Heimskringla - 22.10.1947, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 22. OKT. 1947
HEIMSKBINGLA
3. SIÐA
“gjörið svo vel”. Hann rétti
rnér hana.
Það var tannstöngull.
Eg gat ekki að því gert, en áð-
ur en eg vissi af hafði eg hrint
honum fyrir vagnhjól, — og svo
tók eg til fótanna.
—Samvinnan
EDDUKVÆÐI OG
KALEVALA
Eftir Vilhelm Zilliacus
Það er ofur eðlilegt, að út-
lendingur, sem nú á dögum kem-
Ur til íslands, hafi mikinn áhuga
a þvií að komast að raun um,
hversu mikið lifir enn frá hinni
fornu bókmenntagullöld þjóðar-
innar. Sé þessi ferðamaður ekki
utlendingur í hinni venjulegu
nierkingu orðsins, heldur kem-
ur frá einhverju hinna Norður-
landanna, þá er áhugi hans á
þessum efnum skiljanlega meiri.
Hann veit, hvers hann leitar.
Ef til vill hefur hann í huga ein-
hvern bæ, þar sem eftirlætis-
söguhetj a hans úr Islendinga-
sögunum bjó áður fyrri, ef til
vill einhvern stað, þar sem ein-
vígi eru háð, eða ráðin örlög
^ettarinnar.
Oftast nær getur hann satt
forvitni sína, honum bregðast
ekki vonir. Svo máttug hefur
arfhelgin verið. Sé nú þessi gest-
Ur frá Finnlandi, getur sögu- og
söngvaheimur Islands boðið hon
um eitt, sem menn veita sjaldn-
ar athygli en skyldi, sem sé fjöl-
margar samstæður við gamlan
linnskan skáldskap. Það sem
þessar þjóðir eiga sameiginlegt
1 ást sinni á fornbókmenntum
sínum, er afleiðing þess, sem er
sameiginlegt í eðli þessarar
íorntíðar — um fram allt eins
°g skáldin sjá hana. Þetta lærir
hvert barn ,í Finnlandi á skóla-
hekknum, hvort sem það talar
saensku eða finnsku. Og finnsku
hörnin hafa með sér í huga og
hjarta úr skólanum tvö nöfn,
sem eru eins konar tákn: Edda
°S hetjukvæði þeirrar eigin
Þjóðar, Kalevala. Þetta er gott
°g blessað, en þar með er ekki
allur sannleikurinn sagður. —
Eins og Island á margt annað til
hrunns að bera í bókmenntun-
Uru en Eddukvæði og íslendinga
s°gur, á Finnland einnig, önnur
bjóðleg kvæði en þau, sem safn-
að var fyrir um það bil 100 árum
°g Elias Lönnrot skeytti saman í
sÖguljóðabálk, sem í eru 50
kvasði Þessi söguljóð hlutu nafn
ið Kalevala óg urðu fyrirmynd-
lr> að Kalevipoeg Eistlendinga
°g Hiawatha í Bandaríkjunum.
Síðan hafa sérfræðingar í
ymsum vísindagreinym og ým-
lssa þjóða fengizt við þær spurn-
mgar, er menn lögðu fyrir sig,
Vegna þessara leifa af ævaforn-
Um íinnskum þjóðkvæðum, sem
skráð voru á elleftu stundu. —
Margt, er þar enn óljóst og
myrkri hulið, alveg eins og um
islenzku kvæðin. En séu nú at-
huguð samsvarandi vandamál í
Einnlandi, þá taka menn eftir
ýnisu keimlíku. Þar í landi hafa
aðalvandamálin verið þessi: Frá
hvaða tíma eru t. d. hetjukvæð-
m> 1 hvaða héruðum hafa þau
°rðið til, á að skoða þau í ljósi
sögunnar eða eiga þau sér goð-
f°gulegan uppruna, hversu mik-
er verk Eliasar Lönnrots
sjalfs, hvað er upprunalegi
skáldskapurinn og hverju hefur
verið bætt inn í?
