Heimskringla - 11.09.1946, Qupperneq 6

«. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 11. SEPT. 1946
Munaðar-
leysinginn
“Ó,” sagði hertogafrúin eins og henni létti
fyrir brjósti. “Það er eins gott og getur verið.
Eg var svo hrædd um að þér segðuð demanta.
Perlur eiga svo vel við írska smárann. Og nú,
kæru vinur mínar, verð eg að kveðja ykkur.”
Er hún mæiti þannig, snerti hún bjöllu-
hnapp.
“Gleymið því nú ekki, Mrs. Ballar að bún-
ingurinn á að vera einfaldur. Verið þið sælar,
verið þið sælar.”
Hún hneigði sig svolítð fyrir Mrs. Ballar,
en tók í hina mjúku hendi Sheilu.
“Geymið í hjarta yðar æskuna,” sagði hún
og hin fögru og höfðinglegu augu hennar fyltust
tárum.
Þegar Sheila nokkru síðar var komin í
hendurnar á Maddömu Percy, sem átti eina fín-
ustu nýtízku kvenbúninga verzlunina í London,
fann hún til óskiljanlegrar hrygðar blandaðri
leyndri gleði yfir því, að hún fengi gegn ósk
sinni svona fín föt. Maddama Percy vissi upp á
hár hvernig fyrirmælum hertogafrúarinnar
skyldi framfylgt, og hún tók ekki eingöngu að
sér hirðbúninginn, sem var gerður úr skínandi
hvítu silki, heldur einnig fjölda annara búninga,
sem áttu við mörg tækifæri samkvæmislífsins.
“Eg get aldrei, aldrei slitið öllum þessum
fötum,” sagði Sheila.
Maddama Percy hló. “Þér þurfið bráðlega
á mörgum fleiri að halda,” sagði hún með hæg-
látlegu brosi.
Þannig liðu dagarnir fram að fæðingardegi
Sheilu, og 1. maí kom bráðlega.
9. Kapítuli
Þótt maður hafi ekki sjálfur verið kyntur
við hirðina, þá getur maður fræðst um það með
því að lesa af því lýsingar. Þessi athöfn, hvað
Sheillu snerti, var að tvennu leyti frábrugðin
venjunni. 1 fyrsta lagi var búningur hennar
miklu einfaldari en venja var til. Höfuð bún-
ingur hennar var eftir reglum fyrirmælanna,
og hafði hertogafrúin séð um það. 1 öðru lagi
voru perlur Sheilu, sem vöktu eftirtekt, en allra
helzt var það samt bamsleg fegurð hennar. —
Þessi hátíðlega athöfn fór fram eftir venju
Þegar Sheila kom í búningi sínum fram fyrir
hertogafrúna tók hún strax af henni brjóstnál-
iraa með svörtu perlunni.
“Hún er mjög falleg barnið mitt,” sagði
hún, “en hún á ekki við þetta tækifæri.” Her-
togafrúin hringdi síðan á herbergisþernu og
bauð henni að leggja brjóstnálina í gripaskrín-
ið. “Nú eruð þér algerlega fullkomin Sheila,
þér megið ekki bera neinn annan lit en hinn
létta roða vanga yðar. Þér eruð hvítklæddar,
ung og saklaus og líkist helzt brúður.”
“Æ, ekki vil eg vera brúður, eg ætLa aldrei
að giftast,” svaraði Sheila og roðnaði við.
“Bíðið bara þangað til sá útvaldi maður
kemur,” svaraði hertogafrúin, “en þarna held
eg að vagninn okkar sé kominn.”
Þær óku hratt gegn um St. James trjágarð -
inn, þar sem fjöldi fólks var samankominn að
venju, og þegar vagn þeirra stansaði, sem
snöggvast til að komast inn í lest annara vagna,
þyrptust menn að og störðu á Sheilu. Her-
togafrúin veitti því eftirtekt og gaf ökumanni
fyrirskipanir, sneri hann þá inn í hliðargötu og
komst inn á brautina, sem konungurinn fer
eftir inn í hallargarðinn.
