Heimskringla - 14.06.1939, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 14. JÚNÍ 1939
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA
kona, Það koma fram andi:
— Eruð þár stjórnandinn?
spurði einhver.
— Nei, svaraði andinn, eg er
andi þjónustustúlkunnar hennar,
og átti að segja ykkur, að því
miður væri hún upptekin í kvöld.
* * *
Lögregluþjónninn tekur skýr-
slu af stúlku, sem keyrt hafði
verið á.
— Tókuð þér eftir númerinu
á bílnum?
— Nei, svaraði stúlkan, eg
hafði ekki tíma til þess, — en
það var stúlka, sem keyrði bíl-
inn, hún var í brúnni kápu með
kraga úr blárefaskinni, stóra
perlufesti um hálsinn, hafði
hanska úr vaskaskinni, hárið
var litað, sömuleiðis augnahár-
in, augnabrýrnar rakaðar burtu
og máluð í staðinn mjó svört
strik, hatturinn var rauðbrúnn
með fasanfjöðrum.
* * *
Árni Eyjafjarðarskáld var fá-
tækur fjölskyldumaður. Eitt
sinn fór hann út í Grímsey, og
var gefin þar fiskivætt, og nokk-
ur ýsubönd. Á heimleiðinni kom
óveður, svo þeir urðu að kasta
farminum fyrir borð. Var fyrst
kastað út fiskavætt Árna og svo
ýsuböndunum. Þá kvað Árni:
Lifi eg enn með láni stóru,
liggur það í ættinni.
Ýsurnar hans Árna fóru
eftir fiskavættinni.
* * *
Kahterine Aldridge er líklega
sú stúlka, sem oftast hefir verið
brúður, en þó aldrei gifst. Að
standa í brúðarklæðum með við-
kvæmt augnaráð, er hennar at-
vinna. Hún stendur sem tízku-
fyrirmynd fyrir stóra verzlun,
sem aðeins verzlar með brúðar-
kjóla, og myndir af henni birtast
í öllum dagblöðum og tízkublöð-
um.
Margir ungir menn sem hafa
séð myndir af henni í dagblöðun-
um hafa biðlað til hennar, en
“Hin fullkomna brúður” eins og
hún er kölluð, hefir enn ekki
rekist á hina stóru ást.
Katherine fékk atvinnu sína
aðeins af tilviljun. Hún fór ril
fyrirtækisins til að leita að at-
vinnu fyrir systur sína, en það
var hún, sem fékk atvinnuna,
en ekki systirin.
Hún er talin vera ein hin feg-
ursta kona Ameríku, og það
hefir ekki svo lítið að segja.
Áður var hún hraðritari með
30 dollara á viku.
* * *
Halidór hét bóndi í Steinum
undir Eyjafjöllum, merkur mað-
ur, greindur vel, tölugur og há-
vaðamaður í meira lagi. — Einu
sinni átti hann ásamt fleirum, er-
indi út að Hlíðarenda til Vigfús-
ar sýslumanns Þórarinssonar. —
Vigfús kom út að fagna gestum
og segir við Halldór um leið og
hann heilsar honum: “Mikil rödd
er yður gefin; strax sem þér
komuð út fyrir Múlann, heyrði
eg glöggt hvert orð, sem þér
sögðuð.” Halldór svarar: “Guði
sé loft fyrir heyrnina yðar og
málið mitt.”—Alþbl.
SJÖTllT OG FJÖGRA
ÁRA JÁTNING
Eg er að verða allur lúinn
Á yfirborði mínu rúinn,
Sálarforðinn sýnist flúinn
Sigli eg því á lægri knör.
Þaðan sé eg farnar ferðir
Feikna ljótar illar gerðir
Axaskafta undra mergðir
Alt það tekur burt mitt fjör.
Erl. Johnson
Tvær gamlar vísur eftir
sama höf.
Oft vill bera upp á sker
Ekki það mig langi
Því er eins og einatt hér
Á mér fjandinn hangi.
Það eg lengi þreyti við
Þraut á engi mínu
Binda þvengi bundnum sið
Bætir gengi þínu.
ÞYRNIRUNNURINN
BRENNANDI
Eftir Þorkel Jóhannesson
Fáar þjóðir, sem þó eiga sér
nokkra sögu og taldar eru með
mennigarþjóðum, eru jafn ör-
snauðar að sýnilegum minning-
um um störf kynslóðanna á um-
liðnum öldum og vér íslendingar.
