Heimskringla - 30.01.1946, Qupperneq 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. JANÚAR 1946
Eftir Jóhönnu Benson
JÓLAGESTIR manntafl. Mér fanst það vera jól
I og alt í kring um okkur vora
jólaljós. Eg skákaði drotning-
------ unni þinni og þú vairst reiður og
Veðrið var ægilegt, stormur- sagðist skyldi máta mig. Þá þyk-
inn hafði haldið þeim í dauðans ir mér dyrnar opnast og inn
greipum í meira en viku. Skipið koma maður sem horfði á mig og
var stórkostlega laskað, hafði sagði: “Eg kem aftur annan jóla-
það nú hrakið úr leið og skips- dag”. Svo alt í einu breyttist
höfnin vissi ekki hvar þeir voru maðurinn og varð að jólakerti —
staddir. *• Eigandi skipsins, Mr. þekti eg þar kerti sem mamma
Green að nafni, var sjálfur skip-1 gaf mér þegar eg var lítill dreng-
stjóri, í för með honum var ur. Svo fanst mér kertið breyt-
nítján ára sonur hans sem Ro- ast í eldrauða kúlu sem sprakk
bert hét og var ávalt kallaður með háum hvelli og eg vaknaði.”
Bob. Einnig var í förinni jafn-
aldri Bob og æskuvinur sem
Davíð hét. Feður þeirra höfðu
alla æfi verið vinir, ungur að
aldri misti Davíð móður sína. Nú
hafði hann einnig mist föður
sinn, þessvegna var hann svo oft
með þessum vinum sínum sem
höfðu boðið honum í þessa ferð.
Já, veðrið var voðalegt — all-
ir skipverjar höfðu mist alla von
um að komast lífs af. Þögull og
alvöruþrunginn horfði Mr.
Green á óveðrið.
“Pabbi”, segir Bob, “heldur
þú að öll von sé úti?”
Rétt í þessu er kallað á Mr.
Green upp á þilfar. — Stýrið er
brotið, alt lauslegt komið í sjó-
inn — skipshöfnni hafði sópast
af þilfairinu, skipið hentist á-
fram stýrislaust. Eftir örstutta
stund var enginn eftir á skipinu
nema þeir Bob og Dave. Þeir
héldu dauðahaldi hver í annan.
“Við skulum henda okkur í
sjóinn til að binda enda á þetta,”
sagði Dave.
“Nei, það gerum við ekki, lát-
um okkur heldur taka það ráð
sem menn oft gera í lífsháska,
að heitstrengja að gera eitthvað
“Guð veit það, sonur minn,' það sem okkur er á móti skapi
felið þið ykkur guði á hönd, svo' nú ef við björgumst.”
bíðum við og tökum því sem að ! “Eitthvað sem okkur er fjærst
höndum ber.” j skapi—það er mér f jærst skapi,”
“Nú er draumurinn minn að segir Dave, “að vilja nokkuð hafa
rætast, heldurðu það ekki með kvenfólk að gera. Það er
pabbi?” ! bezt að eg heitstrengi þá að gift-
“Draumur — hvað dreymdi ast þeirri stúlkú sem eg sé fyrst
þig?” tók David fram í. j eftir við náum landi.”
“Mig hefir bara einu sinni “Ekki að vera með léttúð,”
dreymt draum,” sagði Bob. “Mig segir Bob, “eg skal því lofa því
dreymdi að eg væri heima hjá
þér Dave, og við vorum að tefla og þú veist hef eg altaf verið að
að taka mér aldrei konu — eins
Gamanið hvarf — þeir tóku _ - - |
höndum saman og horfðu til him-
ins: “Herra, ef þú veitir okkur Þeim- Þeir álengdar unz um
líf viljum við reynast trúir og þeir komu að litlu húsi. ^
láta þetta á móti okkur.”
