Heimskringla - 02.01.1946, Síða 4

4. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. JANÚAR 1946
Htíimskringla
fStofnuO tíS«)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24185
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyriríram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA,' 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
WINNIPEG, 2. JANÚAR 1946
Við áramótin
Heimskringla óskar lesendum sínum allrar gleði og farsældar
á árinu, sem nú fer í hönd.
Það er ekki neitt bjart yfir heiminn að líta á þessum áramót-
um. Það þarf ekki að leggja leið sína upp á hæstu fjallatinda til
að koma auga á það. Skuggarnir vofa yfir nær sem fjær.
Það er sagt að sjálfsskapar-vítin séu verst. Því er ekki að neita,
að þau eru slæm. Og það eru nú aðallega þau, sem heimurinn á
við að stríða. En útlitið gæti þó verið enn verra, ef erfiðleik-
arnir væru af náttúrunnar völdum. En þá hefir maðurinn yfir-
stigið, svo að segja má, að þeir séu ekki steinninn í götunni til
farsældar manninum.
Stephan G. heitinn kemst einhvers staðar svo að orði, að okið
mesta á herðum mannsins, sé á þær lagt af bróður hans. Það er
stóri sannleikurinn í öllu saman. Ágirndin, þessi rót alls ills,
liggur alt of mikið að baki allra þjóðfélagsllegra athafna manna.
Stjórnmálin eru gegnsmogin af henni og alt sem gert er í þjóð-
félagslegum skilningi. Það er hún, sem því veldur að maðurinn
TÍfur og reitir alt sem hönd á festir, eins og hungrað dýr gerir.
Lög vor hafa að vísu í ýmsum efnum reynt að sporna við þessu, en
maðurinn hefir ekki nærri verið nógu glöggskygn á þær hugsjón-
ir, sem að samfélagi manna lúta, til þess að uppræta þetta í fari
sínu. Það mun í ljós koma, er þetta er athugað, að mikið af því,
sem að miður fer í þjóðfélagsrekstrinum er ekki er hægt að upp-
ræta, stafar af því, að mlenn sjá ekki hlutina nógu vel frá sam-
félagslegu sjónarmiði.
Það verður við mörg vandræðamálin að glíma á komandi ári,
eins og á liðna árinu. Ætla mætti þó að þau yrðu færri, með
ósköpnum úr sögunni, er alheimsstríðinu nýlokna voru samfara.
En svo virðist ekki. Það er ekki laust við, að heima fyrir hafi
heldur versnað í sjóinn en hitt, við lok stríðsins. Og getur nokk-
uð sýnt öfugstreymið í Lífi og framferði manna gleggra en það, að
stríð skuli þurfa að vera mönnum eða þjóðfélaginu matur og
drykkur!
Á slíku öfugstreymi ætti að vera hægt að sigrast, eigi síður en
á erfiðleikum náttúunnar er velferð manna standa í vegi. Og í
von um að það verði gert, liggur ástæðan fyrir því, að hægt sé að
bjóða glleðilegt og farsælt ár.
FERÐABÓK DUFFERINS
LÁVARÐAR
Eftir próf. Richard Beck
Ferðabók Dufferins lá-
varðar. Hersteinn Páls-
son íslenzkaði. — Bóka-
fellsútgáfan, Rvík, ’44.
iDufferin lávarður hefir ritað
nafn sitt óafmáanlega í sögu Is-
líendinga í Vesturheimi, þvi að
eins og alkunnugt er, reyndist
hann þeim sannur vinur í raun
á frumbýlings- og þungum bar-
áttuárum þeirra í Nýja Island’.
Frá sögulegri heimsókn hans
þangað og happasælum afskift-
um hans af málum bygðarinnar
er skýrt vel og ítarlega í hinu
nýútkomna 3. bindi Sögu íslend-
inga í Vesturheimi eftir Þorstein
Þ. Þorsteinsson, og einnig birt í
íslenzkri þýðingu hin merkilega
ræða, sem Dufferin lávarður
flutti, þegar hann heimsótti ný-
lenduna.
