Heimskringla - 27.02.1946, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 27. FEBRÚAR 1946
■— — ----—————-
|
HVÍTAGULL
Rödd skynseminnar, er hún hafði ekki vilj-
að hlusta á í Edmonton sagði henni nú, að Jim
þætti ekkert vænt um hana, heldur hefði hann
verið snortinn af augnabliks tilfinningu, sem
væri hjöðnuð, hefði aldrei verið neitt nema
sjónhverfing. Hann var einmana, og stóð þar
að auki í þakklætisskuld við hana. Vel gat líka
verið, að honum hefði litist dálítið vel á hana.
En nú var öll víman rokin burt hvað hann
snerti og hann fann það sjálfur. Hann hafði nú
séð að þessi fljótræðislega gifting þeirra var
óhappaflan, en var hann nógu mikill maður til
að láta hana ekki vita um þetta.
Aníta vildi samt ekki hlusta á þessa rödd.
Hún sagði sjálfri sér, að hún væri þreytt. Dag-
urinn hafði verið langur og erfiður, og hún
hlyti að misskilja Jim.
“Þarna sjáum við Northumbríu-vatnið.. —
Northumbría vígið er í vík hinu megin við það
— við getum ekki séð það ennþá,” sagði West-
lake loksins og benti í norður.
Aníta sá langa, bláa línu út við sjóndeild-
arhringinn. Þetta var ekki loftið heldur hinn
mikli vatnsflötur alla leið eins langt og augað
eygði. Að stundarkorni, liðnu voru þau yfir því
og sáu brátt þorpið í víkinni. Aníta sá fáein
strjál hús og að löng og mjó bryggja lá út í
vatnið. Tvær flugvélar voru þar við stjóra úti
fyrir, og alt í kring lágu bátar og barkarbátar.
Þetta voru vonbrigði! Þarna voru ekki
nema fáein hús, Ijót og ómáluð. Þar sást eng-
inn blettur með hreinum lit. Jim settist og
beindi vélinni að landi. Westlake gægðist út.
“Hundamir eru ekki viðstaddir vegna þess
að þeir eru bundir og geta ekki komið, en alt
hitt, sem hreyfst getur er komði á vettvang!
En þér skuluð ekki hirða neitt um fólkið. Eftir
einn eða tvo daga venjist þér við það,” sagði
hann.
Þarna voru víst um fimtíu manns. Fáeinir
hvítir. Flest andlitin voru svört — það voru
Indíánar eða kynblendingar. Aníta sá þetta
alt í einu — þarna sá hún lýðinn. Stór máfa
hópur flaugst á um fiskisló, og tveir litlir hund-
ar flugust á urrandi.
Hún var veik af vonbrgiðum og svo gagn-
tekin af sárri heimþrá, að hún hefði getað grátið
hástöfum. Ef hún gæti bara snúið við og flogið
heim frá þessu hræðilega landi, sem hún hafði
þráð svo mjög að ná fyrir tuttugu tímum síðan!
Þessi langa flugferð, vonibrigðin út af landinu,
og þessi seigpínandi óvissa, hvað Jim snerti,
yfirbugaði hana. Alt varð eins og í þoku fyrir
henni. Hún reyndi að herða sig upp. Neytti til
þess allrar roku, en bryggjan, húsin, fólkið —
alt saman hringsnerist fyrir augum hennar.
Henni var flökurt og svimaði svo að hún var
næstum rokin um koll. En einhver greip um
handlegg hennar.
“Svona, svona, Mrs. Lanising!” heyrði hún
Westlake segja eins og hann væri langt í burtu.
“Ef þér getið komist héðan og hreyft yður svo
lítið, þá náið þér yður strax aftur.”
Hún horfði á hann eins og utan við sig —
hvar var Jim? Nei, Jim hafði víst ekki veitt
þessu neina eftirtekt. Lögregluforinginn horfði
á hana, og hún sá að hann hafði djúpa hrukku
milli greinadrlegu gráu augnanna.
