Heimskringla - 12.04.1939, Blaðsíða 4

4. SfÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 12. APRÍL 1939
iinmffliiiiiniBiiiuiiiiiiniiiiiiiiiniranflmiiiifflrainniiiniinBHininniiiinBnBBnnniimffliniBiDniirainnaraiam^
íCuHmskriiuiUi 1
(StofnuB 1S86)
Kemur út á hverjum miOvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talslmis 86 537
Ver6 blaðslns er $3.00 árgangurinn borgist
tyrirfram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
t>ll viðskiíta bréf blaðinu aðlútandl sendlflt:
K -nager THE VIKINO PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstfórans:
EDITOR HEIMSKRINOLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
E
M -------------T—“
“Heimskringla” is published
and printed by
THE VIKINO PRESS LTD.
1 853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
ö Telephone: 86 537
ÍlHlfflHIIIHIllllllillM
WINNIPEG, 12. APRÍL 1939
SVISS, HEIMKYNNI FRIÐAR
OG ÁNÆGJU
Svissneska þjóðin ágirnist ekki eigur
náungans. í 500 ár hefir ekki svissneskur
hermaður stigið fæti út fyrir landamærin
með hernað í huga. Þjóðin lifir í sátt og
friði við umheiminn.
Og samt skortir Svisslendinga margt, ef
til vill meira, en nokkura aðra þjóð. En
þeir hóta ekki eins og margaj" þeirra gera
nágrönnum sínum kúlnaregni út af því.
Landið er lítið og þéttbygt. Og yrkjan-
legt land er svo lítið, að þar af fær ekki
nema lítill hluti þjóðarinnar framfærsiu
sína. Þar er og hvorki járn, kol né olía.
Hráefnaforði landsins nægir ekki þörf
' iðnaðarins. Og Sviss á hvorki nýlendur
eða aðgang nokkur staðar að sjó.
Þjóð sem við þetta á að búa, gæti ekki
farnast vel eftir kenningu einræðisþjóð-
anna, Þjóðverja, ftala og Japana, sem
við meiri landgæði eiga að búa en þetta, en
sem samt eru hættar að éta smjör og
kaupa byssur fyrir það, svo þeim geti farið
að líða vel. Svisslendingurinn hlýtur að
eiga við fátækt og ílt líf að búa, ef af
þessu ætti að dæma afkomu hans.
En um hvað ber reynslan vitni ?
Við álítum Bandaríkja þjóðina auðug-
ustu þjóð heimsins. Á hinum góðu árum
eða árið 1928, var auður landsins metinn
$2,098 á hvern mann, sem óneitanlega er
mikið. En á þessu sama ári var auður
Svisslendinga á hvern mann $3,126. —
Bandaríkjamenn stæra sig ennfremur af
því, að búa við meiri nægtir, en nokkur
önnur þjóð í heimi. En Svisslendingar
eru og þar enginn eftirbátur. Fæðið,
klæðnaðurinn, húsakynnin og skemtanirn-
ar, sem Svisslendingurinn getur veitt sér
fyrir sín daglaun, er að vorri skoðun betra
og meira, en Bandaríkja-þegninn getur
veitt sér.
Tala atvinnulausra í Sviss nemur ekki
fyllilega 2% af tölu allra íbúanna.
Hvernig er við þessu séð?
Ástæðan fyrir hinni góðu afkomu
Sisslendinga liggur aðallega í hugsunar-
hætti þjóðarinnar. Þeir eru þjóð sem ekki
er hrædd að horfast í augu við erfiðleikana
og er ákveðin í að sigrast á þeim, hversu
miklir sem þeir eru. Þeir eru þjóðræknir
menn í fylsta skilningi, en eru lausir við
“nationalista” ofstæki. Þeir eru einstakl-
ingssinnar, en geta flestum betur unnið
saman, bæði sín á milli og við aðrar þjóðir.
Svo öldum skiftir hefir Svisslendingur-
inn horfst í augu við þann sannleika, að
landið hans er frá náttúrunnar hendi fá-
tækt og ólífvænlegt. Þrjá fjórðu af allri
matvöru verður að flytja inn í landið og
náiega alt hráefni til iðnaðarins. Þetta er
staðreynd, sem Svisslendingar hafa orðið
að haga sér eftir. Og þeir hafa gert það.