En mætur þær, sem hann
hafði á íslandi og Islendingum,
góðhugur hans í þeirra garð hér-
lendis eftir að hann var orðinn
landstjóri í Canada, átti rætur
sínar að rekja til ferðar þeirrar
er hann fór til íslands, á leið til
Jan Mayen og Spitzbergen, sum-
arið 1856. Um þá ferð sína rit-
aði hann móður sinni ferðasögu í
bréfaformi, Letters From High
Latitudes, sem út kom í Lundún-
um árið eftir og varð víðfræg
bók. Var hún prentuð í fjölda
mörgum útgáfum á fraummál-
inu enska (9. útgáfan kom út
1891) og auk þess snúið bæði á
frönsku og þýzku.
Nú hefir Bókfellsútgáfan gefið
út íslenzka þýðingu af þessu
fræga riti hins mikilsvirta ís-
landsvinar, og hefir Hersteinn
Pálsson, meðritstjóri dagblaðsins
Vísir í Reykajvík, íslenzkað bók-
ina.
í stuttum inngangi gerir hann
einnig grein fyrir ætterni,
menta- og embættisferli Duffer-
ins lávarðar, en hann var maður
háættaður, af írskum aðalsætt-
um, en skozkur lengra fram, og
hámentaður, útskrifaður af Ox-
ford háskóla, svo sem títt var og
er enn um syni brezkra aðals-
manna. Hann átti og til skálda
að telja í móðurætt, enda hneigð-
ist hugur hans snemma að skáld-
skap og bókmentum. “Tilvitn-
anir hans í þessari bók sýna og
ljóslega, að hann var vel heima í
fornritum vorum”, segir í þessu
æfiágripi hans, og er það í engu
ofmælt.
Embættisferill Dufferins lá-
varðar var glæsilegur mjög,
meðal annars var hann sendi-
herra Bretlands á ýmsum stöð-
um, landstjóri í Canada og vara
konungur Indlands. Naut hann
hvarvetna mikillar lýðhylli. —
Sökum hinna margþættu og stöð-
uðu opinberu ábyrgðarstarfa
vanst honum eigi tími til víð-
tækra ritstarfa; hinsvegar hafa
margar bækúr verið ritaðar um
æfi hans og merkan stjórnmála-
feril.
Fylgdarmaður Dufferins lá-
varðar í norðurför hans var Sig-
urður Lárentíus Jónasson, sem
kunnastur er Islendingum fyrir
afskifti hans af störfum Hins ís-
lenzka Bókmentafélags, en for-
seti Hafnardeildar þess var hann
árin 1880-85, og fyrir það, hve
eindregið og ötullega hann fylgdi
Jóni Sigurðssyni að málum í
stjórnfrelsisbaráttu hans.
Fyrri hluta ferðasögunnar, og
nær helmingur hennar, fjallar
um Island, og kemur höfundur
víða við, lýsir landi og þjóð, lifn-
aðarháttum og menningu, og
fléttar víða inn í frásögnina,
eins og fyr er gefið í skyn, til-
vitnanir úr íslenzkum fornritum,
sumstaðar heila kafla úr þeim.
Verður ekki annað sagt, en að
hann beri Islendingum mjög vel
söguna, eftir því sem þá var um-
horfs frá menningarlegu og at-
vinnulegu sjónarmiði, en síðan
er nú liðiri hart nær heil öld.
Hann hefir auðsjáanlega átt
næmt auga fyrir sérstæðri feg-
urð landsins' og hrifist af henni.
Siglingunni inn Faxaflóa lýsir
hann á þessa leið, en þeir félag-
ar komu til Reykjavíkur þ. 21.
júní:
“Landsýn af Faxaflóa er dá-
samlega fögur. Flóinn er um fim-
tíu mílur á breidd. Öðrum meg-
in við hann er lágur eldfjalla-
hryggur, en hinum megin hár
fjallgarður og yzt á skaganum er
fimm þúsund feta tindur, sem
ávalt er þakinn snjóhettu. —
Tengiliðurinn milli þessara fjall-
garða er hálfhringur hundraða
tígulegra fjallatinda. Þegar siglt
er inn eftir flóanum minnir um-
hverfið mann á vesturströnd
Skotlands, en þó er sá munur, að
hér er alt miklu tignarlegra og
mikilfenglegra. Loftið er miklu
tærara, birtan skærari, fjöllin
brattari og hærri, hrikalegri og
ægilegri. . . .
