk, Ingibjörg
Bjarnadóttir, ættuð úr Miðfirði
og Þingi, í Húnavatnssýslu. —
Hún varð ekkja þegar William
var á barnsaldri, en hefir nú
komið upp stórri og mannvæn-
legri fjölskyldu sem jafnan held-
ur hópinn. William er fæddur
3. okt. 1913. Hann útskrifaðist
af High School 1932. útskr. af
University of Washington (B.A.
degree) 1936, og tók þá strax
að lesa lögfræði. Árið 1937
hlaut hann “The Manson F.
Bachus Scholarship in Law”. —
Sama ár hlaut hann einnig “The
Western Printing Co., Prize in
Law, for outstanding work on
the Washington Law Review.”
Hann var í ritstjórnarnefnd lög-
fræðisdeildar háskólans, meðlim-
ur í Delta Theta Phi og í stjórn-
arnefnd þess sambands, s. 1. ár.
Nú er hann nýlega tekinn til
starfa á skrifstofu hjá vel þekt-
um lögfræðingi hér í borginni.
William er bæði góður drengur,
og svo stiltur og stefnufastur,
að hann hlýtur að eiga góða
framtíð í stöðu sinni, — þess
óska líka allir sem þekkja hann.
í s. 1. mán. héldu íslenzku kon-
urnar hér fjölment og ánægju-
legt samsæti, til heiðurs Mrs.
Thóru Arnbjörnsson Wall. Hún
hafði nýskeð gengið að eiga
amerískan lögmann, vel þektan í
þessum hluta Seattle, sem flest
af löndunum byggir. — For-
eldrar Mrs. Wall, Þorgrímur
Arnbj.s. (d. 1936) og Sólveig
Halldórsdóttir, bæði úr N.-Múla-
sýslu, hafa búið hér yfir 30 ár,
og getið sér almennings hylli.
Thóra dóttir þeirra er með af-
brigðum vinsæl, því hjá henni
fara saman ágætir hæfileikar og
miklir mannkostir. — í samsæt-
inu var mælt fyrir minni hennar
af Mrs. H. S. Christianson, Mrs.
B. O. Jóhannson og undirritaðri.
Söng og hljóðfæraslátt lagði
yngri kynslóðin til af mikilli
prýði: Erna Johnson piano solo;
Kristín Jónsson fíólín solo;
Marie Johnson einsöng, en Elin
Matthíasson Bauta lék undir-
spil.
Heiðursgestinum var afhent
að gjöf “Myndir” Einars Jóns-
sonar, bæði heftin, bundin í ís-
lenzkt band, til minnis um ætt-
landið norður í höfum. Svar
hennar var bæði fallegt og hlýtt,
— og árnaðar óskir gestanna
eindregnar. — Eg man ekki ef t-
ir jafn fjölmennum ísl. kvenna-
fundi hér — nær 80 sátu til
borðs.
— íslendingar hafa svo veð-
urnæmt geð eins og St. G. St.
nefndi það, að ekkert bréf er
fullkomið nema tíðin sé eitthvað
umgetin. — Það sem af er vetr-
ar í Seattle hefir verði milt og
gott. — Snjóhret í nóv. — en
tók strax upp. Nú raka loft,
enginn kuldi, og algræn jörð.
Með vinsamlegri kveðju,
Jakobína Johnson
FYRSTI DESEMBER
í WYNYARD
Á tuttugu ára fullveldisafmæli
hins íslenzka ríkis var haldin
samkoma í Wynyard. Var upp-
haflega til hennar stofnað af
stjórnarnefnd þjóðræknisdeild-
arinnar í bygðinni, en að öðru
leyti hefir allur undirbúningur
verið í höndum íslendinga al-
ment. Eftir að vissa var fengin
fyrir því, að fólk væri hlynt
þeirri hugmynd, að hafa veizlu
með íslenzkum mat, var tekið
til óspiltra málanna, aðallega
símleiðis, að fá loforð frá heim-
ilunum um vatmælatillög til
veizunnar. Lögðu sumir til
hangikjöt, aðrir skyr, slátur,
rúllupylsu, mysuost eða brauð
eða annað, sem til þurfti. Það
var ákveðið í upphafi að'hafa
ekkert bakkelsi”, annað en ís-
Ienzkt, svo sem vöfflur, kleinur
og pönnukökur. Kvenfólkið í
Wynyard og grendinni hafði því
áreiðanlega nóg að gera dagana
fyrir samkomuna. — Þeir, sem
vildu, gátu samt greitt inn-
gangseyri í peningum.
Veðrið hefir verið hið ákjós-
anlegasta undanfarnar vikur, og
var mikið undir því komið, að
blíðan héldist fram yfir mánað-
armótin. Þær vonir brugðust
ekki. Hinn 1. des. var veðrið
milt og stilt. Skömmu eftir há-
degið fór fólkið að drífa inn í
bæinn með matarpinkla og
rjómaflöskur. Um tvöleytið var
orðið fjölment í samkomusaln-
um og klukkan hálf-þrjú var
samkoman sett með því að sung-
ið var hið alkunna samkomu-
kvæði landans bæði heima og
hér: “Hvað er svo glatt sem
góðra vina fundur”. Þá bauð
forseti samkomunnar, séra Jak.