En það hefir ekki verið erfiðislaust. Þeir
hafa orðið að vinna flestum meira, eftir
því sem nú gerist. Auk sunnudaga, hefir
þjóðin aðeins tvo helgidaga á ári. Og ann-
an þeirra ber upp á sunnudag, en með
hinn er það þannig, að það er unnið allan
daginn, en hans minst með hátíðahaldi að
kvöldinu.
Þar sem Svisslendingar verða að lifa á
því sem þeir selja út úr landinu og þeir
geta ekki kept við aðrar þjóðir í að fram-
leiða í stórum stfl, er eina vopnið þeirra í
samekpninni, vöruvöndun. Verkamenn í
Sviss hafa orðið að læra að vinna verk sín
betur en aðrir.
Þeir hafa gert landið að einu aðdáunar-
verðu verkstæði. Ferðamaðurinn tekur
ef til vill ekki eftir því. Augu hans hvíia
á svip landsins, hinum miklu snjó og
jökulbreiðum og tindunum mörgu sem eru
eins og hermenn á verði út við sjóndeildar-
hringinn. Ef hann gæfi mikinn gaum því
sem nær sér væri, mundi hann sjá annað
Svissland. Hann mundi þá sjá verkstæðin
hjá Baden t .d. og Brown-Boveri, sem
dreifast um hlíðarnar, eins og fénaður á
beit. Á einni aðal járnbrautarstöðinni
er vagnlest af kolum frá Syíþjóð, önnur af
járni frá Lorráine. Frá stöðvunum eru
aftur fluttar hinar stórkostlegustu túrbín-
ur og orkuvélar (generators) til stóriðn-
aðar rekstursins út um allan heim. Hann
mundi og sjá verkstæði sem framleiddu til
útflutnings silki, blúndur, lyfjabúðar-
vörur, gler, súkkulaði, ost, leirvöru, liti og
margar framúrskarandi vandaðar vörur,
sem enginn kostur er á að framleiða án
sérfróðra og þaulæfðra verkamanna, þ.
e. a. s. hvers einstaklings við starfið.
Hver iðnaðargrein er aðeins rekin í
vissu héraði. f Jure héraðinu t. d. tala
allir um úr og lifa á úrasmíði. Hlíðarnar
eru alsettar smáum verksmiðjum. Ein
verksmiðjan býr aðeins til fjaðrir í úr,
önnur eingöngu umgerðina. Mikið af
verki þessu er enn unnið heima hjá sér.
Einstaklingurinn fer til aðal-verksmiðj-
unnar á mánudag og fer með vikuverkið
heim með sér. Hann og sonur hans vinna
við sama smíðaborðið. Að fimtíu árum
liðnum vinnur hann að öllum líkindum við
sama borðið með sonum sínum, er líklegir
eru til að hafa fundið eitt eða annað upp
til þess, að leysa af hendi ennþá fullkomn-
ara verk, en hann.
Það er bráð nauðsyn fyrir Svisslending-
inn, að vera á undan nágrannaþjóðum sín-
um í að finna upp eitthvað nýtt, er fram-
leiðslu hans bætir; það verður hver þjóð
að gera, sem alt á undir útlendum við-
skiftum komið. Bandaríkjamenn álíta sig
mikla uppfyndingamenn. Leyfi sem
stjórnin veitir fyrir uppgötvanir, nema
160 á hverja miljón manna árlega. f
Sviss eru leyfin 930 á hverja miljón
manna. Svisslendingar eru á undan öllum
öðrum þjóðum í ýmsri framleiðslu. Um-
búðapappír (cellophane), gerfisilki og rit-
vélar er, ásamt ótal mörgu öðru það, sem
þeir framleiða allra manna bezt.
En fyrir Svisslendingnum kemur ennþá
fleira til greina en vöruvöndun og hugvit.
Hann má ekki gleyma dygð sparseminnar.
Utanríkisviðskifti þeirra hafa verið þeim
óþagstæð um hundruðir ára. Eina ráðið
til að standa þann straum af sér, hefir
verið fyrir Svisslendinginn, hvern einasta
mann, að eyða ofurlítið minnu, en hann
hefir unnið fyrir. Árangurinn af þessu
er auðsær af því, að af 4 miljón íbúum,
sem landið byggja, hafa 2,800,000 reikn-
ing á sparibanka. Og vátryggingar eru
hærri á hvern mann í Sviss en í nokkru
öðru landi.
