Heimskringla - 14.11.1945, Síða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 14. NÓV. 1945
Á
SKEMTIFÖR
r
“Vi'ljið þér- ekki fá yður sæti, Mr. Hatteras,”
sagði hann þegar þjónninn hafði lokað á eftir
sér hurðinni. “Eg verð að játa, að eg er alls
ófær um að geta mér til hvað þér viljið mér, og
að það sé svo þýðingarmikið að þér þurfið að
heimsækja mig um þennan tíma dags.”
“Eg hugsa að eg geti gert yður ánægðan
hvað það snertir, Mr. Wetherell,” sagði eg og
dró blaðið upp úr vasanum. “Viljið þér gera
svo vel og segja mér hvort þessi frétt, sem
hérna stendur er sönn eða ekki?”
Eg rétti honum blaðið og benti á fréttina.
Hann setti upp gleraugun og las umgetninguna
með mikilli nákvæmni.
“Mér þykir i'lt að þeir hafa birt þetta svona
snemma,” sagði hann loksins. “En>eg neita því
ekki að það er mikið satt í þessari frétt.”
“Þér segið mér þá að það sé tilgangur yðar
að láta Phyllis — Miss Wetherell giftast mark-
greifanum frá Beckenham?”
“Ungi maðurinn hefir sýnt henni mikla
eftirtekt alt af síðan hann kom hingað, og vik-
una sem leið1, sýndi hann mér þann heiður að
trúa mér fyrir hvaða tilfinningar hann bæri í
brjósti til hennar. Þér sjáið að eg er alveg
hreinskilinn við yður.”
“Eg þakka yður fyrir það. Eg skal líka
vera hreinskilinn við yður, Mr. Wetherell. Það
er alveg eins gott að þér vitið strax sannleikann
í þessum atriðum. Þetta brúðkaup verður
aldrei haldið.” ,
“Gerið svo vel og skýrið fyrir mér hvers-
vegna þér gerið slíka staðhæfingu.”
“Ef yður langar til að vita það, þá er ungi
maðurinn, sem núna dvelur í landstjóra bú-
staðnum, ekki fremur markgreifinn af Becken-
ham en eg er það. Hann er þorpari og svikari
af verstu tegund, sem hefir verið settur til að
leika þetta hlutverk af hinum útsmognustu níð-
ingum, sem enniþá leika lausum hala í landinu.”
“Mr. Hatteras, þetta finst mér fremur langt
gengið. Eg get skilið, að þér séuð afbrýðis-
samur af lávarðinum, en eg get ekki skilið, að
þér skuluð voga yður að koma með svona
heimskulegar ásakanir í garð hans. Og eg verð
að segja fyrir mig, að eg vil ekki hlusta á annað
eins. Ef hann væri annar eins svikari og þér
segið hann vera, hvernig gat þá kennarinn hans
hafa fengið þessi bréf frá hinum göfuga ihertoga
frá Glenbarth? Getið þér ímyndað yður að
hans hágöfgi, landstjórinn, sem befir þekt fjöl-
skylduna alla æfi sína hafi ekki uppgötvað fyr
en þetta hver hann er? Nei, nei, í þessu er ekki
nokkur meining. Ef þér eruð svo viss um þetta,
hver hefir þá æft hann og gefið honum þetta
hlutverk? Hver hefir lagt á þessi ráð?”
“Nikola, auðvitað.”
Þó að eg hefði haldið skambyssu upp að
andliti hins gamla herramanns, eða veggurinn
opnast, þá hefði hann ekki orði fremur forviða,
en hann var nú eða hræddari. Hann hneig stynj-
andi aftur á bak í stólnum, andlit hans varð
öskugrátt og allrasnöggvast virtist hann hafa
mist alla sjálfstjórn. Eg stökk upp til að hjálpa
honum, því að eg hélt að hann ætlaði að rjúká út
af stólnum. En hann bandaði mér frá með
hendinni, og þegar hann hafði náð sér dálítið,
sagði hann með hásri röddu: “Hvað vitið iþér
um Dr. Nikola? Segið mér það í hamingju bæn-
um. Hvað vitið þér um hann? Segið það fljótt!”
