Heimskringla - 19.06.1946, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 19. JÚNÍ 1946

HVlTAGULL
Það var alveg það sama, en í annari mynd,
ef hann seldi Norðurvesturfélaginu réttindin.
Hann hafði séð hvernig auðfélögin fóru með
menn.
Þegar Nelson fór heim næsta dag hristi
hann höfuðið yfir þrályndi Jims.
En Jim og Niels fóru ekki framar til Snjó-
eyjanna, það var of hættulegt. En þeir lögðu á
ráð og bjuggu sig undir ferðalag. Þegar þeir
fóru fyrir fult og alt hlaut það að verða síðasta
ferðin. Þeir urðu að reyna að losa sig við hina,
komast að námunni og helga sér hana, og hraða
sér svo eins og þeir gætu til Northumbríu og
skrásetja hana.
En þeir vissu ekki vel hvernig þeir áttu að
fara að komast frá þeim, en flugvélin þeirra var
mjög fljót, og gætu þeir komist á undan um 70
mílur hugðust þeir geta gert það.
Þegar snjókoman hætti loksins og veðrið
varð heiðskírt tóku þeir Jim og Niels að útbúa
flugvélina með skíðum. En ennþá urðu þeir að
bíða vegna þess að snjórinn var ekki síginn
eins mikið og þurfti.
Mest píndi Jim þráin eftir Anítu allar
þessar löngu vikur. Oft hugsaði hann um hvert
hún mundi þrá hann eins mikið. 1 hvert skifti
og hann horfði á myndina af henni, sem hann
bar í kapseli á úrfestinni sinni, hugsaði hann
um þetta. Smám saman náði önnur áhyggja
tökum á honum. Hún gleymdi honum kanske
og hætti að elska hann. Og nú mintist hann með
iðrun og sneypu á það, hvernig hann hefði kom-
ið fram við hana fyrstu vikumar, sem þau vom
gift. Hann hlaut að hafa verið hálf vitlaus að
breyta þannig. En hann gat ekkert í því skilið
hversvegna hann hefði verið svöna. Ástin á
henni hafði komið án þess að hann vissi af því.
Þegar þeir vom nýbúnir að láta skíðin á
flugvélina átti Pohnk að fara og ná í nýja sauð-
nautasteik, en þegar hann kom ekki síðari hluta
dags fóru þeir Niels og Jim að leita eftir honum.
Madeline varð eftir til að gæta heimilisins.
Eins og hálfa aðra mílu upp eftir fljótinu
sáu þeir för fjögra manna, sem höfðu rakið slóð
Pohnlks, og af þrúgu förunum, sáu þeir að einn
þeirra var Cæsar Boileau. Þeir hröðuðu ferðinni
og komu loks að þeim stað, þar sem þéttur skóg-
ur náði alveg niður að ánni, þar höfðu fjórmenn-
ingarnir falið sig og legið í leyni fyrir Ponhk.
Þar sáu þeir Ponhk. Hann lá yið hlið sauð-
nautakálfsins, sem hann hafði skotið, og var
ennþá ekki dáinn. Hann hafði sár eftir margar
kúlur, en var með svo miklu lífi að hann gat
hvíslað kveðju til þeirra þegar Jim lagðist niður
í snjóinn til að skoða sár hans.
“Líttu á Jim, eftir að þeir höfðu skotið
hann komu þeir að honum og horfðu á hann og
fóru svo leiðar sinnar!” hrópaði Niels. Boileau
vildi ekki einu sinni stytta kvalastundir hans
með því að skjóta hann til dauðs.
Fimm til sex tóm skothylki lágu í kring um
hann svo að Ponhk hafði reynt að verja sig.
“Þeir bjuggu til bömr og bám manninn
heim, en hálfum tíma eftir að heim var komið,
dó hann.
Jim, Niels og Madeline stóðu í kring um
banabeð Ponhks. Og með sjálfum sér hétu þeir,
að ef þeim kæmust lifandi úr greipum Gilmour-
félagsins, skyldi Cæsar Boileau ekki sleppa ó-
hengdur fyrir illvirki þetta. Og það var ekkí
hann einn, sem þeir þurftu að hefna, því að
Cæsar Boileau hafði æft allskonar glæpi um
þessar slóðir í tíu ár.
