Heimskringla - 30.01.1946, Side 4

4. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. JANÚAR 1946
Ircimskrinpla
(StofnwB 1SS«)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsimi 24 185
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyriríram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Wimnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
Þriðja bráf til A. G. Breiðf jörðs
frá J. M. Bjamasyni
WINNIPEG, 30. JANÚAR 1946
£n hvað er um bóndann?
í>að er oft lof sungið cafiadiskri þjóð fyrir þátttöku hennar í
stríðinu heima fyrir, — ekki sízt verksmiðjuiðnaði landsins. En
hvað er um bóndann? Skýrslurnar um það, sem sent hefir verið
af matvælum héðan til Evrópu á stríðsárunum, bera vitni um
starf hans. Það er undravert hverju hann hefir getað afkastað,
þessi sex stríðsár, án allrar vanalegrar aðstoðar. Hann hefir ekki
getað lagt starf sitt til hliðar klukkan fjögur eða fimm daglega,
með öðrum eins afköstum, eins og bæjarmanna er siður.
Skýrslur frá Ottawa sýna, að yfir hálf fjórða biljón punda af
kjöti var sent á stríðsunum til Evrópu, talið upp til desember-
mámaðar 1945. Mjög mikið af þessu var reykt svínakjöt (bacon
and ham), en 72 miljón pund voru beinalaust nautakjöt og 10
miljón pund lambakjöt og 121 miljón pund af könnu- ieða niður-
soðnu kjöti.
í viðbót við þetta, var óheyrilega mikið sent af eggjum,
hænsnum og tilbúinni kornvöru (cereal).
Viðurkenninguna fyrir þetta mikla afreksverk eiga aðallega
350,000 bændur í vesturfylkjum Canada. Og samt var talað um
næstu 10 árin á undan stríðinu, að búnaður í vesturlandinu væri
úr sögunni eða kominn í þá hnignun, að einsksisverður væri. Fékk
bóndinn oft að heyra, hjá stóriðju-bröskurum og bæjarlýð, að
hann kynni ekki að búa.
Búnaðurinn getur auðvitað verið fullkomnari en hann oft er.
Bóndanum getur einnig oft yfirsézt. En oftast mun það vera
öflum að kenna, sem hann á ekki yfir að ráða, sem skakkaföll hans
stafa af. Arðurinn af vinnu hans, er og oft minni gerður en sann-
gjarnt er af þeim, sem yfir fjármagni og viðskiftum ráða og spá-
kaupmensku reka í sambandi við framleiðslu bóndans, eins og
kornsölu t. d., eina helztu lífsbjörg manna um allan heim.
Það er í þessu stríði, sem það hefir orðið mönnum undrunar-
efni út um allan heim, hverju canadiski bóndinn hefir orkað.
Menn geta ekki komið auga á nein hliðstæð dæmi því.
Á einni jörðinni eftir aðfa, voru bændasynirnir kvaddir í.
stríðið. Um verkafólk í þeirra stað var ekki að tala. Foreldrarnir
einir og oftast háaldraðir, hafa orðið að reka búnaðinn. Ljósa
daga qg dimmar nætur hafa þeir víÓa orðið að þræla við vinnuna
einir, sjö daga vikunnar árið út og árið inn. Það voru engir stjórn-
areftirlitsmenn sendir út af örkinni til að rannsaka, hvort að hinn
langi vinnutími bóndans og konunnar, væri vinnuþoli þeirra og
kröftum um megn. Ónei. Þau leituðu sér ekki læknisvottorðs um
það. Þau unnu bara án þess að horfa í erfiðið. Nú er hægt að
gera upp reikninginn á bókunum yfir starf þeirra. Þeir hafa með
því bjargað heiminum frá einu hinu ægilegasta og víðtækasta
hungri, sem nokkru sinni hefir verið horfst í augu við. Það hefir
að vísu víðar en hér verið lögð hönd að því verki. En í hlutfalli
við tölu bænda í Vestur-Canada, sem að þessu unnu, er engirin efi
á að hlutur þeirra er stór og með fleiri hundruð mæla hveitis ár-
lega aukreitis alt stríðið, ef til vill hinn stærsti, hvar sem leitað er.