Svo hóf eg sögu mína, alt frá þeim degi, sem
eg kom frá Þórsdagseyjunni til Sydney og alt
fram að þessari stundu. Eg lýsti hvernig eg
fyrst hafði hitt hinn raunverulega Beckenham
og alla söguna, sem á eftir kom. Hann hlustaði
o|* skelfingin stafaði úr andliti hans, og þegar
eg endaði frásögn mína með því að segja honum
frá því, að vinur minn væri horfinn, var hann
næstum kafnaður af geðshræringu.
“Mr. Hatteras,” stundi hann upp, “viljiö
þér sverja að alt þetta, sem þér hafið sagt mér
sé satt?”
“Eg sver það við alt, sem heilagt er,” svar-
aði eg. “Eg skal líka segja frá því opinberlega
hvenær sem vera skal og hvenær, sem þér óskið
þess.”
“Þá bið eg yður um fyrirgefningu á breytni
minni gagnvart yður. Þér hafið refsað mér á
göfugmannlegan hótt. Mig bresta orð til að
þakka yður eins og vert er. En við megum
ekkert augnablik missa. Dóttir mín er á dans-
leik í húsi landstjórans. Eg átti að fara þangað
með henni, en gigtin hamlaði mér frá því. Vilj-
ið þér gera svo vel og hringja fyrir mig?”
Eg gerði það og spurði hann svo hvað hann
ætlaði að gera.
“Eg verð að fara til landstjórans undir eins,
hvað sem gigtinni líður, og segja honum það,
sem þér hafið sagt mér. Ef þetta er eins og þér
segið, að það sé, verðum við að handsama þessa
þorpara og bjarga honum vini yðar, án minstu
tafar.”
Gamli þjónninn kom inn í dyrnar.
“Segið Jenkins að beita Grána fyrir vagn-
inn og koma með hann að dyrunum.”
Hálfri stundu síðar vorum við heima hjá
landstjóranum. Ómarnir af danslögunum heyrð-
ust inn til okkar, og þegar Amberley lávarður
kom inn í skrifstofuna virtist hann verða undr-
andi að sjá okkur, sem ekki var nema von. En
strax og hann hafði heyrt frásögn okkar varð
hann alveg breyttur á svip.
“Mr. Wetherell, þetta er hræðileg ásökun,
sem þér færið fram móti gesti mínum. Haldið
þér að nokkur minstu líkindi séu fyrir að hún sé
sönn?”
“Eg er því miður hræddur um það, yðar
hágöfgi, en kannske Mr. Hatteras vilji segja
yður sögu sína eins og hann sagði mér hana.”
“Það gerði eg og að henni lokinni gekk
landstjórinn fram í dyrnar og kallaði á þjón.
“Jenkins”, sagði hann, “farið og finnið Becken-
ham lávarð og biðjið hann að gera svo vel og
koma hingað. En bíðið við — eg held að bezt
væri að eg fari sjálfur og sæki hann.”
Hann fór og skildi okkur eina eftir til að
Musta á tifið í klukkunni á arinhillunni og
brjóta heilann um, hvað nú mundi koma fyrir.
Tíu mínútur liðu og enginn kom. * Þegar hann
loksins kom var andlit hans ennþá alvarlegra en
áður.
“Þið hafið vafalaust rétt fyrir yður, herrar
mínir. Hvorki svikagreifinn né kennari hans,
Mr. Baxter, finnast nokkursstaðar. Eg hefi líka
komist að því, að allur farangur þeirra er horf-
inn úr húsinu án þess að þjónar mínir vissu neitt
um það. Þetta er hræðilegt. En eg hefi lagt
drög til að kalla á lögregluna tafarlaust. Og við
verðum að gera alt, sem við getum til að finna
þann rétta Beckenham.”
