Heimskringla - 28.11.1945, Side 5

WINNIPEG, 28. NÓV. 1945
HEIMSKRINGLA
5.S1ÐA
margir þeirra ótvírætt ættarmót
frú Þorbjargar.
Segja má því með sanni um
þessa merkiskonu það, sem
skáldið kvað:
Sem móðir hún býr í barnsins
mynd,
það ber hennar ættarmerki.
Svo streyma skal áfram lífsins
lind,
þó lokið sé hennar verki.
•
Þegar eg fyrir nokkrum árum
mti Thor Jensen eftir því, hvort
hann hefði haft konu sína í ráð-
um með sér í störfum hans og
meiriháttar fyrirætlunum um
dagana, gat hann ekki varist
brosi yfir ókunnugleik mínum.
“Alt okkar líf,” sagði hann,
hefir verið eitt samtal”. Betur
varð ekki komið orðum að hinu
rétta svari.
Það verður hverjum manni
minnisstætt, sem hefir fengið
taekifæri til að kynnast svo fögru
®fikvöldi sem hjónanna á Lága-
felli. Er þau litu yfir farinn
Veg> yfir skin og skugga æfinn-
ar, blasti við þeim, að við hvert
fótmál höfðu þau leitað að óskum
hvort annars til þess að greiða
götuna, létta áhyggjurnar, leiða
hugann inn í sólarlönd bjartra
vona og endurminninga. Kynni
af slíku æfiskeiði styrkir þá trú,
að líf manna geti orðið óslitin
sólskinsstund.
Á fögru sumarkvöldi horfðum
við eitt sinn sem oftar, hinn átt-
ræði öldungur og eg, frá Lága-
fellshæðinni yfir víðar ræktar-
lendur, fjöll og hálsa og sólblik-
andi voga, dáðumst að því, hví-
h'kan yndisleik íslenzkur fjalla-
°g fjarðafaðmur getur opinberað
mannlegu auga í kvöldsólinni.
í’átækleg orð mín geta litlu lýst
af því. Og heldur ekki hjartans
fögnuði húsbóndans, er konan
hans birtist honum og brosti til
hans í kvöldskininu. Því hún var
það fegursta, sem hann hafði
hynst í lífinu í sjón og reynd.
Mbl. 27. okt. V. St. .
SOCIAL CREDIT OG
C. C. F.
Frh. frá 3. bls.
ðllum þessum “friðar” hugmynd-
um. Social Credit þingmennirn-
lr héldu ræður — aðvörunar
rmður — til allra hinna. Þeir
shýrðu fram á hvað hættulegir
þessir samningar væru, að ef
þ£ir væru samþyktir mundi það
ieiða til þess mesta ófrelsis og
nauðunga sem þjóðirnar hefðu
uokkru sinni lent í, og að væri
þessari hugmynd hrundið á legg
myndi árangurinn leiða, ekki til
varanlegs friðar, heldur til stríðs.
Það var ekki hlustað á þessa
menn, ræður þeirra voru ekki
hirtar í dagblöðunum, og engin
þeirra var kosinn á San Fran-
eisco fundinn. Hinir þrír póli-
fisku flokkarnir sendu erinds-
reha en Mackenzie King kaus
engan úr Social Credit flokkn-
um. Hvers vegna, af því að þeir
menn báru sanrileikanum vitni,
°S sannleikurinn átti ekki heima
á þessum fundi.
Það eru tvö öfl í heiminum í
dag sem eru að berast á bana-
sPjótum, og aðeins tvö. Annað
ýr á móti lýðveldis kenningunni,
a móti kristninni, er með því að
svfita fólkið öllu frelsi þangað
ffl það er auðsveipt og gerir
það sem yfirboðarar þess, auð-
Valdið, skipar því að gera. Fors-
Prakkar þessarat stefnu eru
menn sem sýktir eru af óstjórn-
fegri löngun að ná valdi yfir
meðbræðrum þeirra.
Hin stefnan vill byggja upp alt
það fagra og góða í lífinu; hún
VlH gefa mönnunum frelsi svo að
þeir geti lifað eftir því bezta sem
er í þeirra eigin sál; hún vill
Sera lýðræðis hugsjónina að
Veruleika og hún vill stuðla að
því að kenningar Krists nái sem
dÝpstum tökum í hjörtum mann-
anna. Þetta er hugsjónin sem
Social Credit berst fyrir.
Sella Johnson
UPPTÍNINGUR
Safnað af Á. S.
