Heimskringla - 30.01.1946, Blaðsíða 2

2. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. JANÚAR 1946
Gullbrúðkaupsfrétt frá Vancouver, B. C.
Miðvikudagskvöldið, þann 24.
okt. (s. 1.) 1945, héldu þau sæmd-
arhjónin Jón Elías Jóhannsson
Straumfjörð og kona hans Ingi-
ríður Jónsdóttir, fimtíu ára
hjónabands afmæli sitt; sem
venjulega er nefnt gullbrúðkaup.
Þau höfðu gift sig þ. 24. okt.
1895 hjá föður hans, í Engey í
Nýja Islandi. Séra Oddur V.
Gíslason var þá sóknarprestur
þar í bygð og gifti hann þau.
Forstöðufólkið, sem stóð fyrir
þessu samsæti, voru aðallega
fjórir synir þeirra og eiginkonur,
og aðrir ættingjar. Nöfn sona
þeirra eru sem hér segir: Jóhann,
gullsmiður og verzlunarmaður í
Seattle, Wash.„ og Jón, læknir
í Astoria, Calif., og Halldór, fiski-
kaupmaður hér í borginni, og
Júlíus, sem er aðstoðarmaður
hans við fiskiverzlunina og er
hann yngstur af bræðrunum. —
Allir eru þeir giftir og þrír þeir
eldri eiga íslenzkar konur, en sá
yngsti canadiska; um nöfn á kon-
um þeirra, er mér ókunnugt um,
en að mínu áliti eru þær allar
hver annari vænni og fallegri.
Og þær íslenzku tala móðurmál
sitt með ágætum framburði, eins
og eiginmenn þeirra, þegar þess
gerist þörf, eins og t. d. í þessu
samsæti.
4
En eg þykist vita, að í dag-
legu heimilish'fi og búsýslustörf-
um, sé ensk tunga aðal málið.
Áðurnefnt forstöðufólk, fyrir
þetta samsæti, hafði tekið á leigu
sameignar nábúa fundarhús, —
(community hall) við Lilloett
stræti, sem er aðeins um 5—6
hundruð fet frá heimili þessára
hjóna. í>au eiga ljómandi snot-
urt nýtízku hús að 3103 E. Geor-
gia stræti i suðaustur hluta bæj-
arins.
iEn hús þeirra hefði ekki rúm-
að allan þann mannfjölda, sem
vitanlegt var fyrirfram, að
mundu verða viðstaddir, til að
heiðra þau með nærveru sinni
og hamingjuóskum þetta á-
minsta kvöld, í tilefni af 50 ára
hjónabands afmælinu.
Samsætið byrjaði kl. 8 e. h,
og voru þá flestir aðkomugestir
mættir, á að gizka um hundrað
og fimtíu manns. Og við svona
tækifæri er auðvitað sjálfsagt að
hafa prest til að endurnýja 50
ára gamlan hjónasáttmála og
biðja þeim blessunar til æfiloka.
Og þetta embættisstarf fram-
kvæmdi hinn velþekti frjáls-
trúarprestur, séra Albert Kristj-
ánsson frá Blanie, Wash.
Hann hafði ennfremur verið
boðinn og beðinn að vera veizlu-
stjóri og framsögumaður allra
móta um tilhögun á skemti-
skránni, sem var bæði f jölbreytt
og ánægjuleg í alla staðx, í
söngvurh og ræðum og rausnar-
legum veitingum í mat og diykk.
Eins og alsiða er, sátu gull-
brúðkaupshjónin í öndvegi, og
synir þeirra fjórir til beggja
handa, ásamt konum þeirra og
dætrum. Einnig bróðir gull-
brúðgumans — Jóhann Straum-
fjörð og kona hans Björg Kristj-
ánsdóttir. Hún var skólakennari
í. Nýja Islandi áður en þau gift-
ust 14. júlí 1895, og áttu þau gull-
brúðkaupsafmæli s. 1. sumar í
Blaine, Wash., eins og getið var
um í íslenzku blöðunum ekki
alls fyrir löngu.
Þegar allir bekkir í salnum
voru orðnir alskipaðir með
veizlugesti, sagði séra Albert
samkomu þessa setta, og ávarp-
aði svo afmælishjónin með ham-
ingjuósk um framtíðar ástsælt
hjónaband um mörg ókomin ár.
