Heimskringla - 03.05.1939, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 3. MAÍ 1939
RISADALURINN
Henry Poundstone reyndist að vera einn
á fremur fátæklegri skrifstofu í Cardigan bygg-
ingunni. Buck hafði fast sctt sér að borga hon-
um niður fyrir tilvonandi starf þúsund dali, eða
meira, en þegar hann hafði séð Henry ákvað
hann að hafa það ekki meira en tvö hundruð og
fimtíu dali. Hinn ungi Poundstone var ljós-
hærður og veiklulegur með stór kringlótt gler-
augu, með mjög afturdregna höku. Hann var
alluh í uppnámj^er þessi skjólstæðingur birtist,
svo að Buck áleit að borgarstjórinn hefði sím-
að honum, að hann fengi viðskiftavin og afleið-
ingin af þeirri fágætu frétt, væri sú að hann
gat varla talað af geðshræringu, þess vegna
tafði hann ekki lögmanninn á jafn miklum
smámunum og samningum um laun, heldur
ritaði út ávísun fyrir tvö hundruð og fimtíu
dölum, fékk honum hana með einu af þessum
þýðu brosum og sagði: “Jæja, Mr. Poundstone,
nú getum við snúið okkur að efninu. Þessi
niðurborgun er ekki mikil, en verkið sem hún
er greidd fyrir er það ekki heldur. Síðar meir,
ef störf okkar aukast hér, þá búustum við auð-
vitað við að semja um hærri borgun og fasta
laun, eins og allir lögmenn félags vors fá. Eg
yona að yður sé það nægilegt.”
“Já, þó það væri nú, stamaði ungi maður-
* „ 99
ínn.
“Jæja, látum okkur þá komast að efninu.”
Buck dró út úr leðurtösku skjalasafn mikið og
sagði: “Eg hefi hér samning landeigendanna
á því svæði, þar sem N. C. & 0. járnbrautin á
að leggjast. Þar sem þeir lofast til að gefa
járnbrautarfélaginu innan árs frá þessum tíma,
löglegt eignarbréf fyrir landi undir járnbraut-
ina, en því er nákvæmlega lýst í þessum skjöl-
um. Nú þarf eg að fá þessa fullnaðar samninga
útbúna til undirskrifta, svo að þeim verði þing-
lýst eins fljótt og mögulegt er.”
“Þeir skulu vera tilbúnir um þetta leyti á
morgun,” svaraði Henry.
Henry yngri var nú hnakkakertur í fyrsta
sinnið síðan hann fór að fást við lögmensku í
Sequoia, en það voru sex mánuðir. Það var
óvenjulegt sigurhrós í bláhvítu augunum hans
er hann sentist inn í skrifstofu föður síns í ráð-
húsinu. “Heyrðu, pabbi!” hrópaði hann fagn-
andi. “Eg hefi loksins matað krókinn og veitt
stórfisk.”
“Farðu þér nú hægt drengur minn, mundu
að eg sendi þér þennan fisk,” svaraði faðir
hans með blendnu brosi. “Hvað átt þú að gera
fyrir Ogilvy og hvað hátt kaup geldur hann
þér?”
“Eg á að útbúa fyrir hann samninga um
landið undir brautina. Venjulega er goldið
fyrir þetta fimtán dalir, en hann fékk mér
tvö hundruð og fimtíu. Pabbi, það er meira,
en þú hefir á mánuði fyrir að vera borgar-
stjóri.”
“Jæja, það eru ekki slæm laun, svona til að
byrja með, en það væri ekki nein laun í San
Francisco.”
