Heimskringla - 31.10.1945, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. OKTÓBER 1945
THE KEY TO SECUjRITY
When you buy Victory Bonds, for whatever reason, you are
fashioning the key to your personal security. You are invest-
ing in national security first of all. Canada can only have a
secure future by fulfilling her obligations as a nation with
world-wide interests. Your first reason for supporting the 9th
Victory Loan is to help provide Canada with funds needed
for national obligations. But with your savings secure in
Victory Bonds you have provided yourself with the key to
security and to post-war opportunity.
úúj/n t/oufc ?zame rfot wcfoty—
EIMSKRINGLA
7 VICTORY BOMDS
-----~----
Á
SKEMTIFÖR
“Yður er þá alvara að segja mér að mark-
greifinn hafi farið til Astralíu eftir alt saman?”
sagði eg. “En getið þér sagt mér 'hivaða skýr-
• ingu hann gaf ykkur á hvarfi mínu?”
“Hann sagðist hafa mist af yður í mann-
þrönginni,” svaraði umboðsmaðurinn. “Þetta
var alt mjög óvenjulegt.”
Það rvar það áreiðanlega. Miklu óvenju-
legra en hann gerði sér í hugarlund. Mér fanst
að öll veröldin hefði haft á sér endaskifti, og
stæði á ihöfði. Eg gat ekkert meira en að spyrja
umboðsmanninn um hvenær næsta skip færi til
Ástralíu, og hvað ætti að gera við farangur
minn þegar hann kæmi fram. Því næst flýtti eg
mér út úr skrifstofunni, og fór í skyndi til
gistihúss okbar og sagði hinum forviða félaga
mínum alla söguna frá upphafi til enda. Þegar
eg hafði lokiðhenni sagði hann eins og lémagna.:
“En hvað þýðir alt iþstta? Segið mér hvað
það á að þýða?”
“Það þýðir að við hugðum rangt þegar við
héldum aðtilgangur Nikola með fangavist okkar
væri sá, að kúga lausnargjald út úr föður yðar,
því að tilgangur hans hlaut að hafa verið allur
annar. Þetta er leyndardómsfult málefni, s>em er
langt um erfiðara að skilja en við hugðum, og
margir eru sennilega þátttakendur í samsærinu.
Nú kemur til yðar kasta að segja, hvort þér
viljið hjálpa til að greiða úr þessu. Já, þú hinn
unaðslegi Baxter. Ef eg gæti bara náð í þig.
Það yrðu beldur en ekki fagnaðar fundir.”
“Við hvað eigið þér með því að nú komi
þetta til minna kasta að hjálpa til að greiða úr
þessu? Á eg að skilja það svo, að það sé áætlan
yðar að halda áfram að fylgja þessu máli?”
“Já, auðvitað ætla <sg að gera það. Þeir
Baxter og Nikola hafa hingað til sigrað mig og
gersamlega haft yfirhöndina. Nú ætla eg að
reyna af fremsta megni að gjalda þeim líku
líkt.”
“En í hverju felst þetta fyrirtæki þeirra?”
“Það er orðið deginum ljósara. Eg skil nú
mjög vel hvers vsgna Baxter kom til yðar.
Hvers vegna hann símaði “að sprengjan væri
tilbúin”, hversvegna þeir gáfu mér inn eitur
í Plymouth, hversvegan þér urðuð sjóveikur
milli Neapels og hér og hversvegna ivið vorum
teknir fangar.”
“Útskýrið þetta þá í hamingju bænum.”
“Það skal eg gera. Sjáið þér nú til. Minn-
ist þess fyrst hversu einkennilega hann faðir
yðar hefir alið yður upp. Ef þér hugsið út í
það, munuð þér sjá, að þér eruð eini ungi aðals-
maðurinn af íháum stigum, sem er óþektur
stéttarbræðrum sínum. Vegna þess að því er
svo farið, þá vill Nikola, af einhverjum ástæð-
um koma yður yfir til Ástralíu. Faðir yðar aug-
lýsir eftir heimiliskennara. Nikola sendir einn
af sendisveinum sínum, Baxter, sem fær stöð-
una. Samkrvæmt fyrirmælum Nikola reynir
Baxter að vekja hjá yður löngun til að ferðast.
