Heimskringla - 06.02.1946, Qupperneq 4

4. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 6. FEBRÚAR 1946

Wuúmshriniila
(StofnuS 1886)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24 185
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyrirfram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
WINNIPEG, 6. FEBRÚAR 1946
Skattastríðið í Ottawa
Út af skattamálum milli lands- og fylkisstjórnanna, er einum
fundinum enn nýlokið í Ottawa. Árangurslítill virðist sá fundur
hafa verið sem margir aðrir er hafa verið haldnir um málið.
f>ó mikið hafi verið rætt og ritað um þetta efni, mun mörgum
harla óljóst um hvert stefnt er með því.
Það er ekki víst, að fylkin tapi fjárhagslega eins mikið á, að
ganga að tillögum sambandsstjómar og ætla mætti, ekki sízt, ef
sambandsstj órnin tekur að sér, að sjá fyrir öllum kostnaði, sem af
atvinnuleysi leiðir, sem hún lofar, óbeinlínis, að minsta kosti, og
miklu fleiru.
Það sem meiru skiftir, er að fylkin eru með því að afsala sér
réttindum, sem þeim eru áskilin, en sambandsstjórninni ekki.
í málinu virðist þannig laggja: Landstjórnin þykist þurfa
meiri tekna við, en skattsvið hennar tryggir henni. Hún tók sér
það bessaleyfi, með þegjandi samþykki fylkjanna, á stríðsárunum,
að leggja tekjuskatt á einstaklinga og iðn- og verzlunarstofnanir.
Það virðist hafa bjargað henni yfir stríðsárin. En skatti þessum
átti að vera lokið að einu ári liðnu frá stríslokum. Það sem fyrir
Ottawa-stjórninni vakir nú, er að halda í þessa tekjulind sína.
í staðinn fyrir Jieyfi frá fylkisstjórnum um þetta, lofar Ot-
tawa-stjórnin að greiða fylkjunum fé, sem að nemur $12 á hvem
fylkisbúa. Hún segist þurfa aukinna tekna með, vegna afleiðinga
stríðsins. Og að fylkin beri eitthvað af þeim illu búsifjum, sé í alla
staði sanngjarnt.
En gallinn á þessum tillögum sambandsstjórnar er sá, að sum
fylkin greiða meira af þessum sköttum iðn- og verzlunarstofnana,
en önnur.
Eru því þau fylkin, sem mikinn verksmiðjuiðnað hafa, tillögu
sambandsstjórnar andvíg. Á meðal þeirra eru Ontario-fylki,
Quebec og British Columbia. Telur forsætisráðherra Ontario-
fylkis réttindi fylkjanna úr sögunni, ef sambandsstjórnin komi
sínu fram.
Saskatchewan-fylki virðist óhræddast við þetta. En formaður
þess hugsar sér að gera iðnað fylkisins að þjóðeign, með umboði
Saskatcheiwan-stjórnar, en af þjóðeign getur ekki Ottawa-stjórnin
heimtað skatta. Iðnaðurinn í því fylki verður því skattfrí og
hagnaður af rekstri hans rennur til fylkisstjórnarinnar eftir sem
áður. Einn af fundarmönnum frá Ontario, hefir á þetta bent.
Færu fleiri fylki að ráði Saskatohewan-stjórnar tækju upp sósíal-
isma, hyrfu allar tekjur sambandsstjórnar af þessum skatti.
Þetta er eitt dæmi af því, hvernig eitt rekur sig á annars hom
í þessum skattamálum.
Þegar forsætisráðherra Saskatchewan-fylkis heyrði þetta,
kvað hann Ontario svo lengi hafa vesturfylki landsins mjólkað, að
það væri tími til þess kominn, að það greiddi þeim eitthvað fyrir
slíkt. Liberalar hlógu dátt að Iþessu. Og um tíma eftir þetta virt-
ist vinátta svo náin milli Ottawa- og Saskatchewan-stjóma, að þar
komst ekki hnífur á milli. En merki þeirrar vináttu hurfu þó
brátt af ásjónu Kings, er Quebecingar fóru að spyrja, hvort þetta
bæri nokkur merki um, að Douglas (forsætisráðherra Sask.-fylkis)
ætti að verða eftirmaður Kings eða taka við formensku liberal-
flokksins?
