Heimskringla - 04.01.1939, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
heimskrincla
WINNIPEG, 4. JANÚAR 1939
I ^eimskríttgla |
(StofnuO 1SS6)
Kemur út á hverjum miOvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 00 SS5 Sargent Avenue, Winnipeg
TalsimiB SS 537
VerS blaðsins er $3.00 árgangurlnn borglst y
tyriríram. Allar borganir sendlst:
THE VIKING PRESS LTD. g
311 viðskiíta bréf blaðinu aðlútandi sendlst: j
K -nager THE VIKINO PRESS LTD
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
“Heimskringla” is published
and printed by
ITHE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man
Telephone: 86 537
WINNIPEG, 4. JANÚAR 1939
YIÐSKIFTI CANADA 1938
Svörin Við því hvernig liðna árið (1938)
hafi verið í Canada, eru flest þau, af ný-
ársútgáfum blaðanna að dæma, að það
hafi verið sæmilegt og sitt af hverju beri
vott um batnandi tíma. Sambandsstjórn-
in býst við auknum viðskiftum á næsta
ári. Yfirmaður CNR félagsins einnig. Og
í viðskiftahöldum mörgum er hljóðið gott.
Ef eftir þessu mætti nú fara, væri það
ekki amalegt. En gallinn er, að það er svo
ófrávíkjanleg venja stjórna og viðskifta-
manna, að vera bjartsýna meðan hátíða-
víman er á þeim, að mann furðar á hvar
þeir hafi augun. Á árinu 1938, er í raun
og veru lítill vottur til þess, að tímar séu
að batna. Þau fáu merki, sem á árinu
1937 voru til þess, urðu flest eða öll að
vonbrigðum árið 1938.
Hjá einum af viðskifta-jöfrum þessa
lands, kveður þó við annan tón við þessi
áraskifti. Það er hjá Sir Edward Beatty,
K.C., stjórnanda C.P.R. félagsins. Bendir
hann skýlaust á, að ástandið í Evrópu hafi
kollvarpað þeim vonum á árinu 1938, sem
menn gerðu sér um viðreisn iðnaðar og
viðskifta í þessu landi í lok ársins^ 1937.
Og sitji við sama keip á komandi ári, sé
ekki neinna verulegra framfara að vænta.
Stjórn þessa lands taki ekki neitt tillit til
þessara ástæða og geri ekkert til þess að
bæta úr þeim heima fyrir; hún auki
stjórnarkostnaðinn og hækki skatta, án
þess að efla á nokkurn hátt tekjur almenn-
ings, sem raski öllu jafnvægi og hafi þær
aflei’ðingar, að ávalt kreppi meira og meira
að þjóðinni. Auðslindir þessa lands eru
yfirf 1 jótanlegar. Þegar þjóðinni lærist að
notfæra þær sér í hag, lærist að búa að
sínu, þá fyrst á hún einhverja viðreisnar-
von; fyr ekki. Og réttinn og tækifærið til
þess hefir þjóðin, þegar augu hennar opn-
ast fyrir því, að hún á við lýðræði að búa,
en ekki einræði. Það er bjartasta hliðin á
málefnum þessarar þjóðar þessa stundina.
Þannig líta nú menn, því Sir Edward
Beatty mun ekki einn um þessa skoðun,
misjöfnum augum á horfurnar við þessi
áraskifti. Til þess að gera sér sem ljós-
asta grein fyrir þeim, er nauðsynlegt að
athuga skýrslur um viðskiftin á liðnu ári.
Og skal þá halda sig að því, er fjárhags-
fræðingur Canadian Press fréttafélagsins
gefur í ársyfirliti sínu. En þar er meðal
annar þessu haldið fram:
Hnignun á viðskiftum, eða afturför, hef-
ir ekki átt sér stað síðan 1933 fyr en á ár-
inu 1938. Þrátt fyrir þó atvinnuleysið
virðist mikið til hafa staðið í stað, hafa
viðskifti verið að smá aukast ár frá ári
síðan 1933. Og það er nokkuð til í því,
að að því undanteknu, hafi menn minna
fundið til kreppu á þessu ári en áður. Þó
verð á bændavöru væri lágt, var uppskeran
mikil. Og af korni og ávöxtum var meira
selt út úr landinUj en árið 1937. Námu-
iðnaðurinn hefir aukist á s. 1. ári og gull-
framleiðsla aldrei verið meiri. Sykur-
ræktin var og meiri en 1937. Fiskveiði
var litlu minni og viðartekja. Þó verk-
smiðju-iðnaður yrði alt að 14% minni en
árið áður, bætti að sumu leyti nýr iðn-
rekstur það upp.
