Heimskringla - 21.01.1948, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. JANÚAR 1948
NÝJAR
LEIÐIR
“Stjörnur!” hrópaði Milly. “Þetta eru bara
venjulegar stjörnur! En eg veit hversvegna eg
vil fara norður — eg ætla að ná mér í epli! Eina
eplið, sem eg hefi étið var epli, sem McMasters
sýslumaður gaf mér. Hann tók það úr hnakk-
töskunni sinni, og spurði mig hvort eg vildi
borða það. “Herra sýslumaður,” sagði eg, “hvað
mikið kostar svona lítilræði?” “Ó, það kostar
hér um bil hálfan dal með flutningnum.” “Ó,
sagði eg, “ef það kostar svo mikið, þá verð eg
víst að svelta!” En ef eg kemst nokkurntíma
riorður, og þangað sem eplin fást, og enginn
sértilmín. Já, eg segi nú ekki meira. Nú — Mr.
McMasters sagði-----”
Hún komst ekki lengra. “Sæktu hestinn
minn, Cinquo!” sagði Taisía Lockhart í bjóð-
andi málrómi. “Milly, gaktu frá bollunum. —
Komið! Við verðum að leggja af stað!”
16. Kapítuli
Þessa nótt tindruðu stjörnurnar svo skært,
að þær voru alveg eins og lýsing Cinquos af
þeim. Alt var hljótt og heilagur friður og kyrð
'hvíldi yfir öllu. Við og við heyrðist gól í sléttu
úlfunum. Ró hvíldi yfir hjörðinni þar, sem hún
bældi sig á jafnri sléttuni og lágu nautin þétt
saman í geysistórum sporöskjulöguðum hring.
Voru þau nú ánægð og jórtruðu þar, sem þau
lágu.
Ekkert sást nema glæðumar af eldi mat-
reiðslumannsins, í fjarska heyrðist ómurinn af
söng vökumannanna er gættu hjarðarinnar,
riðu þeir hægt í kring um hana, tveir og tveir í
gagnstæða átt, eitthvað fimtíu fet frá skepnun-
um. Fundu þær eins og ósjálfrátt til þess, að
þær væru verndaðar frá allri hættu, og lágu
óhultar eftir eina dagleiðina enn, sem leiddi
þær að fyllingu forlaga þeirra.
“Er þetta ekki nóg til að gera hjarðmenn
hamingjusama?” sagði Nabours við Del Wil-
liams, og kinkaði kolli í áttina til hjarðarinnar.
Þeir lágu við hálf útkulnaðar glæður varðelds-
ins. “Ekkert getur raskað ró þeirra.”
“Ó, við erum ekki komnir langt ennþá
“Jim”, svaraði hinn ungi félagi hans.
“Erum við ekki? Það geta ekki verið
meira en fimm hundruð mílur að heiman til
stöðvarinnar við Rauðána. Og við höfum nú
tamið hjörðina.”
“Eg fer nú að sofa, Del. Þú og Dalhart tak-
ið við verðinum um miðnætti. Gættu að stjörn-
unum.”
í fjarska sást daufur bjarmi af eldinum
við tjaldstað Taisíu. Hún lá vakandi í tjaldinu
og horfði upp í himin á hinar tindrandi stjöm-
ur. Hún sagði við sjálfa sig, að kaffið hefði gert
sig andvaka, en samt vissi hún að ástæðan var
önnur. En ef hún sofnaði þá vaknaði hún ætíð
með sérstaka mynd í huga — af hóp manna, og
beint á móti henni maður, sem var algerlega
rólegur, þótt væri verið að yfirheyra hann og
dæma af honum mannorðið. Hún vissi að það
var verra en að veita honum banatilræði. Hefði
hún sem ákærandi, dómari og kviðdómur verið
réttlát? t
Hið þunga loft í tjaldinu ætlaði að kæfa
hana. Hún bar því teppin sín út undir bert loft.
