Heimskringla - 18.02.1948, Page 4

4. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 18. FEBRÚAR 1948
líetntskcingla
(StofnuD 1888)
K’emui út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24 185
VerO blaðsins er $3.00 '&rgangurinn, borgist fyrirfram.
Ailar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viOskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrlft til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringía" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 18. FEBRÚAR 1948
Þjóðræknisþingið hefst 23. febrúar
Það er talsvert um það talað á þessum síðustu og verstu tím-
um, að þjóðrækninni sé að hraka hjá íslendingum vestra. Því er
nú miður, að þess má ýms dæmi finna. En til þessa er vanalega
mest fundið eftir stríð, þó lindarlegt kunni að þykja. Islendingar
urðu þessa skýlaust varir eftir fyrra heimsstríðið. Og það var ekki
sízt vegna þess, að þeir hófust handa um stofnun allsherjarfélags
sín á milli, til að reisa rönd við þessu. Stofnun Þjóðræknisfélags-
ins átti til þessa rætur að rekja. Að stríð séu þjóðræknisstarfi
þrándur í götu, verður skiljanlegt af því, að þá kemst national-
ismi hér í algleyming og að borgaramir séu heilir og óskiftir til
vamar þessu landi, er þá það málið, sem efst er á blaði í öllum
skilningir Það em mörg félagsstörf, sem þá eru lögð á hilluna í
svip og þjóðræknisstörf þjóðanbrotanna hér, sem eiga þar heima
og eru hér alveg eins frjáls og jafnrétthá og þau, verða þá einnig
út-undan.
» \
Þetta er reynslan. En eins og þjóðræknisstarfsemi íslend-
inga færðist í aukana eftir fyrra stríðið, eins ætti hún nú, að síð-
asta stríði loknu, að taka til óspiltra mála. Það væri mjög heil-
brigður vottur þeirra tilfinninga er í brjóstum' allra eldri íslend-
inga býr til ættjarðarinnar, að þess sjáist nú mikil, glögg og á-
kveðin merki á ársþinginu sem hefst í byrjun næstu viku (23.
febrúar).
Þinginu stjómar í þetta sinn séra Philip M. Pétursson, prestur
Sambandssafnaðar í Winnipeg og vara-forseti stjómarnefndar
Þjóðræknisfélagsins. Forseti þess er, eins og kunnugt er, séra
Valdiihar J. Eylands, en hann er nú heima á ættjörðinni og vinnur
þar að því, að efla og styrkja vináttuna og bræðra-þelið milli
frændanna eystra og vestra, við hvert tækifæri sem til þess gefst,
eins og hver góður þjóðræknismaður á að gera. Séra Philip er
maður hér fæddur og það ætti að vera öllum sem einum sérstök
ánægja, að forusta þessa starfs er í höndum manns, sem tilheyrir ma sambandið við ættjörðina
lítið á sig til eflingar þjóðrækn-
ismálum. Það er tími kominn
til þess, að þeir fari nú að sýna
það í verki, að það sé ekki að
þeirra vilja eða geði, að íslenzkt
þjóðræknisstarf leggist hér nið-
ur. Verkefnin eru óteljandi orð-
in, sem hrúgað er á þjóðræknis-
nefndina, og mörg þeirra eru
þessháttar, að þeim verður ekki
í verk komið, nema íslenzkur al-
menningur standi þeim með ráð-
um og dáð að baki. Heimskringla
hefir um nokkur ár t. d. bent á,
að íslenzku kenslu bama þurfi
hér að skipuleggja í margfalt
öflugri stíl, en ennþá hefir verið
reynt. Það er ekki með því verið
að gera lítið úr neinu þjóðrækn-
isstarfi sem hér hefir verið unn-
ið bæði með lit á þessu og í öðr-
um efnum. Kenslustarf þetta
þarf að reka hér sem volduga
stofnun bæði í bæjum og sveit-
um og helzt undir stjóm manna
heiman af íslandi, eins eða
tveggja^ Það mundi meiri mátt-
ur og vakning fylgja þvá, er
nauðsynleg er til að vekja eftir-
tekt æskunnar á arfinum ís-
lenzka, en á annan hátt væri
hægt. Með lifandi sögu lands og
þjóðar túlkaðri í myndum og á
máli beztu kennara í þjóðlegum
fræðum og sögnum, gæti þetta
bæði orðið til að vekja aðdáun
æskunnar á íslenzkum erfðum
og orðið til að sannfæra hina
eldri um að íslenzk tunga og
þjóðrækni ætti hér lengri aldur,
en alment er álitið. En !il þessa
þurfa þeir að fóma meiru en þeir
hafa gert. Og það væri ekki ó-
hugsanlegt, að þeir gerðu það,
ef trú væri hægt að vekja hjá
þeim á fyrirtæki sem þessu.