Og þessa ósk sagðist hann bera
fram í nafni allra viðstaddra,
bæði vandamanna og vina. Þar
næst bað hann alla að rúsa á fæt-
ur, og syngja hinn alkunna brúð-
kaupssálm, “Hve gott og fagurt
og indælt er”. Að söngnum lokn-
um settist fólk aftur í sæti, en
séra Albert flutti þar næst langa
og snjallorða ræðu til afmælis-
hjónanna sem hann sagðist hafa
Jón E. Straumf jörð og Ingiríður Jónsdóttir Straumf jörð
Ávarp f rá Lundarbúum í Manitoba
til
Ingiríðar og Jóns E. Straumfjörð
A GULLBRÚÐKAUPSDAGINN
24. OKTÓBER 1945
“Vinir aldrei vinum gleyma.”
Þótt fjöll og firnindi hamli vinum ykkar og fyrver-
andi nágrönnum í Lundar-bygðinni, að sitja gullbrúð-
kaupið, sendum við ykkur hjartans kveðjur að austan.
Við sjáum ykkur í anda þegar sól sígur til sævar, og
kveldgeislarnir krýna hin silfurhærðu höfuð þeirra, sem
um hálfrar aldar skeið hafa með trúmensku saman unnið
og saman notið þess blíða og stríða, sem Drottinn gaf
ykkur til þroska og gæfu, á margbreytilegum æfiferli.
Þetta ljósskeyti ber ykkur kærleiks kveðjur og þakkarorð
frá lífsins herra fyrir vel unnið æfistarf.
Megi þeir geislar breiða birtu og yl inn í kveldkyrð
ellinnar. Það er einlæg ósk okkar allra, sem einnig höfum
svo margs að minnast og fyrir svo margt að þakka frá
samveru árunum.
Björg og Björn Björnsson
Sigríður og Sigfús Borgfjörð
Sveinrún og Albert Einarsson
Guðrún og Ágúst Eyjólfsson
Kristiana og Kristján Fjeldsted
Laufey og Clifford Harris
Steinunn og Jón Kristj'ánsson
Margrét og Daniel Líndal
Emily og Sigfús Jóhannsson
Helga og Jón Jóhannsson
Sigrún og Jón Jóhannsson
Ingibjörg og Jón Sigurðsson
Eiríkur Scheving
þekt og kynst, um fjölda mörg
I ár, á æskustöðvum sínum og
| þeirra, austur í Nýja Islandi, og
í Lundar-bygðinni í Manitoba.
Séra Albert talaði bæði á ís-
lenzku og ensku, sökum þess að
sumt af yngra fólkinu er ekki
nógu vel mentað á móðurmáli
sínu, íslenzkunni, svo það skilji
til hlítar íslenzkar ræður. Næst
á skemtiskránni Voni þrjár ung-
ar stúlkur, með fíólínspil og ein-
söngva á ensku máli. Fyrst var
Beverly Clark, aðeins 9 ára
gömul, með fíólín solo, regluleg-
ur snillingur í íþeirri ment, og
var hún kölluð upp tvisvar eða
þrisvar við dynjandi lófaklapp.
Faðir hennar er enskur en móð-
irin þýzk; foreldrar hennar enx
nágrannar og kunningjafólk
brúðhjónanna.
Þessu næst kallaði veizlustjóri
á Unni Jóhannsdóttir (gullsmiðs)
með einsöng (solo) og varð hún
að syngja í annað sinn, við ágæt-
is orðstír. Næst söng önnur ung
! stúlka solo, hún heitir Dorothy
Thordarson, bróðurdóttir Önnu,
konu Halldórs Straumfjörðs, og
fórst henni það prýðilega og varð
hún einnig að syngja í annað
sinn eins og hin.
Næst kallaði séra Albert á
unga stúlku með fíólínspil (solo).
Hún heitir Marjory Luft, og er
móðir hennar íslenzk og heitir
Guðrún Þuríður, venjulega köll-
uð Edith; hún er dóttir Stefáns
Andersonar húsasmiðs, sem lengi
átti heima í Winnipeg; hann var
bróðir Williams (Guðm.) Ander-
son, sem dó hér í Vancouver fyr-
ir mörgum árum síðan. Og móð-
ir hennar hét Arnfríður og var
hún systir Ingiríðar konu Jóns
Straumfjörðs. Hún er sömuleið-
is dáin fyrir ótal ánim 9Íðan. En
í Stefán er enn lifandi einhver-
staðar uastur í íslenzku bygðun-
um í Manitoba.