Svo lítil ytri merki ber landið
þjóðarinnar, sem þar hefir lifað
og starfað, að gegnir mikilli
furðu — við fyrstu yfirsýn a.
m. k. í meira en þúsund ár hafa
starfsamir menn ræktað jöpðina,
bygt bæi og guðshús, sótt þroska
og seiglu í stöðuga, árvakra bar-
áttu við óblíða náttúru landsins,
við áföll og höpp. Þessi barátta
kynslóðanna, sem háð hefir ver-
ið á hverju bygðu bóli, fram til
heiða og út til andnesja, um
mörg hundruð ára, fær manni í
senn undrunar og ógnar. Svo
tíðindasnauð, svo afdirfðalaus,
og þó svo hörð og langvinn: Alt
til dauðans. Helztu sýnileg
merki hins liðna eru hrundar
rústir, gleymd og vallgróin leiði.
Sums staðar er ekkert annað til
minja um lífið — og dauðann.
En miklu víðar heldur barátta
lífsins enn áfram, engu vægari
en áður. Hún er jafnvel enn
kappsamlegar sótt nú, en yfir-
leitt háð með meira trausti og
trú á framtíðina. Það er ein-
kennilegt til þess að hugsa, að
síðastliðin 20—30 ár skilja á-
reiðanlega eftir miklu meiri ytri
minjar í starfslífi þjóðar vorrar
um komandi tíma en næstu þús-
und ár þar á undan hafa leift.
Myndi nú loks vera að renna upp
sú öld, er lánast að varðveita
nokkurn sýnilegan árangur af
starfi kynslóðanna, þótt graf-
irnar gleymist, er verði börnun-
um styrkur til nýrra dáða, nýrra
afreka, tengdi hið liðna hinu
komanda? Við vitum það ekki,
en við vonum að svo verði. For-
feður okkar bjuggu skuldlaust
að kalla. Reyndar níddu þeir
löngum landið, en náttúrugæði
þess voru líka eini höfuðstóllinn,
sem þjóðin átti, eini bankinn, og
þar var auðvitað líka lánað eftir
föngum. En um það er nú ekki
að sakast. Og þyki okkur arf-
urinn í minna lagi, er sú bót í
máli, að við þurfum ekki að ótt-
ast neina bakreikninga, neinar
kvaðir eða veðbönd. Hann er
reyndar miklu meiri en auðvelt
sé að gera sér grein fyrir.
Skáldið Knut Hamsun ketnst
svo að orði í sögu sinni um óð-
alið — Börn og Tiden: “Altaf
verður mikið eftir á stórri jörð,
höfuðbóli, jafnvel þótt ófriður,
geysi og gangi yfir”. Og þarna
fer svo, að arfurinn, grafinn og
týndur á ófriðarárum, kemur í
leitirnar þegar mest ríður á,
þegar alt sýnist þrotið — og
bjargar öllu við. Því til er meiri
háski fyrir gamalt óðal en hern-
aður. Byltingar og umrót tím-
ans, mót fornrar og nýrrar ald-
ar, eru háskalegri, og illa tekst
að brúa þar á milli, halda þræð-
inum óslitnum, uppistöðunni,
þótt nýir þættir tvinnist þar inn
í. Þessi háski, þessi mikli vandi
er okkur á höndum, kynslóð af-
fararíkasta tímabils í sögu þessa
lands. En þegar til alls kemur,
stendur jafnvel byltingamaður-
inn, tímamótamaðurinn, föstum
fótum í fortíð síns lands og sinn-
ar þjóðar hvort sem hann gerir
sér það sjálfum ljóst eða ekki.
Ætternið, uppeldið, tungan — á-
hrif landsnis og samfélagsins,
á sér djúpar rætur í fortíð þjóð-
arinnar, hefir mótað insta eðli
hans. í því er arfleifðin fólgin
— þetta er arfurinn.
