Heimskringla - 14.08.1946, Side 3

WINNIPEG, 14. ÁGÚST 1946
HEIMSKRINGLA
3. SIÐA
Næst las Miss S. Vídal, for-
maður útbreiðslumálanefndar-
innar, sína skýrslu. Hún sagði
að nefndin hafi starfið að því að
vekja eftirtekt á, og áhuga fyrir
þeim ritum sem aðallega fjalla
um okkar áhuga mál. Til dæmis,
Christian Register, kirkjublaði
The American Unitarian As-
sociation, Boston; The Alliance
World, gefið út af General Alli-
ance of Unitarian Women, og svo
Brautinni, okkar eigin kirkjuriti.
Sagðist henni finnast það nauð-
synlegt að við lesum þessi og
önnur blöð til þess að geta fylgst
með okkar eigin kirkjumálum.
Mrs. P. S. Pálsson lagði til og
Mrs. Th. Peterson studdi, að
skýrsla Miss Vídals sé viðtekin
með þakklæti. Samþykt.
Þá næst lásu fulltrúar skýrsl-
ur sínar, og skýrslurnar sýndu
að, auk þess að styrkja söfnuð
og sunnudagaskóla, hafa kvenfé-
lögin styrkt Red Cross, Sumar-
heimilið, Unitarian Service Com-
mittee, lagt peninga í prests-
námssjóð og hjálpað sjúkum og
fátækum hver í sínu bygðarlagi.
Tillaga Mrs. B. E. Johnson,
studd af Mrs. J. F. Kristjánsson
að skýrlsurnar séu viðteknar. —
Samþykt.
Tillaga frá Mrs. P. S. Pálsson
studd af Mrs. G. Árnason að
fundi sé frestað til kl. 2 e. h. —
Samþykt.
•
Fundur var settur á ný kl. 2.30
e. h.
Mrs. B. E. Johnson, féhirðir
Winnipeg-deildar, Unitarian Ser-
vice Committee of Canada, las
sína framúrskarandi hrífandi
skýrslu yfir þá starfsemi. Þó að
þessi deild hafi verið stofnuð
bara fyrir fimm mánuðum síð-
an, þá er sú vinna sem hún hef-
ir leyst af hendi ótrúlega mikið.
Þessi félagsskapur starfar að því
að hjálpa nauðstöddu fólki í
Tékkóslóvakíu og Frakklandi,
með fatnaði, matvörum, meðöl-
um og mörgu öðru. Winnipeg-
. deildin hefir tekið á móti og
sent út 30,000 pund af fatnaði,
mikið af þessum fötum hafa kon-
urnar þurft að gera við og
hreinsa. Þar að auki hefir deild-
in sent 65 böggla af ungbarna
fatnaði. Safnað hefir verið $500
fyrir meðöl. Yfir 200 börn hafa
verið tekin til fósturs á þann hátt
að borgað er með hverju''þeirra
$45 fyrir þrjá mánuði í spítala.
Inntektir fyrir þetta hafa verið
$10,221. Gimli-bær hefir tekið
til fósturs fleiri börn heldur en
nokkur annar bær í Manitoba,
Saskatchewan eða Alberta. Einn-
ig hafa yfir 1000 Educational og
Utility Kits verið send til barna í
þessum tveimur löndum.
Miss S. Vídal lagði til að
skýrslan sé viðtekin með kæru
þakklæti, og Mrs. Jochum Ás-
geirsson studdi. Tillagan var
samþykt.
Miss S. Vídal gaf eftirfarandi
■jskýrslu:
“Við lát félagssystur vorrar,
frú Guðrúnar H. Finnsdóttir,
ritstjóra Kvennadeildar Braut-
arinnar, sýndi eftirlifandi mað-
ur hennar, hr. Gísli Johnson,
Kvennasambandinu þá miklu
velvild að búa undir prentun
Kvennadeild Brautarinnar fyrir
þetta ár. Fyrir þessa miklu hjálp
erum við innilega þakklátar
Gísla Johnson.
“Guðrún H. Finnsdóttir, þessi
glæsilega og prúða kona er horf-
in heim. Við horfum á eftir
henni með söknuði, þó hún sé
horfin sjónum hefir hún bæði í
ræðum og ritum skilið okkur
eftir andlegt veganesti. Látum
oss allar starfa að því, eftir
mætti, að viðhalda hugsjónum
Guðrúnar H. Finnsdóttur.”
