Heimskringla - 28.01.1948, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. JANÚAR 1948
NÝJAR
LEIÐIR
Það sem hann fann og gat notað í farangri
mannanna tók hann með þeirri von, að síðar
meir gæti hann gert grein fyrir láninu. Loks
strauk hann hið mikla og sólbrenda skegg sitt.
og gekk yfir að tjaldi Taisíu. An nökkurs frek-
ari formála skipaði hann þjóniustu konum
hennar, að hafa sig í burtu eitthvað annað.
“Eg lít eftir öllu héma núna sem stendur,
Miss Taisía, og langar til að tala við þig svo-
litla stimd. Þetta er fyrsta tækifærið, sem eg
hef til þess.”
Stúlkan leit á hann. Hún hafði verið að
gráta. Taugar hennar voru í ólagi. Hún var
ekki framar hin hugrakka Taisía, sem ætíð var
reiðubúin til að hjálpa og spauga.
“Æ, rekið þá burtu!” hún leit að hóp rán-
fuglanna.
Dalhart gekk inn í hjaldið óboðinn og sett-
ist á ábreiðulbagga.
“Miss Lockhart,” sagði hann umsvifalaust,
“á vissan hátt er eg bara vinnumaður hjá þér.
1 Uvalde getur þú spurst fyrir hver eg er.”
“Það get eg sjálfsagt. Þú ert annar mann-
anna, sem ferð fremst með hjörðinni. Það ber
vott um, að formaðurinn minn líti svo á, að þú
kunnir verk þitt.”
“Já, eg kann það. Jæja, við Naibours höf-
um talað saman. Við álítum að Sim Rudabough
og illmenna flokkur hans frá Austen, hafi fælt
fyrir okkur hjörðina. Þeir hafa ákveðið að
þessi hjörð skuli ekki komast norður, Miss
Lockhart. Þeir ætla að dreifa henni og reka
hana vestur.”
“Þeir hafa landmælíngamenn sína þar úti.
Eg sá fjóra þeirra í vor, er við vorum að leita
eftir gripum þar. Þeir ætla sér að ná í alt land
og alla landseðla, sem þeir geta hönd á fest.
Þeir hafa náð mestu af því nú þegar.”
Hann talaði um ýmisleg efni og á meðan
hann talaði hafði hann ætíð eitt markmið í
huga. Augu hans viku ekki frá hinu fríða and-
liti. Hún svaraði dauflega og hirðuleysislega.
“Faðir minn sagði að Texas landið mundi
stíga í verði. Menn hlógu að honum. Þektir þú
föður minn?”
“Nei, ekki persónulega. En allir í Texas
þektu Burleson Lockhart sem ærlegan mann og
mikinn mann. Þetta ríki þarfnast hans, það er
áreiðánlegt. Við verðum að laga ýmislegt hérna
í Austen, annarst tekur Austen alt Texas frá
Texas-húum.”
“Þessi óþjóðarlýður vill ekki að þú rekir
hjörðina iþína norður. Þeir vilja hafa heiður-
inn af að gera það, verða fyrstir, þegar þeir eru
tilbúnir.”
iStúilkan hélt höndunum fyrir andlitið.
Axlir íhennar bærðust. Hún var óstyrk eftir alt
það, sem gengið hafði á um nóttina.
“Já, Miss Taisía,” sagði Dalhart með lágri
röddu. “Hann faðir þinn kom ekki heim að
norðan. Sim Rudabough kom. Hann er ekki
líkur okkur. Hann er víst miklu skynsamari en
við héma á Texas. Hann hefir séð meira af
heiminum en við. Það er ekki gott að vita
hverjir eru í skálkahópi hans. Það þarf marga
mikla menn að framkvæma miklar fyrirætlanir,
eins og þær, sem hann hefir í huga. Einn þeirra
er MoMasters, sýslumaðurinn okkar.”
“Æ, segðu ekki meira. Æ, hvað kom þér
til að koma hingað?”