Aðeins fáum var leyft <að nota þetta hlið og
var hertogafrúin ein þeirra, því að hún var
vinkona drotningarinnar. Þær spöruðu sér
langan tíma með þessu og Sheila slapp við að á
hana væri glápt af múgnum.
“Vitið þér hvað,” sagði hertogafrúin, “eg
kenni næstum í brjpsti/úm fólkið, sem hefir svo
gaman af að stara á prúðbúnar stúlkur skreytt-
ar perlum og demöntum, og það glápti svo á
andlit yðar kæra barn, en samt sem áður notaði
eg mér leyfi drotningarinnar að fara í gegnum
hliðið, sem hún notar.”
Eftir að vera kynt fyrir drotningunni laut
Sheila niður og kysti á hendi hennar. En eitt-
hvað kom henni til að líta upp hinum fögru
dökku augum sínum, sem voru svo full af samúð
og lotningu að drotningin gat ekki að sér gert
<að brosa, við henni.
Þetta varaði aðeins fáeinar mínútur. Her-
togafrúin hafði kent Sheilu allar reglur við-
víkjandi þessu, svo alt gekk eins og í sögu. Þær
héldu svo heim til hertogafrúarinnar, þar sem
mikið gestaboð var haldið, og Sheila var kynt
fjölda fólks, sem hún hafði aldrei áður séð.
“Hún brosti við mér,” sagði Sheila og
minningin um þetta bros virtist gleðja hana
mikið og fylla hið hamingjusama hjarta hennar
með slíkum fögnuði, að hún gleymdi öllu, sem á
undan var gengið og biðinni að röðin kæmi að
hertogafrúnni að kynna hana.
Sama kvöldið hélt hertogafrúin dansleik til
heiðurs Sheilu Danvers og kendi henni hvernig
hún ætti að koma fram. “Þér eigið að vera í
sama búningnum og í dag, en slóðann á hon-
um verður að taka burtu og herhöfðuð verðið
þér að vera, perlurnar verðið þér að hafa, en
ekki brjóstnálina, munið eftir að þér eruð
brúður, þetta er innganga yðar í félgaslífið.”
Sheila tók hendihertogafrúarinnar og kysti
hana.
“Fyrirgefið mér,” sagði hún, “en mér þykii
svo vænt um yður — og vitið þér hvað — af því
að eg var með yður var eg alls ekkert hrædd.”
“En vegna þess að þér voruð ekkert hrædd-
ar þá voruð þér svo fallegar,” svaraði hertoga-
frúin. “Guð blessi yður, yndislega unga stúlk-
an mín.”
Hertogafrúin stóð augraablik hugsandi eftir
að Sheila var farin. Hún hafði sent hana heim
1 sínum eigin bíl. Hún hnyklaði brýrnar.
“Eg er ástfangin í þessu barni,” sagði hún
við sjálfa sig. “Eg múndi gefa alt sem eg á til
að eiga slíka dóttur, sem væri eins hreinskilin
og hispurslaus og hún er. Mér lízt eigi eingöngu
á fegurð hennar, heldur framkomu hennar og
svip. Það er eins og hún geti lesið hugsanir
manns og sé full af samúð með manni. Jæja,
guð má vita hvaða forlög bíða hennar; en eg
skal lofa því að hafa hönd í bagga með henni ef
hún fellir hug til einhvers, sem hennar er ekki
verður. Eg ber mestu virðingu fyrir Ballar, en
konuna hans lízt mér miðlungi vel á.”
Kvöld þessa sama dags kom Sheila ásamt
fósturmóður sinni á dansleik hertogafrúarinnar.
Hún var hrífandi fögur í einfalda, hvíta kjóln-
um sínum.
Eins og venja er stóð hertogafrúin efst á
marmara tröppunum og veitti gestum sínum
viðtöku er þeir komu. Hún heilsaði Mrs. Ballar
með handabandi; hún brosti við Sheillu og kynti
hana rosknum herraftianni, mjög hégómlega
búnum, er stóð þar nálægt.