Þjóðræknisstarf Islendinga
fellur eða stendur, með þvi,
hvaða rækt við leggjum við við
hald tungunnar. Það er hún,
sem er mergur málsins. Heima-
land íslenzkunnar verður auð-
vitað ávalt ísland. Þessvegna
RITFREGNIR
ekki slitna. En það gerir það
brátt, ef tungan hverfur hér.
Þetta mál er hér tekið sem
dæmi af verkefnum Þjóðrækn-
isfélagsins og þörfinni á að við
séum allir eitt, jafnframt sem sá
er þetta ritar, skoðar það veiga-
j mestu hugsjónina, sem Þjóð-
ræknisfélagið á til að berjast
fyrir.
þeirri kynslóð Islendinga sem hér er fædd. Það er verkefni hinna
yngri, að öllu eðlilegu að taka við af hinum eldri. Þegar sá gangur
sögunnar truflast, fer ver. Vemd og líf þess málefnis sem við
unnum heitast eða framtíð þess veltur og á því.
Þegar á íþetta er litið, er í raun og veru alt of snemt fyrir okk-
ur, að vera að gera þeirri hugmynd skóna, að þjóðræknismál okkar
séu á hverfandi hveli og starfinu í sambandi við þau sé lokið. Eins
lengi og fyrsta og jafnvel önnur kynslóð gerir sér far um að hefja
fána þjóðrækninnar hér að hún, er það karlægra hugsunarháttur
að vera að æðrast og telja sér trú um að í öll skjól sé fokið með
þjóðræknisstarfið vestra.
En svo er eitt mál einnig, sem
Sýnum því nú á þessu þingi, að við séum enn hinir sömu þjóð- ekki verður séð> að næstkom-
ræknismenn og við höfum verið, með því fyrst og fremst að sækja ! andi þing komist hjá, að ræða
vel þingið og leggja þar alt til málanna, er við ætlum að verði til um Það er 75 ára afmæii vest-
eflingar og styrktar í starfinu. Það eru alt of margir, sem hjá öllu ur_fihtninga Islendinga. Við
sneiða, sem aðhafst er í þessa átt, en sem einskis mundu fremur £kyjdum nú ætla, að heima þjóð
sakna en þess, að starfið legðist niður, eða öll íslenzk félagssam- j ;nni væri það mái ekki neitt
bönd slitnuðu. kært umhugsunarefni, að maður
Það getur að vísu að því komið, eins og margir halda fram, ^kki tali um fagnaðarefni. En þó
bæði í ræðu og riti, að alt sem íslenzkt er hverfi hér úr sögunni. j hefir nú það ólíklega skeð, að
Þriðja og fjórða kynslóð okkar, sem íslenzku lærir ekki, sé bezta Þeir voru á undan okkur, að
sönnun þess. Það er vanalega það sem fyrir minni hluta þjóðar- draga athygli að sjötíu og fimm
bfot kemur innan um stærri þjóðir. En að ganga út frá því sem ára landnámi Islendinga hér
óhjákvæmilegu, er þó vanhugsað. Það eru til smáþjóðir, dreifðar j vestra og lögðu ekki ódjarfara
á meðal margra þjóða, sem þjóðemi sitt vemda. Það er fult af en Þa® ^il málanna, að ísland
þeim um Evrópu og Asíu. Og Gyðingana þekkja allir, sem mjög æiii senda einn sinn valda-
ljóst dæmi þessa. Það er því ekki rétt að segja, að við getum ekki mesta mann vestur sem fulltrúa,
haldið máli og þjóðerni okkar hér við. Tungan er vanalega talin eins °S forsætisráðherra eða
aðalsmerki þjóðemisins. Að segja að íslenzk böm hér gætu ekki jafnvel forseta landsins. Það
haldið við eða lært mál áa sinna, er auðvitað fjarstæða. Það er eins Se*a orðið skiftar skoðanir um,