Forseti þakkaði Miss Vídal
fyrir þessi fallegu orð.
Tillaga Mrs. J. F. Kristjáns-
son, studd af Mrs. B. Hallson, að
skrifara sé falið á hendur að
skrifa Gísla Johnson og þakka
honum fyrir hans góðu hjálp við“-
víkjandi ritinu. Samþykt.
W. J. Lindal:
Hin tvöfalda afstaða og víðtækari holiusta
Sjötta grein
í þriðju grein þessa flokks var
gjörð grein fyrir hinni tvöföldu
afstöðu Canadisks borgara. Hann
er tvent í senn, Canadiskur borg-
ari og brgzkur þegn. Þýðing
þessarar tvöföldu afstöðu Can-
adisks borgara er mjög mikil-
væg, ef til vill meiri er þeir
gerðu ráð fyrir sem sömdu lög-
in. Að einu leytinu er það eitt-
hvað nýtt. Sá sem reynist hæfur
til að öðlast Canadisk borgara
réttindi, er með lögum gefin
tvenskonar borgara réttindi. Frá
öðru sjónarmiði séð er það ekki
nýtt. Það er einungis embættis-
leg viðurkenning þess, sem hef-
ur verið, smátt og smátt, að þró ■
ast, ásamt þróun Canada til
sjálfstjórnar ríkis.
Þessi sjálfkrafa þróun og laga
viðurkenning er miklu þýðingar-
meiri en hin borgaralega staða,
hvort hún er einföld eða marg-
föld, sem Canadiska þingið, með
notkun síns fullveldisréttar, hef-
ur séð sér fært að veita borgur-
um þessa lands.
Það verður ekki lögð of mikil
áherzla á það, að þetta er eitt
hvað sem brýzt út innanað frá
en er ekki sett á með laga-fyrir-
mælum. Það er það sem gefur
því vald og styrk. Tvær hollustur
hafa þannig orðið til: Stundum
virðast þær sérstakar, og koma
í bága hvor við aðra, stundum
eru þær eins og samrensli tveggj-
a strauma. Þær virðast samein-
ast í hinni sameiginlegu yfirgrips
meiri (víðtækari) hollustu.
Það þarf ekki að vera aðgrein-
ing hollustu. Fólk sem hefur
flutt til Canada frá öðrum lönd-
um, hefur síðan það kom hingað,
haft stöðuga æfingu í að laga sig
eftir hollustu við þetta land.
Ást til ættlandsins getur
þverrað eftir því sem ást til
kjörlandsins eykst, en hollusta
til varanlegra verðmæta þarf
ekki að þverra, eða líða við það.
Það getur og átt sér stað, að Can-
adiskir borgarar sem eiga upp-
runa sinn að rekja til Englands
eða Frakklands, að tilfinningar
þeirra séu meir háðar þeirra upp-
runalegu sérmenningu en þeirra,
sem báðir njóta sameiginlega í
sameiginlegu föðurlandi. Allt
slíkt veldur árekstrum og sund-
urþykki fremur en sameiningu
Til þess að draga úr þessurn
árekstrum og glæða sameiningu
og hollustu, og til að samræma
aðra sem, þó mismunandi, geta
aukið styrk og vilja hver annars,
og allrar heildarinnar, er eitt af
vandamálum Canadisku þjóðar-
innar.
Þetta er ekki alveg. sérstakt
fyrir Canada, þó það sé ljósara
og meir áberandi hér en í flest-
um öðrum löndum. Það er í
eðli sínu heims viðfangsefni, sem
heimsstríðin tvö hafa neytt fram
í dagsljósið. Það er viðfangsefni
sem alstaðar á sér stað, frá smá-
þjóðum til stærstu heimsveld-
anna. Og eins og hugsunin vinn-
ur sitt hlutverk í að móta al-
mennings álitið, sem að síðustu
greiðir úr því til úrlausnar. Það
stendur andspænis einstaklingn-
um á götu horninu, engu síður
en hinum voldugasta stjórnmála-
manni. Það sem mest á ríður í
Þá var tillagan um löggild-
ingu Sumarheimilisins lesin upp
aftur af Miss M. Pétursson, og
Mrs. B. E. Johnson gerði uppá-
stungu, og Mrs. B. Hallson
studdi, að tillagan sé samþykt.
Samþykt.