Eftir skýrslum sambandsstjórnarinnar
að dæma, var viðskiftamagn árið 1938, sem
næst 8% minna en árið 1937, en þá voru
viðskifti hér nærri eins mikil og 1929, sem
var talið. veltiár. Á 11 mánuðum af ný-
liðnu ári, nam viðskiftamagnið 112.8 (bor-
ið saman við meðal ár = 100) en á sömu
mánuðum á árinu 1937, var viðskifta-
magnið 122.9. Viðskiftin jukust er fram
á haustið kom og máttu góð heita yfir sep-
tember og nóvember mánuð. Þegar des-
ember-skýrslurnar birtast, er þó hætt við
að munurinn á viðskiftum s. 1. árs og árs-
ins 1937, vegði meiri en hann er fyrstu 11
mánuðina.
Þessi viðskiftahnignun, sem hér um
ræðir, byrjaði hér skömmu seinna en í
Bandaríkjunum, alveg eins og viðreisnin
hér 1937? byrjaði nokkuð seinna en þar.
Hnignun viðskiftanna á árinu 1938,
hófst með verðlækkun á bændavöru. Sú
verðlækkun er mikill hnekkir í landi sem
eins mikið þarf af bændavöru að selja út
úr landinu og Canada. Hún hjó mikið
skarð í viðskiftahag sambandsstjórnarinn-
ar við önnur lönd, dróg úr ferðamanna-
straumnum til Canada og hnekti gullfram-
leiðslu landsins.
Vísitalan á vöruverði var í október 1938,
74.1 (borið saman við 1926 = 100), en í
sama mánuði 1937 var hún 84.7. Á árinu
1938, var því um 12.5% lækkun á verði að
ræða frá því árið áður. Bezta hveiti lækk-
aði úr $1.42 á árinu niður í 61 cents, hafr-
ar úr 53 í 28 cents, fyrsta flokks nautpen-
ingur úr $7.50 hver 100 pund í $5.70, ket
og húðir úr 16 í 13 cents og viður til papp-
írsgerðar úr $26.90 hvert tonn í $20.85.
Afleiðingin af þessu var að sala á út-
fluttum vörum frá Canada nam 14.4%
minna að verði til , á fyrstu 11 mánuðum
ársins 1938, en á sama tíma árið áður. öll
útflutt vara nam nú $885,422^000, en árið
1937 $1,034,850,000. Innflutt vara mínk-
aði á sama tíma um 16%, eða úr $755,-
766,000 árið 1937 í $633,176,000. Þetta
lækkaði tekjuafgang sambandsstjórnar-
innar um nærri 30 miljónir dollara á 11
mánuðum á árinu 1938.
Öll kornvara útflutt, nam á 10 mánuð-
um ársins 1938 $77,552^000. Á jafnmörg-
um mánuðum á árinu 1937, nam hún
$108,172,000, um . $30,620,000 meira eða
28.3%. Mjölvara mínkaði um 15%, fiski-
útflutningur 5.3%, nautpeningsútflutning-
ur 53.3%, kjöt 14.3%, unninn viður 25%^
ostur og málmar einnig all-mikið.
Það er námaiðnaðurinn, sem mestur
veigur virðist nú í. Gullframleiðsla í
Canada óx um 15% á árinu 1938 og nemur
nú $160,000,000. Gullhreinsunar-millur
eru um 150 í landinu; hafa um 12 af þeim
farið af stað á árinu 1938. Eir eða kopar
framleiðslan jókst um 17% á árinu, en
útflutningur á nikkel mínkaði um 4%.
Málmútflutningur mínkaði yfirleitt.
Verksmiðju-iðnaður fór alt hægara
vegna daufs markaðar. Undir lok ársins,
jókst hann þó í vissum grenium. f nóv-
ember-mánuði var bifreiðasmíðin um 8%
meiri en í sama mánuði 1937.
