Heimskringla - 01.03.1939, Blaðsíða 4

4. SíÐA
HEIMSKRINGLA
ITuúmskcÍiuUa |
(StofnuO 1SS6)
Kemur út i hverjum miOvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
S53 og S55 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimia 86 537
VerS blaðslns er $3.00 árgangurlnn borglst g
fyrirfram. AUar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD._________________________ j§
tju yiSskifta bréf blaSinu aSlútandi sendlst: jj
ií-nager THE VIKINQ PRESS LTD.
S53 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIUSKRINQLA
S53 Sargent Ave., Winnipeg
--------------------------------------------------------- |
‘‘Helmskringla” is published
and printed by
THE VIKINQ PRESS LTD.
S53-S55 Sargent Avenue, Winnipeg Uan.
Telephone: 86 537
r....................!H;,iilUHIIIIllilllllli:LM:'limilllilllllHllliHllii.HÍiilliiilHIHUHtHlllli;tiiliiUlliHlS
WINNIPEG, 1. MARZ 1939
RÆÐA YIÐ SETNINGU 20. ÁRS-
ÞINGS ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGSINS
Kæru vinir, heiðruðu þinggestir!
Með þessum þingfundum, sem hefjast
hér í dag, byrjar félagsskapur vor 21. árið.
Það eru liðin rúm 20. ár, frá fundinum 7.
jan. 1919, er haldinn var hér á þessum
stað, til að ræða um stofnun allsherjar
Þjóðræknisfélags meðal íslendinga í Ame-
ríku. Það má eiginlega segja að með
þeim fundi hafi félagið verið stofnað, þó
sá raunverulegi stofnfundur væri ekki
haldinn fyrr en nokkrum vikum síðar (25.
marz). Með þessum jan. fundi, er var
fjölmennur, voru menn vaktir af dvala er
þeir höfðu hnigið í, yfir ófriðarárin og til
umhugsunar um framtíð íslenzkrar tungu
vestan hafs og íslenzks þjóðernis er á
þessum tímum höfðu farið halloka fyrir
andúð þeirri í þjóðfélaginu sem lýsti sér
gegn öllu því sem nefnt var “útlent”.
Svo einróma voru raddirnar tá fundinum,
með félagsstofnuninni, að samþykt var í
.einu hljóði að byrja þegar að undirbúa
stofnun félagsins. Með þenna nývaknaða
áhuga fóru menn svo heim, og á skömm-
um tíma færðu hann inn í þau íslenzk
félög er þá voru starfandi í bænum, —
söfnuðina, Good-Templar stúkurnar og
bræðrafélögin. Gjörðu félög þessi, svo að
segja strax, yfirlýsingar og samþyktir, til
styrktar félagsstofnuninni, eða þau veittu
úr sjóði smáar peninga-upphæðir er ganga
skyldu í stofnkostnað hins fyrirhugaða
félags.
Svohljóðandi samþykt var gjörð á árs-
fundi Fyrsta lút. safnaðar. (sbr. Lögb. 30.
jan. þ. á.) :
“í tilefni af hreyfingu þeirri, sem ný-
lega hefir látið á sér bera meðal fslend-
inga í Winnipeg, og opinberum tillögum
um stofnun Þjóðræknisfélags, er nái til
allra Vestur-íslendinga, lýsum vér, með-
limir Fyrsta lút. safnaðar í Winnipeg,
samankomnir á ársfundi 24. jan. 1919, yfir
því, að vér viljum styðja að framgangi
þessa máls með ráði og dáð.” Ennfremur
lagði söfnuðurinn til $20.00 í stofnkostnað.
Samskonar yfirlýsingu gjörðu hin önnur
félög í bænum. Oddfellow stúkan “ísa-
fold” lýsti yfir á fundi 23. jan. að hún
vildi hlynna að þessari félagsstofnun og
veitti til hennar $5.00 úr sjóði. Hið sama
mun íslenzki Unitara-söfnuður hafa gjört
á ársfundi sínum 2. febr., stúkan Skuld,
og Tjaldbúðar-söfnuður, auk fáeinna ein-
staklinga er gáfu til þessa örlítið fé úr
eigin vasa.
Loksins voru þá allir íslendingar sam-
mála — um eitt mál — og hafði það ekki
áður komið fyrir í sögu þeirra — um
þjóðræknismálið, og fór vel á því.