1 síðasta “Upptíning”, gat eg
um samtal við kunningja minn,
eða öllu heldur eintal, því hann
lét dæluna ganga svo ört, að eg
komst ekki að, til að malda í
móinn.
Nokkru seinna áttum við tal
saman um nokkuð ólíkt efni. —
Meðal annars bar á góma hinn
forni málsháttur, “Oft er flagð
undir fögru skinni.” Eg bar ekki
á móti því, að það gæti átt sér
stað, en þá gæti líka alveg eins
verið dygð undir dökku skinni,
með öðrum orðum, það væri
erfitt að dæma lunderni manns,
af ytri sýn.
1 þetta sinn hafði eg hugsað
mér, að láta ekki kunningja
minn komast að, því annars yrði
eg — eins og fyrri — að láta í
minni pokann.
Svo eg sagðist ætla að segja
honum sögu — sem eg hafði
lesið einhverstaðar — og, sem
væri fremur gott sýnishorn af
innri fegurð. Og það bezta við
þessa sögu er, að hún er ekki til-
búningur.
Eg læt konu segja frá.
Við j Anna heyrðum hamars-
höggin, löngu áður en við sáum
húsið.
Smiðirnir voru önnum kafnir
að negla spón á þakið, það berg-
málaði í skóginum bak við húsið.
Maður og kona sátu á borða-
stafla, undir gömlu eplatré ná-
lægt húsinu.
Þegar við keyrðum inn um
hliðið, stóð konan upp til að
mæta okkur. Hún var há og
regluleg, í gráu pilsi og mó-
rauðri peysu.
Móðir Önnu hafði beðið okkur
að koma við hjá Andersons hjón-
unum. Hún sagði: “Eg er viss
um að þeim leiðist ósköp mikið,
að setjast að, svona út á landi,
og það á vanræktar býli, svona
hálf vilt, eðg sama sam, engin
borgarþægindi, og svoleiðis. Þó
Mrs. Anderson segði mér, að þau
hefðu keypt býlið, til að njóta
friðar og næðis. Eg verð að
segja, að eg skildi hana ekki.
*Eg er viss um, að það gerir
þeim gott að sjá vingjarnleg
andlit, þó vitaskuld að hann sé
blindur. — Já, það er ósköp
sorglegt, hann hefir verið blind-
ur, frá því hann var barn. Hún
kyntist honum í Englandi, þegar
hún fór þangað skemtiför fyrir
fimtán árum síðan.
Það var sannarlegt lán fyrir
hana, því allir sögðu, að það
væri alveg ómögulegt að Nancy
giftist nokkurntíma.
Hún var góð stúlka og svo-
leiðis en hftn var svo óskaplega
ófríð og ósnyrtin.”
Já, eg verð að segja, að það
voru engar ýkjur, að Nancy And-
erson var “ófríð”.
Sumar ófríðar konur geta ver-
ið aðlaðandi og snyrtilegar, en
Nancy var bara “ófríð”, breitt
flatt andlit, daufblá augu og
þunt sléttgreitt, skollitað hár.
Hún var þunn og rengluleg,
hálf feimin, og fitlaði vandræða-
lega við hnappana á peysunni,
meðan hún talaði við okkur.
“Já, auðvitað,” sagði hún, eft-
ir að Anna gerði sig kunnuga.
“Eg þekti mömmu þína vel. —
Komdu og heilsaðu John.”
Eg get reynt að segja þér,
hvernig hún breyttist gersam-
lega, þegar hún stóð við hlið
blinda mannsins. Til dæmis,
röddin var ekki lengur hljóm-
laus og áhugalaus, þegar hún
gerði okkur kunnug, heldur
mjúk og heillandi. Eg get sagt
þér, hversu nákvæmlega hún
lýsti okkur að klæðaburði, augna
og háralit, og síðast, hverskonar
fólk hún áleit okkur vera, án
þess að við fyndum til óþæginda
eða móðgunar.
Eg get sagt þér, að nú voru
hendur hennar stöðugar og
styrkar á handlegg hans, og bros-
ið milt og elskulegt. En — eg
get ekki látið þig finna til slíkrar
undrunar, sem gagntók okkur, saman við — þessvegna verð eg
meðan við stóðum agndofa og að biðja ykkur að koma ekki
reyndum að gera okkur ljóst, að aftur.”
þetta væri sama konan, sem1 Hún þvældi vasaklútinn milli
mætti okkur við hliðið.
fingranna og horfði niður — “að
Nú var andlitið móðurmilt og minsta kosti ekki fyr en hann
heillandi, sem gerði okkur á
svipstundu heimakomnar.
