Heimskringla - 07.06.1939, Blaðsíða 6

6. SíÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. JÚNí 1939
RISADALURINN
“Þú skalt ekki!” sagði hún reiðulega og
vangar hennar urðu rjóðir af reiði. “Þú ert sá
þrályndasti maður, sem eg hefi nokkru sinni
>ekt. Stundum hata eg þig næstum.”
“Komdu ofan eftir kl. tíu á morgun og
sjáðu hvernig eg set brautamótin, og horfðu á
hvernig eg losna við Rondeau og óþjóðarlýðinn
hans.” Hann seildist til hennar, greip hendi
hennar og kysti hana. En hvað eg elska þig',
kæri litli mótstöðumaðurinn minn!” divíslaði
hann.
“Ef þú elskaðir mig, þá værir þú ekki svona
þrályndur við mig,” sagði hún blíðlega. “Eg
segi þér það enn Bryce, þú gerir mér mjög
örðugt að vera vingjarnleg við þig.”
“Eg óska ekki eftir að þú sért vingjarnleg
við mig. Þú ert að gera mig vitlausan, Shirley.
Gerðu nú svo vel og farðu leiðar þinnar, hvert
sem hún liggur. Eg hefi reynt að skilja þínar
aðferðir, hverjar sem þær eru, en þú ert mér
óskiljanleg; láttu mig því fara mína leið, þótt
hún sé kannske norður og niður. Gðorg er úti
og sefur þarna í bílnum. Segðu honum að keyra
þig hvert sem þú vilt. Eg býst við að þú sért
gangandi í dag, því eð eg sá borgarstjórann aka
í bílnum þínum niður á skrifstofuna sína í
morgun.”
Shirley reyndi að sýnast reið, en henni var
ómögulegt að reiðast hreinskilni hans, ekki
hafði hún heldur neitt á móti því, hvernig hann
leit á hana, þótt hún vissi að hann var að
hlægja að henni.
“ó, jæja,” sagði hún með eins miklum
hefðarsvip og hún gat sett upp. Hafðu þetta
eins og þú vilt. Eg hefi reynt að aðvara þig.
Þakka þér fyrir bíllánið. Seth, frændi seldi
borgarstjóranum bílinn minn í gærkveldi. Mrs.
P. var svo hrifin af honum.”
“Aha! Það var þá borgarstjóra þorpar-
inn, sem sagði frænda þínum frá bráðabirgðar
leyfinu, og vakti þannig tortryggni hans að
þegar hann heyrði lestina fara um strætið, þá
grunaði hann hvað til stæði.”
“Líklegast. Poundstones hjónin borðuðu
miðdegisverð hjá okkur í gærkveldi.”
“Býsna erfitt fyrir þig, er eg viss um. En
þú hefir víst orðið að leika þitt hlutverk fyrir
Seth frænda. Jæja, vertu sæl Shirley. Þykir
leiðinlegt að reka þig þannig í burtu, en þú
verður að muna eftir því að við erum ekkert
nema andstæðingar ennþá — og þú mátt ekki
tefja mig.”
“Þú ert hræðilegur Bryce.”
“En þú ert yndisleg. Vertu nú sæl.”
“Þú munt sjá eftir þessu,” sagði hún.
“Vertu sæll.” Hún fór svo út í aðal skrifstof-
una talaði við Moiru hér um bil fimm mínútur,
og ók svo burt í Napier-bílnum. Bryce horfði á
hana gegn um gluggann. Hún vissi að hann
horfði á hana, en hún gat ekki gert að því, að
snúa sér við og sjá hvert það væri svo. Er hún
sá að þetta var rétt veifaði hann til hennar
handleggnum og hún roðnaði af gremju.
“Guð blessi hana!” tautaði hann. “Hún
hefir altaf verið bjargvættur minn, þótt mig
grunaði það aldrei. Hvað skyldi hún hafa á
bak við eyrað.”
Hann sat hugsi um hríð. “Já,” mælti hann,
“Poundstone gamli hefir svikið okkur og Penn-
ington hefir þægt honum fyrir það svo um
munaði. Og ofurstinn seldi borgarstjóranum
bílinn hennar frænku sinnar. Hann er tuttugu
og fimm hundruð dala virði að minsta kosti.
Þar sem pyngja Poundstones þolir ekki slíka
blóðtöku, þó furða eg mig á, hvernig Pennington
býst við að hann borgi þetta. Eg skil fyr en
skellur í tönnum. Þarna eru tveir og tveir
ekki fjórir, heldur sex! Eg skal byggja bál-
köst undir iljum borgarstjórans.
