Heimskringla - 20.03.1946, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 20. MARZ 1946
HEIMSKRINGLA
* *n)A
manna og dýra. Og svo voru
norðrænu þjóðirnar miklu sein-
þroskaðri en þær suðrænu. Hér
er ekki um neina yfirburði vits-
niuna að ræða. Bráðþroski ein-
kennir hin suðrænu lönd, en
hægfara þróun hin norðrænu. —
Að vera fyrstur í þessum efnum
er því ekkert til að miklast af.
Það sem vert er að athuga er, að
hindrunarorsakirnar gera full-
komna grein fyrir hvernig á því
stóð, að Vestur-Evrópubúar
fundu ekki upp skrift eða letur-
gerð, heldur lærðu hana að lok-
Urn af Rómverjum, er sunnar
hjuggu. Hversu haglega sem
uienn kunnu að smíða úr bronze,
'grískrar og rómverskrar menn- nemi, fluzt inn í landið. Svo
ingar. ekki er um fleiri evrópiska þjóð-
Um þessi atriði virðist lítill kynjastofna að ræða. Ráðgátan
eða enginn ágreiningur. En er. hver þessara þriggja kyn-
hverjir þessir Indó-evrópisku !flokka innleiddi índó-evrópiska
menn voru, eða hvort þeir voru tungumálið? Miðjarðarhaiskyn-
komnir af einum kynflokki eða ið getur ekki komið til mála. Það
fleirum; hvar þeir settust að; var rótgróið í landinu, þegar inn-
hvernig þeir voru í hátt; hver af
yfirunnir af Attalusi, Mýsíukon- ingarstig en það, sem framúr-
ungi. Jafnvel Róm varð að lúta skarandi ötulleiki, karlmenska
í lægra haldi fyrir Keltum. Þeg- og dirfð gátu af sér leitt hjá
ar þeir kveiktu í borginni, 390 f. þjóðum á fyrstu frumstigum I
Kr., neyddust Rómverjar til að þjóðlegrar tilveru. Vestur-Ev-
EYÐILEGGIÐ ILLGRESIÐ
MEÐ 2-4-D
HORMONO
HINS NÝJA UNDRAVERÐA
ILLGRESIS EYÐANDA
núlifandi þjóðum Norðurálfunn-
ar sýnir ljóslegast einkenni
þeirra, eru spurningar, sem enn
bíða fullnægjandi svars.
Flestir mannfræðingar þykj-
ast kenna þrjár höfuðmannkyns-
deildir í Norðurálfunni. Þær
eru þessar: Miðjarðarhafskynið,
germanska — eða norðræna
Jarni eða öðrum málmum gátu ^ynjQ 0g alpakynið. Öll þrjú
þeir ekki án aðstoðar ritlistar- kynjn eru greinar hvítu mann-
innar safnað saman og varð- kynsdeildarinnar. Fyrsta grein-
veitt vísdóm siitn og fróðleik. jn liggur fram með suðurströnd-
Koma hirðingjaþjóðanna, sem Um Miðjarðarhafsins; önnur, sú
Indó-evrópiska málið töluðu, til germanska, breiðist út vítt og
vesturlandanna er einna merk-
asti viðburðurinn í sögu þjóð-
anua, sem þar áttu heima og af-
homenda þeirra, því sá atburð-
Ur var undirrót mikillar um-
hreytingar og upphaf merkrar
sögu. En þar sem hvorki hirð-
ingjar þessir né þjóðirnar, sem
íyrir voru, kunnu að rita, er
íornfræðin aðalaðstoð þeirra,
sem eru nú að reyna að færa
þessa merkilegu rögu í letur í
til þess að fá þá til að hverfa aft-
ur til átthaga sinna. Hartnær
rás Indó-Evrópisku þjóðanna j hálfri annari öld síðar voru Gall-
byrjar. Afkomendur þeirra eiga1 ar yfirunnir af Júlíusi Cæsar.
