Heimskringla - 17.07.1946, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. JÚLl 1946
Munaðar-
leysinginn
“Eg er ekki kvæntur ennþá,” svaraði Pétur
Ballar, “en eg vonast eftir að verða það bráð-
lega. Tilvonandi konan mín og eg, munum gera
alt, sem okkur er auðið fyrir barnið. Það er mér
heilög skylda að ganga henni í föðurstað og
gefa henni gott heimili. — Faðir hennar var
elzti og bezti vinur minn.”
Ballar flutti svo Sheilu heim til Englands
á^mt svörtu Súsönnu. Hann kom þeim fyrir
í litlu gistihúsi í Dover stræti og að einum mán-
uði liðnum ivar hann giftur Margrétu.
Alt þetta gerðist á þeim hluta æfi barnsins,
sem hún hafði aðeins óljósa endurminningu um,
og minningarnar um hinn látna föður lifðu
helzt í draumum hennar. Henni þótti mjög
vænt um Margrétu, en hún grét beisklega og
vildi ekki huggast láta þegar Súsanna var send
heim með fimtíu pund í vasanum auk farbréfs-
ins.
Ballar og konan hans fluttu inn í fallegt
hús nálægt Hampstead. Herbergin voru há og
rúmgóð, og gat Ralph ólmast og æpt eins mikið
og hann vildi, án þess að öðrum yrði það að
meini. Frú Margrét Ballar hafði ætíð álitið
sjálfa sig góða konu, og hún ákvað að vera góð,
sannarlega góð við ókunnuga barnið, sem hafði
orðið orsök til þess, að hún var nú gift mann-
inum, sem hún elskaði. Hún fór mjög nákvæm-
lega eftir öllum fyrirmælum manns síns hvað
útgjöldin barninu viðvíkjandi snerti, og Sheila
var ekki henni til mikillar fyrirhafnar, því að
hún lék sér lengst af í hinum stóra garði við
Ralph, sem hefði gjarnan drekt henni hefði
hann þorað, en Pétur Ballar var mjög ákveðinn
hvað uppeldi hans snerti og lét hann ekki kom-
ast upp með óþægð né ótugtarskap, sem móðir
hans hafði látið eftir honum að iðka meðan hún
réði ein.
Fyrstu árin hafði Sheila ágætis kenslu-
konu, sem kendi henni ágætlega og samkvæmt
þeim fyrirmælum, sem faðir hennar hafði gefið.
“Hvað þýðir það að vera góð og komast í
himininn?” spurði Sheila einu sinni kenslu-
konuna.
Kenslukonan varð forviða.
“Hvernig stendur á að þú spyrð að þessu?”
sagði hún og leit á barnið og inn í fallegu bláu
augun þess.
“Af því að mig langar svo að komast þang-
að,” svaraði Sheila. “Hann pabbi minn er þar
og mamma mín líka, og þangað koma engir
nema þeir séu góðir, því að dyrunum er lokað
fyrir öllum vondum mönnum. Súsanna hefir
sagt mér þetta alt saman. Þessvegna verð eg að
vera góða, hvort sem mér fellur það vel eða illa,
því sjáðu til, mér þykir ekkert gaman af að vera
góð, en verð endilega að efna loforð mitt við
hann pabba minn, auk þess verð eg að sjá um að
hún Súsanna komist til himnaríkis og svarti Jói
líka. Þau má eg til að hafa þangað með mér.”
Helen Grace útskýrði nú fyrir hermi, hver
skilníngur kristinna manna væri á himnaríki.
Sheila sat og hlustaði á frásögnina og sagði ekki
neitt. Hún dró þungt andann, hljóp síðan út til
þess, eins og hún sagði, að leika við hann nýja
pabba sinn, því að nú var henni farið að þykja
svo innilega vænt um Pétur, fóstra sinn. Hann
veitti því eftirtekt í þetta skifti hve föl og
áhyggjufull hún var; alt í einu sagði hún:
“Nýi pabbi. Eg held ekki að honum pabba
líði vel í himnaríki, því að ungfrú Grace segir
mér að hann eigi bara að ganga undir trjánum
og horfa á eitthvert vatn, sem hún kallar Lífs-
ins fljót, og tína ávexti af tjánum. En pabba
þykir ekkert gaman að gera annað eins og
þetta.”
