Heimskringla - 24.05.1939, Blaðsíða 6
6. SÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 24. MAÍ 1939
RISADALURINN
Hvað Pennington snerti þá veittist honum
ekki örðugt að útskýra þessi kaup fyrir frænku
sinni, sem var syfjuð og sama um þetta. Pound-
stone hjónin voru henni alt annað en skemtileg-
ir gestir, og er frændi hennar hét henni nýj-
um bíl innan viku tíma, þakkaði hún honum
fyrir og fór nú í fyrsta sinni til herbergis síns,
án þess að bjóða frænda sínum vangann til að
kyssa hann góða nótt. Stuttu síðar bjóst of-
urstinn að ganga til hvílu og sofa nú vært í
fyrsta sinni eftir margar andvökunætur. Hann
taldi sér trú um, að Bryce Cardigan hefði gefið
sér slæma hendi úr merktum spilum og að
hann hefði spilað ákaflega vel. “Það var lán að
eg sá til að hann fékk ekki teinana frá Lárvið-
arlæknum,” hugsaði hann, “annars hefði hann
lagt sporið yfir jánrbrautina mína núna í nótt.
Og hvern fjandann hefði eg átt að gera þá? Eg
hefði verið uppi í Saltalæk á áralausum bát og
allir dómstólar hins kristna heims hefðu mér
að engu gagni komið.”
Hann var rétt að blunda, þegar hljóð barst
að eyrum hans. Hann glaðvaknaði á svip-
stundu og hlustaði áfjáður. Þetta hljóð fór
vaxandi og nálgaðist bæinn. Ofurstinn settist
upp í rúminu og skalf og nötraði.
Þessi niður varð að skrölti og svo að skell-
um. Hann taldi sex skelli. “Gufuvagn og tveir
flatvagnar aftan í honum,” tautaði hann og þeir
fóru inn á járnbrautarsporið, sem Ilggur niður
að affermingar svæðinu mínu. Þá ætlar þessi
lest að fara niður Vatnsstræti, niður að Car-
digans mylnunni. Þarna hafa þeir farið í
kring um mig!”
í hendings kasti, eins og hann væri ungur
í annað sinn, dreif hann sig í fötin og þaut niður
stigann, út og upp í bílskrjóð Poundstone, er
stóð þar í myrkinu við framhliðið.
XXX. Kapítuli.
Hvort Bryce Cardigan gæti náð járnbraut-
arteinunum frá Lárviðarlæknum eða ekki, hvíld-
ist eingöngu á því hvort verkamönnunum á
lestinni dytti í hug að vera í verbúðum Cardig-
ans eða ekki. Ef þeir ákvæðu að verða þar,
var þetta auðvelt, en færu þeir niður til Sequoia,
neyddust þeir Ogilvy til að “lána” dráttarvélina,
og þá var mjög hætt við að næturvörður Pen-
ningtons yrði þeirra var og gerði þeim þetta
örðugt.
Allan síðari hluta dagsins beið Bryce mjög
órólegur eftir boðum frá formanni sínum. Fyrir-
skipanir sínar til hans, hafði hann sent skrif-
legar, því að hann þorði ekki að treysta síman-
um. Hann vissi að alt hvíldi á því, að þetta
fyrirtæki þeirra þá um nóttina lánaðist. Þegar
klukkuna vantaði fimtán mínútur í sex, hringdi
formaðurinn hann upp.
“Þeir ætla að verða hér allir í nótt, hen-a
minn,” sagði hann.
“Komdu þeim fyrir eins langt frá vélinni og
þú getur og láttu þá spila ef þeir komast ekki
í rúmið áður en klukkan verður átta,” sagði
Bryce. “Eg sendi mann, sem þú getur treyst
og láttu hann halda við eldinum í gufuvélinni
þangað til eg kem.”
Hann var tæpast hættur að tala við for-
manninn, þegar Buck Ogilvy kom inn.
“Jæja?” sagði hann.