HIRÐISBRÉF
séra Sigurgeirs Sigurðs-
sonar, biskups
Stuttu eftir að hann var orð-
inn biskup yfir Islandi, gaf séra
Sigurgeir Sigurðsson út hirðis-
bréf til presta og prófasta á Is-
landi, sem var mjög merkilegt
skjal. Það var ekki aðeins á-
minningar skjal til prestastétt-
arinnar á Islandi, en einnig yfir-
lýsing biskups sjálfs um skoðun
hans á ýmsum málum kirkjunn-
ar, og þ. á m. á trúaratriðunum
og kirkjukenningunum. Ritað
hefir verið um hirðisbréfið, eða
um atriði úr því bæði í blöðum
heima á íslandi og hér vestra.
Mörgum hefir verið forvitni á
að sjá þetta merkilega bréf og
innihald þess með eigin augum,
en af eðlilegum ástæðum hefir
almenningi ekki veizt það tæki-
færi. En nú er bréfið komið út
á prent eftir tilhlutun kostnað-
armanns hér vestra og með sér-
stöku leyfi biskupsins.
Þegar biskupinn var. hér á
ferð, fyrir tveimur árum, var
minst á hirðisbréf hans á vina-
fundi, og um hve æskilegt það
væri að menn vestan hafs fengi
að sjá það. Biskupinn gekst að
því, og gaf þeim manni sem varð
kostnaðarmaður að útgáfu þess,
skriflegt leyfi til að “.. . gefa það
út, láta birta það eða útbreiða
meðal Islendinga í Vesturheimi,
á þann hátt sem hann telur hag-
kvæmast og heppilegast.” Þessi
maður var forseti Sambands-
safnaðar í Winnipeg, hr. Berg-
thór E. Johnson.
Bréfið er nú komið út, með
mynd af sérq, Sigurgeiri, með
leyfisbréfi hans til Mr. Johnson,
og með inngangi rituðum af Mr.
Johnson, útgáfufyrirtækinu til
skýringar.
1 hirðisbréfinu ræðir biskup-
inn mörg mál, en þó aðallega
vandamál þjóðkirkjunnar á Is-
landi, athafnir hennar, siði og
venjur, framkómu presta, starf
þeirra o. s. frv. En kaflinn sem
vekur án efa mesta athygli
manna hér vestra, er sá sem tek-
ur til íhugunar trúaratriðin,
skoðun manna á biblíunni, á
Jesú, á játningarritunum og
fleiru líku efni. Og er menn
lesa þennan kafla, getur þeim
ekki annað en fundist að hirðis-
bréf biskupsins vera einn af hin-
um merkustu atburðum sem átt
hafa sér stað á íslandi í seinni-
tíma trúarsögu þjóðarinnar. Það
er ákveðin frjálstrúaryfirlýsing,
sem engin verður í efa um að
hvert stefnir, og segir skilið með
öllu við hina gömlu, ofstækis-
fullu, blindu trú, sem menn hafa
fest trygð við á öllum tímum og
meðal allra þjóða.
Biskupinn segir t. d.: “Eg tel
það rétt, að kirkjan sé vel á
verði gegn ofstæki í trúarefn- KUNNING JABRÉF
um.” “Hávaðamenn og ofstæk-j -------
ismenn í trúarefnum hafa aldrei
átt ómgrunn í hugum íslenzkra
manna. ... Eg tel það gæfu hinni
íslenzku þjóð, hve blessunarlega
hún hefir verið laus við ofstækis-
fulla sértrúarflokka. Vegna hinn-
ar frjáislyndu kirkju hefir frjáls
hugsun í trúarefnum þróast í
þessu landi. Islenzk hugsun þol-
ir ekki fjötur, sem betur fer.”
Það eru sumir sem munu finn-
ast að biskupinn fari of langt
í frelsisyfirlýsingu sinni. En
aftur á móti eru þeir til, sem
hefðu viljað að hann færi enn
lengra en hann gerir. En að hann
hafi gefið ákveðið svar og ótví-
rætt, þeim sem eru enn aftur-
halds og þröngsýnismegin í trú-
arefnum, getur engin efast um,
og verður það mörgum íslend-
ingum vestan hafs mikið gleði-
efni er þeir lesa og athuga hirð-
isbréf hans, sem hver maður ætti
að gera.
