Heimskringla - 18.02.1948, Blaðsíða 6
6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPBG, 18. FEBRÚAR 1948
NÝJAR
LEIÐIR
Skepnurnar urðu alveg ruglaðar. Aragrúi
langra homa nerist saman. Sum nautin reyndu
að klifra upp á bak hinna, og alt varð í þéttri
bendu, baulandi og óð af hræðslu hrakti þau
undan straumnum niður ána. Ekki varð ráðið
við neitt.
í>að var eigi mikið hægt að gera, enda þótt
menn væru hugrakkir. En alt sem hægt var að
reyna, reyndu hinir tveir hjarðmenn, sem hópn-
um fylgdu, og voru nú umkringdir af óttatrylt-
um nautaflokknum. Eigi reyndu þeir að forða
sér út úr þvögunni, heldur fóru lengra inn í
hana til að reyna að dreifa gripunum, svo að
þeir gætu náð fótfestu lengra neðar með fljót-
inu. Við og við sáust hestar þeirra er þeir klifr-
uðu upp á herðakamba hinna syndandi nauta,
en mennirnir létu svipurnar ganga, æptu og
börðu, en nautin vildu ekki synda móti sólinni.
5»eir sem næst stóðu heyrðu hávaðann, veinin
í skepnunum og buslið. Þetta var vonlaust.
Þótt hver einasti maður, sem þarna var hefði
lagt fram alla sína krafta, þá hefði það verið
gagnslaust. Taisía stóð eins og í draumi og
horfði á þessa sorgar sjón.
“Látið þá fara, drengir! Komið aftur! Við
getum ekki bjargað þeim héðan af!” kallaði Na-
bours til manna sinna hinu megin við rifið.
Þeir stóðu og störðu á hinn fljótandi hóp
fyrir neðan rifið, þar sem áin beygði aftur í
austur. Nú sáust ekki lengur höfuð mannanna
meðal nautahópsins.
“Það voru þeir Dan og Willy,’ ’sagði Na-
bours og í augum hans stóðu tárin, en það hafði
enginn maður áður séð. “Þetta var alt mér að
kenna. Lítið bara á sólina.
1 rökkrinu reið hann ásamt sex sinna rösk-
ustu manna að rifinu. Taisía kom á móti honum
og grét hástöfum. Gamli formaðurinn mátti
ekki mæla svo var honum þungt fyrir brjósti.
22. Kapítuli.
“Við getum ekki gert neitt meira á kvöld,”
sagði íormaðurinn er hann kom að eldinum.
“Náðu í eirthvern nautgripinn ef þú getur og
slátraðu honum,” sagði hann við Cinquo, er alla
þessa stund ihafði staðið við hlið húsmóður sinn-
ar. Hann var fölur mjög og hæglátur.
Hálfnaktir, rennlblautir og skjálfandi sátu
hjarðmennirnir við eldinn. Skothvellur í kjarr-
inu gaf þeim fyrirheit um kvöldverð. Vetrung-
ur einn, sem aldrei gat fylgst með hjörðinni
hafði fallið inni í kjarrinu, en mennirnir voru
svo uppgefnir, að iþeir hefðu eigi matreitt hann,
og Cinquo og Taisía tóku það að sér.
Þetta var köld nótt, sem þau áttu þama á
áarbakkanum, og myrkrið jók á ótta hinnar ein-
mana stúlku. Skyndilega huldi hún andlitið í
höndum sér og hallaði sér upp að hinni votu
öxl ráðsmannsins. *
“Jim! Jim! Hjálpaðu mér, eg er svo
hrædd!” sagði hún grátandi.
“Það er eg líka Taisía,” svaraði Nabours
hreinskilnislega. “Guð veri mér líknsamur!”
Sólbakka mennirnir sváfu illa þessa nótt,
og fast hjá eldsglæðunum. Brekán Cinquos var
hálfþurt og lánaði hann Taisíu það, og ibjó um
hana fjær mönnunum.