“Lestu þetta,” sagði Henry og ýtti gulu
símskeyti upp að nefinu á bæjarstjóranum. —
Hann lagaði á sér gleraugun og las:
“Nauðsynlegt að farið sé af stað með
brautina strax. Svartsýni fólks í umhverfinu
skaðvænleg, dráttur hættulegur. Verðum að
reynast vel trausti vina okkar í New York. —
J. P. M. krefst að fá að vita hvernig aðstaða
bæjarráðsins í Sequoia sé gagnvart okkur. —
Hittu þá strax og fáðu bráðabirgðar leyfi ef
mögulegt er að fara yfir Vatnsstræti og B
stræti og leggja sporið eftir Framstræti. —
Samningar þínir við Cardigan, að nota bryggju
braut hans og höfn samþykt af stjómamefnd-
inni, en álitið rán dýrt. Ef það er skoðun þín,
að ævarandi leyfi, verði ekki rándýrt þá byrj-
aðu strax á undirbúnirfgi þess að fá það í gegn.
Notaðu starfskraftana, sem eru fáanlegir í
grendinni. Fæ ekki fullkomlega lýst nauðsyn-
inni að hraða þessu þar sem brautin verður að
byggjast á þrem árum, eigi áætlun vor að
hepnast og tíminn er stuttur. Skýrðu þetta
jtarlega fyrir bæjarstjóminni og símaðu mér
svo á morgun.”
Hockley
Borgarstjórinn sá að þetta símskeyti hafði
komið þennan dag, og var til Buchanan Ogilvy,
Sequoia gistihúsinu í Sequoia, Calif. Einnig
sá hann, að það hafði verið sent frá San Fran-
cisco eftir heimsóknina til hans.
“Ah-ha!” sagði hans hágöfgi. “Þessvegna.
mintist hann ekki á þetta við mig er hann
kom hér í dag. Er hann kom heim fann hann
símskeytið og fór af stað undir eins. Það veit
Júpíter, að þetta virðist vera alvara. Henry,
hvemig komst þú yfir þetta skeyti?”
“Það hlýtur að hafa flækst inn í skjölin,
sem Ogilvy fékk mér. Eg fann það á borðinu
þegar eg var að raða þeim niður, og þar sem eg
er lögmaður N. C. & 0. hikaði eg ekki að lesa
það.”
“Jæja, ekki nema það þó. Hver skyldi þessi
Hockley vera. Heyrði hans aldrei getið í sam
bandi við N. C. & O.”
“Það gerir ekkert til um Hockley,” svar-
aði Henry drýgindalega, “þó að eg þyrði að
veðja, að hann er einn þessara ríku í Wall
Street og líklegast einn af varaforsetum J. P.
M. J. P. M. er auðvitað maðurinn á bak við
þá.”
. “En hver fjandinn er þessi J. P. M.?”
Henry brosti af meðaumkun yfir fáfræði
og sakleysi föður síns. “Jæja, hvernig væri að
geta til, að það væri J. Pierpont Morgan?”
spurði hann.
“Ja, fari það í logandi!” sagði Poundstone
borgarstjóri og kiptist við eins og hann væri
bitinn af slöngu. “Eg skyldi segja að þú hafir
fengið á krókinn. Drengur, þú hefir veitt
heilan hval!” Og borgarstjórinn blístraði lágt
af fögnuði og undrun. “Að hugsa sér, að þú
skyldir komast inn undir hjá slíkum hákörlum.
Afskaplegt, reglulega afskaplegt. Sagði Ogilvy
nokkuð um framtíðarstarf fyrir þig?”
“Já, eg held nú það. Sagði að ef eg reynd-
ist vel, mundi hann ráða mig og gjalda mér
sömu fastalaunin og öðrum lögmönnum félags-
inns.”
“Já, það væri betra fyrir hann líka að ráða
þig! Eg hafði hugmynd um að þessi fugl,
hann Ogilvy vissi hvoru megin sneiðin væri
smurð og hver smyrði hana.”
“Gæti eg útvegað Mr. Ogilvy þetta bráða-
birgðarleyfi, sem minst er á í símskeytinu, þá
gæti það hjálpað mér að komast inn undir hjá
J. P. M.”, sagði hinn efnilegi sonur. Það væri
nú líka amalegt að komast inn sem lögmaður
hjá Morgans félaginu. Eða hvað?. Heyrðu,
þeir borga þeim ekki minna en fimtíu þúsund
dala árslaun.”