“Við verðum að fela drotni alt þetta,” sagði
Pétur og setti Sheilu litlu á hné sér og þurkaði
ástúðlega tárin af augum hennar. “Guð mun
gefa hverjum og einum af oss það, sem hann
þráiir mest og honum hæfir bezt, og þú verður
að vera góð stúlka, Sheila, sannarlega góð, til
þess að þú getir komist til hans pabba þíns, þeg-
ar þú eftir mörg, mörg ár, yfirgefur þetta líf.”
“Er langt, langt þangað til?”
“ Já, eg vona þess af heilum huga, ástin mín,
að þú eigir langt líf fyrir höndum. Þér þykir
gaman að vera hérna hjá mér og henni mömmu
þinni. Líður þér ekki vel?” .
“Jú, mér líður vel,” svaraði Sheila, “en
samt þykir mér vænnt um Bloemfontain, Sús-
önnu og svarta Jóa. Mér þykir ekkert vænt um
þennan rauðhærða Ralph. Eg vildi að þú rækir
hann héðan í burtu, pabbi.”
“Eigum við ekki að fara í snertingaleik?”
spurði Pétur.
Sheila hrópaði hátt af gleði og bráðlega
léku þau, bamið og fullorðni maðurinn þennan
uppáhaldsleik Sheilu. Veðrið var yndislegt og
Sheila var of lífsglöð til þess að nærvera Ralphs
varpaði skugga á gleði hennar.
En ekki löngu síðar var Ralph sendur burtu
í heimavistarskóla. Það var ekki stór né frægur
skóli, því til þess voru þau Pétur og Margrét
ekki nógu rik, heldur var skólinn við hæfi
þeirra og Sheiia var nú eins hamingjusöm og
hugsast gat.
Þannig hófst þessi nýja tilvera barnsins.
Þegar nokkur ár voru liðin, var hún líka send í
heimavistar skóla, þar sem henni var kent alt,-
sem hægt var að kaupa fyrir fé. Árin liðu og
fyr en varði var hún ekki lengur barn heldur
stálpuð stúlka, há og grönn. Skólasystur henn-
ar elskuðu hana og virtu hina ágætu eiginleika
hennar, og námið rækti hún vel enda veittist
henni létt að læra.
Pétur var sannfærður um, að hann hafði
efnt loforð sín við sinn látna vin og veitt barn-
inu gott heimili, og þegar Ralph og Sheila voru
heima á sumrin kom þeim miklu betur saman
en þegra þau voru smábörn. Heimili Péturs
hét Sóheimar og þar var mjög fallegt.
Ralph reyndi að vera herralegur við Sheilu,
en hún vandi hann bráðlega af því, því að hún
var sjálfstæð og einörð í framkomu og lét eng-
an kúga sig. En hann öðlaðist vináttu hennar
með því móti að gefa henni leikfang, það var
eyrnalangur héri. Þau rifust oft um þennan
héra, flugust á út af honum og loks skar hérinn
úr þessari þrætu á þann 'hátt, að hann strauk í
burtu frá þeim og faldi sig í skóginum.
Sheila varð náföl af sorg og sagði Ralph, að
hún hataði hann og skyldi aldrei tala orð við
hann framar eins lengi og hún lifði,; en brátt
rann henni reiðin og næsta dag voru þau eins
góðir vinir og þau höfðu nokkru sinni verið.
Sheila var nú orðin seytján ára gömul. Hún
var forkunnar fríð eins og móðir hennar hafði
verið. Pétur var nú orðinn kunnur lögmaður.
og bjóst við því að verða bráðlega útnefndur
sem hæstaréttarmálaflutningsmaður. Dag einn
fékk hann bréf, sem hann furðaði sig mjög á.