elska einhverja þessa seinustu vitnis um það,” sagði hann og treysti á kraft heitstrengingar
mánuði.” ! leit til Bob. 1 sinnar. Dave keypti sér vandað
Undrun lýsti sér í svip litlu skip og hélt áfram því starfi sem
stúlkunnar. Hún hraðaði sér frá faðir hans hafði haft með hönd-
um. Oft tók Bob sér ferð með
Út kom honum á skipinu. Dave sýndi
maður dökkur á brún og brá, j honum myndir sem hann fékk af
þeir yrða á hann, en hann skilur j Amy; nú var hún orðin undur
Skipflakið hentist áfram - þá ekki. Bendir þeim þó að koma 1 fögur gjafvaxta mey. Aldrei
hvað er þetta? Þeir sjá ein- ^nn Sjá þeir þar hörundsdökka! sagði Bob neitt um myndirnar
hverja þústu framundan en gátu en e,kki litlu stúlkuna eða i en undarlegu leiftri brá fyrir í
varla grilt það í gegn um myrkr- nejn börn_ Þeir reyna að gera augum hans.
ið jú, það voru klappir þeir g.g skiljanlega hvað þeir séu
eru rétt komnir að þeim. Hand- þjáðir af hungri, fer bóndi þá inn
tak þeirra verður þéttara. j [ herbergi og kemur út með hon-
“Nú verðum við að fleygja Um stúlka sem talar við þá
okkur í sjóinn,” segir Bob, “og ensku. Segir hún að þeim sé
bjarga okkur á sundi áður en matur velkominn og býður þeim
flakið forotnar á klöppunum.”
Þeir henda sér út og synda til
sæti.
Eftir þeir höfðu matast spyrja
lands. Örmagna komast þeir upp þeir stúlkuna hvert þær séu dæt-
í sandinn og gátu ekki hreyft sig ur hjónanna. Segir hún það ekki
fyrir þreytu.
vera. Hér hafi skip farist á klett-
Nokkru síðar höfðu þeir safn- j unum fyrir 5 árum, hafi allir
að nógum kröftum til að fara að farist á því nema þær tvær, hún
litast um. Þetta virtist vero! og litla Amy, báðir foreldrar
eyja, hitinn var ógurlegur. Loks j Amy og tveir bræður. Segir bún
fundu þeir læk og gátu svalað að þær séu ekkert skyldar, húi^
þorsta sínum; sjáþeir þá stúlku-j hafi verið ráðin barnfóstra hjá
krakka sem er að ganga með- þessari fjölskyldu og hafi verið
fram læknum, iþeir hraða sér til, með Amy síðan hún fæddist, hafi
hennar og ávarpa hana á ensku, j húsbóndinn hér bjargað þeim og
hún svarar engu en þó virðist reynst þeim mjög góður og það
þeim sem hún skilji þá. Hár hafi kona hnas líka gert. Hér
hennar var glóbjart og augun hafi komið skip sem hafi boðið
blá. Dave tekur gullmen hjarta-j að flytja okkur héðan, en við
myndað af hálsi sínum og læsir höfðum ekkert að fara og áttum
því vandlega um háls litlu stúlk- enga að svo við kusum að vera!
unnar. Þetta var gjöf frá móð-
ur hans sem hann hafði aldrei
skilið við sig.
“Þetta er merki þess að eg vil
reynast trúr heitstrengingu
minni — þú vinur minn ert til
“Eg bað manninn, sem hafði dansað við
mig að afsaka mig, því eg yrði að fara burtu,
og fór svo til að fara í yfirhöfnina, strax og eg
var búin að því, fylgdist eg með Mr. Baxíer til
dyranna, þar sem vagninn okkar beið. Án þess
að líta á ökumann, steig eg inn í vagninn og
þakkaði Mr. Baxter fyrir hjálpsemi hans. Hann
lokaði vagnhurðinni og kallaði til ökumanns að
aka heim. Á næsta augnabliki þaut vagninn
niður akveginn.
Eg var svo áhyggjufull út af pabba, að eg
tók ekkert eftir hvert við óktun, og það var
ekki fyr en vagninn stansaði fyrir framan hús
eitt í bakgötu nokkurri, að mér skildist, að
eitthvað var bogið við þetta. Svo opnaðist vagn-
hurðin, og maður í samkvæmisbúningi bauð
mér að stíga út úr vagninum. Eg gerði það
næstum án þess að hugsa neitt.