auðvelt og að drekka úr kaffibolla, ef við emm svo duglegir, bvenær landnám hér byrjar,
áhrifamiklir og góðir skipuleggjarar, að koma þeim til að þykja hvort það skuli talið frá 1870, er
vænt um erfðimar. Ef við emm ekki neitt af þessu og hugsum Washington-eyju landnám Eyr-
sem svo, að það sé eðlilegast að láta alt fljóta sofandi að feigðarósi, sfbakka félaganna hófst, eða
þá er það auðvitað ekki hægt. En við megum ekki halda, eins og ÞeSar Sigtr. Jónasson kom vest-
við nú gemm yfirleitt, að við getum þvegið hendur okkar af því, ur 1872, eða þá við fyrsta stóra
hvernig um viðhald íslenzku hér fer. Við bemm þar meiri ábyrgð,! hópinn er kom til Austur-Can-
en við gerum okkur nokkra grein fyrir. Við teljum okkur trú um,
að al-mögulegustu hlutir séu óframkvæmanlegir. Það sem aðrir
hafa gert, ætti að vera kleift íslendingum. Ef það sanuast ekki á
okkur, er þar viljaleysi einu um að kenna, sem hegna mun sín
grimmilega síðar meir, en ekki ósigranlegum erfiðleikum.
En jafnvel þó það verði með þögninni samþykt, að alt sem
íslenzkt er hljóti hér að deyja út, ber hitt að athuga, að það má
ekki gerast meðan nokkrir em til, sem æskuminningar og alt sem.
er kærast, er bundið við Island. Þegar sú tilfinning er stirðnuð
eða horfin með öllu, sem vel getur komið fyrir með tíð og tíma, ef
ekki er að henni hlúð, eða á hana litið sem lagsta á íeigðar-beð, þá
gerir dauði þess sem íslenzkt er okkur sjálfum ekki annað til, en
það, að það lifir í sögunni, að við höfum ekki haft rænu eða vit til
þess, að sjá henni borgið hjá afkomendum okkar og það verði
munað eins vel, ef ekki betur, en frægðarverkin er aldir líða.
★ ★ ★
Að fáeinum mönnum undanskildum, eða þeim sem nefndar-
störf Þjóðræknisfélagsins hafa með höndum, hafa íslendingar lagt
ada 1873. Síðan em nú 75 ár.
Maðurinn sem dómbærastur
væri um þetta, er Þorsteinn Þ.
Þorsteinsson, er söguritun Vest-
ur-lslendinga hefir haft með
höndum. Það væri mjög óvið-
eigandi, að leggja ekkert til
þessa máls, eftir að því hefir eins.
vingjamlega verið reift heima
og raun er á.
Á þessu komandi þingi flytja
þeir séra Eiríkur Brynjólfsson
frá Útskálum fyrirlestur og Ámi
Helgason frá Chicago sýnir
myndir frá Islandi. Annars eru
skemtiskrár samkomanna, sem
haldnar verða í sambandi við
þingið birtar í þessu blaði.
Eftir próf., Richard Beck
Norræn jól, ársrit Norræna
félagsins á íslandi fyrir síðast-
liðið ár, er nýkomið í hendur
greinarhöfundar, og stendur
þessi 7. árangur þess eigi að
baki fyrri árgöngum um falleg-
an ytri frágang og samsvarandi
innih^ld. Ritstjórar eru þeir
Guðlaugur Rósinkranz yfir-
kennari, ritari Norræna félags-
ins, og Vilhjálmur S. Vilhjálms-
son blaðamaður.
Fylgir Guðlaugur yfirkennari
ritinu úr hlaði með markvissum
inngangsorðum, er hefjast á
þessum ummælum: “Mikill og
vaxandi áhugi er hvarvetna
ríkjandi á Norðurlöndum fyrir
norrænni samvinnu. Það varð
mér greinilega ljóst á s'íðastliðnu
sumri, er eg heimsótti Norður-
löndin öll og ræddi við fjöl-
marga menn í öllum löndum.”