1 þTáttinu um þetta kom í ljós, að Saskatchewan-stjórnin hafi
að þjóðeign gert 12 iðnstofnanir síðan hún kom til valda í júlí
1944. Eru þær múrsteinagerð, sögunarmylna, ullarverksmiðja,
skóagerð, skinnaverkun (tannery), loðvöru umboðssala, vátrygg-
ingar og fólksflutningar í Regina. Ef þannig væri haldið áfram,
þyrfti Ottawa-stjórnin ekki að gera sér háar vonir um skatt-
gróða, af iðnaði Saskatchewan-fylkis.
Við þetta og fleira á þessi fylkja- og Ottawa-stjórnarfundur
að stríða. Yfirleitt virðast tillögur sambandsstjórnar eiga enn
langt í land með að verða samþyktar. Landstjómin hefir ekki
enn fundið aðgengilega leið sér til tekjuauka. Enda er jafnvel vé-
fengt, að hún þurfi þeirra með, og hún ætti í þess stað, að fara að
dæmi Bandaríkjastjórnár og mínka útgjöldin.
f lok Ottawa-fundarins var ljóst að sex fylki landsins voru með
tillögum sambandsstjórnarinnar, en þrjú stærstu fylkin ekki.
Samt er ráðgert að gefast ekki upp og hafa fund aftur í málinu
25. apríl.
KOLLVÖRPUN HINS
BREZKA HEIMSVELDIS
(Þýtt úr “New Era”, Sydney,
Australia, 14. sept. 1945)
Þeirri hugmynd er nú haldið á
lofti, og með allsterkum rökum,
að í höfuðbóli Bandaríkja fésýsl-
unnar, Wall Street’ sé nú uppi
öflug samtök er hafa það mark-
mið að stíga á háls Stórbretans,
og liða í sundur hið brezka sam-
veldi.
Því er haldið farm, og virðist
margt bera því vitni að rétt sé,
að þessi öflugu Bandarísku sam-
tök hafi á valdi sínu stórbank-
ana, “The Federal Reserve
Banks of U. S. A.”, og ráði fjár-
málastefnu Bandaríkjanna, og
myndi þannig hhin hrikavaxna,
heimsvíða fésýsluhring sem
þektur er undir nafninu “Inter-
national Finance”.
Hvort þessu hrikaveldi fésýsl-
unnar er stjórnað af Júðum eða
“Gentiles” (þ. e. þeim sem fals-
guði dýrka) eða af samblandi
beggja, kemur ekki þessu máli
við. Stefnan og starfsaðferðin
eru sagðar júðskar. Það er að
segja: stefnan tignar og upphef-
ur stofnunina, en niðurlægir ein-
staklinginn; hún umhverfur
hinu kristna sjónarmiði að hvíld-1
ardagshelgin sé sköpuð fyrir
manninn, en uppástendur að
maðurinn sé skapaður fyrir
hvíldardaginn.
Það má svo heita að hið brezka!
samveldi sé nú brjóstvörn hins1
kristna sjónarmiðs, sem heldur1
uppi tign og helgi mannlegs per-
sónuleika; þar er einsta£lings
þroskinn markmiðið; ríkið á að
vera til að þjóna einstaklingnum,
en ekki einstaklingurinn ríkinu.
En sú útlenda aðskota lífsspeki
sem ráðandi er í ameríkönsku fé-
sýslunni heldur hinu gagnstæða
fram; þar hsfir mannlegur per-'
sónuleiki ekkert gildi. Einstakl-
ingurinn á aðeins að vera nagli |
eða snerill í hinni ramefldu rík- j
isvél. Vélin er það eina er máli j
skiftir. Því tröllvaxnari sem |
vélin verður, s því lítilsigldari
verður einstaklingurinn. Þess-
vegna sjáum við nú að þessi að
skota lífsspeki sem ráðandi er í
fésýslu Bandaríkjanna er nú að
seilast eftir heimsyfirráðum með
því að útbreiða hugmyndina um
fyrirhugað samveldi lýðræðis-
þjóða (Federal Union of Demo-
cracies). Þessar hugmyndir eru
nú að færast í fast form með
stofnun hins nýja þjóðbandalags,
og uppástungu um alþjóða gjald-
eyris skipulag, alþjóða banka,
alþjóða lögreglu, o. s. .frv.