“Já, eg skal koma að því. Eg ætlaði bara að
segja þér, að alt, sem við Jim Nabours höfum
sagt þér um Rudaibough er bending í Iþessa átt.
Sá maður gortaði af því þegar hann kom að
norðan í fyrra, að hann skyldi ná í alla gripina
á Sólbakka. Og meira en það! Hann sagðist
ætla að fara beint heim að bænum og berja að
dyrum hjá þér!”
“Hvað?” Reiðiblossa brá fyrir í augum
hennar.
“Það er alt og sumt. Rudabough ætlaði
fyrst að gera þig gjaldþrota. Og þegar þú gast
hvergi fundið hjálp — þá —. Miss Taisía Lock-
hart”, — rödd hans var nú mjög auðmjúk,
“horfur þínar eru ekki góðar. Þú hefir okkur
alla, já, en, eins og Jim sagði, tuttugu menn eru
ekki eins góð vernd og einn, til stuðnings
stúlku.”
“Við hvað áttu?”
“Jæja, eg verð að tala blátt áfram. Viltu
gera svo vel og líta á mig?”
Hún leit ekki upp.
“Eg kaus að fara með þessari hjörð vegna
þess, að eg hafði séð þig. Eg gat ekki annað. Eg
ætlaði mér, að bíða þangað til við hefðum náð
takmarkinu og selt hjörðina fyrir þig, og þá
ætlaði eg að segja þér, að eg vildi giftast þér.
Eg hugsaði að um það leyti mundir þú hafa van-
ist við að umgangast mig í umhverfinu.”
Þögn. Hið rauða hár huldi blóðrautt andlit
hennar. Hún stóð á fætur og reyndi að ganga,
en hann stóð við hlið hennar.
“Miss Taisía. Að hjörðin fældist hefir
breytt aðstæðunum. Þú ert í hættu stödd. Þú
þarfnast ekki tuttugu manna, þú þarfnast eigin-
manns! Langferð eins og þessi er ekki hæfileg-
ur staður fyrir þig, jafnvel þótt þú hafir mikla
hæfileika. En það er kirkja í Worth víginu, og
meþódista prestur. Þangað komum við bráð-
lega. Þú hefir nægan tíma til að hugsa um
þetta.”
Alt í einu fór Anastasía Lockhart að hlægja.
Hún hló óstjórnlega, eins og henni væri ekki
sjálfrátt.
“Er þetta svo hlægilegt, Miss Lockhart?”
“Já!” svaraði hún. “Worth-vígið — þetta
var einmitt það, sem Jim réði mér til að gera.
En fyrst sagði hann Austen. Og — þá var það
annar maður!”
“Það var Del Williams! Sagðir þú hon-
“Eg sagði honum ekki neitt! Hann hefir
aldrei spurt mig neins. Þetta þarft þú ekki né
eg að ræða frekar, nú eða síðar. Þetta er nægi-
legt.”
“Nú, eg gat ekki að þessu gert — eg elsk-
aði þig þegar eg sá þig í fyrsta sinni, og fylgdist
með ykkur vegna þess að eg gat ekki annað. Og
þú þarfnast manns eins og mín — og —”. Rödd-
in kafnaði niðri í honum vegna rothöggsins, sem
hin takmarkalausa hégómadýrð hans hafði hlot-
ið. Og hver var hún svo sem, foreldralaus stúlk-
an, að þykjast of góð handa ærlegum manni,
Texas-búa eins og hann var?
Skyndilega rétti hann út granna, sólbrenda
hendina. Fegurð hennar yfirþyrmdi hann al-
veg. Stúlkan hörlaði undan og lagði hendina
á þunnvangann, þar sem hann hafði stolist til
að kyssa hana í myrkrinu.
“Nei, nei, þú mátt þetta ekki! Nei, víst
þarfnast eg verndarmanns, já, það þarf eg á-
reiðanlega! En eg get ekki---
“Eg get vel beðið. Eg hafði hugsað mér að
bíða þangað til gripirnir væru seldir. En er
þetta upphlaup varð, hugsaði eg, að bezt væri að
bíða ekki.”