Mcga þau ummæli vera fagnað-
arboðskapur öllum þeim, sém
hugstæð eru gagnkvæm menn-
ingarleg samskifti milli Norður-
landa.
Meginmál ritsins hefst síðan
með gagnorðu og hlýyrtu ávarpi
eftir Stefán Jóh. Stefánsson, for-
sætisráðherra Islands og for-
manns Norræna félagsins, er
fellst í hinum hugþekku ljóðlín-
um:
“Vér réttum mund um hafið
hátt,
og heilsum gömlum vin.”
ítarlegasta og veigamesta
greinin í ritinu að þessu sinni er
“Myndhöggvarinn Gustav Vige-
land” eftir Helga Hjörvar skrif-
stofustjóra, en þar er glögglega
lýst ævi- og listamannsferli þess
stórbrotna og frjóa norska snill-
ings og mikilúðlegum höggmynd
um hans, og fylgja góðar mynd-
ir af eigi allfáum þeirra.
Skemmtileg er lýsingin a
sveitajólum í Svíþjóð eftir Jör
an Forslund, í þýðingu Jóns
Bjarnarssonar, og vel samin og
athyglisverð ferðaminning séra
Jakobs Jónssonar “Presshjónin
í Ullensvang”; þar er lýst norsk
um merkisklerki og jafn merkri
konu hans, en síra Ola Sande,
sem hér greinir frá, var einn
þeirra norskra stéttarbræðra
‘hans, sem þéttast stóð fyrir, þeg-
ar kvislingarnir reyndu að ná
yfirráðum yfir norsku kirkjunni.
Vilhjálmur S. Vilhjálmsson rit-
ar stuttorða en fróðlega grein
um íslenzka byggingarlist, og
er hún prýdd myndum af Há-
skólanum, íSj ómannaskólanum,
Akureyrarkirkju, 'væntanlegri
Hallgrímskirkju og Þjóðleikhús
inu, en allar eru þær byggingar
svipmiklar og um margt sér-
stæðar.
Guðlaugur Rósinkranz segir
frá heimsókn sinni hjá systur
félögunum á Norðurlöndum í
skilmerkilegri og læsilegri grein
og lýsir einnig í ítarlegri skýr-
slu starfi Norræa íélagsins á ár-
inu, sem verið hefir all marg-
þætt, þrátt fyrir ýmsa örðug-
leika, svo sem gj aldeyrisvand-
ræði. Inn í skýrsluna er fléttað-
ur hinn prýðilegi myndabálkur
“Annáll ársins 1947”, og ber þar
hátt Snorrahátíðina í Reykholti
20. júlí síðastliðinn.
Friðrik Á. Brekkan rithöfund-
ur á góða smásögu í ritinu, —
“Stutti fóturinn”, einnig er þar
bráðskemtileg smásaga eftir
Albert Engstrom, “Gamall skip-
stjóri segir frá”.
Af kvæðunum kveður mest að
hinu orðhaga og skörulega —
“Ljóðaávarpi” Davíðs Stefáns-!
sonar frá Fagraskógi, er hann
flutti að Reykholti við afhjúp-
un ISnorrastyttunnar, og prent-
að hefir verið í báðum vestur-
íslenzku vikublöðunum. Snjallt
og hreimmikið er einnig kvæði
frú Mörtu Gladved^Prahl, “Paa
Ásólfsstaðir” (Að Ásólfsstöðum),
sem prentað er hér á frummál-
inu (norskunni). 1 ritinu eru
einnig ættjarðarkvæði frá Norð-
urlöndunum öllum, að Færeyj-
um meðtöldum, ásamt myndum
af merkum sögustöðum.
Forsíðuteikning Eggerts Guð-
mundssonar listmálara er með
hreinum íslenzkum blæ, er hæf-1
ir vel ihinu fagra og táknræna;
heiti ritsins, dregur hugann að
norrænum jólum, eins og þau
lifa og ljóma í minningu þeirra
sem slík jól áttu á æskuárum
sínúm. Yfir þeim hvelfist heið-
ur himinn og stjömubjartur.