Eg hlefi hvergi séð hreinni skil
ljóss og skugga en hér og lit-
brigðin eru undursamleg. Á hlíð-
ar eins fjallsins slær gullnum
blæ, það næsta er dumbrautt, en
yfir þeim gnæfa tindar, er glitra
af ís og snjó.”
Hrifnastur varð Dufferin lá-
varður þó af Þingvöllum og um-
hverfi þeirra, en hann þekti nógu
mikið til stjóranrfarslegrár sögu
Islands og þeirra örlagaríku at-
burða, sem gerst höfðu á þessum
einstæða helgistað þjóðarinnar,
til þess að finna þar þyt sögunn-
ar yfir höfði sér, enda sagði hann,
að “það borgaði sig að fara allá
leið á heimsenda til þess að sjá
Þingvelli”. Sjálfum staðnum
lýsir hann meðal annars með
þessum orðum:
“Við gengum áfram eftir
gjánni og niður að vatninu, en á
leiðinni virti eg fyrir mér gjár-
veggina. Þeir risu snarbrattir
upp úr grassverðinum, sem fyll-
ir botninn, og gæti eg hugsað
mér, að þannig hafi Israelsmenn
séð Rauða hafið, er vötn þess
opnuðust fyrir þeim á flóttanum
frá Egyptalandi. Sólin skein á
annan gjárvegginn, en hinn
hvíldi í djúpum skugga. Á hvor-
um um sig mátti sjá bergmynd-
anir, Sem féllu nákvæmlega sam-
an, áður en björgin klofnuðu.
Þessi ummerki hamfaranna virð-
ast svo nýleg, að mér fanst eins
og mér hefði fallið sú gæfa í
skaut að sjá eitthvert mikilfeng-
legasta og tröllslegasta sköpun-
arverk náttúrunnar næstum því
á sama augnabliki og það varð
til. Eftir tuttugu mínútna göngu
i komum við niður að vatninu.
Það er stórt og fagurt, um 15 míl-
ur á lengd og átta á breidd. Það
er í stórri lægð eða skál, sem
takmarkast af f jöllum og geri eg
ráð fyrir, að þau hafi einnig (
stöðvað hraunflóðið forðum. Eg
hefi sjaldan séð tígulegra um-j
hverfi. Næst voru stórar kletta-
og hraunborgir, líkastar rústum
löngu horfins tíma, og vatnið lék
um rætur þeirra kristalstært og
hreint Handan við það var hvert
fjallið af öðru. Tært andrúms-
loftið sveipaði þau í litbrigðum,
sem annars eru óþekt í Evrópu,
þar sem þau gægðust hvert við
öxl annars til að spegla sig í
vatninu, en hingað og þangað
risu hvítir gufustrókar til him-
ins eins og reyksúlur frá altari.”
Með jafnmikilli hrifningu tal-
ar Dufferin lávarður um íslenzk-
ar fornbókmentir; t. d. er hér að
finna þessa mælsku lýsingu á
Heimskringlu Snorra Sturluson-
ar:
“Þetta sögurit er samið af svo
dæmafárri snilli og ritfimi, að
FÁEIN MINNINGARORÐ
Kormákur: — Hin björtu
kinnaljós meyjarinnar lýstu
á mig. Svo hvarf hún úr
salnum. Hvað hefir húsið
nú til síns ágætis?
Það hefir fár eða engi svarað
betur spurningunni um það,
hvað heimili sé án konu, en Kor-
mákur gerir í ofanskráðum orð-
um, sem tekin eru úr vísu er
hann orti til Steingerðar, en sem
hér er færð til óbundins máls.
Orð þessi hafa jafnframt oft
komið mér í hug, í sambandi við
sögu íslenzkra landnámskvenna
hér vestra. Hvað hefir húsið til
síns ágætis, þegar þær eru í val
hnignar, má með sanni spyrja.