“Alt í lagi, en hvernig gengur þitt hlut-
verk?”
“Axir, rekur, járnkarlar, sagir til að saga
teinana með og menn til að vinna verkið, verð-
ur alt til milli viðarhliðanna þinna kl. níu í
kvöld þegar teinarnir koma.”
“Þá býst eg við að bezt sé fyrir okkur að
fá okkur matarbita og bíða svo þangað til við
leggjum af stað.”
“Buck vildi endilega borða með Moiru og
samþykti Bryce að sækja hann á matsöluhúsið,
en fór sjálfur heim til að borða með föður
sínum. Gamli John var í betra skapi, en Bryce
hafði séð hann síðan hann kom heim.
• “Eg hefi skemt mér mjög vel seinni partinn
í dag,” sagði hann, þegar Bryce leiddi hann að
borðinu. “Eg fór upp í Risadal.”
Bryce varð undrandi. “Hvernig komstu
þangað?” spurði hann. “Gamli vegurinn er ó-
fær, og stígurinn allur kominn í kjarr yfir að
gröf mömmu.”
“Nei, hreint ekki,” svaraði gamli maður-
inn. “Einhver hefir tekið sig til og lagt gamla
veginn með plönkum, sitt hvoru megin er rið,
en stígurinn er allur ruddur og sléttaður. öll
gamla stofna festin, sem ég skildi þar eftir
endur fyrir löngu, er strengd milli trjánna sitt
hvoru megin við stíginn. Eg get farið einn
þangað eftir að George hefir komið mér á veg-
inn. Eg gæti ekki vilst þar.”
“Hvernig komstu að þessu?” spurði Bryce.
“Moore dómari, sem er fulltrúi nýja eig-
andans, kom hingað í morgun og halaði mig
þangað. Hann sagði að eigandinn vissi, að þessi
blettur væri mér kærkominn, og þær tilfinning-
ar mínar, hefðu ekki verið með í kaupunum;
dómarinn fékk því beiðni um að gera við gamla
veginn og að hreinsa slóðina. Það virðist að
dalurinn eigi að verða opinber skemtistaður
eftir alt saman, en eins og stendur, og á meðan
eg lifi, verður þetta trjágarður fyrir mig ein-
an.”
“Þetta er alveg stórfurðulegt, félagi.”
“Það er mjög huggunarríkt,” sagði faðir
hans. “Eg býst við að nýji eigandinn sé einn
hinna gömlu vina minna — kannske einhver,
sem eg gerði greiða einhverntíma. Manstu
eftir gamla fallna trénu, sem við vorum vanir
að sitja á ? Jæja, það er nú alt fúið og birnirnir
hafa tætt það í sundur, er þeir leituðu sér að
fæðu, en nýji eigandinn hefir látið búa mér til
sæti þarna. Alveg mátulegt sæti handa mér.
Ruggustóll skógarhöggsmanns, sem er gerður
úr gamalli ediks tunnu. Eg settist í hann og
dómarinn skildi við mig, og eg hugsaði þarna
bæði vel og lengi, og þótt þær hugsanir leiddu
ekki til neins, þá---”
“Líður þér betur, eða hvað?” sagði sonur
hans.
John Cardigan kinkaði kolli. “Mér þætti
vænt um að vita nafn eigandans. Mig mundi
langa til að þakka honum fyrir mig. Það er
ekki venjulegt að fólk nú á dögum, sýnl svona
mikla virðingu og hluttekningu gömlum fauski
sem mér. Mé.r finst að eg hafi ekki selt þetta
yfir höfuð.
Buck Ogilvy og Moira komu út úr matsölu
húsinu þegar Bryce og George Sæ-Otur komu
þangað í Napier bílnum. Þeir skildu Moiru eftir
þar sem hún átti heima og fóru svo af stað.
Klukkan níu voru þeir komnir á ákvörðun-
arstaðinn. Jim Harding sat inni í dráttarvél-
inni og reykti pípu sína í makindum.