Hann hjálpaði henni niður úr flugbátnum.
Jim var önnum kafinn og tók víst ekki eftir
neinu, svo að það varð hlutverk Daviðs West-
lakes að fylgja henni í land í Northumbríu.
Loks fann hún fasta jörð undir fótum — ef
alt væri nú jafn traust hvað hana snerti. Jim —
hvað varð af Jim? Hafði hann steingleymt
henni?
3. Kapítuli.
Aníta jafnaði sig bráðlega. Tannlaus,
gamall veiðimaður staðnæmdist beint fyrir
framan hana, horfði á hana gaumgæfilega hátt
og lágt eins og hún væri einhver sjaldséð
skepna. Síðan lét hann í ljósi almenningsálitið,
og gerði það ærið barnalega og frekjulega í
senn.
Eg gat ekki trúað útvarpinu. En þessi
stúlka tekur hæðstu verðlaun! Hún er fallegri
en máluð mynd. En hvern skramban ætlar þú
að gera við annað eins og þatta, Jim? Svo þú
fórst þá að gifta þig líka, já, eg vissi að það
mundi fara svo þegar þú fórst til Edmonton. Eg
hefi alt af sagt, að þessir bæir væru hættulegir
fyrir menn! Enda fékstu mig ekki til að fara
þangað — eg á ekkert þvílíkt á hættu eins og
þú veist vel!
Westlake hló góðlátlega.
“Þú verður víst að steypa þér í vatnið og
kæla þig svolítið, Sam. Þú mátt ekki tala
svona um Mrs. Lansing. Þú ert bara öfundsjúk-
ur af Jim eins og við allir hinir,” sagði West-
lake góðlátlega og kynti hana mörgu af hvíta
fólkinu og kynblendingunum.
“Og nú skulum við heilsa Niels, félaga
Jims,” sagði hann loksins.
Hann leiddi hana fyrir risavaxinn Norð-
mann, sem stóð þar og hélt í annan flugvélar
vængnin. Hann hét Neils Conrad, eini maður-
inn fyrir utan Westlake, sem Jim hafði sagt
henni frá, er hann var í Edmonton. Niels var
eins og bjarg — Aníta gat hæglega gengið upp-
rétt undir handarkrika hans.
“Niels, þú verður að heilsa Anítu Lans-
ing!”
Niels var dálítið vandræðalegur er hendi
Anítu hvarf í hinn stóra hramm hans. Þeir
fengu ekki oft heimsóknir af bæjardömum
þarna í eyðimörkinni. Hann leit niður á hana
frá sinni miklu hæð, eins og til að ganga úr
skugga um, hvers konar konu Jim hefði fengið
sér, og hvort það hefði nokkur áhrif á félags-
skap þeirra í framtíðinni.
“Svo þetta er kona Jims?” sagði hann. “Já,
Jim er góður drengur — en það vitið þér sjálf-
sagt af eigin reynslu. Og ef þér getið hjálpað
honum. Jim er eins og bjarg í vorleysingun-
um.”
Jim kom nú í land með litlu töskuna henn-
ar Anítu og sinn eigin farangur, og þau héldu
nú öll sömul áleiðis til tjaldsins, sem Niels hafði
reist og útbúið handa þeim. Þar sem göturnar
skiftust, stansaði Westlake og þakkaði fyrir
farið. Hann bauð þeim að koma um kvöldið
heim til sín og borða hjá sér.
Aníta fór með Jim til tjaldsins og þegar
hann hafði látið niður farangurinn. sá hann
hversu illa lá á henni.
“Þetta fer alt safan vel, Aníta,” sagði hann
til að lífga hana upp. “Það er bara fyrst í stað,
sem leiðindin sækja að manni. Farðu nú og
lagaðu þig til svo að við getum farið til West-
lake. Eg fer þangað á meðan.