“Mér þykir leiðinlegt að þurfa að segja
yður frá því, að hann faðir yðar er langt frá
því, að vera heilbrigður, Miss Wetherell,” sagði
hann. “Ef þér viljið gera svo vel og koma inn
í hús mitt, þá mun hjúkrunarkonan fylgja yður
til hans tafarlaust.”
Eins og maður, sem gengur í svefni, fylgd-
ist eg með honum inn í húsið, og hurðin lokaðist
á eftir mér.
“Hvar er hann faðir minn, og hvernig
stendur á að hann er hér?” spurði eg og fór
nú ekki að verða um sel.
“Það fáið þér alt saman að vita þegar þér
sjáið hann,” svaraði maðurinn og opnaði hurð-
ina að herbergi einu. Eg gekk inn og þessi hurð
lokaðist á eftir mér líka. Svo sneri eg mér við
og leit á manninn.”
“Hvernig var hann í hátt?”
“Pafobi, það var maðurinn, sem þú sagðir
frá við miðdegisverðarborðið, Dr. Nikola.”
“Og hvað svo?”
“Hann sagði mér kurteislega en ákveðið,
að eg væri fangi sinn, og að hann neyddist til að
halda mér sem fanga þangað til þú gerðir vissa
hluti, sem hann krefðist af þér. Eg ógnaði og
grátbændi og fór síðast að gráta. En ekkert
hrærði hann til meðaumkvunar. Hann hét mér
því, að mér skyldi ekkert ilt verða gert, og ekk-
ert til sparað að mér liði vel, en hann gæti ekki
slept mér. Þarna sat eg þangað til seint um
kvöldið, og var mér þá sagt, að eg yrði að fara
úr þessu húsi. Þeir fóru síðan með mig í vagni
niður að höfn og fluttu mig um borð í skonnortu
er þar lá. Eg fékk þar mjög þægilegan klefa, og
alt var mér veitt, sem gat orðið mér á nokkurn
hátt til þæginda. En ekkert fékk eg að vita
hvert við ættum að fara, eða hvað þeir ætluðu
að gera við mig. Um miðnætti léttum við akker-
um og lögðum af stað og sigldum til eyjarinnar,
sem þið funduð mig á.”
“Og hvernig fór Nikola með þig á leiðinni
og á meðan þú dvaldir á Pipa Lannu?” spurði
eg.
“Ágætlega í alla staði,” svaraði hún. “Það
var ekki hægt að hugsa sér betri gestgjafa en
hann var. Eg þurfti ekki nema að minnast á
það, sem eg þuxfti með og ósk mín var á svip-
stundu uppfylt. Þegar við gátum ekki lengur
séð land, fékk eg að fara upp á þilfar, maturinn
var borinn til mín í klefann minn, dg ung stúlka
var þar til að þjóna mér. Eg þarf ekki að kvarta
neitt hvað meðferðina á mér snerti. En samt er
eg fegin að vera sloppin þaðan. Eg var farin að
ímynda mér allskonar ófögnuð.”
“Já, hamingjunni sé lof að þetta er yfir-
staðið.”
Það var líka þannig. Viku síðar komum við
til Sydney, og var ferð þessi, er var svo við-
burðarík, um garð gengin.
Svo kom brúðkaup okkar. En ekki skal eg
orðlengja um það. Við vorum gefin saman í
dómkirkjunni og biskupinn gifti okkur. Lá-
varðurinn var svo vænn að vera svaramaður.
En þegar eg minnist þessarar athafnar, þá er eitt
atriði, sem eg verð að geta um í sambandi við
hana, og það er að á brúðkaupsdaginn kom
gjöf ein.
Við sátum inni í stofunni þegar gamli
þjónnnin færði okkur þangað ferkantaðan
pakka og rétti Phyllis hann.
“Ennþá ein brúðargjöf,’ ’sagði hún og fór
að taka bandið utan af honum.
Er við tókum af umbúðirnar yztu kom í
ljós skrautlegt hylki, vafið í fínan pappír. Þegar
þrýst var að fjöður opnaðist hylkið og kom þá í
ljós hálsmen alsett skínandi demöntum. Hjá
meninu var spjald og á það þetta ritað:
“Með hjartanlegustu hamingju og
heillaóskum til Lady Hatteras,
frá enilægum velunnara hennar,
Dr. Nikola.
