Heimskringla - 20.02.1946, Qupperneq 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. FEBRÚAR 1946
HVÍTAGULL
“Kæri Jim, þykir þér ekki svolítið vænt um
mig, eða er þetta aðeins kunningsskapur stofn-
aður af hendnigu?” Ef hún hefði bara getað
spurt þannig upphátt!
Svo tók skynsemin til máls á ný:
“Honum þykir ekkert vænt um þig — ef
honum þykir svolítið vænt um þig, þá er það
vegna þess að þú komst drengilega fram við
hann á laugardaginn var, þegar þú bjargaðir
peningunum hans, og svo langaði hann að
stofna til kunningskapar við stúlku En hann
elskar þig ekki---”
“Þú skrifar mér sjálfsagt þegar þú kemur
til Northumbria og segir hvernig þér gengur?”
spurði hún loksins í örvæntingu sinni. “Eg
verð svo óróleg þangað til eg heyri, að þú hafir
komist heilu og höldnu.”
“Æ, eg sárkvíði fyrir að fara héðan á morg-
un, Aníta,” sagði Jim þungbúinn.
“Hversvegna?”
“Það er svo hræðilega einmanalegt þar
norður frá. Alveg eins einmanalegt og á tungl-
inu. Eg mim sakna alls þessa hérna---” hann
veifaði hendinni í áttina til salsins. “En allra
mest mun eg sakna þín.”
“Já. eg mun líka sakna þín, Jim,” sagði
Aníta og var mikið niðri fyrir. “Þessi vika
hefir verið svo yndisleg — mér er ómögulegt
að hugsa til þess að þú farir í burtu.”
Jim svaraði því engu, en þegar hljómsveit-
in fór aftur að spila og þau dönsuðu út á gólfið,
þá hélt hann henni þéttara að sér en áður, og
varir hans snertu hárið hennar. Nú þegar hann
þurfti að fara norður, hugsaði hann sjálfsagt
um hversu einmanalegt þar var, og óskaði sér
að hann gæti haft með sér þennan kunningja
sinn frá þessari síðustu viku. Hann mintist
hinna fimm síðustu ára í einverunni þar norð-
urfrá.
“Ef — ef þú skyldir þarfnast hjálpar, Jim,
þá beiðist eg lausnar frá starfinu,” sagði Aníta
alt í einu með titrandi röddu. Hún reyndi að
dylja angist sína með því að slá upp í spaug.
“Þetta verk, sem eg hefi nú endist ekki nema
fáeinar vikur hvort sem er, og eg er góður ritari
í raun og veru. Þótt guðimir megi vita hvað
úlfaveiðari ætti að gera við einkaritara, ann-
ars----”
Þessi orð komu Jim til að taka ákvörðun
sína. Hann stansaði á miðju góKinu.
“Aníta, þú getur svo sem komið með mér!”
hrópaði hann. “Þú sagðir þetta í spaugi, en eg
segi þetta í alvöru. Gætum við ekki látið þessa
viku vara æfilangt? Jú, víst getum við gert
það! Það væri svo yndislegt að hafa þig þar
norðurfrá! Maður getur barist við margt. en
einveran er verst. Komdu með mér!”
Aníta barðist eins vel og henni var auðið,
að láta eigi sjá hver áhrif þessi orð höfðu á sig,
en hún var blóðrjóð og hendi hennar titraði í
hendi hans, og hjarta hennar barðist eins og
það ætlaði að springa. Hún starði niður fyrir sig
og þorði ekki að líta í augu hans. Ljósin, fólkið
og hljóðfæraslátturinn gekk alt í öldum.
En svo tók skynsemin til máls með sinni
kuldalegu rödd:
“Honum hafði ekki dottið í hug að taka
þig með sér, þetta er ekkert nema skiftivindur
tilfinninganna.”
“Aníta líttu framan í mig — og segðu:
Já!” sagði Jim í bænarrómi. Þetta bónorð var
svo h'kt honum og þarna í miðri fólksþvögunni.