Tillaga Mrs. B. E. Johnson,
studd af Miss Vídal, að næsta
stjórnarnefnd sé beðin að ljúka
við aukalögin. Samþykt.”
Tillaga Mrs. J. F. Kristjánsson,
studd af Mrs. Th. Peterson, að
stjórnarnefndin næsta endur-
bæti ársskýrslu formið. Samþ.
Framh.
þessu máli er aukin hollusta.
Hér er orðið hollusta brúkað í
miklu víðari merkingu, en holl-
usta til löglegra stjórnvalda.
sem er innifalið í því að vera
trúr og einlægur löglegri land-
stjórn. Jafnvel sú hollusta get-
ur haft víðtækari meiningu, sem
innibindur tilfinningu og ástúð.
Richard C. Trench, er hann tal-
aði um brezka hollustu: “Holl-
usta meinar þá trúmensku sem
maður er skyldur um samkvæmt
lögunum, og þarf ekki nauðsyn-
lega að meina samband við kon-
unglega persónu, eins og vér á
Englandi höfum lagt í það orð”.
í víðari merkingu meinar orðið
hollusta, “að vera trúr skyldum
sínum, halda loforð sín (Oxford
Dictionary)” eða “trúmenska við
skyldur, ást, o. s. frv.” ((Webster)
Það auðvitað er, og verður að
vera, hollusta við siðferði og and-
leg grundvallar verðmæti. Það
atriði er eftirlátið þeim sem eru
hæfir til að meðhöndla það.
Þessi grein fæst einungis við
hollustu í borgaralegum skiln-
ingi, mannlegar hugsanir og at-
hafnir. Nú, fremur en nokkru
sinni áður, er þarfnast margrar
og margvíslegrar hollustu af
borgurunum, sem krefst víðari
hugsjónar, sem nær útyfir þjóð-
ernisleg takmörk, svo mikils
umburðarlyndis, sem aðeins fáir
hafa gripið og skilið.
Það eru tvær aðal hollustur:
einstaklingsins til heimilis síns,
fjölskyldunnar og nánustu ætt-
ingja; og hollusta borgarans eða
þegnsins til landsins síns, hvort
hann er innfæddur, borgari eða
með veittum borgararéttindum.
Vér getum lagt til síðu hina for-
göngulegu afstöðu sem er gefin
þessum tveimur fyrstu hollust-
um, því ekkert er grætt á því að
fara að gera samanburð eða
reyna að setja hollustu á hærra
eða lægra stig. Sumir geta náð
lengra en aðrir, en vanta stað-
festu. Hjá sumum eru það
sterkar tilfinningar; hjá öðrum
getur það verið árangur kaldra
röksemda.
Borgaraleg hollusta er eins
gömul og mannkynið sjálft. Á
hinni hægfara þroskunar og þró-
unarbraut siðmenningarinnar,
hafa þeir margfaldast og út-
breiðst.
í fyrstu var hollusta við fjöl-
skyldu föðurinns, svo ættbálkinn
ættingjarnir urðu að vera hollir
ættbálknum. Konungstign
myndaðist og hollusta við kon-
unginn varð að alræðisvaldi.
Saga borgaralegu hliðarinnar
um þroskun mannlegra stofn-
ana, er saga stöðugrar baráttu
milli einveldis á aðra höndina og
réttinda almennings á hina. Holl-
ustan á hinn sama grundvöll í
aag, eins og á fyrstu tímum. Hún
byrjar hjá einstaklingnum í
umhverfi hans. En á þessari
minkandi jörð, hefur hún út-
breiðst til að verða að heimsvíð-
áttu. Þess vegna, það sem í viss-
um skilingi á við um Canadiska
borgara, á yfirleitt við um borg-
ara allra landa.
Útskýring á innihaldi þessarar
greinar, getur þess vegna verið
einungis miðuð við Canada.
Manitobamaður hefur hollustu
til heimilis síns, skólans síns og
kirkjunnar sinnar; hann hefur
skyldur að inna af hendi í um-
dæmis þjónustu. Þessi hollusta
verður yfirgripsmeiri. Hann er
Canadiskur borgari. Hann reyn-
in að draga úr óeiningu sem
stundum á sér stað milli austur
og vestur Canada, fylkjanna,
frönsku- og enskumælandi borg-
ara. í Canada reynir mikið á
hollustuna. Að sumu leyti er
auðveldara að vera Quebec-ing-
ur, strand- eða sléttu fylkja
maður, en Canadamaður.