Hann tók símaáhaldið og hringdi á borgar-
stjórann. “Þetta er Bryce Cardigan, sem er að
tala, herra borgarstjóri,” sagði hann við þenn-
an æðsta fulltrúa Sequoia bæjarins.
“Ó, halló Bryce,” sagði Poundstone mjög
vingjarnlega. “Hvernig gengur það?”
“0g svona. Eg heyri að þú hefir keypt
bílinn hennar frænku hans Pennington ofursta.
Eg vildi að eg hefði vitað að hann var til sölu,
eg hefði boðið hærra í hann en þú. Langar
þig að græða á þessum kjörkaupum?”
“Ekki í morgun Bryce. Eg held eg hafi
bílinn. Mrs. P. hefir lengi langað til að eiga
innilokaðan bíl, og þegar ofurstinn bauð mér
þennan ódýrt, þá greip eg tilboðið. Gat ekki
staðið mig við að kaupa nýjan, en svo er þessi
sama sem nýr.”
“Og þú vilt ekki græða á honum?” end-
urtók Bryce.
“Nei ekki mikið.”
“Þar hafið þér rangt fyrir þér herra borg-
arstjóri. Eg er viss um að þú vilt það. Eg
sting nú upp á því, að þú farir með bílinn aftur
og skilir honum heim til sín og skiljir hann
þar eftir. Það væri hið gróðavænlegasta, sem
þú gætir gert.”
“Hvað, hvað — hvern skollann ert þú að
gefa í skyn,” stamaði borgarstjórinn.
“Mig langar ekkert til að tala um það gegn
um símann, en eg hugsa samt, að bending sé
nægileg hinum vitra; og nú vara eg þig við því
borgarstjóri, að ef þú hefir þennan.bíl í þinni
eign verður hann þér til óhappa. f dag er fþstu-
dagur, og föstudagur er óhappadagur. Eg
mundi, væri eg í þínum sporum, losa mig við
iþennan bíl fyrir hádegi.
Nú varð löng og örlaga þrungin þögn. —
Loks svaraði borgarstjórinn með aumingjalegri
röddu. Svo þú heldur að það væri best, Car-
digan?”
“Já, skilaðu honum aftur til nr. 38 á Rauð-
viðargötu og enginn mun fást meira um það.
Vertu sæll!”
Þegar Shirley kom heim um hádegið fann
hún bílinn sinn fyrir framan húsið; og stutt
bréf, sem þjónninn fékk henni fræddi hana um
það að Poundstone hefði eftir að hafa íhugað
það, komist að raun um, að þetta væri of dýr
bíll fyrir sig. Svo að honum var skilað með
mörgum þakklætisorðum.fyrir tækifærið, að fá
að kaupa hann á svona lágu verði. Shirley
brosti og hýsti bílinn. Þegar hún kom inn,
sagði Thelma henTii að Bryce Cardigan hefði
verið að kalla hana upp í símanum. Hún
hringdi því og bað um að fá að tala við hann.
“Hefir Poundstone skilað bílnum þínum?”
spurði hann.
“Já, en því spyrðu að því?”
“Ó, mig gruníði bara að hann kynni að
gera það. Eg talaði við hann í síma í morgun
og stakk upp á því við hann. Einhvern veginn
er hans heiðarlegheit fjarskalega næmur fyrir
bendingum mínum og-------”
“Bryce Cardigan,” sagði hún, “þú ert
slægðarrefur. Það ert þú, og eg skal aldrei
segja þér neitt framar.”
“Eg vona bara að þú hafir haft hraðritara
við heyrnartækið á málritanum, þegar borgar-
stjórinn heimsótti frænda þinn og þeir bræddu
þessi kaup með sér. Það var mjög hugsunar-
samt af þér, Shirley, og fyrir bragðið hefir þú
kylfu í erminni, þegar að lokaþættinum kemur,
því með því getur þú kúgað unki-dunk til að
haga sér vel, og neytt hann til að samþykkja
tillögur þínar til samkomulags. En hrein-
skilnislega talað, vil eg ekki að þú notir þetta,
Shirley. Við verðum að forðast opinbert
hneyksli, umfram alt, og svo er hamingjunni
fyrir að þakka, að eg þarf ekki kylfunnar þinn-
ar með í hausinn á honum frænda þínum. Eg
tek kylfuna hans af honum og nota hana til
þess.”
“Eg held að það liggi vel á þér í dag í raun
og veru.”
“Liggi vel á mér. Eg skyldi nú segja það.
Væru strætin í Sequoia þakin í eggjum gæti eg
gengið á þeim í allan dag án þess að brjóta
eitt einasta þeirra.”
