Heimskringla - 02.01.1946, Blaðsíða 6
6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. JANÚAR 1946
A
SKEMTIFÖR
Það var niðdimt í göngunum, en eg gat séð
hvar hurðin var af mjórri rönd undir henni.
Eg læddist að henni eins hægt og eg gat og
gægðist gegn um skráargatið. Ekki gat eg séð
mikið, en samt gat eg séð að stúlkan, sem eg var
að elta, sat á rúminu, og þar sat einnig upp við
vegginn, sú ljótasta kerling, sem eg hefi nokkru
sinni séð. 1 munninum hafði hún skitna krít-
pípu. Hún var smávaxin og var í kjól, sem ein-
hverntíma hafði verið fínn, en var þrisvar sinn-
um of stór kerlingunni, sem nú var í honum.
Gamla konan var mjög hrukkótt, hár hennar
féll í flóka niður á herðamar, og undan þessum
flóka gægðust tvö augu, sem líktust augum í
reiðum hundi, þegar hann er í þann veginn að
stökkva á eitthvað til að bíta það. Þegar eg laut
niður til að hlusta heyrði eg hana segja:
“Jæja, vina sæl, hvað er það nú, sem þú
ætlar að færa herramanminum, og veldur því,
að þú ert svona seint á ferð?”
“Bara þetta, að í fyrramálið ætlar lögregl-
an að finna “Merry Duchess”. Eg heyrði lög-
regluforingjann segja það sjálfan.”
“í fyrra málið, hvað þá?” skrækti kerling-
in. “Eg vona að þeir hafi gaman af leitinni, já
það vona eg sannarlega. “Flytur þú nokkrar
fleiri fréttir, yndið mitt?”
“Mr. Wetherell og þessi langi slöttólfur,
voru úti á höfninni í kvöld. Gamli herramaður-
inn hafði með sér fjölda marga peningapoka, en
peningarnir voru allir falsaðir.”
“Það vitum við líka, vina sæl. Þama skaust
þeim skyrleikurinn, ha, ha!”
Konan hló lengi og illgirnislega. Síðan fór
hún að skera niður tóbak í pípuna sína, alveg
eins og karlmaður mundi gera. Hún reykti mjög
slæmt tóbak og lagði hinn sterka þef af því í
gegn um skráargatið. En unga stúlkan var
auðsæilega mjög óþolinmóð, því hún stóð á
fætur og sagði:
“Sally, hvenær sigla þeir með stúlkuna?”
“Þeir eru farnir góða mín. Þeir fóru af
stað kl. tíu í kvöld.”
“Þegar eg fékk þessa frétt fór hjartað að
slá örar í brjósti mér, og fann eg svo til að eg
gat varla hlustað lengur.
“Þeir voru ekki lengi að mynda sig til þess,”
sagði unga stúlkan.
“Nikola er fljótur að flestu,” svaraði kerl-
ingin.
“Eg vona að Pipa Lannu falli henni vel í
geð, stássrófunni þeirri ama,” svaraði stelpan
illgirnislega. “Jæja, hvar eru peningarnir,
sem hann sagði að eg ætti að fá? Fáðu mér þá,
svo að eg geti komist héðan. Eg fæ fyrir ferð-
ina, ef það kemst upp að eg er úti um þetta
leyti nætur.”
“Voru það ekki fimm pund, sem eg átti að
fá þér?” spurði nomin og stakk hendinni ofan
í vasann.
“Tíu”, svaraði hin yngri hranalega. “Engar
vífilengjur, Sally. Eg veit of mikið um þig til
þess að það borgi sig fyrir þig.”
“Ó, þú veist heibnikið, unginn minn, eða
hvað? Auðvitað hlýtur þú að vita miklu meira
en hún Sally gamla frænka þín, sem auðvitað
hefir aldrei séð neitt. Enn sá þvættingur. Svei
þér!”
“Fáðu mér peningana, segi eg, og láttu mig
svo komast af stað!”