Þessi unga stúlka er efni í af-
burða snilling í hljómfræðis og
bogalistinni, sem vakti mikla
hrifningu og aðdáun allra til-
heyrenda, enda er sú gáfa henni í
blóð borin í móðurættina, þar
sem afi hennar, Stefán Ander-
son og Guðm. (sál.) bróðir hans
voru báðir fíólín spilarar, og
söngfróðir og skemtu oft löndum
sínum með hljómleikum á yngri
árum sínum austur í Winnipeg.
Stúlka þessi var kölluð upp
þrisvar sinnum, og aldrei ætlaði
xófaklappi fólksins að linna að
endingu, í þakklætisskini fyrir
framkomu hennar og listfengi í
tónleikunum, því öll voru lögin
sem hún spilaði eftir heimsfræga
tónsnillinga.
Næstur á skemtiskránni var
Elías Breiðfjörð frá Blaine, með
tvo einsöngva; hann er sömu-
leiðis snillingur í söngmentinni.
Fyrst söng hann á íslenzku okk-
a.r alkunna kvæði, eftir skáldið
Þorst. Erlingsson, “Sú rödd var
svo fögur svo hugljúf og hrein”,
og ennfremur annan söng á
ensku máli, en eg man ekki nafn
á honum, en einróma þakklæti á-
heyrenda fékk hann að launum,
enda er hann einn af okkar
snjallari söngmönnum í okkar
bygðarlögum.
Að öllum þessum hljómleikum
og söngvum enduðum, stóð sam-
sætisstjóri, séra Albert upp, og
bauð öllum sem vildu, að taka tiL
máls og ávaipa afmælisbrúð-
hjónin, og fyrstur til þess varð
Archibald Orr, byggingameistari
hér í borginni. Hann er íslenzk-
ur í móðurætt, en faðir hans var
enskur og mun hann hafa verið
uppalinn í Nýja íslandi. Móðir
hans heitir Sigrún og er nú 86
ára gömul og er hún til heimilis
hjá syni sínum og tengdadóttur,
sem er alíslenzk og heitir Þóra
Sigurðardóttir og er bæði falleg
og væn eiginkona og prýðilega
skynsöm og vel máli farin á
mannamótum, og skipaði hún
forsæti ekki alls fyrir löngu í
kvenfélaginu “Sólskin”, sem
frægt er orðið hér okkar á meðal.
Núverandi forseti “Sólskins” er
húsfni Matthildur, kona Carls
Friðrikssonar. Hún er systir frú
R. Pétursson ój* ungfirú Hlað-
gerðar Kristjánssonar í Winni-
P£S-
Archibald Orr talaði á báðum
málunum, ensku og íslenzku, en
tamari er honum ensk tunga, sem
eðlilegt er, þó hann lærði móð-
urmál sitt ungur í heimahúsum,
en enskuna í skóla. Hann hafði
margt fallegt og gott að segja
um brúðhjónin, af gamalli kynn-
ingu af þeim þar austurfrá og
öllu þeirra fólki. Hann gerði
ræðum sínum góð skil með
fyndni og fjöri, sem honum er
lagin. Og fékk hann óspart lófa-
þakklæti hjá öllum tilheyrend-
um.
Næsti ræðumaður var Jón H.
Johnson frá New Westminster,
og fórst það snildarlega. En
hann flutti ræðu sina á íslenzku
ræða hans var að mestu leiti
andlegs efnis, bæði skynsamleg
og lífræn um mannlíf vort í heild
sinn hér á jörðu, enda er hann
sálarfræðingur og sterkur anda-
rannsóknar trúmaður, og sér-
staklega fróður í þeirri fræði-
grein, á sama tíma sem hann er
drengur góður, og ágætur Islend-
ingur. En samt er hann stund-
um misskilinn af almenningi,
eins og svo margir aðrir sem
nýjar stefnur boða, sem ekki eru
veraldarlegs eðlis, og þessvegna
naumast í samræmi við tuttug-
ustu aldar menninguna, t. d.
gullkálfinn og herguðinn. Að
ræðu sinni endaðri fékk hann
einróma þakkir eins og allir aðr-
ir sem skemtu gestunum.