“Amberley lávarður,” sagði Wetherell með
lafkæfðri röddu, “haldið þér að einn þjónanna
yðar vildi biðja dóttur mína að koma hingað til
mín, því að eg er alls ekki frískur.”
J‘Það hryggir mig að verða að segja frá því,
Mr. Wetherell, að hún dóttir yðar fór úr húsi
mínu fyrir einum tíma síðan. Hún fékk bréf
um að þér væruð hættulega veikur, og þyrftuð
hennar með. Hún lagði strax af stað.”
Það var aumkvunarvert að sjá Mr. Weth-
erell.
“Guð minn góður!” stundi hann í örvænt-
ingu. “Sé þetta svo er eg aumastur allra
manna. Þetta er hefnd Nikola.”
Svo stundi hann þungan, gekk tvö spor
eftir. gólfinu og féll svo meðvitundarlaus niður.
2. Kap. — Á réttri slóð.
Strax og Wetherell mátti mæla, sagði hann
með veikri röddu, eins og gamall maður, sem
er orðinn níræður:
“Farið heim með mig, Mr. Hatteras, farið
heim með mig og þar skulum við ræða um hvað
gera skal til að frelsa barnið mitt.”
Landstjóinn reis úr sæti sínu og leiddi
hann. “Eg hugsa að þetta sé rétt, Mr. Wether-
ell. Það gæti verið að þér fynduð dóttur yðar
heima þegar þangað kemur.”
“Eg bið guð að gefa, að svo verði! En ef svo
skyldi fara að hún sé þar ekki, ætla eg að segja
lögreglunni frá öllu þessu. Lögreglustjórinn
kemur hingað strax, og þegar hann kemur og
menn hans, mun eg senda þá safarlaust til yðar.
Við megum engan tíma missa, ef við ætlum að
handsama þessa þorpara.” Svo sneri hann sér
til mín og sagði: “Mr. Hatteras, við eigum yður
það að þakka að við getum snúist í þessu svona
fljótt. Eg mun treysta iþví, að þér skiljist ekki
við þetta mál en hjálpið okkur framvegis.”
“Því megið þér treysta, lávarður minn,”
svaraði eg. ‘iEf þér þektuð til allra aðstæðanna
munduð þér skilja, að mér er það meira áhuga-
mál en yður, að finna ungfrúna og vesalings
vin minn.”
Hvað sem hans hágöfgi hugsaði er eg mælti
þannig, veit eg ekki, en hann sagði ekki neitt,
og þar sem vagn Wetherells beið fyrir utan
dyrnar, fórum við út án þess að segja neitt
frekar, og þegar við stigum inn hrópaði Mr.
Wetherell til ökumannsins:
“Heim, og akið eins hratt og þér getið!”
Ekki lét ökumaður segja sér þet.ta tvisvar.
Við rukum af stað með slíkri ferð, að mér leist
alls ekki á blikuna. Alla leiðina sátum við
næstum án þess að mæla orð frá munni. Við
vorum hvor um sig of niðursökknir í ömurlegar
hugsanir til að eyða mörgum orðum. Við von-
uðum næstum gegn von, að þegar við kæmum
heim, fyndum við Phyllis þar. Loks náðum við
ákvörðunarstað okkar. Eg ihjálpaði Mr. Weth-
erell. Gamli þjónninn opnaði fyrir okkur hurð-
ina og ætlaði að fara út til að bera inn ábreið-
urnar, en Mr. Wetherell stansaði hann og sagði
næstum reiðulega: “Hvar er dóttir mín? Er
hún komin heim?”
Furðusvipurinn á andliti gamla mannsins,
sagði mér áður en hann svaraði, að von okkar
væri til einskis.
“Miss Phyllis,” svaraði hann, “er á dans-
leik í bústað landstjórans.”
Mr. Wetherell sneri sér frá honum og
stundi þungan. Hann tók handlegg minn og
gekk svo upp tröppurnar.