Félagsskapurinn byrjaði með því að
hljóta góðhug allra, — hina ákjósanleg-
ustu aðstöðu sem kosin varð. Allir vjldu
honum vel, og vil eg einmitt halda, að það
sé því að þakka að hann er komihn fram
á þenna dag; að hann hefir eflst og fest
æ dýpri rætur með ári hverju. “Byrði
betri ber at maður brautu at, en sje mann-
vit mikit.” Já að vísu er það satt. En
hitt er þó að engu síður jafn satt að betra
veganesti ber engin “brautu at” en sé
góðhugur, árnan og uppörfun samtíðarinn-
ar. Og hefir félagsskapur vor notið þess,
frá upphafi vega. Almenningur hefir
haldið trygðir við hanp, frá upphafi, sýnt
honum örlæti, treyst dómgreind hans, í
flestum efnum betur, eiginlega bezt, hafi
verið um skoðana- eða stefnu-mun að
ræða. Þetta er skiljanlegt, og ofur eðli-
legt. Þegar alt er athugað á félagsskap-
urinn engin önnur málefni en málefni al-
mennings. En málefni almennings eru
í innsta eðli sínu málefni lífsins.
Flestir þeirra, sem upphaflega gengu í
félagsskapinn, og dauðinn hefir ekki
heimt á burt með sér, eru enn félagsmenn.
Sýnir það hverskonar hug þeir bera til
félagsmálanna. En svo eru sumir, of-
margir, teknir að eldast og hafa því eigi
getað verið jafn starfandi og þeir voru
fyrir 20 árum. Geta þeir sagt með Hólm-
göngu-Bersa, “veldur elli mjer,” ef átök
þarf að gjöra og þau verða í einhverri
grein ósnarpari en áður fyrrum. Það er
ellin sem veldur. En svo hafa þá líka
yngri íslendingar gengið í málið, svo vér
megum vænta hins bezta og vera kvíða-
lausir. Þó það sé, og verði jafnan satt, að
enginn getur komið í annars stað, — því
það getur enginn, — þá er samt framtíð-
inni borgið. Það er andstætt sjálfu lög-
máli tilverunnar, að einn komi í annars
stað, því ef svo væri, þá væri mannlífið
komið á það stig, þar sem eigi væri lengur
um framför eða framhaldandi sögu að
ræða. Hver kynslóð eignast sitt starf,
sín viðfangsefni og sitt viðhorf við lífinu.
Á meðan heldur sagan áfram. Á meðan
þagnar ekki kliður lífsins er hljómar eins
og gleðisöngur, sigurljóð eða hergöngulag,
í eyrum þeirra sem farnir eru að dragast
aftur úr lestinni, en geta ekki gleymt því
hve “himneskt er að lifa”.
Samtök eru nú hafin meðal yngri kyn-
slóðarinnar, til þess að flytja málefni fé-
lagsskaparins áfram um annan aldar-
fimtung og eru skipuð hinum ágætustu
og gáfuðustu mönnum og meyjum, úr
flokki æskumanna vorra. Hafa þegar
tvær deildir, af hópi hinna yngri íslend-
inga, verið stofnaðar: önnur í Winnipeg
en hin í Wynyard, með fleiri í vændum,
er hafa gengið í félagsskapinn sem sam-
bandsdeildir. Vér vonum hins bezta til
þeirra, því vér vitum að framtíðinni má
treysta.
En samt er það þó svo að vér söknum
þeirra, sem, eins og Bersi gamli, eru rúm-
teptir, þegar fólk er á engjum, eða eru
horfnir út fyrir þetta tímans tjald. Hugur
vor er “úr heimi hallur”, þá vér viljum
hvetja hann til að þreyta skeiðið í sam-
tíðinni, hálfur með þeim er horfnir eru,
hálfur á skeiðhlaupi því, er vér rennum
móti Þjálfa, inn í framtíðina. “En seint
er um langan veg að spyrja tíðenda” og
ætlum vér því enga aðra getu að því að
leiða, hvað framtíðin ber í skauti.