Þátttaka þeirra í frumbyggja-
lífinu, hefir verið svo mikil, að
þegar réttlátt mat verður á það
lagt, mun um starf þeirra og
nöfn ljóma sem um nöfn ís-
lenzkra kvenna í okkar gömlu
góðu íslendingasögum. Skoðun
mína á þessu styð eg við það, að
verkahringuir kvenna hafi með
komu þeirra Mngað víkkað. Um
heimliisstörfin hefir að líkindum
Hkt verið og annars staðar. En
í frumbyggjalífinu þurfti alt að
byggja upp frá rótum, félagslíf-
ið, eigi síður en annað. Og þátt-
taka íslenzkra kvenna héir í því,
hefir í raun og veru oft Verið
meiri en karlmanna. Þær byrja
það starf sitt í sambandi við ís-
lenzk kirkjumál og þaðan breið-
ist það út til annara félagsmála,
svo sem bindindismála, kven-
réttindamála og síðast til þjóð-
ræknissamtakanna. Kirkjumál-
um Vestur-lslendinga ætla eg
það má segja, að saman fari frá-
sagnarhæfileikar Macaulays, —
hinar hárfínu mannlýsingar
Clarendons og heillandi rabb
Pepys. Ekkert kemst í hálfkvist
við hrífandi lýsingar Snorra á
sjóorustum, hjartnæmar ástar-
sögur hans og unaðslegar sögur
úr heimilislífi manna. Lesandinn
hrífst með og lifir bókstaflega
með fólki því, sem Snorri kallar
fram á sjónarsviðið, eins og þeg-
ar lesið er um Falstoff, Percy og
Hal prins. Söguhetjurnar eru
svo glæsilegar og göfugar, að
enginn getur lesið ufn viðburða-
ríkar ævir þeirra, án þess að
fyllast ástríðufullum áhuga fyrir
gengi þeirra. Eg hefi aldrei les-
ið neitt í latínuskruddum annála
vorra, sem vakið hefir slíkar til-
finningar í brjósti mér.”
Vitanlega finnur hinn göfgi
gestur til þess, hve mjög er
“feðranna frægð fallin í gleym-
sku og dá” á Islandi hjá því sem
var í fornöld; eigi að síður er lýs-
ing hans á kjörum þjóðarinnar
og þáverandi menningarástandi,
eins langt og hún nær, mjög vin-
samleg, enda átti hann hinum
beztu viðtökum að fagna, eftir
því er honum segist frá.
Frá Islandi héldu þeir ferða-
langarnir síðan til Jan Mayen og
Spitzbergen, og segir frá þeirri
æfintýralegu för þeirra í síðari
helming bókarinnar, en alt gekk
þó að óskum, enda segir höfund-
ur í sögulok, að “förin hafi tekist
prýðilega í alla staði”.
Bókin er fjörlega rituð, krydd-
uð fyndni og skáldlegum tilþrif-
um í staða- og atburðalýsingum,
og hefir því vafalaust verið á-
gætux skemtilestur hefðarfrúnni
móður lávarðarins; hinar mörgu
útgáfur bréfanna á frummálinu
og þýðingar þeirra á erlend mál
bera því einnig órækan vott, að
þau hafa átt almennum vinsæld-
um að fagna.
Þýðingin er vel af hendi leyst
og útgáfan um alt hin smekkleg-
asta, prýdd allmörgum myndum,
meðal annars af höfundinum á
yngri og efri árum hans. Var
það vel þess virði að gefa ís-
lenzkum lesendum kost á að
kynnast í þýðingu þessari
skemtilegu ferðabók hins mikil-
hæfa aðdáanda og vinar Islands
og íslenzku þjóðarinnar.
öfgalaust megi segja, að bjargað
! hafi verið með samtökum
kvenna. Og fyrir okkar íslanzka
þjóðlíf hér, vitum við öll hverju
borgið vair með því. Heima bar
að minsta kosti minna á þessu
fyrstu ár þessarar aldar, er eg
þekti dálítið þar til. Þess hefir
ef til vill síður þurft með, þar
sem kirkjan var þar þjóðkirkja
og þessvegna borgnara. Nú get-
ur þetta verið eitthvað breytt, en
það fór fyr hér af stað en heima.
Eg hefi oft spurt sjálfan mig,
hvort að nýtt framtak komi fram
í þessu hjá íslenzkri kvenþjóð
hér á frumlbýlingsárunum, sem
skyldara eigi við sögu- og frelsis-
öldina til forna á íslandi, en
nokkuð samstætt í nútíðinni
hvort sem er hér eða heima. Ef
svo er, er það þess virði, að því
sé betur á lofti haldið, en gert
hefir verið í skrifum um ný-
lendulíf íslendinga hér til þessa
og konur hér komi meira við sög-
una, sé skipað á þann bekk, sem
þær hér eiga eins og kvenskör-
ungunum, sem getur um í foxn-
sögum vorum.