Fornt spakmæli segir: Þektu
sjálfan sig. En til þess að þekkja
sjálfan sig þarf maður fyrst og
fremst að þekkja land sitt, þjóð
sína og þjóðmenningu að fornu
og nýju. Þess vegna hafa þjóð-
irnar jafnan tekið að leggja rækt
við sögu sína og fornar minjar
ættlands síns, er þeim óx menn-
ing og þroski. Þess vegna er
það að með menningarþjóðun-
um er fátt talið dýrmætara en
menningararfur liðinna kyn-
slóða. Þegar um slíkt er rætt
við okkur fslendinga verða viss-
ar fornbókmentir ef til vill efst-
ar á baugi. Kanske lika minn-
ing ýmsra ágætra manna, er
þjóðin hefir alið, því hverri kyn-
Jslóð er það lífsnauðsyn að eiga
sér afbragðsmenn, er hún geti
mælt hæð sína, atgerfi sitt við.
Því eins og fjöllin eru mæld þar
sem þau rísa hæst, svo er þjóðin,
kynslóðin mæld og metin eftir
hinum beztu mönnum. í þeim
rætast draumar kynslóðanna og
þaðan eflist orkan að þreki og
trú á lífið og eigin mátt sinn.
f þeim þekkir hún sjálfa sig og
þjóð sína eins og hún á að verða>
vill verða og verður ef vel tekst
til. En til sannrar þekkingar á
sjálfri sér, eins og hún er, snýr
hún sér að fortíð þjóðar sinnar,
sögunni, og að landinu, sem cl
hana.
Þjóð vor hefir frá upphafi
verið bændaþjóð, þótt nú sé
þetta tekið nokkuð að breytast.
Til mjög skamms tíma var næst-
um því hver einasti íslenzkur
maður fæddur og uppalinn við
einhverskonar búskap, við sjó
frammi eða upp til dala og heiða.
Lifði fyrst og fremst á því, sem
landið sjálft miðlaði og hafið.
Þekti til hlítar dutlungavald
náttúrufarsins. Kunni að not-
færa sér þúsund ára gamla
reynslu kynslóðanna í því að
sveigja þetta vald, fara í kring
um það eftir föngum, eða þola
harðræði þess, ef ekki varð und-
an þokað. Sigrast á því — eða
deyja. Þetta land — þessi jörð,
þessi vík eða fjörður var í sann-
leika annar þáttur af mönnun-
um, sem hér bjuggu. Svo ram-
lega getur náttúran, lifandi og
dauð, orðið samgróin manninum^
sem á alt sitt undir regni og sól,
undir þreki sínu og þolgæði við
að vinna og þola, fullviss þess,
að alt veltur á því einu, hvað
hann getur gert sér úr því, sem
hann fær knúið þessa jörð, þess-
ar svipulu bárur til að miðla —
að ógleymdri reynslunni af því,
hvað þolið við að svelta getur á
stundum verið nauðsynlegt skil-
yrði til langlífis. En hér verður
heldur ekki gleymt höppunum,
sigrunum, örlætisgjöfum rík-
lundrar náttúru hins harðbýla
lands, sem með töfrum skamm-
vinnrar blíðu lætur þrautirnar
þoka undan og á ávalt nóg í von-
um til að mæta næstu harðind-
um, svo handvís sem þau eru.
Ný byltinga og breytingaöld
hefir nú slitið allmikinn hluta
hinnar nýju kynslóðar úr þess-
um tenglsum. Hernaður nýs
tíma, nýrrar aldar gengur yfir
landið og þjóðina. Þar sem
byggja verður af nýjum stofni
er mikil þörf hinnar fólgnu arf-
leifðar. Hennar er nú reyndar
alstaðar þörf. Þjóðmenning vor
er í hættu stödd. Tunga vor
sætir meiri og viðsjárverðari á-
hrifum utan frá en nokkru sinni
fyrr, áhrifum sem gætu spiit
henni til óbóta, ef vér erum ekki
sjálfir vel á verði, en þau geta
líka styrkt hana og auðgað, ef
vel er á haldið. Líkt er að segja
um bókmentir okkar. Við höfum
um hríð verið helsti bráðfegin
nýungum nýungarinnar vegna.
Ekki nógu athugulir um okkar
eigið, ekki nógu minnugir, ekki
nógu fróðir, ekki nógu tryggir
við þjóðlega menningu okkar
sjálfra. Ytri merki þessa rækt-
arleysis eru mörg og sum ærið
háskaleg. Við eigum enga sögu,
ekkert gagngert yfirlit um at-
vinnu og mennigarlíf þjóðarinn-
ar á liðnum öldum, enga almenna
lýsingu lapdsins er svari kröfum
tímans. Kannske er réttara að
halda þetta tómlæti. En þessa
tómlætis gjöldum við þunglega.