Menn rákust á þau og hrintu honum svo að
hann rakst til á gólfinu, en hann tók ekkert
eftir því, ekki einu sinni eftir því, að fólk fór að
stara á þau. “Þér fellur þá svolítið vel við mig
— nógu mikið til að byrja með?” spurði hann
lágt og áf jálgur.
“Svolítið! Æ, Jim — mér hefir aldrei litist
eins vel á neinn og mér líst á þig--”
“En hversvegna segir þú þá ekki já, fyrst
þetta er svoria?” spurði hann og þrýsti hendi
hennar þangað til hún hnipraði sig saman af
kvölum. “Eg þrái að þú komir þangað með
mér, Aníta — og eg skal vera þér góður.”
Nú var rödd skynseminnar alveg þögnuð.
Hún hafði í raun og veru aldrei haft neinn byr
síðan um nóttina, er Iþau stóðu undir trénu í
garðinum.
2. Kapítuli.
Aníta reyndi að sannfæra sig um, að þetta
væri enginn draumur, er hún sat þarna við hlið
Jims í flugvélnini og horfði niður á þetta^fcin-
kennilega land, sem þau voru að fljúga yfir.
Þetta var brúðkaupsförin þeirra, og þetta var i
fyrsta skiftið að hún hafði flogið — og í fyrsta
skiftið sá hún norðurlandið. Nú hófst æfintýri
hennar. — Alt saman var svo ótrúlegt og ó-
raunverulegt. Þau voru mörg hundruð kíló-
metra norður af Edmonton, löngu síðan voru
þau komin fram hjá síðuátu ruddu blettunum
hjá McMurray. Nú voru þau yfir óbygðunum,
á norðurleið — alt af á norðurleið.
Við og við flugu þau gegn um regnskúra
og þokubletti og héldu sig í 2500 metra hæð.
Kuldinn var bitur, en regnið hafði engin lam-
andi áhrif á flugvélina. Vélin, sem hafði 300
hestöfl, dró hið mjög hlaðna loftfar áfram með
tvö hundruð mílna hraða á klukkustund. Þau
streymdu gegnum loftið rólega og örugg eins og
máfur.
Aníta varð fyrir vonbrigðum hvað landið
snerti og ætíð urðu vonbrigðin meiri. Hún hafði
hugsað sér þetta fallegt land, en í staðinn var
það hið ljótast land sem hún hafði séð. Lágt og
flatt án nokkurra hæða. Vötn og ár voiu skólp-
lituð, og barrskógarnir dimmir og draugalegir.
Það var eins og alt landið væri sósað í vatni
fremur fen en þurlendi. Lækir, ár og síki og
tjarnir voru þar alstaðar. Hún gat talið mörg
hundruð vötn á skammri stundu.
Hvemig gat nokkur lifandi maður búið á öðr-
um eins stað °g þessum? Það var víst ekki
hægt að stíga tíu spor án þess að lenda ofan í.
Aníta sá sjálfa sig í þessu feni, og í öllum mý-
varginum. En það yrði sjálfsagt alt öðru vísi
uppi í Northumbria.
Annars var Jim miklu fallegri eftir að
hann hafði lagt af stað, og lagt niður bæjarfötin.
Þau fóm ekki vel. Hann sat þama og horfði
á sjóndeildarhringinn, en Aníta hefði óskað að
hann hefði litið við og horft á sig við og við.
Reyndar var örðugt að tala í vélniðnum, en
Jim var óþarflega þögull. Við og við stalst hún
til að líta á hann, vonsvikin yfir þumbaraskap
hans. Hann var nógu alminlegur. Ekki vantaði
það, í Edmonton hafði hann borgað allar skuldir
hennar, og keypt henni föt og fallegan demants-
hring, þótt hann hefði sjálfur þurft ýmislegs
með fyrir sjálfan sig, og hafði verið mjög um-
hyggjusamur um hana. En samt var hún óró-
leg. Jim var svo ólíkur því, sem hann hafði
verið í Edmonton, þarna um kvöldið undir
trénu eða í danssalnum? Og hversvegna hafði
hann ekki kyst hana, þar sem þau höfðu verið
ein tímum saman?
