Heimskringla - 10.04.1946, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 10. APRIL 1946
HVÍTAGULL
8. Kapítuli.
Beverley Gilmour sat í húsi Gilmour-fé-
lagsins og reiknaði út einhverja mikla áætlun.
Hann heyrði flugvél koma og setjast á vatnið,
en hann var svo niðursokkinn í verk sitt, að
hann gaf því engan gaum.
Hvernig í ósköpunum ætti hann að sigra
Jim Lansing? Hann gæti fundið hvítagulls-
námuna hvenær sem væri, og fengið löglegan
rétt til hennar, og þá var úti um alla von fyrir
Gilmour félagið. Hver dagurinn jók á þessa
áhættu.
1 næsta herbergi sváfu tveir fagmenn fé-
lagsins og hvíldu sig. Þeir voru nýkomnir frá
Kewah-tína. Úti í eldhúsinum var kínverski
matreiðslumaðurinn að elda kveldmatinn. —
Þetta stóra hús með þrem herbergjum, og öllum
áhöldum fluttum þangað frá Edmonton, var
sannarlega nýstárlegt í Northumbíru, þó ekki
væri nema gljáandi baðkerið og heitt og kalt
vant, var það nægilegt umtalsefni fólksins í
þorpinu. Beverley Gilmour hafði barist fyrir
hvítagullsfundinum á tveimur vígvöllum. 1
fyrsta lagi hafði hann leitað í öllu Kewah-tína
svæðinu með flugvélum, og í öðru lagi hafði
hann haft Boileau og sveina hans til að sitja um
Jim. Þessi eltingaleikur og leit hafði staðið
hvíldarlaust alt sumarið, þeir höfðu tekið mynd-
ir úr loftinu og sent leitarmenn fótgangandi.
Þeir höfðu allir útvarpstæki til að vita hvorir
til annara.
En alt hafði verið árangurslaust. Gilmuor
og Morris háskólakennari höfðu aðeins óljósan
grun um hvar náman væri, enda höfðu þeir
ekkert ákveðnara til að fara eftir en hina óljósu
frásögn Jims. Svæðið var svo stórt að það var
eins og að leita eftir saumnál í heysátu að leita
þar námunnar. Nú var sumarið brátt á enda —
þegar vötnin lögðu varð eigi flugvélum komið
við framar.
En Gilmour hafði samt Boileau hópinn eft-
ir, og hann mundi duga. Ráðið var þetta, að
þeir skyldu svíkjast að Jim þegar hann færi að
vitja um gildrurnar sínar, og skjóta hann. Það
mundi sjálfsagt hepnast þeim — þeir voru sex
á móti einum. Þeir gátu setið fyrir honum, og
tveir kynblendinganna voru mjög góðar skytt-
ur. Auk þess bætti það úr skák, að þeir hötuðu
Jim hjartanlega. Hið verst var að þetta tók svo
langan tíma, því að þeir voru lafhræddir við
Lansing og hættu alls ekki á, að hann sæi þá
fyrst. En á meðan þetta drógst gat vel verið að
hann fyndi námuna.
Það var barið að dyrum.
“Kom inn!” sagði Beverly Gilmour gremju-
fullur. Hann hafði lagt hvert ráðið á fætur öðru
en öll höfðu farið forgörðum. Inn kom prófessor
Morrison. Hann dustaði snjófölið af treyjukrag-
anum sínum. Prófessorinn var grannur meðal-
maður um fimtugt, mjög siðfágaður í fram-
komu. Við hlið hans sýndist Beverly Gilmour
eins og unglingur.
“Ó, eruð það þér Morrison, eg vissi ekki að
það væruð þér,” sagði Gilmour dálítið alúð-
legra. “Fleygið frá yður yfirhöfninni yðar og
fáið yður sæti. Hvernig er veðrið?”
