Heimskringla - 07.11.1945, Side 6
6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. NÓV. 1945
Á
SKEMTIFÖR
“Hvað á þetta að þýða?” hvíslaði hann,
alveg eins og hann hafðiigert í Port Said. “Hvað
þýðir þet'ta?”
“Það þýðir, vinur minn góður,” svaraði eg,
“að það er komin snurða á hinn smágerða þráð
þeirra, og að við erum ekki komnir of seint til
að skemma fyrir þeim gamanið.”
“En hvar haldið þér að þessir tveir þorpar-
ar haldi sig?”
“Auðvitað í landstjóra höllinni. Sáuð þér
ekki að í blaðagreininni stóð að landstjórinn,
frú hans og annað heldra fólk í fylgd hans og
þar á meðal Beckemham lávarður o. s. frv.”
“Við skulum strax fara til landstjórahall-
arinnar og fletta af þeim grímunni. Það er
heilög skylda okkar gagnvart þjóðfélaginu.”
“Alt sem eg segi er þetta: “Að sé það sikylda
okkar gagmvart þjóðfélaginu, þá getur þjóðfé-
lagið biðið. Nei, nei, við verðum að bíða við, og
komast að hver tilgangur þeirra er með þessu
háttalagi. Þegar við höfum komist að því fylgir
hitt auðvitað á eftir. Skiljið þér það ekki?”
“Eg er hræddur um að eg geri það ekki.
En eg býst við að þetta sé rétt hjá yður.”
Nú vorum við komnir út úr safninu að þeim
stað, sem við fórum um borð í ferjuna. En þar
sem hún var ekki ferðbúin, þá reyndum við að
eyða tímanum við að lesa auglýsimgarnar, sem
þar voru alstaðar festar upp. Eg veitti eftirtekt
stórri auglýsingu um leikhúsið, og fór eg að
henni til að lesa hana. Þar stóð auglýst, að
kvöld þessa sama dags, mundi leikur sýndur,
og í leikhúsinu yrðu landstjórinn og fylgdarlið
hans og einnig lávarður Beckenham.
“Þarna er samkoma,” kallaði eg til félaga
míns, “þarna er samkoma, sem við verðum að
sækja, því að Beckenham markgreifi ætlar að
heiðra hana með nærveru sinni.”
Þegar við höfðum sett á okkur hvað leik-
húsið hét og hvar það var, fórum við tiil gistihúss
okkar til að fá okkur að borða, því næst lögðum
við af stað út í borgina til að leita að leikhúsinu.
Þegar við komum inn í leikhúsið var það
troðfult, og voru menn þar að bíða eftir land-
stjóranum og fylgdarliði hans. Þar var mjög
kyrt og svo stóðu allir á fætur meðan hljóm-
sveitin llék “Guð varðveiti drotninguna”, að því
búnu gekk landstjórinn ásamt sinni glæsilegu
fylgd inn í stúkuna, sem honum tilheyrði. Það
er óhætt að treysta því, að af öllum þessum
mikla mannfjölda í leikhúsinu, störðu engir
fastara á þessa fylgd en við Beckenham. Og
það var líka vel þess virði að horfa á hana; því
að þarna hægra megin við landstjórafrúna, sat
prúðbúinn og í kvöldbúningi, ungur maður, sem
líktist nákvæmlega unga manninum, sem hjá
mér sat, svo nauðalíkir voru þeir, að í svip
hélt eg að Beckenham hefði horfið úr sæti sínu
við hlið mína og væri nú kominn yfir að hlið
landstjóra frúarinnar. Ef mér fanst þessi tví-
fari markgreifans furðulegur, má nærri geta
að honum fanst hann ekki síður svo. Já, hann
var svo agndofa af undrun að það var hreint
hlægilegt, og fólkinu, sem sat í kring um okkur
hefir hlotið að finnast við undarlegir. Eg litað-
ist um og sá í annari röðinni hið brosandi og
ánægjulega andlit Mr. Baxters. Svo byrjaði
leikurinn og við urðum að snúa athygli okkar að
honum. >
Nú verð eg að hverfa frá sögunni og segja
frá aitriði, sem allan þennan dag hafði vakið
undrun mína. Þar sem skip okkar kom til Wil-
liamstown, vildi svo til að við urðum samferða á
lestinni, háum, fríðum og velvöxnum ungum
manni, eitthvað 30 ára gömlum. Eg veit ekki