Aníta starði ufn stund niður á svartan
vatnsflötinn. Þau voru yfir Athabaska-vatninu.
Hún sá margar skógiþaktar smáeyjar, en brátt
varð henni litið á Jim. Henni fanst stundum að
maðurinn, sem sat þarna við hlið hennar væri
ókunnugur maður. Já, þau höfðu nú ekki þekst
lengi. Þau höfðu dansað saman í fáein kvöld,
en annars áttu þau fátt sameiginlegt — mjög
lítið til þess að vera hjón.
Hún varð óttaslegin þegar hún hugsaði til
þess út í hvaða æfintýri hún hefði anað. Þarna
var hún komin upp í flugvél og barst óðfluga til
ókunnugs lands, og átti alla sína velferð á valdi
eins manns. 1 Edmonton hafði hún þó átt að
kunningja sína og vinnuna áína. En nú gat hún
ekki treyst neinum nema Jim Lansing einum.
Ef hann brigðist nú----
“Nei, vertu ekki að þessum hugarórum.
Jim er ekki þesskonar maður, að hann sé sí og
æ að tala um tilfinningar sínar eða að auglýsa
þær. Þetta sem þér finst fálæti er ekkert nema
eðlilegt fyrir hann,” sagði hún við sjálfa sig.
Frá Athabaska-vatninu fylgdu þau hinu
mikla Þrælafljóti norður. Aníta varð æ hrifnari
af tignarsvip landsins er norðar dró. Það var
í sjálfu sér eins og heil heimsálfa.
“Við stönsum í Smith víginu eins og í tvo
tíma,” sagði Jim loksins- og brátt kom áfanga-
staðurinn í ljós. Fyrst virtist hið rudda svæði
eins og örlítill díll, ekki stærri en frímerki i
hinum mikla furuskógi, en varð greinilegra eftir
því, sem Jim lækkaði flugið. í þessum stað
situr stjóm þessa landshluta, sem er eins stór
og helmingur allra Bandaríkjanna. Þarna vom
herbúðir riddaralögregluliðsins, kynblendinga
kofar og lengra frá Indíánatjöld, auk þess vom
þarna búðir hins mikla Hudsno’s Bay verzlun-
arfélags.
Jim flaug nokkra hringi yfir þorpinu áður
en hann settist. Vatnið freyddi í fossum frá
flotdublum flugbátsins er hann settist á vatnið.
Svo fór hann hægara og hægara unz hann
staðnæmdist fram undan bryggjunni. Þar lágu
fjórar, rauðar flugvélar bundnar við stjóra.
“Það er svolítið veitingáhús þarna uppfrá,”
sagði Jim og benti henni á hús eitt. “Farðu
þangað og fáðu þér eitthvað að borða og hvíldu
þig. Eg verð að láta bensín í vélin og fara yfir
hluta hennar áður en við leggjum upp í hina
löngu leið, sem nú er fyrir höndum.”
“Eg vil heldur bíða hérnahjá þér,” sagði
Aníta. Henni leist alls ekki á að fara ein í land
á þsesum ókunnuga og einkennilega stað.
“Já, farðu. Þú getur hvort sem er ekki
hjálpað mér neitt hérna,” svaraði Jim.
Tuttugu til þrjátíu menn, sumir hvítir og
aðrir kynlblnedingar, höfðu safnast saman á
bryggjunni. Jim stöðvaði vélarnar. klifraði nið-
ur á duflið og varpaði taug til eins mannsins á
ströndinni, skeggjaðs gullnema. Margir tóku
í taugina og brátt var flugbáturinn fastur. Aníta
hoppaði í land og þvínæst Jim. Þeir þektu
hann víst og virtu þarna norður frá.