Þegar Jim fór út í skúrinn þar sem flugvél-
in stóð, til að halda þar vörð, hét hann því, að
auk Boileaus skyldi Beverly Gilmour fá að
standa reikningsskap fyrir þessa blóðsúthell-
ingu. Ponhk hafði ekki verið nema kynblend-
ingur, en hann hafði verið fádæmislega hraust-
ur maður.
í stað þess að hræða Jim hafði morð þetta
stælt hann enn meira í því, að halda í hvítagulls-
námuna. Það var mesta hefndin ef hann gæti
varnað þeim að ná henni nokkum tíma.
Tveim vikum síðar var snjórinn síginn, svo
að Jim hélt að hann gæti séð klettana úti á Snjó-
eyjunum, og voru þeir nú í óða önn að laga flug-
vélina eins vel og þeim var auðið.
Er þeir voru að utbúa flugvöll fyrir vélina,
benti Madeline alt í einu í suðvestur. Þeir sáu
svolítinn díl á loftinu. Jim tók sjónaukann —
já, flugvél flaug fram og aftur þar suður frá,
lengra í burtu sá hann aðra flugvél. Hvernig
höfðu spæjarar Gilmours komið njósnum til
aðal stöðvanna? Þeir hlutu að hafa útvarps-
tæki ofan á alt annað.
“Heldur þú ekki, að það sé hættulegt fyrir
okkur að fljúga núna? Eins og þú veist hafa
þeir vélabyssur?’ spurði Niels og var hikandi á
svipinn.
“Ó, þú veist að þeir nota þær ekki á móti
okkur fyr en þeir vita, að við höfum fundið fyrir
þá námuna,” svaraði Jim.
Þeir létu Madeline verða eftir heima, en
sjálfir flugu þeir norður eftir fljótinu, en alt af
sáu þeir litla blettirin úti við sjóndeildarhringj-
inn.
Þegar Jim sat með riffilinn og gætti flug-
vélarinnar þessa nótt, hafði hann nægilegt í-
hugunarefni. Hann óttaðist mest gráu flugvél-
ina. Hann hafðn reynt hversu hraðfleyg hún
var þá um daginn, og vissi að það gat flogið í
hringi í kring um þá, auk þess komu vélabyss-
urnar og sprengjurnar; á móti þeim voru þeir
bjargarlausir.
Snöggvast hugsaði hann að þeir gætu kanske
flogið um nóttina, en hætti við það ráð. Hann
gat ekki lent hvar sem væri og allar smáeyjarn-
ar, sem komu upp úr snjónum mundu verða
hættulegar í tunglsljósniu.
“Jæja, hefir þú hitt nokkurt ráð?” spurði
Niels þegar hann leysti Jim af verðinum.
“Já, það er ekki ómögulegt. Það þarf til
þess viku eða tíu daga, en þá hugsa eg að við
getum vilt þeim sýn,” svaraði Jim.
Næsta morgun flugu þeir af stað upp eftir
ánni og létust vera að leita í tungu einni milli
tveggja þveráa, er féllu út í aðalfljótið.
Altaf sáu þeir depilinn á bak við sig. Hann
hókk þar eins og ránfugl. Er þeir fóru heim
fylgdi hann þeim fast að verbúðunum.
“Sjáðu nú til, þeir ganga beint í gildruna,
og alt sem við þurfum að gera er að halda áfram
að blekkja þá,” sagði Jim glaður.
Þeir hóldu þessum leik áfram í viku. Fóru
af stað klukkan tíu stundvíslega, flugu upp eftir
ánni og létust vera að leita nákvæmlega. Síðan
fóru þeir heim. Og á hverjum degi fylgdi þeim
gráa flugvélin.
Þegar þeir höfðu flogið í sjöunda sinnið,
sagði Jim við þá Niels og Madeline:
“Á morgun gerum við alvöru úr þessu.
