Heimskringla - 12.07.1939, Síða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 12. JÚLÍ 1939
11111118
ifrctmslLrtngla
(StofnuO 1S86)
Kemur út á hverfum miOvikudegt.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
TalsimÍB 86 537
1 Verð blaðslns er $3.00 árgangurinn borglst
1 tyrirfram. Allar borganir sendlst:
THE VIKING PRESS LTD.
3H viðskiíta bréf blaðinu aðlútandi sendist:
Mcvager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEPAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
editor heimskringla
853 Sargent Ave., Winnipeg
"Heimskringla” is published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Mav
^ Telepbone: 86 537
IIUlll!
IIIUIIIUII
þrána, sem sigraði og leiddi til frægðar,
því að svo var oftsinnis víkinganna saga.'
Þessar minningar voru okkur hjartfólgn-
ar og dýrmætar, en alheimi lítt kunnar og
jafnvel véfengdar og hæddar, jafnframt
því sem ein frændþjóð vor reynir stöðugt
að ræna þeim frá okkur. Við vildum vekja
athygli heimsins á þessum okkar afrek-
anna arfi og leiða sanngildi þeirra órjúfan-
lega í ljós fyrir augliti allra þjóða og
knýja viðurkenning þeirra inn í vitund
fólksins. Eg veit nú að með þátttöku
okkar í sýningunni hefir mjög mikið áunn-
ist í þessu efni. Hér má því vitna í nýort
kvæði Guðmundar skálds Friðjónssonar
og segja:
“í launkofum varð Leifs hin merka sögn.
Um langan tíma fenti í hetju sporin.
En loksins eftir þúsund ára þögn
Um þjóðmæring—er frægð hans endur-
borin.
WINNIPEG, 12. JÚLÍ 1939
RÆÐ A
í öðru lagi var það hið nýja landnám
ísléndinga í Vesturheimi — landnám ykk-
flutt í Winnipeg 3. júlí, 1939
af Thor Thors
Góðir íslendingar:
Það hljóta að verða mín fyrstu orð er
mér nú gefst tækifæri til að ávarpa ykkur,
að láta í ljósi mína innilegu ánægju yfir
því að eiga þess kost að dvelja meðal ykk-
ar, hrifningu mína yfir því sem eg þegar
hefi séð og heyrt hér á Vestur-íslandi og
tilhlökkun þess sem í vændum er. Eg tel
hlýða að skýra með örfáum orðum aðdrag-
anda að komu minni hingað í bygðir ykkar
Vestur-íslendinga. Það varð hlutskifti
mitt að eiga sæti í nefnd þeirri heima á
íslandi sem fjallar um og hefir ráðið meg-
indráttum okkar litlu sýningar í hinhi
stórkostlegu heimssýningu í New York.
Það var talið eðlilegt og æskilegt, að þar
sem formenska sýningarráðsins hafði fallið
j mínar hendur, þá skyldi eg fara vestur
um haf og vera viðstaddur hátíðahöld okk-
ar íslendinga í New York á fslandsdaginn
sem við höfðum valið okkur 17. júní. Þetta
erindi samrýmdisit einnig vel erindum
mínum á sviði markaðsleitar í Vestur-
heimi fyrir íslenzkar sjávar afurðir. Þeg-
ar þessi för mín hafði verið ráðgerð var
það, að Jónas Jónsson, alþingismaður,
sem á síðastliðnu ári heimsótti ykkur og
síðan hefir unnið af mikilli alúð og hug-
kvæmni að auknum tengslum milli íslend-
inga beggja megin hafsins, bar fram til-
lögu í utanríkismálanefnd Alþingis, þess
efnis að mér skyldi falið að ferðast um
nokkrar helztu bygðir íslendinga og flytja
þar erindi. Ríkisstjórnin situr jafnan
fundi utanríkismálanefndar og tjáði hún
sig meðmælta þessari tillögu og var hún
síðan samþykt í,einu hljóði, en í utanríkis-
málanefnd eiga sæti 7 alþingismenn úr
öllum lýðræðisflokkum Alþingis. Eg tei
óþarft að geta þess hversu ljúft mér var
að verða við þessum tilmælum. Eg er þvi
hingað kominn til þess fyrst og fremst að
færa ykkur hinar kærustu kveðjur og
árnaðaróskir Alþingis fsíendinga og Ríkis-
stjórnar, og þar með vina og bræðralags
kveðjur íslenzku þjóðarinnar. Eg hefi
það veglega hlutverk með höndum að
flytja ykkar útvörðum og boðberum ís-
lenzks ætternis, menningar og manndóms
í hinni miklu fjarlægu heimsálfu,-óminn
og kveðjurnar að heiman frá fögrum fóst-
urjarðar ströndum, kveðjurnar frá fjall-
konunni ungu til allra hennar barna,
þeirra, sem heim til hennar seinna vitja og
hinna, sem hún aldrei fær að sjá.
