Heimskringla - 31.07.1946, Side 6
6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. JÚLÍ 1946
“Hver getur hún verið þessi yndislega
stúlka? — hvaðan kemur hún? Hvar erfði hún
þessa dásamlegu fegurð? — þessa blíðu, þessa
hreinskilni og þennan yndisleika?”
En Sheila vissi ekkert um þessa spurningar
eða þá aðdáun sem hún vakti. Hin unga rödd
hennar var glaðleg og hlátur hennar hressandi
og í hóf stiltur og lét í eyrum eins og dúfna-
kvak. Smekkur hennar var eins góður og vinur
föður hennar gat ákosið.
4. Kapítuli
Þegar Sheila kom til Sólheima, var sem
húsið fyltist af sólskini og æsku. Hvað sem
Kruger hélt um Sheilu, þá vac hún ekkert nema
barn og breytti eins og barn.
Andlit hennar var eitt sólskinsbros og augu
hennar, fegurri en nokkru sinni fyr, þegar hún
hló og þegar hún talaði sáust raðir af hvítum
tönnum, sem líktust perlum. Hún elskaði Pét-
ur Ballar og konuna hans og dansaði í kring
um þau þegar hún gat náð í þau, en annars var
hún úti í garðinum og tíndi þar blóm og lék sér
eins og barn, sem hefir losnað úr prísund skóla-
agans, og nýtur nú frjálsræðisins.
Sheilu þótti vænt um nýju kjólana sína og
nýja hattinn með bláa borðanum, og í hvert
skifti er hún fór í eithvað nýtt, hljóp hún út til
að ná'í Pétur, sem hún kallaði nýja pabba eða
frænda, til að sýna honum hvernig fatið færi.
Pétur horfði rannsakandi á alt þetta stáss. Hann
gat séð að Margrét hafði nákvæmlega fylgt öll-
um hans fyrirmælum hvað kaupin snerti, og
hann andvarpaði, er hann hugsaði til þess, að
þetta glaða barn, er var svo fjörugt og saklaust,
skyldi áður en langt um liði, þurfa að fara inn í
samkvæmislífið og alt annað umhverfi; en
hingað til hafði verið heimur hennar.
“Því andvarpar þú svona, frændi?” spurði
Sheila. “Ert þú hryggur yfir einhverju, elsku
frændi?”
“Eg er ekki beinlínis hryggur, Sheila mín,”
svaraði hann. “Eg vildi bara óska, að þú gætir
haldið áfram að vera barn, eins og þú ert ennþá.
Heldurðu að þú getir skilið hvað eg á við?”
“Þess vildi eg óska af heilum huga,” svar-
áði Sheila. “Mig langar alls ekkert til að verða
fullorðin, alls ekkert; en þessir kjólar eru handa
barni. Eru þeir það ekki, Pétur frændi? Og
þegar eg horfi á mig í speglinum, þá finst mér
að pabbi minn mundi segja, ef hann sæi mig:
Þú ert allra snotrasti unglingur, Sheila mín.”
“Þú mátt ekki vera hégómleg, bamið gott,”
sagði Pétur, en Sheila leit til hans stríðnislega
og hló hátt.
“En þetta er samt satt. Getur nýji pabbi
ekki séð að eg er snotur. Er eg það ekki?”
“Jú, en þú mátt ekki festa hugann við það,
barnið mitt.”
“Ef þú segir svo skal eg reyna að gleyma
því, en komdu nú með mér niður að hesthúsun-
um, mig langar svo til að sjá alla fallegu hest-
ana.”
Pétur fór svo með henni, og undi sér vel.
Þau hlógu og gerðu að gamni sínu. Skólinn og
alt, sem honum heyrði til, var horfið úr huga
Sheilu, eins og það hefði aldrei verið til. Sheila
þreyttist aldrei að tala, og Pétur hlustaði og
hugsaði með sér, hvað hinn látni vinur hans,
Páll Denvers, mundi hafa sagt við ungu stúlk-
una, ef hann hefði séð hana nji.