Allir störðu á Anítu eins og hún væri fáséð
skepna og þarna stóð hún og beið og Jim skifti
sér ekkert af henni né kynti hana fyrir mönn-
unum. í stað þess benti hann á sandgötu eina
og sagði henni að ganga eftir henni inn í þorpið.
Þar gæti hún spurst fyrir eftir veitinga staðn-
um.
Jim vildi losna við hana! Aníta gekk hægt
upp stíginn — henni fanst að hún væri meira
einmana, en henni hafði nokkru sinni fundist
hún vera í matsöluhúsi Rósu gömlu. Það var
eins og Jim, eina atkerið hennar í óbygðum
þessum, hefði slept henni lausri. Hvað gat svo
sem gengið að manninum? Var þetta fyrsta að-
vörunin um það hvernig um hana mundi fara
þarna norður frá? Ætlaði hann að meðhöndla
hana eins og óþarfan flutning?
Aníta kom inn í gistihúsið og litaðist um.
Það var víst fremur bygt til þæginda fyrir full-
nema og veiðimenn, en í hagnaðar von. Það
var fallegt með góðum stólum og píanói.
Eini maðurinn, sem þarna var inni var há-
vaxinn riddaralögreglumaður með þrjár randir
á erminni. Hann sat við hljóðfærið og lét fing-
ur-na renna eftir nótunum. Það var auðheyrt
að endur fyrir löngu hafði hann leikið vel, en
gleymt því vegna langvarandi æfingarleysis.
Er Aníta stóð þarna og beið þess er að hönd-
um bæri opnaðist hurðin út í eldhúsið, og stúlka
kom inn. Hún hafði blásvart hár og tindrandi
svört augu. Vegna þess hve þeldökk hún var,
hlaut hún að vera kynblendingur.
“Þú ert Mrs. Lansing — kona Jims? En
hvað þú ert snotur — og svo ung!” Anítu til
mestu undrunar þá vafði stúlkan handleggjun-
um um háls henni og kysti hana á vangann. “En
þú hlýtur að vera svöng. Nú skalt þú fá matinn
undir eins, en á meðan skaltu koma með mér
upp í henbergið mitt. Eg bý þar sjálf og enginn
annar, og þar getur þú verið,” bætti hún við og
var auðsýnilega upp með sér yfir að hafa her-
bergi sjálf.
“Fellur þér við landið héma?” spurði stúlk-
an, er þær komu inn í snotra herbergið hennar.
“Eg sá nú ekki mikið af því ofan úr loft-
1 inu. en hérna er fallegt,” svaraði Aníta gætilega.
“Já, það má nú segja að það er fallegt hérna
í Smithvíginu, og margt höfum við hérna, sem
þeir hafa ekki í borginni,” sagði kynblendings-
stúlkan með barnalegri einfeldni. “Og gufu-
báturinn kemur hérna tvsivar í viku, og við
höfum oft dansa, og þá koma lögreglulþjónarnir
og dansa við okkur. En í hvert skifti og gufu-
báturinn kemur flytur hann hingað fulla tunnu
af bjór.”
Aníta gat ekki að sér gert að brosa að því,
sem þeir þarna norður frá álitu reglulega við-
hafnarmikið og skemtilegt.
Hún lagaði sig til, fór síðan inn í stofuna og
beið eftir matnum.
Hún fékk þrisvar sinnum meira en hún gat
borðað, þótt svöng væri. Lögreglumaðurinn
spilaði alt af á píanóið, 'en Aníta tók eftir því að
hann gaf henni gætur við og við. Hann var
eitthvað hálf fertugur en alvarlegur á svip, já,
næstum því hörkulegur og skarpleitur—drengi-
legur maður. Að stundu liðinni reis hann úr
sæti sínu og gekk yfir til hennar.