Sem formaður sýningarráðsins er eg
þó hingað kominn fyrst og fremst til að
þakka ykkur fyrir ágæta og ötula liðveizlu
ykkar með ráðum og í dáð að því að koma
sýningu okkar upp og gera hana sóma-
samlega úr garði. Það var mikil dirfska
af okkur heima að hugsa til þess að skipa
okkur á bekk með stórþjóðum heimsins á
þessum geysilega vettvangi alþjjóðlegrar
tækni, skarts og íburðar. En hátt ber að
stefna og við heima erum þess nú alráðnir
að leita til hins ítrasta aukinna tengsla
og samvinnu við Vesturheim. Við vildum
því ekki láta þetta tækifæri ganga úr
greipum okkar, enda fanst okkur rétt að
fyrsta þátttaka okkar sem sjálfstæðrar
þjóðar í alheimssýningu skyldi fram fara
í Vesturheimi. Veldur þar um margt, en
þó einkum þrent. í fyrsta lagi hinar fornu
sögulegu minningar sem tengja ísland að
eilífu við hinn nýja heim. Minningarnar
um Vínlandsfund Leifs Eiríkssonar og
landnám Þorfinns Karlsefnis hér vestra.
Minningarnar um hina fornu og síungu ís-
len^ku útþrá — um djörfung, karlmensku
og víkingslund forfeðranna — um frama-
ar sem nú heyrið mál mitt. Þetta var
okkur rík hvöt til þess að leggja út á hina
djörfu braut og á hinu leitinu vorum við
þess fullvissir að vera ykkar hér vestra
færði okkur hjálp og úrræði fram úr hin-
um mikla vanda. Svo hefir einnig orðið í
reyndinni.
í þriðja lagi viljum við neyta allra ráða
og nota hvert færi til að ná auknum við-
skiftum við Vesturheim. Reynsla stríðs-
áranna, þegar samgöngur við Evrópu tor-
velduðust svo geysilega og jafnvel ^féllu
alveg niður, færði okkur heim sanninn um
hið óþrjótandi gnægta og forðabúr Ame-
ríku. 0g reynsla síðustu ára>á sviði við-
skifta og afurðasölu, reynsla innflutnings-
hafta, óhagkvæmra verzlunarsamninga og
þrjótandi markaða, hefir sannað okkur
nauðsyn þess að svipast um í aðrar áttir
og leita nýrra landa. Eg tel nú líklegt að
þátttaka okkar í sýningunni færi okkur
nýja sigra á þessum sviðum — ef þessum
málum er fylgt fast eftir, og það skal
gert.
Þegar eg færi ykkur þakkir fyrir aðstoð
ykkar í sýningarmálinu vil eg sérstaklega
minnast þess höfðingsskapar sem þið sýnd-
uð okkur með því að ljá okkur veglegt og
vandað líkneski Leifs Eiríkssonar til túlk-
unar hinnar stoltu staðreyndar að íslend-
ingur fann Ameríku. Eg veit að margir
lögðu þar sinn skerf og eg vil þakka hverj-
um einum. Eg nafngreini engan einstakan
en færi ykkur öllum hugheilar þakkir
sýningarráðsins og allra góðra íslendinga,
því að þeim var öllum hugðarefni að vel
vandaðist þessi hin fyrsta ganga.