“Ná því, ná því!” öskraði faðir hans. “Eg
hefði nú haldið það! Eg skal sýna J. P. M.
og hans flokki, að þeir tóku alminlegan mann
þegar þeir réðu þig fyrir lögmann sinn í Se-
quoia. Eg ætla að kalla saman aukafund í
þessu bæjarráðsskrífli mínu og drífa þett^
bráðabirgðar leyfi í gegn, áður en þú telur upp
að tíu!”
i
“Eg skal segja þér hvað við skulum gera,”
sagði Henry. “Eg skal semja þetta bráðabirgð-
ar leyfi í kvöld og við skulum svo láta sam-
þykkja það, segjum klukkan tíu í fyrramálið,
án þess að minnast á það við Mr. Ogilvy. Þeg-
ar bæjarritarinn er búinn að undirrita og vott-
festa það, og innsigli bæjarins er komið á það
þá ætla eg að taka það svona ‘eins og ekkert sé
um að vera með mér og fá Mr. Ogilvy það.
Auðvitað fellur hann í stafi af undrun og spyr
mig hvernig eg hafi fengið þetta og----”
“Og þú setur upp undrunar svip,” hélt
faðir hans áfram — “rétt eins og þú skiljir
ekkert í hvað hann sé að fara. Láttu hann
endurtaka orð sín, þá segir þú: ‘ó, það! Það
er ekki neitt, Mr. Ogilvy. Eg fann símskeytið
í skjölunum, sem þér skilduð eftir, las það, og
leit svo á, að þér hefðuð skilið það þar eftir
til að láta mig skilja hvar fiskur lægi undir
steini, og eg gæti náð í leyfið fyrir yður. Hér
norðurfrá er það ætíð venjan að fá lögmann til
að ná í leyfið, svo eg hugsaði ekkert meira um
þetta, en fór og fékk leyfið handa yður. Sé
það ekki rétt, hvað, þá skal eg fara og gera
það rétt.” Poundstone gamli gaf syni sínum
olnbogaskot í síðuna og deplaði augunum. —
“Láttu hann fá þá hugmynd að þú sért vel
vakandi og hugsir um störf þín.”
“Láttu þinn einlægan sjá um það,” svar-
aði Henry.
Faðir hans tók nákvæmt eftirrit af sím-
skeytinu.
“Hm!” rumdi í honum. “Vilja fara yfir
Vatnsstræti við B og leggja brautina út Fram-
stræti. Eg er viss um að enginn hefir út á það
að setja. Ekkert nema vöruhús og timbur-
staflar á þeirri leið. En þegar eg fer að hugsa
um þetta, þá rís Pénnington upp á afturfót-
unum gegn þessu. Hann mun óttast að neist-
arnir frá N. C. & O. kveiki í viðnum sínum,
og honum mun ekki lítast á að þurfa að setja
hlið þar og hafa varðmann, en hann verður að
borga helminginn af þeim kostnaði.”
“Hann verður á móti því af öllum mætti,
vegna þess að á fundi timbursalanna, var minst
á N. C. & O. og Pennington talaði á móti því.
Hann sagði að N. C. & 0. ætti að fá mótbyr ef
það væri löglegt fyrirtæki, sem hann efaði
vegna þess að eðlilegasta leiðin fyrir járnbraut
væri sunnan að frá Willits, í Mendocino hér-
aðinu til Sequoia. Hann sagði að N. C. & O.
næði ekki til aðal rauðviðarskóganna og sín
járnbraut gæti flutt að brautinni að sunnan.
Eg segi þér satt, hann verður algerlega móti
þessu.”
“Þá segjum við honum ekkert frá þessu,
Henry. Við höldum þennan aukafund og
gleymum að bjóða fréttariturunum. Þegar
þessu er öllu komið fyrir, getur Pennington
rifist alt sem hann vill. Við látum ekki slíkt
tækifæri sem þetta ganga úr greipum okkar, án
þess að ná í stélið á því. Nei, óekkí.”