Á þessu liföna ári hafa þessi félagssyst-
kini horfið úr hópi vorum. Söknum vér
þeirra, hins vakandi áhuga þeirra og iðju-
sömu handar í þágu góðra málefna. Vér
viljum tjá ættingjum þeirra vora innilegu
hluttekningu og samúð félagsheildarinnar
út af missinum sem þeir hafa beðið við
burtför þeirra. Nöfnin eru þessi: I
Winnipeg: frú Ingibjörg Goodmundson;
frú Ólína H. Johnson; frú Vilborg Árna-
dóttir Thorsteinsson; frú Lára Signý
Blöndal; Friðrik Stefánsson prentsmiðju
eigandi; Vígl. Davíðsson; frú Sigríður
Swanson; Olgeir Frederickson. í Piney:
Þorsteinn Pétursson; Sigurður J. Magnús-
son. f Selkirk: Elzabet Austdal. Árborg:
Tryggvi Ingjaldsson. Oak Point: Andrés J.
Skagfeld. Garðar: Guðbrandur Bjarnason.
Hensel: Halldór Einarsson. Wynyard:
Guðmundur Goodman, og ef til vill fleiri,
er vér höfum enn ekki frétt um.
Viðhorfið, útsýnið yfir heiminn, frá
þeim vegamótum, sem vér nú stöndum á,
er talsvert annað en það var fyrir 20 ár-
um. Þá var heimurinn rétt að komast út
úr eldrauninni miklu. Loftið, út við sjón-
deildarhringinn, var hvarvetna hraunað,
“hreggskýjum hringa”, eins og komist var
að orði í fornri tíð, svo að ógerla mátti
greina hvort ófriðarstormurinn, sem blés
af allri átt, myndi fremur feykja þeim
burt eða flytjá þau aftur upp á himininn.
Um það gátu menn ekki verið ókvíðnir.
Réttlætið hafði sigrað að álitið var, heim-
urinn verið gjörður hættulaus lýðræðinu,
— verið frelsaður, — en eftir var að á-
kveða lausnargjaldið, og það mátti ekki
vera neitt smáræði, og um það gátu deilur
risið svo grípa yrði til vopna, til fullnaðar
úrskurðar, á hvaða stundu sem var. Radd-
irnar sem bárust út af friðarþinginu voru
ekki allar mildar og mannlundaðar, heldur
frekar og ófyrirleitnar.
Fjarri er því að hríðarblikur þessar hafi
eyðst eða horfið. Útlitið er enn skugga-
legt, þær hvíla enn út við sjóndeildar-
hringinn og ýmist hækka eða hníga eftir
því af hverri áttinni blæs. En þrátt fyrir
það er þó vænlegra yfir heiminn að horfa
en þá var. Vér búum eiginlega í nýjum
heimi, hinn fyrri er farinn. Þetta er ekki
líkinga mál. Nýr heimur hefir skapast
fyrir reynsluna og vitkun almennings,
utan um mannlífið á þessum síðastliðnu
tuttugu árum. Ekkert færir óss betri
sönnun fyrir því, en tíðindi þau sem gjörð-
ust á þessu síðastliðna hausti. Eg veit ekki
hvort vér höfum gjört oss ljósa grein fyrir
því, en vér búum nú í heimi sem lýtur
öðrum lífsskoðunum en hinn fyrri sem
áður var. Vér höfum lifað af Ragna
rökur. Móði og Magni hafa að vísu erft
Mjölni, en nýrri jörð hefir skotið upp úr
sænum. Gulítöflumar háfa fundist í
grasinu. Líf og Lífþrasir hafa bjargast
við morgundöggina. Undursamlegir hlut-
ir hafa skeð svo að maður bíður með
óþreyju og eftirvæntingu sögu hinna
næstu tuttugu ára. Ef að líkum hefði
látið, hins eldra hugsunarháttar, þá ætti
heimurinn nú í allsherjar stríði er búið
væri að kosta miljónir mannslífa. Snemma
á þessu hausti hefði sá ófögnuður byrjað.
í september mánuði var eigi annað fyrir-
sjáanlegt, en að öll Norðurálfan yrði kom-
in í bál og brand innan fárra daga. öðru
megin deildu þýzkar þjóðir, staðráðnar í
því að hlíta engum fortölum en beita of-
beldi og ójöfnuði nema öllum þeirra kröf-
um yrði fullnægt; hinum megin stóðu
hinar brezku þjóðir og Frakkar er halda
vildu friði meðan tök væri á. Auðvitað
spratt allur þessi eldur upp af Versala
samþyktunum, tuttugu ára gömlu, er á
þeim tímum voru nefndir friðarsamning-
ar! En þá gjörðist sá atburður , er verða
mun rómaður meðan vit og djörfung eru
nokkurs metin í þessum forna heimi, sem
afstýrði þessum ófögnuði. The Rt. Hon.