“Bíddu”, var alt sem hún gat sagt.
Æst og óhamingjusöm, laut hún sínu fagra
höfði. Hann var nógu mikill maður til að fara.
Er hann var farinn, skildist henni, að hann
hefði verið nógu mikill maður til að koma.
Og síðar, er hún hafði í raunum sínum litið
á ástæður sínar, skildist 'henni, að forlögin hefðu
varpað henni inn í slíka tilveru, að stúlka í !
hennar sporum átti ekki úr mörgu að velja. Og
hver var hún, að hún biði uppfyllingar hins
gamla draums um hamingju? Hún reyndi að
hugga sig með heimspekilegri íhugun. Mjög
léleg huggun fyrir stúlku.
18. Kapítuli.
Morguninn rann upp. Smalarir tóku nú
með aðstoð hestanna að fá mannlegt vald yfir
nautunum. Hverjum hópnum á fætur öðrum
var smalað saman, og loks gengu þeir úr skugga
um að hjörðin var eigi gersamlega glötuð, og
fleiri naut fundust, en óreyndum manni mundi
hafa til hugar komið.
“Þeir hafa að minsta kosti þúsund gripi
þarna,” sagði Dalhart við matreiðslumanninn.
Hann sveiflaði sér í söðlinum og reið á móti
hjarðmönnunum og Nabours, sem kom á móti
honum og rétti upp hendina.
“Bíddu við, Dalhart,” sagði hann, “við
verðum að telja það, sem fundið er. Hnýttu
hnúta á snöruna þína.”
Þeir færðu sig fjær hvor öðrum. Hjörðin
var svo rekin hægt á milli þeirra, og töldu þeir
svo gripina á þennan frumstæða hátt. Þeir sátu
á hestbaki andspænis hvor öðrum, og við hvert
hundrað, sem þeir töldu, færðu þeir einn hnút
á reipin fram undan þumalfingrinum. Er síð-
asti uxinn gekk framhjá þeim, var mjög lítill
munur á tölunni hjá þeim.
“Ellefu hundruð fjörutíu og sex!” kallaði
Nabours. Dalhart kinkaði kolli.
“Eg er ekki alveg viss. Mér taldist ellefu
hundruð og fimtíu.”
Nabours tautaði: “Þetta er bara slæðingur
og ekkert meira. Farðu nú og hjálpaðu hinum
piltunum, Dalhart. Það er stór hópur hinu
megin, um fimm mílur héðan. Komið þið með
hann hingað.”
Del Williams reið að eldinum og fékk sér
kaffisopa áður en hann snaraði sér óþreyttan
hest og lagði á hann. Áður en hann reið burt,
sneri hann sér til Nabours og sagði:
“Var nokkur af piltunum hér um bil þrjár
mílur í norðurátt héðan?”
“Eg veit ekki. Flestir gripirnir hlupu aust-
ur.”
“Nú, eg sá marga menn ríða upp að hæð-
unum rétt um sólaruppkomuna.”
Nabours tautaði eitthvað um grun sinn.
“Jæja, þetta gæti verið verra,” sagði Wil-
liams. “Eg sá um fimtíu gripi í þurrum árfar-
vegi. Eg veit ekki hvað fleiri kunna að vera hér
á kring; en piltarnir eru að smala mörgum sam-
an við sléttu brúnina, þar sem lækurinn renn-
ur. Við höfum ekki náð saman helmingnum af
hjörðinni, en piltamir koma sjálfsagt með
fleira.”
“Jæja, Sinker!” sagði Nabours við hesta-
sveininn, sem nú kom í ljós og hafði feimnislegt
bros á andlitinu. “Þú ert orðinn reglulega dug-
legur hjarðmaður, í skinnibuxum og öllu, sem
tilheyrir.”