“Ekki mikið!” sagði Henry alvarlega.
Og svo varð það. Alt bæjarráðið var við-
statt nema Thatcher, sem var veikur. Yates
félagi hans var viljugur til að gera alt sem í
hans valdi stóð til að hjálpa hinni langþráðu
járnbraut. Hann hafði því ekkert á móti því
að veita sextíu daga bráðabirgðar leyfi. Hann
var altof vanur að fylgja Thatcher að málum,
en hina í bæjarráðinu þekti hann vel og var
mjög tortrygginn gagnvart þeim. Hann stóð
því upp á fundinum og benti á, að þótt hann og
margir aðrir merkisborgarar í þessum bæ
þráðu að sjá járnbrautina koma, þá væru það
samt margir, sem bentu á þá hættu að veita
hjálp og uppörfun flokk ábyrgðarlausra manna
og fasteignabraskara. N. C. & 0. gæti vel verið
skálkaskjól slíkra manna, er ætluðu sér með
þessu að koma af stað fasteignasölu og hækka
verð skóganna, sem Trinidad viðarfélagið ætti,
en ef svo væri fyndist sér betra fyrir bæjar-
ráðið að hafa vaðið fyrir neðan sig, og gefa
hinu fyrirhugaða járnbrautarfélagi bráða-
birgðarleyfi er næði aðeins yfir þrjátíu daga.
Ef að félagið sýndi á þeim tíma, að því væri
alvara að hefjast handa, skyldi hann með á-
nægju greiða atkvæði með framlengingu leyf-
isins um þrjátíu daga, svo hægt væri að koma
ævarandi leyfi í kring á löglegan hátt. Þessi
aukatillaga fékk góðar undirtektir borgarstjóra
og lét hann þær í ljósi til að styrkja hina fjóra,
sem óslitið fylgdu honum. En í raun og véru
var hann hræddur við að snúast gegn Yates í
þessu einfalda máli, hann óttaðist sem sé að
Yates kynni að reiðast og fara með málið í
blaðið. Það var venja hans. Borgarstjórinn
áminti því bæjarráðið um nauðsynina, að þessi
samþykt f*ri leynt fyrst í stað, bar síðan upp
tillöguna eins og hún var með breytingartillögu
Yates og var hún samþykt í einu hljóði.
Klukkan hálf tólf á fimtudaginn, kom
Henry Poundstone með leyfið og samningana,
sem hann hafði unnið að meiri hluta næturinn-
ar, til Ogilvys þar sem hann átti heima á gi-sti-
húsinu í Sequoia. Buck átti bágt með að dylja
undrun sína þegar Henry rétti ihonum leyfið
eins og ekkert væri um að vera. Reyndar hafði
hann komið hinu falsaða símskeyti fyrir milli
skjalanna, en hann hafði aldrei búist við, að
þeir feðgarnir mundu gleypa það svona með
húð og hári. Hann hafði aldrei búist við öðrum
árangri af þessari ágætu hugmynd sinni, qn
þeim, að Henry sýndi föður sínum bréfið og að
gamli maðurinn fengi vingjarnlegar tilfinning-
ar gagnvart N. C. & O., ásamt voninni um góða
stöðu fyrir son sinn, ,sem hálaunaðan lögmann
félagsins.
Þegar hann náði valdi yfir sér, horfði hann
með aðdáunar augum á Henry Poundstone. “Mr.
Poundstone,” sagði hann alvarlega. “E£ hefi
hitt marga bráðgáfaða lögmenn á æfi minni, en
þér eruð eins og skínandi stjarna saman borin
við þá. Væri yður sama þótt þér segðuð mér
hvernig þér fóruð að því að ná þessu leyfi og
hvers vegna þér fenguð það án sérstakrar
beiðni frá mér?”
Henry reyndi af öllum mætti að sýnast
undrandi. “Hvað þá?” sagði hann. “Þér
gleymduð símskeyti um þetta efni hjá mér.