“Það hlýtur að vera gaman að vera sona
hamingjusamur, eftir svona marga mánuði af
áhyggjum.”
“Já, víst er svo, Shirley. Sjáðu til. Þangað
til alveg núna áðan var eg í miklum vafa
um hvernig aðstaða þín væri gagnvart mér. Eg
get ekki trúað því að þú hefðir gleymt þér svo
mjög að elska mig, þrátt fyrir alt, svo eg spurði
þig aldrei að því, og nú þarf eg þess ekki því
að eg veit það og eg ætla að koma og sjá þig
strax og eg kem teinunum niður á þessum
brautamótum.”
“Þú ert alveg hræðilegur,” sagði hún fok
reið og hætti að hlusta á hann án þess að
kveðja hann.
XXXIV Kapítuli.
Stuttu eftir að Shirley fór út úr skrifstofu
Bryce, heimsótti Buck Ogilvy hann. Hann var
prúðbúinn að vanda, með hvítt blöm í hneplunni.
Hann virtist vera í óviðjafnanlega góðu skapi.
Hann stilti sér upp og sagði: “Húsbóndi góður,
hvernig líst þér á nýju fötin mín?”
“Mikið fífl getur þú verið. Veistu það
ekki að menn með eldrautt hár ættu aldrei að
ganga í ljósum fötum? Þú ert klæddur eins
og svartur umferðasöngvari.”
“Mér líður ágætlega og mér sýnist að þú
sért í sjöunda himni. Hver hefir gerið þér
inntöku af slíkum lífselixir. Þegar við skildum
í gærkveldi, þá eist þú á fjörutíu faðma dýpi í
afgrynni örvæntingarinnar.”
“Það var engin meiri né minni en Shirley
Sumner! Hún kom hingað til að segja mér, að
hún hefði ekki átt neinn þátt í því, sem gerðist
í gærkveldi og alveg viljandi upplýsti hún mig
um það, að Pennigton gamli hefði brugðið sér
til San Francisco kl. eitt í nótt. Þessvegna hlæ
eg. Ha—ha!”
“Þrefalt húrra fyrir frænda. Hann hefir
farið til að höfða mál gegn okkur. Því skyldi
hann ekki hafa símritað lögmanni sínum og
látið hann gera það?”
“Hann hefir stíflað brautarmótin, og þar
sem hann hefir borgarstjórann í vasa sínum, á-
lítur hann að enginn snerti við þeim og hvað
málaferlin snertri þá er sjálfs höndin hollust.”
“Alt þetta útskýrir ekki þessa gleði þína.”
“Jú, það gerir það víst. Eg hefi sagt þér
um McTavish, föður Moiru?” Þegar Ogilvy
hneigði sig því til samþykkis hélt Bryce áfram.
“Gamli þorparinn var næstum því eyðilagður
þegar eg rak hann. Hann fór úr Humboldt
héraðinu, þar sem allir þektu hann, og labbaði
sig yfir til Medocino, þar sem hann fékk vinnu.
Hann hefir nú unnið þar 1 þrjá mánuði og mér
er sagt að gamli maðurinn hafi ekki bragðað
dropa af áfengi allan þennan tíma. Og það
sem meira er, að hann ætli sér ekki að bragða
það framar.”
“Hvernig veistu það?”
“Vegna þess að. eg læt mig það skifta að
vita um þetta. Mac var sá besti formaður, sem
komið hefir í þetta land. Þessvegna skalt þú
ekki ímynda þér, að eg vilji missa gamla þrjót-
inn án þess að reyna alt sem hægt er. Hann
hefir verið hjá okkur í þrjátíu ár, og eg rak
hann-bara til að betra hann. Eg sendi einn
hans gömlu kunningja til hans í vikunni sem
leið, lét hann bjóða Mac út til að hressa sig, en
hann vidli ekki drekka með honum. Ekki
mikið. Hann sagði freistaranum að eg hefði
lofað sér vinnu ef hann héldi sér við vatnið í
heilt ár og að hann væri staðráðinn í því að
vinna til baka starf sitt og sjálfsvirðingu sína.”
' “Eg veit hvað þú ætlar að gera,” sagði
Ogilvy. “Þú ætlar að biðja McTavish að sitja
fyrir Pennington einhverstaðar þar, sem veg-
urinn liggur í gegn um dimman skóg, ræna
honum og geyma hann þangað til við höfum
rutt ruslinu í burtu og lagt teinana yfir braut-
'ina hans. En við munum ekkert þvílíkt gera,”
bætti Buck við. “Hlustaðu nú á viturlega ráð
föður þíns. Þessar járnbrautalagningar eru
mér engin nýjung, eg hefi barist yfir brauta-
mótum fyr en nú, og hvert sem eg tapaði eða
vann, lærði eg alt af eitthvað í hvert skifti.