hvort að hann kom með skipinu eins og við og
var að ferðast í gegnum Melbourne, en hvað
sem því leið fór hann til Sydney á sömu lesti
og við. Svo mistum við sjónar af honum, en
sáum hann á ný þar sem hann stóð fyrir framan
bókahlöðuna og sat eitthvað sex sæti frá þar
sem við sátum. Hvort þessi ungi maður var að
njósna um okkur hvar sem við vorum, eða þetta
var tilviljun, gat eg auðvitað ekki vitað. En eg
verð að játa að mér leist ekki á þetta. Var það
hugsanlegt að Nikola, þegar hann vissi að við
fórum til Ástralíu með “Pescadore”, hefði sím-
ritað þessum manni og sagt honum að njósna um
okkur. Það fanst mér tæplega sennilegt. En
samt höfðum við næga reynslu af Nikola til að
álíta nokkuð ómögulegt, sem hann gæti fundið
UPP á- ... j
Þegar leikurinn var búinn fórum við út úr
leikhúsinu og gengum yfir að ferjunni, og náð-
um henni á því augnabliki, sem hún var að
leggja frá landi. Eg varð að stökkva um borð
og hefði steypst á höfuðið, hefði ekki verið rétt
út hjálpandi hönd til að verja mig falls. Eg leit
upp til að þakka fyrir hjálpina, en varð allfor-
viða þegar eg sá að sá, sem það hafði gert, var
enginn annar en maðurinn, sem eg hefi verið
að segja frá. Undrun hans var, að því er virtist,
ennþá meiri en mín, og um leið og hann tautaði
eitthvað um að þetta hefði ekki mátt tæpara
standa, þá sneri hann sér við og gekk hratt í
burtu. Nú var eg orðinn viss í minni sök og
sagði Beckenham frá þessu, og benti honum á
manninn, og bað hann að hafa vakandi auga á
hvort hann sæi hann fylgja sér þegar eg væri
ekki nálægur. Þetta lofaðist hann til að gera.
Næsta morgun fór eg í mín beztu föt (því
eg hafði fengið farangur minn), og stuttu fyrir
klukkan ellefu kvaddi eg Beckenham og lagði
svo leið mína til Potts Point til að iheimsækja
Wetherells fólkið. Mér mundi vera ómögulegt
að lýsa tilfinningum mínum þegar eg gekk upp
hina gamalkunnugu götu, og í gegn um garðinn,
og nálgaðist hinar þykku og rambygðu fram-
dyrahurð, sem mér virtist vera táknræn mynd
af húsbóndanum. Sami þjónninn, sem fyr meir
hafði opnað hurðina fyrir mig kom nú til dyr-
anna, og þegar eg spurði hvort Miss Wetherell
væri heima, þá svaraði hann því játandi, og
bauð mér inn. Þótt eg ihefði komið þarna áður,
þá er vert að muna eftir, að það var í fyrsta
skiftið, sem eg kom inn í húsið, og eg verð að
játa, að öll sú auðlegð, sem þar mætti augum
mínum gerði mig forviða.
Mér var boðið inn í setustofuna, sem var
búin dýrum og fögrum ihúsgögnum og hafði
skrautlega málað loft, og beið eg þarna meðan
þjónninn fór að sækja heimasætuna. Tveim
mínútum síðar heyrði eg létt fótatak fyrir utan,
hönd var lögð á snerilinn, og áður en eg gæti
talið upp að tíu var Phyllis — hún Phyllis mín,
komin inn í herbergið og féll í faðm minn. Hvað
gerðist næstu fimm mínúturnar á eftir ætla eg
ekki að lýsa nánar. Hafi lesarinn átt kærustu
og séð hana aftur eftir margra mánaða aðskiln-
að, þá getur hann auðveldlega skilið það.
Þegar við höfðum jafnað okkur og fórum
að tala saman með skynsemi, leiddi eg Phyllis
að sóffa einum, settist við hlið hennar, og
spurði hana að hvort hann faðir hennar væri
á nokkurn hátt í mildara skapi gagnvart mér en
áður. Hún varð mjög aum í bragði er hún
heyrði þessa spurningu, og fanst mér helzt útlit
fyrir, að hún mundi fara að gráta.
“En hvað gengur að þér, elsku Phyllis
mín?” spurði eg alveg dauðhræddur, “hvað
gengur að þér?”