Við settumst á viðarstaflann
og fórum að spjalla við Mr.
Anderson, meðan Nancy fór inn
í húsið, til að búa til te.
“Finst ykkur þetta vera fall-
egur staður, sem við völdum
okkur hér? Sagði Nancy ykkur
frá því, að við sáum í gærkveldi
tvo hindarkálfa í skóginum bak
við húsið? Eg sé líka — með
hennar augum.
Eg er viss um að eg sé miklu
meira, en eg myndi sjá með mín-
um eigin augum, ef þau væru
góð, því Nancy hefir miklu
meira ímyn(íunarafl en eg. Hún
lét mig sjá undrunarsvipinn á
kálfunum, sem góndu á okkur
langa stund, og litu svo hvor á
annan spyrjandi, eins og þeir
væru að segja: hvernig stendur
á þessu, eg hélt að þessi skógur
væri okkar eign? Hvað eru
þessar tvífættu skepnur að géra
hér?” Og svo hló hann hjartan-
lega.
Eftir litla stund kom Nancy út
með te á bakka og setur hann á
borðstaflann við hliðina á Mr.
Anderson. Hann rendi hendinni
léttilega eftir bakkabrúninni. —
Eftir það var hann alveg eins
handviss og heima hjá sér og við
hin.
Eg var að hugsa um, hvernig á
því stæði, þegar Anna lyftir
rjómakönnunni, sá eg markað-
ann hring á bakkanum þar sem
kannann stóð. Og þegar Anna,
í hugsunarleysi, setti könnuna
niður á öðrum stað á bakkann
þá færði Nancy hana á hringinn.
Við sáum það síðar, að innan-
húss, fylgdi Nancy sömu reglu,
þó var alt óþvingað, smekklegt
og þægilegt, allir hlutir á sín-
um stað, svo haglega fyrirkomið,
að húsbóndinn gekk að hverjum
hlut sem alsjáandi.
Við heimsóttum Andersons
hjónin oft þetta sumar, þó und-
arlegt megi virðast, þar sem þau
voru miklu eldri en við. En
heimilið var eitthvað svo hug-
ljúft og heillandi, það var eins
og það væri fult af ljósi, ást og
friði.
Svo var það einn dag, seint um
haustið, að Nancy beið okkar,
ein, utan við hliðið. Þaðan sást
ekki húsið.
Hún horfði á okkur um stund,
daufbláum augum, sem alt í
einu fyltust tárum. “Eg verð að
biðja ykkur-----” Stundi hún
upp. — “En í öllum bænum mis-
skiljið mig ekki. Við getum
aldrei fullþakkað ykkur fyrir
margar ánægjustundir. — En
eg verð að biðja ykkur að koma
ekki aftur.”
Við biðum þegjandi, þar til
hún gat talað rólega. Þá sagði
hún okkur, hvað hafði skeð.
Fyrir ári síðan hafði John
byrjað að greina nótt frá degi
Hún sagði: “Læknarnir sögðu að
það væri líkast kraftaverki, þeir
gætu ekki skilið, hvernig það
mætti verða.”
Þeir ráðlögðu henni að fara
með hann á afvikinn stað þar
sem hann gæti notið friðar og
næðis, meðan hann væri að
venjast þeirri miklu breytingu,
sem sjónin orsakaði í lífi hans,
þessvegna höfðu þau keypt þenn-
an litla búgarð.
“Þetta er það dásamlegasta
undur, sem virkilega á sér stað.”
Sem snöggvast, gerbreyttist
Nancy, og augun ljómuðu af
gleði. En brátt færðist skuggi
yfir andlitið, og augun urðu dauf
og flutu í tárum.
“En — John heldur að eg sé
— hann heldur, ef til vill, að eg
sé falleg.” Og hún fól andlitið í
höndum sér, og grét. En áður en
eg gat nokkuð sagt, hélt hún á-
fram. “Eð kvíði svo fyrir, þegar
hann sér mig, — eg get ekki þol-
að það, þegar hann ber mig
hefir fengið tíma til að venjast
því, hvað eg er, ljót. Það verður
nú ekki langt þangað til. Hann
er farinn að sjá móta fyrir hlut-
um. Hann hefir aldrei séð kven-
fólk, hann var svo ungur þegar
hann misti sjónina, að hann man
ekki eftir því. Þið eruð báðar
svo fallegar, og---”
Anna greip fram í: “Nancy,
það er ekkert, sem snyrtistofan
getur ekki lagað, og svo skulum
við velja með þér kjóla.”