nu einkum heima í Suður- og^En ólíklegt er að þannig hefði
Vestur-Fvrópu. Það var hugvitjfarið í það skiftið, hefðu fyrir-
láta af hendi tvær skeppur gulls ; rópa tók eins miklum framförum ;
og framast gat orðið með bronze ILLGRESI, GERIR
& ., . & _ , GRASIEKKERT MEIN. Lærið alt um
og jarm — með vopnum og her- hið nýja undraverða ÚRVALS ill-
mensku. Til þess að komast 8rcsis eyðanda. Sendið i dag eftir
, * 'u' u « myndum prýddum skýringum, sem
lengra, urðu íbuar hennar að segja alda söguna. Þær kosta EKK-
læra að skrifa.
dreift um Norðurlöndin; og alpa-
greinin liggur á milli hinna
tveggja. Einnig dreifðust Mið-
jarðarhafsmenn norður með At-
lantshafsströndum, og alpamenn
héldu norðaustur og dreifðu sér
um mikinn hluta Rússlands. Það
eru ótal samblönd þessara
þriggja kynja. 1 Portúgal er
enn að finna hreinkynjaða grein
af Miðjarðarhafsstofninum. Það
er álit margra mannfræðinga, að
tyrsta sinn. Þó hún sé langt frá I grein þessi sé beinn afkvistur
því að vera fullrituð enn, sézt mannkyns þess er bygði löndin
þó glögglega af því sem komið umhverfis Miðjarðarhafið í byrj -
er, að hér er um sömu þjóðlífs-Jun hinnar síðari steinaldar, og
stigin að ræða, sem voru löngu ’ hafi farið þvert yfir Frakkland
liðnir viðburðir á öndverðri æfi 0g alt til Bretlandseyja. Sé þessi
þjóðanna á austurströndum Mið-
jarðarhafsins áður en þær koma
fram í dagsljós sögulegra við-
burða. Það eina, sem til vor er
óoinlínis komið og nokkuð gefur
til kynna um frumlífshætti og
i'fstefnu þessara norðrænu inn-
rasarmanna, eru kvæði og munn-
^ælasögur, sem bygðar voru á
ffumkvæðum. Kvæðin, þótt þau
hafi aflagast nokkuð, geymdust
1 Uiinnum manna, ef til vill öld-
Urn saman, og hafa einungis fall-
’Ó úr minni, þegar nýrri og betri
kvæði voru ort um svipuð efni.
Þ°tt þau gefi oft góða mynd af
þfernisháttum fornmanna, kom-
ast þau hvergi til jafns við það,
Sem fornfræðin mun og hefir nú
Þegar leitt í ljós um líf og hætti
þeirra. Það, sem aðallega vant-
ar á, eru nöfn og ártöl.
skoðun rétt, er sennilegt, að hin-
ir frábæru stórsteinsvarðar, sem
víða finnast í Evrópu, en þó eink-
um á Englandi, hafi reistir verið
af þjóðflokki þessum. Það voru
afkomendur hans, sem að miklu
þeirra, sem lagði grundvöllinn
að vestrænni menningu.
Hvor hinna tveggja kynflokk-
anna talaði þá þessa óviðjafnan-
legu tungu? Eða var hún sam-
eign þeirra beggja?
Ymsir þýzkir fræðimenn full-
yrða, að þessir hávöxnu, ljós-
hærðu fornmenn, sem bygðu
norðurhluta Þýzkalands, hafi
verið hinir upphaflegu Indó-ev-
rópisku menn, og að vagga þeirra.
hafi verið löndin umhverfis
Eystrasalt.
Tímabil það, sem hér ræðir
um, hefst í byrjun bronze-aldar-
innar eða í kringum,2000 f. Kr.
og nær alt að lokum hinnar eldri
járnaldar. Að sönnu var málm-
blendingur þessi þektur miklu
fyr en þetta á Egyptalandi. Vopn
og verkfæri úr bronze voru al-
geng þar um þrjú þúsund f. Kr.
En álitið er, að bronze hafi ekki
komið til Vestur- Evrópu fyr en
tíu öldum síðar. Það kemur fyrst
til Svisslands og litlu síðar til
Bretlands og Norðurlanda.