“Ert það þú Jim?” spurði Bryce.
“Já, eg hefði nú sagt það.”
“Hlauptu upp í kofann hans Jobe Curtis
og segðu honum að við séum komnir. Segðu
honum að safna mönnunum saman, og koma
með tvenn strigaföt, hafa þau stór.”
Harding hvarf inn í myrkrið, en Buck
Ogilvy klifraði upp í dráttarvélina og horfði á
gufumælirinn. “Hundrað og fjörutíu, það dug-
ar,” sagði hann.
Brátt kom formaðurinn með þrjátíu úrvals
mönnum sínum. Þeir klifruðu upp í vélina og
stóðu utan á henni, hvar sem þeir gátu náð
haldi. Harding fleygði burtu tveimur kubbum-
sem þeir höfðu sett fyrir hjólin auk hamlanna.
Buck slakaði á hömlunum og vagninn rann hægt
niður hallann, og jók brátt hraðann. Mílu-
f jórðungi neðar stöðvaði hann ferðina unz vagn-
inn rann tuttugu mílur á klukkustund.
Þegar að vegamótunum kom, rendi Buck
vélinni aftur á bak inn í skógana og krækti
hinum tveim flatvögnum við hana. Verka-
mennirnir klifruðu upp á þá og lestin hélt til
Sequoia. Fjörutíu mínútum síðar komu þeir inn
í bæinn, fóru skröltandi niður Vatnsstræti og
staðnæmdist við B stræti.
Út úr myrkrinu komu tuttugu valdir
verkamenn úr Cardigans mylnunni. Báru þeir
með sér verkfæri og ljósker. Undir stjórn
Buck Ogilvys tóku þeir að ryðja brautarstæðið,
en skógarhöggsmennirnir báru teinana af vögn-
unum, og lögðu þá upp að gangstéttinni.
Skyndilega heyrðist rödd, heiftþrungin og
reiðuleg gegnum hávaðann.
“Hver stjórnar þessu verki, og hvern
fjandann meinið þið með að höggva sundur
sporið mitt?”
Bryce sneri sér nógu fljótt við til að sjá
Seth Pennington ofursta, stökkva niður úr
bílnum og nálgast hann. Ogilvy sneri ljósker-
inu svo að ljósið skein framan í ofurstann og
horfði rólega á hann.
“Ofursti,” sagði hann mjög kurteislega,
“—eg býst við að þér séuð Pennington ofursti
— eg heiti Buchanan P. Ogilvy, og eg stend
fyrir þessu verki hér. Eg er varaforseti og
aðalforstjóri N. C. & 0. járnbrautarfélagsins,
og eg er nú rétt í þessu að leggja sporið mitt
yfir sporið yðar. Eg vonaðist til að geta gert
þetta án yðar vitundar og samþykkis, en sú
von er nú auðvitað dauð í fæðingunni. Fáið
yður vindil,” og hann stakk dýrindis vindli upp
að nefinu á ofurstanum. Pennington sló vind-
ilinn úr hendi hans og rétt í því tæmdu eitthvað
sex manns rekurnar sínar á hann, svo að hann
varð allur moldugur.
“Færið yður frá, ofursti, færið yður frá,
þér eruð fyrir verkamönnunum,” sagði Buck í
huggandi viðvörunar rómi.
Bryce Cardigan kom nú til þeirra og er
Pennington sá hann sauð heiftin í honum. “Þér
— þér —” hvæsti hann og kom ekki upp einu
orði meira.
“Eg á N. C. & 0:,” svaraði Bryce. “Þér
luguð fallega með litlu dráttarvélina yðar, að
hún væri í lamasessi, og að brúin við Lárviðar
lækinn væri ónýt.” Hann horfði á ofurstann
með ódulinni aðdáun. “Þér sofið hreint ekki á
verðinum, ofursti, það skal eg bera yður. Sá
sem ætlar sér að sigrast á yður verður að hlaupa
hart og hlaupa langt, ef þér eigið ekki að stíga
á stélið á honum.”