Þegar maður hittir gamlan vin sem lengi
hefir verið fjarvistum, þá finst manni það
svo óendanlega margt sem maður vill rifja
upp og ræða um, að erfitt verður að finna
upphaf eða endir. Líkt er nú farið fyrir
mér. Þótt eg sé hér í fyrsta sinn meðal
ykkar, þá finst mér þó að eg sé í hópi
fornra vina og eg veit ekki á hverju eg á að
byrja eða á hverju að enda í viðræðum
mínum við ykkur. Eg er þó ekki kominn
hingað til að flytja ykkur neina fræðilega
fyrirlestra um íslenzkar fornbókmentir,
sögu þjóðarinnar gegnum aldanna raðir
eða liðna baráttu. Eg kom til að þakka
ykkur. Eg kom til að færa ykkur kveðj-
urnar að heiman — og eg er kominn til að
ræða við ykkur um nútíðina, um störf
okkar og strit heima, atvinnulíf og afkomu
þjóðarinnar, um lífið á íslandi í dag —
og í New York er nú svo mikið talað um
The World of Tomorrow — og þessvegna
langar mig að skygnast ofurlítið inn I
framtíðarheima íslands.
En fyrst vil eg minnast nokkuð á sam-
bandið og sambúðina milli íslendinga vest-
an hafs og austan, ykkar sem alið aldur
ykkar í/jarlægum löndum, og okkar sem
heima erum. Eg get ekki varist þeirri
hugsun að sambúðin hefir ekki verið eins
mikil og vakandi^sem æskilegt er. Sinnu-
leysið og jafnvel ræktarleysið, hefir mjög
einkent þessa sambúð af'hendi okkar sem
heima búum. Við höfum heima í þessum
efnum sem í ýmsum öðrum, verið seinir
til og aðgerðalitlir. En þetta er nú stórum
að breytast. Það er að koma í Ijós aukinn
skilningur á þessu sviði — ný vakning, og
það er margt sem nú stuðlar að því og
hefir stuðlað að því. Bókmentir ykkar
eru mikill og vaxandi tengiliður. All-
flestir íslendingar þekkja og kunna hin
snjöllu ljóð skáldjöfursins Stephans G.
Stephanssonar, blöðin ykkar og tímarit
fá vaxandi lesendafjölda heima og bók-
mentasafn ykkar Vestan um haf, sem
Menningarsjóður íslands gaf út 1930, en
þeir Einar H. Kvaran og Guðmundur
Finnbogason höfðu valið, hefir víða farið
og fært okkur aukinn. skilning. Komur
ykkar ýmsra heim til gamla landsins hafa
einnig opnað hugi okkar og hjörtu. Svo
var um komu Stephans G. á sínum tíma,
um komu Guttorms J. Guttormssonar í
fyrra og svo er ætíð um komur þeirra
Ásmundar Jóhannssonar, Árna Eggerts-
sonar og Jóns Bíldfells sem aðallega koma
á fundi okkar sameiginlega óskabarns —
Eimskipafélags íslands. — Sama er um
heimferðir Dr. Rögnvaldar Péturssonar,
Guðmundar Grímssonar dómara, og allra
góðra íslendinga sem okkur sækja heim.
Við viljum altaf óska heilla og heiðurs
hverjum landa, sem heilsar aftur vorri
fósturjörð. Því var okkur allra kærkomn-
ust hin mikla heimför ykkar hátíðarárið
1930. Þá átti margur fslendingur kost þess
að hitta horfinn frænda og vin handan
yfir haf og það varð þeim aðalhátíð ársins.
Við viljum fleiri slíkar komur, við viljum
fleiri sendiherra ykkar á öllum sviðum
ykkar þjóðlífs og starfa.
Eitt atriði langar mig að minnast á.
Það var útvarpið héðan heim til okkar 1.
des. — á 20 ára afmæli fullveldisins. Eg
vil fullvissa ykkur um það að þann dag
vorum við heima í hátíðaskapi og hvert
fallegt orð fósturjörðinni til handa okkur
kærkomið, hvaðan sem það kom, en ekkert
snerti eins hjörtu okkar eins og kveðjurn-
ar ykkar sem við gátum látið hljóma um
heimili okkar, smá og stór, heima í skraut-
legum híbýlum höfuðstaðarins og upp í
gamla bænum langt upp til heiða, út með
öllum ströndum og inn í hverja sveit barst
hið hlýja og fagra mál ykkar. Raddir ykk-
ar urðu þá hið mikla tákn, sem guðinn
hafði dregið, sveiflað og fest með sólar
afli sálu fylt og guða-máli. Það var svo
dásamlegt að upplifa ykkur í nærveru
okkar — að heyra íslenzku máli varpað
yfir hafið — þetta varð okkur hinn mikli
viðburður dagsins og ógleymanleg endur-
minning. Getum við ekki oftar talast við
á þennan hátt? Gætum við ekki gert það
a. m. k. einu sinni á ári 1. des. eða á ein-
hverj um öðrum hátíðisdegi ?