Þessar ofanskráðu línur eiga
fyllilega við þá konu, er hér skal
minst, Mrs. Þorbjargar Hóseas-
dóttur Péturssonar, er lézt 16.
apríl 1945 í Winnipeg. Þoxbjörg
heitin átti lengst af æfinni hér
vestra, eða um 30 ár, heima í
grend við Wynyard, Sask. Til
Winnipeg flutti hún og maður
hennar 1936 og bjuggu hér upp
frá því.
Þorbjörg var af góðu bergi
brotin. Hún var dóttir Hóseasar
Björnssonar og Guðbjargar
Gísladóttur á Höskuldsstöðum í
Breiðdal, vel þektum hjónum um
alt Austurland, ekki síður en hér
vestra, eftir að þau fluttu hingað.
Móðiir Þorbjargar var systir Ein-
ars Gíslasonar alþingismanns og
bónda á Höskulsstöðum, föður
Magnúsar dýralæknis og Ragn-
heiðar, sýslumannsfrúar, á Efra-
Hvoli. Guðbjörg dó 1911. En
Hóseas var af foreldrum sínum,
Birni Jósepssyni og Helgu Jósa-
fatsdóttur á Meiðastöðum í
Kelduhverfi, gefinn á fyrsta ári
í fóstur til séra Hóseasar Árna-
sonar og konu hans maddömu
Þonbjargar Guðmundsdóttur á
Skeggjastöðum á Langanes-
ströndum; var séra Hóseas síðar
prestur í Berufirði. Hjá þeim ólst
Hósieas Björnsson upp. — Á
Höskuldsstöðum bjó hann og
kona hans síðustu 17 árin heima
(frá 1886 til 1903), en áður
bjuggu þau um 20 ár í Jórvík r
Breiðdal og um þrjú ár á Þor-
grímsstöðum.
I Jórvík fæddist Þonbjörg
Hóseasdóttiir Péturssonar 7. marz
1873. Var hún fullra 72 ára er
hún lézt. Ólst hún þar upp og
bauð snemma góðan þokka af
sér; var bæði ásjáleg og mynd-
arleg og vel gefin til munns og
handa. Er hún óx upp lærði
hún fatasaum og fórst það, sem
annað, vel úr hendi. Þremur ár-
um áður en hún fluttist vestur
um haf eða 16. maí árið 1900
giftist hún eftirlifandi manni
sínum, Jóhannesi Kristófer Pét-
urssyni frá Þverhamri í Breið-
dal. Er Jóhannes Skaftfellingur,
fæddur á Geirsstöðum á Mýrum
í Austur-Skaftafellsýslu. Flutt-
ist hann á unga aldri austur í
Breiðdal, en bróðuir átti hann, er
Sigurjón hét og bjó að Fornu-
stekkum í Nesjum, greindar-
bóndi og mesta prúðmenni. Jó-
hannesi kyntist eg ekki fyr en
síðar hér vestra; kemur mér
hann fyrir, sem greindar og
snyritmenni sem bróðir hans. —
Ætt þeirra man eg ekki að rekja.
en Ragnheiðar móður þeirra
heyrði eg oft getið; hún var syst-
urdóttir Benedikts Sveinssonar
alþingismann, föðuir Einars hins
þjóðkunna skálds. Eftir gifting-
una dvöldu þau Þorbjörg og Jó-
hannes á Seyðisfirði og Eskifirði
og stunduðu þar klæðskeraiðn,
er þeim báðum fórst mjög vel úr
hendi. En vestur um haf fluttu
þau 1903, með foreldrum og syst-
kinum Þorbjargar á Höskulds-
stöðum. Stóð þannig á flutningi
þessara myndar fjölskyldna
vestur, að fóstur sonur Hóseasar
Björnssonar, Jósep Waltler Sig-
valdason að Garðar í Norður Da-
kota, er áður flutti vestur og vaxð
hér brátt efnum búinn, heimsótti
fóstra sinn og taldi hann á að
flytja vestur. Eftir að hingað
kom, var sezt að í Argyle-bygð-
inni fyrstu tvö árin,- En þá voru
miklir' flutningar til nýs land-
náms í Saskatchewan að hefjast,
og fóru ýmsiir þangað frá Argyle-
bygð, sem víðar að. Varð þá úr
að Jóhannes og Þorbjörg flyttu
til Wynyard-ibygðar og reistu bú
þar sem kallað var í Vatnabygð.