Það væri rangt að segja, að
svorin við þessum spurningum
afi verið öll á einn veg. Rök-
ræðunum er haldið áfram. Á
yrra stigi málsins urðu þær til
bess, að i Finnlandi kom fram
°ý iandfræðileg og söguleg að-
erð í þeirri fræði, sem fjallar
um sanianiburð á þjóðkvæðum,
®g sú aðferð er nú það, að þær
hugmyndir, sem voru efst á
augi hjá mönnum um það leyti
sem Kalevala var gefin út (1.
u gafan 1835, önnur og aubin
langt frá ströndinni, í austur-
hlutum landsins. Nú telja menn
þessi áhrif ofur eðlileg. Sænku-
talandi íbúar landsins í vestur-
og suðurhéruðunum, hafa
1849), hafa orðið að þoka fyrir
öðrum í ýmsum atriðum.
Menn héldu t. d. fyrir 100 ár-
um, að þau ljóð, sem enniþá voru
geymd í austurhéruðum lands-
ins, væru síðustu leifarnar af
| heilsteyptu hetjusagnakvæði frá
! liðnu gullaldartímabili finnsku
kynnflokkana. Það var álit
manna, að nú hefði þessum leif-
j um verið bjargað frá því að
j falla í gleymsku um aldur og
i ævi og úr þeim hefði verið gert
glæsilegt minnismerki, mesta
skáldrit þjóðarinnar. þetta kom
vel heim við gróandi þjóðlega og
rómantíska stefnu þess tíma, og
sé hún höfð í huga, er harla
skiljanlegt, að menn vildu þá
halda þvi fram, að kvæðin hefðu
orðið til áður en sögur hófust,
á tímabili, er tilfinningum og
hugarflugi voru engin takmörk
sett í víðáttu skóganna.
Rannsóknir á síðari tímum
hafa sýnt fram á það, að þessi
kenning hlýtur að vera röng —
þótt hún væri eðlileg og senni-
leg áður. Undir stækkunargleri
fornfræðingsins, sagnfræðings-
ins, félags- og málfræðingsins
og annarra vísindamanna horfa
gömlu finnsku “rúnumar” eða
kvæðin allt öðruvísi við. Víðast
hvar hefur rómantísku þokunni
létt og í staðinn hefur gefið sýn
yfir lifnaðarhætti hinna fornu
finnsku kynþátta. Suma efnis-
þræði virðist mega rekja til ald-
anna næst eftir finnsku “land-
námsöldina”, þótt meginhlutinn
af kvæðunum muni hafa orðið
til síðar, á því tímabili andlegrar
og efnalegrar útþennslu,- sem
einnig í Finnlandi átti rætur 9Ín-
ar í víkingaöldinni. Raunar er
þvií jafnvel svo farið, að sumir
fræðimenn hneigjast til þess að
áliíta Kalevala eins konar vík-
inga hetjuljóð, og þetta sýnir, ei§a rætur sínar að rekja til ým-
jafnvel þótt þarna kunni að vera issa land* °S eru mismunandi
helzt til djarft kveðið að orði,! gömul, en voru ^fullkomnuð á
að í meginatriðum verður að
SÍNUM AUGUM LÍTUR
HVER Á SILFRIÐ
Eg var að tína saman úr-
í j klippur úr blöðum og támarit-
þessu efni, sem og mörgum öðr-1 um, eftir merka höfunda, sem
um, verið milligöngumenn. mér hefir þótt þess virði, að
Þrátt fyrir þetta norræna ívaf halda saman. Meðal þessara úr-
í finnska söguljóðavefnum, er^ klippna varð fyrir mér bréf frá
margt ólíkt um finnsku og ís- hinum mikilhæfa klerki, Dr. J.
lenzku ljóðin. Finnsku kvæðin, S. Bonnell, til blaðsins Winnipeg
eru hvorki söguleg né sagnir af Free Press. Hann var þá prest-
persónum í sama mæli sem hin
íslenzku, — það er nær þvá ó-
gjömingur að benda á einhvem
tiltekinn stað, þar sem atburðir
kvæðanna hafa gerzt. Ennfrem-
ur hafa finnsku kvæðin geymzt
öldum saman vegna þess, að þau
voru sungin og öll með ákveðn-
um bragarhætti, og þau voru
rneira að segja sungin með und-
irleik sérstciks hljóðfæris, kant-
elen, einskonar hörpu með mörg
um strengjum, sem slegnir voru
með fingrunum. Finnsku ljóðin
hafa því verið skáldskapur og
músik öllu öðru fremur. Tilfinn-
ingar og hugarflug eiga sér eng-
in takmörk, atburðirnir taka við
einn af öðrum í ósundurslitinni,
marglitri röð. Mörgum lesend-
um finnst þetta þreytandi, og
það er skiljanlegt. í Kalevala
eru nærri 23,000 ljóðlínur, og
þó er sá sagnabálkur aðeins llítið
brot af öllum þeim þjóðkvæð-
um, sem geymzt hafa. Þau eru
nefnilega um það bil 1,400,000
ljóðMnur, öll ort undir sama
ævaforna bragarhættinum.