1 morgun þokunni var drengurinn fyrstur
allra á fætur og fann sér hest. Hann reið með
fljótinu í áttina þangað, sem 'hann hafði heyrt
bjöllu’gráu hryssunnar klingja. Klukkustund
leið þangað til hann kom með hestana, en þá
höfðu hinir kveikt upp eldinn.
lEitthvað lá á huga drengsins. Hann gekk
til formannsins, sem stóð þar afsíðis, þungur í
skapi og raunalegur á svip.
“Mr. Jim,” sagði hann, “eg hitti mann
þarna niður frá og hann reið hesti með önguls-
merkinu.”
Formaðurinn sneri sér að honum.
“Ertu viss um þetta?”
“Eg get lesið mark.”
“Sagði hann nokkuð við þig?”
“Hann var fremur fáorður. Hann var hár
maður, með lítið efrivararskegg og gráan hatt á
höfði. Hann bað mig að segja þér ekki hver
hann væri — og það hefi eg ekki gert. Hann
sagðist hafa fundið staðinn, sem druknuðu naut-
in flutu á land. Á meðal þeirra eru tveir dauðir
menn — þeir Bill og Dan. Hann sagðist hafa
dregið þá á land og.breitt yfir andlit þeirra.
Hann sagðist hafa vitað af betri stað til að fara
yfir fljótið, og óskaði að við hefðum vitað um
hann. Svo reið hann niður með fljótinu.”
“Það var gott að hann gerði það!” sagði
formaðurinn. Við höfum haft nóg af þessum
þjófalýð.”
“Étið þið nú piltar,” sagði hann, við hina
hálfklæddu hjarðmenn, er sátu í kringum eld-
inn. “Við höfum verk fyrir höndum.”
Hann gat ekkert um þær fréttir, sem dreng-
urinn hafði fært honum, en gekk á undan þeim.
Með hnífum sínum og spýtum, grófu þeir tvær
grafir 'í sandinn; stóðu þögulir stundarkom og
berhöfðaðir. Nokkrir þeirra rótuðu sandi ofan í
grafirnar og svo riðu þeir iburtu.
1 tjaldstaðnum við fljótið voru þau tvö ein,
Cinquo og Taisía. Dren-gurinn var að steikja
kjötflögur við eldinn, en ekki handa sjálfum
sér. Taisía ibjó sig eins og bezt hún gat, og kom
svo að eldinum.
“Hvar eru allir piltamir?” spurði hún.
“Þeir eru að jarða þá Don og Bill,” svaraði
pilturinn.
“Tárin komu aftur fram í augu stúlkunnar.
“Þeir komu í land næstum eina mílu neðar
en við erum, sagði mér maður nokkur. Hann
kom upp með ánni er eg leitaði hestanna. Það
var ungur maður með dökt efrivaraskegg. Hann
sagði mér hvar drengirnri hefðu komið í land.”
“Veist þú hver hann var?”
“Hesturinn hans var með öngulsmerkinu,
Miss Taisía. Þú og eg vitum vel hver hann v-ar.”
Taisía Lockhart sneri sér undan án þess að
svara.
“Jæja,” sagði Nabours án þess að mæla
neitt við húsmóður sína, eða neinn annan,
“við verðum að koma hestunum yfir. Rektu þá
út ií Sinker. Rektu fyrst gráu hryssuna.”
“Eg þarf ekki að reka hana út ‘í, hún eltir
mig,” svaraði drengurinn. “Eg læt engan leiða
'hestahópinn minn. Þeir þekkja mig, Súzí gaml-a
eltir mig víst. Ef þið getið sundriðið get eg það
sjálfsagt líka, auk þess er áin hálfu feti lægri
nú en á gærkveldi.”
“Það gerir heilmikinn mun þama úti, eða
hvað?” tautaði Nabours. “Það ert ekki þú, sem
stjórnar þessari hjörð.”
“Nei, en eg sé um hestana,” svaraði dreng-
urinn hraustlega. Augu hans voru full af tárum.