Um alvarlega fátækt er ekki mikið að
ræða á meðal íbúanna í Sviss. En þar er
heldur ekki mikið um stór-auðmenn. Þeir
eru miklu færri en við hefði mátt búast.
Og þó eru tekjur eða eignir auðmanna þar
ekki með sköttum af þeim teknar. Stór-
tekjuskattar í Sviss og erfðaskatturinn, er
par lægri en í Bandaríkjunum. Og samt
eru viðskiftastofnanir í Sviss til sem stór-
ar mega heita jafnvel á ameríska vísu. En
hvorki fjármálamenn né stóriðjuhöldar
hika við að leggja fé sitt fram, ef það er
þjóðfélaginu til góðs, þó hagurinn af fyrir-
tækinu sé ekki eins mikill og ameríkumenn
eiga að venjast.
Eins fjarstætt og það kann að virðast,
hugsar Svisslendingurinn ekki um auðsöfn-
un í stórum stíl. Það virðist ekki tízka.
Og það á ekki heima í menningu Sviss-
lendinga, að sýna sig mikla *með því að
eyða fé hóflaust í það sem einkisvert er og
verra en það eins og siður er ríkismanna í
öðrum löndum. Og þeir eru fráhverfir
fjárglæfraspili. Komist þeir sæmilega af,
nægir þeim það.
Auðvitað er ekki með þessu sagt, að
ekkert megi að Svisslendingum finna. —
Maður saknar á meðal þeirra glaðværðar
Austurríkismannsins, hinu megin við
landamærin. En þeir eru mitt í alheims-
kreppunni öðrum fremur efnaðri og í hófi
glaðir og ánægðir í heimi fullum af van-
sælu.
Ástæðunnar fyrir þessu er ekki ein-
göngu að leita í eðli Svisslendinga; þar
kemur ef til vill stjórnskiplagið meira tii
greina. Svisslendingar eru tortrygnir er
um það er að ræða að fela einum manni of-
mikil völd. Framkvæmdarvaldið í landinu
er í höndum sjö manna nefndar. í þeirri
nefnd er forsetinn og er hann hinum
nefndarmönnum ekki vitund æðri. Fram-
kvæmdarráðið er háð þingi, sem verður að
láta fara fram almenna atkvæðagreiðslu
um nálega hvert einasta frumvarp eða mál
sem upp kemur. Stjórnarstarfið er því
oftast rekið af sömu mönnum, hvernig
sem kosningar fara og áður höfðu það.
Löggjafarvaldið er í fylsta skilningi hjá
alþýðunni, en ekki hjá stjórn eða þingi.
Fylkin (the cantons) hafa aftur á móti
mikið vald og eru mikið til sjálfum sér
ráðandi. Og miðstjórn landsins er ekki
leyft, að draga í sínar hendur neitt af því
valdi. Þetta er eðlilegt þegar á alt er
litið. Svisslendingar eru þjóðernislega
sitt hvað. Frakkar, Þjóðverjar og ítalir
eru fjölmennastir, en svo eru þar nokkrir
einnig af öðrum þjóðum. Þar eru fjögur
tungumál töluð jöfnum höndum. f augum
útlendinga eða ókunnugra, er oft erfitt að
sjá, hvað þessir þegnar eiga sameiginlegt.
Tökum til dæmis bónda í Ticino-fylki,
í suður-hlíðum Alpafjallanna, aðskilinn af
hinum mikla fjallgarði frá öðrum fylkj-
um landsins. Hann er kaþólskur, talar
ítölsku; hann ræktar olífur og vín eins og
ítalinn ,Við landamæri hans. Hvað á hann
yfirleitt sameiginlegt við verkamenn í
Zurich, Þýzkutalandi, prótestanta, og þjóð-
ernislega tilheyrandi nábúum sínum, Bav-
aríumönnum? Þó hafa þessir menn svo
öldum skiftir unnið saman stjórnarfars-
lega. Þeir eru umburðarlyndir mjög um
alt er lýtur að menningu eða venju hvers
um sig. Svisslendingar reyna aldrei að
þröngva samborgurum sínum til að láta
steypa sig í einu og sama móti. í innan-
landsmálum gera þeir út um öll sín ágrein-
ingsmál með almennu atkvæði og sætta sig
ávalt við meiri hluta úrskurð. í utanrík-
ismálum standa þeir saman og einkunnar-
orð þeirra er: “einn fyrir alla—allir fyrir
einn”.