Ralph var nú á háskólanum í Cambridge og
Sheila var að ljúka við nám sitt í mjög frægum
skóla í Kensington.
“Hvað gengur að þér Pétur. Þú ert náföl-
ur?” spurði Margrét. “Fékstu einhverjar slæm-
ar fréttir i þessu bréfi, góði minn?”
“Það vona eg ekki. Nei, eg er viss um að
svo er ekki,” svaraði Pétur. “Hérna er bréfið,
lestu það sjálf,” og hann rétti henni það yfir
borðið.
Margrét las bréfið. Það var sent frá Metro-
pole gistihúsinu í London. Það var á þessa leið:
Kæri Mr. Ballar!
Því miður er það skylda mín að til-
kynna yður að félagi minn, Krux lögmaður,
lézt fyrir þremur mánuðum síðan. Að hon-
um látnum hefi eg gengið í félag við annan
mann, Englending, Carlton að nafni, sem
gerði mér það auðið að takast ferð á hend-
ur, sem mig hefir lengi langað til að gera,
vegna þess að eg óskaði að heyra nánara
um skjólstæðing okkar, Sheilu Danvers. Er
eg leit á fæðingarvottorð hennar, komst eg
að raun um, að hún er nú seytján ára göm-
ul, og samkvæmt ráðstöfun okkar komin
á giftingar aldur. Það er skylda mín gagn-
vart hinum látna vini mínum, að sjá til
þess að hún kynnist mannlífinu, siðum
þess og háttum og sem flestu fólki, sem er
við hæfi hennar, sem er stórauðug og fög-
ur — eins og þér segið mér í síðasta bréfi
yður að hún sé. Mig langar því að tala
við yður um þessi atriði og hefi þessvegna
ferðast til Englands. Gætuð þér veitt mér
viðtalstíma á skrifstofu yðar í Lincoln’s
Inn, kl. 2 sama dag og þér fáið bréf þetta.
Það er auðveldara fyrir okkur að ræða þessi
atriði munnlega en skrifast á um þau. —
Þegar eg hefi fyitt yður að máli, mun eg taf-
arlaust hverfa heim aftur til Bloemfontain,
og þætti því vænt um, ef samtal þetta gæti
orðið á þeim tíma, sem eg hefi nú tiltekið.”
Margrét Ballar las bréfið frá upphafi til
enda, sneri sér síðan að manni sínum og leit á
hann með sínum ljósbláu augum og sagði ró-
lega:
“Vilt þú Pétur, að eg komi með þér til að
tala við lögmanninn?”
“Nei, góða mín, ekki vil eg það. Afríku-
maðurinn er piparsveinn, mundi verða feiminn
í nærveru þinni. Eg mun ekki leyna þig neinu
því, sem við ræðum um á þessum fundi, en
hyggilegast mun að eg ræði við hann einn.”
“Þú skalt gera alveg eins og þér gott þykir,
kæri Pétur,” sagði hún, og litlu síðar lagði
Pétur af stað til skrifstofunnar í bílnum sínum.
Fé það, sem hann hafði fengið í meðgjöf
með Sheilu litlu hafði gert honum auðið að
kvænast konunni, sem hann elskaði og virti
allra kvenna mest. Og hér fór eins og oftar fer
í þessum heimi að þar sem mikið er fyrir, bætist
meira við. Hann hafði líka haft hepnina með
sér í fyrirtækjum sínum, var virtur af öllum og
hafði góðar tekjur ár hvert. Hann var alls ekki
auðugur maður, heldur vel efnaður, og þar sem
Margrét stóð við gluggann og horfði á eftir
honum, þar sem hann ók ^ileiðis til skrifstof-
unnar, fanst henni að hún væri hamingjusam-
asta konan í heiminum. Hún elskaði mann sinn
innilega, og hana dreymdi drauma, sem voru
henni hjartfólgnir og hún vonaði að mundu
rætast.