“Komið upp á skrifstofuna mína, Mr. Hat-
teras og við skulum yfirvega þetta saman. 1
guðanna bænum þá yfirgefið mig nú ekki í hinrn
miklu neyð minni.”
“Það þurfið þér ekki að óttast,” svaraði eg.
“Ef þetta er þungt fyrir yður, skúluð þér hugsa
eftir hvað það er fyrir mig.” Síðan fórum við
báðir upp á loft.
Þegar við komum inn í skrifstofuna, sá eg
þar standa flösku á litlu borði. í flöskunni var
brennivín og belti eg því í glas og færði Mr.
Wetherell.
“Drekkið þetta,” sagði eg. “Það styrkir
yður og þess þarfnist þér fyrir það verk, sem
fyrir höndum er.”
Hann hlýddi mér eins og hann væri barn og
hneig svo aftur á bak í stól sinn. Eg fékk mér
líka bragð, og settist svo gagnvart honum.
“Jæja,”,sagði eg, “nú verðum við að íhuga
þetta alt frá upphafi til að geta skilið hvað við
eigum að gera. Hafið þér nokkuð á móti að
svara spurningum mínum?”
“Þér megið spyrja hvers þér viljið, Mr.
Hatteras,” svaraði hann, “og eg skal svara þeim,
ef eg get.”
“Fyrst og fremst, hversu lengi var þessi
fjandans Beckenham búinn að vera hér í ný-
lendunni þegar hann kyntist dóttur yðar?”
“Þrjá daga,” svaraði hann.
“Á dansleik, miðdegisverði, eða hvar?”
“Ekki á neinum slíkum stað. Ungi maður-
inn virtist hafa séð hana á götunni, og þar sem
hann var hrifinn af fegurð hennar, spurðkhann
einn aðstoðarmann landsstjórans, sem hann var
kominn í kunningsskap við hver hún væri og
bað hann að koma með sér í heimsókn til mín.
Eg man það nú, að þá fanst mér þetta sérstak-
Ifega vingjarnlegt af þeim.”
“Ekki efast eg um það,” svaraði eg. “En
þetta ætti að fræða okkur um eitt.”
“Og hvað?”
“Að hann hafði fyrirskipanir um, að kynn-
ast dóttur yðar tafarlaust.”
“En hver haldið þér að ástæðan hafi verið?”
“Um það get eg ekkert sagt ennþá. Nú
verðið þér að afsaka næstu spurningu mína. En
haldið þér að hann hafi í raun og veru verið ást-
fanginn í Phyllis —eg meina dóttur yðar?”
“Já, áreiðanlega, að svo miklu leyti, sem eg
gat séð. Hann sagði að ósk sín væri sú að gift-
ast 21. afmælisdaginn sinn, sem var í næstu
viku, og sem sönnun þess, að hann hefði sam-
þykki föður síns til þess, sýndi hann mér sím-
skeyti frá honum.”
“Það hefir vafalaust verið falsað. Já, eina
skýringin, sem eg get fundið er sú, að koma
hins raunverulega Beckenhams til Sydney hefir
hrætt þá, og svo hefir óaldarlýður þessi gripið
til annara ráða til að ná henni á vald sitt. Nú
verðum við næst að komast að því hvernig þetta
illvirki var framið. Get eg fengið að tala við
ökumanninn, sem ók henni til dansleiksins?”
“Já, sjálfsagt. Breytið hér alveg eins og
þetta hús væri yðar eign.”
Eg hringdi, og þegar gamli þjónninn kom,
bauð Mr. Wetherell honum að senda manninn,
sem ihafði flutt Miss Wetherell á dansleikinn.
Þjónninn fór og við biðum þegjandi í einar
fimm mínútur. Svo kom þjónninn með þær
fréttir að Thompson, ökumaður ungfrúarinnar
væri ekki kominn til Ibaka ennþá.