“Jæja, jæja, hafðu þig þá af stað!” For-
maðurinn leit rólega á hann og augu hans voru
einnig tár-vot. “Það er ekki nema einn vegur til
að verða góður hj-arðmaður. Ef hann lifir þá
lifir hann.” Engu að síður reið hann og beztu
menn hans tveir með hestunum, rétt á eftir
hinum hugrakka dreng er hann lagði í fljótið
og gráa hryssan á eftir honum og allir hinir
hestarnir. Þeir fóru sömu leið og hjörðin hafði
farið daginn áður. Hestamir syntu hraustlega
og ömggir og náðu brátt sandrifinu, sem nú
var grynnra á.
“Haltu áfram með þá Sinker; þér er óhætt
ihéðan af; við verðum nú að sækja Miss Taisíu.
Komið þið, Cal og Del. Þetta er síðasta ferðin.
Flýtið ykkar! Hún verður hrædd að vera pkma
ein. Texas maðurinn hafði meiri trú á hesti en
nokkru öðru fartæki. Hann leit svo á, að hest-
bak væri tryggari staður en vagn á illa gerðum
staurafleka. Þessvegna hafði hann ákveðið, að
Taisía Lockhart skyldi bíða þangað til síðast.
Hann sagði þeim nú hvaða ráð hann hafði i
hug-a.
“Miss Taisía”, sagði hann, er þeir komu
upp lí fjöruna. “Þú hefir séð okkur fara yfir
hvað eftir annað. Eg ætla nú að flytja þig yfir
eins og alt hitt. Eg fer á undan en sitt hvoru
megin við þig verða þeir Del og Cal og halda í
sitt reipið hvor, er bundið verður við söðulnn
til að styðja þig, ef eitthvað skyldi koma fyrir.
Engin skepna er á leiðinni og mundu það að
taka ekki í taumana. Reyndu ekki að stýra
hestinum. Horfðu ekki niður í vatnið, ef þú
gerir það, finst þér að þú sért að hrekja undan
straumnum. Horfðu bara beint framundan þér
á hattinn minn, og þá er þér alveg óhætt. Við.
skulum ekki láta neitt ilt henda þig.”
Stúlkan var föl, en hún -hafði stolt ættar
sinnar. Hún steig á ibak steinlþegjandi og keyrði
hinn fnæsandi Blancocito út í kolmórautt fljót-
ið, er Nabours gaf henni merkið. Henni fanst
hún ögra sjálfum dauðanum, og fól sál sína
guði á vald.
Skyndilega fann hún að hesturinn -synti.
Henni sýndist Nabours, sem var á undan henni,
sitja á vatnsfletinum, og var brúnin á hnakk
hans sjáanleg yfir tagl hestsins, er flaut á vatn-
inu. Hún leit til ibeggja handa, og sá tvo menn
sitja á sama hátt á vatninu og hreyfast áfram á
þennan undarlega hátt. Henni fanst þetta eins
og undarlegur draumur.
Þau héldu áfram steinþegjandi, og sáu nú
sandrifið nálgast. Fimtíu álnir, þrjátíu álnir —
þau voru næstum komin yfir. Þá breyttu guð-
irnir á glettur við þau. Óhappið stafaði mest af
þeirri heimsku að lengja band við syndandi
hest. Stór eik, sem hafði rifnað upp með rótum
lengst vestur frá, kom veltandi og dýfði hinum
kræklóttu greinum sínum. Mennimir sáu þetta
greinilega og tóku þessari hættu með rólegu
hugrekki, -og ihöfðu snörur sínar reiðubúnar.
Ekkert er eins örðugt að dæma um fyrir-
fram og straumkastið lí stríðu fljóti. Nakin
rótarangi af trénu, festist í rifinu og þá byltist
hinn þungi ibolur þess í áttina til Dalharts. Na-
bours var nú kominn upp á rifið og sneri baki að
þeim. Hann horfði forvitnislega á mann, sem
kom á móti þeim frá hinni ströndinni.