Fátækt er ekki um að kenna,
vanþekkingu ekki heldur, og þó
veldur þetta hvorutveggja. Við
erum að kalla nýlega byrjaðir
að uppgötva fegurð landsins,
i
byrjaðir að skilja hana, elska
hana, þrá hana. Náttúra þess er
enn í harla mörgum greinum lítt
ransökuð. Þar er afar mikið
verk fyrir höndum. Við, sem
erft höfum þetta fagra, líítt
kannaða, hálfnumda land, verð-
um sjálfra okkar vegna og vegna
framtíðarinnar að beina öllum
okkar kröftum til þess að leysa
þau verkefni, sem nú voru talin.
Og mörg fleiri þessu skyld.
Landið, þjóðin og sagan eru
eitt. Kyndill lífsins, sem örlög-
in vörpuðu upp á eyðistrendur
þessa lands fyrir þúsund árum,
brennur enn og lýsir á hverju
bygðu bóli í veru hvers einasta
íslendings. Jafnvel í minning-
unni, á eyðistöðvunum, þar sem
kynkvísl okkar varð að þolca
undan fyrir ofureflinu, tendrast
hugur manns heitri, stiltri glóð
samúðar, kapps og eftirsjár. —
jEins og hver taug.manns endur-
ómi eyðiþögnina, sem hrópar til
manns, miklu máttugri en nokk-
ur rödd lífsins. Heilagur er
þessi staður, helgaður lífinu og
dauðanum um allar aldir. Hér
sérðu þyrnirunn hins stríðandi
lífs. Hvar er eldurinn geymdur,
sem á að tendra hann að nýju?
Þessa tilfinningu, þessa reynslu,
hefir enginn túlkað betur en
skáldið Gunnar Gunnarsson. Eg
vil ljúka þessum þætti, með lof-
söng hans um eyðibýlið, ímynd
ættlandsins:
— Við erum staddir, margir
saman á koti einu inni á grýttri
heiðinni. Þar á meðal er faðir
minn. Eg hefti hestana utan
túns. Þetta hefir verið í meira
lagi erfiður dagur. Þreyttur og
yfirkominn sezt eg á sandorpna
þúfu og horfi heim að bænum.
Grjótgarður liggur í rústum um-
hverfis túnskekilinn. Æ, hér er
ekkert nema grjót, grátt grjót.
Það gægist upp úr túninu, gláp-
ir frá sliguðum bæjarveggjun-
um. . . . Bændurnir, sem hópast
heima við lágkúrulegan bæinn
eru líka gráir á að líta — gráir,
gráir. Og þeir eru gráir í meira
en einum skilningi. Því þeir eru
líka beygðir af striti, útiteknir,
veðurbarðir. Álíka margir menn
og hér eru nú samankomnir —
álíka margir hafa bændurnir
verið, sem búið hafa hér á þess-
um afskekta bæ, síðan land var
numið. Það getur ekki munað
miku. Eg virði þessa gráu menn
betur fyrir mér og sé þá, að eg
þekki reyndar engan þeirra, hefi
aldrei séð þá fyr. Þessir líkam-
ar eru mótaðir ókunnum örlög-
um, þessir andlitsdrættir ristir
oddum ókunnra rauna. Hér hafa
þeir átt heima, ár eftir ár, mann
fram af manni, síðan landið var
fundið. Búið hér og lifað af
því, sem grjótið miðlaði þeim.
Andi þeirra, trú og trygð gerði j
grjótið frjósamt. Og ek^i að-^
eins hér, heldur á öllum grýtt-j
um, gráum jröðum um landið
alt hafa slíkir bændur búið, stað- j
fastir synir moldarinnar. Eins
og sögn segir, að haugaeldur J
benni yfir fólgnu gulli, þannig'
gýs nú alt í einu upp logi yfir j
þessum gi’áa bæ, sem siginn er,
til hálfs í jörð niður. Upp af
gráu grjótinu, upp af bændum,
sem bera líkingu grjótsins, stíg-
ur bjartur, stiltur logi, loginn af
hinum síbrennandi þyrnfrunni
lífsins. Guð hefir talað.