Með þessum alþjóða samdrætti
valds og yfirráða á einn stað, er
fullveldi þjóðanna og sjálfstæði
úr sögunni, og gildi einstaklings-
ins þurkað út að eilífu.
Áhrifamesti andstæðingur
þessarar heimsveldisstjórnar er
nú hið 'brezka samveldi (The
British Commonwealfh of Na-
tions) og hin kristna siðvitund
er það byggist á. Hér er því um
að ræða stríð milli tveggja and-
stæðra lífsskoðana. önnur er
satanisk, hin kristin.
Þetta stríð hefir nú staðið í
allmörg ár. Það hófst fyrir al-
vöru meðan stóð hin fyrri heims-
styrjöld. En afleiðing þeirrar
styrjaldar var sú, að miðdepill
fésýslu aðdráttaraflsins fluttist
frá London til New York, og heL
ir verið þar síðan.
Við byrjun hins síðara stríðs
varð mikill fögnuður í heTbúðum
Satans. í hálft þriðja ár varð
Bretland að halda herlínunni
gegn nazismanum, og engin
hjálp fékst írá Bandaríkjum
Ameríku nema fyrir borgun út í
hönd. Þá varð Bretland að selja
Bandaríkjum verðbréf sem
námu 1500 miljón sterlings-
punda. Þrjú ár af áframhald-
andi stríði hafa svo haft þau á-
hrif á efnahag Bretlands, að það
sem áður var einn stærsti lán-
veitandi heimsins, er nú orðið
skuldugasta land heimsins.
Hin snögga uppsögn leiguláns
samninganna var vafalaust til
þess ger að auka á f járhags erfið-
leika Breta og þröngva þeim til
að undirskrifa Bretton Woods
uppástungurnar, og flýta fyrir
upplausn brezka samveldisins.
Samkvæmt hugarstefnu þessa
útlenda myrkraveldis, voru
leiguláns samningarnir alt of
“óbusineslegir”. Þar voru eng
in skuldabréf undirskrifuð eða
innsigluð; engin refsiákvæði til
að tryggja skilvislega greiðslu.
Ekkert pund af kjöti. En al-
þjóðagjaldeyrir og alþjóða banki
eiga nú að bæta úr þessu öllu. Nú
getum við fengið eins mikið af
vörum frá Bandaríkjunum eins
og hver vill hafa; en svo verða
allaj þjóðir sem undirskrifa
saiAningana, að bera sameigin-
lega ábyrgð á skuldasúpunni, og
þá um leið að haga innanlands-
málum sínum eftir því sem lán-
ardrottinn segir fyrir.
Á þennan hátt ætlar þetta
erkiauðvald að ná yfirráðum yfir
löggjafarþingum allra þjóða og
teygja okurhramminn yfir allan
heim. Hér er alvarleg hætta á
ferð, og hefir aldrei verið meiri
nauðsyn en nú, fyrir þjóðirnar
sem mynda brezka samveldið, að
standa saman til varnar g'sgn
sameiginlegum óvini. Aldrei hef-
ir verið meiri þörf að brýna fyr-
ir hverjum einstaklingi að minn-
ast blóðskyldunnar og þeirra
kristnu hugsjóna sem hið brezka
veldi grundvallast á.
Þessum skaðvænu aðskota á-
hrifaöflum, sem nú leika lausum
hala, hefi eg ekki fundið annað
heppilegra nafn en satanisk á-
hrifaöfl, eða myrkravöld. Þau
vinna í leyni til að koma vélráð-
um sínum í framkvæmd. Margur
ráðvandur maður verður grun-
laust tól undir áhrifum þeirra.
Þau eiga sér “fimtu herdeild”
í hverju lnadi. Þau sitja á stjórn-
arráðstefnum allra þjóða. Flestir
stjórnarráðunautar eru annað-
hvort grunlaus verkfæri þairra
eða launaðir málflytjendur. All-
ar stjórnir hlýða boðorðum
þeirra.