“Delcarie lávarður,” sagði hún, “mig lang-
ar til að kynna yður góðri vinkonu mínni, ung-
frú Sheilu Danvers. Eg er hrædd um að hún
þekki ekki marga hérna. Viljið þér taka hana
að yður og sýna henni hið markverðasta hérna?
Yður langar til að dansa, er ekki svo, Sheila?”
Delcarie lávarður var hégómlega búinn, en
samt var hann hinn höfðinglegasti. Sheila leit
varla á hann.
“Mig langar gjarnan til að dansa fyrsta
dansinn við hann pabba minn,” sagði hún.
“Mér er ókunnugt um hvað venjan býður — en
mig langar heldur ekkert til að vera nein hefð-
armær — en samt þykir mér fjarska gaman að
dansa.” .
“Gott er það,” svaraði lávarðurinn. Hann
laut yfir haraa og hlustaði á þessi bamalegu
orð hennar brosandi, eins og hann hefði gaman
af því. “Við skulum fara inn í litla salinn þarna
og þér veitið mér þá ánægju að dansa við mig
dansinn, sem nú stendur yfir?”
Sheila rendi augunum að þeim stað, sem
Pétur hafði verið, en hvorki hann né Margrét
sáust þar. Svo lagði hún hendina á handlegg
lávarðarins og þau fóru inn í danssalinn og fóru
að dansa.
Þegar dansinn var á enda, vildi lávarður-
inn leiða Sheilu að eirahverju sætanna, sem þar
voru í kring og var svo vel fyrir komið, að að-
dáun vakti, en þessi hugulsemi hans spratt mest
af því að hann var við aldur og langaði til að
hvíla sig. En skyndilega stansaði Sheila og
sagði með miklum ákafa:
“Eg þekki manninn, sem stendur þarna
yfir frá. Eg þekki hann mjög vel. Viljið þér
gera svo vel Delcarie lávarður að fylgja mér til
hans. Mig langar til að tala við hann.”
Delcarie lávarður gat ekki gert að sér að
brosa af ákafa hennar og einlægni; þegar hann
spurði hana við hvem hún ætti, og hún benti
honum á háan mann og herðabreiðan eitthvað
hálf þrítugan að aldri, sagði hann:
“Já, eg þekki hann líka. Hann er riddara-
liðsforingi og heitir-O’Doyle frá O’Doyle höll-
inni.”
“Já, það veit eg vel,” sagði Sheila áköf og
náði tæplega andanum fyrir áhuga; “eg get vel
þekt hann af henni systur hans, sem var bezta
vinkona mín í skólanum. Æ, Delcarie, verið svo
vænn að kynna mig fyrir honum.”
Lávarðurinn hló með sjálfum sér, en var þó
hálf gramur, því að hann hafði ætlað sér að sitja
hjá Miss Danvers þangað til næsti dansinn
byrjaði, og hann svaraði með semingi, en þó
vingjarnlega: /
“Eg ætla <að fylgja yður til sætis, ungfrú og
sæki eg O’Doyle og kem með hann til yðar. En
munið að þér eruð undir mínu eftirliti þangað
til einhver annar tekur yður frá mér.”
“Já, já, víst er svo,” svaraði hún og augu
hennar tindruðu af ákafa. Hún var næstum
utanvið sig af gleði.
Delcarnie fann O’Doyle eftir nokkra leit
þar, sem hann stóð við inngangsdyrnar í hópi
ungra manna. Hann hvíslaði að O’Doyle fáein-
um orðum, sem ungi maðurinn hlustaði á með
óánægju svip.
“Ennþá einhver ung stúlka! Eg hefi svo
margar á dansseðlinum mínum að aukadans-
arnir eru uppteknir.”
“Komdu og sjáðu hana,” sagði lávarðurinn.