Pappírsgerð mínkaði fyrstu 10 mánuði
ársins um 29%, skógerð 12%, framleiðsla
á fatnaði frá 8 til 10%, og járnvörufram-
leiðsla um 21%.
Járnbrauta-vöruflutningur var um
185,000 vögnum minni í ár, en árið 1937.
Samt voru 75,000 fleiri vagnar af korni, en
s. 1. ár. Flutningur á öðrum varningi hef-
ir því mikið mínkað. Allar tekjur C.N.R.
félagsins eru upp til 7. desember um 8.3%
minni en árið áður og C.P.R. félagsins
1.8% minni. Hreinar tekjur (net rev-
enue) C.N.R. hafa lækkað um 84% og
C.P.R. um 23%.
Verðmæti allrar kornuppskeru í Canada
á árinu 1938, eru í sambandsstjórnar-
skýrslum metnar á $527,419^000. Það er
6% minna en kornuppskeran 1937. Ost-
framleiðsla var 11 mánuði af árinu 1938
alls 118,370,162 pund, en á sama tíma árið
áður 127,323,578 pund. Á sömu 11 mánuð-
um ársins nam smjörframleiðsla 8%
meira, en árið 1937.
Sala svína í gripakvíum Canada fyrstu
50 vikur ársins 1938, var 40% minni, en
árið 1937. Sala nautgripa mínkaði um
22% og sauðfjár um 4%.
Samkvæmt skýrslum kjötskoðunar-
manna stjórna var á 48 vikum ársins 1938,
slátrað 802,907 nautgripum, en árið 1937
á sama tíma 870,099. Slátrun svína
2,901,835 árið 1938 en árið áður 3,476,070.
Nautgripasala til Bandaríkjanna fram
í miðjan desember 1938 nam aðeins 90,863
gripum, en á sama tíma 1937 189,868 grip-
um. Til Englands var dálítið meira selt
en árið 1937, en ekkert á móts við þetta
mikla tap.
Yfirlit þetta er nú eflaust orðið nógu
langt og leiðinlegt fyrir þá sem ekkert
vilja lesa nema skrítlur. Eigi að síður er
það eftirtektavert á margan hátt. Það
sem einkennilegast er við það, er þó ef til
vill það, að það sýnir að á þessu nýliðna
ári hefir kreppa byrjað þrátt fyrir það þó
framleiðsla yfirleitt væri eins mikil og
nokkru sinni áður. Náttúran hefir verið
eins gjöful og ávalt í þessu nægta landi
árið 1938. Og borgararnir hafa ekki legið
á liði sínu, sem þess hafa átt eða eiga enn
kost. En það eru nú að vísu ekki allir.
Og hvað hefir svo að því leitt? Nýja
kreppu, með flestum sömu ummerkjum og
kreppan 1931 og 32, og sem jafnast gæti
fyllilega á við hana, ef óviðráðanlega mikil
uppskera yrði nú aftur á þessu nýupp-
runna ári. Og við hverju má ekki ávalt
búast í öðru eins nægta landi og Canada?
Ef það er gagnstætt einhverju heilögu
lögmáli ,að stjórna þjóðfélaginu þannig,
að almenningur geti skammlaust fætt sig
og klætt, er ráðið hollast að leita til landa
þar sem lífsskilyrðin eru verri en hér. Og
það land er nú ekki langt burtu. Það er
hér rétt fyrir norðan okkur. Eskimóarnir
lifa þar góðu lífi. Hví skyldu ekki þeir,
sem ekki geta neina atvinnu fengið meðan
beðið er eftir að selja framleiðslu lands-
ins, fáeinum mönnum í hag, geta farið
norður í land og haft ofan af fyrir sér eins
og Eskimóar? Til hvers höfum við ment-
að æskuna, ef hún getur ekki bjargað sér
eins og vankunnandi villimenn? Norðrið
og vetrarmyrkrið er vingjarnlegt. Og
hversvegna á þá að vera að hlusta á Mosh-
er, verkamannaforingja, er í nýárs-ávarpi
sínu bendir á, að hagur almennings, sé að
verða hræðilega líkur því hér vestra, sem
hann var í Þýzkalandi, þegar þjóðin setti
Hitler yfir sig. Hitler-stjórn viljum við
ekki í þessu frjálsa landi. Synir og dæt-
ur verkamanna og bænda, sem ekki geta
fengið stjórnarstöður af því, að þær bíða
sona og dætra okkar, hugsa margir vald-
boðarnir, gera því bezt í að fara norður í
frelsið og þægindin sem þar bíða hinnar
hraustu og mentuðu æsku landsins. Við
höfum nógu marga eftir fyrir því að
skatta, svo við getum einhvernveginn lif-
að það af meðan kreppan stendur yfir.