Nancy Anderson leit upp og
mælti ákveðin og með nokkrum
myndugleik: “Góða Anna mín,
þú getur sparað þín huggunar-
orð. Ekkert getur gert mig
fallega.”
Svo leið veturinn, að við sá-
um aldrei Andersons hjónin. Við
töluðum oft um þau, hvernig
þeim mundi líða o. s. frv. Anna
bætti við, að síðustu, að: “Þrátt
fyrir alt, er ómögulegt að bera á
móti því, að hún er óttalega ó-
fríð, og hann hlýtur að verða
fyrir miklum vonbrigðum þegar
hann fær sjónina.”
Við urðum meir en fítið hissa,
þegar við, einn fagran vormorg-
un, fengum bréf frá Nancy, þar
sem hún býður okkur í samsæti
í tilefni af því, að John hafi
fengið fulla sjón — og — bætti
hún við síðast — “þið gerið það
fyrir mig að klæðast þeim feg-
urstu kjólum sem þið eigið, og að
Öllu leyti auka á fegurð ykkar,
sem bezt þið getið.”
“Hvað er nú á seiði?” varð
okkur báðum að orði — þetta er
ólíkt Nancy Anderson.
Þar var ekki margt fólk, því
þau þektu fáa, en allar konurn-
ar voru klæddar fögrum, rós-
óttum vorkjólum, og höfðu ekk-
ert sparað að líta út sem glæsi-
legast. En Nancy hafði auðsjá-
anlega ekki heimsótt snyrtistofu,
eða á annan hátt reynt til að
bæta útlit sitt. Hún var í slétt-
um viðhafnarlausum brúnum
flauelskjól, sem gerði hörunds-
litinn enn daufari, slétta hárið
litarlaust, og vaxtarlagið enn
þynnra. En hún bar sig vel og
hún var auðsjáanlega mjög á-
nægð.
Við Anna tókum Mr. Ander-
son tali og spurðúm hann spjör-
unum úr, eins og fólk myndi
spyrja mann, sem hefir verið
blindur alla sína æfi og alt í
einu fær sjónina. “Hvort litir
víeru nokkuð líkir því, sem hann
hefði hugsað sér, eða skýin á
hvort blómin og
ekki heillað
VERKLEGUR ÆFINGARSKÓLI í JAMAICA
Stúlkan sem sýnd er hér á myndinni hefir verið við
nám í meir en ár og er nú um þessar mundir á sjúkrahúsi þar
á eynni er kent er við Carron Hall. Húner hér sýnd, þar sem
hún er að binda um sár eins landa síns.
FJÆR OG NÆR
himninum,
fuglarnir hefðu
hann?”
í þeásu gekk Nancy þvert yfir
stofuna. Hann sneri sér að okk-
ur og segir í lágum og mildum
róm: “Eg get sagt ykkur það, að
eg trúi því fastlega, að eg sé sá
lánsamasti maður á þessari jörð.
Getið þið hugsað ykkur nokkuð
dásamlegra, en að blindur mað-
ur velur sér, samkvæmt eðlisá-
vísun, stúlku, jafn yndislega
fögur og konan mín er?”
Við litum baðar, undrandi á
hann. Til allrar hamingju, starði
hann hugfanginn á Nancy, svo
hann tók ekki eftir okkur.
Alt í einu sáum við það ssm
hann sá — ekki ófrítt andlit,
ekki þunt litlaust hárstrí, ekki
daufblá augu — heldur alla þá
blíðu, styrk, ást og umhyggju,
sem hann hafði þekt í fimtán ár.
í hans augum var hún ímynd
alls þessa, og engin önnur kona,
gat jafnast á við hana að ástúð-
legum yndisleik.
Tilkynning
Eg undirritaður hefi nú tekið
að mér útsölu á öllum þeim
tímaritum sem Magnús sál. Pet-
erson var útsölumaður að. Öll
eru tímaritin ekki komin frá ís-
landi enn. En þau sem eg hefi
nú, eru:
Eimreiðin, 1945, 1—3 h.
Dvöl, 1. h.
Nýjar kvöldvökur, 1—3 h.
Gríma, XX
Gangleri, allur frá 1941
Samtíðin, 5., 6., 7. h.
Vonast eg til, að allir, sem ver-
ið 'hafa áskrifendur þessara rita
(og annara) frá Magnúsi sál. Pet-
erson, lofi mér að njóta fram-
haldandi viðskifta og láti mig
vita, ;hvað þeir hafa fengið síðast
af áðurnefndum tímaritum.