“Del sagði, að eg mætti vera í legghlífunum
sínum”, svaraði drengurinn og roðnaði. “Bux-
urnar mínar voru allar í tætlum og Dalhart
gengur með hálsbindið mitt. En má eg nú ekki
fá leyfi til að skilja við hestana mína og hjálpa
til að leita eftir nautunum? Hestarnir fara ekki
langt.”
“Svo þú vilt verða smali án frekari um-
svifa? Hugsa þú um hestana. En þú getur far-
ið, ef þú lofast til að vera ekki lengur í burtu
’en einn klukkutíma, eins og hún mamma þín
var vön að segja.”
Drengurinn söng fullum rómi er hann reið
í burtu. Hann vonaði, að hún hefði séð híung-
inn, sem var tekinn að spretta á vöngum hans.
“Eg veit hvað eg skal gera,” sagði hann við
sjálfan sig. “Hér eftir skal eg liggja hennar
megin þegar við áum á nóttunum. Þá verð eg
nær henni en nokkur annar og get gætt hennar.
★
Ryk og hávaði, vottur þess að fleiri naut-
gripir væru að bætast í hópinn. Þeir Dalhart
og Nabours urðu að telja tvisvar ennþá.
“Jæja, við erum búnir að safna saman
meira en tuttugu og fimm hundruð gripum, og
fleiri koma, bíddu þangað til Sinker og San-
chez koma með sinn hóp. Finnum við yfir
þrjátíu og fimm hundruð, höfum við nógu stór-
an rekstur. Hvað gerir til um fáeina gripi? Við
' getum leitað á öllu þessu svæði á morgun. —
Nautin voru alt of full til að hlaupa langt, en
þau dreifðust í allar áttir.”
Er Nabours hafði hvílst og drukkið kaffið,
fór honum að létta fyrir brjóstinu.
“Bráðum fer eg að tjaldi Miss Taisíu, til að
segja henni, að við séum ekki gjaldþrota enn.”
“En segðu mér nokkuð, Dalhart,” sagði
hann og leit rannsakandi á hinn fagra búnað
mannsins, er bar svo mjög af klæðum hinna,
“ert þú á leiðinni í kirkju? Og segðu mér eitt,
hefir þú löðrað bjarndýrafloti í skeggið á þér?”
Dalhart lét sér hvergi bregða og strauk sitt
gróskumikla skegg. “Láttu þér hægt,” svaraði
hann, “hvers virði er maðurinn án skeggsins?
Kvenfólkið getur ekki staðist skeggið. Eg hefi
látið það vaxa síðan eg var tvítugur, og ætíð
hefi eg reynt, að þegar eg sveiflaði skegginu
yfir stúlku andlit var hún mín.”
“Þú átt þó aldrei kærustu, eða hvað?”
svaraði Jim Nabours. “Jæja, mundu eftir að
það eru margar, sem þú hefir ekki þurkað í
framan með skegginu og verða sjálfsagt fleiri.
í gripageymslu eru traustir fætur betri en sítt
skegg. Líttu bara á drenginn, hann Sinker.
Hann verður góður hjarðmaður.”
Þessi spádómur Nabours varð staðfestur
þennan dag. Allan daginn óx hjörðin, og seint
um kvöldið kom síðasti hópur hinna langhymdu
nauta, og á eftir þeim var hinn framsækni
Cinquo, var hann ásamt hinum trúverðuga San-
chez, er hafði gætt stórrar hjarðar, og beðið
eftir hjálp, að koma henni heim.
“Þú gerir skinnlbuxunum hinn mesta
sóma,” sagði formaðurinn.
Nú voru allir komnir heim að áningastaðn-
um. Eldurinn glóði í hlóðunum og hjarðmenn-
imir átu þrjár máltíðir í einu — baunir, brauð
og síróp. Ánægðir ræddu þeir um æfintýri
dagsins. Engan þeirra vantaði, og ekki nema
einn tíunda af hjörðinni. Fanst þeim nú að
óhappinu hefði verið afstýrt. Jafnvel Nabours
tók nú að ræða við þá. En hinir tveir, sem
síðast komu sögðu mestu tíðindin.