Það er á bronze-öldinni sem
nýjar þjóðir koma til Norður-
álfunnar. Þetta sést ljóslega af
jarðfundnum leifum. Þó víða
beri á breytingum í álfunni um
þetta leyti, eru umbreytingarn-
ar þó auðsýnilegastar á Bret-
landi. Greftrunarhættir verða
liðar hinna ýmsu kynþátta unn-
ið einhuga að vörninni. Eftir
þenna hildarleik, sem stóð yfir í skáldmæringa þjóðanna,
full átta ár, fóru þjóðir þessar J geymdist öldum saman.
smám saman að siðast og náðu
að lokum hæsta stigi rómverskr-
ar menningar.
I ERT. Við höfum fyrirliggjandi 2-4-D
ak ' , . ! HORMONO, sem sent verður án taf-
Að visu attu þessar vestrænu ar. Stærðir fyrir 250, 550, $1.00, póst-
og norðrænu þjóðir sögu. En sú frítt. Dollars stærðir hreinsar 2,500
saga var skráð á minnisspjöld Sfgpaía éSnSlfiSf1" sendlnga<£
sem
96
Hún!
DOMINION SEED HOUSE
Georgetown, Ontario
var merkileg og sönn í öllum I =
aðalatriðum. En þar sem minnið valdssonar, þegar hann sezt um
leyti bygðu Egyptaland og Krít
ey og voru upphafsmenn hinnar aðnr’ og hauskupulagið breytist.
fornu Miðjarðrahafsmenningar. |Til Þessa voru legstaðirnir lang-
Alitið er, að frumstofninn hafi ar °S mÍóar Þrmr, og hauskúp-
átt upptök sín í Afríku, og hafijurnar’ sem hafa fundist 1 Þetm.
eru venjulegast af langhöfða-
kyninu. Dys og haugar verða
|nú kringlóttir, og höfuðkúpurn-
ar, sem í þeim finnast, eru breið-
ar. Á meginlandinu eru umskift-
in ekki jafn augljós. En alstaðar
langhöfðaðir, með langt og^ jugt |verga höfuðkúpurnar breiðari
um þetta skeið. Svo er önnur
þaðan dreifst sér norður á við.
Germanski ættbálkurinn gerir
vart við sig nokkru síðar á Norð-
urlöndum og Norður-Þýzka-
landi. Germanir voru háir vexti,
nef (kónganef) og glóbjart hár.
Þessi einkenni eru algeng meðal
norrænuþjóðanna, Þjóðverja og
Englendinga.
Alpamenn voru breiðhöfðaðir,
eftirtektarverð breyting, sem
átti sér stað. Til þessa voru líkin
lögð á síðuna og hnén kreft. En
nú er hætt við þenna forna sið,
Hve langt eru þá vísindamenn. , ,
nu komnir með sögu arisku þjóð- Þrekvaxmr og i meðallagi hair. er tíðkaðist hja Miðjarðarhafs-
anna. er héldu vestur á við í Það eru mjog sklftar skoðanir mönnum hvar sem þeir bygðu,
i skörum laust ‘um Það> hyer andlitslitur þeirra 0g í hans stað er farið að brenna
var. Margir voru gráeygðir, með líkin. Og þessi greftrunarsiður
jarpt hár — háralitur, sem er helzt þar til um þrjú hundruð
mitt á milli hinna dökkhærðu eftir fæðing Krists. Það er nú
Miðjarðarhafsmanna og þeirra álit margra, að þetta breiðhöfða
glóhærðu fyrir norðan. Mann- fólk hafi talað Indo-evrópíska
fræðinga greinir á um þenna tungu og fyrst allra komið með
kynflokk. Sumir neita því al- hana inn í landið. Þetta fólk
gerlega, að slíkur kynflokkur sé var af sama kynstofni og það,
til og segja, að eftir langa fjalla- sem til Grikklands fór nokkru
dvöl hafi höfuðlag hinna tveggja fyr.