Nú eru þeir vissir um að hvítagullsnáman sé
einhverstaðar norður með fljótinu, eins hafa
þeir vanist því, að við förum af stað kl. 10. En
á morgun leggjum við af stað klukkan sex. Og
áður en þeir komast af stað erum við horfnir.
Þá halda þeir að við höfum farið norður eins
og venjulega og rjúka þangað á eftir okkur. Á
meðan flýtum við okkur sem unt er.”
Þeir bjuggu sig út alla nóttina. Fyltu flug-
vélina með gasolíu og löguðu flugvöllinn svo alt
gengi sem bezt.
Sólin var rétt nýkomin upp þegar þeir
komu út næsta morgun. Þeir settu af stað
hreyfilinn og fóru svo a'llir inn í vélina. Tuttugu
mínútum síðar voru þeir komnir af stað.
“Horfðu vel á eftir okkur. Ef þeir elta
okkur verðum við að snúa norður á bóginn,”
sagði Jim.
“Nei, eg sé ekki neitt,” svaraði Niels, sem
hafði tekið sjónaukann.
“Horfðu vel, því komi þeir að ökkur að
óvörum fáum við skell og fall.”
“Nei, það er ekki svo mikið sem rykögn að
sjá neinstaðar.”
Jim breytti stefnu — nú héldu þeir beint
til Snjóeyjanna.
Eftir stund sá hann þrönga snjódalinn fyrir
neðan sig, þar sem þau Aníía höfðu gengið í
bylnum. Og þarna — þarna!
“Sjáðu Niels, fimm klettana þarna í snjón-
um. Þar er það! Þarna hvíldum við Aníta okk-
ur og átum síðasta kjötbitann.”
Hann lenti fast hjá. Sjálfur sat hann í flug-
vélinni og hélt hreyflinum vakandi meðan Niels
og Madeline fóru og merktu námuna. Um nótt-
ina höfðu þeir útbúið alt til að löghelga sér
hana. Á tíu eða tólf stöðum grófu þeir flöskur
með bréfmiðum sem á stóð krafa þeirra til
eignar námunnar. í hornin á svæðinu stungu
þeir niður tíu feta löngum staurum með svipaðri
yfirlýsingu á og í rifur í klettunum, létu þeir
flöskur með samskonar yfirlýsingu. •
Nú þurftu þeir ekki nema að halda til
Northumbíru og fá þetta bókað á löglegan hátt,
og brátt héldu þeir sigri hrósandi til þorpsins
400 mílur í burtu.
Það var Madeline, sem sá geigvænlegan
skugga á snjónum fyrir neðan þá. Fyrst áttaði
hann sig ekki á hvað það gæti verið, en svo
varð honum litið upp.
“Þama koma þeir, Jim!” hrópaði hann.
Jim leit upp og alt hans sigurhrós breyttist
á vetfangi í skelfingu. Þama hálfmílu á eftir
þeim kom hin vopnaða flugvél á brennandi ferð.
Á eftir henni kom önnur, ennþá stærri.
Á einu vitfangi sá Jim hvemig hin djúp-
settu ráð hans höfðu öll farið forgörðum. Þeir
höfðu njósnað um þá síðustu nótt, og starf
þeirra á flugvellinum hafði sérstaklega vakið
grunsemd Gilmourslýðsins, og flugvélar þeirra
höfðu líka verið tilbúnar. En hvernig stóð þá á
því, að Niels hafði ekki séð vélarnar? — Þær
höfðu kanske haldið sig sólarmegin og ekki sézt.
Já, þannig var það vafalaust.
Jim fór eins hart og hann gat til að losna
við þennan banvæna förunaut, en það varð
ekki til mikils. Gráa flugvélin var eins og
haukur. Nú vom þeir fáein hundmð skref á bak
við þá, og þeir gátu séð flugmanninn með stór
hlífðargleraugu í framsætinu. Á bak við hann
sat annar maður, hálf falinn á bak við stóra vél-
byssu.