Því skyldi hin fagra og yndislega Sheila
giftast utan fjölskyldunnar? Því skyldi ekki
allur þessi auður, sem virtist óþrjótandi, hverfa
til einhvers fátæks manns, eða til einhvers, sem
væri ekki hans verður? Margrét hafði mikla
trú á framtíð Ralphs sonar síns. Eftir hennar
skoðun hafði hann lagt niður strákapörin og
var mjög ólíkur hinum þrjóska og óstýriláta
strák, sem.Margrét hafði barist við í æsku hans.
Hún tilbað drenginn sinn og hjarta hennar
fyltist sælum friði við þá umhugsun að hann
giftist Sheilu og næði í allan auð hennar. En
hvað þau hjónin mundu verða hamingjusöm ef
svo mætti verða. Ralph hafði komist gegn um
skólann með allgóðum vitnisburði, sem veitti
honum aðgang að háskólanum í Cambridge; en
móðir hans gat samt ekki neitað því, að hann
var eins og margir menn á hans reki, ekkert
framúrskarandi. Hann skaraði ekkert fram úr
öðrum, hvorki að gáfum né útliti. Ekki hafði
hún heldur þorað að láta þessa drauma sína í
ljósi við Pétur. En hugsun hennar snerist um
þetta dag og nótt.
Æ, ef draumarnir gætu orðið að veruleika,
ef þessir loftkastalar gætu orðið að raunveru-
legum höllum. Eftir hennar skoðun lágu mestu
vandræðin í þessu, að þeim Ralph og Sheilu
þótti ekkert vænt hvort um annað.
Ralph var einn þessara drengja sem alt
af varð ástfanginn í hverju nýju andliti sem
hann sá, og var þá svo innilega hrifinn að hon-
um fanst sem hann mundi aldrei gleyma, en
gleymdi samt bráðlega hrifning sinni þegar nýtt
andlit birtist honum.
Sheila nefndi aldrei ástamál á nafn. Hún
var niðursokkin í nám sitt, og þær fáu stundir,
sem henni fanst ekki nærvera Ralphs óbærileg,
var þegar hún fékk leyfi til að hjálpa honum
með lexíurnar hans. Hún elskaði gullaldar bók-
mentirnar og kunni vel þýzku og frönsku, en
hún var ennþá barn, stór eftir aldri, grönn og
yndisleg, og hugsunin um giftingar og ástir
hafði aldrei flogið henni í hug.
Þegar hér var komið sögunni, varð ekki
sagt að Margrét væri alveg samvizkulaus, eða
að draumar hennar um framtíð sonar síns væru
óeðlilegir. Hún hét sjálfri sér því, þar sem hún
gekk fram og aftur í fallega garðinum sínum, að
hún skyldi minnast á þessar fyrirætlanir við
mann sinn, undir eins og hann kæmi heim
þennan dag. Æ, ef hann hefði bara leyft henni
að fara með sér, og gefið henni tækifæri, gefið
tnóður Ralphs færi á að benda Mr. Kruger á
þessa ágætu fyrirætlan og hversu mikill ágætis
meður hann Ralph hennar væri. Sheila þurfti
áreiðanlega ekki að giftast ríkium manni, og
átti að giftast góðum og heiðarlegum manni, og
hvar gat hún í víðri veröld fundið nokkurn, sem
tæki fram honum Ralph hennar?
Er hún gekk fram og aftur í garðinum og
hugsaði um þetta, flaug henni ráð í hug. Hún
hafði enga hugmynd um hvað Kruger ætlaði að
tala um við manninn hennar. En ef hún, Mar-
grét Ballar, gæti náð honum til sín heim til Sól-
heima, gat hún opnað augu hans fyrir hinum
mörgu og ágætu eiginleikum Ralphs, og sýnt
Afríkumanninum þann ágæta vitnisburð, sem
hann hafði fengið í skólanum og á háskólanum.