Á sinn hátt þótti Margrétu alveg eins vænt
um Sheilu og Pétri; en hvorugt þeirra mintist á
Ralph, þótt móðirin í hjarta sínu langaði til að
leiða talið að honum.
Það virtist helzt sem Pétur Ballar hefði
gleymt því að Rlaph væri til, og Margrét Þorði
ekki að minnast á hann við ungu stúlkuna, því
að hún óttaðist, að hún kynni að spilla fyrir sér
með því á einhvern hátt.
Næsta dag var von á Ralph heim og ef
hann færi rétt að gæti hann byrjað á að koma
sér í mjúkinn hjá Sheilu og biðlað til hennar, og
var móðir hans fullviss um, að ef Ralph legði sig
fram, gæti hann komið svo ár sinni fyrir borð,
að hann væri alveg ómótstæðilegur.
En gamalt máltæki segir, að maðurinn spái
en guð ráði, og hvorki Ralph né Sheila virtust
hirða hið minsta hvort um annað. Þetta var
Mrs. Ballar ljóst, en hún vonaði að Ralph mundi
líta á þetta frá skynsamlegu sjónarmiði, að hon-
um mundi skiljast hversu þýðingarmikið þetta
var fyrir hann, að öðlast ástir þessarar ríku og
fögru stúlku. Hún mundi eigi aðeins verða góð
og fögur kona handa honum, heldur einnig
veita honum alt það fé, sem hann gæti kosið sér.
En Margrét Ballar var alls ekki hamingju-
söm um þessar mundir. Hún var hræðilega
hrædd út af þessu bréfi, er var sent til Bloemfon
tein. Hún fann það eins og ósjálfrátt, að mað-
urinn hennar mundi, ef hann kæmist að þessu,
misvirða það, að þessu var haldið leyndu fyrir
honum. Hún sá vel um það að unga parið fengi
eins mikið næði og auðið var til að ræða
saman, og hún gætti þess vel að minnast nokk-
uð á trúlofan við þau. Það var nógur tími til
þess, þegar Sheila átti að fara að taka þátt í
félagslífinu.
Þau Ralph og Sheila voru ekkert hrifin af
þessum samvistum. Það var auðvelt að sjá að
Sheila forðaðist unga manninn eins og henni
var unt. Margrét lá vakandi á nóttunni og
hugsaði um hvort Karl Kruger mundi svara
boðsbréfinu, og umfram alt, hvert hinn góði,
réttláti og heiðarlegi eiginmaður hennar kæm-
ist að þessu. Lögmaðurinn mundi tæplega láta
hjá líða að svara bréfi frá konu, og þegar svarjð
kæmi, hvað átti hún þá að segja Pétri?
■ Svarið kom á þeim tíma, sem Margrét hafði
búist við því, sem sé þrem vikum eftir að hún
hafði skrifað boðsbréfið til Krugers. Það kom
alveg eins og önnur slík leiðindabréf gera, þegar
þau sátu að morgunverði. Margrét kom ofan í
síðara lagi. Hjartað stansaði í brjósti hennar
þegar hún sá mann sinn sitja með bréfið í
hendinni og horfa á það með vandræðasvip á
sínu heiðarlega andliti.
Er hann sat þannig komu þau Ralph og
Sheila inn í herbergið. Hreyfingar Ralphs voru
stirðlegur og letilegur, en Sheila kom inn létt-
fætt eins og sólargeisli. Pétur leit á konu sína
með símum fallegu dökkum augum.
“Veistu hvað, Magga,” sagði hann. “Hér er
bréf, sem eg er viss að er til mín. Mrs. Ballar
hlýtur að vera prentvilla.”
Margrét hélt að hjarta sitt mundi springa,
fyrst varð hún blóðrjóð og síðan náföl er hún
svaraði:
“Nei, Pétur, bréfið er til mín.”
“Til þín? En hvernig getur staðið á því
góða mín? Þetta er rithönd Krugers. Eg hafði
enga hugmynd um, að þú þektir þann mann.”
Ralph starði á móður sína og andlit hans
fékk svo illkvitnislegan svip, að hann líktist.
helst mynd af ungu skógartrölli. Sheila gekk
til Péturs og lagði handlegginn á öxl hans.