“Þér hafði stolið dráttarvélinni minni,”
grenjaði Pennington. “Eg skal kæra yður fyrir
stórþjófnað.”
“Já, já, ekki nema það þó. Þér vitið ekk!
hver stal vélinni yðar. Þér vitið ekki nema að
menn yðar hafi gert það.”
“Eg skal jafna um gúlana á yður síðar,”
svaraði Pennington og bjóst við að stíga upp í
borgarstjóra bílinn.
“Þér gerið það minsta kosti ekki í nótt,”
sagði Bryce góðlátlega. “Þar sem eg hefi nú
gengið svona langt, þá væri það léleg herkænska
að sleppa yður svona, til að sækja lið. Þér
yrðuð kominn hingað innan klukkutíma með
eina tvö hundruð þjóna yðar úr mylnunni sem
réðust svo á okkur. Þér gerið það nú fyrir
mig, Pennington oíursti að dúsa þar sem þér
eruð kominn, þangað til eg gef yður leyfi til að
fara heim.”
“Og ef eg neita því---”
“Þá skal eg taka yður, vinda yður saman
eins og hænu, kefla yður og geyma yður í aftur-
sætinu á bílnum yðar.”
Bryce til mestu undrunar þá brosti ofurst-
inn. “Ó, jæja þá, eg býst við að þér hafið yfir-
höndina, ungi maður. Yður væri kannske
sama þótt eg sæti inni í hlýju vélakopunni í
gufuvagninum mínum? Eg flýtti mín svo mikið
að eg gleymdi yfirhöfninni minni heima.”
“Já það megið þér. Eg aétla að sitja þar
hjá yður.”
Hálftími leið. Bíll kom eftir Vatnsstræti
og staðnæmdist spöl frá vegamótunum, ætlaði
víst ökumaður að sjá hvað á gengi. í þeirri
svipan rak ofurstinn höfuðið út um glugga á
vagninum.
“Sexton!” hrópaði hann. “Cardigan er að
skera í sundur sporið mitt. Hann heldur mér
hér nauðugum. Náðu saman verkamönnum
mínum, og símaðu Rondeau og hans mönnum.
Sendu lestina eftir þeim. Símaðu Poundstone.
Segðu honum að ná í lögreglustjórann------”
Bryce Cardigan tók fyrir munninn á ofurst-
anum, en svartur skuggi þaut niður strætið að
bílnum. Það var Ogilvy, sem ætlaði sér að taka
forstjóra Penningtons höndum, en varð of
seinn. Sexton sneri bílnum og ók alt hvað af
tók niður strætið en Buck sneri lafmóður til
baka.
Bryce slepti takinu á ofurstanum. “Þér sigrið
þarna ofursti, það þýðir ekkert að halda yður
hér lengur. Farið upp í bílinn yðar og hafið
yður burtu.”
“Þakka yður fyrir, ungi maður,” sagði
Pennington og það var málmhljómur í röddinni.
“Nógur er tíminn, og “Náttklukkan skal ekki
hringja í kvöld”.” Hann klifraði mjög rólega
inn í hina fyrverandi sálarraun borgarstjór-
ans og þaut af stað.
En hann fór ekki heim, heldur niður í
bæinn, allar leiðir voru lokaðar, en vínkrá ein,
er hét Sæbyngurinn, var opin.
Pennington stikaði gegn um drykkjustof-
una og inn í herbergi á bak við, þar sem menn
sátu og spiluðu. Hin kuldalegu nöðru augu
hans, horfðu um salinn, og stönsuðu við Svarta
Minorca, sem lesarinn kannast svolítið við.
Ofurstinn gekk til hans og snerti við öxl
hans. Minorca leit upp og Pennnigton benti
honum að koma með sér, sem hann hlýddi. —
Þeir fóru út á gangstéttina og hvísluðust þar
á um hríð. Minorca svarti skók hausinn ákaft
til samþykkis.