Neville Chamberlain, forsætisráðherra
brezka veldisins, stoltasta og voldugasta
ríkjasambandsins í veröldinni, gekk í mál-
ið. Fyrirvaralaust afræður hann að heim-
sækja Adolph Hitler, leiðtoga Þýzku þjóð-
arinnar, á sumarheimili hans í Berchtes-
gaden, 15. sept. og leita samninga við
hann til að afstýra þessari hættu sem yfir
vofði. öll blöð og allar fréttastofur stóðu
á öndinni. Flest, stórblöðin er hugsuðu út
frá viðhorfi hins forna heims, sem hrun-
inn var, töldu þetta hina mestu ósvinnu
og óvirðingu, svo að brezka veldið hlyti að
bíða við það hina mestu heiðursskerðing er
hugsanleg væri, er aldrei yrði bætt. Það
átti að svara þessari frekju með kúlna-
regni og manndrápum. Chamberlain gaf
sig ekkert að slíkum eggjunum en fór sínu
fram. Hann fékk talið svo um fyrir
Hitler að stanz varð á herútboði. Tvær
aðrar ferðir gjörði hann, 21. september til
Godesberg við Rín, og síðast, 30. septem-
ber, til Munchen. Var þá loks bundinn
endi á ófriðarhættuna, að vér vonum, um
langan tíma, með samningum er gaf Þjóð-
verjum leyfi til að innlima þýzk land-
svæði, er “friðarsamningarnir” gömlu
höfðu lagt undir nýtt ríki “Czecho-Sló-
vakíu” er aldrei hafði áður verið til í sög-
unni. Bæheimur var til, sem sjálfstætt
konungsríki, um margar aldir, og er enn,
verði landamerkjum Munchen samning-
anna ekki breytt.
Um hvað var deilt Yfir 3,500,000 Þjóð-
verjar voru klofnir frá þjóðlandi sínu og
lagðir undir þessa nýju ríkisstofnun, sem
aldrei hafði átt sér nokkum stað í sögu
Norðurálfunnar, með Versala-samningun-
um. Þetta fólk heimtaði, sem viðurkend-
an sjálfsákvörðunarrétt sinn, að mega
sameinast aftur þjóðlandi sínu. Að synja
þeim þess, var ekki réttlætanlegt og sízt
af öllu gild ástæða til þess að steypa allri
Norðurálfunni, allri hinni hvítu siðmenn-
ingu, í glötun. Eða þannig leit Chamber-
lain á það. Hann er nú hnigin að aldri,
rúmt sjötugur, og þessvegna ef til vill
naumast eins uppnæmur fyrir hverjum
pólitískum þjósti prentlistarinnar og
yngri menn, en átök hefir þetta kostað
hann, meir en almenningi er lj/óst.
Aldraður maður, stígur inn í hinn nýja
heim, gegn uppivöðslu og æsingi, meðráð-
herra sinna, sem æpa, eins og Kaifasarliðið
forðum, “Blóð hans komi yfir oss og börn
vor”, og velur braut friðarins, þessi mað-
ur er óalgengur maður. Eg vil halda að
Neville Chamberlain, sé mesti stjórnmála-
maður samtíðarinnar, mesti maðurinn sem
nú er uppi, og að það sé meir en lítið fagn-
aðarefni, að hann skuli vera mestu ráð-
andi í ríki því sem vér búum í sem er
okkar heimili og kjörland, og höfuð veldi
hins mentaða heims. Eg vil trúa því, eins
og í efni hefir gjörst, á þessu hausti að
það séu sannmæli, sem Dr. Guðm. Finn-
bogason sagði við mig í hitt eð fyrra:
“Brezka ríkið er samvizka Norðurálfunn-
ar.” En eg vil þá líka bæta því við, að
forsætisráðherra Neville Chamberlain, er
þá líka samvizka Brezka ríkjasambands-
ins, brezka veldisins. Eg vil ekki eyða
orðum að öllum þeim átökum og árásum
sem hann hefir sætt, af hálfu óhlut-
vandra blaða bæði hér og annarsstaðar,
sem ekki hafa annað flutt, en fáránlega
WINNIPEG, 1. MARZ 1939
—— ...........
eggjan til ófriðar, sem þau þó
ekki myndu þora að kannast
við, en benda heldur á hitt að
nýr heimur er að rísa úr sæ. —
Þau orð eru að rætast sem
skáldið mælti fyrir aldarfjórð-
ungi síðan:
Þegar sérhver ganti og gjóstur
Grunnhygnina æsti í róstur —
Stærstan huga þurfti þá,
Að þora að sitja hjá!