“Auðvitað veist þú miklu meira. Er það
ekki. Hérna er eitt pund handa þér.”
Á meðan þær þrættu um peningana læddist
eg til dyranna. Eg opnaði þær hægt, gekk út og
lokaði þeim gætilega á eftir mér. Svo tók eg til
fótanna og hljóp eftir götunni, sömu leið og eg
var kominn. Eg spurði við og við til vegar lög-
regluþjóna, sem eg hitti og loks komst eg heim,
hoppaði yfir garðmúrinn, smaug í gegnum
gluggann og komst inn í húsið. Eg hafði búist
við að Mr. Wetherell væri sofnaður en mér
til mestu furðu var hann enn á fótum og stóð
hann á stigabrúninni er eg kom.
“Jæja, hvað hafið þér fundið út?” spurði
hann með eftirvæntingu.
“Mjög þýðingarmikil atriði,” svaraði eg.
“En fyrst þetta. Þér skuluð vekja bústýruna
yðar og segja henni að yður sé nær að halda, að
ein vinnukonan sé úti um þessar mundir. Segið
henni að hún skuli ekki nefna yður í þessu
sambandi, en reka stúlkuna úr húsinu fyrir
morgunverð á morgun. Þegar þetta er gert,
skal eg vera búinn að skifta um föt og segja yður
alla söguna.”
Hann fór í áttina til herbergja þjónanna en
eg til herbergis nrúns, og fór í önnur föt. Að því
búnu fór eg inn á skrifstofuna, þar sem eg fann
að beið mín kvöldverður. Eg snæddi hann með
góðri lyst, þvi hin langa gönguför mín hafði
gert mig hungraðan. Rétt þegar eg var að fá
mér hressingu í annað sinnið, kom Mr. Wsther-
ell inn og sagði mér að ráðskonan væri á verði,
og mundi taka móti vinnukonunni þegar húr.
kæmi heim.
“Segið mér nú hvað þér hafið gert,” sagði
gamli maðurinn.
Eg sagði honum nú alt, sem fyrir mig hafði
komið alt frá þeirri stund, sem eg fór að sækja
pípuna mfna og þangað til eg kom aftur úr leið-
angrinum. Hvernig eg hefði elt stúlkuna, lýsti
Sally gömlu fyrir honum og ferð minni heim.
Hann hlustaði á þetta alt með eftirtekt, og þegar
eg lauk máli mínu sagði hapn:
“Álítið þér þá að Dr. Nikola hafi flutt
dóttur mína á þessa eyju, sem þær kölluðu Pipa
Lannu?”
“Já, á því virðist ekki nokkur vafi.”
“Hvað eigum við þá að gera til að bjarga
henni? Á eg að biðja stjórnina að senda fall-
byssubát þangað?”
“Ef yður sýnist svo. En eg fyrir mitt leyti
álit, að við ættum að vinna upp á okkar eigin
spýtur að þessu. Yður langar ekki að koma
neinum slúðurssögum af stað í sambandi við
þetta mál, og munið eftir, að ef þeir handtaka
Dr. Nikola, þá kemst sagan á loft.”
“Hvað ráðið þér mér þá að gera?”
“Eg ráðlegg að leigja litla skonnortu, velj-
um okkur þrjá áreiðanlega menn og siglum svo
til Pipa Lannu. Eg þekki eyjuna vel og það
sem einnig hjálpar okkur er, að eg hefi sigl-
ingaleyfi og skipstjóra próf. Við gætum siglt að
eyjunni eftir að dimt er orðið, vopnað alla menn
vora og farið í land. Eg býst við að þeir hafi
dóttur yðar í haldi í einum kofanna þar, við
umkringjum kofann og björgum henni úr klóm
þeirxa, án þess að hafa mikið fyrir, og það sem
meira er um vert, við komum þessu í kring án
þess að nokkurt hneyksli verði í þessu máli.”