Hroturnar í Milly og frísið í hestunum, sem
bundnir voru þar nálægt var alt, sem hún gat
heyrt. Hún studdi olnboganum á dálitla kjarr-
hrúgu, sem Sanchez gamli hafði borið saman
til skjóls fyrir vindinum. Hann og Aníta sváfu
ætíð á svona greinum með lítið teppi yfir sér.
En þau sváfu og það gat Taisía ekki.
Skyndilega heyrði hún eirihvern hávaða og
lyfti sér hærra upp á olnlbogann. Blancocito
stóð og rétti fram eyrun í áttina að víðikjarri,
sem óx fyrir utan tjaldstaðinn. Hann hringaði
makkann og fræsti af reiði. Hún sneri sér og
ætlaði að rísa á fætur, því að hún var hugrökk
stúlka. Gátu þetta verið Indíánar?
Skyndilega fann hún sterka hendi taka
fyrir munn sinn. Henni var þrýst niður að jörð-
inni. Hú leit upp og sá framan í manninn. Það
var hár og sterklegur maður. Hún hætti alt í
einu að brjótast um. Hún vissi hver þessi mað-
ur var! En til hvers hélt hann henni svona niðri
og leyfði henni ekki að kalla á hjálp?
“Þey!” hvíslaði hann. “Hrópaðu ekki!
Hvar er litla kistan? Hefir þú hana?”
Hún hneigði sig til að játa spurningunni.
Hún gat engu svarað, því að hann hélt hendinni
fyrir munninum á henni, eða reyndi að gera það.
“Þjófurinn þinn!” reyndi hún að segja. Því
að nú var hún sannfærð um, að dómur sinn
hefði verið réttur. “Ó, þjófurinn þinn!” sagði
hún eða fanst, að hún segði það.
Á meðan hún barðist um eða reyndi að
kalla á hjálp, heyrðust ekkert nema hálf niður-
byrgðar stunur hennar. Loks reif hún sig af
honum, en hann hálf hélt henni niðri með ann-
ari hendinni og laut yfir hana. Alt í einu sá
hún hann falla á annað hnéð og hendin, sem
hann hafði lausa gera snögga hreyfingu. Tvö-
faldur skothvellur næstum rétt við andlit henn-
ar, sprengdi næstum eyru hennar. Hann hafði
skotið á eitthvað í myrkrinu. Nú varð alt í upp-
námi. Hestar hneggjuðu og hvæstu. Menn
hrópuðu og Taisía gat ekki fylgst með öllu sem
á gekk. Hún heyrði jódyn í áttina til runnanna,
og hélt að einhver hefði stolið hestinum sínum;
hún heyrði mann hljóða í náttmyrkrinu, og
hugsaði að þjófurinn hefði drepið eirihvem af
mönnum hennar.
En nú heyrði hún annað, sem vekur skelf-
ingu allra, sem heyra. Dunur í hjörð, sem vakn-
ar og fælist.
Skothvellir um hánótt var óvenjulegur há-
vaði, og þess vegna óskiljanlegur og hræðilegur.
Nautin hrukku upp með halana sperta upp, og
með hræðilegu ibraki; þegar hornin skullu
saman, lögðu þau á flótta í mótsetta átt við þá,
sem skotin höfðu komið úr. Óð af hræðslu þutu
þau af stað. Báðir mennimir, sem fyrir framan
þau voru flýðu á undan þeim og gátu varla haft
sig undan. Æðið var í algleymingi. Enginn
friður var framar þessa nótt og enginn friður
var í sál Taisíu Lockhart.