Flugmaðurinn veifaði Jim — eins og síð-
ustu kveðju til deyjandi manns. Jim dýfði sér
og sveigði til að reyna að forðast kúlnastraum-
inn en árangurslaust. Glerin voru brotin og all-
ur skrökkur vélarinnar var með götum. Niels
hneig áfram náði sér í og gat haldið sér uppi.
Hann hélt rifflinum í sigti náfölur í framan.
Jim fann að högg kom á fót sinn. Hin þrjú skot
vörpuðu honum næstum úr sætinu, á bak við
sig heyrði hann djúpa stunu frá Madeline, sem
hrundi um með gapandi sár í þunnvanganum.
Jim horfði á Madeline í gegnum rauða
móðu. Niels sat þar og ruggaði fram og aftur.
Litla .káetan var öll blóðslettótt og full af götum
eftir kúlurnar.
Eftir að hafa ausið dauða og eyðileggingu
yfir þá, hélt flugvélin áfram og sneri svo við,
bg kom drynjandi til baka til þess að ljúka við
verk sitt með nýrri kúlnahríð. Þegar þeir voru
fimtíu skref burtu skaurt Jim. Það var ekki til
mikils, en hann gat ekki látið skjóta sig eins og
hund. Niels skaut líka.
Svo tók vélabyssan að urra: Rat-tat-tat-tat-
tat. Alt í einu féll Niels yfir að Jim. Kúla hitti
Jim í handlegginn og önnur rispaði höfuðleður
hans.
En í því vetfangi var eins og gráa flugvélin
hefði verið hitt af eldingu. Jim gat ekki séð
greinilega hvað á gekk, því að káetan í hans
flugvél var full af reyk, og hann var hálf blind-
aður af blóðinu úr höfuðsárinu. En hann sá að
eitthavð gekk að gráu flugvélinni. Grænleitur
blossi gaus skyndilega upp á bak við flugmann-
inn og í sömu ’andrá sprakk vélin! Vængurinn
flaug af henni, skrOkkurinn skiftist í tvent og
hreyfillinn steyptist til jarðar eins og kólfi væri
skotið. Reykur og eldur huldu alt. Það var
varla auðið að hugsa sér að bensín hylkið hefði
sprengt upp flugvélina.
Sprengingin var svo öflug, að flugvél Jims
var slegin af réttri rás og fór að falla til jarðar.
Hún féll í stórum sveigum og hvít fönnin flaug
upp á móti þeim.
Jim flaug í hug, að snúa af kveikingunni í
vélinni svo að ekki kviknaði í henni þegar hún
kæmi niður. Þeir féllu eins og vængbrotinn
fugl, og slengdist svo með braki miklu niður í
fönnina. Annar vængurinn grófst niður í snjó-
inn og brotnaði af. Svo hentist vélin yfir í mik-
inn skafl og tók það af henni rnesta kastið. Hún
staðnæmdist þar, titraði öll og var svo kyr.
Áreksturinn slengdi Jim að bríkinni, sem
áhöldin til að stýra vélinni með voru í, svo að
hann misti meðvitundina í fáein augnablik. —
Þegar hann raknaði við, vissi hann tæplega hvar
hann var — hin Gilmour flugvélin, hvítagulls-
náman, brenda, gráa flugvélin — alt flæktist
þetta í ógreinilegum hrærigraut í höfði hans.
Hann var næstum óvita af kvölum, og dauð-
veikur. Jim hugsaði um það óljóst, að hann yrði
reyna að draga Níels út úr flugvélinni, það gat
kviknað í henni og hann sá að félagi sinn var
ennþá með lífi. Hann reyndi að opna káetu
hurðina, en hún var föst. Með því að nota riffil
Madelines eins og brotjárn, gat hann opnað
hurðina og reikaði út í snjóinn.
Þrjú hundruð skref í burtu var hitt Gil-
mour flugfarið að lenda. Þegar það loksins
staðnæmdist stukku fjórir menn út úr því, og
komu hlaupandi í áttina til Jims. Þeir höfðu
allir byssur í höndunum. Jim stóð eins og í
leiðslu, og furðaði sig á hversvegna þeir hlypu
svona, þá lyfti einn mannanna byssunni og kúl-
an braut rúðuna rétt við eyra Jims.