Marga markverða kafla mætti
taka eftir biskupinn, sem dæmi
þess hve frjáls og umburðar-
lyndur og víðsýnn í skoðun hann
er. En þá geta menn lesið í bréf-
inu með eigin augum. Aðeins
einn kafla mætti samt taka, sem
dæmi þess anda og hugsunar-
hátts sem ríkir hjá hinum góða
manni sem skipar æðstu stöðu,
kirkju og safnaðalífs á íslandi.
“Eg veit, að það eru til menn,
sem leggja svo mikið upp úr
sérstökum skilningi á öllum
þessum atriðum, (yfirnáttúrlega
fæðing, Messíasartign, og frið-
þæging Krists) að þeir telja þau
aðal atriðin, já einhver stærstu
sáluhjálparatriðin. — Sýknt og
heilagt spyrja þeir um afstöðu
einstaklingsins til vissra kenni-
setninga, og ef þeim fellur ekki
sú afstaða, þá hika þeir ekki við
að dæma af bróður sínum kristið
nafn! Guð forði íslenzku kirkj-
unni og íslenzku prestastéttinni
frá að setja sig í það dómarasæti.
Dæmið ekki, svo að þér verðið
ekki dæmdir’.”
Marga mun fýsa að eignast
þetta bréf, sem er hvatning til
prestastéttarinnar á Islandi og
trúarlyfirlýsing biskups sjálfs.
Laglega er gengið frá því í þess-
ari endurprentaðri útgáfu. Það
er í smáu broti, og er 67 blaðsíð-
ur á stærð, með mynd af biskup-
inum fremst. Það er prentað
hjá Viking Press Ltd.
Mr. Johnson á miklar þakkir
fyrir að kosta endurprentun á
bréfinu. Það verður biskupin-
um að gleðiefni að fá slíkan
mann í lið með sér, sem gerir
það mönnum hér vestra mögu-
legt að eignast eintak af hirðis-
bréfi hans.
Það fæst í bókabúð Davíðs
Björnssonar. P. M. P.
TIL EIRÍKS SCHEVINGS,
LUNDAR, MAN.
Hann hefir verið bindur frá
æsku en er í raun og veru frá-
bærilegum hæfileikum gæddur.
Hagur svo fáir sjáandi geta fram-
leitt slík snildarverk. Hann er
skáldmæltur vel og ljóðrænn
vel, spilar á hljóðfæri og hefir ^
góða söngrödd. Hann er þess^
utan drengur góður.
Hverfur amans kaldi vetur,
kvelds í roða blikar ströndin
ef þú skygnist öðrum betur
inn í draumljúf vona-löndin.
sindra þar í sólskins landi
sjónar-leiti æskudagsins.
Sálin berst á geisla-gandi
glöð í heima sældarhagsins.
Æfi-nóttin ei má dylja,
unaðs-löndin, vinur góði,
þeim er hugann vígja vilja
vonarhlýju trúarljóði.
Væri meiri kærleiks kraftur
kraftatökum veldi höndin,
gætum kanske eignast aftur
óska-fögru draumalöndin.
H. E. Johnson
Elfros, Sask., Canada,
9. júlí 1945
Mr. A. G. Breiðfjörð,
Blaine, Wash.
Kæri vinur:
Síðan bréfið þitt kom, er þú
skifaðir mér í lok júnímánaðar,
hefi eg sent þér þrisvar sinnum
fáein orð, og eg hefi lofað því, að
skrifa þér fleiri línur fyrir lok
þessa mánaðar, og um leið,
ætlaði eg að senda Mrs. Maríu
Benson nokkrar línur. Eins og
eg tók fram í bréfi til þín á dög-
unum, þá verð eg ávalt, nú orðið,
að sæta lagi með að skrifa bréfin
mín þá daga, sem eg er með
hressara og styrkara móti. í sið-
astliðinni vikú var eg oft með
lakara móti, og eg bjóst við, að
það mundi haldast fram eftir
mánuðinum, og þess vegna vildi
eg ekki lofa þér, að skrifa ykkur,
fyr en nokkuð á þenna mánuð
liði. í gær var eg dável hress, og
greip eg því tækifærið og skrif-
aði Mrs. Benson bréf á þremur
álíka stórum blöðum og þessu
blaði.