“Slæmt. Og verra verður það,” svaraði
prófessorinn. Hann reisti göngustafinn upp við
vegginn hjá hurðinni, stóð þar í sömu sporum
og þurkaði vandlega af gleraugunum sínum
með vasaklútnum. En þrátt fyrir alt var ekkert
kveifarlegt í fasi Morrisons. Fyrir sex árum
síðan, þegar hann kom norður til að vinna fyrir
Gilmour félagið, sem námufræðingur, höfðu
menn brosað að nefklemmu gleraugunum hans,
göngustafnum og skinnhönskunum, en brátt
kom það í ljós, að Morrison stóðst kuldann og
vosbúðina eins vel og hver annar. Og frá því að
vera steinafræðingur var hann nú forstjóri fé-
lagsins þar norður frá.
“Hver kom?” spurði Gilmour.
“Það var Lansing. Hann kom frá verbúð-
um sínum við Moskus-vötnin.”
“Hm — jasvo. Hafði hann nokkurn með
sér í flugvélinni?”
“Konuna sína. Eg hitti þau fyrir utan búð-
ina, og talaði fáein orð við þau.”
“Hún verður hér líklega. Já, Lansing lætur
hana sennilega verða eftir hérna í Northumbríu
í vetur?” Beverley reyndi að gera málróm
sinn eins hirðuleysislegan og hægt var.
“Nei, þau komu bara til að kaupa til vetrar-
ins. Hún fer aftur með honum,” svaraði pró-
fessorinn.
Beverley gat ekki leynt vonbrigðum sín-
um. Hann hafði altaf haldið, að Aníta yrði í
Nrothumbríu yfir vetrarmánuðina, og að hann
gæti náð kunningsskap hennar ef hann færi
gætilega að því. Hún var eina fallega hvíta
stúlkan, sem hann hafði séð í hálft ár, og hún
hafði hrifið hann mjög er þau fundust í hólman-
um, og síðan, þegar hann hafði talað við hana
fáein orð, hafði hann orðið ennþá hrifnari af
henni, og það hafði heldur ekki spilt fyrir, að
hún var svona þurleg við hann. 1 stuttu máli,
þá hafði hann oft hugsað um hana, og hugsað til
þess með ánægju, að hún mundi búa svo að
segja í næsta húsi við hann allan þennan langa
og dimma vetur. En stundum gramdist honum
samt að svona óbreytt og fátæk stúlka eins
og Aníta var, skyldi geta haft þvílík áhrif á
hann.
“Hamingjan góða! Hér sit eg og þrái ástir
konu veiðimanns! Eg!” sgaði hann stundum
við sjálfan sig. En bráðlega sá hann mynd
hennar í huga sér, og gat eigi með neinu móti
varist þeim áhrifum, sem þessi mynd hafði á
hann.
“Stanhope Lewis fer eftir eina viku, og bað
mig um að láta yður vita af því,” sagði Morrison
prófessor við Beverly.
“Er Stan Lewis að fara? Hversvegna?”
spurði Beverly daufur í dálkinn. Lewis hafði
verið lífið og sálin í gullleitinni í kringum Ke-
wah-tína fljótið, einhver duglegasti maðurinn,
sem þeir höfðu.
“Westlake bað hann um að gera það.”
“Jæja, en hvem skollann kom Westlake
það við?”
“Eg hefi heyrt sagt að Lewis hafi Jent í
klóm lögreglunnar og sé í einhverri sekt. Fyrir
átta eða níu árum síðan átti hann í vopnavið-
skiftum við einhvem í Winnipeg og strauk svo
hingað norður.”
“Og nú hefir Westlake snasað þetta upp?”
“Nei, hann vissi um það fyrir löngu síðan,
en hann lét hann í friði vegna þess, að Lewis
hafði tekið sér fram og lifði heiðarlegu líferni.
En nú hefir lögregluforinginn mint hann á for-
tíð hans og sagt honum að skilja við okkur.”