“Já, hvað gat maður um þetta sagt?”
En til þess að ljúka við þessa sögu, ætla
eg að endingu að segja frá því, að hveitibrauðs-
dögunum eyddum við í Bláfjöllunum og hálf-
um mánuði síðar sigldum við ennþá einu sinni
,með ”Orizaba” til Englands. 1 förinni voru Mr.
Wetherell, sem nú hafði sagt af sér embætti, og
Beckenham lávarður, og fluttum við í hús hans
við ströndina er heim kom, og dveljum þar á
meðan heimili mitt í Nýja Slúp er lagað og
endurnýjað. Því verki verður lokið með vor-
inu og þá getum við flutt heim.
Frá Nikola, Baxter, Eastover og Pender-
gast hefi eg aldrei heyrt síðan. Hvaða stór-
virki Nikola ætlar að gera eða hefir gert með
hjálp tréteinsins get eg ekki ímyndað mér. En
eg er þakklátur að það mál snertir mig ekki
neitt, og að svo mæltu lýk eg að segja frá
skemtiför minni.
------ENDIR---------
kyrrar.
Svo jukust samræðurnar
þegar þær komu til eyjunnar var
Amy 7 ára, fóstra hennar var 14
ára þegar Amy fæddist. Amy
kallaði hana Goven — annað
nafn hafði hún ekki. Svo tjáði
Dave henni frá heitstrengingu
sinni, bauð þeim að koma með
þeim félögum með næsta skipi,
kvaðst mundi setja Amy á skóla
og ef svo færi að hugur þeirra
stefndi saman eftir 5 til 6 ár
vildi hann reynast trúr heiti
sínu. Goven sagðist óttast bara
eitt og það væri það ef þær yrðu
að skilja. Dave lofaði að svo
skyldi aldrei verða.
Hin góðu dökku hjón kvöddu
þær með ástúð og sögðust ekki
vilja standa í vegi fyrir gæfu
þeirra. Svo lögðu þau af stað
frá eyjunni með næsta skipi sem
þangað kom að tveim vikum liðn-
um. Bob var þungur á svip og
sagnafár um þetta alt.
“Þú láir mér þó ekki að eg vil
halda heit mitt,” sagði Dave.
“Nei”, svaraði Bob, “þú munt
aldrei þurfa að bregða mér um
að eg bregðist mínu heiti heild-
ur.”
Það varð mikill fögnuður þeg-
ar þeir félagar komu til átthaga
sinna, því allir voru orðnir von-
lausir um að þeir væru á lífi. —
Dave fór á heimili frænda síns
sem hafði reynst honum sem fað-
ir, sem hét Albert Manson. Brá
honum í brún þegar hann sá
Eftir sex ára burtuveru komu
þær heim Goven og Amy. Stuttu
þar á eftir fer fram brúðkaup
þeirra Dave og Amy og þeim til
mikillar gleði giftust þau Alberl
Manson og Goven um leið, höfðu
þau altaf skrifast á þessi sex ár
og mundu nú njóta gleði í návist
þessara fósturbarna sinna, sem
virtust undur hamingjusöm. —
Samkvæmt beiðni Dave stóð Bob
vinur hans við hlið hans á brúð-
kaupsdaginn. Eftir brúðkaupið
hvarf hann og í fyrsta sinn á æf-
inni drakk hann sig dauða-
drukkinn.
Tíminn leið, bæði hjónin voru
hin lukkulegustu. Bob var að
verða stórríkur á verzlun sinni,
hann hneigðist æ meira til vín-
arykkju. Margir undruðust yfir
því hann ekki kvongaðist. Hann
var tíður gestur á heimili Man-
sons hjónanna og eins á heimili
Daves og Amy.
Dave þurfti nú að leggja upp
í langa og erfiða sjóferð. Bob
gekk með honum til skips og
óskaði honum góðrar ferðar,
kvaðst mundi líta inn til fólks
hans meðan hann væri í burtu.