í bréfinu til Mrs. Bensori setti
eg fram fáeinar spurningar varð-
andi ætt hennar, og ef hún gjörir
svo vel, að svara þeim, þá þætti
mér vænt um það, að hún gæfi
þér svörin, og að þú létir þau
koma í næsta bréfi, sem þú kannt
að skrifa mér áður en langt um
líður,einkum ef hún, fyrir aldurs
sakir, á erfitt með að skrifa. Það
þarf samt ekki að vera langt mál.
Mig langar líka til að vita, hverra
manna, að maðurinn hennar
hafi verið. Faðir minn og hann
hafa að líkindum verið kunnugir.
Eg safði Mrs. Benson frá því, að
eg hafi, nú upp á síðkastið, verið
að afla mér (eða reynt til að afla
mér) fræðslu og upplýsinga um
ættboga þann, sem eg er kominn
af. Mig langar til, að eitthvað sé
um það í Dagbók minni, og að
það sé, skýrt og rétt. En ætt-
fræði mín er af svo skornum
skamti, að eg voga ekki, að bygg-
ja ættartölu mína á henni. í fór-
um mínum á eg nokkra smábúta
af ættartölu móður minnar, en
um ætt föður mins má heita, að
eg viti alls ekki neitt. Mér er það
kunnugt, að séra Einar Jónsson
á Hofi í Vopnafirði var allra
manna fróðastur um austfirzkar
ættir, og að hann skrásetti
nokkrar ættartölur. Þykir mér
líklegt að hann hafi eitthvað rit-
að um hina fjölmennu Hákonar-
staðaætt, eins og hann ritaði
langa og merkilega ritgjörð um
hina svonefndu “Bótarætt”. Sú
ritgjörð kom í Skírni fyrir nokk-
rum árum. En faðir minn var af
Hákonarstaðaættinni, að því, er
Guðbrandur Erlendsson segir í
bók sinni Markland.—Sonur séra
Einars Jónssonar kvað vera prest
ur einhverstaðar á Austurlandi.
En nafn hans og heimilisfang
veit eg ekki. Honum vildi g
skrifa og vita, hvort hann veit
til þess, að faðir hans hafi ritað
nokkuð um Hákonarstaða-ætt-
ina. Mér datt allt í einu í hug,
núna ekki alls fyrir löngu, að
eg skyldi skrifa dr. Stefáni Ein-
arssyni í Baltimore í Maryland
og fá vitneskju hjá honum um
nafn og heimilisfang prestsins,
sonar séra Einars. En dr. Stefán
er Austfirðingur, fæddur og upp-
alinn í Breiðdal í Múlasýslum.
Eg skifaði svo dr. Stefáni nýlega
og bíð nú eftir svari frá honum.
Og þar við situr.
Já þá vil eg nú minnast nokkr-
um orðum á hið ágæta og kær-
komna bréf, sem þú skrifaðir
mér í lok júnímánaðar. Eg þakka
þér af hjarta fyrir það. Eg er nú
búinn að lesa það oft og mörgum
sinnum. Þú segir sérlega vel og
skilmerkilega frá ættmönnum
þínum, og eg kannast vel við
suma þeirra, eins og til dæmis
Kristján frá Geitareyjum, sem
eg var persónulega kunnugur.
Póstar um Canada
Erfiðleikar fyrstu
landkönnuða Canada
Það er erfitt fyrir þá, sem alla
sína æfi hafa átt heima í Can-
ada, eða hafa komið hingað síð-
ari árin, að gera sér fulla grein
fyrir erfiðleikunum, sem könn-
uðir landsins áttu við að stríða.
Lítum til baka um fjögur
hundruð ár, til daga Jacques Car-
tier, hins franska fræga land-
könnuðs. Haustið 1535, fór Car-
tier frá Montreal, (þá kallað
Hochelaga) og hélt heim til að-
setursstaðar síns, Quebec (þá
kölluð Stadacona). Hann hafði
hugsað sér það ár að halda til
Frakklands, en vetur byrjaði hér
þá miklu fyr en Cartier bjóst
við. Áður en hann lauk undir-
búningi brottfararinnar, var St.