Eg hélt að þér skoðuðuð símskeyti þetta sem
næga skýringu, eða hefðuð gleymt að nefna
við mig um leyfið. Eg vissi að þér eruð önnum
kafnir, svo að €g vildi ekki tefja yður á þessu;
eg fór því og lagði inn beiðnina fyrir yður. Var
það rangt af mér?”
“Vissulega ekki. Það er alveg dásamlega
rétt af yður. En hvernig komuð þér þessu í
gegn?”
Henry glotti. “Faðir minn er vélameistar-
inn,” sagði hann hreinskilnislega. “Ef þér
þurfið að fá leyfið framlengt, þá skuluð þér
sjá mig. En nú sem stendur veit enginn um
þetta eða fær um það að vita. Mér datt í hug
að Pennington ofursti kynni að verða yður
þrándur í götu þarna á vegamótunum, svo
Buck Ogilvy rétti út hendina til að blessa
yfir hann og lagði hana svo blíðlega á öxl
Henrys, sem titraði af eftirvæntingu með
hjartað í hálsinum meðan hann beið eftir yfir-
lýsingu hins mikla Ogilvys.
' “Kæri Poundstone,” sagði ihann alvarlega.
“Eg er ekki gleyminn þegar einhver sýnir slíka
snild af sér og þér hafið sýnt. Á sínum tíma
mun eg------” Hann brosti einu þessu fallega
brosi sínu. “Þér skiljið auðvitað að eg tala
aðeins fyrir sjálfan mig og get engin ákveðin
loforð gefið yður. Samt sem áður—” Hann
brosti á ný. “Ætla eg bara að segja þetta, að
þér munuð duga!”
“Þakka yður fyrir,” sagði Henry Pound-
stone yngri. “Þakka yður kærlega fyrir.”
XXVII. Kapítuli.
Þrjátíu ára reynsla í fjármálaheiminum,
hafði kent Seth Pennington ofursta það, að
þýðingarlaust var að þreyta heilann við að
hugsa árangurslaust um leyndardóma. Um
æfileiðina hafði hann stundum þurft að eiga
við ýmiskonar stjórnarvöld og vissi dálítið um
aðferðirnar við þau. Þar hafði hann kynst
þeim sannleika, að besta vopnið til sóknar gegn
fjandanum er eldurinn. Margsinnis hafði hann
haft bæði gagn og gaman af því, að vita
hvernig ýmsir menn eyddu fé sínu og tíma, og
þar sem hann var sjálfur ætíð önnum kafinn
varð hann að fá einhvern annan til að smala
þessum fróðleik fyrir sig. Þegar N. C. & 0.
félagið fór að halda vöku fyrir ofurstanum, þá
vissi hann að eina ráðið til þess að njóta nætur
hvíldarinnar var að fá sérfræðing til að kanna
þennan leyndardóm. Á liðnum árum hafði
honum reynst spæjarafélag eitt hið þarfasta
þing auk sumra hinna miklu verzlunarfélaga,
því sneri hann sér nú til þessara trúu
og þörfu þjóna, til að fá nægilega og langþráða
útskýringu á þessum Norður Californíu Ófögn-
uði!
útskýringin sem hann fékk frá Dun og
Bradstreet var óljós og ófullnægjandi. Þeir
gátu engar skýringar gefið viðvíkjandi fjár-
hag N. C. & 0. Ennþá sem komið var, hafði
félagið enga skrifstofu, en málefni þeirra í
San Francisco var í meðferð merks lögmanns,
sem hafði neitað að gefa nokkrar upplýsingar
en lofað þeim síðar. Stjórnarnefnd félagsins
var þessi lögmaður, hinir tveir skrifstofuþjónar
I' hans, ritarinn hans og Mr. Buchanan Ogilvy.
Höfuðstóll félagsins var fimm miljón dala,
sem skift var niður í jafnmörg hlutabréf. —
Fimm hlutabréf höfðu verið seld á einn dal
hvert. Hann fékk eftirrit af löggildingunni/
en um það hafði hann áður lesið í blöðunum.