í Sviss er stjórnin á bak yið viðskiftin,
en hún hefir þau ekki með höndum. Sviss-
lendinginn fýsir að reka sín eigin við-
skifti, án allrar íhlutunar stjórnarinnar
sem auðið er, en viðurkennir samt, að svo
geti staðið á, að stjórnin verði að taka
fram fyrir hendur viðskiftamannanna. En
þegar hann leyfir það, hefir hann miklar
gætur á stjórninni.
Svo árum skiftir hefir stjórnin ákveðið
verð á hveiti hærra en verið hefir á heims-
markaðinum og greitt hallan sjálf. Þegar
gjaldeyrir flestra landa hrundi eftir stríð-
ið, greiddi stjórnin veg þeirra, er iðnað
framleiddu fyrir erlendan markað, með
því að greiða þeim gjaldeyristapið. Enn-
fremur takmarkaði hún frhmleiðslu á ýms-
um afurðum. Það eru enn í gildi lög
sem banna að stofna nýjar úra-verksmiðj-
ur nema með leyfi stjórnarinnar. Þegar
heimskreppan olli því að mjög tók fyrir
skemtiferðalög til Sviss, bannaði stjórnin
að reisa ný gistihús.
Mestur hluti atkvæðisbærra manna sætt-
ir sig við þessa skerðingu á frelsi sínu,
enda þótt það geti verið einum eða öðrum
persónulega óhagur, vegna þess að sam-
vinna þeirra og stjórnarinnar er svo
náin. ”Stjórnin?” segir hann. “Eg er
stjórnin”, hvort sem hann er bankari,
járnbrauta-þjónn eða- bóndi.
í Sviss er engin tilraun gerð í þá átt að
framleiða alt, sem þjóðin þarf með. Þess
væri heldur ekki kostur. Landið verður að
kaupa mikið erlendis. og það verður að
selja öðrum löndum sem því svarar. Sviss-
lendingar trúa á frjálsa verzlun. Tolllög
nota þeir með mestu varkárni. Þá fýsir
að sjá öðrum löndum farnast vel; telja sér
hag í því. Og þeim búnast jafnvel furðu
vel þó því sé ekki að skifta.
Eins og önnur nágranna lönd Sviss,
hefir það orðið fyrir barðinu á fasista og
kommúnista ágengni. Eftir stríðið, var
fyrst í stað flestum sundum lokað áhrær-
andi erlend viðskifti. Atvinnuleysi jókst
og því fylgdi óánægja, verkföll og æsingar.
Þá komu kommúnistar inn í landið og
varð nokkuð ágengt um skeið.
En það óx fasistum í augum. Þeir komu
einnig á vettvang og mynduðu félög, þar á
meðal eitt er kallaði sig “járnsópinn”. Það
lofaði hátíðlega að sópa lýðræðinu burtu
úr landinu. Fasistarnir voru sem annars
staðar oftast klæddir einkennisbúningi,
höfðu kröfugöngu og viðhöfðu kveðjur fas-
ista hvar sem á þeim bólaði. Þeir voru
ráðnir í að vekja þarna upp aðra fasista
þjóð í heiminum.
En hvað hefir nú orðið úr öllu þessu?
Kommúnismi er dauður í Svisslandi. Og
“járnsópurinn”, sópaði ekki betur en það í
síðustu kosningum, að hann átti fult í
fangi með að koma einum manní að á at-
kvæðum allra fasista í landinu.
í sambandi við það hvernig einræðis-
hreyfingar þessar dóu út, er ekki neina
spennandi sögu að segja. Það reis ekki
upp neinn stór foringi, enginn borðalagður
herforingi, til þess að reka kommúnism-
ann af höndum sér. Það var engu valdi
beitt við fasista. Engir götu-
bardagar. Kenningar kommún-
ista og fasista féllu í grýtta
j jörð í Sviss og stormarnir blésu
sáðkorninu burtu.