Aníta gekk inn í tjaldið og sá búsáhöldin,
sem ekki voru neitt snotur. Ljót flatsæng með
flugnaneti yfir, þvottafat stóð þar á kassa. Ann-
ar kassi var þar fullur af matvörum, og þriðji
með eldhús áhöldum. Riffill hallaðist upp að
einum kassanum, moldargólf var í tjaldinu.
Aníta fór að taka upp farangur sinn, en
brátt hneig hún saman í hnipri á gólfið, svo var
henni þungt fyrir brjósti að hún gat ekki einu
sinni grátið. Þetta átti þá að verða heimilið
hennar — tjald úti á víðavangi! Þetta var fram-
tíðaræfin hennar, villumannslíf. Að sofa í tjaldi
eina nótt eða tvær var bara gaman, en nú átti
hún að búa í tjaldi allatíð. Herbergið hennar
hjá Rósu gömlu hafði verið sannarleg stáss-
stofa saman borið við þetta. Hún var komin í
útkjálka þar, sem menn bjuggu eins og Indíán-
ar.
“Nei, eg skal ekki láta yfirbugast,” sagði
hún við sjálfa sig, en henni var ekki létt fyrir
brjósti.
Er hún leit út stundu síðar, sá hún hvar
Jim sat á steini og las bréfin, sem höfðu komið
stuttu áður meðan hann var að heiman. Niðri í
fjörunni var mannþyrpingin ennþá að dáðst að
flugvélinni. Eitthvað þrjátíu skref þaðan sat
Indíáni fyrir utan dökkbrúnt tjald og hreinsaði
riffil. Niels Conrad og Indíáni með honum
komu frá bryggjunni með sumt af farangri
Jims. Er Aníta horfði á Indíána tjöldin með
hinn mikla sæg bundinna sleðahunda í kring
um þau, heyrðist riffilskot og hraustleg blóts-
yrði frá Jim. Bréfin féllu niður á jörðina er
hann stökk á fætur. Hann rétti upp annan
handlegginn, í gegn um ermina var gat rétt
fyrir ofan úlnliðinn.
Hann leit hvössum augum á tjaldið þar sem
Indíáninn sat. Hann hélt ennþá rifflinum í
hendinni, en hafði risið á fætur um leið og Jim,
og undrunin stafaði út úr dökku andlitinu.
Aníta sá hvað fyrir hafði komið. Skotið
hafði hlaupið úr byssu Indíánans og næstum því
hitt Jim. Gatið í erminni var eftir kúluna. Þrjá
þumlunga til vinstri og hann hefði verið dauð-
ur!
Jim stóð augnablik og horfði á manninn
sótsvartur af reiði. Svo stökk hann í áttina tii
hans, og Aníta hljóp á eftir honum, dauðhrædd
við svipinn, sem á honum var.
“Eg hafði tekið öll skotin úr rifflinum, en
samt fór skotið úr honum, skil það ekki — þetta
var óhapp------” Indíáninn stóð þarna og bað-
aði út höndunum.
“Óhapp, segir þú, lúsablesinn þinn. Eg skal
segja þér, þú varst að reyna að drepa mig. Eg
skal kenna þér. —” Hann greip rifillinn af
honum, sveiflaði honum yfir höfði sér og möl-
braut hann á steini. Kynblendingurinn, sem
var eitthvað um þrítugt, kænskulegur og refs-
legur, reyndi að taka til fótanna, en Jim greip
hann og lyfti honum upp. Hann hristi hann
eins og rottu þangað til tennurnar glömruðu í
munninum á honum.
“Næsta skiftið og þú skýtur á mig, Boileau,
verður þú að hitta betur!” æpti hann og senti
honum á tjaldið, svo hart að tjaldhælarnir
spruttu upp og Boileau lá þar með alt saman
liggjandi ofan á sér.