En þessi Manitobamaður er
einnig brezkur þegn. Ast til
þeirra hátigna, sem eru líka j
konungur og drottning annara
landa; hollusta til brezka ríkja-
sambandsins, þfl ekki eins pers-
ónuleg og ákveðin og til hans
Canadiska heimalands. Hvort-
tveggja miðar sameiginlega að
því, að gefa honum gleggra yfir-
lit og auka skilning hans á víð-
tækari borgararéttindum. Hug-
ur hans hvarflar yfir hafið. En J
á hinu yfirgripsmeira sviði, er
annað óhjákvæmilegt, en að á-'
hugi fyrir margbreytni aukist.
Það er yfirleitt auðvelt að vera
hollur sínu föðurlandi, vera ekk-
ert nema Canadamaður, Grikki
|
eða Belgian. Þvi yfirgripsmeira
útsýni, þeim mun meira þurf-
um vér að laga hugsunarhátt
vorn Frá því sjónarmiði séð og
þeim skilningi, er erfiðara að
vera brezkur þegn en Canadisk-
ur borgari.
Landið hans er lýðræðisland.:
Hann hefur trú á sönnum lýð-
ræðis grundvelli, ekki einungis
bygðum á hinu fjórfalda frelsi,
heldur og frelsi hvers einstaks
borgara til að greiða leynilega1
atkvæði sitt, til að gefa til kynna
með því, hvaða stjórn hann vill
hafa og hverjir fari með stjórn-
arvöldin.
Hér er um hollustu að ræða,
sem er enn víðtækari hollusta
við eitthvað sem á djúpar rætur
í hjörtum mannanna og verður
ekki upprætt. Það er innri þrá
til að lifa frjálsu lífi, sem á sér
stað meðal allr^ manna, án til-
lits til litar, trúarbragða eða
tungumáls.
Þá er hin yfirgripsmesta holl-
usta: hollusta við allt mannkyn-
ið. Prestar vorir og heimspek-
ingar, hafa talað um það, en orð
þeirra hafa bráðlega gleymzt. Á
hinn bóginn hafa hin tvö síðustu
heimsstríð, á hinn grimmileg-
asta og mest-eyðileggjandi hátt,
þrýst þessari aðal hollustu inn í
meðvitund mannkynsins. Vér
erum mannlegar verur, sem lif-
um á jörðu, sem vitsmunir mann-
anna hafa gjört bæði litla og
hættulega. Við getum ekki
framar valið um. Við verðum
að lifa með öðrum þjóðum jarð-
arinnar, og skapa innra með
sjálfum oss, sameiginlega heims-
hollustu. Eins og allir menn með
sínum mismunandi hugsjónum
og trúarbrögðum, sínum mögu-
legleikum til góðs og ills, eru
iúnan þeirrar hollustu. Sú holl-
usta getur verið köld og fjarlæg,
tilbúin fremur en sprottin af til-!
finningu, af huganum fremur en
af hjartanu. En þessi hollusta
verður að koma fram í hugsun-
um vorum og verkum.
Vér byggjum framtíðar vonir
vorar á skipulagningu samein-
uðu sambandsþjóðanna.
Vér veitum með djúpri pers-
ónulegri athygli, eftirtekt um-
ræðunum í tryggingarráðinu og
fundum utanríkismála skrifara!
fjögra stórveldanna. Þegar þettaj
er skrifað, lítur betur út með al- j
þjóða málin. Tryggingarráðið er
að styrkjast og vinna sér traust,
og afla sér fylgis úr óvæntum
stöðum. Bruce Hutchinson læt- j
ur meir en bara von í ljósi er ^
hann segir að það sé að verða
“samvizka mannkynsins.”
Þessi síðasta hollusta — við
sambandsþjóðirnar, við mann-
kynið sjálft — verður erfiðast
að glæða til fulls skilnings. Það
virðist, eftir alt, að það sé erfið-
ast að vera einmitt það sem við
erum — mannlegar verur.
Krafan um þessa aðal hollustu,
mætir kannske mótspyrnu, á
þeim grundvelli, að það séu ein-
ungis ímyndunarleg fjarstæða,
Utopia. Það orð er vanalega mis-
skilið og meinar ekki það sem
Sir Thomas More hafði dáðleysis
tilvera athafnalausra manna.
