Heimskringla - 07.11.1945, Blaðsíða 2
2. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. NÓV. 1945
— MINNING —
MRS. ÞÓREYJAR ODDLEIFSSON
í Haga, við Árborg, Man.
Dáin 15. okt. 1945.
% --------------
Degi er lokið! — Dagsverk þver
dvalar tími þinn er liðinn.
Ferðin hinsta hafin er,
hér er enduð stundar biðin.
Sigurfáni er fenginn þér,
fyrir það sem vanst þú hér.
Um það heimur ekki fæst,
ein þótt móðir falli í valinn.
Hér það sjáum huga næst
hennar spor þó séu ótalin.
Verksvið hennar vottar fyrst,
hvað viðfangsefnin hafa mist.
Hér að komaD hver einn fann,
•
handtök föst og viðmót þýða,
gestrisnin þar göfug vann,
góð heimili slíkt það prýða.
Félagslynd, — þar fús var lund,
framkvæmd unni hverja stund.
Börnin muna móður ást,
minning sú er helgur dómur.
Aðstoð hennar aldrei brást,
aðvörun var mildur rómur.
Dugnað hennar dags við önn,
dygðin fylgdi ljúf og sönn.
Sefur þú nú sætt og rótt,
sveitarprýði landnemanna,
fækkar þeim nú furðu ótt,
fáir eftir þeirra manna,
sem hér reistu bygð og bú,
bæinn þinn nú kveður þú!
Far þú nú í friði kær,
fagnandi þín ástvin bíður.
Þar er alt sem yndi ljær,
andar kærleiks blærinn þýður.
Læknast þar öll líkams mein,
leið er enduð: “Komin heim!”
1) Að heimilinu Haga.
B. J. Hornf jörð
Til Hrifningar
DGDEN'S
a
C00t^>» QUlil
‘ Y7DC5@0[ÍN)Q£ý^
B
OGDEN
LIVERPOOI
Vefðu sígaretturnar þínar úr
Ogden’s Fine Cut eða reyktu
Ogden’s Cut Plug í pípu þinni
qcfen s
* FINE CUT
KVEÐJUORÐ
Eg sá það í síðustu íslenzku
blöðunum að Dr. Sveinn Björn-
son er sextugur. Helminginn af
þeim aldri hefir hann verið
starfandi læknir. Við hér saman-
komin í dag árnum honum til
lukku og blessunar á þessum af-
mælisdegi og óskum að hann
eigi marga fleiri fyrir framan
sig.
1 þessu lífi sem við lifum hér,
eru menn altaf að mætast, og svo
líka altaf að skilja.
Vanalega mætast menn fyrst
undir hversdags kringumstæð-
um, og það er kynningin, sem á
eftir fer, sem gerir það mót á-
hrifaríkt í hugskoti þínu eða það
gagnstæða.
Öðru máli er að gegna með
skilnaðinn, hann fær misjafn-
lega mikið á þig, eftir því hvað
sá er þú skilur við, hefir fest
djúpar rætur í meðvitund þinni.
Þegar þú skilur við mann, sem
þú hefir ekki getað samrýmst í
hugsunum eða gerðum, þó eftir
langa kynningu sé, er söknuður-
inn ekki sársauka blandinn.
Öðru máli er að skifta, þegar
um skilnað náins skyldfólks er
að ræða, þá er allur skilnaður
sársauka bundinn, enn nær þó
ekki nema til tiltölulega fárra.
En þegar maður tapar góöum
vin og félagsbróðir og starfs-
manni úr því bygðarlagi, sem
maður ann, þá er söknuðurinn
mikill; því hann er almennur.
Við erum stödd hér í dag til að
kveðja læknishjónin Dr. Svein
Björnson og hans ágætu konu;
þau hafa starfað á meðal vor í
Nýja íslandi um 30 ára skeið, og
hvarvetna getið sér hinn bezta
orðstír. Af hjarta söknum við
þeirra, en við trúum því, að þeir
hnekkir sem við verðum fyrir
við burtför þeirra úr þessu bygð-
arlagi verði gróði einhvers ann-
ars bygðarlags. Þar, sem þau
festa fót sinn.
Eg hefi tekið að mér að tala
nokkur orð í garð læknisins. Mér
er það ljúft, þó eg viti fyrirfram
að eg geri því máli ekki þau skil,
sem við ætti. Eg skal ekki bera
hann neinu oflofi, og ekki vildi
eg lasta hann, það fyrra yrði
honum ógeðfelt, það síðara ætti
hann ekki skilið. Eg vil þá bara
minnast á hann nokkrum orðum,
eins og hann hefir komið mér
fyrir sjónir á þessu tímabili, sem
við höfum verið samtíða hér í
Árborg.