Þessir og þvílíkir atburðir stuðla stór-
lega að því að tengja bræðraböndin og
fyrir þetta alt er hugurinn heima mjög
að breytast — þjóðin finnur nú betur en
áður að hún á bræður og frændur úti í
hinum stóra heimi og við erum stoltir af
þeirri frændsemi. Ættarmetnaður og
frændræknin eru íslendingsins einkenni.
Frændræknin er e. t. v. ekki mjög áberandi
hversdagslega, en hún segir til sín hvenær
sem til hennar er kallað. En ættarmetn-
aður hefir alla tíð verið hverjum sönnum
íslending í blóð borinn, enda eru íslend-
inga-sögurnar fullar af slíkum frásögnum.
Hér Vestanheims er vert að rifja upp
frásögn Eiríks sögu rauða um metnað
Þorbjarnar bónda Vífilssonar að Laugar-
brekku á Snæfellsnesi. Þorbjörn var
göfugmenni mikið, bóndi góður og hafði
rausnarráð. Guðríður hét dóttir hans,
hún var kvenna vænst og hinn mesti skör-
ungur í öllu athæfi sínu. En er lausafé
Þorbjarnar tók að vera heldur á förum,
vildi biðja Guðríðar Einar Þorgeirsson,
auðigur maður að fé og vel mannaður, en
leysingjasonur. Taldi hann Þorbirni vel
hentar þessar tengdir fyrir f járkosta sakir
því að Einar skorti hvorki land né lausafé.
En er Þorbjörn heyrði bónorð þetta af
vörum Orms vinar síns og fóstra Guð-
ríðar varð honum að orði: “Eigi varði mig
slíkra orða af þér, at ek mynda gipta
þrælssyni dóttur mína, ok þat finnið þér
nú, at fé mitt þverr, er slík ráð gefið mér,
ok eigi skal hún með þér vera lengur er
þér þótti hún svá lítils gjafors verð.” En
at vári hafði Þorbjörn vinaboð og kom þar
margt manna, og var hin besta veizla. Og
að veizlunni kvaddi Þorbjörn sér hljóðs
og mælti: “Hér hefi ek búit langa ævi, ok
hefi ek reynt góðvilja manna við mik ok
ástúð; kalla ek vel farit hafa vár skipti.
En nú tekur hagur minn at óhægjast fyrir
lausafjár sakir, en hér til hefir kallat verit
heldur virðingarráð. Nú vil eg fyrr búinu
bregða en sæmdinni týna. Ætla ek fyrr
af landi fara en ætt mína svívirða, ok vitja
heita Eiríks ens rauða, vinar míns, er hann
hafði þá er vit skildum á Breiðafirði. Ætla
ek nú at fara til Grænlands í sumar ef
svá fer sem ek vilda.” Fór Þorbjörn síðan
til Grænlands og Guðríður með honum.
Var hún síðar gefin Þorfinni Karlsefni og
dvaldi með honum á Vínlandi. Ó1 hún
þar sveininn Snorra, og er Guðríður því
móðir fyrsta hvíta barnsins, sem fæddist
í Vesturheimi. Sagan sýnir okkur því
glögglega að ættarmetnaður hins íslenzka
bónda varð orsök Vesturfarar Guðríðar og
þar með að móðerni hins fyrsta hvíta
barns í Vesturheimi. ÞauGuð-'mál. Sjálfstæði þjóðarinnar og
ríður og Karslefni fóru síðar|afkoma veltur mjög á
heim til íslands og er margt
manna frá þeim komið og góður
ættbogi. Má vera að margir á-
heyrenda minna eigi þangað ætt
sína að rekja.
