Heimskringla - 17.12.1947, Blaðsíða 6

6. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. DES. 1947
NÝJAR
LEIÐIR
“Hann veit álíka mikið og við hvePt hann
er að fara,” sagði Ddl Williams.
“Auðvitað veit hann það og kanske meira.
Eg kom ,frá Uvalde þar, sem alt var í villu-
mensku. Eg ólst upp á ákörnum og maís brauði,
og allur lærdómurinn, sem eg fékk, var úr bláu
stafrofskveri. Faðir minn sagði mér, að síðan
Texas tók mest af landinu af Mexikó, hafi
Bandaríkin ilátið mæla landið einum sex sinn-
um til að finna út hvar hundraðasti hádegis-
baugurinn er ,og einnig hversu norðarlega þní-
(tugasti og sjötta breiddargráðan er, til þess að
komast að hvar Texas endar. Engum landmæl-
ingamönnunum kemur saman um hvar línan
liggur. Þeir vita ekki meira en gamli uxinn
þama. Nei. Hér eru engir vegir og við erum
glataðir með öllu, ef þessi uxi ratar ekki. Það
er engin Chisholm slóð til, og eg gæti barið
(hvem, sem staðhæfir, að hún sé til. Eg sá ekk-
ert um hana í bláa stáfrofskverinu. En eg
hugsa að með hjálp norðurstjömunnar og
brúna uxans geti eg fundið Abilene, sé sá staður
nokkurstaðar til.”
“Ó, við römmum sjálfsagt á rétta leið,”
svaraði ungi maðurinn. “Eg get sagt þér að
fyrir norðan þá rauðu er vegur, sem nefnist
Chisholms stígur. Þú getur farið þá leið til
Baxter bmnna, eða Litla kletts, og eg hugsa,
til Wichita. Á allri þeirri leið er gras og vatn.”
/
“Allar leiðir eru gömlum kúahirðum jáfn
auðveldar,” sagði Nabours. “Hann faðir minn
sagði mér, að allar slóðir hefðu upprunalega
verið lagðar af hestáþjófum. En faðir minn
kom til Texas fró Lounisiana. Hann kom til
Texas tólf ára gamall eftir Trammel slóðinni
frá sléttunum. Indíánar lögðu þá slóð, en hún
lá ekki í neina vissa átt. Indíánar, hestaþjófar
og brennivínssalar, lögðu allar nautaslóðimar.
Vegurinn, sem þeir nefna Chisholms slóð ligg-
ur upp í Arbuck fjöllin. Þar getum við hitt
Ipdíána. Þeir vilja sjálfsagt fá hjá ofekur kjöt
og brennivín. Vegur liggur frá Santone til San
Marco og Austen, svo eg hugsa, að við fylgjum
SveSkju læknum um hríð, og snúum svo í norð-
ur átt, yfir Sedmsviðar og Sambandsárnar. Sé
þar nokkur stígur, þá finnum við hann sjálf-
sagt, sé enginn þá brjótum við okkur leið sjálf-
ir. Fylgjum gamla uxanuim. Hann veit 'hvar
Abilene er.”
Formaðurinn sneri nú við og reið meðfram
'hjörðinni og þangað, sem kýrnar og kálfarnir
bögsuðu áfram. Sid Coilins, hirðirinn þeim
megin mætti honum.
“Liðþjálfi”, sagði hann, “við höfurn fleiri
naut nú en við höfðum í morgun. Þeir ættu að
fá far í vagni matreiðslumannsins, en hann seg-
ist ganga úr vistinni, séu fleiri báLfar látnir
upp í vagninn hans. Milly er svo feit að hún
fyllir sinn vagn, og svo hafa þau Sanchez og
Aníta fylt hann með hænsnum.”
“Kálfar? Já, eg tók þá aldrei með í reikn-
inginn. Hvað marga nýja höfum við?”