“Eg er algerlega samþykkur yður. Eg held
að þetta sé ágætisráð. Og á meðan þér voruð
að tala datt mér eitt í hug. Gamall vinur minn,
sem McMurtough heitir á slíka snekkju. Eg er
viss um að hann lánar okkur hana eins og í hálf-
an mánuð.”
“Hvar á hann heima?”
“Hérna beint á móti okkur hinu megin við
víkina. Við skulum fara þangað strax eftir
morgunverð, ef yður sýnist svo.”
“Já, það skulum við gera. Eg held að eg
fari nú að reyna að sofa. Eg er alveg uppgefinn.
Þegar lögregluforinginn kemur á morgun, þá
getið þér sagt honum frá þessu ö.llu, en eg hugsa
að bezt væri að biðja hann að segja ekkert um
eyjuna. Ef það kæmist á loft, gætu þeir fengið
aðvörun og flutt hana til annarar eyjar, sem
eigi væri svo auðvelt að finna.”
“Eg skal muna eftir því,” sagði Mr. Wether-
ell. Og svo gekk eg inn í hierbergi mitt, og
þegar eg hafði farið úr frakkanum, fleygði eg
mér ofan í rúmið og sofnaði og svo svaf fram að
fyrstu hringingunni til hádegisverðarins. Baðið
færði nýtt líf í mig, og svo fór eg í hin venjulegu
föt mín og gekk ofan. Mr. Wetherell var í borð-
stofunni ásamt lávarðinum, sem hélt á eintaki af
einu morguniblaði Sydney borgar og virtist
vera í óvenjulegri hrifningu.
“Hérna, Mr. Hatteras,” sagði hann eftir að
hafa boðið mér góðan dag, “er auglýsing sem
snertir yður.”
“Um hvað er hún? Hver er að auglýsa
eftir mér?”
“Lesið það sjálfur,” svaraði hann og rétti
mér blaðið.
Eg tók við blaðinu og rendi augunum yfir
dálkinn, sem henn benti mér á. Þá sá eg svo-
hljóðandi auglýsingu:
Richard Hatteras — Ef þetta skyldi koma
fyrir sjónir Mr. Richard Hatteras á Þórs-
dagseyjunni, Torris sundi, sem nýlega er
'kominn heim frá Englandi, og dvelur senni-
lega í Sydney, þá er hann beðinn um að koma
tafarlaust til skrifstofu lögfræðingafélagsins
Dawson & Gladman í Cartlereagh stræti, mun
hann þar heyra fréttir, sem honum eru hag-
- kvæmar.
Ekki gat neinn vafi verið á að eg var sá,
sem átt var við. En hvað gat þetta þýtt? .—
Hvaða fagnaðar fréttir gátu þeir haft að flytja
mér ,nema það væri fréttir af Phyllis? En
mjög ólíklegt fanst mér, að eg gæti fengið þar
fréttir um athafnir iþorparanna, sem höfðu rænt
henni, því að þetta lögfræðingafélag var mjög
virðingarvert og í miklu áliti að því er Mr.
Wetberell sagði. En ekkert þýddi að brjóta
heilann um þetta og þsesvegna settist eg að
snæðingi. Þegar hæðst stóð á máltíðinni fór
gamli þjónninn út til að vita hver væri að
hringja. Þegar hann kom inrt aftur, sagði hamn
að úti í forstofunni væri maður, sem vildi fá
að tala við mig. Eg bað Mr. Wetherell að af-
saka mig og gekk út.
í frostofunni hitti eg fyrir miðaldra mann,
sem var ræfilslega búinn. Hann hneigði sig
þegar hann heyrði að eg væri Mr. Hatteras og
spurði hvort hann gæti talað við mig augna-
blik. Eg bauð honum því inn í næsta herbergi og
bauð honum sæti.
“Hvað viljið þér mér?” spurði eg þegar
hann hafði fengið sér sæti.
“Erindi mitt er fremur einkennilegt, Mr.