“Sá náungi skal sannarlega fá það full-
borgað, að hann reynir að stemma stigu okkar,”
sagði Beverly Gilmour grimmilega. “Eg hefi
heyrt, að hann eigi að hækka í tigninni núna
næstkomandi apríl — en eg skal sjá hvað eg get
gert til að hindra það austur í Ottawa! Hann
skal sannarlega vera minna en það, sem hann
er nú þegar Gilmour félagið hefir tekið í lurg-
inn á honum!”
“Á eg þá að borga Lewis kaupið hans og
láta hann fara?”
“Já, það er víst ekki hægt að gera við því,”
tautaði Beverly, og Morrison prófessor bjóst til
að fara leiðar sinnar. “Nei, bíðið svolítið, Wil-
loughby og Green em hérna. Borðið hérna með
okkur kvöldverðinn. Við þurfum að tala saman
margt og mikið,” sagði Gilmour.
Prófessorinn þakkaði fyrir boðið og settist
við radíóið. Hann greip upp blað og fór að lesa.
Beverly sneri sér að borðinu og sat þar og
dró allskonar krot á bréf blað. Hugsanir hans
voru allar á ringulreið. Aníta ætlaði þá að fara
út í veiðilöndin með Jim — hvítagullsnáman
var jafn ófundin og fyrir hálfu ári síðan — Stan
Lewis fór frá þéim — og sjálfur fékk hann víst
ekki neitt tækifæri fyrst um sinn að komast
burtu úr þessu skollans Indíánalandi. En eftir
því, sem stundin leið tók penninn hans að mála
herðar myndrinar. Hann var búinn að fá hug-
mynd. Prófessorinn hafði sagt þetta um Stan
Lewis.
“Heyrið mér, Morrison, hafið þér aldrei
furðað yður á öllu þessu minnisleysi, sem geng-
ur að flestum náungunum héma norður frá?”
“Minnisleysi? Eg á bágt með að skilja við
hvað þér eigið.”
“Já, sjáið þér til, þegar einhver fær þann
sjiikdóm, þá gleymir hann alveg fortíðinni, og
mér finst satt að segja, að þetta sé faraldur hér
norður frá. Við vitum aldrei hvaðan þessi eða
hinn kemur, og aldrei fer nokkur þeirra heim í
kynnisför.”
“Það sem þér eigið við er, að fyrir mörgum
sé líkt ástatt og Lewis. Já, það getur svo sem vel
verið. En hvað um það?”
“Það gæti vel verið að Lansing þjáist af
svona löguðu minnisleysi.”
“Það getur ekki verið. Nei.”
“Prófessor, þér hafið nú hitt hann við og
við síðustu fimm árin — hefir hann nokkru
sinni minst á hvaðan hann kemur?”
“Nei, ekki svo að eg muni það. Hann er
þvert á móti mjög orðfár maður. Eg fékk hann
einu sinni fyrir leiðsögumann norður á sléttuna,
og eg man það greinilega, að hann mintist aldrei
einu orði á sjálfan sig, né fortíð sína.”
Þeir litu íbyggnir hvor á annan.
“Það væri kanske ómaksins vert að skygn-
ast nánar eftir þessu, eða hvað, prófessor?”
“Já, jæja — við gætum kanske rutt honum
úr vegi á þann hátt. Gallinn er sá, að Westlake
neitar sennilega að skygnast inn í þetta. Hann
er vinur Lansings.”
“Eg skal neyða hann til þess. Eg skal fara
til yfirboðara hans, og láta þá skipa honum að
fara af stað með þetta. Lög eru lög eins og þér
vitið.”
“Já, það er alveg satt, að lög eru lög-”
iSeinna um kvöldið varð Beverly litið yfir
að húsi Michael kynblendings. Þar stóð Aníta
í opnum dyrunum og þær voru upplýstar. Hún
var þar að tala við Pálu Michaels. En brátt
kvaddi Aníta hana og hélt niður stíginn áleiðis
til húss Westlakes. Beverly þaut á fætur,
fleygði trefli um háls sér og flýtti sér út. Hann
mætti henni rétt fyrir framan dyrnar.