Án alls ósættis við liðna árið^ er það
þetta sem nú hefir verið minst á, sem
oss finst að meira hefði mátt bera á í á-
vörpum bæði sambandsstjórnarinnar og
annara við áraskiftin. Það hefði verið í
meira samræmi við stjórnarfarið og aldar-
andann hjá þeim, sem fyrir okkur öllum
sjá. Að óska þjóðinni meiri uppskeru, er
að óska henni áframhaldandi atvinnuleys-
is og kreppu.
Sir Edward Beatty, K.C.:
“Eg vil segja, að ef helmingur fjárins,
sem af almenningi er tekið vegna eyðslu-
semi og óþarfa kostnaðar í stjórharrekstri
í Canada, væri notað til að kaupa almenn-
ar nauðsynjar, þá mundum við lítið heyra
talað hér um atvinnuleysi og ennþá minna
um erfiða eða harða tíma.”
‘ ‘ GA NGLERI”
Það er nafnið á riti, sem Guðspekifélag-
ið á íslandi gefur út. Sendi útsölumaður
þess hér vestra, Magnús Peterson, Heims-
kringlu nýlega annað hefti 12. árgangs
ritsins og mæltist til, að ritsins væri getið,
því hann teldi það eiga það skilið. “Þar er
alt skrifað með þroskuðum skilningi og
góðvilja til allra manna, enda á Gretar
Fells fáa sína jafningja á ritvelli nú hjá
íslenzku þjóðinni”------- segir í bréfi út-
sölumannsins er hann sendi með ritinu.
Gretar Fells, ritstjóri “Ganglera” mun
vera ein af forvígismönnum Guðspek-
ingafélagsins á íslandi. Um stefnu eða
starf þess félags er sá er þetta ritar ekki
svo kunnugur að hann geti nokkuð um
það dæmt. Hin sögulega guðspeki eldri að
minsta kosti talar um einn alheimsanda er
alt dautt og lifandi sé hluti af og telur auk
þess tilverustig mannsins mörg, og eitt
þeirra er jarðneskt líf hans. Þó þetta geti
verið góð' og gild heimspeki, eða fagur
skáldskapur, mun það ekki enn að minsta
kosti eiga samleið með raunvísindunum.
Hvort að nútíðar-guðspekin heldur sig að
öllu leyti að “hinni helgu speki” Indverja,
skal ósagt látið. Guðspekifélagið sem
stofnað var í New York 1875 og sem ís-
lenzka guðspekifélagið er deild af, heldur
sér ef til vill meira að leit eftir því sanna
og raunverulega en eldri guðspekin og þá
er öðru máli um það að gegna. Óhlutlaus
rannsókn andlegra mála, sem sálarfræði
getur orðið til aðstoðar, er ekki einungis
æskileg, heldur og í fylsta máta eftirsókn-
arverð. Og að um það sé að ræða fyrir
guðspekingunum íslenzku, má ætla af
mörgu því, er þeir leggja sérstaklega til
þessara mála í ritinu.
En hvort sem menn líta sömu augum og
guðspekingarnir á andlegu málin, sem í
ritinu er hreyft eða ekki, er það eitt víst,
að þar er margt fróðlegt og fagurlega
sagt. Auk þess flytur ritið greinar um
ýms önnur mál en andlegs efnis, sem eins
og annað þar eru mjög vel skrifaðar. f
þessu áminsta riti er t. d. grein um Einar
Jónsson listamann, er Heimskringla gat
ekki neitað sér um að birta; er hún um
leið gott sýnishorn af því er rit-
stjórinn ritar.
Þreyta, heitir góð grein og
eftirtektaverð eftir Jónas Krist-
jánsson læknir í þessu hefti. —
Ennfremur skrifar Jón Árnason
prentari langa grein um “Þjón-
ustu” og segist margt ágætlega.