er heidu vestur a vio í
staerri eða smærri
eftir 2000 f. Kr.? Lengi vel var
^álið eini prófsteinninn, sem
n°taður var við rannsókn og
s°nnun hugmyndarinnar um
hlna miklu og voldugu arisku
Pjóð. Meðan þessi skoðun ríkti,
Var úrlausnin ofur einföld:
^farstórjr ariskir þjóðskarar
streymdu inn á vesturlönd og
10§ðu undir sig alla vestur-Ev-
r°Pu. öll menning þar var arisk.
er ekki óbrigðult, má búast við Parísarborg við Signufljót og
Þar sem orsakir liggja til alls, ag röð eða rás viðburðanna hafi neyðir Karl konung hinn sköll-
er engum efa bundið, að eitthvað gengið nokkuð úr lagi. Frásagn- ótta til að láta af hendi mikinn
hefir hrint af stað þjóðflutning- .irnar hafa upphaflega verið hluta ríkis síns sem hertoga-
unum miklu, sem hér hefir verið j færðar í bundið mál, minninu til dæmi er þaðan í frá var kallað
drepið á, en hvað það var veit styrktar. Hversu réttar sem frá- Norðmandí. Þar sm Rúða var
enginn. Með hjálp sögunnar J sagnirnar upphaflega voru, höfuðborg hertogadæmisins,
gleymdust brátt þýðingarmikil voru hertogarnir kallaðir Rúðu-
orð hér og þar, og voru svo önn- jarlar af fornmönnum. Þeirra
ur tekin í þeirra stað, sem álitið mestur var Vilhjálmur Bastarð-
var að gæfu sömu merkingu til ur, sem var í fimta lið frá Hrólfi;
kynna. En þeir sem síðar námu, hann brauzt til ríkis á Engandi
vissu ekki annað en kvæðin árið 1066. Georg VI Bnetakon-
væru eins og frumskáldin höfðu ungur er sá þrítugasti og sjöundi
frá þeim gengið. Og þannig gat frá honum.
vita menn gjörla hvernig á
mörgum síðari þjóðhreyfingum
stóð. Á meðal þeirra eru tvær,
sem beinlínis snerta efni þessar-
ar greinar. Sú fyrri var hin
mikla útrás hinna gotnesku
þjóða, þegar Húnar komu að
austan, undir forustu Atla kon-
ungs, og lögðu undir sig löndin
beggja megin Hellusunds, svo
ríki þeirra náði frá Kaspíhafi til
Rínáar. Þeir óðu og inn á Frakk-
land og suður á Italíu. Gotar
hrukku fyrir hamförum Atla,
sumir halda undan suður og
vestur, og eiga þar í skærum við
það gengið koll af kolli, án þess | Þannig hefir saga Indó-ev-
þó að söguviðburðirnir færu rópisku þjóðanna gengið í hart-
mjög úr lagi. * nær fjögur þúsund ár. 1 byrjun
Vestur Keltar eiga söguljóð, sem þessa langa tímabils í sögu Norð-
lýsa viðburðum úr sögu Ira, sem urálfunnar, þegar harðast var
álitið er að hafi borið við laust! gengið fram og fleiri hnigu í val-
eftir fæðing Krists og geymst inn en nokkru sinni fyr eða síð-
höfðu í minnum skáldanna í átta an, var hyrningarsteinninn að
Rómverja, aðrir halda norður og hundruð ár, áður en þau voru , hinum vestrænu tungumálum
vestur alt til Eystrasalts, fram
með Kirjálabotni, Bálagarðs-
síðu og inn á Svíþjóð. Og enn
héldu nokkrir áfram yfir Kjöl og
bólfestast, ef til vill, í Þránd-
heimi? Flutningar þessir hófust
á öndverðri fimtu öld eftir Krist,
og stóðu yfir í tvö hundruð ár.