“Þetta var þá Boileau! Aníta skildi að mað-
urinn hafði reynt að drepa Jim með þessu ó-
vlijaverki sínu, sem var ekkert nema fyrir-
sláttur. Á meðan náunginn skreiddist undan
tjaldinu, kom annar kynblendingur út úr öðru
tjaldi og auk hans Indíáni. Hafði annar þeirra
hníf en hinn öxi, þrír bættust við. Þeir voru
nú sex á móti Jim! Hún varð náföl af hræðslu
og skalf á beinunum.
Jim greip brotna riffilinn og Niels kom
hlaupandi með ár í hendinni.
Hinir sex staðnæmdust hikandi.
“Komið þið bara. Við skulum verða lausir
við önnur eins hræ og þið eruð!” hrópaði Jim.
Mennirnir á bryggjunni komu hlaupandi
til að sjá bardagann, en í þeim svifum kom lög-
reglumaður og kallaði til Jim Lansing og Boi-
leau að hafa sig hægt.
Hann hafði ekki ætlað að segja þeim þetta,
því að kynblendingarnir voru þegar farnir að
hörfa undan.
“Hvað gengur hér á?” spurði lögreglumað-
urinn.
Jim svaraði ekki, en Boileau, sem þóttist nú
öruggur í skjóli lögreglunnar, æpti af fullum
hálsi:
“Eg sat bara og hreinsaði byssuna mína og
skotið hljóp úr henni — hreinasta tilviljun —
og þá tók hann mig og fór svona með mig! Boi-
leau benti á ónýtan riffilinn. — “Taktu hann
fastan — eg kæri hann!” æpti hann.
“Tilviljun, segir þú,” sagði Niels hlægj-
andi. “Lítið á gatið á skyrtuerminni hans
Jims.”
Lögreglumaðurinn gerði það og sneri sér
síðan til Cæsars Boileau.
“Það var einkennilegt, að þú skyldir beina
rifflinum beint að Jim Lansing, þegar þú varst
að hreinsa hann,” sagði hann. “Gastu ekki
beint honum í einhverja aðra átt?”
“Taktu hann bara fastan. Það er skylda
þín”, sagði Boileau og lét sig hvergi.
“Jæja, fyrst þú ert svona áfram um það,”
sagði lögreglumaðurinn. “En fyrst við förum
að minnast á skyldu, þá er líka skylda mín að
taka þig fastna fyrir glæpsamlegt hirðuleysi.
Þú verður að dúsa sex mánuði í svartholinu,
hugsa eg. Komdu við skulum komast af stað.”
“Nei, nei, nei!” hrópaði Boileau ákafur.
“Láttu hann sleppa. Við skulum gleyma þessu
öllu saman.”
Lögregluþjónninn brosti háðslega.
“Gott og vel. En eg ætla ráðleggja þér að
vera gætnari með þessar “tilviljanir” þínar í
framtíðinni, Boileau. Lansing hefir orðið fyrir
mörgum þeirra þetta ár, og ef hann verður drep-
inn af “tilviljun” þá færð þú kaðal um hálsinn.
Sjáðu til svona, hafið þið ykkur allir héðan, og
það strax!”
“Hvað hafa þessir kynblendingar á móti þér,
Jim?” spurði Aníta þegar þau voru komin inn í
tjaldið.
“Ó, þeim er illa við mig. Það er ekki vert
að festa hugann við það. Vertu ekki að hugsa
um þennan óþjóðarlýð, Aníta, þeir eru bara
svolítill hluti af því, sem eg þarf að berjast við.
Ef eg hefði enga aðra en þá á móti mér, þá —”
“Hvað er þetta sem þú þarft að berjast við
Jim?” spurði hún áköf. En Jim vildi ekkert
meira segja henni.
“Nei, eg segi ekkert meira um þetta. —
Gleymdu þessu, Aníta mín, og reyndu heldur að
verða tilbúin, svo að við getum farið til Davíðs
Westlakes”, sagði hann.
Vandræði Jims létu hana gleyma sínum
eigin vandræðum um stund. Hún var mjög á-
hyggjufull er hún var að taka upp farangurinn.