Hinn rólegi Dalhart lyfti ólinni sem hann
hélt á og hristi hana til að losa h-ana við trjálbol-
inn. En einhverra orsaka vegna lyftist bolur-
inn er rótin kendi grunns á rifinu, ólin festist á
-bolnum og afleiðing þess varð sú, að hestur
Taisíu drógst alveg að trénu og sveipaðist undir
bolinn. Hljóð heyrðist og há hróp. Hestur
stúlkunnar reyndi að setja framfæturnar upp á
stofninn, en hún sjálf var komin í fljótið, annað
hvort hafði hún fallið af hestinum eða hafði
rent sér af Ibaki með vilja; og alt ibarst nú óð-
fluga að rifinu: hestar, reiðmenn og tréð. Að-
eins fimtíu fet skildu þá frá því. Nabours hafði
óljósa tilfinningu, að hestur kæmi á bak við sig
gegn um hið grunna vatn, og væri fast hjá sér;
en hann þorði ekki að líta við, og varð hann því
ekkert hissa er riddari birtist við hlið hans, eins
snögglega og -hann hefði hrapað niður úr skýj-
unum.
Hestur Nabours kendi grunns á rifinu, og
þaðan varpaði hann snörunni, en árangurslaust.
Hin þrjú, sem voru í ánni gátu nú ekki treyst
neinu nema sínum eigin kröftum, ekki höfðu
þau heldur 'neitt ákveðið ráð til björgunar sér;
ekkert þeirra vissi 'hvað hafði komið fyrir, eða
hvað mundi koma fyrir sig, en stúlkan fann að
Del Williams greip hana. Hann synti -við hlið
hest síns. Hann dró hana upp í greinar trésins
og yfir þær. Band Dalharts var nú laust og
hestur Taisíu var það einnig, og komust nú allir
hestarnir upp á rifið. Þau þrjú, sem voru nú í
vatninu voru í enn meiri hættu en áður.
Öll þögðu þau, ekkert þeirra kallaði á
hjálp, né -bað um neitt. Kyrð dauðans ríkti yfir
öllu. Nabours hélt niðri i sér andanum á meðan
hann dró að sér snöruna og varpaði henni á ný.
Snaran náði langt en Del Williams gat
samt ekki gripið hana. Hún var of stutt og
■ greip straumurinn hana, sem þama var mjög
sterkur, en Dalhart gat gripið snöruna og sneri
Nabours hesti sínum. Fanst honum alt llíf sitt
hafa til einskis verið lifað, er hann fékk aðeins
bjargað einum þeirra þriggja.
Nú þekti hann riddarann, sem kom eftir
rifinu. Hann hafði strax séð, að hann var ekki
einn manna hans. Þetta var MoMasters. Skam-
byssu beltið var vafið um söðulihornið og frakk-
inn bundinn við hnakkinn, en snaran laus. Hann
reið hart meðfram rifinu, en áður en hestur
hans greip til sunds, hafði hann varpað snömnni
þannig, að lykkjan á enda hennar féll yfir höfuð
stúlkunnar -og mannsins í ánni, sem auðsæilega
hefðu aldrei getað ibjargast af sjálfsdáðum. —
Hann ætlaði að draga þau að landi með afli
hestsins, ef hann hefði eigi mist fótfestu. Hann
var sá eini af þeim, sem ennþá hafði krafta til
þess, og hesturinn hans gat synt. Með ofsafeng-
inni aflra-un náði hinn ágæti hestur fótfestu, og
kafaði upp bakkann. Snaran hafði nú herpst
saman, en Del Williams hafði náð með hendinni
í hringinn á enda hennar en með hinni hendinni
hélt hann í stúlkuna. Ekki vissi hann hvort augu
hennar voru lokuð eða ekki, vonaði bara að sér
hefði tekist að halda andliti hennar yfir vatnið.
Nú gekk alt fljótt og liðlega og var það
mjög ólbrotið. Aðal atriðið var búið. McMasters
lét hestinn draga þau -í land. Hann sá Del Wil-
liams skríða eftir sandinum og draga stúlkuna
með sér. Hann sá hana standa eina og leita
fyrir sér með höndunum, eins og hún væri
trufluð, en svo sá hann að hún gekk þannig í
áttina til Jim Nabours, -sem sat á hesti sínum á
hinu mjóa rifi.