“Eg er svo ógæfusöm,” svaraði hún. “Dick,
hérna í Sydney er ungur maður, og pabbi hefir
róið að því öllum árum að eg skuli giftast hon-
um.”
“Nei, hvað ertu að segja! En hver getur—”
Lengra komst eg ekki, því í þessum svifum
heyrðist fótatak, og á næsta augnabliki opnaði
Mr. Wetherell hurðina. Hann stóð stundar-
korn í dyrunum og horfði á okkur á mis og
sagði ekki neitt, en svo kom hann nær og sagði:
“Mr. Hatteras, vilduð þér gera svo vel og
segja mér hvenær þessi ofsókn yðar á að hætta?
Get eg ekki einu sinni fengið að vera í friði fyrir
yður á mínu eigin heimili. Hold og blóð getur
ekki staðist þetta skal eg segja yður. Þér eltuð
hana dóttur mína yfir á Englandi á þann hátt, að
það var ekki sæmandi iheiðarlegum manni, og
nú hafið þér elt hana hingað!”
“Já, og það ætla eg að halda áfram með að
gera alla æfi mína, Mr. Wetherell,” svaraði eg
með talsverðum ákafa, “hvert sem þér flytjið
hana. Eg sagði yður það um borð í “Orizaba”,
fyrir mánuðum síðan, að eg elskaði hana, og eg
elska hana tíu þúsund sinnum meira núna. Hún
elskar mig — viljið þér ekki Iheyra hana segja
það sjálfa. Hversvegna ættuð þér þá að reyna
að skilja okkur að?”
“Af því að tengdir við yður eru mér næsta
ógeðfeldar. Og af því að eg hefi aðrar og glæsi- |
legri framtíðarhorfur fyrir hjúskap hennar, þá
skuluð þér vita----”
“Ef það er alvara þín pabbi, að reyna neyða
mig til að giftast manni, sem eg fyrirlít, þá ferð
þú viltur vegar. Eg skal aldrei giftast neinum
nema Mr. Hatteras, og það segi eg þér núna.”
“Hafðu þig hæga dóttir mín! Hvernig dirf-
ist þú að standa svona upp í hárinu á mér. Þú
skalt gera eins og eg vil í þessum atriðum, sem í
öllum öðrum, og þess vegna vil eg ekki heyra
neitt slúður framar. Nú hafið þér, Mr. Hatteras,
heyrt hvað eg hefi að segja um þetta mál, og
nú vara eg yður við, að ef þér haldið áfram í
þessari þvermóðsku, skal eg vita hvort lögin
geta ekki minkað í yður drambið. Og hér eftir,
ef þér látið sjá framan í yður á minni fandar-
eign, skal eg láta þjónana mína fleygja yður út
á götuna. Verið þér sælir!”
Hversu harðneskjuleg og óréttlát sem
framkoma hans var gagnvart mér, þá gat eg
ekkert gert en tekið þessu og þessvegna tók eg
hattinn minn, kvaddi litlu Phyllis mína, sem
var bæði óttaslegin og aum, og gekk áleiðis til
dyranna. En áður en eg fór var eg ákveðinn í
að senda kveðjuskot hinum uppstökka föður
hennar, og sagði: “Mr. Wetherell, eg hefi sagt
yður það áður, og eg segi yður það enn, að
hvað sem fyrir kemur, skal hún samt verða
konan mín. Hún er sjálfri sér ráðandi, og þér
getið ekki neytt hana til að giftast neinum, sem
hún vill ekki eiga. Einhverntíma munuð þér
sjá eftir hvernig þér hafið breytt gagnvart
mér.”
Við þtta varð hann reiðari en nokkru sinni
áður.
“Viljið þér á auga lifandi bili fara út úr
húsi mínu! Ef þér segið eitt einasta orð framar,
þá kalla eg á þjónana og bið þá um að hjálpa
mér!”
Hinn virðulegi, gamli þjónn opnaði fyrir
mér hurðina, og eg setti upp eins mikinn merk-
issvip og mér var auðið, og gekk niður akveginn
og út á götuna.