Þeir komu til að drepa hann! Hann sá
Beverly Gilmour og Boileau. Þeir höfðu séð
hann reika og vissu að hann var særður mjög,
og ætluðu nú að gerá út af við hann!
Jim lyfti byssunni og hleypti af. Hún var
tóm. Hann leitaði í vösunum eftir skothyljum,
en fann engin. Mieð mestu erfiðismunum teygði
hann sijf inn í káetuna og náði í lúkufylli af
skothylkjum úr vasa Niels. Þegar hann var
búin að hlaða voru þeir nærri komnir að honum.
Hann miðaði á þann sem næstur var og skaut.
Maðurinn steyptist í snjóinn. Nú lagðist Jim á
hnén og skaut aftur. Tvisvar misti hann, en
hitti í þriðja sinnið. Einn af fjandmönnum hans
var úr sögunni. Þeir stönsuðu — Boileau lá á
bak við snjóskafl eitthvað hundrað skref í
burtu og Beverly lá einhverstaðar á bak við
hann. Jim strauk sig yfir augun hvað eftir ann-
að til að sópa í burt blóðinu, og reyndi að herða
af sér kvalirnar. Ef hann gæti aðeins fleygt
byssunni og lagt sig til svefns! En honum skild-
ist að þeir lágu þarna yfir frá og biðu þess að
hann félli. En hann þorði ekki að draga bardag-
ann. Hann varð að ljúka þessu, því nú var bráð-
um úti um hann. Snjóbreiðan gekk í öldum
fyrir augum hans, og alt varð dimmara með
hverju augnablikinu. Með rauða móðu fyrir-
augunum fór hann að reika í áttina til þeirra
Boileau fór að skjóta og Jim taldi skotin. Þegar
byssa kynblendingsins var tóm ætlaði hann að
ráðast á hann. Eitt, tvö þrjú — hið fjórða snerti
hann, en hann fann það ekki. Nú varð hann að
flýta sér meðan Boileau hlóð. Jim lyfti byss-
unni og *sendi þrjú síðustu skotin í áttina til
þessa þokukenda andstæðings. Með háu öskri
stökk Boileau hátt í loft og féll svo flatur niður
— skotinn gegnum hjartað. Jim hnaut líka, en
ennþá reis hann upp. Einhverstaðar þarna á
bak við kynblendinginn var Beverly Gilmour.
Maðurinn, sem næstum því hafði tvisvar sinn-
um drepið Anítu, og sem hafði átt sök á dauða
þeirra Ponhks og Madeline! Með byssuna eins
og kylfu reikaði Jim í áttina til fjandmanns
síns.
Alt í einu sá hann Beverly stökkva upp, ,
fleygja byssunni og hlaupa í burtu, óður af
hræðslu við manninn, sem hafði drepið þrjá
manna hans, og kom nú til að taka hann sjálfan.
Bevlerly hnaut, krafsaði í snjóinn, komst á fæt-
ur aftur og þaut áfram. Fyrir augum Jims varð
hann alt af minni og minni og þokukendari og
svarf svo út í hinn hvíta heim með öllu.
Jim féll á hendur og hnén. Það var svo ynd-
islegt að geta hvílt sig. Hann fann ekkert fram-
ar til. Það var eins og honum hefði verið gefið
deyfandi lyf. Einu sinni lyfti hann höfðinu og
horfði út yfir hinn hvíta flöt, en Beverly var
horfinn.
★ ★ *
Hann vissi ekkert hversu löngu seinna hann
var vakinn af þessum dvala. Það varð heilmik-
ill hávaði, eins og allur heimurinn væri að rifna.
Stór, gulur fugl flaug rétt yfir hann — þama
settist hann, svo kom hver á eftir öðrum. Frá
þeim stafaði allur þessi hávaði. Nú settust þeir.
Jim fanst alt loftið fult af gulum vængjum,
gulum skrokkum og þrumugný. Þetta vakti
hann upp af hinu sæla meðvitundarleysi og til
þjáninganna og þessarar hræðilegu ógleði, sem
að honum sótti.