Stúlkan, seimvarla gat staðið, vafði hand-
leggjunum um söðulhomið á hesti formannsins.
Del Williams greip -um hendi henoar og Jim
lagði hendina á handlegg hennar til að styðja
hana. Augu hennar, sem höfðu verið lokuð af
hræðslu, opnuðust og litu í augu Williams,
mannsins, sem hún vissi að hafði elskað sig alla
hennar æfi.
“Þú hefir víst frelsað líf mitt,” sagði hún
með veikri röddu.
Hún nefndi ekkert nafn. Hann, sem hafði
bjargað þeim var fimtíu fet frá þeim. En Dal-
hart heyrði orðin.
Þögnin var rofin. Hestar stöppuðu og
skvömpuðu, fnæstu og frísuðu; nú heyrðust
hróp og ákærur.
“Komd-u hingað!” hrópaði Nabours á eftir
hávaxna riddaranum, sem sat einn sér, hringaði
upp snöruna sína og spenti á sig skambyssu
beltið, og batt spotta um blautan frakkann sinn
til að týna honum ekki. McMasters veifaði
hendinni.
“En komdu hingað, maður!” sagði formað-
urinn bjóðandi, án þess að ljóst væri hvað hann
vildi. Hin glaðlega rödd iMcMasters var skýr
og róleg er hann svaraði:
“Við sjáustum í Abilene!” hrópaði hann
og keyrði hestinn sporum og reið út á fljótið.
Þeir horfðu á hann er straumurinn bar
hann niður ána og yfir hana, því að hann fylgdi
sömu stefnu og Nabours hafði gert, er hann fór
aftur yfir fljótið í fyrsta skiftið. Enginn þeirra
vissi, að McMasters hafði frá leyndum stað
horft á þetta fífldjarfa fyrirtæki þeirra, að fara
yfir fljótið í vorleysingunni. Hann hafði sjálfur
farið yfir neðar og á betri stað, og hafði svo
verði á verði'nálægt þar, sem þeir komu í land
— og hann hafði hugsað margt.
Fáið nóg af eggjum og þér
græðið peninga!
Hótt verð try9t fyrir hausteqq
Kaupið gnótt hænuunga, sem eru af góðu varpkyni
VISSAST ER AÐ PANTA
PIONEER
"BRED FOR PRODUCTION"
C H I C K S
4-star super Quality
Canada Approved R.O.P. Sired
100 50 25 100 50 25
14.25 7.60 4.05 W. Leg. 15.75 8.35 4.40
29.00 15.00 7.75 W. L. Pull. 32.00 16.50 8.75
15.25 8.10 4.30 B. Rocks 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 B. R. Pull. 30.00 15.50 8.00
15.25 8.10 4,30 N. Hamp. 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 N. H. Pull. 30.00 15.50 8.00
8.00 4.50 2.50 Hvy. Ckls.
17.50 9.25 4.85 Lt. Sussex
31.00 16.00 8.25 Lt. S. PuLl.
Fullets 96% acc. 100% live arrival guaranteed
Smáborqun tryqqir yður aíqreiðslu
hœnuunga, ef þér œskið
PIONEER
HATCHERY
416H CORYDON AVE. — WINNIPEG
“Hann kemst sjálfsagt af,” sagði Nabours
og á ibrjósti hans bærðust margskonar tilfinn-
ingar, er hann sá manninn sundríða fljótið.
“Jæja!”
Hann gaf enga skýringu. Enginn sagði
neitt. Þeir hafa ef til vill skammast sín hálft í
hverju, fundu að heiður þeirra var horfinn, og
að iífið hefði farið sömu leið, ef þeim hefði ekki
borist þessi óvænta hjálp, frá manni, sem kom,
og reið síðan í burtu er hann hafði veitt þeim
hjálpina.