Heyrðir þú mig ekki segja stúlkunni og þorpar-
anum frænda hennar að eg hefði annan ás í
erminni ?”
Bryce kinkaði kolli.
“Það voru heldur engin ósannindi, góði
minn. Eg hafði ásinn og lét hann út í morgun,
þess vegna hvílist hjarta mitt í þeim friði
sem yfir g.engur allan mannlegan skilning —
einkum síðan eg fékk símskeyti, sem sagði mér
að ásinn minn hefði unnið yfirslaginn.”
Hann seildist ofan í skúffu Bryce og náði
sér í vindil.
“Þetta eru ekki svo slæmir vindlar fyrir
tíu sent. Þú manst að alt frá þeim tíma, sem
við fórum að vinna móti Pennigton og leggja
braut yfir járnbrautina hans, reyndum við að
gera ráð fyrir mótstöðu hans, og halda athöfn-
um okkar leyndum. En það var altaf hætta á
því, að hann yrði var við þessa fögru áætlun
okkar, og notaði hið eina vopn sem hann ætti
og það var að tefja okkur og fá bann á móti
okkur frá Héraðsdómi Bandaríkjanna. Nú er
það eitt hið yndislegasta sem eg veit í sam-
bandi við dómstólana að þeir eru öllum mönnum
opnir, leiti þeir réttlætisins — eða ranglætis-
ins grímuklætt, sem réttlæti. Ennfremur er
það gömul reynsla að orustur eru unnar af
þeim manni sem byrjar fyrst með flestu liðinu.
Þetta var því einfalt mál. Ef Pennington náði
þangað fyrst hlutum við að tapa!”
“Þú átt við að þú hafir orðið fyrri til?”
hrópaði Bryce.
“Já, af þeirri einföldu ástæðu að eg bjó
mig undir að verða fyrri til ef eitthvað kæmi
fyrir, og það gerði það í gærkveldi. En eg
þurfti ekkert annað að gera en að styðja á
hnapp, því eins og Omar Khayyam sagði: ‘Hvað
gagnar það manni, þótt hann kaupi lás fyrir
hesthúsið sitt eftir að uppáhalds gæðingnum
hans hefir verið stolið.’ Fyrir nokkrum dögum
síðan ritaði eg langt bréf til lögmanns okkar í
San Francisco og lýsti hverju einasta atriði í
þessu vandamáli okkar; strax og eg fékk leyfið
hjá bæjarráðinu, póstaði eg vottfest eftirrit af
því og sendi honum það einnig. Svo bað eg hann
um, ef Pennington kæmist að athöfnum okkar,
að útbúa kæru og beiðni um bann á móti Penn-
ington og vera viðbúinn að koma því til dómar-
ans strax og eg léti hann vita.
“Jæja um sama leyti og Pennigton gamli
lagði af stað í nótt, lét eg vekja lögmann okkar
og talaði við hann gegn um símann; kl. níu í
morgun, kom hann fyrir réttinn, og kl. níu og
fimtán undirritaði dómarinn bannið, sem fyrir-
bauð Pennington, að stemma stigu fyrir okkur
eða hamla okkur á nokkun hátt að framkvæma
verk, sem löglega hafði verið okkur veitt að
framkvæma af bænum Sequoia, og hálf tíu
lagði lögregluþjónn Bandaríkjanna af stað í bíl
hingað til Sequoia. Hann kemur hingað á
morgun, og á sunnudagsmorgun framkvæmum
við verkið.”
“Og Pennington------”
“Æ vesalings Pennington! Mon pauvre
Seth!” stundi Buck á mjög skaplegan hátt.
“Hann verður bara tuttugu og fjórum tímum
of seinn.”
0 “Gamli refurinn þinn!” tautaði Bryce. “Þú
slæmi, slæmi maður.”
Buck Ogilvy þefaði ánægjulega af blóminu
í jakkahorninu, en bros lék um varir hans.
“Æ” hvíslaði hann, “það er fremur gaman að
lifa, er það ekki?”
XXXV Kapítuli.
Atburðirnfþ gerðust nú með þægilega stuttu
millibili. Á meðan starfsmennirnir á hinum
stóra gufuvagni kyntu undir gufukatlinum
hlóðu þeir Sexton og Jules Rondeau allskonar
þungu járnrusli á flatvagna og notuðu til þess
krana mikinn. Gufuvagnin sótti þá og steyptu
þeir síðan öllu þessu rusli á þvera götuna þar
sem brautarmótin áttu að vera. Lögreglan
horfði á með mikilli eftirtekt en lét sig það
engu skifta, þótt alfaravegur væri þannig stífl-
aður.