Ættarmetnaður okkar íslend-
inga lýsir sér sem þjóðarmetn-
þeim,
enda er verzlun okkar og af-
urðasala á síðustu tímum mjög
háð milliríkjasamningum. Fyrir
nokkrum árum var lögfest að
I kjósa á sameinuðu Alþingi 7
manna nefnd til að fjalla um öll
1 utanríkismál í samráði við ríkis-
aður okkar á erlendum vettvangi, stjórnina. Nefndin sem ein-
og þann metnað viljum við öll gongu er skipuð Alþingismönn-
vernda og viðhalda. Eg gat þess um’. starfar á milli þinga og hef-
áðan að hugur okkar heima væri ir ^ma ruunverulegu stjórn utan-
ríkismálanna. f fyrstu vildi
gleymast nauðsyn samheldn-
innar og utanríkismálin soguð-
ust inn í iðu flokkadeilnanna. En
nú er þessi barnasjúkdómur
læknaður, og einlæg, ábyrgðar-
nú að opnast fyrir auknu sam-
bandi við ykkur, frændurna
vestan hafs. Ein sönnun þess
er að nú hefir verið ákveðið, í
fyrsta sinn, að halda sérstakan
hátíðisdag á fslandi þann 2. júlí
og síðan árlega fyrsta sunnudagifu^,0g markviss samvinna kom-
'in a. Nefndin er vel á verði
gegn aðsteðjandi hættum. Állir
í júlí, til heiðurs ykkur Vestur-
íslendingum. Að þessu hafa,
unnið menn af öllum stjórnmála- j netncjarmenn °g ríkisstjórnin
flokkum, ekki sízt þeir sem hafa | emn maður að þvi á
átt þess kost að dveljast meðal
ykkar. En meðal forgöngu-
mannanna má nefna Jónas Jóns-
son, alþingismann, Valtýr Stef-
ánsson, ritstjóra og Steingrím
Arason, skólastjóra. Hátíðin fór
fram á okkar helgasta stað,
Þingvöllum. Biskup landsins
flutti guðsþjónustu og eg veit
að þennan dag hafa landar ykk-
ar heima sameinast um að senda
ykkur hlýjar kveðjur og fagrar
hugsanir yfir höfin.
Það má margt gera til að
auka sambandið yfir höfin. Eitt
af því fyrsta er að þið sækið
okkur fleiri heim og við munum
fleiri vestur koma.
Þegar þið hafið hugsað heim
til fslands og fylgst með okkar
málum og mönnum, veit eg að
eitt af því fyrsta sem þið hafið
veitt athygli er ósamlyndið,
klofningurinn og stjórnmálae'rj-
urnar. Og okkur finst eðlilegt
og mjög skiljanlegt að svo fari,
því að ökkur hefir sjálfum á
stundum fundist of langt vera
gengið. Einkum sjáum við þetta
ljóslega er við dveljum langvist-
um erlendis og hugsum heim úr
fjarska. Þá getum við glögg-
lega skilið hugmyndir ýmsra
erlendra og ókunnra manna er
halda að þessar 120,000 sálir í
hinu erfiða landi fjarst í eilífðar
útsæ hljóti að lifa í sátt og sam-
lyndi. En baráttan er eðli ís-
lendingsins, hvar sem hann fer,
og eg veit að þið V.-fslendingar
eruð að því ley-tinu einnig eins
og við. En fæð okkar veldur þvi
að við verður að berjast í návígi
og víkingslund og ofurkapp veld-
ur þar oft harðari atlögum en
æskilegt væri og oft er lengra
seilst og dýpra höggvið en hófi
gegnir. En nú virðist vera að
rofa til á þessu sviði og grimd
baráttunnar fara rénandi. Það
er okkur öllum ljóst að þegar
mest ríður á — þegar bíður
þjóðarsómi — þá verðum við að a
standa þétt saman og — þá á
ísland eina sál. Eg veit að þið
viljið að við stöndum saman og
vilduð biðja okkur að gera það.
Eg veit að alt það gleður ykkur
sem fslandi er til heilla. Þess-
vegna er mér mikil ánægja að
skýra ykkur frá nokkrum mál-
um þar sem við allir höfum
staðið saman.