“Vi^ujlega! fullvisisaði hann otfurstann
um. “Eg skal taka duglega í lurginn á þeim.”
Þeir fóru svo báðir upp í bíl ofurstans og
óku til skrifstofu Laguna Grande timburfélags-
ins. Ofurstinn tók út úr skáp magasín riffil og
þrjár öskjur af skothyljum, sem hann fékk
kynblendingnum, er hvarf út í myrkrið án þess
að segja neitt.
Tuttugu mínútum síðar, sá Bryce Cardigan
blossa af skoti, koma frá einum viðarhlaðanum
sínum og fann til sviða í vinstri framhandleggn-
um. Hann hljóp í kringum gufuvagninn til
þess að skýla sér á bak við hann og þá skall
önnur kúla niður við fætur hans og sentist
eitthvað út í myrkrið. Eftir þetta rigndi kúl-
unum í kringum þá. Rótuðu þær upp lausri
moldinni, þar sem mennirnir voru að vinna, en
þeir forðuðu sér í skjól hvar sem þeir máttu.
Á svipstundu voru vegamótin mannlaus og alt
verk farið forgörðum, því ofan af viðarstaflan-
um sendi svarti Minorca kúlnahríðina á þá, og í
hvaða átt, sem hann hélt að einhver manna
Cardigans væri að verki.
“Eg held ekki að hann hafi s’ært neinn,”
hvíslaði Buck Ogilvy, þar sem hann kraup við
hlið Bryce við gufuvagninn. En það er ekki
neinu að þakka nema skotfimi hans.”
“Hann reyndi eins og hann gat að hitta
mig,” sagði Bryce og sýndi honum holuna í erm-
inni sinni. “Þeir kalla hann Minorca svarta og
hann er kynblendings óþverri, sem væri fús að
myrða móður sína fyrir fimtán dala þóknun.”
“Eg vildi eg gæti skotið hann,” sagði Buck.
“Til hvers væri það, þetta verður hans
síðasta nótt í Humboldt héraðinu----”
Riffil skot kvað við hinu megin við strætið.
Þeir Buck og Bryce heyrðu niðurbælt kvala-
öskur. í sömu svipan kom Georg Sæ-Otur út úr
skuggunum, gekk hann hljóðlega eins og köttur,
og hafði byssu í hendinni. Bryce skildi þegar
hvernig á skotinu stóð.
“Gott og vel húsbóndi,” sagði Georg, er
hann kom til þeirra, “nú getum við farið að
vinna aftur.”
“Alt í góðu lagi, menn,” kallaði Ogilvy til
verkamannanna. “Byrjið að vinna. Bryce og
Georg, sem hvergi var hræddur, fóru inn á
meðal viðarhlaðanna til að ná í fjandmann
þeirra en Ogilvy var öðrum til fyrirdæmis í
því, að hann gekk út á bersvæði og tók að
moka.
Þeir fundu Svarta Minorca þar hjá einum
viðarhlaðanum; var hann særður miklu sári í
hægri mjöðmina, og þjáðist einnig af ýmsum
meiðslum, sem hann hafði fengið, er hann
datt niður. Georg tók byssuna hans en Bryce
greip riffilinn upp og bar hann inn í bíl sinn.
“Farðu með þetta svín yfir á sjúkrahús
Laguna Grande félagsins og segðu þeim að
bögla honum saman,” sagði hann við Georg
Sæ-Otur. “Eg ætla að geyma hérna byssurn-
ar og skotfærin handa Jules Rondeau, þegar
hann kemur með flokk sinn. Þeir koma hingað
og ráðast á okkur kl. 2 í nótt, þekki eg nokkuð
til aðferða Penningtons ofursta.”
XXXI. Kapítuli.
Eftir að hafa sent Svarta Minorca til að
stemma stigu fyrir verkinu, þangað til liðs-
styrkur kæmi, fór Pennington ofursti heim í
megta flýti. Hann -vissi að ekkert yrði úr næt-
urhvíld og ætlaði því að fá sér þykka yfirhöfn
áður en hann legði aftur af stað út í nátt-
myrkið.