“Hjálpaðu henni á ibak, Del. Þú getur
setið á hestbaki, ,barn?” Taisía hneigði sig til
samlþykkis og steig á bak hesti sínum, þegar
henni var færður hann. Svo hún átt þá ekki að
deyja í þetta skiftið? Henni fanst sú hugsun ó-
skiljanleg, og hresti hana ekkert. Hún hafði
ekki sagt neitt og aldrei hrópað á hjálp, né beðið
neitt fyrir sér — þetta var ekki af hugrekki,
heldur af undirgefni við forlögin. Og nú höfðu
þau valið verkfærið til að draga hana úr greip-
um dauðans og gefa henni líf. Hún fann hvorki
til sorgar né gleði við þá hugsun.
Nabours reið við hlið hennar, hélt hendinni
um höfuðleðrið á Blancocito. Hann var álútur
og hörkulegur á svip. Hann varpaði öndinni svo
þunglega að það var fremur stuna en andvarp,
því að hann hugsaði til þess, að undir sinni leið-
sögn, höfðu tveir menn látið líf sitt, og hinn
þriðji næstum þvá farið sömu leiðina. Hefði
það orðið, hvað þá? Honum fanst að heimsendir
væri kominn. Og þessi sorgmædda stúlka, sem
reið við hlið hans, hin hlutlausa þungamiðja
þessa fyrirtækis, eins og konan er ætáð í öllum
aldahvörfum sögunnar — hún átti heldur ekk-
ert á vændum. Endir heim-s þeirra lá á suð-ur
bökkum Rauðárinnar. Og nú hafði þessi óskilj-
anlegi maður náð hingað og horfið frá þeim á
ný-
Hinir tveir fylgdarmenn þeirra drógu sig í
hlé er þau komu upp úr ánni. Del Williams
hafði riðið þögull. Nú fór Dalhart að skamma
hann.
“Þetta er nóg! Þetta var alt þín sök,” sagði
Williams er hinn hafði látið dælúna ganga. “Þú
lézt snöruna þína flækjast í trénu. Það var
mesta mildi að þú drektir henni ekki. Ef þú
segir að þetta sé að minsta leyti mlín sök, þá
ertu lygari, og veist það vel. Við mundum bæði
hafa druknað, hefði hann -ekki komið.” Hann
bandaði með höfðinu ií áttina til fljótsins.
Hvorugur þeirra var vopnaður og báðir
voru næstum naktir. Þeir sneru saman hest-
unum og þorfðust illúðlega í augu.
“Veröldin er ekki nógu stór fyrir okkur
báða,” sagði Dalhart hægt.
“Nei, það er ár-eiðanlegt,” svaraði hinn ró-
lega. “Það sem þú segir samþykki eg. Við höf-
um lallir heitið Jim því, að gera enga tilraun fyr
en hjörðin er komin til markaðar. Ert þú ásátt-
ur með það?”
“Já, þangað til á Abilene!”
“Þangað til í Abilene!”
23. Kapítuli.
Rudabough var í verbúðum sínum, þrjátíu
mílur neðar -við hið gamla vað á Rauðánni, er
var á slóð þeirri, er nefndist Arbuckle slóð, eða
Brennivínsslóðin. Dögum saman höfðu þeir
ibeðið eftir fréttum sunnan að. Mr. Jameson,
eftirlitsmaður, færði þeim fréttir, en af per-
sóhulegum ástæðum vildi hann ekki segja frá
óförum -sínum, og glata þannig virðingu sinni;
þessvegna voru fréttir þær, sem hann færði
næsta ógreinilegar. Hann sagði, að hesturinn
hefði fleygt sér af sér, og að hann hefði lent inn
í kaktus-kjarrið. Ennfrem-ur sagði hann Sól-
bakka hjörðin væri nú þegar komin yfir Rauð-
ána og á leiðinni norður. En sannleikurinn var
sá, að hann gat sér til um þetta. Rudabough
var óánægður.
“Þú hefðir átt iað heimta af þeim tuttugu
og fimm sent fyrir hvert höfuð,” sagði hann.
“Þeir eru nú komnir út úr okkar umdæmi,”
svaraði Jameson.