“Ekki kominn heim ennþá, og kl. næstum
11! Sendið hann hingað upp undir eins og hann
kemur heim. En hlustið! Hvaða hringing er
þetta?”
“Það er verið að hringja á útidyrunum.”
“Farið og takið á móti þeim, og ef það er
lögreglustjórinn þá vísið honum inn hingað og
það tafarlaust.”
Þetta var samt ekki lögreglustjórinn, held-
ur foringi í lögregluliðin og leynilögregluþjónn
með honum.
“Gott kvöld!” sagði Mr. Wetherell. “Þið
komið líklega frá húsi landstjórans?”
“Já, rétt er það,” svaraði foringinn. “Hans
hágöfgi gaf okkur ýmislegar upplýsingar og
sendi okkur svo til yðar.”
“Þið vitið þá hvað um er að vera?”
“Hans hágöfgi sagði okkur frá því sjálfur.”
“Og hvað hafið þið gert í málinu?”
“Fyrst og fremsF höfum við gefið skipun
um að leita í bænum og útborgunum til að finna
kennarann og svikagreifann, og samtímis hefir
fjöldi manns verið sendur út til að finna hinn
raunverulega markgreifa. Við erum líka að leita
eftir ökumanninum yðar, sem álitið er að hafi
flutt dóttur yðar frá landstjórabústaðnum,
einnig erum við að leita eftir vagninum, sem
sjálfsagt finst bráðlega.”
Hann var rétt að ljúka við þessa skýrslu
þegar hringt var á ný og mjög ákaft. Stuttu
síðar kom gamli þjónninn inn. Hann gekk til
Mr. Wetherells og sagði:
“Það eru tveir lögregluþjónar hérna við
dyrnar. Þeir komu heim með Thompson.”
“Hvað! Þá fáum við einhverjar fréttir.
Segið þeim að koma með hann hingað upp.”
“Hann er í slæfeiu ástandi.”
“Það situr við það, látið þá koma með hann
upp undir leins.”
Þjónninn fór og svo heyrðist þunglamalegt
fótatak í stiganum. Inn um dyrnar komu tveir
þreklegir lögregluþjónar og leiddu þeir á milli
sín aumlegan mann í ökumanns búningi. Hann
var hattlaus og á milliskyrtunni, buxurnar
hans voru allar forugar og yfir vinstra auganu
var gapandi sár. Húsbóndi hans horfði á hann
með viðbjóði.
“Reisið hann þarna upp við vegginn and-
spænis mér,” sagði tylr- Wetherell og benti á
vegginn, sem var lengst burtu.
Lögreglumennirnir gerðu það/ Maðurinn
stundi.
“Nú Thompson,” sagði Mr. Wetherell
hörkulega. Hvaða skýringu hafið þér að gefa?”
En maðurinn starði bara á hann. Þar sem
eg sá að hann var of utan við sig til að mega
mæla, gekk eg að borðinu og bjó til handa hon-
um hressingu úr flösku húsráðanda. Þegar
hann fékk hressinguna, drakk hann hana með
áfergju. Hann virtist lifna við, því að hann
svaraði strax:
“Þetta var ekki mér að kenna. Hefði eg
bara vitað hver tilgangur þeirra var, hefði eg
fyr látið líf mitt en leyft þeim að gera ungfrúnni
nokkuð til meins. En þeir voru alt of kænir og
slóttugir fyrir mig.”
“Talið skýrara og svo að hægt sé að skilja
yður,” sagði Mr. Wetherell hörkulega. “Standið
ekki þarna og kveinið, en segið okkur strax
hvernig þetta vildi til.”
Vesalings maðurinn herti sig upp og tók til
máls.