Þann huga hefir forsætisráð-
herrann sýnt, hvað sem póli-
tískir loddarar, eins og Sir An-
thony Eden og aðrir hafa gefið
í skyn, eða fréttastofnan, sú
erma uppbretta ráðskona her-
gagna iðjunnar hefir um hann
sagt.
Einmitt vegna hans, er nú
viðhorfið út um heiminn hreinna
og fegurra en það var fyrir 20
árum. Alþýða Englands hefir
líka sýnt að hún metur þessi
verk hans. Við kosningarnar í
Oxford í haust býður sig fram
ein af hinum “lærðu og látínu
fróðu mönnum”, gegn flokks-
manni stjórnarinnar, en fyrir
fylgi almennings — karla og
kvenna, sem heimurinn, metur
lítils af því að þau búa ekki á
hinni háu hyllu, fer hina eftir-
minnilegustu sneypuför. Hingað
til hafa orðin: “Friður á jörðu
og velþóknan yfir mönnunum”
verið skráð á himininn. En fyrir
tilverknað manna sem Cham-
berlains verða þau með tíman-
um færð niður á jörðina, skráð
á “hlíð og dal og sjávarströnd”,
er “af frið og frelsi Ijóma.”
Um starf félagsins á liðnu ári
þarf ekki að fara mörgum orð-
um. Nefndin hefir unnið flest
þau verk sem henni voru falin,
og nokkur fleiri. En flestu þessu
starfi er svo háttað, að það er
framhaldandi, ,frá ári til árs, og
er því aldrei lokið, en hlýtur að
véra tekið á dagskrá á hverju
þingi meðan félagið er við lýði.
Þar til má nefna útbreiðslumál,
útgáfumál, fjármál og sam-
vinnumál, og vísast í því efni til
dagskrárinnar. Útbreiðsla fé-
lagsins hefir tekið miklum fram-
förum á þessu ári. Deild “yngri
fslendinga” (Young Icelanders)
hefir verið stofnuð að Wynyard,
í líkingu við deild “Yngri íslend-
inga” hér í bæ er stofnuð var á
síðastl. ári. Vonum vér að þessi
nýja deild sæki um upptöku í fé-
lagið nú á þinginu. Stofnun þess-
arar deildar er sérstaklega að
þakka ágætu starfi þeirra Dr. J.
A. Bíldfell, Árna Eggertssonar,
K.C., og séra Jakobs JónssOnar.
Við Árborg og Riverton hefir
félagið eflst að mun á þessu ári,
og er nú f ráði að þar verði
stofnaðar deildir, innan skamms.
f Winnipeg hefir meðlimatala
“Fróns” aukist, og hin nýja
deild “Báran” að Momitain, N.
Dak., hefir sem næst tvöfaldað
félagatölu sína. Allar þessar
framfarir eru að þakka áhuga
og starfi heimamanna á þessum
stöðum, sem ekkert tækifæri
hafa látið ónotað til að útbreiða
félagið.
Við kynningar starfið út á
við, hefir próf. Richard Beck
verið ötulastur eins og áður
fyrri. Á félagið honum mikið
að þakka. AUs hefir hann á
þessu ári flutt 12 ræður og
erindi á ýmsum stöðum í Norð-
ur Dakota, Minnesota, Wiscon-
sin og Manitoba.
Þá hafa nokkur útvarpserindi
verið flutt í tilefni af fullveld-
isdegi fslands, bæði hér í bæ og
syðra. Ennfremur ritaði Guðm.
dómari Grímsson ágrip af
stjómmálasögu fslands, er birt
var í öllum helztu blöðum Da-
kota ríkis. Próf. Sveinbj. John-
son, fyrir félagið “Vísi”, flutti í
útvarp eitt hið snjallasta íslands
minni, er á ensku máli hefir
verið samið. Og loks má geta,
þó eigi væri það undir umsjón
félagsins, útvarpsins héðan úr
bæ til Reykjavíkur, og kveðju
forsætisráðherra íslands. Tókst
þetta sérstaka útvarp að allra
dómi vel og heyrðist yfir þvera
Ameríku.