Það er því auðvelt að finna
margt ólíkt með Eddu- og Kale-
valakvæðunum, bæði um efni og
lengd. En við þess háttar skyndi
samanburð rekast menn einnig
á ýmislegt, sem líkt er með
þeim.
Eins og vestnorrænu kvæðin j verksmiðjum og annarstaðar,
ur við Westminster kirkjuna í
Winnipeg.
Dr. J. S. Bonnell ferðaðist til
Evrópu sumarið 1934, ásamt
skóla og mentamönnum frá
Bandaríkjunum. Hann skrifaði
nokkur bréf um ferðalag sitt, og
það sem honum þótti markvert
til frásagna, til blaðsins Winni-
peg Free Press, sem voru prent-
uð í því blaði, og segir í síðasta
bréfinu, er birt var í blaðinu,
meðal annars.
“Eg vonaðist til að geta sent
blaði yðar áður en eg kæmi
heim, einn eða tvo pistla um það
sem eg sá á Rússlandi, en með-
an við dvöldum þar, var tíminn
svo upptekinn við ferðalög,
rannsóknir, fyrirlestra og sam-
töl við menn og konur, að mér
vanst ekki tími til þess að skrifa
blaðinu.
Eg þykist vita að margir brosi
háðslega að því ef maður segir,
að ferðamenn er komi til Rúss-
lands fái að sjá nokkuð annað en
það sem stjórnin ákveður að þeir
megi sjá; en sá er nú sannleikur-
inn samt sem áður, að við urðum
ekki fyrir neinni hindrun í því
efni. Við töluðum við hvern
sem var, rannsökuðum kaup-
gjald, vinnu tilhögun, kjör og
afkomu fjölda fólks er vinnur í
AGNES SIGURÐSSON
VÆNTANLEG TIL
ÍSLANDS
HHAGBORG II
FUEL co. n
Eftir Margréti Indriðadóttir
setja söguljóðabálk finnsku
þjóðarinnar í samband við land-
fræðilega legu, og þar ber mest
á hafinu — Eystrasalti — víkum
þess og flóum. Þar með höfum
við komizt að því, að uppruna-
hinu einangraða Islandi, þannig
eiga og finnsku kvæðin ærið
misjafnan uppruna og eru mis-
munandi gömul, en fegurstu
mynd sína hlutu þau í austur-
héruðúm Finnlands, sem ein-
angruð eru af veglausum skóg-
Islenzku kvæðin voru háð
stöðvar kvæðanha hafa smám | um
saman fluzt frá stórskógunum í mjög nákvæmum bragreglum
austurhluta landsins að vestur-
byggðunum við sjóinn. — Með
þessu erum við líka komnir
skrefi nær hinum Norðurlönd- a
unum, og það er skref, sem er
langt og mikilvægt. 1 staðinn
og sama má segja um finnsku
kvæðin, þar sem mestu réðu
bragliðir og stuðlasetning. Bæði
íslandi og í Finlandi hafa
sem yfirvöldin höfðu enga hug-
mynd um að við heimsóttum.
Auk þess létum við aka með
okkur heila nótt (því við urðum
að nota sem bezt þann nauma
tíma sem við höfðum) til einnr-
ar hinna stóru landbúnaðar
stofnana, við ferðuðumst um
mörg bænda þorp, og kyntumst
af eigin sjón og reynd, hvernig
fólkið lifði og Mður. Við komum
til sveita og bænda þorpa, sem
eru langt frá þeim vegum er
ferðamenn vanalega fara, fólkið
þar hafði ekki í langa táð séð út-
lenda ferðamenn. Ekkert land á
fyrir alls konar getgátur og 1 sem rímur, en þar sem “rúnur”
kvæðin geymzt öld fram af öld, jörðinni er eins hrífandi og
°S geymast að nokkru enn, hér Rússland, sérstaklega vegna þess
kenningar um goðsagnaverur og
annað þessháttar til skýringar á
aðal'hetjum kvæðanna Váiná-
möinen, Ilmarinen, Joukahai-
nen og Lemminkáinen, eru
menn nú byrjaðir að leita eftir
persónum, sem sögur fara af.