Síðari útrásin — landvinningar
Dana og Norðmanna, var ekki
líkt því eins víðtæk og sú fyrri,
þó hún stæði yfir jafn lengi —
frá 800 til 1000 eftir Krist. Þess-
ar þjóðir töluðu Indó-evrópiska
tungu, eins og Grotar, og höfðu
komið mörgum öldum áður frá
hásléttunum fyrir norðan Kaspí-
haf. Er þó skoðun meginþorra
fræðimanna nú, að kynkvíslir
þessar séu upprunnar í löndun-
um umhverfis Eystrasalt og séu
að öllum líkindum grein af Mið-
jarðarhafsstofninum, og að fólk-
ið hafi orðið hörundsbjart og há-
vaxið af langri dvöl í köldu lofts-
lagi, en hafi þá verið orðnar
færð í letur. Þegar Englar og j lagður og stendur óhaggaður til
Saxar fluttu búferlum til Bret- þessa dags. Má því með nokkr-
landseyja, fluttu þeir með sér um sanni segja, að málið, en ekki
þjóðsögur sínar og hetjuljóð. — þjóðin, sem það talaði, hafi lagt
Upphaflega voru ljóðin sungin, undir sig löndin. Hin óviðjafn-
og munu því flest fornskáldin anlegu söguljóð þessara þjóða
hafa kunnað að slá hörpu. En staðfesta slíka ályktun. Þau eru
síðar meir var ljóðum þessum flest (þó einkum þau grísku, sem
breytt í upplestrarkvæði og í við Hómer eru kend) þrungin
þeirra tölu er Bjólfskviða. 1 skáldlegum eldmóði og ímynd-
sextánda flokki þessara kvæða unarafli, svo hugsvif vort verð-
er lýst hvernig söngljóðin voru ur hærra en örninn fer. Er því
flutt. Einhverntíma á sjöundu J ekki að undra þó að tungumál
öldinni var efni söngljóða þess- iþetta útrýmdi flestum eða öll-
ara fyrst snúið á engilsaxnesku. Um fornmálum Norðurálfunnar.
Hve nákvæmlega frumljóðun- ,Undir návæmni tungunnar, fjöl-
um var fylgt vita menn ekki. En hæfni hennar og krafti er fram-
kviðan ber með sér, að söguefn- ganga þjóðanná komin.
ið sé frá meginlandinu komið.
Bjólfur, söguhetjan, var gauzk-
ur að ætt.
Og síðastar allra koma forn-
sögur vorar og söguljóð. Forn-
bókmentir vorar, bornar saman
við samtíða bókmentir Vestur-
Evrópu þjóðanna, taka þeim
Árni S. Mýrdal
Icelandic Canadian
Evening School
Séra V. J. Eylands flytur fyr-
irl,estur um Jón Vídalín. 26.
marz, í fyrstu lútersku kirkju,
kl. 8 e. h.
Dr. K. J. Austmann átti að
flytja erindi það kvöld, en sök-
^lllr, sem Indó-evrópiska tungu
oluðu, voru af ariskum stofni.
n smám saman fór að koma
l0s> að tungumálaskyldleikinn
einh var ekki einhlít útskýring,
a niálefni þessu. Fornfræðingar ,ur-
°8 mannfræðingar hafa kapp- j
í Vestur-Evrópu hefst járn-
öldin um 1000 f. Kr. Það voru
keltnesku þjóðirnar, sem inn-
leiddu notkun járnsins í Norður-
kynflokkanna breyzt, og þannig
hafi breiðhöfðaða kynið mynd-
ast. Það er alkunnugt, að naut-
fénaður, sem helzt við í fjalla-
hlíðum og fjalladölum sem jalfuna. Af innrásum breiðhöfð-
liggja hátt, verður breiðhöfðað- anna var sú keltneska síðust og
ief til vill sú þýðingarmesta. —
Þótt skoðanir mannfræðinga Keltar voru í mestum uppgangi