Þér nauðið ætíð í föður yðar, að hann gefi yður
leyfi til þess. Þegar leyfið fæst, kem eg fram á
sjónarsviðið. Baxter fær illan bifur á mér.
Hann sendir Nikola símskeyti, “að sprengingin
sé tilbúin”, sem þýðir það, að þér eruð að leggja
af stað í ferðalagið, þegar þriðja persónan skerst
í lleikinn. Með öðrum orðum, eg er þessi nýja
hætta. Hann ráðstafar svo öllu viðvíkjandi ferð
yðar, og alt virðist ætla að ganga vel. Svo
bemst Nibola að því, að eg ætla að ferðast með
sama skipinu. Hann reynir að hindra mig frá
því, og nú skil eg það því Baxter vildi ekki láta
yður fara um borð fyr en í Neapel. Eingöngu
vegna þess, að ef þér hefðuð farið um borð í
Plymouth, þá hefðuð þér brátt orðið góður af
sjóveikinni, ef þér annars hefðuð fengið nokkra,
og þá rnundu farþegarnir hafa kynst yður og út-
liti yðar þegar komið var til Port Said. Það
vissi hann að mundi aldrei duga. Þessvegna
fer hann með yður til Neapel, gefur yður ein-
hverja ólyfjan morguninn eftir að þér kornuð
um borð — eins og þér munið urðuð þér veikur
eftir að hann hafði fært yður kaffið, og svo
urðuð þér að vera í rúminu, og þar voru þér og
enginn sá yður alla leiðina til Port Said. Síðan
kemur hann yður til að fara í land með mér, eins
og þér gerðuð, og sjálfur vitið þér hver afleið-
ingin varð. Svo fer hann að barma sér yfir því,
að þér komið ekki til baka, og fær umboðsmann-
inn til að fara með sér og leita að yður. Hann
finnur yður svo hjá Araba-hverfinu. Þér
verðið að muna, að hvorki umboðsmaðurinn,
skipstjórinn, né farþegarnir höfðu séð yður
nema um kvöldtíma, svo að náunginn, sem átti
að leika yður, og sem vitanlega var vel valinn
og vel æfður til að fylla hlutverkið, átti ebki
neitt í hættu að verða afklæddur grímunni.
Svo siglir skipið af stað og við dúsum í svart-
holinu.”
“Haldið þér, að þetta sé svona í raun og
veru?”
“Já, það er eg al/vóg viss um.”
“En hvað ráðleggið þér mér að gera. Munið
að Baxter hefir bréf frá föður mínum til alls-
konar stjórnarvalda.”
“Eg veit hvað eg mundi gera.”
“Fara til ræðismannsins og fá hann til að
aðvara yfirvöldin í Ástralíu.”
“Nei, það væri til lítils eða einskis gagns.
Munið eftir, að þeir hafa þrjár vikur til um-
ráða.”
“Hvað eigum við þá að gera? Eg vil al-
gerlega fara eftir yðar ráðum, og alt, sem þér
ráðið mér, getið þér verið viss um að eg geri.”
“Væri eg í yðar sporum mundi eg leyna
titli mínum, taka gerfinafn og ferðast svo ásamt
mér til Ástralíu. Þegar við komum þangað,
munum við koma okkur fyrir á einhverjum
stað, sem enginn þebkir obkur, og svo munum
við taka okkur til og fletta grímunni af þessum
skálkunum og rugla allri ráðagerð þeirra, hver
sem hún nú er. Eruð þér fús til að reyna alt
þetta?”
“Já, eins og eg hefi sagt.”
“Þá verðum við að fá okkur far með næsta
gufuskipi — ebki póstskipi — sem siglir héðan
til hafnar í Ástralíu, og þagar við erum þangað
komnir, skulum við sjá hvort við getum ekki
rugðlað ráðstöfunum þeirra svo um munar.”