★
Er hjörðin þaut af stað, biðu mennimir
heldur ekki boðanna. Þeir þutu á fætur og
hver hljóp að sínum hesti. Allir vissu þeir hvert
sitt verkefni var. Þama vaí enginn herfáni að
vu'sa þeim veg, en dynurinn og hinn geigvæn-
legi hávaði, var þeim bæði leiðarvísir og fyrir-
skipun. Hið eina sem þeir gátu gert, var að ríða
á eftir hjörðinni. Hver maður varð að leggja
alt sitt traust á hestinn sinn. Bráður bani var
vís að reyna að halda í við hann eða að leitast
við að stýra honum. Hesturinn sér betur í
myrkrinu en riddarinn. Ósjálfrátt skilur hann
hættuna að verða troðinn undir til dauðs, og
þessvegna hleypur hann eins og hann kemst án
þess að vera hvattur til þess. Einnig hefir hann
vit á því, að halda sig fyrir utan hjörðina. En
er þetta kapphlaup hafði varað eina mílu í
myrkrinu, tók mannleg skynsemi að ná yfir-
höndinni yfir hinum heimska ótta nautanna.
Mennimir, sem síðast fóra, sáu blossa framund-
an hjörðinni. Þeir sem á undan riðu höfðu
snúið á móti henni og skutu nú úr byssum sín-
um fyrir ofan nautin, og snera þeim þannig
við, og komu þeim til að snúast í hringbendu.
Eldblossarnir urðu færri og hættu svo með
öllu . Skothvellirnir heyrðust ekki fyrir há-
vaðanum í hjörðinni, en mennirnir höfðu engan
tíma til að hlaða á ný, enda þurfti þess ekki,
þeir höfðu sigrað. Þeir fáu sem eftir voru í tjald-
staðnum, heyrðu hávaðann réna, og loks varð
þögn og óvissa.
Nabours, sem hugði að skotunum hefði ver-
ið skotið af sínum eigin mönnum, eða af ein-
hverri konunni, lét enga verði eftir í tjaldstaðn-
um. Engir voru eftir nema þar, sem kopurnar
héldu til.
Hinar tvær þjónustu konur Taisíu þutu á
fætur og hlupu að tjaldinu, ekki til að vernda
húsmóður sína, heldur til að leita sér þar hælis.
Sanchez fór með hinum mönnunum. Þær sáu
hana í myrkrinu standa hjá hávöxnum manni.
Þetta gat ekki verið neinn mannanna frá Sól-
bakka, því að hann reið ekki í burtu með hinum.
Þær hlupu því íil baka óákveðnar; þær gátu
ekkert heyrt né heldur séð það, sem gerðist í
myrkrinu.
Einhver hvíslaði lágt í eyra Taisíu. — Hún
Iþekti röddina: “Litla kistan — er hún í tjald-
inu þínu?” Aftur kom spumingin sem hún hat-
aði svo mjög; og sem í sjálfu sér var ákæra gegn
manninum, sem spurði.
“Nei,” svaraði hún með öllum þeim kjarki
sem hún átti til, gripin af ótta og reiði, og
skyndilegu 'hatri.
“Hvar er hún þá? Segðu mér það strax?”
“Eg segi þér það ekki!”
“Það er gott! Geymdu hana vel. Þeir era
að leita eftir henni.”
“Þeir leita eftir henni?” Hverjir vora þeir?
Og hver var hann? Undir hvaða merkjum var
Dan McMasters, sýslumaður og höfuðmaður í
lögregluliðinu?
Hún heyrði ekki rödd hans framar. Skyndi-
lega virtist hann skilja efasemd hennar, því að
hún fann hann gríþa um sig og hann þrýsti
henni að sér þar, sem hún stóð máttvana gagn-
vart afli hans. Enginn hélt nú fyrir munninn á
henni, en samt gat hún ekki kallað á hjálp. Hún
fann að hann lagði vangann að andliti hennar;
heyrði hann stynja þungt. Kossi var þrýst á
enni hennar eins léttur og faðmlagið var öflugt
og ofsalegt. Og svo var hún laus. Hún var
alein. Hann var farinn. Hann gekk í áttina,
sem skotin höfðu heyrst frá. Fótatak hans var
létt og hratt.
Morguninn eftir er þeir leituðu að ástæð-
unni fyrir ránfugla hópnum, sem safnaðist
saman á sérstökum bletti. Fundu þeir mann.