“Nei, góðan daginn! Eruð það þér?” spurði
hann glaður og undrandi. “Það var gaman að
sjá yður á svona þungbúnu dimmviðriskvöldi!
Annars hélt eg, að þér væruð að minsta kosti
eina átta hundruð kílómetra í burtu.”
Hann horfði á hana með aðdáun þar sem
hún stóð í ljósbjarmanum frá glugganum. Hún
var klædd þykkum fötum dökkbláum með
fallega indíánaskó á fótunum. Vindurinn feykti
til ljósu lokkunum hennar, og einstaka snjókom
dansaði í kring um hana.
“Jæja, hvert ætlið þér?” spurði hann ró-
lega. Hann gætti þess að láta enga fíkn gægjast
gegnum málróminn.
“Yfir í búðina.”
“Mætti eg fylgjast með yður?”
“Það er alveg óþarfi.”
“Ó það er víst réttast að eg komi með yður.
Hér á kvöldin er alt fult af lausum sleðahund-
um, og ekki væri það neitt gaman, ef þeir fæm
að leika “Rauðhettu litlu og úlfinn” við yður.
Eða finst yður það?”
“Er það svo? Hefði eg vitað, að hér væru
lausir hundar, mundi eg aldrei hafa þorað út,”
svaraði Aníta og horfði hrædd út í myrkrið.
“Já, sem sagt, ef þér getið fengið af yður að
ganga með mér niður í búðina og heim aftur,
skal eg gjama fylgja yður. Ef svo er ekki, skal
eg ganga tíu skref á eftir yður, eins og þjónustu
bundinn skutulsveinn. Ekki get eg hugsað mér
neitt yndislegra hlutverk, en að bjarga yður frá
að þessi gráðugu vargar éti yður.”
“Það var fallega gert af yður, Mr. Gilmour,
að rétta mér þannig hjálparhönd,” sagði Aníta
hlægjandi.
Hann stakk hendinni undir handlegg henn-
ar og leiddi hana af stað. “Það var þó heppilegt
að mér duttu hundarnir í hug,” hugsaði Gil-
mour. “Nú hefi eg stigið mjög í áliti hennar”.
“Eigið þér heima hjá Michaels, Mrs. Lans-
ing?” spurði hann.
“Nei, hjá Westlake. Hann verður hjá Den-
by liðþjálfa í nótt.”
“Og svo farið þér aftur norður að Moskus
vatni ásamt — hm — Lansing? En það megið
þér alls ekki gera — að búa úti á þessum ömur-
legu öræfum í tjaldi eins og Indíáni, það er ekki
hæfilegt fyrir slíka stúlku, sem þér emð,” sagði
hann ákafur. “Mánuðum saman munuð þér
ekki sjá nokkurn mann, ekkert nema ís og snjó.
Og kuldinn! Auk þess er þetta blátt áfram
hættulegt.”
“Og hversvegna?”
Beverly reyndi að hilma yfir það, sem hann
hafði talað af sér.
“Ja — eg á við þetta, að það gæti komið
slys fyrir. Veikindi geta viljað til, eða þér gæt-
uð vilst, eða orðið matarlaus, svo að maður tali
nú ekki um þessa hræðilegu bylji, sem þar eru,
sem jafnvel geta drepið þá, sem bezt eru út-
búnir.”
“Eða Boileau fantarnir,” bætti Aníta við.
“Það voru víst þeir, sem þér höfðuð í huga þegar
þér töluðuð um hættuna. Heyrið mér nú, Gil-
mour. Ef þér þurfið að berjast við Jim, hvers-
vegna getið þér ekki háð þá baráttu á díengi-
legan hátt? Með allar þessar flugvélar, mann-
afla og auð, yður að baki, ættuð þér að standa
eins vel að vígi og hægt er. Það er glæpsamlegt
að leigja þessar hýenur til að leggja hann í ein-
elti og kanske drepa hann.”