“Afsakið, en eruð þér ekki Mrs. Lansing?”
spurði hann kurteislega. “Eg er vinur Jims. og
heiti David Westlake. Eg á líka heima í North-
umbria, og þar sem við eigum að verða nágrann-
ar, gat eg ekki látið hjá líða að heilsa yður.”
Westlake sagði henni að hann væri þarna í
embættiserindum og ætlaði nú heim til North-
umbríu. Það væri umboð sitt.
Aníta athugaði hann gaumgæfilega á með-
an hann ræddi við hana. Stálgráu augun hans
voru stundum hvöss eins og hauksaugu, en
stundum og oftast voru þau með draumkendum
blæ. Hana furðaði á að hitta slíkan mann þar
um slóðir, jafn mentaður og glæsilegur og hann
var.
“Þið Jim hafið sjálfsagt komið flugleiðis
frá Edmonton í morgun?” sagði hann.
“Já, við lögðum af staðklukkan þrjú.”
“Og þið hugsið ykkur að komast til North-
umbríu í dag?”
Aníta kinkaði kolli og hann bætti við bros-
andi: “Já, þetta er líkt Jim; ferðast þrjú þúsund
kílómetra í einum rykk! Hann er margra
manna maki að orku og dugnaði. — Hm — þér
móðgist ekki yfir því að eg tala um manninn
yðar?”
“Nei, ekki þegar þér talið jafn lofsamlega
um hann og þér gerðuð núna.”
“Það er ekki örðugt að tala vel um Jim,”
svaraði Westlake.
“En hvernig stendur á því að fólk, sem
hefir mig aldrei fyr augum litið kallar mig Mrs.
Lansing?” spurði hún.
“Það skal eg segja yður. Jim útvarpaði frá
McMurray þeirri frértt, að hann væri að koma í
flugvél með — afsakið — með nýja konu. Og
hér höfum við öll tæki til að hlusta á útvarpið.
1 Northumbría mun hver maður, kona og krakki
ásamt hverjum hundi og mýflugu, koma niður á
bryggjuni til að hitta ykkur að máli þegar þið
komið þangað.”
“Til að sjá flugvélina eða nýju konuna
hans Jims?”
“Hvorttveggja. Það ber ekki svo margt
við hér um slóðir að við notum okkur ekki til
hins ítrasta það. sem við ber. Einkum þegar
þetta eru góðir viðburðir,” bætti hann við ridd-
aralega.
“Já, flugvélin er reglulega góð,” sagði
Aníta.
“Já, yndisleg, ung og hrífandi,” svaraði
Westlake hlægjandi.
Aníta varð strax hrifin af Westlake, og
henni þótti vænt um að slíka menn var að finna
á þessum slóðum. En þótti henni raunverulega
vænt um að hafa hitt hann? Hún fann ósjálf-
rátt til þess að hún hefði vakið eitthvað í sál
Davids Westlake á þessum fyrstu samfundum
þeirra. Augu hans, djúp og stálgrá, ljómuðu
af aðdáun er þau horfðu á hana — aðdáun, sem
gerði hana órólega.
Að klukkustund liðinni kom Jim. Þeir
Westlake heilsuðust rólega og alúðlega eins og
gamlir vinir. Aníta, sem var jskilningsbráð,
veitti því eftirtekt að lögrgeluforinginn leit á
Jim eins og yngra bróður, sem honum þótti
vænt um — með trygð og virðingu. Og það
gladdi Anítu ósegjnalega, að hún hefði ekki
farið vilt vegar er hún treysti Jim fyrir framtíð
sinni.
“Hefir þú séð flugvélina mína, David?”
spurði Jim. “Eg get flogið 150 mílur á tíma er
>eg fer fulla ferð, og get farið yfir 800 mílur án
þess að fá eldsneyrti! Nú get eg komist um land-
ið, er þér óhætt að trúa. Bíddu bara einn mán-
uð og eg skal gera þann brest að hann heyrist
um alt landið og alla leið til gamla landsins!”