Dauðan mann með hendurnar krosslagðar á
brjóstinu og hattinn dreginn yfir andlitið.
Enginn þeirra vissi hver hann var. En Taisía
Lockhart vissi að McMasters hafði drepið þenn-
an mann. Hversvegna?
Sanchez var sá fyrsti sem kom heim frá að
stöðva hjörðina, og var sá fyrsti, sem sá dauða
manninn í dagsbirtunni, og þekti hann.
“Namlbre de Dios!” (1 guðs nafni) sagði
Sanchez og signdi sig. Hann þekti stígvél
mannsins og spora hans. Það var ekki langt
síðan hann hafði bundið fætur hans undir kviði
hestsins.
Sanchez leitaði eins og veiðihundur eftir
einhverjum merkjum. Þar vora spor margra
hesta. Laus hestur með öngulmerkinu. Þetta
var alt saman leyndardómsfult.
“Miss Taiaía,” sagði Milly, “þú skelfur,
barn. “Hver er þessi maður. Var það hann,
sem stóð þama?”
“Nei, eg veit ekki,” svaraði Taisía.
“En það var ekki eins auðvelt að gera Jim
Nalbours ánægðan, er hann kom eftir sólarapp-
komuna með andlit svo hrukkótt, að útlit var
fyrir, að hann hefði léttst mörg pund þessa nótt.
Hann bölvaði hjartanlega þegar hánn
spretti af hinum löðursveitta og titrandi hésti
sínum. Hann sneri sér til Taisíu, sem hafði
komið yfir að tjaldstað þeirra.
“Hver gerði þetta?” spurði hann. “Varst
þú að skjóta á einhverja skugga. Sjáðu nú hvað
þú hefir gert. Fældir alla hjörðina fyrir okkur,
sem við vorum rétt búnir að temja! Eg hélt að
þú kynnir að fara með gripi!”
Stúlkan var þess aibúin að segja, að hún
hefði skotið; að hún sæi eftir þessu. Hún lagði
lófann á gagnaugað. Hann hafði kyst hana þar.
“Jim, eg skaut ekki.”
“Hver gerði það þá? Svarta flónið, hún
Milly? Þú Milly?”
“Eg? Eg gerði það ekki. Byssan mín skýt-
ur bara einu sinni. Tvö skot komu frá tjaldi
Taisíu. Eg sver helgan eið á biblíunni, Jim, að
eg skaut engu skoti.”
“Hver var það Taisía?” Hann fór með hana
eins og hún væri bam, en rödd hans var rauna-
mædd. Skotin komu úr þeirri átt. Hver var
það — einn_okkar manna?”
“Nei, Jim, Nei!”
“Hver var hann! Segðu mér það! Þú ert
að halda hlífiskildi yfir honum? Þú veist hver
hann er?”
“Nú varð löng þögn. Andlit mannsins
sneri að henni, það var alt með rykrákum.
Hann var trygglyndur maður.
Loksins sagði hún: “Já.”
Og nú leit hún á hann. Nabours gat sér til,
að þetta hefði verið McMasters.
“McMasters. Þú veist hversvegna hann
kom? Æ Taisía mín!*’
“Eg veit það ekki. Eg hugsa að það hafi
verið eitthvað í samlbandi við kistuna. Hann
sagði citthvað um hana. Eg veit það ekki.”
“Það era landseðlarnir, Taisía. Hann er að
reyna að ná þeim? Hvað sagði hann? Spurði
hann hvar þeir væru?”
“Já. En hann sagði að við yrðum að gæta
þeirra vel. Hafa auga á þeim. Eg skil þetta
ekki-----”
“En eg skil að þessi flækingur, MoMasters
er bæði þjófur og fantur. Við hefðum aldrei
átt að láta hann sleppa.”
Hún gat engu svarað. Þetta var henni
ofvaxið.
“Sanchez!” sagði hún og benti.
Nabours hrópaði upp yfir sig er hann sá
Sanchez standa þar og veifa. Hann fór á bak
hesti einum og hleypti til hans á harða stökki.