“Sex. Þeir em ekki nógu stórir, til að
marka þá, en þeir em nógu stórir til að
grenja og baula. Haldi þessu áfram verður
helmingurinn af hjörðinni keyrandi í vögnum
og hinn helmingurinn eftir og óslitin omsta í
vændurn. Eg varð næstum að skjóta eina kúna.
Miss Taisía er jafnvel ennþá lengra í burtu.”
Við verðum að halda hesta hópnum til baka.
“Segðu Miss Taisíu, að hún skuli ríða jafn-
framt rekstrinum.”
“Eg gerði það, en hún vill það ekki,” svar-
aði hinn áhyggjufulli hjarðmaður.
“Veit hún hver ríður fremst?”
“Já, eg sagði henni það.”
“Og hún vill ekki koma?”
“Nei.”
Nalbours klemdi saman varimar vandræða-
ilega, og fór svo að syngja, en það gerði hann
æfíð þegar verst lá á ihonum.
“Láttu mig skjóta alla feálfana,” sagði Sid
Collins ákafur. “Þeir geta efeki gengið, og iþeir
em einskis virði. Þá munu kýmár haga sér
almennilega.”
“Við ættum líklega að gera það,” sagði Na-
•baurs. “Þeir tefja reksiturinn. En við þurfum
hverja einustu skepnu, sem við höfum. Við
hittum kanske einhvern á leið okkar, sem vill
skifta við okkur.”
“Því getum við efeki sent heim kvígurnar
og rekið bara uxana, Mr. Jim?”
“Af þeirri ástæðu, að skiljum við eftir kú
eða kálf hér á Sólbakka, sjáum við þau ekki í
haust. Það er alveg eins gott að taka alt með sér
og iáta þjófana fá það. Nei, ef kálfarnir okkar
verða að deyja, ætla eg að drepa þá eins norðar-
lega og mögulegt er. Já, ef einhver kálfurinn
deyr skal eg brennimerkja hann með búðum
merkjunum, svo að jafnvel ránfuglamir viti
hverjum hann tilheyrir.”
Hann þagnaði og fór að syngja á ný.
Hann reið til baka gegnum rykmökkinn.
Hinar tvær kerrur vom ennþá mílu á eftir
hjörðinni. Hann gat séð hvífblesótta hestinn,
sem húsmóðirin frá Sólbakika reið.
Sextán manns fylgdu T. L. hjörðinni. Allir
þessir sextán menn elskuðu Taisíu Lockhart, en
hver á sinn veg, en undantekningarlaust bám
þeir allir í brjósti órjúfanlega trygð og hollustu
til hennar. Þessi gamli, gráhærði maður, elsk-
■ aði hana eins og barnið sitt. Hann var hraust-
legur og alvarlegur þar, sem hann kom til
‘hennar nú.
“Þú ættir að ríða í fararbroddinum, Miss
Taisía. Þar átt þú heima. Þar er ekkert að
sjá, sem getur gert þér ilt.”
“Eg vil ekki ríða á undan,” svaraði stúlk-
an. “Þú hefir þar nógu marga menn. Hver
ríður á undan ásamt Del?”
“Mr. Dan McMasters ríður fremst vinstra
megin, Miss Lockhart,” svaraði Jim rólega.
“Jæja?”
“Nú, hann hefir farið þessa leið áður; sá
eini okkar, sem hefir farið þar áður. Hann er
góður hjarðmaður. Að svo miklu leyti, sem eg
veit, er hann beiðarlegur maður. Ekki það að
eg hirði hót um hvort hann er það eða ekki.
Hann getur verið hestaþjófur, en um það hirði
eg aldrei á meðan hann stelur engu frá okkur.”
“En ef einlhver manna okkar stelur frá
okkur?”
“Eg hefi aldrei heyrt getið um neitt því
líbt.”
“Heyrðu, Jim! Eg 'hefi fundið kistuna
mína.”
“Nei, hvar var hún?”
“Sanchez fann hana — í — vagni Mr. Mc-
Masters. Við höfum hana núna í feerrunni.”