Þetta var gríska í eyrum Anítu. Þeir voru
iennilega að tala um til hvers ætti að brúka
flugvélina — en það hafði hún ekki fengið að
vita. Og hvaða brestur átti þetta að verða sem
heyrðist alla leið til Evrópu? Það særði hana
mjög er hún sá að Westlake vissi um þetta en
hún ekki. Jim hafði trúað honum fyrir þessu,
kanske líka öðrum en leynt hana þessu, konuna
sína. Treysti hann henni ekki?
“En heyrðu, David, getur þú ekki brugðið
þér með okkur í kvöld? Það er nægilegt rúm í
flugvélinni. Ef þú bíður eftir flugbátnum verð-
ur það tveggja vikna töf,” sagði Jim.
“Hm — það væri ekki sem verst — en eg
vil ógjarnan þrengja að fólki, sem er á brúð-
kaupsferðalagi,’ ’sagði Westlake.
“Hvaða vitleysa. Þér þrengið ekkert að
okkur. Eg vil svo gjaman að þér komið með
okkur,” sagði Aníta.
“Já. þá þakka eg fyrir — mér er líka illa
við að þú komir á undan mér til Northumbríu,
Jim — Cæsar Bioleau og karlamir hans dvelja
þar núna.”
Jim leit aðvarandi á Westlake, Aníta sýnd-
ist ekki betur en hann sparkaði í legg Westlakes
undir broðinu. Það var auðheyrt að hann vildi
ekki láta hana heyra neitt um þetta.
Var Jim í einhverri hættu? Aníta vissi, að
hann gekk altaf með skambyssu í vasanum, og
nú mundi hún líka eftir að hann hafði horft
rannsakandi á mennina, sem stóðu í lending-
unni er þau gengu í land fyrir tveimur tímum
síðan. Já, það var svo sem auðséð að Jim átti
einhverja óvini. Þeir sátu auðsæilega um líf
hans, annars gengi hann ekki með hlaðna skam-
byssu. Óvinir hans mundu bíða hans í North-
umbríu.
Aníta gat þakkað David Westlake að þessi
síðari hluti ferðalagsins var skemtilegri en
fyrri hlutinn. Hann skildi að hún mundi eiga
bágt með að átta sig á þessu ókunna landi, og
reyndi að leiðbeina henni eins vel og hann gat.
Annars var landið alt öðmvísi þegar hér
var komið norður. Þama var nóg af vötnum
og alstaðar lá fallinn ‘skógur. Mílu eftir milu
voru valkestir grannra furu- og grenitrjáa, sem
eigi höfðu staðist storminn og höfðu fallið fyrir
honum. Aldagamall stórskógur hafði farið
somu leið.
“Þetta er þó aldrei svona norðunfrá?”
spurði hún.
“Jú, eg er hræddur um að öðru megin
vatnsins sé það sama,” svaraði hann.
“En hvað er hinu megin?”
“Vatnið.”
Anítu hrylti við. öðru megin var alt þakið
í föllnum skógi og hinu megin eyðivatn. Og
þarna átti hún að eiga heima! Hún hafði gert
sér það í hug, að norðurlandið væri þakið blá-
um elfum, tærum stöðuvötunm og gnæfandi,
þögulum skógum, en á milli væru hátinduð
fjöll með snæþöktum burstum, og sumstaðar
öræfi þakin hreindýramosa og blómum á sumr-
um. Það var því ekkert undarlegt. að raunveru-
leikinn flytti henni sár vonbrigði. Þessi vold-
uga og hræðilega auðn, lét hana finna til hvað
hún var lítil og pnáttvana.
En alt var samt ágætt ef hún gæti treyst
Jim, en Aníta var í hræðilegri óvissu um það
Hann var alt öðruvísi nú en á hveitibrauðsdög-
unum. Eitthvað var að. Eitthvað sem yfir'
gekk skilning hennar, og afskaplega mjög úr
réttu lagi.