Þegar eg kom heim í gistihúsið var Becken-
ham úti og var eg ekkert hryggur yfir því, þar
sem mig langaði til að sitja í næði og hugsa mál
mitt. Eg kveikti því í vindli, dró stól út á sval-
irnar og fór að hugsa. En ekki datt mér neitt
ráð i hug til að bæta sakirnar, því að eftir að
hafa hitt Wetherell þennan dag, virtust fram-
tíðarhorfur mínar vera verri en ekki betri en
áður. Hver og hvað var þessi biðill, sem fann
slíka náð í augum hans? Mundi vera til nokk-
urs að fara tif hans — en það var auðvitað þýð-
ingarlaust. Gætí eg komið Phyllis til að
strjúka með mér? Það gat verið hugsanlegt, en
samt efaði eg það mjög, að hún mundi ráðast í
svo áhættumikið fyrirtæki, fyr en alt annað
brygðist. Hvað gat eg þá gert? Eg fór nú að
óska að Beckenham færi að koma, svo við gæt-
um saman athugað hver úrræðin yrðu.
Eftir hálfan tíma átti hádegisverðurinn að
vera til, en ungi maðurinn lét ekki sjá sig.
Hvert gat hann hafa farið? Eg beið heilan tíma
að borða. Klukkan varð þrjú, og ennþá var
hann ekki kominn — hún varð fjögur og sex og
þá varð eg orðinn alveg viðþolslaus af angist.
Eg mundi nú eftir manninum, sem hafði orðið
okkur samferða frá Melbourne, og hið trúgjarna
og einfalda skap lávarðsins. Eg ákveð nú,
væri hann ekki kominn hálf átta, að snúa mér
til næstu lögreglustöðvar og láta leita eftir
honum. Tíminn leið hægt og ekki kom ungi
maðurinn, svo eg setti upp hattinn og lagði af
stað eftir að hafa spurt mig fyrir hvar lögreglu-
stöðin væri.
Þegar þar var komið og eg hafði sagt erindi
mitt, var mér strax vísað inn til lögreglustjór-
ans, sem spurði mig mjög nákvæmlega um útlit
Beckenhams, aldur, stöðu o. s. frv. Þegar því
var lokið sagði hann:
“En hvaða ástæðu hafið þér tif þess, herra
minn, að ætla að þessum unga manni hafi verið
rutt úr vegi eða hann hafi verið handtekinn?
Eftir því, sem þér sjálfur hafið sagt, þá hefir
hann ekki verið í burtu nema átta til níu tíma.”
“Það stafar af því,” svaraði eg, “að síðan
við komum hnigað til Ástralíu, hafa njósnarar
stöðugt verið á hælum hans. Hann sagðist í
morgun ætla að ganga sér stuttan spöl til skemt-
unar, og er eg alveg viss um, af því að hann veit
hversu hræddur eg er um hann, að hann hefði
ekki af frjálsum vilja verið svona lengi í burtu
án þess að senda mér einhver boð um hvað
dveldi sig.”
“Vitið þér nokkuð hversvegna einhver er
að njósna um og ofsækja þennan unga mann?”
“Vinur minn er erfingi að afar miklum auð-
æfum í Englandi. Það getur kannske hjálpað
yður til að skilja hversvegna þeir njósna um
hann.”
“Vel gæti það verið. En samt sem áður er
mér nær að ihalda, að þér hafið verið nokkuð
fljótur á yður að koma hingað, Mr.-----?”
“Hatteras heiti eg”, og eg gaf honum nafn
og götunúmer gistihúss míns.
“Væri eg í yðar sporum, Mr. Hatteras, þá
færi eg aftur til gisti'búss míns. Sennilega finn-
ið þér vin yðar þar, við að borða kvöldmatinn
sinn, og svo dettur honum kanske í hug að fara
til lögreglunnar og láta hana leita að yður. En
hafi hann ekki komið heim og sé hann heldur
ekki kominn snemma í fyrra málið, þá getið þér
komið hingað og látið okkur vita það, og eg skal
gera alt, sem eg get til að finna hann fyrir yður.”
Eg þakkaði lögreglustjóranum fyrir hans
vingjarnlegu viðtökur, og flýtti mér aftur til
gistihússins í þeirri von að finna Beckenham
þar við miðdegisborðið. En þegar kona gest-
gjafans mætti mér úti á svölunum, og spurði
mig hvort eg hefði frétt nokkuð frá vini mínum,
þá voru vonbrigði mín mikil. Öll þessi angist
og allar þessar áhyggjur tóku að vinna á mig.