Ritið er alt hið læsilegasta.
í skýrslu konungslegu nefnd-
arinnar sem er að rannsaka
efnahag Canada er þannig kom-
ist að orði á einum stað:
“Stjórnarkostnaður er meiri í
Canada en í nokkru öðru landi í
heimi. Það er erfitt að mæla
því bót eða réttlæta það, að við
höfum 9 fylkisstjónir, 4,390
sveitastjórnir og bæja, 23,000
skólaráð, auk sambandsstjórnar
og fjölda stjórnarnefnda í landi
sem hefir aðeins 11 miljón
íbúa.”
SVEITAKONAN—MÓÐIR
OG AMMA VOR ALLRA
íbúarnir í veröld þagnarinnar
eru að sjálfsögðu óteljandi og að
sama skapi torvelt að finna þá
að máli, hafa upp á þeim. Fræði-
menn og skáld velja sér það
hlutskifti að leita að þessum ein-
staklingum. Og þeirra metnaður
er það að draga einstaklingana
fram í dagsljósið, eða gera grein
fyrir þeim á einhvern annan
hátt, ýmist til varúðar, eða þá
til fyrirmyndar, ellegar til skýr-
ingar viðfangsefnum. Til dæmis
er ættfræðin gerð út af örkinni
í þeim vændum að finna undir-
rót kynkvísla og kynstofna. Því
þögulla er í ættfræðinnar álfu,
sem f jær dregur lifandi einstakl-
ingum. En leitin eftir uppruna
gefur útsýn yfir djúpa dali og
langar strendur forfeðra og
mæðra þeirra, sem lifa. Og sú
leit gefur bendingar um hæfi-
leika, sem leggjast í ættir. Og
spor einstaklinganna, ef þau
verða rakin,. gefa til kynna bar-
áttu, sigra og ósigra þeirra ein-
staklinga, sem götuskorningana
hafa gert, eða hleðslurnar þær,
sem vallgrónar tóftir sýna lítils
háttar til minja um líf, sem er
horfið fyrir löngu.
Þegar litið er yfir mosavaxnar
hleðslur eyðikots — og þau eru
mýmörg í landinu — vaknar upp
í hugskoti mannsins, sem litast
þar um, spurningar hver af ann-
ari og þessi þó fyrst:
Hvenær var manna bygð hér?
Þeirri spurningu kann jarða-
bók að geta svarað, eða þá mál-
dagar.
En annari spurningu verðúr
naumast svayað með þeirra orð-
um — þessari spurningu:
Hverjir bjuggu á þessu koti,
sem hér er að sjá og nú er í
eyði? Og hvað dreif á daga
þess fólks, sem hér bjó, fæddist,
háði baráttu, féll?
Hver spurningin rekur aðra.
En enginn getur með vissu svar-
að þeim spurningum.
Skáldgáfan kann að geta farið
nærri um baráttuna, sem þarna
er háð, ef hún er vel að sér ger.
En um fóstur skáldgáfu er svip-
að að segja sem um þau egg, sem
tilbúin eru í verksmiðjum — þau
kunna að vera eggjum lík að
næringarefnum. En þeim verð-
ur aldrei ungað út. — Aldrei
kemur fugl úr þeim — aldrei
fleygur fugl.
En getspeki á vítt svigrúm í
veröld eyðikotanna. Og hún á
einnig þann kostinn, að henni sé
gefið undir fótinn á stræti borg-
arinnar t. d. þegar glöggur mað-
ur mætir stúlku, sem hefir svo
litaðar varir og kinnar, að þau
litbrigði sjást álengdar — þá
verður þeim glöggskygna manni
sú spurning á ólituðum vörum,
þó að hann tali aðeins við sjálfan
sig — spurningin þessi::
Hverrar ættar ertu, stúlka
litla? Ertu út af kounni, sem
fyrrum bjó í kotinu, sem nú er í
eyði? Veiztu hvað dreif á daga
hennar og mannsins hennar?
Hún heyrir ekki spuminguna,
sem varla er von, því að þarna
er um þagnarmál að tefla. Og þó
að hún heyrði spurninguna,
myndi hún alls ekki líta við
spyrjandanum. Eg fer nærri um
svar hennar við spurningunni
— ef hún annars gegndi: Hvað
varðar mig um líf þeirrar konu
og hennar manns, enda þó að eg
væri út af henni komin ?