Var þessi Boileau-flokkur aðeins lítill hluti af
óvinum Jims? Það hafði hann sagt, og hún
varð að trúa því. Ef þessi kynblendingahópur
hefði verið þeir einu af andstæðingum hans,
mundu þeir.Jim og Westlake sjálfsagt hafa rutt
þeim bráðlega úr vegi, og það fyrir löngu síðan.
Hún var viss um að Jim átti miklu hættulegri
mótstöðumenn, hverjir sem þeir voru.
Þau sátu í kofa Westlakes og töluðu saman.
Hann stóð á bak við herbúðirnar þar, sem lög-
regluherinn hafði aðsetur sitt. David Westlake
leit aftur og aftur á Aníta þar, sem hún sat út
við gluggana og kveldsólin stafaði geislum sín-
um á hár hennar og gerði það eins og máð gull
á litinn. Hann sagði sjálfum sér að hann dáð-
ist bara að æksufegurð hennar, en einhvernveg-
inn fanst honum, að hún gerbreytti öllu and-
rúmsloftinu í kofanum.
Þetta heimili hans var eins og spegilmynd
af honum sjálfum. Þessi þrjú herbergi báru
vott um stranga sjálfsafneitun, lýstu meinlæta
manni, sem hann var að sumu leyti — þar vant-
aði hina umönnunarsömu konuhönd til að
mýkja það. Hinar mörgu bækur og pípur, lýstu
einmanalegum manni og lön'gum kvöldum. —
Engar ljósmyndir stóðu á borðinu eða á arin-
hyllunni. Þeir höfðu haft auga á Westlake yfir-
menn hans í lögregluliðinu, hin síðustu fjögur
árin. Bráðlega mátti hann eiga von á að hækka
í stöðunni. En fjögra ára einvera hafði gert
hann firtinn í fjölmenni.
Er hann sat og talaði við Jim og Anítu,
fékk hann grun um, að alt væri ekki eins og ætti
að vera í sambúð þeirra. Virtist honum að þetta
væri ekki henni að kenna. Það var ekki vandi
að sjá að hún var mjög ástfangin í Jim. Nei,
þetta hlaut að vera Jim að kenna. Honum
virtist ýmislegt, sem hann sá, benda til að Jim
þætti ekki vænt um hana.
“Hann hefir líklega rokið til og gift sig í
einhverju flaustri eins og hann gerir alla hluti,”
hugsaði hann, “og nú óskar hann sér að hann
hefði látið það ógert. Skollans vitleysa!”
Aníta var þreytt og utan við sig. Strax og
hún gat bauð hún góða nótt og gekk heim að
tjaldinu. Hún vissi líka að þá Jim og Westlake
langaði til að tala saman í ró og næði.
Stígurinn, sem hún gekk eftir, lá meðfram
langri tjaldaröð, sem tilheyrði Gullhnífs Indí-
ánunum. Fanst Anítu að þeir væru mjög smá-
vaxnir til að vera Indíánar. Augun voru ská-
sett eins og á Eskimóum og þeir voru skræk-
róma. Konurnar voru klæddar fötum úr skræp-
óttu baðmullar lérefti, en mennirnir í ódýr föt
frá verzluninni. Á höfðinu höfðu þeir litlar
skygnishúfur, á þær var letrað: “Kapteinn”,
“Hershöfðingi” og “Flotaforingi” með glitrandi
gullstöfum á reimina. Aníta var fjarskalega
einmanaleg og reyndi til að tala við eina kon-
una, en hún skildi ekki orð í ensku, og hló af-
skaplega að Anítu af því að hún skildi ekki
Indíánamálið, sem þessi flokkur talaði. Nei,
Aníta varð ekki hrifin af Indíánunum, sem hún
sá þarna norður frá.
Rétt á eftir hitti hún stóran sleðahund. Hund-
ur þessi var að hálfu leyti útlkynjaður og miklu
hættulegri mönnum en nokkur úlfur gat verið.