Hann hafði í huga ríki sem nyti
fullkomnunar í löggjöf, pólitík
og mannlegri sameiningu. Hvort
þeirri hugsjón verður nokkurn-
tíma náð, er vafasamt, en fyrri
helmingur tuttugustu aldarinn-
ar hefur sýnt mjög augljóslega,
að mannkynið er á leið, annað-
hvort til Útópía — ef til vill
þeirrar sem forsjónin ætlast til
— eða algjörðrar eyðileggingar.
1 þessari yfirgripsmeiri holl-
ustu, getur hin tvafalda afstaða
Canada verið þýðingarmikil fyr-
irmynd. Þegar vér hugsum um
hinar innri andstæður, land-
fræðilegar, hagsmunalegar, þjóð-
ernis- og trúarlegar, og þar af
leiðandi pressu staðarlegrar holl-
ustu; þegar vér gerum oss grein
fyrir því, að sunnan landamæra
vorra er eitt af stórveldum
svipað því, sem hollustu til Norð-
ur Ameríku; þar eð vér, sem
meðlimir brezka ríkjasambands-
ins, finnum til hollustu til þess
sem það hefur verið bygt á og
stendur á, eða fellur; þegar vér
gerum oss grein fyrir hinni land-
fræðilegu stöðu lands vors, sem
bendir huga vorum, ekki einung-
is austur og vestur, heldur og
einnig yfir norður pólinn, eins
og til að skapa í oss sanna heims
hollustu. Þegar vér yfirvegum
þetta allt, getum vér ekki annað
en ályktað að hér sé eftirmynd
af heimkium, með öllu sínu striði
og andstæðum. Ef Canadísku
þjóðinni hepnast réttilega að
varðveita sína sameiginlegu og
margþættu hollustu, hefur hún
ástæðu til að‘álíta að Canada sé
að gefa fyrirmynd, sem aðrar
þjóðir geta tekið eftir.
Vér Canadamenn verðum að
verða hæfir til að takast þá á-
byrgð á hendur. Okkur heppnast
það, og þær skyldur sem oss
verða lagðar á herðar, munu
birtast í sterkum áhrifum út á
við, ef hugsanir vorar og at-
hafnir eru þannig, að hver og
einn okkar geti í sannleika sagt:
“Eg er Canadiskur borgari: eg
er brezkur þegn; eg leitast við
að lifa lýðræðislegu lífi; eg er
mannúðleg mannleg vera”.
MAGNÚS H. GÍSLASON
fyrverandi hreppstjóri
áttræður
Hhagborg
FUEL CO.
Dial21 331
(C.F.L.
No. 11)
H
21 331
Þagar eg fann vorilminn úr
loftinu sunnudagsmorguninn 26.
þ. m. skaut upp í huga mínum
nálega fjörutíu ára gamalli
minningu.
Það er heiðríkur og fagur júni-
dagur í Skagafirði. Eg er að fara
í heimsókn til frændfólksins á
Frostastöðum, þá fyrstu, sem eg
man, og er hún mér fyrir margra
hluta sakir ógleymanleg, Þá sá
eg Magnús á Frostastöðum í
fyrsta sinn. Þá var hann fyrir
löngu orðinn umsvifamikill
bóndi á þessari óðalsjörð sinni,
sem hann var búinn að gera að
stórbýli, maður á bezta aldri og í
miðri önn manndómsáranna. —
Frostastaðir voru þá eitt af
stærstu og auðugustu heimilum
sveitarinnar, og allur búskapur
með fyrirmyndarbrag, svo að af
litið var, hvort sem það var úti
eða inni. Þar voru þau samhent
í bezta lagi. Og þessari öruggu
stjórn fylgdi enginn hávaði eða
styr heldur kyrrlát alúð og hlýja,
sem skapaði góðan heimilisanda.
Eg kynntist Magnúsi á Frosta-
stöðum mikið eftir þessa fyrstu
heimsókn og leit jafnan upp til
þessa ríka frænda míns. Eg held
að það hafi þó ekki verið af því
að hann var með auðugustu
bændum sýslunnar, ekki heldur
vegna þess að hann væri svo hár
í laftinu, því að hann er maður
lágur vexti, eg held, að það hafi
miklu fremur verið vegna þess,
að mér fanst maðurinn s\jg hlýr
og hógvær við alla, og varð það
ekki séð á framkomu hans, að
hann væri einn af meztu máttar-
stólpum sveitarinnar.