II.
Meðal kærkomnustu gjafa,
sem þeim, er þetta ritar, bárust
heiman af íslandi um nýliðin jól,
var merkileg og veigamikil rit-
gerð, “Frúin í Þverárdal”, eftir
Sigurð Guðmundsson fyrrv.,
skólameistara, fagurlega sér-
prentuð úr hausthefti tímarits-
ins “Jörð”, en undir ritstjórn
síra Björns O. Björnssonar flyt-
ur hún jafnan fjölþætt og eft-
irtektarvert lesmál. Munu þó
lesendur hennar almennt vprða
sammála um það, að fyrnefnd
ritgerð sé með því allra ágæt-|
asta, sem ritið hefir borið á borð
fyrir þá.
Ekki þarf að skýra gömlum
Húnvetningum frá því hver
“Frúin í Þverárdal” hafi verið,
en þeim lesendum til glöggvun-
ar, sem ófróðari eru, skal tilfærð
eftirfarandi málsgrein úr ritgerð
Sigurðar:
“Frúin í Þverárdal, fremsta
bæ í Laxárdal fremri, í Húna-
vatnssýslu, var frú Hildur
Bjarnadóttir, “borin Thoraren-
sen”, ekkja Bjarna Magnússon-
ar, sýslumanns á Geitaskarði
enda tókst honum ósjaldan vel
í tækifærisræðum sínum. Lýsir
Sigurður þessum “sí-gjósandi
Geysi gleðinnar” áreiðanlega
rétt og vel í grein sinni, og þau
systkin bæði í frásögnum Sínum
af honum, enda rita þau þar af
námum kunnugleika og drengi-
legri samúð.
Ritgerðina prýða ágætar
myndir af þeim frú Hildi og
Brynjólfi, teikning af Þverárdal
eftir Örlyg Sigurðsson listmál-
ara, og prýðisgóð höfundarmynd
af Sigurði skólameistara.
í SKUGGSJÁNNI
(Geitisskarði) í Langadal, og
dóttir Bjarna Thorarensens, —
amtmanns og skálds”.
Komin var húsfreyja þessi því
af kjarnmiklum stofni og lítt að
undra þó að hún væri ágætis- og
merkilskona, og getur greinar-
höfundur þess vafalaust rétt til,
“að mörgum þyki fróðlegt að
kynnast dóttur hins mikla
skálds, lesa Trásagnir af fram-
komu hennar, háttum og venj-
um, hversu hún varði frelsi sínu
og næði, er henni hlotnaðist í
rökkri eða á aftni lífs síns.”
Og ritgerð þessi hin prýði-
lega er með öllum sérkenn-
um ritháttar Sigurðar Guð-
mundssonar; stíllinn fjölskrúð-
ugur og myndauðugur, frum-
legur og magni þrunginn. Glögg
og hugþekk að’sama skapi er
lýsing hans á æviferli hinnar
mkilhæfu húsfreyju, en hitt ber
þó af, með hve mikilli nærfærni
og Sálarlegu innsæi skaphöfn
hennar er túlkuð og horf hennar
við liífinu, hæfileiki hennar til að
vinna gull sálarfriðar og lífsham-
ingju úr grjóti hrversdagslegs
og fábreytts umhverfis, og get-
ur dæmi hennar verið oss nú-
tímamönnum á margan hátt til
íyrirmyndar og áminningar.
Sérstaklega heillandi mun og
lesendum þykja sá kiafli ritgerð-
arinnar, sem fjallar um æsku-
ástir þjóðskáldsins Matthíasar
Jochumssonar, en þau feldu
hugi saman á æskuárum sínum'
í Flatey á Breiðafirði, skáldið
og hin glæsilega Hildur Bjarna-
dóttir, þó að hún væri öðrum og;
mætum manni gefin. En kvæðij
skáldsins Ibera því órækan vott.l
að lengi lifði í þessum glæðum
æskuásta hans, eins og höfund-l
ur leiðir einnig næg önnur rök!
að í grein sinni.