Dr. Björnson kom frá Islandi
18 ára gamall, með tvær hendur
tómar, en óþrjótandi löngun til
að mentast og verða nýtur mað-
ur; þetta hvorutveggja öðlaðist
hann. Með frábærri þrautseigju
barðist hann áfram þótt brekkan
væri brött og erfið upp á móti að;
sækja, og mun hann hafa orðið
að ganga að algengri daglauna-!
vinnu, til að geta kostað mentun
sína. Viljinn var óbilandi, og
með þreki og iðn, tókst honum
að ná markinu. Hann vann sigi
áfram í gegn um háskóla ogi
læknaskóla.
Eg veit ekki hvaða örlög hafa
ráðið því að hann varð læknir í
Nýja Islandi en eg get þess til
að hann sjálfur hafi helzt kosið
að vinna meðal Islendinga, þó
flest önnur starfsvið hefðu orðið'
honum happadrýgri peninga-
lega. |
Fyrst var hann nokkur ár
læknir að Gimli, þar til hann
flutti til Árborg árið 1919, og
hefir verið læknir okkár síðan.
Við höfum verið happadrjúg með
Dr. Björnson sem læknir okkar.
Ýmsir hafa sagt að hann þafi
ekki verið nógu áræðinn og hafi
sent fólk frá sér á betri lækna
stofnanir, en mitt álit er að hann
hafi þar haft ykkar hag fyrir
sjónum sér en ekki sinn eigin.i
Og það get eg sagt ykkur með,
sanni að enginn læknir hefði
tekið á sig meiri ábyrgð en hann
hefir gert, með engin tæki við
hendina nauðsynleg við lækn-
ingar, svo sem hospítala, X-ray
og laboratories. Eg má geta þess,
að í 29 ár, sem hann hefir verið
læknir, að aldrei hefir honum
mistekist og mun það vera eins
dæmi. Það er ekki mikill vandi
að vera læknir í stórbæjunum,
þar sem þú getur rétt út hendina
eftir öllu, sem þig vanhagar um.
En það er mikill vandi að vera
læknir úti á landsbygðinni, þar
sem þú hefir ekkert, sem þig
vanhagar um, nema reynsluna.
Dr. Björnson hefir unnið vel úr
þeim tækifærum, sem hann hafði
og ekki skil eg í því að nokkur
maður hafi honum last að bera.
Ekki flytur hann auð með sér|
frá okkur Nýja Islendingum,
inntektir hans hafa ekki farið,
fram úr því að sjá sómasamlega
fyrir fjölskyldu sinni og menta
börnin.
En það er annað, sem hann
flytur með sér héðan, og það er
óskift þakklæti fólksins, sem
hann starfaði fyrir, og hann
flytur með sér líka blessunar-
óskir vesalinganna sem ekki
höfðu ráð á að borga fyrir sig, en
fundu þá að þeir voru stundaðir
með sömu alúð, eins og þeir er
meira máttu sín. Hver einn af
okkur sem höfum haft kynni af
honum megum leita aftur í tím-
ann og skrifta fyrir sjálfs okkar
hugskoti, og mun þá ýmislegt
koma í ljós, sem minnir okkur á
mannkærleika og hjálpsemi
þessa góða vinar okkar. Allir
vita hvað hann hefir verið trúr
kalli sínu og með afbrigðum
duglegur og samvizkusamur. —
Hann hefir hvorki látið ófær
veður né ófærar brautir hamla
sér frá að vitja sjúkra. Jafnvel
þótt hann þyrfti að kosta miklu
til, en hefði litla von um endur-
gjald í aðra hönd.
Það er því með sárum trega að
við kveðjum hann sem læknir
okkar. Vér þökkum honum fyr-
ir vel unnið starf vor á meðal.
og árnum honum alls góðs í
framtíðinni. N
Eg veit þið minnist þess öll,
að við hvaða tækifæri hér um
slóðir, og hvers sem varð að
minnast hefir verið farið til Dr.
B., og hann fenginn til að yrkja
Ijóð í minningu þess. Margt af
þessu og ýmsu öðru, hefir komið
á prent í íslenzku blöðunum, og
má teljast í flokki með því betra
sem út hefir komið í ljóðagerð
hér vestan hafs.
Allan þann tíma, sem hann
hefir verið hjá okkur hér í Ár-
borg, hefir hann auðgað anda
sinn með því að kveða ljóð. Mig
brestur þekkingu til að dæma um
Ijóðagerð hans, enda skal það lát-
ið ógert, en eitt hefir vakið sér-
staklega eftirtekt mína, og það
er að ljóðin hans eru gersamlega
laus við persönulegar ádeilur.
Kveðskapur allur frumlegur og
andinn háfleygur. Það er ómögu-
legt að það hafi ill áhrif á nokk-
urn mann að lesa ljóðin hans eða
kynnast þeim, mikið frekar
mundi það vekja yl í sál þinni,
heldur en það gagnstæða.
Dr. Björnson mun nú alment
vera álitinn að standa framar-
lega í röðinni, sem vestur ís-
lenzkt Ijóðskáld.