Magnús Halldór Gíslason er
fæddur 26. maí árið 1866. Faðir
hans var Gísli hreppstjóri á •
Frostastöðum, sonur Þorláks
bónda á Miðgrund Jónssonar
Magnússonar á Hóli í Tungu-
sveit.
Móðir Magnúsar var Sigríður
Magnúsardóttir Magnússonar
prests í Glaumbæ og Maríu
Hannesdóttur, prests að Ríp.
Kona hans var Kristín Guð-
mundsd., var einnig vel ættuð,
dóttir Guðmundar bónda í Gröf í
Laxárdal í Dalasýslu og konu
hans, Ingveldar Jóhannsdóttur,
prests í Garpsdal. Þeim hjónum
varð tveggja barna auðið, en þau
urðu fyrir þeirri sáru sorg að
missa dóttur sína, Maríu, förk-
unnar vel gefna stúlku, um tví-
tugsaldur, og er mér næst að
halda, að það sár hafi aldrei gró-
ið. Annað barn þeirra er Gísli,
óðalsbóndi í Eyhildarholti.
Magnús hefir gegnt mörgum
trúnaðarstörfum fyrir sveit sína.
Hreppstjóri var hann í Akra-
hreppi í 26 ár. 1 hreppsnefnd sat
hann nálega í tuttugu ár. Hann
hlaut heiðursverðlaun úr styrkt-
arsjóði Kristjáns konungs X. og
loks má geta þess að hann er
riddari fálkaorðunnar.
Þegar Gísli sonur hans hafði
reist bú, sýndhþað sig, að Frosta-
staðir gátu ekki borið búskap
þeirra beggja, þótt stórbýli væri.
Keyptu þeir feðgar þá Eyhildar-
holt í Hegranesi, hina meztu
vildisjörð, og þar reisti Gísli bú.
Og árið 1929 fluttu þau Magnús
og Kristín til hans og hafa dvalið
þar síðan.
Enn er vor í lofti, og hásumar-
dýrð er að færast yfir Skaga-
fjörð. Á þessum glæsta tíma vors
og blóma gengur Magnús á
Frostastöðum (en svo er mér
tamast að nefna hann) glaður og
bar. Fjöldi fólks var þar í heim
ili vetur og sumar, og mörg járn reifur í fang hins níunda ára
höfð í eldinum í einu.
Allstaðar voru vinnandi
hendur við að bæta og prýða.
Sumir unnu við túnasléttur, aðr-
ir við girðingar, enn aðrir við
framræslu, húsabyggingar o. m.
fl. Öllum þessum framkvæmd-
um stýrði Magnús með hógværð
en festu. Aldrei heyrði eg hann
skipa nokkrum manni að vinna
tugs. Eg hefi ekki séð þennan
aldna frænda minn í mörg ár, en
mér er sagt, að Elli kerling hafi
lítt við honum enn, og enn mun
hann ganga að þeim störfum hins
íslenzka bónda, sem hann hefir
helgað alla krafta sína.
Eg veit ekki, hvort saga Magn-
úsar á Frostastöðum verður
skráð, en hann hefir fyrir sitt
verk. Þegar hann þurfti að láta j leyti ritað hana með ævistarfi
gera eitthvað bað hann hvern og! sínu á tveimur stagfirzkum stór-
einn að vinna verkið. Þess vegna býlum. Hann hefir ritað hana
var hann alltaf vinsæll af hinum j með letri lífsins með því að
mörgu hjúum sínum.
Innan dyra var sami myndar-
bragurinn á öllu. Kona hans,
Kristín Guðmundsdóttir, var
græða tvö strá þar, sem áður Sx
eitt. Hann hefir gert það með
því, að skila næstu kynslóð
tveimur talentum fyrir eina.
ekki aðeins myndarleg og höfð-1 Þannig er gott að taka á móti
ingleg kona í sjón, hún var einn- j hinu hinzta kvöldi, þegar það
ig góð húsmóðir, er stjórnaði kemur, eftir langt og mikið dags-
hinu stóra heimili sínu með verk.
festu og myndarskap. j Eg gat þess hér að framan, að
Á Frostastöðum var hver hlut- Magnús hefði verið vinsæll hús-
ur á sínum stað. Þessi hæglátu bóndi, en hann var meira. Hann
og hógværu hjón unnu lagið á var vinsæll af öllum sem kynnt-
því að hafa allt með sama mynd-
ar og snyrtibragnum, hvar sem
ust honum, og þó að blessaður
Frh. á 7. bls.