Lawrence-fljótið ísi lagt út af
Stadacona, þar sem skip hans
voru.
Meðan Cartier var í landkönn-
unarferð, komu menn hans upp
virki, úr trébolum umhverfis
Stadacona. Þetta kom sór vel
síðar og þótti viturlegt, því Indí-
ánunum, sem í grendinni voru,
var ekki treystandi. — Cartier
hafði komist að því, að Indíán-
arnir væru að búa sig undir að
svíkjast að þessu fámenna liði,
sem alls var aðeins 110 menn
Cartier vissi hvernig fara mundi.
ef þeir kæmu svikum sínum
fram. Hann hafði séð hjalla á
meðal Indíána, þar sem höfuð-
leður hvítra manna, var hengt
upp á rár til þurks, eftir að hafa
verið rakað!
Byssur voru fluttar í vígið úr
skipunum. Vígið var gert traust-
ara og menn stóðu á vakt nætur
og daga. En þá kom annað fyrir,
sem ver var viðureignar. Það
var skyribjúgur sem lið Cartiers
fékk. Cartier lýsir því þannig:
“Sumir mistu allan rriátt. Fæt-
ur bólgnuðu ægilega og æðar og
sinar skorpnuðu og urðu kol-
svartar. Blóðið fékk purpuralit.
Svo færðist veikin upp eftir lær-
unum og upp í mjaðmirnar, síð-
an upp í axlir, handleggi og háls.
Munnurinn varð svartur og góm-
urinn rotnaði svo, að menn mistu
allar tennur.”
Skyrbjúgur var það sem allir
landkönnuðir fyrrum óttuðust. 1
liði Cartiers höfðu allir utan tíu
menn fengið skyrbjúg í febrúar-
mánuði þennan vetur, og 25 dóu.
En þegar sem verst stóð á, hafði
Cartier komist að því, að Indíán-
ar áttu lyf við sýkinni. Það var
bruggað úr trjávökva (Canadian
Balsam). Hann reyndi það og
komst að raun um að lyfið var
undursamlegt. Menn hans lækn-
uðust allir á ótrúlega stuttum
tíma.
Þegar voraði og ísa leysti af
fljótinu, bjóst Cairtier hið skjót-
asta til heimferðar. Hann hafði
frétt, að Indíánar væru að efla
lið sitt til að gera áhlaup á vígið.
Áður en hann fór, hafði hann á-
kveðið, að taka 5 Indíána með
sér og var á meðal þeirra höfð-
ingi fyrir liði Huron Indíána, er
Donnacona hét. Rænti Caitier
þeim. Cartier tók ekki þessa
msnn til þess að halda þeim eða
gera að þrælum, heldur til þess
að sýna konungi Frakka, hvernig
íbúar Norður-Ameríku litu út.
En svo illa tókst til, að Donna-
cona dó á leiðinni heim. Gerði
þetta síðari landkönnuðum erf-
iðara fyrir en áður, því Indíánar
væntu einskis góðs af Frökkum
lengi eftir þetta.
Og eins var eg vel kunnugur
Jóhanni Elíassyni Straumfjörð.
Yngri dóttir hans; Ásta að nafni,
gift Ingimundi Sigurðssyni að
Lundar, Man., var um tíma á
skóla hjá mér. Agnar R. Magn-
ússon, M. A., er gamall nemandi
minn. Hann er sonur þeirra Ág-
ústs Magnússonar og Ragnheiðar
(eldri dóttir Jóhanns E. Straum-
fjörðs). Þau Ágúst og Ragnheiði
(foreldra Agnars) og Ástu höfð-
um við jafnan talið með beztu
vinum okkar hjónanna. Og dr.
Jón V. Straumfjörð í Oregon er
líka gamall nemandi minn. Hann
er sonur Jóns, sonarJóhanns E.