Verður Bob þar daglegur gest-1
ur, er honum ávalt tekið með
kuirteisi, jafnvel þó hann væri
sjaldan án víns. Svo leið nær
þeim tíma að von var á Dave til
baka, þá er það eitt kvöld sem
oftar að Bob setur á Mansons
heimilinu við víndrykkju. Biður |
þá verður það fult 3. apríl, og
verði sdb. “A”, þá verða páskar
þann 9. apríl.
En á hinn bóginn, ef tunglið
er fult 21. marz, þá hefir það
tungl sprungið út 8. marz, og sé
þá sdb. D, þá koma páskar 22.
marz, og þá verða paktar að
vera “23”, og D, og það skéði
1693, 1761, 1818, og svo í fram-
tíð 2285, 2353, 2437. Og meira af
þessu hver sem vill. Þetta skeð-
ur aðeins einu sinni á öld, en ekki
æfinlega. Núna sleppa úr 3 ald-
ir, 20„ 21. og 22.
Nú er þessi “hártogun” þá víst
löguð af minni hálfu, svo það
verður þú sem hártogar. Verður
það hart á þessum fáu hárum,
sem eru eftir á kollinum á mér.
En svo kemur nú ath.semd nr.
2. Þar hefir þú meira til þíns
máls. Þú talar um Wpg. tíma —
sem þó er ekki til. En það gera
kirkjukristingjar líka, sumir
sagnfræðingar og heimspeking-
ar, svo þú ert ekki einn á þeim
lista.
Hádegisbaugur 90 er sama og
Central Standard Time, svo að
því leyti getur þú kallað það
Winnipeg Time, en sem þar af
leiðandi verður Wpg. tími yfir
allan hád.baug 90, sem grípur
yfir svæðið frá Armstrong, Ont.,
til Regina, Sask.
En 4 mínútna fræðin er þá
víst það eina sem eftir er af Win-
nipeg-tíma.
En úr því að eg er að gaspra
við þig um Almanakið, þá mætti
eg spyrja hvers vegna að “Veð-
urfræði Herschels” er sýnd í
Alm., sem er fyrir löngu úr gildi.
í Því enginn upplýstur maður nú
á dögum trúir að tunglið hafi
nokkuð við tíðarfarið að gera,
I finekar en dr. Beck við tímatöfl-
una í Alm.
S. B. B.
Góðar bækur
hann Amy að neita sér ekki um Fyrsta bygging í alheimi, Hall-
að smakka með sér vín í vinar-! ^ór Lriðleifsson ‘--------$2.50
skyni einu sinni áður en Dave, Friðarboginn er fagur, Halldór
komi heim, lætur hún tilleiðast Friðleifsson--------------$2.50
og drekkur úr glasi er hann rétti Icelandic Grammar, Text, Glos-
henni. Finnur hún einhverja ! sary, Dr- Stefán Einarsson,
vímu renna á sig og hnígur út (bandi) —-------------------$8.50
af. Bob grípur hana í fang sér, Björninn úr Bjarmalandi,
tekur smáverkfæri úr vasa sín-1 Þ. Þ. Þ. (óbundin) -------$2.50
um, sker sundur keðjuna á festi! (bandi) --------*--------$3.25
hennar að gullhjartanu og Hunangsflugur, G. J. Guttorms-
smeygir því í vasa sinn. Goven,! son, (bandi) —-----------$1.50
sem aldri hafði augun lengi af útlegð, J. S. frá Kaldbak,
Amy, kemur inn í þessu, leiðir (óbundið) -------------- 2.00
Amy í burtu, og biður Bob að (bandi) ---------------- 2.75
fara | Fimm einsönglög, Sig. Þórðar-
Brátt verða þær varar við að son $1.50
trygðapantur Amy er farin, voru !