Eg mintist áðan á sýningar-
málið. Alþingi var einhuga um
að leggja fram fé til sýningar-
innar, í framkvæmdarnefnd
hennar völdust menn úr þrem
aðalflokkunum og hafa þeir
starfað saman með ágætum á-
rangri. f sýningarráðinu hafa
starfað 15 menn, þar á meðal
sumir helstu stjórnmálamenn
okkar og þótt þá greini stórlega
á um stjórnmálin, hafa allir þar
unnið sem einn maður, án alls
ágreinings með það sjónarmið
eitt fyrir augum að leitast við að
gera sýninguna svo úr garði að
landinu verði til sóma.
Á öðru miklu stærra sviði — á
sviði utanríkismála — höfum við
einnig skilið að okkur bar að forð
ast flokkaríg og innanlands-erj-
ur. Utanríkismálin eru hin ör-
lagaþrungnustu og viðkvæmustu
síðaséliðnum vetri að neita emu
mesta herveldi heimsins um að-
stöðu til flugferða til íslands.
Vegna hins ófriðvænlega útlits
í Evrópu, var þetta af okkar
hendi óhjákvæmileg synjun, en
óþægileg og óljúf var hún hinu
mikla stórveldi. Öðrum þjóðum
þótti þetta djarfmannlegt svar
hins litla varnarlausa ríkis. —
Utanríkismálanefnd er einnig
mjög umhugað að greiða með
samningum fyrir auknum við-
skiftum fslendinga sem víðast
um heim. Er nú til athugunar á
hvern hátt er unt að greiða fyrir
afurðasölu okkar hér í Vestur-
heimi — en hér verðum við að
nema ný lönd á sviði viðskift-
anna.
Þá höfum við og borið gæfu
til að standa saman um sjálft
sjálfstæðismál þjóðarinnar. —
Sjálfstæðismál okkar er auðvitað
ofið saman úr ýmsum efnum, en
venjulega teljum við það tákna
samband okkar við Dani. Eg vil
því víkja nokkuð að því máli.
Með sambandslögum frá 1918
viðurkendu Danir loks eftir
langa baráttu íslendinga að ís-
land væri frjálst og fullvalda
ríki. Sambandslögin fólu í sér
samning milli tveggja sjálf-
stæðra ríkja, Danmerkur og fs-
lands um meðferð ýmsra mála.
Lögunum var í öndverðu alment
fagnað af landsmönnum. Það
voru þó einkum tvær greinar
þeirra, .sem sættu talsverðri
gagnrýni og vöktu nokkurn ugg
í hugum margra. Það voru á-
kvæðin um jafnrétti Dana á fs-
landi og um meðferð Dana á
utanríkismálum fslendinga. Það
þótti uggvænlegt að leyfa 30
sinnum fjölmennari þjóð ábúðar-
rétt á landinu. En þessi ótti
reyndist óþarfur, því að Danir
hafa mjög lítið notfært sér hann,
en hinsvegar hafa margir fslend-
ingar notfært sér þann rétt sem
móti kom, til búsetu í Dan-
mörku. En vissulega geta slík
réttindi til handa 'jafn fjöl-
mennri þjóð verið mjög varhuga-
verð. Um hitt ákvæðið um með-
ferð Dana á utanríkismálum
okkar er þess fyrst að gæta að
við vorum, árið 1918, öldungis
óundirbúnir þess að fara sjálfir
með þau mál um víða veröld og
skor-ti einnig fjárhagslega getu
til þess. Það er einnig ljúft að
viðurkenna að Danir hafa yfir-
leitt gert sér far um að gæta
hagsmuna fslendinga, en vitan-
lega verða ekki gerðar sömu
kröfur til sendimanna og ræðis-
manna Dana sem eru yfirleitt
ókunnir landi og þjóð og gert
yrði til íslenzkra manna í sömu
stöðum. Það er því miður hvergi
nema hér í Canada að við eigum
því láni að fagna að eiga fslend-
mg fyrir ræðismann. Reynslan
hefir líka orðið sú að nær altaf
þegar þurft hefir að gera þýð-
ingarmikla og vandasama utan-
ríkissamninga við erlendar þjóð-
ir hafa íslendingar verið sendir
að heiman til samninganna, oft-
ast ásamt sendiherra fslendinga
í Kaupmannahöfn, Sveini
Björnssyni. En í 18. gr. sam-
bandslaganna er ákvæði um það