Forvitni fræðihugans hugsar
á aðra leið. Það er hans for-
vitni að þakka, að sögur t. d.
forfeðra vorra voru skráðar. Og
þó mkilar eyður séu í þær sögur,
eru þær samt ómetanlega dýr-
mætar.
Þegar eg tek svo til orða, að
miklar eyður séu í sögurnar, á
eg m. a. við það, að þær minn-
ast varla á innan bæjar málefni.
Þegar vér lesum þær, vaknar
spurning þessi í huga vorum:
Hvernig hagaði kvenþjóðin
sér á liðnum öldum, þegar hetj-
ur riðu um héruð með hjálm á
höfði og skjöld við hlið?
Jú, við vitum, að Hallgerður
sat í .dyngju og konur hjá henni
og töluðu margt gáskasamlegt,
þegar Sigmundur varð eggjun-
arfífl hennar og kvað skopið um
feðgana að Bergþórshváli. Það
er og í frásögur fært, í Laxdælu,
að Guðrún ósvífursdóttir spann
vefjargarn í ákafa, daginn þann,
sem bræður hennar og Bolli
unnu bana Kjartani Ólafssyni.
Þar áður og löngu áður bar
þeim á milli út af vatni — út af
árvatni, Brynhildi Buðladóttur
og Guðrúnu Gjúkadóttur, eftir
því seni Völsungasaga hermir.
Um þessa og því um líka atburði
er getið í sögunum vegna þess,
að þessir atburðir urðu þess
valdandi, að bani höfðingja
hlautst af hátterni og orðum
kvennanna. —
En þögula sagan, sem gerðist
innan bæja og sem konurnar
lögðu til efnið í — hún er ekki
samin eða skeytt inn í styrjald-
arsagnirnar — því miður.
Einn þáttur þeirra hljóðu
sögu, sem gerst hefir innan bæj-
ar í landi voru forðum tíð, einn-
ig í þeim híbýlum, sem eyði-
rústirnar eru nú til vitnis um,
er um tóvinnuna, sem þjóðin af
rekaði á liðnum tííma. Svo er
að sjá á Njálu, að sérstök vefj-
arstofa hafi verið til á bæjum.
Hún er nefnd í brunarústum
Bergþórshvols. En hvað sem
því líður, sýna sögurnar marg-
sinnis, að menn, sem fóru utan,
höfðu vanalega til fararefna vað-
mál, stundum 20 hundraða mó-
rend eða þá einlit. 2400 álna!
Þvílík vara. Vera má, að höfi’
ingjar hafi sópað saman vörunni
hjá landsetum sínum að sumu
leyti, en ekki er það þó sjálf—
sagt, og ef eitt og eitt heimili
hafði þessa vöru afgangs heima
þörfum, má af því draga dæmi,
sem gefa í skyn, að mikið hafi
verið unnið innan bæjar úr ull-
inni.
Og hverjir afköstuðu þessu
verki? Þessum hannyrðum?
Kvenþjóðin að sjálfsögðu, all-
tént að miklu leyti.
Karlmennirnir voru í herför-
um, eða fyrst og fremst her-
æfingum, við fjárgeymslu, út-
róðra o. s. frv.
Vinna kvenþjóðarinnar segir
til sín sjálf, eða hefir sagt til
sín, alt til vorra daga.
í Noregi var griðkonum, þar f
sveitum, sett fyrir, hve miklu
þær skyldu afkasta af vefnaði
á viku, að sögn manna, sem þar
dvöldu fyrir síðustu aldamót.
Sú fyrirskipun var svo ströng,
að stúlkurnar urðu að berjast
um í vefstólnum 12—14 klst á
degi hverjum, til þess að geta
lokið vikuverkinu. Þetta bend-
ir til gamallar venju, sem nú
mun vera að leggjast niður.
Og hér á landi eru þær konur
nýgengnar til moldar, sem af-
köstuðu svo miklum tóskap, ein-
ar síns liðs, að furðu gegnir.
Milli 1910 og 1920 hitti eg á
Austurlandi móður dr. Björns
Viðfirðings, þá um áttrætt. Hún
hafði átt -— þau hjónin — 12
börn, ef eg man rétt, og bjuggu