Hatteras. En mætti eg leyfa mér að minnast á
það, eins og til innleiðslu málsins, að þér eruð
mjög órólgeur yfir vissri persónu, sem er horf-
in?”
“Það getið þér gjarnan sagt ef yður sýn-
ist,” svaraði eg.
“Ef einhver gæti leitt yður á spor, svo að
þér gætuð fundið þessa týndu persónu, þá býst
eg við að eg gæti verið yður til gagns,” sagði
hann og horfði á mig með refslegum augum.
“Til mikils gagns,” svaraði eg. “Eruð þér
fær um það?”
“Eg gæti kanske veitt yður dálitla hjálp,”
svaraði hann, “auðvitað með þeim skilningi að
mér væri goldið fyrir ómokið.”
“Við hvað eigið þér með því?”
“Ættum við að segja eins og fimm hundruð
pund? Það er ekki neitt há upphæð fyrir á-
reiðanlegar og góðar upplýsingar. Eg ætti að
krefjast þúsund punda, þegar tillit er t’ekið til
þeirrar hættu, sem eg legg mig í er eg sletti mér
fram í þetta mál. Eg á sjálfur börn og þess-
vegna geri eg þetta.”
“Eg skil það, en leyfið mér að segja yður
að mér finst upphæðin altof há.”
“Þá er eg hræddur um að ekkert verði
úr viðskiftunum. Mér þykir það leiðinlegt yðar
vegna.” '
“Já, það þykir mér líka. En eg vil ekki
kaupa köttinn í pokanum.”
“Ættum við þá að segja fjögur hundruð?”
“ffei, ekki heldur þrjú hundruð, né tvö
hundruð, en eitt hundrað. Séu upplýsingar
yðar einhvers virði, þá er eg ekki ófús að gefa
yður fyrir þær fimtíu pund, en eg gef ekki eyri
meira.”
Þegar eg hafði sagt þetta reis eg á fætur til
að sýna að þessum samræðum væri lokið. En
þá breytti maðurinn strax um framkomu.
“Stærsti galli minn er göfuglyndi mitt,”
sagði hann. “Það setur mig á endanum á höfuð-
ið. Já, þér skuluð fá upplýsingar mínar fyrir
fimtíu pund. Fáið mér peningana og eg skal
segja yður frá því sem eg veit.”
“Nei, alls ekki,” sagði eg, “fyrst verð eg að
heyra hvað þér hafið í fréttum að segja. Treyst-
ið mér. Ef saga yðar er nokkurs vriði, þá skal
eg borga yður fimtíu pund. Jæja, segið af eða
á.”
' “Fyrst verð eg að gera yður það Ijóst, að
eg stóð á horninu á Smith stræti fyrir eitthvað
tveimur kvöldum síðan, og gengu þá tveir menn
fram hjá mér og töluðu saman í ákafa. Annar
þeirra var hér og þreklegur, hinn var væskils-
legur. Aldrei á æfi minni hefi eg séð þorpara-
legri mannkvikindi en þessa tvo. Þegar þeir
gengu fram hjá mér, segir annar joeirra við
hinn: “Vertu alveg óhræddur. Eg skal áreið-
anlega koma stúlkunni á járnbrautarstöðina kl.