“Glæpsamlegt? Leigja? Eg skil ekki hvað
þér eigið við með þessu?” Beverly Gilmour var
á svipinn eins sakleysislegur og ómálga barn.
“Já, eg er sjálfsagt að þvaðra markleysu —
þér hafið sjálfsagt aldrei heyrt Cæsar Boileau
nefndan á nafn eða kynblendingana, sem fylgja
honum?” spurði Aníta þurlega.
“Já, nú hugsa eg að mig rámi í við hvað
þér eigið,” svaraði Bevely Gilmour eftir stutta
þögn. “Þetta vill nú svo til, að Cæsar Boileau
og förunautar hans eru í minni þjónustu, og það
er líka satt, að eg sendi þá yfir til Kewah-tína
til að hafa auga á þeim Níels og Jim, það er ekk-
ert ranglátt. En þér mintust á að þeir ættu að
drepa hann — það er bara hugarburður. Hefir
Lansing sagt nokkuð um það við yður?”
“Við skulum ekki minnast frekar á þetta,”
svaraði Aníta til að snúa hann út af laginu.
Þau gengu þegjandi að búðinni og Beverly
beið úti á meðan Aníta keypti það, sem hún
þurfti með.
“Eruð þér í nokkrum flýti?” spurði Beverly
þegar þau komu að Gilmour húsinu. Hann
langaði framar öllu öðru að tala við hana. Hann
gæti þá kanske komið henni til að verða eftir í
þorpinu.
“Kínverjinn minn hefir sjálfsagt heitt
súkkulaði, viljið þér ekki koma inn og sitja svo-
litla stund?” spurði hann.
“Nei, þakka yður fyrir, Gilmour, það vil eg
ekki,” svaraði Aníta og leit beint í augu hans.
Beverly mintist fyrstu samfunda þeirra á
hólmanum, og vissi að hún treysti honum illa.
“Þér haldið víst, að eg sé ljóti maðurinn,”
sagði hann.
“Eg vildi gjarna hugsa vel um yður, Mr.
Gilmour, “en þér veitið mér ekkert tækifæri til
þess,” svaraðhhún.
Gilmour hló gremjulega yfir þessum snupr-
um. Lansing hafði sjálfsagt gert hana svona frá-
hverfa hnoum, hugsaði hann — og ef það var
svo, ætlaði hann að sýna Lansing hver hafði
valdið.
“En vel á minst. Við Morrison sáum héma
um daginn í einu Edmonton blaðinu, fyrirspum
um einhvern Jim Lansing,” laug Gilmour er
hann fylgdi Anítu yfir að kofa Westlakes. “Við
hugsuðum, að það gæti verið maðurinn yðar,
því að lýsingin kom alveg heim við hann.”
“Hversvegna var verið að spyrja eftir hon-
um?”
“Já, eg man það ekki vel — það hefir kan-
ske verið eitthvert smá erfðamál eða því um
líkt. Auðlýsingin var með þessum venjulega
embættismannablæ. ’ ’
“Hafið þér auglýsinguna?”
“Nei, eg fleygði henni í hugsunarleysi. Eg
man ekki einu sinni bæinn eða þorpið, sem aug-
lýsingin var frá? Ef eg heyrði það nefnt gæti
eg kanske munað það.”
“Hm — satt að segja veit eg ekki hvaðan
Jim er ættaður,” svaraði Aníta, og bætti svo
fljótt við þegar hún tók eftir því hversu ein-
kennilegt það var: “Hann talar ekki mikið um
fjölskylduna sína, svo að mér skilst að sam-
komulagið sé ekki sem bezt milli hans og
þeirra.”