Straumfjörðs. Eg man, að eg
heyrði snemma getið um Fjeld-
steðs-fólkið. Og séra Runólfur
Fj eldsteð mun hafa verið af
þeirri ætt. Hann gekk á kennara-
skólann í Winnipeg það ár, sem
eg var við nám. Og hann var góð-
ur vinur minn. Á Einar í Nesi
hefi eg oft heyrt minst. Hann var
frá bær gáfumaður, að sögn. Og
eins hefi eg oft heyrt getið um,
og lesið um, hinn mikla snildar
mann, Sigurð Vigfússon. En af
öllum hinum eldri íslenzku
menntamönnum kannast eg bezt
við Guðbrand Vigfússon, bróður
hans, og hann er mér kærastur
þeirra allra. Eg hefi lesið svo
margt af því , sem hann ritaði,
bæði á íslenzku og enzku. Og eg
átti lengi hina miklu íslenzku-
ensku orðabók hans og Cleaby’s.
En fyrir fáum árum gaf eg
Major K. J. Austmann þá bók.
Guðbrandur var áreiðanlega
einn hinna mestu og lærðustu
mál-fræðinga, sem uppi hafa
verið með hinni íslenzku þjóð,
og fáir annara þjóða málfræð-
ingar munu hafa staðið honum
jafnfætis í þeirri grein. Eða það
minnir mig, að einhver enskur
fræðimaður hafi ritað. —Eg
kannast því við nokkra af ætt-
mönnum þínum, því að margir
þeirra eru þjóðkunnir og víð-
frægir.
En við ættfólk konunnar þinn-
ar sáluðu kannast eg síður, en
eg veit samt, að hún hefir verið
af góðu og gáfuðu fólki komin.
Eg heyrði á yngri árum mínum
Jóns læknis Hjaltalíns oft að
góðu getið. Og oft hefi eg lesið
með aðdáun erfikvæðið fagra um
Odd Hjaltalín eftir Bjarna Thór-
arensen. Oddur hefir verið stak-
ur gáfumaður og afbragðsmað-
ur, en hann hefir oft fundið, hvað
þung og erfið máttarvöld örlag-
anna eru. Kjernisteðs-fólkið
heyrði eg nefnt, þegar eg var
kennari í Nýja-lslandi, en eg man
ekki til þess, að eg kyntist neinu
af því fólki, nema lítillega
skáldinu, Jóni Kjernisteð, sem
lengi átti heima á Winnipeg
Beach (við Winnipeg-vatn) og
var um eitt skeið kennari og í
mörg ár lögregludómari, ef eg
man rétt. Mig minnir það líka
endilega, að skáldkonan Anna
Þórdís Eggertsdóttir frá Kleif-
um (kona skáldsins Jóns Eldons,
prentara) segja mér, að hún væri
af Kjernisteðsættinni. Hana sá
eg einu sinni á samkomu, á
Gimli, nokkru fyrir aldamótin.
Og fyrir nokkrum árum sendi
hún mér að gjöf eintak í góðu
bandi af kvæðabókinni, Hagyrð-
ingur, eftir þau hjónin, Jón og
Önnu Þórdísi.
Vænt um það þótti mér, sem þú
segir mér um jörðina Ingjalds-
hól. Eg heyrði svo oft í æsku á
þann bæ minst af móður minni
og systrum hennar, því að Jón
Árnason, afabróðir þeirra var
þar alla 'þá tíð, sem hann var
sýslumaður í Snæfellsnessýslu-
Magnús, bróðir Jóns sýslumanns,
fluttist með fjölskyldu sína vest-
ur að Ingjaldshóli — fluttist
þangað búferlum — yfir fjalla*
vegi og um öræfi, þvert yfir
land, síðla sumars. En á þeirH
leið lenti eitt stálpað bam hans
í jökulsprungu, sejn leiðin la
yfir. Barninu varð ekki bjargað,
og var Magnús aldei með sjálí'
um sér eftir það. Hann fesú
ekki yndi á Ingjaldshóli, og fluÚ'
ist hann og fólk hans aftur t'J
Austurlands, bjó um tíma á góðr* 1
jörð á Fljótsdalshéraði, en var
síðast bóndi að Tungu í Fáskrúðs
firði. Bersi, bróðir hans var
bóndi á Arnarsstöðum í Fel
um. Bersi var faðir MagnúsaÞ
föðurmóður minnar. Að líkiu