“Eg skal útskýra þetta fyrir þér, Pétur,”
svaraði Margrét. Henni fanst ósvífnissvipurinn
á andltii Ralphs alveg óþolandi og langaði til
að þau hjónin gætu rætt þetta sín á milli.
•“Eg fór heimskulega að ráði mínu Pétur,”
tók hún til máls, “er þú varst farinn til bæjar-
ins, morguninn, sem Mr. Kruger átti viðtalið
við þig, þú manst að eg bað þig að láta mig vera
viðstadda samtal ykkar, svo að eg gæti heilsað
honum, þá-----”
“En var málafærslumaður pabba í Lon-
don?” spurði Sheila.
“Við skulum tala um þetta í annað sinn,
Margrét,” sagði málafærslumaðurinn, er tók nú
eftir að Ralph og Sheila voru inni í stofunni og
hlustuðu á þetta með mikilli forvitni. “Og nú
skulum við fá okkur kaffið, kæra Margrét. Mér
finst að orðið sé framorðið.”
Honum fanst að hann hefði kökk í hálsin-
um, er hann mælti þessi orð, og ekki batnaði
honum þegar Sheila á sinn barnalega og biðj-
andi hátt, brosti, svo að allir spékopparnir henn-
ar komu í ljós, sagði: “En mig langar svo til að
heyra hvað lögmaðurinn hans pabba vildi hing-
að.”
“Hann kom hingað í viðskiftaerindum,
barnið gott, meira get eg ekki sagt þér núna. En
nú er bezt að við fáum okkur kaffið. Eg verð
að hafa hraðan á, því að framorðið er orðið og eg
þarf að komast til bæjarins í fyrra lagi.”
Það var ekki fyr en síðari hluta þessa dags,
er þau hjónin, Pétur og Margrét, gengu saman
í garðinum, að hann spurði hana um bréfið.
“Þetta er alt saman einskis virði, Pétur
minn,” sagð,i hún. “Eg brann af forvitni að sjá
þennan fjárhaldsmann Sheilu, þessvegna skrif-
aði eg honum og bauð honum til Sólheima til
að borða með mér morgunverð. Eg bauð hon-
um að koma næsta dag þar sem eg bjóst ekki
við, að hann yrði þá lagður af stað til Bloem-
fontein.”
Pétur stóð þar undarlega hljóður. Hann
virtist bæði undrandi og ekkert skilja í þessu,
já, hann virtist vera hryggur í huga.
“Eg get ekki skilið það, Margrét, hvers
vegna þú hefir leynt mig þessu bréfi, sem þú
skrifaðir. Eg hefi hingað til verið viss um að
konan mín hefði engin leyndarmál, sem eg
mætti ekki vita um.”
NYTT
VERALDAR TÍMABIL
Frumefna sprengjan hefir sett nýtt tímatal fyrir veröldina.
Leiðandi vísindamenn, með Einstein í fararbroddi, koma sér
saman um, að það sé engin leið að komast hjá eyðileggingu hennar
nema með því eina móti, að þjóðirnar komi sér saman um, fyrir
alla ókomna tíð, að stríð komi ekki fyrir milli manna og þjóða
þessa heims.
Samvinna milli þjóðanna mundi framleiða samvinnu innan
þjóðarheildarinnar. Hvert það spor sem nú er stígið í samvinnu-
áttina, og sem miðar að því, að sameina kraftana í þeim héruðum
er eigi eru alla reiðu sameinaðir, eru framfaraspor í áttina til
alheims friðar.
CANADIAN CO-OPERATIVE WHEAT
PRODUCERS LIMITED
WINNIPEG — CANADA
Manitoba Pool Elevators
Winnipeg Manitoba
Saskatchewan Cooperartive
Producers Limited
Regina Saskatchewan
Alberta Wheat Pool
Calgary Alberta
/Vexttme1/U{
teát/Uc&cL
\rs
"Tka 'Ta.voxite ofi
HOMEBAKERS
fotom gQn.ata.tion to ýcnatation