Sexton til mikillar leiðinda og leynds ótta,
komu þeir Bryce og Buck Ogilvy þangað, báðir
í bezta skapi, og voru ósparir á ráð hvernig
haga skyldi þessari girðingu. Bryce til mestu
undrunar vritist Jules Rondeau hafa gaman að
þessu góðlátlega stríði, sem forstjórinn varð
fyrir. Stundum horfði hann án nokkurrar
heiftar á Bryce og fyr en varði deplaði hann
til hans augunum, eins og hann vildi segja: “En
v hvað Sexton er vitlaus að vera að setja sig upp
á móti þér.”
“Jæja, Rondeau,” sagði Bryce glaðlega við
formanninn, “eg sá að þér er alveg batnað eftir
lúsninguna, sem eg gaf þér fyrir skömmu. Eg
vona að þér sé ekkert illa við mig fyrir það.
Mig langar ekkert til að þurfa að hafa fyrir
því aftur. Þú ert illur viðureignar.”
“Skollinn hafi það, það svarar ekki kostn-
aði að vera að þykkja þetta við þig M’sieur,”
svaraði Rondeau. “Við börðumst ágætlega,
en”, hann ypti öxlum “mig langar ekkert í
meira.”
“Skollinn hafi það, það borgar sig ekki að
stela trjávið frá öðru fólki,” sagði Bryce og
hermdi eftir Rondeau. “Mig skyldi ekkert
I undra, þótt eg hefði tekið virði trésins út úr
skrokknum á þér.”
“Það hugsa eg M’sier,” Hann kom til
Bryce og lsékkaði röddina. “Eg var frá verkum
í heilan mánuð. Við skulum ekki berjast neitt
meira, M’sieur. Eg skammast mín fyrir ræfil-
inn hann Svarta Minorca. Hann þarf alt af
að hafa hníf eða barefli og nú hefir hann riffil.
Cochon! Þegar eg berst, þá berst eg með því,
sem lé bon Dieu hefir gefið mér.”
“Þú Virðist að hafa einhverjar reglur til að
breyta eftir þegar að er gáð,” sagði Bryce
hlægjandi. “Það er ekki laust við að mér fallir
þú betur fyrir það. Þú ert heiðursmaður á
þinn hátt, þótt þú sért óskaplegur þorpari.”
“Þig langar þá kannske til að fá mig fyrir
formánn, M'sieur?” spurði Rondeau vonglaður.
“Hvað er þetta? Er Pennington orðinn
þreyttur á þér?”
Áflogaseggurinn úr skógunum roðnaði þótt
dökkur væri á skjannann. “Mademoiselle Sum-
nair sagði mér, að hún yrði mjög bráðlega hús-
bóndi Laguna Grande, og vildi þá engin áflog
hafa, og þegar Mademoiselle er komin í söðul-
inn-, segir Jules Rondeau þeim að vera sæþum.
Mér fellur þetta land. Eg er sorgmæddur,
M’sieur að skilja við þessi stóru tré.” Hann
þagnaði og horfði fremur raunalega á Bryce.
“Eg er ág|etur formaður fyrir einhvern,” sagði
hann.
t
“Eg býst við að Miss Sumner falli ekki við
þig, Rondeau.”
“Eg býst ekki við því, eg veit það.” Hann
stundi og allur stóri skrokkurinn hans virtist
ganga saman. “Eg er kominn út úr húsi hjá
öllum,” tautaði hann gremjulega. “Allir hata
Jules Rondeau. Ofurstinn hatar mig vegna
þess, að eg drap ekki M’sieur Cardigan; Made-
moiselle határ mig, vegna þess eg reyndi það,
og M’sieur Sexton hatar mig vegna þess eg
sagði honum að hann væri vitlaus að berjast
móti M’sieur Cardigan.”
Hann stundi á ný. “Þessi miklu tré. Við
höfum ehgin í Quebec. f þessum skó^um,
M’sieur, finn eg hérna til,” hann barði á brjóst-
ið. “Þegar eg feldi stóra tréð þitt -var eg við-
þolslaus.”
“Þes^i fjandans mannapi er stórskáld,”
sagði Buck Oglivy. “Eg mundi hugsa mig
tvisvar um áður en eg léti hann fara úr bygð-
inni.”
“Hann talar eins og hver vill heyra,” sagði
Bryce. “Eg fyrirgef þér Rondeau og þegar eg
þarf formanns eins og þið, þá skal eg láta þig
vita.”