Hann skelti hurðinni hart á eftir sér, og
vakti Shirley, sem kom ofan í morgunkápu
utan yfir náttkjólnum.
“Seht frændi!” kallaði hún.
“Hér er eg!” svaraði hann niðri í forstof-
unni.
“Hvað gengur á?”
“Allur fjandinn,” svaraði hann. “Þessi
náungi hann Cardigan á N. C. & 0. eftir alt
saman. Hann og Ogilvy eru með fimtíu manns
að leggja spor þvert yfir sporið mitt niður á
Vatnsstrætinu.”
Hann þaut inn í dagstofuna og hún heyrði
hann tala í símann, og að hann var æstur mjög.
“Ert þetta þú Poundstone?” heyrði hún
hann hrópa. “Pennington er að tala. Hinn
ungi Bryce Cardigan á þetta N. C. & O. Það
er viðarflutningabraut, en á ekki að fara til
Oregon. Þeir Ogilvy og hann eru nú að leggja
sporið yfir brautina mína, niður á Vatns stræti
og B-stræti. Þeir verða búnir eitthvað klukkan
sex í fyrra málið. Fjandinn hafi þá! Það
verður eitthvað að taka til bragðs og það strax,
því ef þeir koma þessu fram er flotið komið í
eldinn.
“Símaðu lögreglustjóranum og láttu hann
koma með alt sitt lið ofan eftir ef þörf gerist,
og stöðva þá. Fjandinn hafi þetta bráðabirgða
leyfi. Hann getur efað það, getur hann það
ekki? Þú stöðvar framkvæmdir þeirra í tvo
tíma, svo skal eg sjá um afganginn. Hann
segist ekki trúa þessu leyfi fyr en hann sjái
þig. Og þú finst hvergi í tvo klukkutíma.
Getur þú það ekki? Tefðu þá maður! Tefðu
þá! Það er alt sem þarf. Já, já, eg skil það.
Þú kemur ofan eftir á morgun og húðskammar
lögreglustjórann, fyrir að sletta sér fram í
þetta, en á meðan! . . . Þakka þér fyrir Pound-
stone. Vertu sæll.”
Hann stóð við símann og hringdi á ný.
Þegar hann talaði aftur vissi Shirley að hann
var að tala við einhvern á skrifstofunni.
“Sexton? Pennington er að tala. Eg hefi
sent Svarta Minorca yfir með sextíu hleðslur
af skotum og byssu. . . . Hvað þá? Þú heyrir
hann skjóta? Það er gott. Hann tefur fyrir
þeim þangað til lögreglan kemur. Þú hefir
símað Rondeau? Gott! Hann mun koma
tafarlaust. Strax og vagninn er farinn af stað,
þá fyndu mig niður við vegamótin. Sexton,
við verðum að stemma stigu fyrir þessu. Það
er miljóna dala skaði sé það ekki gert.”
Shirley stóð í dyrunum er hann sneri frá
Símanum. “Seth frændi,” sagði hún rólega,
“notaðu hvaða heiðvirt ráð, sem þú getur til
þess að sigrast á Bryce Cardigan, en skipaðu
Svarta Minorca að hætta. Eg mun gera þig
ábyrgðarfullan fyrir lífi Bryce Cardigans, og
bregðist þú mér þar, mun eg aldrei fyrirgefa
þér.”
“Hvaða heimáka!, stúlkaV” saigði hainn.
“Heldur þú að eg fremji morð? Hann er bara
að skjóta út í lpftið til að hræða þá, Cardigan
og menn hans, svo að þeir hætti að *inna.”
Þú getur ekki hrætt hann,” hrópaði hún
áköf. “Þú veist að þú getur það ekki. Hann
drepur Svarta Minorca, eða Svarti Minorca
drepur hann. Farðu undir eins og stöðvaðu
þetta.”