Það hefir ekki verið neinn
leikur fyrir lýðríkið svissneska,
að halda sjálfstæði sínu óskertu;
og það er það ekki ennþá, þó
fasismi og kommúnismi hafi
verið kveðnir niður. Þjóðverj-
ar í Sviss eru um 150,000, en
þrír fjórðu af þjóðinni tala
þýzku og eru þjóðernislega eins
þýzkir og Prússar eru. Og nú
vita allir, að stefna nazista er að
koma öllum Þjóðverjum undir'
þýzk yfirráð. Hitler talar stund-1
um um “hina týndu kynkvísl í
Sviss.” Og æsingum og áróðri
hefir í meira en tvö ár flætt yfir
landið í útvarpsræðúm og með
urmul flugrita. Áróðri hefir
meira að segja verið haldið fram
stundum með oifbeldi í þdim
hluta landsins er þýzkastur er,
um að sameina hann Þýzkalandi.
Svisslendingunum geðjast illa
að þessu. Það hefir á meðal
Þjóðverja sjálfra í Sviss mætt
svo mikilli mótspyrnu, að skip-
un hefir orðið að gefa út um það
í zurich, ef mynd af Hitler birt-
ist á hreyfimynd, að gera engan
usla eða hávaða út af því.
Það er vandfarið með annað
eins mál og þetta af svissnesku
stjórnirtni. Land með aðeins 4
miljónir íbúa á fáa leiki á borði
á móti þjóð sem hefir 70 miljón
ir íbúa og er auk þess nágranna-
þjóð, er á fáeinum mínútum get-
ur sent fluglið sitt þangað.
Útlendingurinn í Sviss hefir
að miklu leyti sömu réttindi þar
og þegnar landsins; hann getur
ferðast aftur og fram, haft
hvaða skoðun sem er, og rekið
hvaða viðskifti sem um er að
ræða og lögmæt erui og notið
fullrar verndar, sem hver annar
þegn landsins. En nú er svo
komið, að póiltískar æsingar hef-
ir orðið að banna. Útlending er
ekki leyft að flytja pólitískar
æsingaræður. Bendingar frá er-
lendum mönnum um hvaða
stjórnskipulag skuli taka upp í
Sviss, eru ekki lengur með góðu
þegnar af þjóðinni.
Það hefir verið talað um það
síðan 1914, að Þjóðverjar mundu
ráðast á Frakka og nota Sviss
sem Belgíu forðum til þess að
komast að þeim. Til þess að búa
sig undir (slíka innrás^ hafa
Svisslendingar verið að hressa
upp á víggirðingar sínar á landa
mærum Þýzkalands og Austur-
ríkis, síðari árin. Her þeirra er
um 300,000 manns. Með hern-
aðar-útbúnaði sínum eiga Sviss-
lendingar auðvitað ekki við ann-
að, en bráðabirgðavörn. Þeim
búa ekki landvinningar í huga.
Eftir stríðið vildu sum héruðin
í Austurríki sameinast Sviss-
landi, þau er næst því liggja, en
Svisslendingar neituðu því á-
kveðið, þó stórveldin sum mæltu
með því. En land sitt er sagt
að þeir séu reiðubúnir að verja
eins lengi og nokkur maður
stendur uppi. Og þó ekki komi
það að neinu, er við stórþjóð er
að etja, er haldið fram að hver
vinnufær maður sé að nokkru
kunnur hernaði.
Svisslendingar standa því
saman eins og þeir 'hafa gert um
700 ár. Þeir standa á milli
þjóða, sem eru brjálaðar af hern-
aðaræði. Þeir heyra umhverfis
sig kröfur einræðisþjóðanna:
“Gefðu okkur land, nýlendur,
hráefni — eða við tökum það.”
Þeir svara því á þessa leið:
“Þetta eru ekki helztu lífsskil-
yrði mannsins. Það eru ekki
stríð, sem skapa velgengni, held-
ur samvinna, inn á við og út á
við.”
Það eru til menn sem litla trú
hafa á lýðræði, sem óttast að
það sé ekki hagkvæmt og eigi
ekki framtíð. Sá sem kynnir sér
fyrirkomulagið í Sviss, mun
brátt verða annars áskynja, en
að lýðræðisstefnan sé ófram-
kvæmanleg.— (Lausl. þýtt).