Við vonum að hann megi fram-
vegis hafa tækifæri að leggja
meiri rækt við þá gáfu, því þar
er brautin endalaus, og eg hygg
að hann eigi eftir að leggja
drjúgan skerf til íslenzkra bók-
menta hér vestan hafs.
Sem félagsmaður hefir hann
unnið vel og dyggilega að þeim
málum sem hann hefir látið sig
skifta, persónulega hefi eg haft
kynni af honum innan vébanda
Frímúrarareglunnar, og svo í
deild Þjóðræknisfélágsins hér í
Árborg. Eg vil segja að fáir
hafi unnið íslenzkri þjóðrækni
þarfara verk hér um slóðir held-
ur en hann hefir gert, og eg er
sannfærður um að það hefir ver-
ið honum ljúft verk af því að
hann er svo sannur Islendingur.
Eg minnist að einu sinni í sam-
tali við hann, sem hneigðist að
þjóðrækni, gat eg þess að eg
væri Canada maður fyrst, og þar
næst íslendingur. Hann svarar
og segir, ekki er eg það. Eg er
Islendingur fyrst og æfinlega.
Afstaðan hjá okkur báðum er
mjög svo eðlileg, þegar að því er
gáð, að alt hans veganesti upp
að 18 ára aldri var alíslenzk
menning; aftur á móti upp að
þeim aldri var eg undir cana-
diskum áhrifum.
Við virðum hann fyrir hvað
hann er trúr sonur Islands. Það
ættu allir að vera sem fyrst hafa
séð þar sól.
Nú er Dr. Björnson að hverfa
frá okkur eftir langt og strangt
starf. Nú er starfið að verða
honum um megn, missvefn og
vetrar keyrslur hefir hann orðið
að berjast við, nú samfleytt nær
30 árum, og á þar af leiðandi
heimting gagnvart sjálfum sér
að fá hvíld frá þessu erfiða
starfi.
Samt sem áður vonum við eftir
að hann beri hlýjar endurminn-
ingar til Árborg. Hér hefir hann
átt fyrirmyndar heimili, og hér
hafa brönin hans fæðst og verið
alin upp; hér hefir hann eign-
ast vini, sem hafa glaðst með
honum á góðum stundum, en sem
líka hafa tárfelt með honum
þegar sorgir hafa borið að dyr-
um.
Og þegar við kveðjum læknir-
inn okkar góða, þökkum við hon-
um af hjarta fyrir alt gott af
hendi leyst í vorn garð.
Við þökkum honum fyrir
skynsamlegar og góðar ráðlegg-
ingar.
Við þökkum honum fyrir sam-
vizkusemina í starfinu.
Við þökkum honum fyrir
dugnaðinn og þrautseigjuna.
THEY CAN’T LIVE ON
MAKE SURE THEY DON’T
HAVE TO!
Glory may be fine . . . but our young people
coming back from the war need a lot of practical
things for a new start. Your Victory Loan dollars
are needed to provide clothi ng allo wances, grants,
transportation, training for skilled jobs, help in
establishing themselves in business and farming.
Let’s show them we’re grateful. We dug down
deep into our pockets when we were scared and
desperate . . . so now let’s pile up a far bigger
Victory Loan total to give a decent opportunity
in life to those who have shielded us in the
hour of peril.
We owe them this and more. It*s the only way
we can repay in some small measure our great
debt of gratitude.
Siy*t «foun kcuhc frn ‘Vicfrvuý
VICTORY BONDS
CANADIAN CO-OPERATIVE
WHEAT PRODUCERS LTD.
WINNIPEG, CANADA
Manitoba Pool Elevators — Winnipeg, Man.
Saskatchewan Wheat Pool — Regina, Sask.
Alberta Wheat Pool — Calgary, Alberta
This series of advertisements is taken fróm the booklet “Back to
Civil Life”, published by and available on request to the Depart-
ment of Veterans’ Affairs, Commercial Building, Winnipeg.
Clip and file for reference.
No. 15—VETERANS’ LAND ACT
With men returning in ever increasing numbers from over-
seas everyone should become familiar with details of the
Veterans’ Land Act.
The Winnipeg District Office of the Veterans’ Land Act gives
the following outline of the various benefits of this Act.
The Act covers:
(a) full time farming—for those qualified to carry on the
particular type of farming contemplated;
(b) small holding—for those whose main source of income
0 is other than from the operation of the holding;
(c) small holding coupled with commercial fishing—for
those whose normal occupation is in the commercial
fishing industry and who have the requisite experi-
ence; and
(d) first mortgage loans on farms already owned by
veterans.
It should be clearly understood that (b) does not mean
urban housing.
This space contributed by
THE DREWRYS LIMITED
MD138
tT'S A W/SE BíRD THAT
FEATHERS /TS /VEST
w/TH viCTORy BONDS