Þetta er hinn leynilegi óvinur,
sem með vélráðum sínum hefir
á þrjátíu árum hleypt af stokkum
tveimur heimsstríðum og við-
skiftakreppu, sem leiddi skort og
örvæntingu yfir þjóðirnar. Þessi
óvinur situr enn að völdum og
málflytjendur hans eru enn
starfandi.
Þessi leyni óvinur verður að
dragast fram í dagsbirtuna og
eyðileggjast áður en hægt er að
láta rödd fólksins heyrast gegn
um stjórnir eða löggjafarþing;
áður en hægt er að gera pening-
ana að þjónum manna, og áður
en hægt er að leysa mannkynið
úr auðvaldshlekkjum, svo það
geti notið fegurðar og gæða lifs-
ins eins og frjálsar verur í friði,
trúnaði og bróðurhug.
—Þýtt fyrir tilmæli
Salome Halldórson.
Hjálmar Gíslason
ÁLENGDAR
J
Allra augu hvíldu á Lundúna-
borg í vikunni sem leið, og hvíla
enn, því þar stendur yfir sá
merkilegasti fundur, sem hald-
inn hefir verið, ekki aðeins í
manna minnum, heldur í sögu
mannanna — alþjóða friðarþing,
hins þjáða og þjakaða heims;
það er því sízt að furða, þó hugir
manna um heim allan fylgist
með því sem þar er að gerast og
fagni yfir öllum þeim tilraunum
og framkvæmdum sem þar eru
gerðar og ráðnar, hinum mörgu
vandamálum mannanna til úr-
lausnar.
Því hefir verið lýst yfir að
þing þetta sé ekki saman komið
til að semja frið, heldur til að út-
rýma striðum samkvæmt San
Francisco reglugerðinni al-
kunnu.
Um sambandið á milli þeirrar
reglugerðar og þessa þings sagði
forsætisráðherra Clement Attlee
þetta í byrjlin þingsins: “í for-
málanum fyrir sáttmála sam-
bandþjóðanna er fagurlega bent
á hugsjónir þær, sem rnenn og
konur gengu út í dauðann fyrir
í síðasta stríði. En það er engin
þrekraun, að ákveða vissar regl-
ur, að framkvæma þær reglur,
eða frumatriði í lífinu sjálfu, og
að samræma þær því, er erfiðara.
. . . Það er okkar nú, með hina
miklu fórn, sem færð hefír verið
fyrir augum, að sýna ekki minna
hugrekki í því að ráða fram úr
erfiðleikum þeim, sem framund-
an eru — ekki minni þolinmæði
— og ekki heldur minni fórn-
fýsi. Við verðum og skulum sjá
verkefni voru borgið.”
Fimtíu og ein þjóð hafa sent
umboðsmenn sína á fund þennan
í Lundúnaborg og bsnnir þar ó-
neitanlega margra grasa og
margra andstæðra hugsana, og
krafa, sem tíminn einn leiðir í
ljós hvemig hægt verður að sam-
rýma. Mikið er undir því komið
hvemig að stórþjóðunum fimm
gengur að vinna saman. Ákveðn-
ar stefnur í framtíðar aðstöðu
Rússa og Breta er þegar fram
komin. Bretar vilja fylgja lýð-
ræðistsefnunni í myndun og
starfrækslu alþjóða sambands-
ins, þannig að þjóðirnar allar,
sem í sambandinu eru, hafi um-
sagnrarétt og atkvæði í málum
sambandsiins. Riússar á hinn
bóginn halda fram, að þjóðirnar
séu ekki enn upp úr því vaxnar
að bindast samtökum til þess að
koma áhugamálum sínum fram
með afli og harðneskju og á með-
an að svo sé verði að mæta þeim
samtökum og því afli, með öðru
sterkara afli, en að yfir því afli
eigi stórveldin fimm að ráða að-
eins og þessvegna verði ráðin að
vera í þeirra höndum. Banda-
ríkin fara sér hægt. Segjast sam-
þykkja stefnu Breta að nokkru
leyti, en vilja á hinn bóginn ekki
með nokkru móti styggja Rússa.