höfðingjum og öðrum leiðtogum
er látið hafa til sín taka á mót-
um sögu og forsögu, mótum
heiðni og kristins siðar. Fræði-
mennirnir hafa sem sé reynt að
fella ákveðna þætti úr hetju- eins
ljóðunum í sögulegt samhengi,
sem kunnugt er um í meginatr-
iðum úr hinum norræna sagna-
og menningarheimi. Þeir hafa
reynt að sýna fram á, hversu
náið sambandið hafi verið milli
Sviþóðar og Finnlands, og
(enn eru fáeinir gamlir menn í
Finnlandi, sem kunna “rúnur”).
Eins og rimur voru kveðnar á
kvöldvökunni, eins var það hlut-
verkl finnsku “rúnanna” að
stytta fólki stundimar á löng-
að stjórnin og þjóðin, sameigin-
lega, er að koma í framkvæmd
svo stórkostlegum umbátum,
sem taka fram öllu því, sem
nokkurntíma hefir þekst í heim-
inum. Þegar eg kem heim skal
eg skrifa um sumt af hinum
um og dimmum kvöldum, meira mjklu og merkilegu tilraunum
að segja kvæðalögin eru hreint
ekki óáþekk.
Elstu Eddukvæðin eru enn
skiljanleg nútíma mönnum jafn
vel öðrum en fræðimönnum, og
má segja að hin íhalds-
saman finnska tunga hafi geymt
að miklu leyti rétta hugmynd
um líf og kjör þeirra manna, sem
bjuggu í þúsund vatna landinu
mörgum öldum áður en fyrsta
bókin var rituð á finnsku.
Þetta svipmót er þó ekki það.
hversu þessi viðskipti yfir j sem mestu varðar, ekki heldur
Eystrasalt hafi getað flutt sagna það, að vísindamenn hafa á síð
efni milli landanna. Víst er það,
að um Skandínavíu hefur borizt
talsvert af alþjóðlegum og þó
sameiginlegt söguefni og sagna-
hetjur, þótt öðrum nöfnum heiti
einkum norrænum sögnum tilj í finnskunni, heldur það, að
byggðanna á ströndum Finn- j þessi kvæði, bæði á Finnlandi
lands. En þessar sagnir hafa á og Islandi, eru eign þjóðarinnar
ferðalagi sínu um hinar söngva- j allrar. Á sama hátt og hver Is-
auðugu byggðir Finnlands, úr lendingur hlýtur að leita til
sveit, frá kynslóð til kynslóðar,{ fornkvæðanna til þess að skilja
tekið stakkaskiptum og smám það, sem býr innst með honum
saman runnið saman við hinn sjálfum, eins geta Finnar enn
upprunalega finnska alþýðuveð-' þann dag í dag séð sjálfa sig í
skap og blandast svo mjög, að ljóðum forfeðra sinna og sótt
menn urðu ekki varir norrænu þangað kjark og kraft í örðug-
áhrifanna, þegar byrjað var að ieikum líðandi stundar.—Víðsjá
skrásetja kvæðin. Á þeim tíma
gat engum komið til hugar, að
þau væru svo mjög blönduð nor-
rænu frasagnarefm, emkum þar , *
„ . .. ’ , I fsienzka vikublaðið
eð kvæðm voru skrasett svo___________________________________
sem þar er verið að gera, eins
og þær komu mér fyrir sjónir.”
Þannig skrifaði dr. J. S. Bonn-
ell um Rússland árið 1934. Og
er hann kom heim flutti hann
langa og ítarlega ræðu um ferð
sína til Rússlands og Evrópu,
fyrir húsfyllir, og það svo, að
fleirri hundruð manns urðu frá
að hverfa sem ekki gátu komist
inn í hina stóru Westminster
kirkju. Free Press og Tribune
höfðu ekki langorðar umgetn-
ingar um hina fróðlegu og merki
legu ræðu hans, og fleirri ferða
ari tímum getað sýnt fram á ^ hann birtust ekki ;
Winnipeg Free Press. Eg sneri
þessum ferðapistli lauslega á
íslenzku til að sýna, hversu ó-
rATJPIÐ HEIMSKRINGLU-
samrímanlegar að eru þær
fréttir, sem menn segja af ferð-
um sínum til Rússlands og því
sem þeir sjá og heyra þar. Eg
býst við að Dr. J. S. Bonnell sé
eins sannorður og óhlutdrægur,
eins og nokkrir aðrir sem þang-
að hafa farið.