Næsti ræðumaður var bróðir
brúðgumans, Jóhann J. Straum-
fjörð frá Blaine, Wash. Hann
byrjaði ræðu sína með hamingju-
óskum til heiðursgestanna, bróð-
ur síns og konu hans, ásamt sona
þeirra og eiginkvenna og barna.
Hann sagðist álíta að þau hefðu
ávalt lifað farsælu hjónabands-
lífi, og getið sér góðan orðstír
hvar sem þau í bygð voru bú-
sett, og á margan hátt mættu
þau teljast hamingjusöm, og
sómi sinnar ættar fram á þenn-
an dag. Auðvitað sagðist hann
vita, að oft hefðu þau mætt ýmis-
konar erfiðleikum og jafnvel
eignatjóni á sínum fyirstu frum-
býlisárum í Mikley — eins og
margir fleiri af okkar eldxa land-
námsfólki hér í álfu. Að end-
ingu sagði hann, að á þessum
hamingjusama hátíðisdegi, í
minningu um 50 ára hjónaband
mættu þau vel una hag sínum,
þar sem þau væru efnalega sjálf-
stæð, og andlega og líkamlega
hraust og heilbrigð, og umkringd
vandafólki og vinum.
Þegar Jóhann tók sæti sitt,
stóð upp kona hans, frú Björg
(Bella) og ávarpaði afmælishjón-
in í sama anda og maður hennar,
með þakklæti til þeirra fyrir
liðnu árin, og lukkuósk um
bjarta og langa lífdaga í fram-
tíðinni.
Frú Björg er vel máli farin,
enda vel mentuð og var skóla-
kennari á sínum æskuárum.
Hún er mikilhæf kona, stjórn-
söm og sístarfandi innan sem
utan heimilis síns, og alstaðar
sjálfkjörin í öll velferðarmái til
framkvæmda í sinni bygð.
Eftir nokkra mínútna hlé, stóð
gullafmælis brúðguminn upp og
flutti mjög hjartnæma þakklæt-
isræðu til allra ástvina sinna og
boðsgestanna, fyrir að heiðra sig
og konu sína með lofræðum og
gjöfum, sem voru bæði margar
og merkar. Hann sagði að þessi
kvöldstund mundi verða sér og
konu sinni minnisstæð til æfi-
loka. Er hann hafði sæti tekið,
stóð gullafmælisfrúin upp og
hélt snjalla ræðu, mjög svo við-
kvæma og velhugsaða til allra
viðstaddra. En þó sérstaklega
til sona sinna og barnabarna, og
annara ættmenna, sem aðallega
hefðu staðið fyrir þessu indæla
og ánægjulega samsæti hér í
kvöld, sér og bónda sínum til
heiðurs um ljúfar og ástkærar
endurminningar um giftingar-
daginn fyrir 50 árum.
Hún sagði mér seinna, að
aldrei fyr hefði hún haldið ræðu
á opinberum mannfundum, og sé
það satt, þá tókst henni þessi
fyrsta tilraun ágætlega að allra
dómi.
Þessu næst tóku til máls þrír
af sonum þeirra, í þeirri röð sem
hér segir: Jóhann, Dr. Jón og
Halldór. Og fluttu þeir hver um
sig yndislega hjartnæmar og vel
hugsaðar ræður, með hamingju-
óskum til foreldra sinna, og sem
þakklætisvott fyrir ást þeirra og
umhyggju fyrir að koma þeim til
menta og vellíðunar, á æskuár-
um sínum. Og sögðust þeir biðja
guð að launa þeim, alla þeirra
föður og móður ást og umhyggju
til æfiloka.
Þegar hér er komið sögu, var
skemtiskráin á enda. En þá komu
ótal yngismeyjar með silfur-
bakka ií höndum og glóandi rauð-
vínglös til útbýtingar til allra,
og reis þá alt fólk úr sætum til
drykkjar, og til að segja “skál”
til brúðhjónanna og óska þeim
til hamingju. Þessu næst út-
býttu frammistöðu stúlkurnar
matar og sælgætis diskum og
kaffibollum til allra þar sem þeir
sátu, því engin langborð voru í
salnum, og urðu víst allir vei
mettir, því rausnarlega var veitt,
og allir voru réttiirnir fram-
reiddir og tilbúnir samkvæmt ís-
lenzkri venju og mælikvarða.