Þessi fyrsti fundur sambands-
þjóðanna var haldinn í Central
Hall, Princess St., er sá sam-
komusalur eign meþódista. —
Fjöldi fólks hafði safnast saman
á gangnstéttum götunnar til þess
að sjá umboðsmennina koma á:
fundinn. Fyrst komu nefndar-
menn Rússlands. Þar næst utan-
ríkisráðherra Frakka, Georges
Bidault, sendinefnd Bandaríkj-
anna, Kína, Araba. Nokkurt
lófaklapp var þegar Ernest Bev-
in utanríkisráðherra Breta kom,
en mest þó þegar Mrs. Roosevelt
sté út úr bifreið þeirri er hún
kom í.
Um margt var að hugsa og
margt að gera í sambandi við
fund þennan, auk aðal málefn-
anna, sem fyrir honum lágu.
Það þurfti óendanlega mikla ná-
kvæmni og lægni til þess að
verjats árekstri hinna ýmsu og
mismunandi stefna, sem þar
hlutu að rísa á meðal manna með
svo ólíka útsýn og mismunandi
skoðanir; og var ekki áhyggju-
efnið minst að finna veg til þess,
að Rússar, Bretar og Bandaríkja-
menn gætu gist sameiginlega
fjaðrahvílu, sáttir og sammála.
Til þess fanst mönnum, að ekk
þyrfti aðeins veglyndi, viljaþrek
og vaxandi varfærni manna
heldur líka alla þá hjálp sem
guð gæti veitt, ef vel ætti að
fara.
Öðrum erfiðleika áttu sendi-
sveitirnar að mæta fyrsta fund-
ardaginn, og það var tilkynning
meðþódista um að öll vínnautn
væri bönnuð í húsi þeirra, Cen-
tral Hall, svo að fundarfólk yrði
að svala sér á vatni aðeins á
meðan á fundum stæði. Þetta
þótti þjóðfulltrúunum þungur
kostur og er ekki að vita hvernig
farið hefði, ef enska kirkjudeild-
in, hefði ekki hlaupið undir
bagga og lagt til húsarúm um 200
fet frá fundarsalnum og fært
þangað allar girnilegustu vín-
tegundir sem fáanlegar voru í
London og París.
iFyrsta ágreiningsmálið sem
upp kom í sambandi við alþjóða
sambandsmálin, var hvaða að-
ferð, eða fundarsköp notuð
skyldu við kosning friðartrygg-
ingarráðsins (Security Council).
Undirbúningsnefndin hafði lagt
til að leynilega kosningar að-
ferðin væri notuð við ráðskosn-
inguna. Rússar lögðust á móti
þessu og kröfðust að kosið yrði
með handa uppréttingu. Við
opinbera atkvæðagreiðslu töp-
uðu Rússar.
Ráðið sjálft var kosið þannig:
Fimm stórveldin, Bandaríkin,
Rússar, Kínar, Bretar og Frakk-
ar eru sjálfkjörnir. Til sam-
vinnu við þær voru sex þjóðir
kosnar í fundarbyrjun, þrjár tii
2 ára og þrjár til eins árs. Þær
sem kosnar voru eru Ástralía,
Brazilía og Pólland til tveggja
ára, en Belgía, Egyptaland og
Mexikó til eins árs.
Canada var í kjöri í trygging-
arráðið til tveggja ára og þar eð
bæði Canada og Átsralía, náðu
ekki tilsettum atkvæðafjölda dró
Canada sig til baka og gaf
Ástralíu sætið og er það hin
fyrsta veglyndis athöfn sem
fram hefir komið að því er sézt
hefir. Nýja Sjáland gerði hið
sama í öðru tilfelli.
Um forseta kosningu á fund-
inum urðu umræður og nokkurt
kapp. Brstar tilnefndu og héldu
fram Paul Henri Spaak frá Bel-
gíu, en Rússar Tryggve Lie frá
Noregi. Rússar urðu aftur und-
ir — Spaak fékk 28 atkvæði, en
Lie 23. Við þær kosningar
greiddu Bandaríkjamenn at-
kvæði með Rússum.