“Þetta er eitthvað bogið,” sagði ofurstinn
við fulltrúann sinn, “og eg er sannfærðari um
það en nokkru sinni áður, að þetta er bragð
Trinidad félagsins til að selja skógana sína, en
það getum við ekki horft á þegjandi vegna þess
að áður en langt um líður, hljóta þeir að átta
sig og selja okkur ódýrt. Svolítil framlenging
járnbrautarinnar okkar nær inn í skógana
þeirra, þessvegna erum við þeir einu, sem geta
haft gagn af þeim og* ættum að hafa ráð
þeirra í hendi oss. En að vera viss um hlutina,
er eina ráðið til að verða ánægður. Símaðu til
San Francisco og fáðu spæjarafélagið, sem
njósnaði í síðasta uppskipunarmanna verk-
fallinu, til að senda okkur, tvo sinna bestu
njósnara og láta þá koma hingað með næstu
ferð, og koma strax á minn fund.”
Þegar njósnararnir komu gaf ofurstinn
þeim stuttar og skýrar skipanir. Eg vil fá að
vita alt sem hægt er að vita um mann að nafni
Ogilvy, sem er nú hér norður frá áð kaupa
land undir N. C. & O. járnbrautina. Finnið
hann, fylgið honum allan daginn, og færið mér
daglega fréttirnar.”
“Það var auðvelt að finna Buck. Annar
njósnarinn fékk vinnu hjá honum, en hinn
hafði auga á Ogilvy og skrifara hans. Frá-
sögnin um athafnir þeirra fræddi ofurstann
ekki mikið, fyr en fyrsta daginn, sem Buck
kom heim til Sequoia. Þá fékk ofurstinn ritaða
skýrslu, sem kom honum til að setjast upp.
Skýrslan var á þessa leið:
Ogilvy var í herbergi sínu þangað til kl. 12
á hádegi. Fimm mínútum eftir 12 fór hann of-
an í borðsalinn, en fór þaðan kl. 1 e.h. til
skrifstofu Cardigan timburfélagsins. Njósnar-
inn, sem faldi sig á bak við timburhlaða, sá
inn í skrifstofuna. Eftir því að dæma hvernig
Bryce Cardigan og hann heilsuðust, er það álit
njósnarans, að þeir hafi ekki hitst fyrri. Ogilvy
dvaldi inni í skrifstofu Cardigans hálftíma,
öðrum hálftíma eyddi hann í samtali við dökk-
hærða stúlku í aðal skrifstofunni. Er hann
kom til gistihúss síns, ritaði hann fáein bréf í
setustofunni; kl. 3 e. h. var hann kallaður að
símanum, tveim mínútum síðar flýtti hann sér
yfir 1 Cardigans skrifstofuna, fór inn í einka-
skrifstofuna án þess að vera boðið þangað; kom
þaðan fáum mínútum síðar og gekk hægt í
þungum þönkum. Þar sem B stræti og Cedar
stræti skerast, smelti hann fingrunum og
flýtti sér að 'símabyggingunni, og talaði við
einhvern langt í burtu. Hann bað um skrif-
stofu Cardigans í San Francisco. Hann lauk ,
símtalinu 3.32, hélt þaðan til ráðhúsinss og fór
inn í skrifstofu borgarstjóra 3.43, og kom
þaðan út 4.10. Hann fór síðan heim í gisti-
húsið, sat í forstofu þess uns hann fékk sím-
skeyti 4.40, því næst fór hann inn í klefann og
símaði einhverjum, þaðan kom hann 4.43 og
fór inn í herbergi sitt. Hann kom þaðan 4.46
og flýtti sér yfir á skrifstofu Henry Pound-
stones lögmanns. Þar var hann þangað til kl.
4.59 og hélt svo hægt heimleiðis, og bar svo-
litla leðurtösku. Hana hafði hann líka þegar
hann fór til skrifstofu Poundstones.