“Þorparinn hann Baxter! Eg er ekki í
eðli mjög hefnigjarn maður, en samt langar
mig til að láta hann fá makleg málagjöld.”
“Hafi þeir ekki forðað sér, þegar við kom-
um til Ástralíu, þá finst mér sennilegast, að þér
fáið þá ósk yðar uppfylta. En mig langar mest
til að hlebkja í Nikola.”
Beekenhaan gat ekki að því gert að hrollur
fór um hann, þegar eg nefndi manninn á nafn.
Til þess að finna annað umræðuefni sagði eg:
“Eg ætla að fara og ganga mér til skemt-
unar, langar yður til að koma með mér?”
“Hvert ætlið þér að fara?” spurði hann.
“Eg ætla að reyna að finna húsið, sem þeir
lokuðu okkur inni í.” svaraði eg. “Mig langar
til að vita hvar það er, því að síðar meir gæti
verið gott að vita það.”
“Haldið þér að óhætt sé að koma nálægt
því?”
“Já, um hábjartan daginn. En til þess að
okkur finnist við vera öruggari, skulum við
kaupa O'kkur skambyssur. Og gerist þess þörf
skulum við nota þær.”
“Já, þá skuluW við koma.”
Að svo búnu fórum við út úr gistihúsinu og
gengum í áttina til “Casino”, en á leiðinni stöns-
uðum við og keyptum okkur skambyssur.
Þegar við komum þangað, sem við ætluð-
um, staðnæmdumst við og lituðustum um. Eg
benti á götuna hægra megin.
“Þetta er leiðin, sem við komum frá Mosk-
unni”, sagði eg og benti á götu, sem stefndi
beint á þann stað, er við stóðum á. “Og þarna
sá. eg Niköla standa og athuga okkur. Þegar
við komum út úr þessari byggingu, snerum við
til vinstri, og ef mér skjátlast ekki, þá gengum
við í þessa átt. Og ef þér hafið ekkert á móti
því, hugsa eg að við göngum í þá átt.”
Við gengum hratt og komum brátt á þann
stað, sem hinn ungi fylgdarmaður hafði hitt
okkur fyrst. 1 sólskininu leit alt þetta nágrenni
út eins óhreint og andstyggilegt og hugsast gat.
Beckenham litaðist um og sagði svo: “Nú hugsa
eg að við beygjum til hægri.”
“Það er alveg rétt. Við skulum koma.”
Við gengum þá götu og beygðum síðar inn
í aðra, þar sem eg sá spjaldið með gríska nafn-
inu, en þar höfðu þeir komið snörunum um
háls obkar. Húsið, sem við vorum að leita að
hlaut að vera nálægt þessum stað. En þótt við
leituðum hátt og lágt og gengum hverja göt-
una eftir aðra, þá gátum við ekki fundið neitt
hús, sem svaraði til hugmyndar okkar um húsið,
sem við vorum að leita að. Er við höfðum leitað
í eina stund eða svo, neyddumst við til að hætta
og hverfa til gistihúss okkar ekki erindi fegnir.
Þegar við höfðum étið hádegisverðinn, sá-
um við stórt gufuskip koma inn á höfnina og
leggjast ibeint á móti bænum. Við spurðum
gestgjafa okkar hvort hann þekti skip þau er
kæmu við í Port Said. Hann sagði okkur að
þetta skip héti “Pascadore” frá Hull og væri að
fara til Meibourne. Þegar við fengum þessar
fróttir, náðum við okkur í bát og rerum út til
skipsins og töluðum við skipstjórann. Til allrar
hamingju hafði hann rúm fyrir okkur. Við
borguðum því tafarlaust fargjald okkar, keypt-
um okkur ýmislegt, sem var okkur nauðsynlegt,
föt og aðra hluti, og um miðnætti héldum við
af stað. Nú höfðum við loksins losnað við Port
Said. Ferð okkar, sem hafði verið svona við-
burðarík, hófst nú á ný — hvernig mundi henni
Ijúka?