Hann fór af baki er hann sá dauða manninn.
“Eg þekki þennan mann, Senor Jim”. San-
chez var æstur mjög. “Við sendum hann í fang-
elsið. Eg batt fætur hans. Hvernig komst hann
hingað, fyrst hann var í fangelsi. Nombre de
dios!”
“En hver drep hann?”
“Hver veit það, Senor?” svaraði Sanchez
hátíðlega. “Eg fann hann rétt núna.”
En hinn þreytti heili Jims varð ennþá
ruglaðri, því að hann var uppgefinn eftir næt-
urerfiðið og af áhyggjum yfir hjörðinni.
“Láttu hann liggja,” sagði hann hörkulega.
“Hann er einn í viðbót. Það er sama hver drap
hann. Ránfuglarnir era of góðir til að éta hann!”
“Miss Taisía”, tók hann aftur til máls, er
hann kom að eldinum, “þetta var einn af þorp-
aralýð Rudaboughs. Ef McMasters drap hann,
gerði hann það í misgripum og hélt að það væri
einn okkar manna. Áður en hann fór, lagði
hann líkið til. Hvað meira gat hann gert?”
Stúlkan þagði. Hún var stirð af kulda eins
og höggvin úr ís.
“Taisía Lockhart” — rödd gamla mannsins
var nú hörkuleg mjög — “við vitum nú loksins
eitt — þú þarft ekki fleiri sannanir! Nú er
þetta áreiðanlegt!”
17. Kapítuli.
“Við verðum að fara af stað Sanchez,”
sagði Nahours og rauf þögnina, sem ríkti í hópi
mannanna, sem voru alveg móðlausir. “Við
verðum að fara til baka. Drengimir héldu sam-
ar þremur eða fjórum hópum þarna yfir frá.”
“Já, Senor Jim,” svaraði Mexikaninn.
Nú kom ennþá riddari á fleygiferð.
Higher Egg Prices
Recently announced írom Ottawa make it possible to
make more money on your poultry — in spite of high-
er feed costs—Especially if you start with chicks that-
have high laying capacity bred right into them.
THE FIRST STEP IS TO ORDER
PIONEER
"BRED FOR PRODUCTION"
C H I C K S ,
4-star super Quality
Canada Approved R.O.P. Sired
100 50 25 100 50 25
14.25 7.60 4.05 W. Leg. 15.75 8.35 4.40
29.00 15.00 7.75 W. L. Pull. 32.00 16.50 8.75
15.25 8.10 4.30 B. Rocks 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 B. R. Pull. 30.00 15.50 8.00
15.25 8.10 4.30 N. Hamp. 16.75 8.85 4.65
.27.00 14.00 7.25 N. H. Pull. 30.00 15.50 8.00
17.50 9.25 4.85 Lt. Sussex
31.00 16.00 8.25 Lt. S. PuLl.
8.00 4.50 2.50 Hvy. Ckls.
Bullets 96% acc. 100% live arrival guaranteed
A small deposit will assure delivery of
your chicks when you want them.
PIONEER
HATCHERY
416H CORYDON AVE. — WINNIPEG
“Þetta er Dalhart. Hann ætti að vita eitt-
hvað. Við verðum að fá okkur ólúna hesta.”
“Roco tempo!” (eftir litla stund).
Aftur varð hin næma heym gamla manns-
ins þeim að liði. 1 fjarska heyrðu þeir bjöllu
hljóm. Framundan víði rannunum kom hesta-
hópurinn með bjölluhryssuna gráu í broddi
fylkingar. Á eftir þeim reið Cinquo, allur rif-
inn og tættur með hlóðugt andlitið. Hann fékk
ekkert lof og bjóst ekki við neinu. í gegn um
rifnar buxurnar sáust bólgnir og rispaðir legg-
imir.
“Jæja,” sagði Nabours við Dalhart, sem
kom að eldinum með blikkbollan sinn.