í aðra nefnd ,eða í annað ráð
var einnig kosið sem er nærri
eins þýðingarmikil og öryggis-
ráðið sjálft. Hagfræðis og mann-
félagsráð. í þvi eru 18 msnn og
gekk kosning 17 þeirra greiðlega,
en um þann 18 urðu stimpingar.
Bandaríkin veittu Nýja Sjálands
mönnum lið, en Rússar JúgÓ-
slövum. Gekk svo um hríð að
hvorugur þeirra manna náði fyr-
irskipuðum atkvæðafjölda unz
Nýja Sjáland maðurinn dróg sig
í hlé og gaf Júgóslövum sætið
og var það í öðru sinni að velferð
manna og mála var látið setja í
fyrirrúmi fyrir einstaklings
metnaðinum.
Þetta alheims öryggisráð er
nú stófnað, og það hefir öðlast
meðvitund og mál. Eftir er að
vita hve fljótt það kemst á legg
og hve frátt það verður, en eftir
þeirri reynslu þarf ekki lengi að
bíða, því það var ekki fyr til orð-
ið, en að fyrir þvá var eitt af stór-
veldunum fimm, klagað fyrir ó-
bilgirni og yfirgang — Rússar.
Það voru Íran-Persar sem klög-
uðu og kröfðust þess að ágengni
Rússa í Azerbaijan héraðinu í
Norður-Persíu sé i;annsökuð og
þeir látnir gera grein fyrir því,
hversvegna að þeir haldi hlífi-
skildi yfir uppreinsarstjórn þess
héraðs og með hsr sínum varni
her íran stjórnarinnar inngöngu
í Azerbaijan héraðið. Rússar
héldu fram, að mál það væri að-
eins á milli sín og Persa, en kæmi
aldeilis ekki undir umsögn ör-
yggisráðs sambandsþjóðanna. —
Emest Bevin utanríkisráðherra
Breta benti á, að ef slíkur hugs-
unarháttur ætti að ríkja innan
þjóðbandalagsins þá væri það
þegar dauðadæmt og var þessi
aðstaða Rússa ekki tekin til
greina. Rússar sendu iþá skrif-
lega kröfu inn til hins nýmynd-
aða öryggisráðs, um að herseta
Breta í Grikklandi, sem héldi
taum afturhaldsmanna, og stæði
í vegi framsóknarmanna þar í
landi væri rannsökuð og að
einnig væri rannsökuð ástæðan
fyrir því hversvegna að þeir
héldu uppi stöðugri hersókn með
aðstoð Japana gegn Indónesing-
um en með Hollendingum.
Út úr þessum klögunum urðu
harðar orðahniflingar á milli
þeirra Ernest Bevin utanríkis-
ráðherra Breta og Vishinsky að-
alumiboðsmanns Rússa.
Um kröfu Vishinsky, að á-
kæra íran manna á hendur
Rússa sé dregin út af starfskrá
öryggisráðsins og þeir látnir ein-
ir um það mál, fórust Bevin
þannig orð:
“Eg held að það væri stór yfir-
sjón, að neita nokkurri þjóð ’um
opinlbera rannsókn þegar hennar
er krafist. Eg er orðinn svo
þreyttur á þessum ákærum Sovét
stjórnarinnar, sem gerðar eru á
prívat fundum öryggisráðsinS,
að enginn verður fegnari því en
eg, að þær verði opinberlega
rannsakaðar. Ef að íranir hafa
virkilega klagað Rússa, þá er það
sannfæring mín að framtíðar
friðurinn krefjist þess, að kæra,
eða kærur þær séu opiniberlega
rannsakaðar, hvort heldur, að
þær hafa við sannleika að styðj'
ast eða ekki.”
Kæra íran-manna stendur °S
bíður rannsóknar og úrskurðar
öryggisráðsins, svo framarlegai
að fran menn ekki gugni sjálfir
og afturkalli ákæru sína, seó1
ekki er loku fyrir skotið, Þvl
hinn nýkosni forsætisráðherra
íranmanna, Ahemed Govan ef
sagður að vera mikill vinUr
Rússa og á lendur miklar í Azsr'
baijan héraðinu, sem slagurir*11
stendur um.
Á meðan að þessu fór fram 3