“Sanchez fann hann,” sagði Sinker hvað
eftir annað í frásögn sinni. “Þegar eg sá hann,
var hann dauður, steindauður. Hann var ekki
einn okkar manna. Hann varð fyrir nautahópn-
um, er hann æddi yfir árfarveginn.”
“Er þetta satt, Sanchez? Hver var þetta?”
spurði Nabours gamla Mexikanann.
“Es verdad. Quien es? Yo no sais.” (Það
er satt. Hver er hann. Eg get ekkert um það
sagt.”), svaraði Sandhez og ypti öxlum.
Hann var gildvaxinn með rautt andlit, og
líktist alls ekki hjarðmanni,” svaraði Cinquo.
“Nei, en eg skal ábyrgjast að ihann líktist
raunverulegum nautaþjóf,” tautaði Nabours.
“Eg skal ábyrgjast, að þeir vom fast hjá hjörð-
inni okkar í nótt sem leið. Jæja, búið er að sjá
fyrir tveimur þeirra. Látið bölvaðan þjófinn
liggja þar. sem hann er kominn. Eg vildi bara
að þetta væri annaðhvort Sim Rudabough eða
McMasters.” *
Með því að mennirnir voru duglegir
reyndist skaðinn minni en áhorfðist næsta
morgun. Nabours áleit að þeir gætu lagt af
stað næsta dag, en nokkrir skyldu verða eftir
og safna því, sem kynni að finnast. Ekki vant-
aði meira en tvö eða þrjú hundmð, kanske
færra. En samt var það skaði. Auk þess sagði
Del Williams, að margt hefði fundist, sem ekki
bar leiðarmerkið.
“Þú átt við að merkið sjáist ekki á þeim
ennþá,” sagði formaðurinn. “Við erum að vinna
fyrir munaðarleysingja. Kýr em aldrei nema
kýr, og menn hér um slóðir sakna ekki einnar
belju.”
“Eg náði þeim eða nokkrum þeirra,” svar-
aði Cinquo. “Eða við Sanchez gerðum það. Við
fundum Alamo, stóra, brúna uxann, og stór
hjörð af villunautum fylgdi honum.”
“Góðan fomstu uxa hefi eg,” sagði Na-
bours og sötraði kaffið. “Þú ert fæddur til að
verða nautasmali, Cinquo.”
Möglunarlaust tókust hinir þreyttu menn
á hendur náttgæsluna, til að tryggja sér að
hjörðin dreifðist ekki á ný. Enginn svaf þessa
nótt. Matreiðslumaðurinn hélt við eldinum, og
við og við komu mennirnir heim og fengu sér
hressingu.
I tjaldbúðum Taisíu var Mtið um svefn.
Aníta gamla dottaði við eldinn, en Milly var í
vígamóð.
“Eg hefi skot í byssunni minni, sem skal
fara í svarta fíflið hann Jim, Miss Taisía,” sagði
hún, “en ofan á því skoti er annað, handa hvaða
manni, sem læðist hér um í myrkrinu. Komi
hann aftur skal eg skjóta hann í tætlur — það
er áreiðanlegt.”
19. Kapítuli.
Engin fleiri merki fundust eftir hina leyndar
dómsfullu ræningja, er sér til raunar og skaða
höfðu brotist inn í hjörð iSólbakka fólksins. Þeir
hurfu út í veður og vind og skildu eftir gmn
og tortryggni. Enginn heiður var hinum látnu
sýndur, er vom látnir liggja þar, sem þeir vom
komnir. Hjarðmennirnir vom svo gramir þeim,
að þeim datt ekki í hug að j arða þá. Er síðustu
gripunum var smalað, virtist lítið vanta á hjörð-
ina, og hélt nú reksturinn áfram dag eftir dag,
eins og tröllaukin margfætla, yfir hina grænu
sléttu. Naut, hestar, riddarar og kermr. Alt
gerði skyldu sína á leiðinni, rétt eins og hver
léki sitt hlutverk í sjónleik.