Greininni fylgir einnig góður
viðbætir um Brynjólf lí Þverár-!
dal, son frú Hildar Bjarnadótt-^
ur, eftir húsfrú Elisabetu Guð-
mundsdóttur, að Gili í Svartár-
dal, systur Sigurðar skólameist-
■ara. Yið lestur þeirrar greinar-
goðu lýsingar á Brynjólfi, sem
var bæði um margt sérkennileg-
ur og óvenjulega gáfaður maður,
rifjuðust upp fyrir mér kynnin
við hann á Akureyri veturinn
1919—20, og er mér það enn
í fersku minni hver “hrókur
fagnaðar” hann var á manna-
mótum og frábærlega mælskur,
Abraham Lineoln sagði: Eins
illa og mér væri við að vera
þræll, væri mér ennþá ver við,
að vera einvaldur.
★
Kaþólskur prestur hélt nýlega
fram í ræðu í Wninipeg, að lút-
ersk kirkja og kaþólsk ættu að
sameinast.
' ★
Bæjarráðsmaður í Winnipeg,
leggur til að stjómarþjónum sé
leyft í vinnutíma sínum að horfa
á Bonspeil leiki, án þess að af
kaupi sé dregið. Oss hefir lengi
grunað, að gamla venjan, að
greiða kaup fyrir vinnu, sé að
úreldast.
*
Sósíalisti einn í Saskatchew-
an, segist hafa eytt $40,000 í bú-
jörð handa syni sínum að setjast
á úti í sveit. Það virðist ekki
orðinn neinn heljarmunur á
sósíalisma og kapitalisma.
★
Quðbec-stjórnin er nýbúin að
taka upp flagg fyrir fylkið og
segir það dýrmætast við það, að
það sé alveg sérstaklega cana-
diskt. “Alveg sérstaklejga” er
rétt.
★
Á aðeins einni samkomu af
þremur, sem í samibandi við
þjóðræknisþingið verða haldn-
ar, er auglýst, að ræða verði
flutt. Tímarnir breytast og
mennirnir með.
*
Moliere, . hinn heimsfrægi
frakkneski leikrita-höfundur,
var eitt sinn spurður, hvemig
á því mundi standa, að konungar
í sumum löndum væru taldir
færir um að stjórna ríki fjórtán
ára gamlir, en fengju ekki að
kvænast fyr en þeir yrðu 18 ára.
“Eg geri ráð fyrir að það sé
vegna þess, að það er miklu örð-
ugra að stjórna kvenmanni en
konungsríki”, sVaraði Moliere.
SAMKOMA ÞJÓÐRÆKN-
ISFÉLAGSINS
Loka samkoma þjóðræknis-
þingsins fer fram síðasta kvöld
þingsins, miðvikudagskvöldið
25. febrúar, kl. 8, á Fyrstu Sam-
bandskirkjunni á Banning St. —
Nefndinni hefir enn einu sinni
tekist að útbúa hina ágætustu
skemtiskrá með útvöldu fólki
til að skemta, eins og t. d. Mrs.
Elmu Gíslason, sem hefir svo
lengi og vel stundað sönglist hér
í bæ og er vel kunn orðin öllum
islendingum fyrir ágæta söng-
hæfileika; systumar tvær, Dor-
othy og Ethelwyn Vernon, dæt-
ur Mrs. Rósu Vernon (Neé Her-
manson) sem hafa hvor um sig,
þó ungar séu, unnið verðlaun
fyrir söng. Dorothy, sem er tíu
ára, hefir þrisvar í röð unnið
gullmedalíu 1 Kiwanis samkepni
í Toronto (Musical Festival),
stærstu samkepninni sem fram
fer í Ontario, árlega, auk silfur
medalíu, og Ethelwyn, sem er
ekki nema átta ára hefir einnig
unnið verðlaun í söngsam-
kepni. Allan Beck, sonur Mr. og
Mrs. J. Th. Beck, hefir unnið
“scholarship” í fíólín spili hér
við háskóla Manitoba-fylkis auk
annara viðurkenninga. Séra Ei-
rík Brynólfsson frá Útskálum,
eru allir hér farnir að þekkja fyr
ir þægilegheit og hina beztu
framkomu auk þess að vera
skemtilegur og hrífandi ræðu-