Samiega unnið að úrlausn þessa Jséu nokkuð sundurleitar á ýms- jí Vestur-Evrópu um 300 f. Kr.,
efnis nú um langa hríð. En um sviðum, eru allir sömu skoð- en þá hafa þeir eflaust verið
fullnaðarúrskurðar mun samtjunar um það, að nú sé engan orðnir mikið blandaðir germön-
. ngt að bíða. Það sem nú virð- kynstofn að finna, sem ekki sé sku blóði. Fyrst eru þeir í Dón-
151 nokkum veginn áreiðanlegt meira eða minna blandaður, og árdölum og á hálendunum í Al-
erÞetta: Ekki alllöngu eftir alda-' að blöndunin hafi byrjað mjög pafjöHum. Svo halda þeir norð-
^ótin tvö þúsund fyrir Krist' snemma og aukist eftir því sem ur á bóginn, austan megin Rín-
blandaðar blóði hinna ýmsu|iangt fram að víðtækni, ná-
þjóða, er innrásir höfðu gert í (kvæmni, frásagnarsnilli og sögu-
landið. jríki. Af því að forfeður vorir um veikinda ,getur ekki orðið af
Þó þessar forn-þýzku þjóðir voru landnemar (fluttir búferl- |því. Nefndin vonar að læknirinn
itmi eírfvilimooiirli Vurort ncf PTini- I_ j» ' _iii_]; i , ••>■« i .i n
færu sigrihrósandi þvert og endi- um fra ættlandi sínu), og voru
langt yfir hið mikla rómverskajaf göfugum ættum komnir, og
keisaradæmi og yfirynnu jafnt þvj arfSagnaríkir urðu fornsög-
ur vorar til og fornkvæðin varð-
veitt. Þó margt hafi frumhugsað
verið, voru arfsagnir vorar og
Hóf
aldir runnu fram. öll forsöguleg arfljóts, þar til þeir koma til Ey-
flutningar frá hásléttunum um- sönnunargögn styðja þessa skoð- strasalts- og Norðursjávar-
hverfis Kaspíhaf. Þeir streymdu un. 1 jarðlögum frá elztu stein- stranda. Þaðan fara þeir inn á
fyfst austur svo suður á við, og Jaldartímum Norðurálfunnar Belgíu og Frakkland. Svo þaðan
siðar vestur og dreifðu sér um hafa fundist hauskúpur, sem J vítt og dreift um norður Þýzka-
hafa sömu höfuðlagseinkenni og land, suður til Spánar og austur
hið breiðhöfða Alpakyn. Á með- jtil Italíu, norður til Bretlands og
al stöðuvatnsþorpsbúanna á síð - til Suður-Rússlands, yfir Hellu-
ara steinaldratímabilinu voru sund inn á Litlu-Asíu og lögðu
margir breiðhöfðar. Jarðfundnar
Ust Indó-evrópiskir þjóð-
^Ustur. 0g Vestur-Evrópu, og
ar sem þeir tóku sér bólfestu,
varg
°víst
tunga þeirra aðalmálið. En
er að þeir hafi verið fjöl-
^nnir, heldur mjög fámennir,
oflugir sigurvegarar, sem áttu
* lngshesta og beztu vopn. —
*>eir
voru ómentðair, í venju
*efiri *
^ 1 naerkingu þess orðs,
^ u smám saman framförum af
eiUum og óbeinum áhrifum
leifar hafa leitt þetta í ljós. Ev-
rópubúar, eins og þeir eru í dag,
eru sambland, í mismunandi
hlutföllum, af þremur sérkend-
en um kynstofnum. Síðan á tímum
fólksflutninganna miklu hafa
engin ný þjóðkyn, svo að nokkru
undir sig hásléttuna milli Bí-
þýníu og Kappadósíu, er kölluð
var Galataland til forna, því
Keltar voru einnig kallaðir Gall-
ar, og þeir gallneskir, sem frá
Frakkl. komu. Sigurför þeirra
var farin árið 278 f. Kr. Fjöru-
tíu og þrem árum síðar voru þeir
Miðj arðarhafsmenn sem hinar !