18. Kapítuli.
David Westlake kom til að heimsækja Jim
á sjúkrahúsinu í Edmonton, þar sem Aníta vék
næstum ekki frá honum. Þegar David sá Anítu
á ný færðist sársaukasvipur, sem snöggvast á
andlit hans, en hann náði brátt hugarrósemd
sinni. Það voru margar vikur síðan hann hafði
fyrir alvöru hætt að hugsa um hana — þegar
þau fengu fyrstu fréttina um að Jim mundi ná
sér aftur.
Westlake hafði fimm mánaða frí og var nú
á leið til Ottawa. Þaðan ætlaði hann til Eng-
lands. Hann hafði nú hækkað í tigninni og var
nú orðinn inspektor, og Jim óskaði honum til
hamingju með innilegri gleði.
Westlake hafði ekki búist við að sjá Jim lif-
andi á ný er hann og Clint Nelson höfðu flogið
með hann helsærðan inn til Edmonton. En auð-
séð var, að Jim mundi ná sér þar sem hann sat
og sleikti sólskinið á svölum sjúkrahússins.
“Hérna eru bréfin sem þú hefir fengið til
Northumbríu,” sagði hann og lagði bréfaböggul
á borðið hjá honum. “Nei, þakk, eg get ekki
staðið við nema litla stund, eg verð að fara með
lestinni, sem fer klukkan hálf ellefu,” sagði
hann þegar Aníta kom með stól handa honurn.
“Hvað gerir Niels nú?” spurði Jim. “Hann
hefir náð sér á undan mér, þrjóturinn sá arna.”
“Ó, þú þarft ekki að líta á sem frosjónin
hafi þig útundan. Þsesi Norðmaður er ódrep-
andi. Og auk þess varst þú meira særður en
hann. Annars ætla þeir Eddi og Niels að fara til
Bjarnarárinnar eins fljótt og færi gefur. Þeim
finst víst of mannmargt í Northumbíru nú orðið.
Hvítgullsfundurinn þinn hefir kveikt í öllu
landinu. Morrison prófessor var rekinn af því
að hann gat ekki náð námunni. Einhvér sagði
að hann væri núna í Edmonton. Ætli að hann
fari ekki að kenna á háskólanum aftur? Þessi
hroða aðferð, sem félagið notaði, átti illa við
hann.”
“Nei, hann ætlar norður aftur. Eyðimörk-
in hefir náð á honum tökum og hann verður í
félagi rneð mér. Eg hugsa að hann hafi nú feng-
ið næga tilsögn og verði heiðarlegur,” sagði Jim
brosandi. “Prófessorinn á að vera fulltrúi þekk-
ingarinnar, Aníta fegurðarninar og lægninnar,
Níels er hinn ábyggilegi Noregur, eg sit með
peningapokann og Eddi er varaliðið — þarna
sérðu félagsskap.”
Westlake sýndist þetta einkennilegt, að Jim
skyldi bjóða sínum gamla fjandmanni félag-
skap, en sá að Aníta mundi valda því. Niels
hafði einu sinni sagt, að Jim væri eins og vor-
leysing, en Aníta hafði augsæilega byrjað að
temja hann.
Kirkjuturnsúr sló tíu út í bænum og West-
lake reis á fætur til að fara. Hann kvaddi Jim.
Aníta fylgdi honum út.
“David, hefir þú fundið hvað varð af Bev-
erly?” spurði hún.
“Nei, hann er með öllu -horfinn, enda þótt
bæði Norðvesturfélagið og Gilmourfélagið hafi
leitað hans með allar sínar flugvélar. En eins
og þú veist, gat Jim ekki sagt neitt frá bardag-
anum fyr en tíu dögum síðar — og þá var það
of seint.”
Aníta sá í huga sér hinn lafhrædda mann,
sem viltist aftur og fram um auðnina. Hún gat
ekki að sér gert að vorkenna ekki Gilmour.
“En segðu mér eitt — varð Jim ekki reiður,
Framh. á 7. bls.