Virðingarfylst,
Björnsson’s Book Store
(Davíð Björnsson)
702 Sargent Ave., — Winnipeg
t ★ ★ ^
Lúterska kirkjan í Selkirk
Sunnud. 2. des. — Sunnudaga-
skóli kl. 11 f. h. Ensk messa kl.
7 e. h. Allir boðnir velkomnir.
S. Ólafsson
★ * *
íslenzkar skólabækur
Margir hafa hugsað sér að láta
verða af því, að kenna börnum
sínum að lesa íslenzku á þessum
vetri. Þjóðræknisfélagið hefir á
hendi, forða af ágætum lesbók-
um, sem notaðar eru við íslenzku
kenslu í skólum á Islandi. Laug-
ardagsskólakennarar og foreldr-
ar ættu að útvega sér þessar
bækur.
Bækurnar eru þessar: : .
Gagn og gaman (stafroískv.) 45c
Litla gula hænan I. og II. og Ung:
litli I. og II., 25c heftið.
Lesbækur:
Fyrsti flokkur, I., II. og II. h.
Annar flokkur I. og II. hefti
Þriðji flokkur, I. og III. hefti
Fjórði flokkur, I. og II. hefti
30c heftið.
Pantanir sendist til:
Miss S. Eydal,
659 Sargent Ave., Winnipeg
★ ★ ★
Heimskringla á Islandi
Herra Björn Guðmundsson,
Reynimel 52, Reykjavík, hefir
aðalumboð fyrir Heimskringlu á
íslandi. Eru menn beðnir að
komast í samband við hann, við-
víkjandi áskriftar-gjöldum, og
einnig allir þeir sem gerast vilja
kaupendur hennar, hvar sem er
á landinu.
Hr. Guðmundsson er gjaldkeri
hjá Grænmetisverzlun ríkisins
og þessvegna mjög handhægt
fyrir borgarbúa að hitta hann
að máli.
* * ★
Vinsamleg tilmæli
Það hefir komið til orða að
safna saman öllum þeim ljóðum
og kvæðum sem Bjarni Thor
steinsson, — síðast til heimilis í
Norwood, Man., — orti og þýddi,
og er það gert með því augna-
miði að gefa út safn af öllum
hans ljóðum sem hægt er að
komast yfir. .
Eftir tilmælum barna hins
andaða skálds, vil eg biðja alla
sem eitthvað af þessum kvæðum
hafa í fórum sínum, hvort held-
ur það eru úrklippur úr blöðum
eða í eigin handriti, að senda mér
þau sem allra fyrst, svo hægt sé
að koma þessu í framkvæmd í
nálægri framtíð.
Páll S. Pálsson
—796 Banning St., ^
Winnipeg, Man.
BORGIÐ HEIMSKRINGLU—
því gleymd er goldin skuld
<o!iiiiiiiiii!uiiiiiiimiiuiiiiiiiiiiiiuMimmiioiiiiiiiiiiiuiiiniiiiiiiuiiiiiimmniiiiiiii!iiinuiiniiiiii[]iiiiiiiiiiiiuiMmmiiiuiiiimmuuii;<>
Jólafeort
Við seljum og prentum á jólakort samkvæmt
eigin vali fólks. Mörgum tegundum úr að
velja. Upplýsingar gefnar á skrifstofu Heims-
kringlu, þar sem sýnishorn eru fyrirliggjandi.
= S
I THE YIKING PRESS LIMITED !
□
853 Sargent Ave. Winnpieg, Man.
{.iiiummmiiiuiiimiiimumiii!miiummimiiuiiiiiiiiimuiiiiiiiiiiii[]iiiiii!iiiiiu!iimmmumiiiiiimummiiimuiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiii[<«
Eg undirritaður óska eftir að
komast í bréfaviðskifti við ein-
hvern Islending í Bandaríkjun-,
um, helzt í Chicago eða nágrenni
Þorgrímur Halldórsson,
Nönnustíg 6,
Hafnarfirði, Iceland
Á Heiðarbrún
Innan fárra daga kemur á bókamarkaðinn ný ljóðabók.
Höfundurinn er hið velþekta skáld, Sveinn E. Björnsson
læknir frá Árborg, Man. Bókin verður um 230 blaðsíður,
prentuð á ágætan pappír, og í góðri kápu. — Verðið er
$2.50. — Bókin verður til sölu hjá Viking Press Limited,
853 Sargent Ave., Winnipeg, og Bókabúð Davíðs Björns-
sonar, 702 Sargent Ave., Winnipeg. Einnig hjá útsölu-
mönnum víðsvegar um Canada og Bandaríkin.