yngri keltnesku þjóðir, er ekki
þar með sagt, að germanar hafi
með öllu upprætt Miðjarðarhlafs -
menn og Kelta. Fjöldi mann-
fræðinga eru þeirrar skoðunar
nú, að blóð þessara þriggja kyn-
flokka renni í æðum alira, sem
nú byggja Norðurálfuna og af-
komenda þeirra. Síðari steinaid-
ar kynflkokarnir af stofni hinna
hugvitsömu Miðjarðarhafs-
manna hafa lifað allar innrásir
breiðhöfðanna af, því vaxtar- og
útlitseinkenni þeirra sjást giögg-
lega enn á víð og dreif í Vestur-
Evrópu. Þótt minna beri á lík-
amseinkennum breiðhöfðanna í
vesturhiuta álfunnar, lýsa þau
sér ótvíræðilega í útliti meiri-
hluta Austur-Evrópubúa. En í
norðurhiuta álfunnar, þar sem
fólkið hefir frá öndverðu alist
upp í kaldara loftslagi, eru norð-
rænu og forn-þýzku einkennin
eins auðsýnileg nú og fyrrum.
Þó skoðanir fræðimanna um
það, hvor kynflokkanna, ger-
manski, eða Alpa — eða báðir,
hafi komið með Indó-evrópiska
tungumáhð til Norðurálfunnar,
séu nokkuð sundurleitar, eru all-
ir sömu skoðunar um, að hvorug-
ur þeirra hafi flutt til landsins
eða stofnað þar hærra þjóðmenn-
verði aftur heill heilsu sem allra
fyrst.
Séra Valdimar, þó hann sé
mjög önnum kafinn um þessar
mundir tók góðfúslega að sér að
undirbúa sitt erindi, sem átti að
kvæði aðaluppskretta fornrita koma síðar í fyrirlestra röðinni,
vorra. Heimildirnar eru kvæð-
in. Höfundar gullaldar vorrar
vísa til þeirra og vitna, líkt og
rithöfundar vorra daga vitna til
heimildarrita. — GyHaginning
Snorra Sturlusonar mun alger-
lega samin eftir fornkvæðum
sem og Bragaræður hans. Aðal-
efni fornljóða vorra og sagna
eru eins og annara germanskra
fornþjóða, deilumál, afreksverk
og mannlýsingar. Og sama var
markmið lífsins — það, að vinna
sér auð og upphefð. Örlæti,
karlmenska og hugprýði — láta
aldrei hugfallast, hvað sem að
höndum bar, var hástig mann-
legrar fullkomnunar.
Þegar vér hugsum um hina
reiðfimu og djörfu hálendis hirð-
ingja og minnumst viðureigna
þeirra við sér meiri og voldugri
þjóðir, sjáum vér einnig í hug-
anum hinar fáUðuðu, en djörfu
víkinga, þegar þeir hleypa mar-
arjóum sínum úr vör og stefna
hikaust út til hafs og suður til
Skotlands, Englands og írlands
og vinna þar fræga sigra. Og
ekki hvað sízt minnumst vér far-
ar Hrólfs (Göngu-Hrólfs) Rögn-
og flytja það áminst kvöld. —
Nefndin er honum sérstaklega
þakklát fyrir hjálpsemi hans
hvað þessu viðvíkur, og fyrir á-
huga hans og aðstoð skólanum til
handa frá því fyrsta.
Það má vænta þess að erindi
séra Valdimars um Jón VídaUn
verði bæði fróðlegt og skemti-
legt; mönnum er enn í fersku
minni hið prýðilega erindi er
hann flutti fyrir skólann um
Hallgrím Pétursson."
Þeir sem koma reglulega á
skólann og hlýða á hina ágætu
fyrirlestra sem þar eru fluttir
eru einróma um giidi þessarar
mennigarviðleitni, og álíta að
skólinn hafi unnið þar mikið
þarfa verk.
íslenzku kenslan byrjar kl. 9.
Aðgangur fyrir þá sem ekki eru
innritaðir, 25c. .
★ ★ *
Matreiðslubók
Kvenféiags Fyrsta lúterska
safnaðar í Winnipeg. Pantanir
sendist til Mrs. E. W. Perry, 723
Warsaw Ave.; Mrs. E. S. Feld-
sted, 525 Dominion St. Verð
$1.00. Burðargjald 5^.