Nabours horfði út í bláinn, ytfir hinar tak-
markalausu heiðar. Að langri stundu liðinni
svaraði hann og svipur hans var raunalegur:
“Menn hafa verði hengdir fyrir minna. En
ert þú viss um þetta? Veistu hver stal henni?”
“Eg veit efekert um þetta. Eg veit bara
hvað Sanchez segir. Enginn minna manna
stal kistunni. Hún var þeim einskis virði. Land-
seðlarnir, sem í henni eru, gætu einhvemtíma
orðið stór auðlegð manni, sem vissi hvernig
hann ætti með þá að fara. Og hann vissi, að
þeir voru þarna, og sagði að iland og gripir
mundu stíga í verði hér í Texas innan tíu ára,
kanske fiimm.”
“Við Lockhartarnir lokum aldrei dyrum
okkar. Við héldum að allir væru heiðarlegir.
Það er örðugt fyrir mig að tortryggja — að
efast um hann.”
Hún reið áfram niðurbeygð. Löng stund
leið áður en Nabours reyndi að tala við hana.
“Miss Taisía,” sagði hann loks, “enginn
maður getur rænt þig án þess að honum sé
hegnt fyrir það. Við látum það aldrei viðgang-
ast. Eg kem í kvöld að tjaldstað þínum, og hef
með mér Del Williams og sex aðra af hjarð-
mönnunum.”
“Hvað hugsar þú þér að gera Jim?”
“Hvað eg ætla að gera? Þú spyrð að því,
alin upp í iþessu landi, og nautgripa eigandi?
I
Það sem vér, þessir menn ákveðum að gera, það
verður gert, og það brátt.”
“En Jim,” — stúlkan fölnaði — “við yrð-
um að fara með hinn sakfelda til Austen. Og
hann er sjálfur yfirvald.”
“Andskotinn taki Austen! Og hann getur
tekið sýslumanninn. Sólbakkamennirnir hafa
sín eigin lög. Faðir þessa manns og faðir þinn
Voru vinir — þangað til stríðið kom. Þá voru
þeir kanske ekki eins góðir vinir. Calvin Mc-
Masters fylgdi Jankíunum að málum. Við vit-
um ekkert nema að það hafi verið hann, senft
drap hann föður þinn. En enginn maður getur
rænt dóttur hans án þess að fá makleg mála-
gjöld. En við munum veita honum réttláta yfir-
heyrslu”, sagði hann. “Eg héfði aldrei trúað
iþessu. Mér svíður það sannarlega sárt.”
“Já, þetta er sárt að vita, Jim,” svaraði
hún. “Hann var gestur okkar. Át hann ásamt
ykkur ihinum mönnunum?”
“Já, það gerði ihann. Við tókum hann inn í
okkar hóp. Hann hefir brotið einu lögin, sem
við höfurn í þessu landi.”
11. Kapítuli.
Komið var að sólarlagi. Nabours reið til
manna sinna og sagði: “Við verðum hér yfir
nóttina. Á hallanum þarna yfirfrá. Látið grip-
ina fá alt það vatn, sem þeir vilja drekka.
Á meðan nautin slöktu þorsta sinn, stöðv-
uðu mennimir þau með hægð. Hinir hálfviltu
gripir sýndust skilja, að þarna í hallanum gætu
þeir fengið gott náttból, slétt undir með þykku
teppi af görnlu og nýju grasi. Þeir bitu um
stund og lögðust svo. Yfir fjögur þúsimd af
þeim á öllum aldri var stór hjörð, til að reka
alla þessa leið, en þeir vom að læra rétta siði.
S. THORVALDSON. M.B.E,
President
L. A. SIGURDSSON, M.D.,
Sec.-Treas.
Stofnsett 1897—Löggilt 1912
To our many
lcelandic Friends and
Customers ive offer
sincere wishes for
3 Vtvy ffltvvv
Vér óskum Islendingum vestan
hafs og austan ánægjulegra
hátíða og farsældar á
komandi ári.
GENERAL MERCHANTS
Riverton, Arborg og Hnausa, Manitoba, Canada
CANADA SAFEWAY LIMITED
SAFEWAY