Þar bjuggu þau til ársins 1936,
að þau fluttu til Winnipeg sem
fyr áegir.
Landnámsárin reyndust þeim,
sem öðrum, störfum hlaðin í
fyrstu. Verkefnin voru óþrjót-
andi. Það má um þau ár segja
flest, að þá yrði að duga eða
drepast. En það var einnig þá,
að verksnild og dugnaður og
framsýni Þorbjargar kom aðdá-
anlega í ljós. Hún var ékki að-
eins samhent manni sínum í hinu
óendanlega starfi hans í sam-
bandi við landnámið, hteldur hélt
húp upp risnu á heimilinu og ís-
lenzkri gestrisni, svo að til var
tekið og voru þó hús landnáms-
áranna ekki rúmmikil til þess.
En það sannaðist á, að þröngt
mega sáttir sitja og aldrei var
húsfreyjan og húsbóndinn með
glaðara bragði, en þegar þau
gátu sem flestum veitt og sýnt
gestrisni. En auk þessa gat hús-
fneyjan um 15 ára skeið, veitt
kvenfélagi Grandy-safnaðar for-
ustu og unnið að og stutt ótelj-
andi fólagsstörf önnur. Af sam-
bygðarfólki sínu var staxf henn-
ar og framkoma öll skilin, og það
unni henni og mat hana eins og
vert var fyrir hvorttveggja. Hafa
kunnugir sagt mér, að þeir muni
færri, sem fyrir félagsmál beita
sór, sem eins almennri viður-
kenningu og vinsældum hafi átt
að fagna og Þorbjörg. Átti þetta
rætur að rekja til greindar hienn-
J ar og hógværðar í allri fram-
i komu og einlægrar góðvildar til
allra er einhverrar liðveizlu
þurftu.
Eins og hún var manni sínum
samhent um alt, svo gerði hann
og það sem í sínu valdi stóð til að
styðja hana í hennar áhugamál-
um bæði innan heimilis og utan.
Er til þess tekið hve samhuga
þau voru og hve frjálslegt var á-
| valt á hteimili þeirra. Það er
; ekki ólíkt að eiginmanninum
hafi stundum í hug komið það
sama og Kormáki: Hvað hefir
húsið til síns ágætis, án góðrar
konu?
Þeir, sem frelsi og rýmkun
unna í viðhorfi trúmála, eru í
mikilli þakklætisskuld við Þor-
björgu fyrir starf hennar og
manns hennar í þágu þeirra
mála. Þau voiru bæði glögg-
skygn á það, sem til frelsis og
meiri andlegs þroska horfði. —
Hefir það hjá fleirum hinna hæg-
látu og grteindu manna og kvenna
úr Austlendingafjórðungi komið
í ljós hér vestra.
Börn þeirra Jóhannesar og
Þoxibjargar voru sjö; Jörgen Jó-
hann Schiött (f. 1901), býr í Win-
inpeg og er faðir hans hjá hon-
um. Hann er giftur Svönu Krist-
jánsson, ættuð frá Dakota. Hós-
eas Björn (f. 1902, d. 1903). Björn
Jósep Hóseas, býr góðu búi í
Wynyard, giftur Svöfu Sigurðs-
son. Guðbjörg (Msr. Peters),
gift tannlækni í Boston. Hafði
hún fyrir nokkrum árum um-
sjón með sunnudagaskólastarfi
hjá Sameinaða kirkjufélaginu
og söfnuðum þess og þótti mikið
að því starfi htennar kveða.
Ragnar Friðrik, giftur enskri
konu, býr í Enfield, Conn. Petra
Ingiríður, lærð hjúkrunarkona,
(Mrs. Smith) í Boston Og Björn
Kristinn, í sjóliði Canada, ógiff'
ur. Öll etru börnin mannvænle£