Ennþá áttu þeir tvö hundmð miílur að
Rauðánni, en hún féll á norðurtakmörkum
Texas. Tíu mílur, tólf og stundum fimtán var
farið á dag í norður átt, og aldrei þurftu menn-
imir að reka á eftir hjörðinni. Þeir áttu nú
ekki langt til lands Indíánanna; og hvenær, sem
var, máttu þeir eiga vísa von á ránstilraunum
hvítra óaldarseggja, semþeir óttuðust meira en
Indíánana. Er þeir nálguðust Rauðána án þess
að vera ræntir, tók þeim að létta fyrir brjósti.
Ef þeir hefðu vitað hvað þeirra beið á hinum
ókunnu slóðum norður frá, mundi þeim ekki
hafa verið svona rótt í skapi.
★
Ekki var það falleg sjón að sjá herbúðir
Rudaboughs og tuttugu félaga hans. Þær stóðu
á hæð sunnan verðu við landamærafljótið, og
höfðu sest þar að eftir að hafa flýtt sér fram
fyrir Sólbakka hjörðina. Um tíma höfðu þeir
vitað til, eða giskað á hvar hjörðin var, en ekk-
ert höfðu þeir grætt á að flýta sér svona að
fljótinu.
Nú var hjarðarinnar von, en samt sást hún
ekki, ekki húð né hár af henni. Mönnunum í
verbúðunum leiddist og leið illa. Þeir höfðu
farið svo fljótt af stað, að þeir höfðu lítið meira
með sér, en það, sem þeir reiddu fyrir aftan sig.
“Hvernig átti eg að vita hvar þeir mundu
fara yfir fljótið?” sagði Sim Rudabough sem
svar við spurningu, er hann var spurður. “Þeir
ættu að fara ihérna yfir það. Þetta er gamla
brennivínsstöðin, beint norður af Worth og
Bolivar. Hér var Chisholm vanur að fara yfir á
leiðinni að Canada fljótinu. Þessvegna kom eg
hingað.”
“Jæja, þeir fóru nú ekki yffr það hérna. Er
þeir komu til Bolivar síðast liðna viku, hafa
þeir víst fylgt Elm ánni í áttina til spanska víg-
isins lengra vestur. Þeir hljóta að vera góðir
hjarðmenn, að minsta kosti hafa þeir gengið úr
greipum okkar.”
“Það hafa þeir alls ekki gert, Hanson,”
svaraði leiðtogi þorparanna reiðulega. “lEnginn
gengur úr greipum Sim Rudaboughs.”
“Hvað sem því Mður hljóta þeir að vera
komnir norður fyrir Rauðána nú.”
“Ekki skaltu ætla það! Rauðáin er næstum
bakkafull. Engin hjörð veður ihana nú. En séu
þeir komnir yfir fljótið hugsa eg að við þekkj-
um Indíána betur en þeir. Fari þeir of langt
vestur rekast þeir á Comanchana. Þeir eru
ekki búnir að bíta úr nálinni með þetta ferða-
lag ennþá. Ekki það, að mig langi lengur í hor-
grindumar þeirra,” bætti hann við. “Við gæt-
um grætt meira á að níða til baka til Palo Pinto
og fara svo upp eftir Brazos. En það eru ekki
allar hjarðir, sem hafa með sér hundrað mílur
af landseðlum í kistu. Strax og fréttin berst, að
hjörðin hafi verið seld í Abilene, stígur landið
í verði og það fljótt.”
“Og’auk þess,” bætti annar við hlægjandi.
“Og auk þess, já. Eg hefi aldrei hatað neinn
mann eins innilega og Burleson Lockhart. Eg
skal ofsækja hann út fyrir gröf og dauða. Land-
seðlar þeir, sem eg tók frá honum nú, eða fjöl-
skyldu hans, eru mér fimm sinnum meira virði
| nú eftir hann er dauður. Og dóttir hans--”