8.” Hinn svaraði einhverju, sem eg ekki heyrði,
og svo misti eg sjónar af þeim. En það sem eg
hafði heyrt leið mér ekki úr minni, og þessvegna
gekk eg yfir að stöðinni og var kominn þangað
fyrir þennan ákveðna tíma. Ekki hafði ©g
verið þar lengi þegar minni maðurinn, sem eg
hafði séð á götunni, kom inn í stöðina og fór að
litast um eftir einhverjum. Af svip hans mótti
ráða, að hann var alls ekki ánægður yfir að
félagi hans var þar ekki fyrir. Eimlestin var
reiðubúin að leggja af stað frá stöðinni, og rétt
í því að hún lagði af stað, sá eg hinn náungann
og stúlku, sem hafði þykka slæðu fyrir andlit-
inu, koma inn í stöðina. Litli maðurinn sá þau
og virtist verða mjög glaður við. “Eg hélt að
þið munduð verða of sein,” sagði hann. “Það
var engin hætta á því, sagði hann og stökk inn í
fyrsta floksk vagn, og sagði stúlkunni að hún
skyldi gera hið sama. Það gerði hún líka, «n
eg gat séð að hún var að gráta. Þá seglr mað-
urinn, sem eftir var við þann, sem var í vagn-
inum og hallaði sér út úr glugganum: “Skrifaðu
mér frá Bourke og segðu mér hvemig henni líð-
ur.” “Það getur þú verið viss lun að eg geri,”
svaraði hinn. “Og gleymið ekki að hafa auga á
Hatteras.” “Ó, vertu alls óhræddur um það,”
svaraði maðurinn, sem* varð eftir í stöðinni.
Síðan blés lestin til brottflerðar. Eg flýtti mér
svo í burtu og lét það verða mitt fyrsta verk í
morgun að fara hingað. Nú hafið þér heyrt
upplýsingar mínar, og nú vildi eg gjarna fá fim-
tíu pundin ,sem þér hétuð mér.”
“Bíðið svolítið við kunningi. Saga yðar
virðist vera mjög góð. En mig langar samt að
spyrja um fáein atriði. Hafði stóxi maðurinn,
sem flerðaðist til Bourke, mikið ör yfir vinstra
augað?”
“Já, þegar þér minnist á það, þá man eg
eftir að hann hafði það, en eg gleymdi að minn-
ast á það.”
“Það var þá hann! En eruð þér viss um
að þetta var Miss Wetherell? Munið eftir að
hún hafði þétta slæðu fyrir andlitinu. Gátuð
þér séð hvort hár hennar var svart eða brúnt?”
“Það var mjög dökt en ekki gat eg séð ná-
kvæmlega litinn á því.”
“Þér eruð viss um að það var dökt á lit-
inn?”
“Já, alveg hand viss. Ef þér óskuðuð þess,
þá gæti eg lagt eið út á það fyrir réttinum.”
“Þetta er alt saman ágætt, vegna þess, að
það sannar mér að öll saga yðar er uppspuni.
Flýtið yður burt úr þessu húsi, annars fleygi eg
yður út, óþokkinn yðar! Mig langar til að taka
svo í lurginn á yður að þér munið eftir því alla
æfi.”
“Reynið ekki slíkar vífilengjur við mig
Fáið mér fimtíu pundin mín!”
Að svo mæltu dró hann upp skambyssu úr
vasa sínum og miðaði henni á mig. En eg greip
um úlnlið hans áður en hann fengi meira að
gert, og tók skambyssuna af honum, og sló hann
svo að hann slengdist flatur ofan í gólfið.
“Þorparinn yðar!” hrópaði eg, “hvað haldið
þér að eg ætti að gera við yður. Dragnist á
fætur og flýtið yður út úr húsinu áður en eg
sparka yður út úr því.”
Hann skreiddist á fætur og fór að dusta af
fötum sínum.
“Eg vil fá fimtíu pundin mín,” sagði hann.
“Þér skuluð fá meira en þér óskið,” sagði eg
og greip í hálsmálið á honum, dró hann gegn
um herbergið og forstofuna, og til mestu undr-
unar gamla þjóninum, setti eg fótinn svo ær-
lega í bakhluta hans að hann valt niður tröpp-
urnar og lá eins og drusla úti á stígnum.
“Heilla karlinn!” sagði eg. “Bíðið bara
eftir þangað til eg kem út, þá skal eg gefa yður
ærlega ráðningu, því megið þér treysta.”