2. HLUTI
1. Kap. — Við komum til Ástralíu.
“Pascadore” var ekki mjög hraðskreytt
skip og 36 dögum eftir að við fórum frá Port
Said, komumst við heilu og höldnu til Williams-
town, sem eins og allir í Ástralíu vita er við
enda járnbrautarinnar, og tveggja tíma ferð
frá Melbourne. Ekkert í ferðinni var í frásögur
færandi, nema hin undarlega framkoma Beck-
enham lávarðar. Fyrstu vikuna virtist hann
eins og lamaður og hvorki ákúrur né samúð
höfðu nein áhrif á hann. Hann reikaði um á
þilfarinu frá morgni til kvölds, og auðvelt var
að sjá, að hann varð að herða upp hugann til að
svara einföldum spurningum, sem voru beind- i
ar til hans, og ómögulegt var að tala við hann !
lengi í einu. Þetta þunglyndi hans var svo á- !
berandi, að daginn eftir að við fórum frá Aden, j
fanst mér það skýlda mín, að tala um fyrir
honum. Við stóðum undir brúnni.
“Heyrið mig nú,” sagði eg. “Mig langar til
§.ð vita hvað að yður gengur. Þér hafið kornið
okur öllum í slæmt skap núna upp á síðkastið,
og eftir svipnum á yður að dæma núna, hugsa
eg að þér haldið áfram að gera það. Leysið nú
frá skjóður^ii! Eruð þér sjúkir af heimþrá, eða
er tilbreytingarleysi þessa ferðalags búið að
gera yður þunglyndan?”
Hann horfði á mig um hríð með undarleg-
um svip og svo sagði hann:
“Eg er ihræddur um að þér munuð halda, að
eg sé hálfviti, þegar eg segi yður, að þessu er
svo farið, að eg sé allatíð andlit D.r. Nikoia fyrir
hugskotssjónum mínum, og hvað sem eg geri til
að losna við þessa sýn, þá reynist það árang-
urslaust. Þessi stóru, dökku og hvössu augu,
sem við sáum stara á okkur í þessu hræðilega
herbergi, hafa gert mig taugaveiklaðan, svo að
eg get ekki um annað hugsað. Þau fylgja mér
dag og nótt.”
“Æ, þetta er bara heimskuleg ímyndun!”
sagði eg. “Hversvegna ættuð þér að vera
hræddur við hann? Þrátt fyrir ihina töfrafullu
kænsku sína, þá er Dr. Nikola ekkert nema
maður, og auk þess ihugsa eg að við höfum nú
séð hann fyrir fult og alt. Herðið bara upp hug-
ann. Gangið eins mikið og yður er unt, og
yður er .hætit að trúa mér, er eg segi, þér
munið bráðlega steingleyma honum.”
En það dugði ekkert að stæla við hann.
Nikola hafði haft einihver áhrif á hann, sem
voru meira en mrkileg, og það var ekki fyr en
við komum inn í landhelgi Ástralíu, að hann
varð sjálfum sér líkur. En til þess að lesarinn
fari ekki að eigna mér það hugrekki og ikarl-
mensku, sem eg hefi ekki til að bera, þá ætla eg
að játa, að eg var eigi lítið hræddur um að eg
mundi mæta Nikola á ný. Eg hafði nú fjórum
sinnum haft tækifæri ti‘1 að dæma um kænsku
hans og vitsmuni, sem sköruðu fram úr öllu,
sem eg hefi þekt. Eg hafði hitt hann í franska
matsöluhúsinu, í “Græna sjómanninum”, í hrað-
lestinni til Paymouth og síðast í Port Said. Og
eg get staðhæft, að mig langaði ekkert til að
hitta hann ennþá einu sinni.
Þegar við vorum komnir til Melbourne,
fórum við með kvöldlestinni til Sydney og kom-
um þangað næsta morgun. Þegar þangað var 1
komið höfðum við lagt mörg ráð um fyrirætl-
anir okkar, ag þau sem staðfestust voru þessi,
að við skyldum leita okkur að rólegu gistihúsi í
útjaðri bæjarins, og svo skyldum við reyna að
fá útskýrðan þann leyndardóm, sem hjúpaði
Nikola og athafnir þjóna hans. Við íhuguðum
ýmsa staði og verðleika þeirra, þótt eg þekti
lítið til þeirra, og markgreifinn ennþá minna.