“Hún er yndislegur unglingur og auk þess
þykir hertogafrúnni mjög vænt um hana. Hún
var kynt við hirðina í dag og þetta er í fyrsta
skiftið, sem hún kemur á dansleik. Ef þér hafið
engan dans' afgangs verðið þér að segja henni
það; en þér getið samt sem áður sýnt henni hæ-
versku.”
“Auðvitað, Delcarie, auðvitað,” svaraði
O’Doyle og fór strax með lávarðinum til þess
staðar, sem hann hafði komið Sheilu fyrir.
O’Doyle var fallegur, karlmannlegur og
tigulegur maður og mátti sjá á honum ættarmót
hinnar göfugu ættar, sem hann var kominn af.
Hár hans var snöggklipt og hrokkið og augun
írsk, þótt blá væru. Svipur hans var framúr-
skarandi aðlaðandi, þótt eigi yrði efast um að
skapferlið var írskt. Hann bar sig vel eins og
vera bar fyrir riddaraliðsforingja og hann gekk
mjög hæversklega við hlið hins roskna aðals-
manns.
Þegar Sheila sá hann þaut hún upp úr sæti
sínu og hljóp til hans og sagði, áður en lávarð-
urinn gat kynt þau, “þér eruð Sjamus! Eg þekti
yður þar sem þér stóðuð hinu megin í salnum.
Eg þekti yður strax. Þekkið þér mig ekki?”
“Hvað sé eg!” hrópaði ungi maðurinn, “er
þetta í raun og veru Sheila Danvers?”
“Já, það er eg, og eg er bezta vinkona
Dormu. Okkur þótti svo sárt að þurfa að skilja,
og þér vitið víst hverju Dorma hefir lofað þegar
alt þetta uppistand er hjá liðið.” Hún leit afsak-
andi á lávarðinn. “Pétur frændi hefir heitið
mér því, að eg skuli fá að fara til Irlands, og
heimsækja Dormu, og hún hefir sagt mér að þá
ætlið þér að kenna mér að róa, ríða út, keyra og
annað það, sem stúlkurnar í sveitinni skemta
sér við.”
“Þetta er einkennilegur unglingur,” hugs-
aði lávarðurinn með sér; en hann mundi eftir
skyldum sínum og settist niður og hlustaði á
samræðurnar.
Eftir fyrstu furðuna, þótti Sjamus gaman
af að tala við Sheilu, og ekki leið á löngu að
þau voru komin í djúpar samræður um “Eyjuna
grænu”. Delcarnie sat og hallaði sér aftur á bak
í stólnum og um varir hans lék glaðlegt kald-
hæðnisbros. Það leit út fyrir að hinn ungi Doyle
hefði heilmikið af ólofuðum dönsum, eða svo
lét hann að minsta kosti. Dansseðill Sheilu var,
eins og vonlegt var, næstum auður.
Ekki leið á löngu þangað til samræðurnar
urðu eins og á milli gamalla kunningja. Sheila
var alveg himin lifandi af gleði.
“En hvað þér eruð líkur Dormu,” sagði hún.
“Þér eruð bara hærri en hún.”
“Og hvað þér dansið vel,” sagði hann.
O’Doyle var næstum því ávalt hjá Sheilu
um kvöldið. Hún kynti hann fyrir fósturfor-
eldrum sínum með þessum orðum:
“Þetta er Sjamus, bróðir Dormu O’Doyle,
æ, er það ekki alveg himneskt að við skyldum
finnast hérna?”
Um kvöldið kynti hertogafrúin Sheilu fyr-
ir mörgum mönnum, sem hún varð að dansa
við; það voru alt laglegir menn, í góðum stöð-
um og af góðum ættum, og hertogafrúin hvísl-
aði að Pétri, eg ábyrgist hvern einasta þeirra,
eg vildi ekki fyrir nokkurn mun kynna litlu
stúlkuna okkar manni, sem er illa innrættur.
En Sheila dansaði ekki við aðra nema þegar
hún gat ekki dansað við Sjamus O’Doyle.