þær báðar vissar um að Bob
hafði náð honum þó þær skyldu
ekki hvað hann ætlaði sér að
gera með það. Amy var yfirkom-
in af sorg, en treysti því að sér
væri óhætt að treysta á elsku og
trygð Daves. Eftir einn dag var
hans von heim og þá mundi hún

hann koma með tvær stúlkur og §eta útskýrt alt fyrir honum
varð ennþá meira undrandi þeg-
ar hann sagði honum að þessi
tólf ára stúlka væri konuefnið
sitt. Þó hlustaði frændi hans
með þolinmæði á alla söguna og
var því samþykkur að þeir
sendu Amy á skóla; þangað
skyldi Goven fara með henni.
Áður en þær lögðu á stað átti
Dave tal við Amy og endurnýj-
aði það ákvæði að hann gæfi
Framh.
SVAR TIL HKR.
Björnsson’s Book Store
702 Sargent Ave. — Winnipeg
SNEMMA SÁÐNAR TOMATOS
Vordaga Chatham
“Aumur er sá sem á sér
forsvarsmenn fá”
Þœr allra fyrstu Tomatos—
hvar sem eru í Canada.
Ómetanlegar fyrir norðrið og vestrið
Kæri ritstj. Hkr.:
Slæmt þykir mér að sjá hvað aðra staði sem hafa stuttar árs-
, ..... tíðir. Einnig mjög ákjósanlegar á
þu virðist vera að tapa skilningi öðrum stöðum fyrir fljóta sprettu og
þínum á íslenzku máli, eftir at- gæði, eru fullþroska tveim vikum
henni sem trygðapant gullhjart-1 hugasemdum þínum að dæma í SyndSt Igætlega^sTttSkjun-
að frá móður sinni. Mætti hún Heimskringlu. Þar stendur: um 1943 og 1944, þar með taldir
aldrei reyna a5 opna lásin á' -eftir fyraia tungl er springi út”, flfc™ taSaífZTfíSSÍ,'
keðjunni og ætið bera það a ser. j efc ;£>£ yirtist ekki vita að þar rent í Sask., Brandon og Morden í
“Fari svo að þú viljir giftast á*+; að standa “fult tuna'l” en Man’ l Rrinsurn Calgary, þar sem
, , ^ , , * iatl1 ao í,ldnaa IU11 xun*A , en gengu fyrst undir nafmnu “Alberta ,
mer mun eg kenna þer að opna þar stendur nýtt tungl. — En foíð- urðu garðyrkjumenn alveg undradi
lásinn á giftingardaginn okkar.” , um við. Eg skil, að þegar sagt Þe*m- .1 L?,tbbriíige “v.or1'1
0 , , , ,1 . daga Chatham” fullþroskaðar viku
Svo kvaddi hann þær og þær ^ er ag tungl springi ut , þa hefir til tólf dögum á undan öðrum garðá-
fóru á skólann. Iþað vanalega verið látið meina vöxtum. í Mordan. Man., var vöxtur
Moðir Bob tók honum fegin-} “nýtt tungl” en ekki fuit, og nokkur önnur snemma þroskuðgarð
samlega, þessi einkasonur var þeim skilningi fylgdi eg og tegund. “Vordaga Chatham” eru
hennar eina gleði nú þegar faðir j nefndi það “nýtt tungl”, þó eg ^piantrtvö^eVá^hvern^veg.^Epíið
hans hafði farist í þessari hörm- setti ekki “nýtt”, heldur fylgdi samsvarar sér vel, fallegt í lögun og
ungar för. Nóg voru efnin og gamaiH málsvenju - þú fyrir-
kom honum að stórfeldri verzlun gefur. Pantið eftir þessari auglýsing. En
Her er meiri skýnng. Hvert fá petum vifs ekki sent mejra Pn
það nýtt tungl, sem sprengur út fram er tekið. (Pk. 15tf) (oz. 75<t)
hann treysti Goven til að glæða J eftir 20. marz, verður að ná fyll- Pýstfrltt-
vináttu milli Amy og sín og, ingu fyrst, og síðan að bíða eftir FRt V^nn6sú ^lUmmifasta”1
hann tryesti á mátt gullhjartans [ sd. bókstafnum. Segjum að domINION SEED IIOUSE
sem hún bar á brjóstinu, og hann páskatunglið springi út 21. marz, Georgetown, Ontario
sem þau settu á fót.
Árin liðu. Dave beið rólegur,