Þarna veittist alt að mér. Þar var Nikola,
njósnarinn, Beckeniham, Phyllis, hinn óþekti
biðill og Wetherell, þessi fylking nægði til að
halda mér við efnið. Eg varpaði mér stynjandi
niður i stól þar úti á svölunum, og lét hugann
sveima yfir þetta alt saman. Klukkan sló níu
þegar eg fyrst raknaði úr þessum hugsunum.
Drengur einn, sem seldi blöð, kom æpandi og
hlauppndi niður strætið. Til þess að fá annað
umhugsunarefni, kallaði eg á hann og keypti
af honum blað. Eg fór með það upp í herbergið
mitt til að lesa það þar. Fyrstu þrjár síðurnar
vöktu enga athygli hjá mér, en á fjórðu síðu
var frétt, sem var nægilega eftirtektaverð til að
láta hár mitt rísa af skelfingu. Fréttin var á
þessa leið:
Fréttir um trúlofun
Við höfurn fengið sannar fréttir fyrir
því, að í náinni framtíð verði opinberuð trú-
lofun 'háttstandandi ungs aðalsmanns, sem er
gestur hérna í bænum og einnar fegurstu
stúlku Sydney borgar, dóttir eins kunnasta
og æðsta embættismanns landsins, er hún
nýlega komin heim úr heimsókn til Engfands.
Blaðið hefir þann heiður, að óska þessum
ungu hjónaefnum til hamingju.
Gat þetta verið skýringin á hinni leynd-
ardómsfullu breytni Dr. Nikola? Gat það verið
að öll hans skálkapör og falski markgreifinn
væru gerð í vissum tilgangi. Gat það verið að
þessi maður, sem gaf sig út fyrir að vera maður
af háum aðli, ætti að giftast Phyllis? Það gat
ekki verið neinn vafi á því við hvern fréttin
ætti. Hugsunin um það kom svitadropum til
að spretta út á enni mínu, •'j
Nú máttiþetta ekki dragast neitt lengur, en
eg varð að segja a'lt, sem eg vissi um málið. Það
,varð að koma upp um þessi þrælmenni og það
strax í kvöld. Wetherell varð að fá að vita það
alt nú og það strax.
Þegar eg hafði gert þessa ákvörðun lét eg
blaðið í vasa minn og lagði safarlaust af stað
til Potts Point. Þetta var dimmviðris kvöld og
sallarigning. Þótt eg væri í rauninni ekki lengi
á leiðinni, þá fanst mér samt eifífðar tími þang-
að til eg náði marki ferðarinnar og hringdi dyra-
bjöllunni. Aldraði þjónninn opnaði hurðina
og horfði á mig forviða.
“Er Mr. Wetherell heima?” spurði eg.
Hann stóð eins og augnablik á báðum átt-
um, en ákvað svo hvað gera skyldi og sagðist
skyldi sjá hvort svo væri.
“Eg veit hvað þér eigið við,” sagði eg. “Mr.
Wetherell er heima, en þér álítið að hann vilji
ekki tala við mig. En það verður hann að gera!
Eg hefi fréttir að flytja honum, sem eru afar
þýðingarmiklar. Viljið þér segja honum það?”
“Mér þykir það slæmt, en Mr. Wetherell
sagði, að ef þér vilduð sér eitthvað, þá yrðuð
þér að skrifa það. Hann vill ekki tala við yður.”
“Viljið þér segja honum að málið sem eg
ætla að ræða við hann, sé ekkert um mig per-
sónufega. Eg legg við drengskapminn, að það
er satt.”
Aftur fór þjónninn og aftur var eg skilinn
eftir úti í ganginum. Þegar hann kom til baka
var hann allur brosandi.
“Mr. Wetherell biður yður að fylgjast með
mér.” Eg fór á eftir honum gegnum hina stóru
forstofu og upp mikinn stiga. Þegar við vorum
komnir upp á aðra hæð, opnaði hann hurð eina,
vinstra megin í göngunum og kynti komu mína.
Mr. Wetherell sat á lágum stól við ofninn,
og þar sem hann hafði fótinn upp á litlum
skemli, hugsaði eg að hann væri þjáður af sín-
um gamla óvini, gigtinni.
OPNUN ÞINGSINS Á ENGLANDI Á “VJ” DAGINN SVO NEFNDAN
Myndin sýnir konungsvagninn er hann leggur á stað frá konungshöllinni, Buckingham
Palace, 15. ágúst s. 1., áleiðis til þinghússins þar sem þingsetning skyldi fram fara þann dag.