—Tíminn, 29. apríl.
BLÖÐIN, MENN OG
MÁLEFNI
(Ort fyrir nokkru)
Pólitík er kjaftakind,
Kom með frétt í þáttum,
Sveinbjarnar var sorgleg mynd*
Sýnd með pennadráttum.**
Skilningslitlum skulu send
Skeytin þau í Lögbergi,
Viti bofna við er kend
Vakningin í Kringlunni.
Örvandi.
* f Lögbergi
** Hjálmars í Heimskringlu.
FEDERAL GRAIN LIMITED
Hefir stöðugt stutt kröfu Brackens nefnd-
arinnar um betri markað fyrir
afurðir bóndans og um að sjá
fyrir því að þeir séu ekki
sviftir sanngjörnu
verði á þeim
Æ F I M I N N I N G
Sigmundur Gunnarsson land-
námsmaður að Grund í Geysis-
bygð og um langan tíma bóndi
þar, andaðist að heimili sínu 3.
maí s. 1. Foreldrar hans voru
Gunnar Gíslasan á Syðra-Álandi
í Þistilfirði og Sigríður Eiríks-
dóttir frá Ormalóni.
Árið 1875 kvæntist Sigmund-
ur Jónínu Guðrúnu Jónsdóttir
frá Undirvegg í Reykjahverfi.
Þau bjuggu um hríð í æskuhér-
aði sínu, en fluttu síðar til Seyð-
isfjarðar. Þau fluttu til Vest-
urheims 1891, dvöldu fyrst að
Hnausa, síðar að Brautarhóli, en
settust þá á landnám sitt og
bjuggu þar um 44 ár. Konu
sína misti Sigmundur 27. nóv.
1934.
Börn þeirra eru hér talin: 1.
Sigrún, fyrri kona Jóns Nordals,
nú löngu dáin. 2. Friðrik Gísli,
kaupmaður á Hnausum, kvænt-
ur ólöfu Sigurbjörgu Daníels-
dóttir. 3. Felix Sigurbjörn,
bóndi á Grund. 4. Rannveig,
gift Andrési Finnbogasyni. 5.
Gunnar, d. 1928. 6. Sigurrós,
Mrs. Moore, Moose Jaw, Sask.
Gunnar faðir Sigmundar flutt-
ist einnig hingað til lands og bjó
um hríð í Winnipeg, einnig í
Mikley. Meðal sysjtkina Sig-
mundar voru: Gísli, er ungur
fór til Svíþjóðar, og kvæntist
þar, og gekk í prestþjónustu,
fluttist síðar til þessa lands, og
er nú dáinn fyrir nokkrum ár-
um háaldraður. Þórunn Schram,
Iátin á Gimli fyrir mörgum ár-
um; Kristín frá Birkivöllum í
Árnesbygð, einnig látin. Mrs.
Margrét Anderson systir hans er
á lífi, búsett í Selkirk, Man.
Á heimilinu á Grund ólust upp
tvær stúlkur, dætrabörn þeirra
Sigmundar og Jónínu, þær Mrs.
Sigríður Page og Mrs. Pearl Sig-
rún Vold, gengu hin öldruðu
hjón og börn þeirra þeim í góðra
foreldra stað.
Það var létt yfir Sigmundi
heitnum og ljúft við hann að
tala. Hann var maður vel
greindur og glöggur á mörg sam-
tíðarmál. Yndi hans og unaður
voru þó jafnan íslenzk efni, ljóð
og sögur, var hann og að sögn
vel hagorður, sem Gunnar faðir
hans. Grundarheimilið hefir
jafnan verið góðleiks og gest-
risnu heimili. Við hlið Sigmund-
ar heitins stóð jafnan hin ágæt-
asta kona, er allra mein vildi
græða og úr hverri þörf bæta.
Gleði og lipurð í framkomu, sam-
fara hjálpfýsi í hvívetna hefir
og verið höfuð einkenni systkin-
anna frá Grund. Sigmundur
náði háum aldri, varð 89 ára
fullra og naut sín vel fram á síð-
ustu ár. Hann naut góðrar um-
önnunar, Mrs. Vold fósturdóttur
sinnar, og mikla trygð sýndu
börn hans og barnabörn við
heimilið á Grund. Felix sonur
hans hefir aldrei að heiman far-
ið og var jafnan stoð foreldra
sinna, ásamt Gunnari syni þeirra
er lézt ungur maður sem að er
vikið.