G. E.
Neðanmálssögur blaðanna,
aðrar bækur, blöð og tímarit
gefin út hér vestan hafs, eru
keypt góðu verði hjá:
Björnsson’s Book Store
702 Sargent Ave., Winnipeg
Minneapolis í júlí — Margir
munu kannast við nafn hins
unga, vestur-n'slenzka píonóleik-
ara, Agnesar Sigurðsson, þótt Is
lendingum hafi ekki ennþá gef-j
ist kostur á að heyra hana leika,'
nema af plötum. Úr því mun þó j
bráðlega bætt. Agnes hefir í
hyggju að heimsækja Island
næsta vor og halda hljómleika1
í Reykjavík, á Akureyri og ef
til vill víðar.
Eg hitti Agnesi að máli fyrir
skömmu, á hinu vistlega heim-
ili foreldra hennar í Winnipeg.
Hún er dóttir þeirra hjóna, Sig-
urbjöms Sigurðssonar frá Nýja
íslandi og Hólmfríðar Sigurðs-!
son frá Vopnafirði. Svo virðist
sem hún eigi ekki langt að sækja
' hljómlistarhæfileika sína. Faðir|
hennar er stjórnandi íslenzka
' karlakósins í Winnipeg og móð-,
I ir hennar leikur á orgel og
| píanó. Þau hjón eignuðust 7,
I börn. Ein dóttir þeirra, Louise1
Sigurðsson, dvelur nú í Reykja-
vík, starfar 9em hjúkrunarkona
við Landsspítalann.
Agnes er hressileg og glaðleg
í viðmóti og í fasi hennar býr
ósvikinn norrænn þróttur. Hún
heilsaði mér á íslenzku, svo að
eg innti hana eftir því, hvort
hún hefði numið til hlítar tungu
! foreldra sinna.
— Ekki veit eg það nú, svar-
j aði hún og brosti. Eg lærði ís-
j lenzku sem barn í Riverton. En
þegar við fórum að ganga í
enska skóla var okkur harð-
bannað að tala íslenzku. Kenn-
urunum var ekkert vel við það,
sjáðu, að við værum að spjalla
saman á framandi tungu — og
er það ofur skiljanlegt.
Vissi hvað hún vildi
—Hvenær fórstu fyrst að fá
áhuga á hljómlist?
— Það var alltaf mikið um
söng og hljómfæraslátt á heim-
ili okkar. Faðir minn lék á cello
móðir mín á píanó. Karlakórinn
hafði líka oft æfingar heima.
Mér er sagt, að eg hafi viljað
vera sem næst píanóinu frá því
eg var smá-hnáta. En fyrstu lex-
íurnar fékk eg hjá móðir minni.
þegar eg var sex ára gömul. Og
frá því eg fyrst byrjaði að læra,
var eg aldrei í neinum vafa um,
hvað eg vildi verða, þegar eg
væri orðin stór. Eg vildi leika á
píano. Eg vildi helga tónlistinni
líf mitt og kraft. Annað kom
aldrei til greina.
—Hverjir voru fyrstu kennar-
ar þínir?
— í Riverton lærði eg hjá
Helgu Árnason, prýðilegum
kennara, sem hlaut menntun hjá
Jónasi Pálssyni, föður Öldu
Pálsson, píanoleikara. Þegar við
fluttumst hingað til Winnipeg
fór eg strax að læra hjá Eva
Clare, sem er skólastjóri Tón-
listarskóla Manitoba-fylkis. Var
eg í einkatímum hjá henni þang
að til eg fór til New York, fyrir
tveimur árum.
Fyrstu hljómleikarnir
— Fyrstu hljómleikarnir?