Caramatta, Penrith, Woolahra, Balhmain og
margar aðrar víkur og hafnir komu til mála, unz
við ákváðum að Belamin væri heppilegasti stað-
urinn fyrir okkur.
Þegar við höfðum ákveðið þetta, héldum
við yfir Darling víkina, og eftir að hafa litast
um um hríð, fundum við lítið en snoturt gisti-
hús, sem ilá í hliðargötu einni. Þar settustum
við að og fluttum farangur obkar þangað. Þegar
við höfðum komið öllu fyrir eins og okkur þótti
þörf á, settustum við niður og ræddum um hvað
gera skyldi.
“Svo þetta er Sydney,” sagði Beceknham,
og lagðist endilangur á legubekkinn undir
glugganum. “Og þegar við erum hingað komn-
ir, hvað eigum við að gera næst?”
“Fá okkur eitthvað að éta,” svaraði eg
rösklega.
“Og svo?” spurði hann.
“Förum við til bókahlöðunnar og fáum
okkur eintök síðast liðinna vikna af morgun-
blaðinu “Herald”. Þau geta sagt okkur margt
og mikið, jþótt þau segi okkur sjálfsagt ekki alt,
sem obkur forvitnar um. Svo skúlum við
spyrjast fyrir um ýmisle,gt. Snemma í fyrra-
málið ætla eg að biðja yður að afsaka mig fyrir
að skilja yður eftir einan í eina tvo tíma. En
seinni hluta dagsins ættum við að hafa fengið
nægar upplýsingar til að byrja á því, sem við
höfum tekði oss fyrir ihendur.”
“Þér eigið víst við að við fáum okkur gögn
til að fletta grímunni af þessum skálkum?”
“Vitanlega. Hvað værum við að gera hér
annars?”
“Þá skulum við fá okkur að borða og leggja
af stað. Eg brenn í skinninu eftir að fá að
taka til starfa.”
Að afloknum hádegisverði lögðum við af
stað til bókasafnsins. Þegar við höfðum fund-
ið 'það, og það var næsta auðvelt verk, fórum
við að skáp þeim, sem dagblöð Sydney-iborgar
voru geymd í og litum í gegn um útgáfur síð-
ustu vikna. Mér fanst að eg mundi áreiðamlega
finna þar, það, sem eg leitaði að, og ebki varð eg
heldur fyrir vonbrigðum. Á annári blaðsíðu
gærdags blaðsins, stóð með feitu letri frétt um
hestasýningu, sem höfð hafði verið fyrrihluta
þessa dags. Þar hafði verið viðstaddur land-
stjórinn og fjöldi heldri manna og aðalsmanna.
Meðal þeirra voru landstjórinn, Amberley og
frú hans og dætur iþeirra, Lady Mjaud og Lady
Ermintrude, markgreifinn af Beckenham var
þar líka, Barranden höfuðsmaður og Mr. Bax-
ter. Eg bað Beckenham að koma til mín,^og
rödd mín var svo rám af geðshræringu, að eg
kannaðist tæplega við hana, og sýndi honum
nafn hans. Hann stóð þar og starði og var
tæplega fær um að trúa sínum eigin augum.
BREZK FLUGSKIP — THE TEMPEST II
Flugskip þetta er smíðað af Hawker Aircraft Ltd., á Englandi; hefir aðeins einn mótor og
ber einn mann; vélin hefir 2,500 hestöfl; 4 x 20 mm. fallbyssu er komið fyrir í vængjunum.
Breiddin á skipinu er 41 fet, lengdin 33 fet og 6 þml., hæðin 14 fet og 6 þml., vængirnir ná yfir
302 kvaðrat fet, þyngd skipsins er um 11,000 pund. Engar fleiri upplýsingar um loftfar þetta
má auglýsa að svo stöddu.