PÁSKADAGSRÆÐA
Flutt af séra Philip M. Pétursson
í Sambandskirkjunni í Winnipeg
“En það segi eg, bræður,—
að hold og blóð getur ekki erft
guðsríki.”—(1 Kor. 15:50).
f dag koma menn saman í öll-
um kristnum löndum til þess að
syngja guði lof fyrir komu vors-
ins, til að fagna yfir endurvakn-
ingu lífsins og voninni um eilíft
líf. Víða lesa menn aftur kafl-
ana í guðspjöllunum um upprisu
Krists, frá dauðum, og atburði
þá sem sagt er að hafi þá átt sér
Stað. Einu sinni var það siður
í ýmsum löndum að menn heils-
uðust á páskunum með orðun-
um: “Hann er upprisinn” — og
var tekið á móti kveðjunni með
því að segja: “Hann er að vísu
upprisinn.” Það getur verið að
þessi siður tíðkist enn í sumum
löndum. í öllum kirkjum krist-
inna landa eru fagrir söngvar
sungnir um upprisu Krists, —
líkt og þeir. sem voru sungnir
hér í kvöld, og syngja menn
hina velkunnu páskasálma. —
Margir hyggja að með sögunni
um upprisu Krists eins og henni
er lýst í guðspjöllunum, að þeir
hafi fengið sönnun fyrir áfram-
haldi af þessu lífi í öðrum heimi,
þegar það hverfur héðan, og hef-
ir það verið skoðun manna frá
upphafi Kristinnar kirkju. En
einnig hafa margir efast um
sannsögli sögunnar frá því
fyrsta, eins og orð Páls til Kor-
intumanna, benda til, og einnig
eins og skilja má af orðunum
sem hann skrifaði til Timóteus-
ar. í fyrra Korintubréfinu spyr
Páll: “En ef nú Kristur er pré-
dikaður, að hann sé upprisinn
frá dauðum, hvernig segja þá
nokkurir á meðal yðar, að upp-
risa dauðra sé ekki til?” Og í
síðara bréfi til Tímóteusar
kvartar hann undan því að sum-
ir “segja upprisuna þegar um
garð gengna, og umhverfa trú
sumra manna.”
En þó að Páll ávítaði þá sem
héldu ekki með kenningunni um
upprisuna, þá trúði hann sjálfur
eigi á líkamlega upprisu, — eins
og sézt af orðum-textans, “það
segi eg, bræður, að hold og blóð
getur ekki erft guðsríki.” Enn-
fremur segir hann: “Sáð er nátt-
úrlegum líkama, en upprís and-
legur líkami. Og eins og vér
höfum borið mynd hins jarð-
neska, munum vér einnig bera
mynd hins himneska.”
En þó að þessi orð séu rituð
glögglega og fyrir alla að lesa
sem það vilja gera, þá er því enn
haldið fram af mörgum mönnum
að upprisa Krists hafi verið lík-
amleg, og að ef vér trúum eigi
á líkamlega upprisu missum vér
alla sönnun fyrir því, að menn-
irnir séu ódauðlegs eðlis.
En er það nokkur sönnun fyr-
ir því að sál mannsins sé ódauð-
leg, þó að vér trúum því, að
Kristur hafi risið í líkamlegri
mynd? Getum vér öðlast trú á
eilíft eðli sálarinnar á engan
annan hátt? Er það nauðsyn-
legt, eða skynsamt að halda því
fram, að vér getum ekki öðlast
sönnun fyrir ódauðleika sálar-
innar nema með því, að hafa trú
á eitthvað sem er gagnstætt
öllum (lögum nálttúrunnar og
gagnstætt allri reynslu og þekk-
ingu mannanna? Eg hygg að
svo sé ekki.
Trú vor á eilífðareðli manns-
andans þarf ekki að styðjast við
öfga eða helgisagnir til þess að
fá sönnun. Lífið sjálft, andinn
sem í oss er, mælir sjálfur með
því að hann sé ódauðlegur. Það
er ekkert meira kraftaverk í því
fólgið, að hann skyldi lifa líkama
vorn en það, að hann skyldi
hafa orðið til í fyrstunni. Eins
og John Fiske komst einu sinni
að orði: “Sú skoðun að lífið
deyji með líkamanum er ein hin
grundvallarlausasta tilgáta sem
hefir þekst í sögu heimspekinn-
ar.”