— Eg var 17 ára, þegar eg
hélt fyrstu hljómleika mína upp
á eigin spýtur í Winnipeg. Síðan
hefi eg leikið á ýmsum stöðum,
bæði hér og annars staðar. Eg
hefi tekið þátt í þremur hljóm-
leikum í Philadelphia, tveimur
í New York og einum í Connecti
cut.
1 Town Hall í New York
— Aðrir hljómleikamir sem
eg tók þátt í, í New York, voru
haldnir í Town Hall. Þar voru
aðeins leikin lög eftir Hinde-
mith, nútímaskáldið fræga. Jón
Þórarinsson frá Seyðisfirði, er
nemandi hans við Yale-háskól-!
ann. Hefir hann getið sér mjög'
Dial 21 331
(C.F.L.
No. 11)
21 331
góðan orðstír fyrir tónsmíðar
sínar og mun einn af eftirlætis
nemendum Hindemith.
Olga Samaroff
— Eins og eg drap á áðan, hefi
eg dvalið tvö undanfarin ár í
New York. Kennari minn þar
hefir verið Olga Samaroff. Hún
var áður gift hljómsveitarstjór-
anum Leopold Stokowski. Var
fyrsta kona hans. (Hann er nú
kvæntur nr. 3.) Hún hefir hlotið
sína menntun mest megnis í
Evrópu. Hún er dásamlegur
kennari, ein af þeim allra beztu,
sem völ er á. Margir af nemend-
um hennar hafa náð heimsfrægð.
William Capell, Eugene List og
Rosalon Tureck eru meðal nem-
enda hennar, svo að nokkrir séu
nefndir. Tureck er t. d. talinn
meðal beztu Back túlkenda sem
nú eru uppi.
Eini fslendingurinn
— 1 skóla þessum eru nem-
endur frá flestum löndum ver-
aldar. Eg er eini íslendingurinn
Það kannast allir við mig þar
sem Islending — ekki Kanada-
búa. Og skelfing finnst stúlkun-
um í heimavistinni það skrýtið
þegar þær heyra mig tala ís-
lenzku við íslenzku vini mína í
New York.
Fyrstu sjálfstæðu hljómleik-
arnir í New York
— Þú ferð aftur til New York
í haust?
— Já. Eg hefi í hyggju að
dvelja þar næsta vetur. Eg von-
ast til þess að geta haldið fyrstu
sjálfstæðu hljómleika mína (de-
but) í Town Hall einhvem tóma
á komandi vetri. Ennþá er óráð-
ið í hvaða mánuði.
Kemur til fslands næsta vor
— Hvenær hefurðu svo í
hyggju að heimsækkja gamla
Frón?
— Næsta vor. Sennilega í maí
mánuði. Eg ætla að dvelja þar
allt sumarið og efna til eins
margra hljómleika og eg get. Eg
er reiðubúin til þess að spila,
meðan nokkur sála kemur til
þess að hlusta á mig! Eg ætla
að halda hljómleika í Reykjavík,
á Akureyri og sennilega víðar.
Það hefir verið draumur minn
frá því eg fyrst man eftir að sjá
Island — og það er næsta ótrú-
legt, að sá draumur skuli nú
vera í þann veginn að rætast.
Eg vona, að eg geti notað að
minsta kosti mánaðartíma til
íþess eins að ferðast um og kynn-
ast landi og þjóð eftir föngum.
Dáir Rubinstein
— Hvaða píanoleikara hefir
þú mestar mætur á?
— Rubinstein — alveg ákveð-
ið! Hann er að minni hyggju
snjallastur allra núlifandi píano-
leikara. Eg læt aldrei neitt tæki-
færi ganga mér úr greipum til
þess að hlýða á hann. Engin
bönd halda mér, ef eg veit af
Rubinstein einhvers staðar ná-
lægt.
— Hvert er eftirlætis tón-
skáld þitt?
— Eg hefi yndi af allri sannri
og góðri tónlist og þess vegna
mætur á tónskáldum allra alda.
Eg á erfitt með að gera greinar-
mun á öllum þeim fjölda góðra
tónskálda, sem heimurinn hefir
átt og á. En ef eg ætti að velja
úr fáein, þá myndi eg kjósa Pro-
kofieff og Hindemith úr hópi
nútíma tónskálda, Chopin af
þeim rómantisku og Bach og
Beethoven og Mozart úr hópi
þeirra klassisku.
— Hefurðu aldrei leikið á
Framh. á 8. bls