Ekki gat hjá því farið, að ungur maður, sem
hafði lifað eins sómasamlega og hafði fengið
jafn góðan vitnisburð og Ralph hafði fengið,
væri verður að giftast stúlku, þótt hún væri eins
falleg og rík og Sheila var.
Hún gekk inn í húsið og settist við skrif-
borðið og ritaði þetta vingjarnlega og einfalda
bréf:
Kæri Mr. Kruger!
Maðurinn minn hefir sagt mér, að þér,
fjárráðamaður, eða réttara sagt, meðfjár-
ráðamaður, okkar ástkæru Sheilu, búið nú
sem stendur á Metropole gistihúsinu. Það væri
mér innilegasta ánægja að heilsa yður, og sýna
yður heimilið, sem Sheila hefir dvalið á siðan
hún var barn, og sem sem hún hugsar til sem
síns eigin heimilis, þar sem hún eyddi ham-
ingjusömum æskuárum glöð og ánægð. Gætuð
þér komið hingað og snætt með okkur morgun-
verð á morgun? Ef þér vilduð sýna mér þann
mikla heiður, þá mun bíllinn okkar verða til
taks handa yður og flytja yður heim til okkar,
kl. 12. Ferðin frá gistihúsi yðar heim til Sól-
heima varir aðeins hálfa stund.
Yður er óhætt að trúa því, kæri Mr.
Kruger, að eg elska Sheilu af huga og sál.
Margrét Ballar
Hún flýtti sér með bréf þetta, skrifaði utan
á það og lagði það sjálf í póstkassann, sem var
rétt fyrir utan húsið hennar.
Hún var hálf óróleg yfir að hafa á eigin
spítur ráðist í þetta, “en sá sem engu vogar
vinnur ekkert”, sagði hún við sjálfa sig, og svo
fór hún að annast heimilis skyldur sínar.
Henni þótti vænt um að Ralph var ekki
kominn heim, reyndar var sumarleyfið á há-
skólanum byrjað, en hún hélt að hann hefði
dvalist eftir hjá einhverjum vina sinna í skóla-
bræðrahópnum í Gloucestershire. Aumingja
konuna grunaði ekki sannleikann í þessu máli,
sem maðurinn hennar hafði haldið leyndu fyrir
henni.
Ralph Dale hafði erft alla hina illu eigin-
leika föður síns, og upp á síðkastið hafði hann
komið svo illa fram, að nauðsynlegt hafði verið
að reka hann úr háskólanum í Cambridge, og
strika út nafn hans úr tölu stúdentanna þar.
Ballar hafði gert alt, sem hann gat fyrir þennan
unga slæping. Hann hafði talað yfir honum
með vingjarnlegum og ástúðlegum orðum, full-
vissað hann um, að hann skyldi ekki segja
móður hans frá þessu, ef hann reyndi að bæta
ráð sitt. • Hann borgaði fyrir hann húsaleigu inni
í London og hafði með áhrifum sínum útvegað
honum stöðu í stóru verzlunarfélagi inni í borg-
inni.
Þennan umrædda morgun fór Péutr Ballar
til skrifstofu sinnar, gaf þjónum sínum þaj allar
nauðsynlegar fyrirskipanir og lauk störfum sín-
um, svo að hann gæti rætt við Kruger þegar
hann kæmi.
Karl Kruger, málafærslumaður frá Bloem-
fontain hafði elzt mjög frá því, að Pétur hafði
séð hann síðast, svo mjög að Pétur furðaði mjög
á því. Er hann hafði séð hann í Afríku var hann
maður upp á sitt hið bezta, en nú var hann grá-
hærður og kinnfiskasoginn, og augu hans ekki
eins hvöss og fjörleg og fyrrum. Hann var lot-
inn í herðum, en er hann sá Pétur, ljómaði and-
lit hans af innilegri gleði,-og er þeir heilsuðust
þrýsti hann hendi hans innilega og sagði:
“Mér þykir það slæmt, Mr. Ballar, að eg
gat ekki látið yður vita um komu mína fyr en
þetta; en eins og þér vitið þá er tíminn pening-
ar. Mig langar til að komast heim sem fyrst, en
áður en eg fer, þarf eg að tala við yður um ýmis-
legar ráðstafanir, sem hinn látni vinur minn,
Páll Danvers, trúði mér fyrir. Eftir því sem mér
skilst af bréfum yðar, þá hafið þér fylgt mjög
nákvæmlega öllum fyrirmælum hans, og er eg
viss um að hann í vistarveru sinni hinumegin,
er þakklátur yður af öllu hjarta, fyrir alla þá
ást, sem þér hafið auðsýnt henni. Sömuleiðis
alt ástríkið sem stúlkan hefir notið hjá hinni
góðu konu yðar, og hefði eg ekki þurft að fara
heimleiðis í kvöld, mundi eg hafa heilsað henni.