“Við höfum smalað saman eitthvað þúsund
gripum, kanske tólf hundruðum. Del og tveir
piltanna geyma þeirra á sléttunni eitthvað þrjár
mílur héðan. Mikill fjandi er til þessa að vita.
Nautin dreifðu sér eins og skógarhænur. Eg
hefi ekki séð neinn hinna.”
“Jú eg og de hoxribres”, tók Sanchez til
máls mjög æstur og benti.
“Talaðu ensku”, sagði Nabours gremjulega.
“Segurio; muy bien Senor korporal” (auð-
vitað, mjög gott, herra liðsforingi). “Eg sagði
tveir menn og eg söfnuðum mörgum nautum
saman. Þeir sendu mig eftir tóbaki. Við fund-
um sjö — átta hundruð hugsa eg. Næstum
helming hjarðarinnar.”
“Nei, ekki er það helmingurinn. Við Dal-
hart verðum að fara af stað. Vert þú heima og
líttu eftir öllu. Við verðum að safna þeim að
hérna, þar sem náttbólið þeirra var.”
“En hver skaut?” spurði Dalhart alt í einu.
“Það voru skotin, sem fældu hjörðina.”
Nabours leit yfir að tjaldi Taisíu. “Það er
undarlegt mál”, sagði hann. Rudaboughs óald-
arlýðurinn eltir okkur, að svo miklu leyti sem
eg veit. Þeir höfðu það ráð með höndum, að
tvístra fyrir okkur hjörðinni, og ræna svo’því
sem var á áningarstaðnum?”
“En hver skaut skotunum?”
“Eg þyrði að bölva mér upp á það, að það
var Dan McMasters sem skaut, maðurinn, sem
við rákum frá okkur. En hann drap einn af
sínum eigin mönnum.”
“Ja, hver fjandinn!”
“Já, það gerði hann. Líttu á!” Ránfuglarn-
ir voru eins og þykt ský yfir grasinu. “Það er
einn af mönnum Rudáboughs. McMasters drap
hann 'í misgripum. Hann komst alla leið að
tjaldi Miss Taisíu.
“Jim, þessi þorparalýður í Austen hefir á-
kveðið að ekkert af hjörðinni skuli fara út úr
ríkinu. Hversvegna?”
“Af sömu ástæðum og þeir ætla að ná í
landseðla Burlesons Lockharts. Dalhart, óald-
arflokkur þessi spilar hátt spil. Þeir ætla sér að
stela öllu sem er í Texas og landinu með, og
þeim mun takast það.”
“Og McMasters slapp frá okkur aftur. Eg
hélt að hann væri vinur okkar. Við riðum
hestunum hans og era núna að drekka kaffið
hans. Hún veit það ekki Dalhart, ef nokkur
stúlka þarfnaðist nokkurntíma verndar manns,
þá þarf þessi stúlka þess. Giftur konu er einn
maður betri en tuttugu aðrir ti^ að vemda
hana. Hún þarf að einhver vemdi hana — en
enginn er til þess.”
“Jæja, eg verð að fara. Þú verður eftir til
að líta eftir tjaldstaðnum. Þeir gætu komið
aftur. Skjóttu fyrst!”
Þegar Dalhart var orðinn einn eftir, fór
Ihann að sínum ráðum. Hann bað matreiðslu-
manninn um heitt vatn, setti blikkfat á vagn-
stöngina og fann sér rriola af gulri sápu. Hann
þvoði sér nú í framan og um hendurnar eins
vel og honum var unt og þurkaði sér svo á poka
er hann fann. Hann grúskaði nú í föggum sín-
um og dró upp spánýjar buxur með mjög áber-
andi litum, vora þær ljósar með breiðum svört-
um röndum, og vora það litir, sem voru hæðst
móðins í Texas á þeim tímum. Við þetta bætti
hann mjög sterklituðu hálsibindi, sem var eign
Cinquos Centavos, og hafði kostað hann næst-
um aleigu hans. Dalhart var miskunarlaus.