Hann kom því svo fyrir að hún yrði sessu-
nautur hans við borðið, og dansaði við hana alla
aukadansana, í stuttu máli, honum fanst að
hann kæmi fram við Sheilu eins og bróðir beztu
vinkonu hennar ætti að gerá, þótt hertogafrúnni
fyndist að hann væri í framkomu sinni líkari
elskhuga.
Hið sama fanst Pétri Ballar. “Það lítur út
fyrir, að við ætlum strax að missa Sheilu okk-
iar, ”sagði hann við konu sína. “En hvað hún er
falleg. Hin látlausa, barnslega og einlægnislega
framkoma hennar hrífur alla; O’Doyle höfuðs-
maður er hrifinn af henni. Eg verð víst að rann-
saka hverskonar maður það er.”
Þegar morgnaði lauk dansleiknum. Ballars
hjónin buðu O’Doyle að borða miðdegisverð hjá
sér næsta dag og hlakkaði hann til þess. Honum
var það ekki alveg ljóst hvert hann væri ást-
fanginn í þessari yndislegu stúlku eða ekki; en
hann var viss um, að aldrei á æfi sinni hefði
hann fyrirhitt svona saklausa, hreinskilna og
yndislega stúlku og Sheilu.
Eitthvað fjórtán dögum síðar kom Ballar
inn í stofuna þar sem Sheila sat önnum kafin að
skrifa bréf. Það var ekki laust við að hæsta-
réttarlögmaðurinn væri ekki þreyttur, því að
þau hjónin urðu iað taka þátt í smakvæmislífinu
vegna Sheilu. Sheila var uppi nætur sem daga;
hertogafrúin hafði kynt hana flestu fína fólkinu
og á daginn tók hún þátt í útreiðum, snæddi
morgunverð hér og þar, miðdegisveizlur voru
daglegt brauð og svo dansleikir á kvöldin.
Alt þetta gat ruglað höfuðið á ungri stúlku,
og Sheila játaði að hún skemti sér ágætlega.
Oft bar það við að hún hitti O’Doyle í einhverj-
um mannfagnaðinum, en stundum, henni til
mestu undrunar, sá hún hann ekki dögum sam-
an. En þennan dag höfðu þau mælt sér mót að
ríða út saman í trjágarðinum. Hún ætlaði að
flýta sér að ljúka bréfinu, hlaupa svo upp á loft
og láta frönsku herbergisþernuna, því að vesal-
ings Nanny var ekki hæf lengur.— hjálpa sér
til að komast í reiðfötin.
“Mig langar til að þú komir með mér,
Sheila,” sagði Ballar.
Á andlit hennar kom mikill vonbrigða
svipur.
“En elsku pabbi, Sjamus kemur hingað til
að sækja mig til að ríða út með sér. Hann kem-
ur hingað eftir tíu mínútur.”
“Þá verður þú að biðja hann að hafa þig
afsakaða, barnið mitt. Nú liggur þýðingarmeira
mál fyrir dyrum. Skrifaðu honum línu, þjónn-
inn getur fengið honum bréfið, og komdu svo
strax með mér. Settu upp einhvern fallegasta
hattinn þinn, en samt ekki alt of skrautlegan.
Hvíti* kjóllinn, sem þú ert í, er snotur, svo að
þú þarft ekki að búa þig neitt betur. Settu á
þig hattinn, glófana og taktu sólhlífina og
komdu svo strax og flýttu þér.”
Tárin komu fram í augu Sheilu, en hún
þekti Pótur Ballar of vel til þess að koma með
nokkrar mótbárur, er gætu snúið huga hans
þegar hann talaði í þessum tón. Hann hafði
lokaðan lítinn rafmagnsvagn, hjálpaði henni
inn í hann og settist svo við hlið hennar.
“Hvert erum við að fara, Pétur frændi?”
“Það færð þú að vita innan stundar, barnið
gott.”