"* Eg gekk svo aftur inn í borðstofuna, án þess
að hugsa framar um hótanir hans. Þeir Weth-
erell og Beckenham höfðu báðir séð það frá
gluggunum, sem greðist mieð okkur, og spurðu
mig nú um það. Eg sagði þeim frá því í stuttu
máli, hvað maðurinn hafði sagt mér, og sýndi
þeim fram á hversu mikil fjarstæða lygar hans
höfðu verið. Mr. Wetherell reis nú úr sæti
sínu.
“Eigum við nú að fara og tala við Mr. Mc-
Murtough?”
“Já, það verðum við að gera,” svaraði eg.
“Eg skal vera tilbúinn jafnskjótt og þið verðið
það.”
Stundarfjórðungi síðar sátum við í dag-
stofu Mr. McMurtoughs og biðum þess að fá
að tala við hann. Tíu mínútum síðar tilkynti
þjónn okkar, að hann vildi finna okkur, og
fylgdi okkur inn í herbergi hans. Við hittum
þar smávaxinn, gráhærðan mann, mjög góðleg-
an og fullan af lífi og fjöri. Hann tók við Mr.
Wetherell sem gömlum vini og við vorum kynt-
ir fyrir honum.
“Leyfðu mér að kynna þig vinum mínum,
Mr. McMurtough,” sagði Mr. Wetherell —
Markgreifinn af Beckenham og Mr. Hatteras. ’
Hann heilsaði okkur með handabandi, og
Mr. Wetherell tók að segja frá ernidinu. Niður-
staðan varð sú, að Mr. MoMurtough var sam-
þykkur ráðagerð okkar, og sagði að sér væri
ánægja að lána okur snekkjuna í slíka flerð.
“Eg vildi að eg gæti farið með ykkur,”
sagði hann, “en því miður er mér það ómögu-
legt, en skipið er ykkur velkomið. Eg skal
strax senda boð niður að höfninni, að það sé
búið undir ferðina og geti lagt af stað í dag. Þið
sjáið um vistirnar, eða á 'eg að gera það?”
“Við skulum sjá um það alt saman,” sagði
Mr. Wetherell. “Eg borga auðvitað allan kostn-
aðinn.”
“Eins og þér sýnist gamli vinur, ’ svaraði
McMurtough.
“Hvar liggur skipið?” spurði Wetherell.
Eigandinn gaf okkur fréttir um það, og
þegar við höfðum þakkað honum innilega fyrir,
förum við til að skoða skipið. Það var fullgert
skip, eitthvað hundrað smálestir að stærð og
ágætis skip í alla staði. Við fengum okkur bát
og rierum út að því. Skipstjórinn var í káetu
sinni, er við komum um borð og sagði Mr. Weth-
erell honum erindi okkar og fókk honum bréf
eigandans. Hann las það og sagði svo:
“Eg er fús að þjóna yður herrar mínir. —
Samkvæmt bréfi eiganda má engan tíma missa,
og með yðar leyfi ætla eg að gefa skipanir um
að farið sé að undirbúa ferðina tafarlaust.”
“Pantið öll þau kol, sem þér þurfið og segið
britanum, a hann kaupi alt sem þarf. Allir
reikningarnir verða sendir mér.”
“Það skal verða gert, Mr. Wetherell. —
Hvenær verið þið tilbúnir?”
“Strax og þér eruð það. Gæti það orðið
síðari hluta dagsins í dag?”
“Það verður örðugt, en eg skal gera alt,
sem eg get. Það megið þér vera vissir um.”
“Já, því trúi eg. Það er líka mjög þýðing-
armikið að við komumst sem fyrst af stað. Nú
ætlum við að fara í land og kaupa ýmislegt.
Þjónar mínir munu síðar flytja farangur okkar
um borð.”
“Eg skal láta gera klefana reiðúbúna fyrir
ykkur.”
Því næst fórum við frá borði og rerum í
land. Er við stigum í land spurði Mr. Wetherell,
hvað við ættum helzt að gera.”
“Væri ekki bezt að fara ypp í bæinn og
kaupa riffla og skotfæri? Við getum látið senda
þetta strax um borð, og spara þannig tímann.”