En nú skulum við snúa okkur að málefninu.
Þarna sé eg mynd, sem hlýtur að vera af skjól-
stæðing okkar.”
“Já, myndin var tekin fyrir ári síðan,”
svaraði Pétur.
Kruger reis úr sæti sínu og starði um stund
á myndina. Svo settist hann á ný og sagði í-
bygginn:
“Svona fögur stúlka, þarf sannarlega á fé
að halda.”
“Konan mín og eg litum alt af á Sheilu
sem barn. Hún er bara seytján ára og gengur
ennþá á skóla.”
“Aha! Gott er það!” sagði hinn gamli Af-
ríkumaður. “Við í Bloemfontain erum vanir
því, að stúlkurnar giftist ungar, ennþá yngri
en þetta, og þessvegna er eg hingað kominn.
Hér á Englándi eruð þér miklu afturhaldssam-
ari, og látið ekki stúlkurnar koma á opinberar
samkomur, eða taka þátt í samkvæmislífinu
fyr en þær eru átján ára. Við þessu verður
ekki gert, það er landsvenja. Móðir Sheilu var
írsk, en faðir hennar Englendingur, og bezt er
fyrir hana að fylgja í fótspor þeirra. Þegar
hún er átján ára, — Mr. Ballar, og er að fara
eftir bréfi frá hinum látna vini mínum — þá á
Sheila að fara til London og vera þar. Danvers
hefir auðsæilega ekki íhugað, að hún mundi
kanske alast þar upp, en þér skiljið samt við
hvað hann á. Þér eigið að leigja hús í London
um þánn tíma, sem samkvæmislíf ársins varir,
og þér megið ekki hafa neitt á móti, ef hún
verður ástfanginn í einhverjum pilti, en takið
nú vel eftir orðum mínum, Mr. Ballar. Það
gerir ekkert til hvort mannsefni Sheilu á fé eða
er fátækur, eða hefir stöðu eða ekki, en hún
veyður að elska hann. Öll útgjöld verða yður
greidd úr sjóði, sem er til í þessum tilgangi. Sá
sem er svo gæfusamur að hljóta hönd og hjarta
þessarar yndislegu stúlku, verður að hafa sér-
stök skilyrði til að hljóta ráðahaginn.
Við verðum að rannsaka það nákvæmlega,
hvort hann er heiðarlegur og góður maður. Það
gerir ekkert til Mr. Ballar, hvort hann er her-
togi eða daglaunamaður, ef hann aðeins er
góður, heiðarlegur og réttlátur maður, sem hún
elskar og elskar hana. Af þessum ástæðum vil
eg ekki að uppvíst verði hversu hár auður henn-
ar er. Maðurinn, sem verður ástfanginn í henni
og hlýtur ást hennar, má ekki fá neitt að vita
um þetta nema það, að hún sé efnuð stúlka. Þér
og konan yðar verðið líka, áður en hún giftist,
að sannfæra ykkur um, að hann sé hennar verð-
ugur. En munið eftir því, Mr. Ballar, að fyrsta
skilyrðið er þetta, að þau elskist. Þetta var ósk
föður hennar, og eg er hér kominn til að líta
eftir, að þetta fari alt fram eftir óskum hans.