Lögmaðurinn hafði gefið ökumanni fyrir-
skipanir sínar, og eftir stundarfjórðung, því að
þau þurftu að fara hægt vegna hinnar miklu
umferðar, staðnæmdust þau fyrir utan stórt
hótel í Strand-götunni.
Þetta var eitt af skrautlegustu gistihöll-
um London. Sheila fylgdi fóstra sínum eftir og
furðaði sig alt af meira og meira á ferðalaginu.
Hún gat ekki skilið hvað þau væiy að fara. Þau
fór með lyftunni upp á aðra hæð. Þjónninn,
sem fylgdi þeim gekk á undan þeim eftir löng-
um gangi. Veggirnir voru klæddir með hvítum
marmara, á gólfinu var þykk ábreiða. Hann
stansaði við hurð eina, barði að dyrum og gekk
inn.
“Biallar hæstaréttarlögmaður og ungfrú
Sheila Danvers,” sagði hann.
Ballar tók hendi Sheilu þegar þau gengu
inn, og stóðu þau nú gagnvart manni, sem hafði
vprið hár og grannur, en var nú lotinn orðinn af
byrði áranna; andlit hans var hrukkótt og hárið
snjóhvítt, en hvössu dökku augun hans voru
með fullu fjöri og skeggið hans hvítt og í bylgj-
um niður á brjóstið.
“Kæra Sheila,” sagði Ballar, “þetta er hinn
heiðraði vinur minn, Mr. Karl Kruger, sem eg
hefi nú þá ánægju að kynna þig fyrir. Hann var
einnig kær vinur föður þíns og móður, og eg
óska þess, kæra barn, að þú sýnir þessum góða
manni þakklæti þitt, fyrir hina dyggu þjón-
ustu í þína þágu. Hann er nú kominn alla þessa
löngu leið frá Bloemfontein, eingöngu til að
sjá þig. Hugsaðu um það, Sheila! Jæja, hvern
ig getur þú sýnt honum þakklæti þitt? Eg get
fullvissað þig um að góðsemi hans og trúmenska
við þig á ekki sinn líka.”
“Má eg ekki kyssa yður, Mr. Kruger og
sýna yður þannig þakklæti mitt?” sagði Sheila,
og áður en maðurinn, sem var alveg forviða,
gat svarað hljóp hún til hans, vafði handleggj-
unum um háls hans og þrýsti rauðu vörunum á
hinn hrukkótta vanga hans.
“Þakka, þakka þér fyrir, yndislega barn,”
sagði Karl Kruger. “Drottinn verndi þig og
blessi, litla stúlkan mín. Þú skammast þín ekki
fyrir gamlan mann eins og mig.”
“Því ætti eg að skammast mín fyrir yður?”
sagði Sheila. “Mér þykir svo fjarska vænt um
að sjá yður.”
“Þú hefir gengið rakleitt inn í hjarta mitt,”
sagði gamli maðurinn. “En hvað þú ert lík
henni móður þinni, sem því miður fór frá okkur
svoraa fljótt. Jæja, fáðu þér nú sæti, ungfrú
Sheila. Mr. Ballar hefir sagt mér að innganga
þín í félagslífið í þessari borg hafi farið alveg
eins og eg bjóst við; að þú sért þar eins og fiskur
í vatni og í og með alstaðar. Það eru ekki ein-
göngu óskir mínar, sem þú lætur þar rætast,
heldur föður þíns sáluga. Hann var hinn bezti
maður og göfugasti, sem lifað hefir á þessari
jörð. Eg er nú orðirin gamall maður, ungfru
Sheila, kanske ekki eins gamall og útlitið bend-
ir til, en eg gat enga ró fundið fyr, en eg hafði
fært þér þessa dýrgripi, sem tilheyra þér með
réttu, kæra barn.”
Er gamli maðurinn mælti þannig, gekk
hann að járnskáp, sem var múraður inn i
vegginn, og tók út úr honum leðurskrín mikið. ♦
Hann opnaði það og komu þá í ljós fjöldi dem-
anta af hreinustu tegund, sem glitruðu og ljóm-
uðu á móti þeim.