Samvinna við ísland hefir
verið víðtækari á þessu ári en á
nokkru öðru undanförnu ári. Er
iþað fyrst og fremst að þakka
fyrv. dómsmálaráðherra, Jónasi
alþm. Jónssyni er kom hingað
vestur síðla í júlímánuði og
heimsótti allar íslenzkar bygðir
hér í álfu. Ræður flutti hann
hvar sem hann fór, ög hvatti
menn til samtaka að vinna að
eflingu “hins andlega íslenzka
ríkis”. Þá mun hann hafa átt
drýgstan þátt í því, að fjögur
skáld vor: Guttormur J. Gutt-
ormsson, Þorst. Þ. Þorsteinsson,
J. Magnús Bjarnason og frú
Jakobína Johnson voru sæmd
heiðurslaunum í viðurkenningar
skyni fyrir bókmentastarf
þeirra. Eins og kunnugt er var
Guttormi skáMi boðið heim á
ríkiskostnað, og dvaldi hann
heima sumarlangt. Undir þenna
lið má þá líka telja, samvinnu
þá er hafin var á þessu hausti til
aðstoðar “Sýningarráðs íslands”.
Nefnd var skipuð, að tilhlutan
félagsins, eftir beiðni utanríkis-
málaráðuneytisins, er gengst
fyrir fjársöfnun til að koma upp
við sýningarskálann íslenzka
kopar afsteypu af Leifs Eiríks-
sonar myndinni, er Bandaríkja
þjóðin gaf fslandi 1930. Hefir
nefndinni orðið vel ágengt með
fjársöfnunina, “þó betur megi
ef duga skal”.
Fjárhagur félagsins er í góðu
lagi og rúmum $500 meira í
sjóði en var við áramótin í
fyrra.
Annars verða skýrslur lagðar
fram öllum þessum málum við-
komandi, svo þarflaust er að fara
um J?að fleiri orðum. Segi eg
þá þing þetta sett og býð yður
öll hjartanlega velkomin í nafni
félagsins.
Rögnv. Pétursson
—21. febr. 1939.
ÁVARP FORSETA
Flutt á Frónsmóti 22. febr. 1939.
Það hefir verið venja að for-
setinn segði nokkur orð við þetta
tækifærið og eins fyrir það þótt
hann væri hreint ekki fær um
það, og eg tel mig alls ekki fær-
ann um það, svo vel fari. En
eg verð\að reyna að bera mig
mannalega, og láta það eitthvað
heita úr því eg er hingað kom-
inn, til að viðhalda venjunni.
Það er dæmisaga sem eg las
þegar eg var barn að aldri og
barn að hugarfari, sem eg vildi
minna ykkur á, og eins fyrir
það þótt eg viti að flest ykkar
kannist við hana. Hún hefir orð-
ið mér minnisstæð sem kemur
sennilega til af því, hvað hún er
sönn og lærdómsrík.
“Maður gekk yfir heiði í
dimmviðri og þoku, sýndist
honum ófreskja koma á móti
sér. En sem þetta færðist nær
sá hann að það var maður, og
þegar þeir mættust þá var það
hann bróðir hans.”
Þannig hefir það oft og einatt
verið með okkur, að við höfum
séð hvern annan í fjarlægð og
þoku. Myrkri andúðar og sund-
urlyndis.
Þetta hefir verið eitt hið
mesta og róttækasta þjóðarböl
íslendinga frá frystu tíð, bæði
á heimalandinu og hjá okkur
sem hingað fluttum.
Er ekki kominn tími til þess,
að við áttuðum okkur á því —
svo smá og fá sem við erum, og
fækkum með hverju líðandi ári
að við gerðum okkur það
Ijóst, að gott samlyndi og sam-
komulag, væri okkur mesta heill,
að við mættumst og kyntumst
með samúð og vinsemd, er“óneit-
anlega veitti okkur réttan skiln-
ing á því að við erum bræður og
börri' sömu móður.
Eg man eftir því frá íslenzku
sveitalífi í ungdæmi mínu, að
það þótti prúður bæjarbragur,
þegar samlyndi ríkti á milli