Aníta gakk framhjá runni einum, og þá þaut
upp stór, svartur hundur og urraði svo grimmi-
lega, að henni rann kalt vatn milli skinns og
hörunds. Hin digra hlekkjakeðja, sem hundur-
inn var bundinn með, stöðvaði hann á miðri leið
á stökkinu, en skoltar hundsins skullu saman
tæpt fet frá andliti hennar. Svo hnipraði hund-
urnin sig saman og beið næsta gests, sem færi
þar fram hjá.
Aníta gætti eftir þetta vel að öllum runnum
og steinum, og komst loks heim í tjaldið. Nú
hlaut að fara að dimma, hugsaði hún, en« það
varð ekki einu sinni vottur fyrir rökkri. Sólin
var reyndar lágt á lofti, en hún varpaði gulli
sínu á tjaldþökin og lét smábárurnar á vatninu
glitra.
Annað hvort hafði Aníta orðið illilega átta-
vilt, eða sólin hafði lagt einkennilega lykkju á
leið sína eftir himninum, fanst henni — því sól-
in var í hánorðir! Hún leit á armbandsúrið,
sem Jim hafði gefið henni. Þetta var rétt, klukk-
an var farin að ganga eitt, miðnætursól.
Þetta var miðnætursólin!
Aníta stóð lengi fyrir utan tjaldið og horfði
á næturfegurðina, svo skreið hún undir flugna-
netið og fór að sofa.
Hún var eins og í móki þegar Jim kom inn
í sjaldið. Aníta réis strax upp á olnbogann, en
í staðinn fyrir að komast í rúmið, settist Jim á
kassa og fylti pípuna sína. Aníta sá að hann
þurfti að segja henni frá einhverju mikilvægu
atriði.
“Eftir einn eða tvo daga hefi eg hugsað mér
að fljúga til Klettafjallanna, langt inn í fjöll-
in,” mælti hann. Aníta tók eftir að hann sagði
“eg”, en ekki “við”. Hafði hann hugsað sér að
skilja hana eftir í Northumbríu? En hann ætl-
aði kanske að skreppa þangað-sem snöggvast.
“Ætlar þú að hafa Niels með þér, Jim?”
spurði hún.
“Nei, Niels og kynblendingarnir, sem með
okkur eru, eiga að fara til Kewah-tína árinnar
með nokkuð af vetrarforðanum okkar.”
Aníta var ekki neitt sérstaklega lærð í
landafræði en samt yissi hún að Kewah-tína
var eitthvað um sex hundruð kílómetra norð-
austur þaðan sem þau voru nú, við austur enda
þessa mikla stöðuvatns, og að þeir Jim og Niels
höfðu þar vetraisetu sína.
“En er það ekki hættulegt fyrir þig að ferð-
ast þangað svona aleinn?”
“Ónei, þorpararnir koma ekki þangað.”
En ef engin hætta var á ferðum, og Niels
átti ekki að fara þangað, því gat hún þá ekk’
farið með Jim? Og auk þess hafði hann sagst
mundi verða þarna lengi.
Jim sat og barði fingurgómunum á kassann-
sem hann sat á. Það var auðséð að honum var
örðugt innan brjósts.
“Aníta, þú getur ekki búið alein í þessu
tjaldi. Eg ætla að semja við Pálu Michaels, að
þú verðir hjá henni — Michaels hefir búðina
hérna, sem þú sást er þú komst frá Westlake.
Þau búa í sama húsinu. Pála og Manden Alec
eru kynblendingar, en ágætis fólk, það getur
Westlake sannað þér. Og Pálu þætti líka vænt
um að fá einhvern til að tala við.”
. “En Jim — þú sagðir sjálfur, að þetta vseri
engin hættuför, og þú hefir nægilegt rúm 1
flugbátnum — Jim, hversvegna get eg ekki far-
ið með þér?” stundi Aníta upp.
“Landið þar er ekki við kvennahæfi
allra minst fyrir-----”