Beverly mintist ekki á þetta frekar. En
veitti því athygli, að Lansing hafði ekki einu
sinni sagt henni, hvaðan hann var! Og hvers-
vegna ekki? Minnisleysi!
Þegar hann kom heim til sín samdi hann
langt símskeyti á leynimál, og sendi það til aðal-
skrifstofunnar í Toronto og annað skeyti sendi
hann til skrifstoufnnar í Ottawa, og bað þá að
koma sér í samband við leynilögreglufélag eitt,
sem hafði skirfstofur út um alt landið. Hann
sendi Kínverjann af stað með skeytin og sagði
honum að fá þau eins fljótt afgreidd og auðið
væri.
Aníta hugsaði um Beverly. Henni fanst
hann ekki eins hnarreistur og þegar hún sá hann
fyrst, jafnvel þótt henni fyndist ennþá mikið til
um auð hans, stöðu hans í þjóðfélaginu og vits-
muni. En hin afskaplega eigingimi hans minti
hana á dreng, sem hafði verið skemdur í upp-
vextinum fyrir það, að alt hafði verið látið eftir
honum af fóstru hans, og liðið hvað sem hann
vildi gera við skólasystkini sín í barnaskólanum,
og fanst svo að hann gæti haldið sama hætti í
heimi fullorðna fólksins. Orðmælgi hans fanst
henni nú miklu minna til um en fyrst er þau
fundust — það var eins og hann væri að lesa
upp úr skólablaði. Og eitthvað hlaut að skorta á
drengskapinn, þegar hann gat lotið svo lágt að
leigja aðra til að myrða óvin sinn. Leigja morð-
ingja! '■
Westlake var einn heima þegar hún kom.
“Jim er að líta eftir flugvélinni sinni,”
sagði hann og setti stól handa henni við ofninn.
“Það lítur út fyrir rok og hann ætlaði að binda
hana betur.”
Anítu féll illa, að hún hefði komið svona
fljótt heim. Henni féll illa að vera ein ásamt
Westlake. Ekki það að hann kæmi ekki fram
við hana sem góður vinur, eða hefði nokkru
sinni minst á tilfinningar sínar gagnvart henni.
En þegar þau voru tvö ein fann hún til þess að
viðræður þeirra voru þvingaðar, og auðséð virt-
ist henni að honum var farið að lítast vel á hana,
og að þessi tilfinning hans var bæði sterk og
djúp, ást þroskaðs manns. Aníta hefði viljað
mikið til vinna, að þetta hefði ekki verið svo,
því að David Westlake var góður maður, og svo
góður vinur Jims, að henni fanst það hræðilegt,
ef hann yrði óhamingjusamur hennar vegna.
“Eg hitti Beverly fyrir utan húsið hans,”
sagði hún. “Hann fylgdi mér til búðarinnar og
heim aftur vegna lausu hundanna, sem hér eru
á ferðinni.”
“Hvaða lausu hunda?”
• “Hann sagði—” hún þagnaði vegna þess,
að henni skildist nú, að Beverly hefði logið til
að geta fylgst með henni þessa leið.
Westlake brosti.
“Eg skil hvað þú átt við — og að þetta er
alveg eftir honum,” sagði hann.
“Var þessi auglýsing líka uppspuni?”
“Hvaða auglýsing?”
“Hann sagði—” aftur þagnaði hún, því að
hún skildi að Beverly hafði verið að veiða hana
til að gefa sér upplsýingar um fortíð mannsins
hennar — hafði veitt hana til að fræða hann um,
að hún vissi ekkert um þá fortíð. Hvað hún var
heimsk! Hvað ætlaði Beverly að gera nú? Þögn
Jims um fortíðina stóð nú fyrir huga hennar í
nýju ljósi.
“Hvaða auglýsingu var hann að tala um?”
spurði Westlake á ný. Hann stóð upp við arin-
hilluna og fitlaði við borðann á einkennisbún-
ingnum sínum.