Útförin fór fram þann 5. maí
frá heimilinu að Grund og Geys-
iskirkju, að viðstöddu mörgu
fólki. Minningin um Sigmund
Gunnarsson er björt og hlý,
minning um skyldurækinn mann
ljúfan og glaðan samferðamann
og góðan föður.
“Þú að dauða þjáðist nóg
Þreytti faðir, sof í ró.”
S. ólafsson
GAMAN OG ALVARA
Er hægt að nota vatn
sem eldsneyti?
Eftir Ernest Nibbs, R.N.
Það var í júlí 1915, þ*egar eg
var aðal-umboðsmaður í Banda-
ríkjunum og Canada fyrir her-
flotadeild Englendinga, að eg
fékk með símskeyti skipun um
að fara til McKeesport og rann-
saka nýtt eldsneyti er maður
nokkur þar, John Andruss að
nafni, kvaðst hafa uppgötvað,
og nota mætti í stað gasolíu.
Eg kom til McKeesport kl. 11
að morgni og skilaði taxi-stjór-
inn mér að lítt-hirtu, tvílyftu
timburhúsi, sem mér var hleypt
inn í eftir að eg hafði skýrt frá
erindi mínu. Þar tók á móti
mér maður, er nefndist Dr. R.
Chambers, sem var í félagi við
John Andruss, eins og fram-
kvæmdarstjóri. Er hann hafði
kynt mig félaga sínum sagði
hann mér að inni í stofunni
væru þrír fjármálamenn frá
New York og spurðý hvort eg
vildi koma inn þangað með sér,
en segja ekkert um ferðir mínar
fyr en búið væri að sýna þeim og
gera verklega tilraun með um-
rætt efni og þeir væru farnir.
Mér þótti ekkert að þessum ráða-
gerðum, og var svo gerður kunn-
ugur herrunum frá New York,
er mér virtust þó ekki líta út sem
mjög verulegir “fjármálamenn”
eftir viðræðum þeirra og fram-
komu að dæma.
Við fórum svo allir inn í ný-
legan Packard-bíl og ókum eitt-
hvað út á land, eftir hálftíma
keyrslu var numið staðar í akri
þar sem stóð á árbakka, hlöðu
eða hús, sem í voru tvö herbergi.
í öðru þeirra stóð vanalegur hús-
hitunar-gufuketill, og lágu úr
honum pípur gegnum skilrúmið
milli herbergjanna; þar tók við
slanga, er hringuð var ofan í
stórt tin-ker fult af köldu vatni,
en opinn endi slöngunnar lá á
barmi einnar gallónu gler-
krukku.
Eg veitti svo athygli öllu sem
þarna var gert, og sá ketilinn
fyltan af vatni gegn um handar-
rúrtit op, en ketillinn var tómur
þegar við skoðuðum hann fyrst.
Hreinu áarvatninu var ausið í
ketilinn með fötu og Andruss
helti svo úr 8-únzu glasi ein-
hverju fljótandi efni saman við
vatnið í katlinum. Svo var lokið
látið á opið og eldur kveiktur
undir. Eftir liðugan klukku-
tíma fór hreint og litlaust fljót-
andi efni að leka í dropatali úr
slöngu-endanum niður í gler-
krukkuna.
Meðan á þessu stóð var Dr.
Chambers að skýra New York
herrunum frá því, að hin nauð-
synlégu kemisku efni til þessa
verks mætti fá keypt í hvaða
lyfjabúð sem væri í Bandaríkj-
unum — að þau mætti fram-
leiða mjög ódýrt og í stórum
stíl i hvaða landi sem væri. Hann
sagðist hafa nokkuð af þessu
efni í vasa sínum, tók upp litla
öskju og úr henni hvítleitan
mola. Sagði hann að efni þetta
hefði í sér fólginn ægilegari
kraft og bað okkur að fara ögn
frá áður en hann kastaði broti
af molanum í opið vatnskerið.
Efnið hagaði sér eins og fosfór
eða kali í vatninu og þeyttist um
yfirborð þess með hvæsi og rjúk-
andi usla svo að fjármálamenn-
irnir hrukku lengra frá og hróp-
Framh. á 7. bls.