Næst á dagskrá var brúðar-
kakan, sem stóð á borði fyrir
framan öndvegispallinn, og var
hún mesta gersemi á að líta,
skreytt með gulldregnum borð-
um og logandi kertaljósum.
Og nú reis gullafmælis brúð-
urin úr sæti til að skera kökuna
í hundrað og fimtíu stykki, svo
allir viðstaddir fengju sinn skerf
af henni, og áðurnefndar-frammi
stöðu stúlkur sáu um það að allir
fengju eina sneið af brúðarkök-
unni.
Næst voru brúðargjafirnar af-
hjúpaðar og afhentar afmælis-
hjónunum í hásætinu. Og voru
það mestu drýgrpiir á að líta:
frá sonum þeirra tveir gullhring-
ir með nöfnum þeirra í skamm-
stöfun, sömuleiðis stofulampi og
stór stöfuspegill og eitt hundrað
dalir í jpeningum, samskot frá
ættingjum þeirra og vinum.
Þegar afmælishjónin höfðu í
sameiningu þakkað fyrir gjafirn-
ar buðu þau öllum sem vildu
kpma til að skoða þessa skraut-
gripi, og risu þá allir upp úr sæt-
um til þess, og til að taka í hend-
ur á heiðursgestunum með þakk-
læti fyrir þetta skemtikvöld, og
alla umliðna viðkynningu fyr og
síðar.
Þar sem nú var komið fast að
miðnætti fór fólk að týgja sig til
heimferðar, og þessu ánægju-
lega samsæti var lokið.
Athugasemd: — Tvö ham-
Lítið ávarp
til hjónanna
Jóns E. Straumfjörð og Ingu konu hans
A 50 ARA GIFTINGARAFMÆLI ÞEIRRA
Kæru vinir:
Fimtíu ár eða hálf öld er nokkuð langur tími og margt
ber við á því tímabili, en það er ekki langt þegar litði er
til baka og það exrekki langt fyrir þá sem elskast innilega
og bera byrði lífsins hvert með öð.ru með fagnaðargeði og
taka hverju sem að höndum ber með stillingu. Því þó
sólin skíni oft gla-tt, þá eru þó flestir varir við að stundum
kemur hregg og hníð og það dregur fyrir gleðisól lífsins.
Það hafið þið góðu hjón reynt ekki síður en aðrir —
samt eruð þið nú hér eftir öll þessi ár með gleðibros á
andlitum ykkar. Mig furðar reyndar ekkert á því þegar
þið lítið yfir allan hópinn af vinum og vandamönnum
ykkar, sem eru allir glaðir að vera með ykkur og allir
vinirnir sem ekki geta verið hér með ykkur í kvöld, en
senda ykkur hlýjar hugsanir. Allir þessir vinir vilja
gleðjast með ykkur og þakka fyrir samfylgdina.
Kæri frændi minn Jón, eg get ekki gengið framhjá
því að minnast á þína góðu konu sérstaklega. Mikill láns-
maður varst Iþú þegar þú náðir ást hennar. Þú hefðir
hvergi getað fengið betri samfylgd á lífsleiðinni. Hún
hefir alið þér indælu drengina ykkar og hjálpað þér til
að ala þá upp svoleiðis að þið megið vera stolt af þeim.
Hún hefir alstaðar komið fram til góðs þar sem hún hefir
náð til, sérstaklega þeim sem hafa orðið undir í lífsbar-
áttunni. Það hefir þú vinur minn líka gert, sá sem
dæmir rétt metur það sem vel er gert. Það sem er
gert af mannkærleika en ekki til að sýnast fyrir mönn-
um. Því mun faðir lífsins ekki gleyma.
Eg þakka ykkur fyrir öll gæðin til mín og minna.
Börnin mín þakka ykkur fyrir sig og föður þeirra. Megi
friður guðs vera með ykkur nú og alla tíma.
A. G. Breiðfjörð