“Þetta var svona,” sagði hann. “I vikunni
sem leið kynti einn kunningja minna mig eins
skemtilegum manni og eg hefi nokkuru sinni
hitt. Hann sagðist vera frá Englandi, og þar
sem hann hefði talsvert fé, kvaðst hann ætla
að freista hamingjunnar í veðreiðum hér í
Ástralíu. Hann kvaðst vera að litast um eftir
duglegum manni, sem þekti vel hesta, og siem
gæti tamið þá fyrir sig. Hann sagðist hafa heyrt
margt gott um mig, og héldi að eg væri maður-
inn, sem hann þyrfti. Við urðum alt af betri og
betri vinir, og í fyrrakvöld, það var á mánu-
daginn, hitti hann mig og sagðist nú hafa fund-
ið lítinn búgarð spölkorn frá borginni, og ætlaði
næsta dag að skrifa undir leigusamningana.
Hann ætlaði að byrja á að ala upp hesta, eink-
um veðhlaupa hesta, og spurði mig hvort eg
vildi gerast formaður fyrir sig fyrir 300 pund
um árið. “Þér þurfið lekki að ákveða þetta
strax,” sagði hann, “hugsið um þetta í ró og
næði og finnið mig svo á miðvikudagskvöld, þ. e.
a. s. í kvöld, og segið mér þá, hvaða ákvörðun
þér hafið tekið.” Eg keyrði með Miss Wetherell
til húss landstjórans eins og mér hafði verið
boðið, og á leiðinni heim ók eg til “Canarífugls-
ins” til að færa honum fréttirnar um ákvörðun
mína. Ekki hélt eg að neitt mundi gerast í
þeirri för. Hann stóð í dyrunum og reykti
vindil. Og þar sem hann var mjög alminlegur
maður, bauð hann mér hressingu. Mér leist ekki
á að yfirgefa vagninn. “Hirðið aldrei um hest-
ana, hérna er maður, sem heldur í þá á meðan,”
sagði hann. Hann gaf mjög snotrum manni,
sem þar stóð, fáeina skildinga, og hann hélt i
hestana meðan eg gskk inn í drykkjustofuna og
ætlaði að borðinu. “Nei,” sagði hann, “þetta eru
í raun og veru viðskiftamál, sem eg vil ekki að
aðrir heyri neitt um.” Að svo mæltu leiddi
hann mig inn í herbergi við enda gangsins og
lokaði hurðinni. “Hvað viljið þér drekka?”
spurði hann. “Glas af rommi,” svaraði ieg. Svo
ibað hann um rommglas handa mér og brenni-
vínsglas handa sér. Og er þetta var komið sát-
um við og töluðum um þennan stað, sem hann
ætlaði að leigja og um hestana, sem hann ætlaði
að kaupa. Svo sagði hann: “Eeinhver stendur á
hleri við hurðina. Eg heyrði fótatak.” Eg stökk
upp og hljóp til dyranna, en þar var enginn, og
settist aftur og fór að ræða við hann. Svo tók
hann glasið sitt, lýfti því og sagði: “Yðar skál,
Mr. Thompson, megi hamingjan fylgja yður!
Við drukkum báðir úr glösum okkar og sátum
svo og töluðum unz mig tók að syfja svo mjög,
að eg vissi ekki hvað eg átti að gera. Svo valt
eg um og vissi ekkert af mér framar, fyr en eg
vaknaði í skoti einu hatt og treyjulaus, og yfir
mér stóð lögregluþjónn og hristi mig.” >
“Þetta er alt deginum ljósara,” sagði Mr.
Wetherell. “Þetta er fullkomlega niðurskipað
samsæri gegn mér. Æ dóttir mín. Aumingja
stúlkan mín. Hvað hefi eg leitt yfir þig með
þrákeltni minni!”
Þegar eg sá gamla manninn svona rauna-
mæddan var eg næstum kominn að því að tár-
fella, en eg herti upp hugann og sneri mér að
ökumanns aumingjanum og sagði:
“Herðið yður nú upp, Thompson, og reynið
að segja mér skýrt og greinilega hvernig þessi
vinur yðar var í útliti.”
“Eg var þess allbúinn að heyra nákvæma
lýsingu af manninum sem hafði fylgt okkur
Beckenham, en mér ibrást það.
i