Heimskringla - 25.02.1948, Blaðsíða 6

6. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINtNIPEG, 25. FEBRÚAR 1948
NÝJAR
LEIÐIR
“í>eir komast aldrei út fyrir mitt um-
dæmi!” svaraði leiðtoginn grimdarlega. Eg skal
elta þessa hjörð þangað til Víti stokkfrýs. Mitt
umdæmi er þar, sem engin lög ríkja. Eg vildi
bara óska, að eg visssi hvar þessi náungi, hanr.
McMasters er,” sagði hann. “Eg er bara að bíða
eftir honum.”
McMasters kom í verbúðimar í rökkrinu
þetta kvöld. Rudabough tók á móti honum eins
blíðlega og hann gat, en barmaði sér óspart yfir
hversu koma hans hefði dregist.
“Enginn ykkar Texasbúa virðist þekkja
það hvers virði tíminn er, tók hann til máls.
“Þið sjáið ekkert fram á við. Þessi hjörð, sem
brýtur slóðina fyirr fimm miljónum nautgripa
frá Texas, eyðileggur allar okkar fyrirætlanir,
nái hún járnbrautinni. Komist hjörðin þangað
verða nautgripir lí Texas tíu dala virði í haust,
næsta ár tuttugu — og 'hingað til hefir nautið
kostað mig bara tuttugu og fimm sent! Þegar
verðið hækkar upp í tuttugu dali, hækkar land-
ið einnig. Nú, ekkert spekingshöfuð þarf til að
reikna það út, að eg get ekki látið slíkt við-
gangast nú sem stendur. McMasters, þessi hjörð
má aldrei komast út úr Indiíánalandinu. Við
höfum bara þetta sumar til að koma ráðum
okkar í gegn. Eg læt það ekki viðgangast, að
rauðhærð stelpa og kúasmalar hennar, hindri
mig. Komist þau norður í sumar, opna þau
markað fyrir alla nautgripi í Texas! Komist þau
það ekki, verður Sim Rudabough sá ríkasti
maður, sem nokkru sinni hefir stigið fæti á
Texas-jörð. Og hvað heldur þú að fólkið í Texas
vilji gera fyrir mann, sem hefir aukið gripa-
verðið og verð á landi tvisvar, þrisvar og fjórum
sinnum? Þega svo er komið getur Sim Ruda-
bough litast um fyrir utan landamæri Texas?
Hvað?”
“Þú Virðist vera stórráður,” svaraði Mc-
Masters rólega. “Hvemig get eg hálpað þér
með þetta?”
“Á allra handa hátt. Þú getur njósnað fyrir
okku^. Það er ekki auðvelt fyrir mig að hafa
auga á þér. Þú ert út um alt, en hálpir þú mér
til að koma Sólbakka-hjörðinni fyrir kattamef,
verður það þér til hagsældar alla þína æfi.”
“Auðvitað hefi eg verið gætinn. Héðan er
langt að brún Llano öræfanna, og fáir bændur
em þar ennþá. En landið þar, sem eg hefi auga
á, er þakið fóðurgrasi og eins smágert og gólf-
teppi og nieð öðru grasi, sem er alveg eins gott.
Það verða hagar framtíðarinnar jafnskjótt og
Indíánarnir hafa verið reknir þaðan. Þar kýs
eg okkur land. Eg ætla að ná í landseðla fyrir
miljón/ekra.”
“Og íhugaðu á hverju alt þetta byggist!”
bætti hann við. “Látum þau í friði, og þau finna
kanske Abilene, eg gæti svo sem vel trúað þvií.
Eg ætla ekki að eiga slíkt á hættu — þessvegna
vil eg fá hjálp þína. Eg vil að þú skulir fara
norður og finna hjörðina.”
“Við förum yfir ána á morgun.”
Hann stóð á fætur, æddi um og bölvaði og
var mi kominn í þann ham, að hann mátti heita
vitskertur, enda var hann sjaldan ófullur.
McMasters sneri sér til hans og sagði:
“Þú ert all hefnigjarn, ertu það ekki?”
“Enginn hefir nokkm sinni risið svo gegn
mér, að hann hafi ekki fengið fyrir ferðina,”
svaraði stigamaðurinn, sem vegna hroka síns
fanst hann ætíð vera ömggur.
“Ekki einu sinni Burleson Lockhart?”
“Ekki einu sinni Burleson Lockhart,” svar-
aði Rudabough hranalega. “Hann fékk sína
hegningu.”
Hann þagnaði. Honum fanst ískuldi leggja
um sig allan.
“Jæja, við skulum koma að tjöldunum.
Eg á brennivínssopa, og við skulum fá okkur
bragð.”
24. Kapítuli
Snemma næsta morgun lögðu þeir Ruda-
bough og félagar hans af stað og fóru yfir fljót-
ið. Það var létt verk að fara yfir það á hinu
gamla vaði. Þama var tylft manna blindfullir,
er óhreinkuðu loftið með formælingum sínum
og gortandi guðlasti. McMasters hafði stungið
upp á því, að þeir skyldu halda hópinn og fylgja
hinni gömlu Arbuckle slóð upp með Washita
fljótinu. Leið þeirra var þá eins og færu þeir
eina hliðina í þríhymingi en Sólbakka menn-
irnir færu hina. Þessar leiðir mundu þá auðvit-
að mætast einhverstaðar í norðri og vestri við
Washita fljótið. Hann benti Rudabough á, að
eigi gæti hjá því farið, að þeir rækjust ekki á
hjörðina fyr eða síðar, því að án efa mundu
þeir finna slóð hennar væm þeir á undan þeim,
en gætu beðið þeirra, ef þeir væm á eftir þeim.
Þessi röksemdarleiðsla féll Rudabough vel í j
geð.
Að loknum áfanga hins fyrsta dags, áðu
þeir við valhnota lund einn. I gegnum lundinn
rann lækur. Alt landið þarna var þakið veiði-
dýmm, og tók Rudabough riffilinn sinn og
lagði af stað til að fá í soðið, og lofaðist til að
vera fljótur.McMasters fylgdist á eftir honum
svo að hann sá ekki. Rudabough hafði verið
burtu fjórðung stundar, þegar félagar hans
heyrðu tvö skot, í áttina til lækjarins. Hann
kom aftur skömmu síðai*, en ekki hafði hann
neitt kjöt.
“Jæja, Sim,” sagði einn manna hans, “náðir
þú ií kjötið?”
“Já, það gerði eg,” svaraði hann.
“Komstu með það með þér?”
“Það var ekki þesskonar kjöt.”
Þeir störðu á hann. Andlit hans var af-
myndað. Hann var nú að fá eitt hið brjálsemis-
kenda reiðikast sitt.
“Þið heyrðuð heitstrengingu mína!” æpti
hann. “Þarna suður frá, sagði eg ykkur, að eg
skyldi drepa fyrsta Indíánann, sem eg sæi. Eg
svík ekki loforð mín, og ekki missi eg marksins.
Þarna við lækinn liggja tveir Indíánar. Ef þið
trúið mér ekki, þá farið og sjáið það sjálfir. Eg
sagði ykkur, að eg skyldi kenna þeim að stela
ekki hestunum mínum.”
Einn eða tveir menn læddust út frá ver-
búðunum í áttina til lækjarins. Það vom harðn-
aðir menn og alvanir illvirkjum; en sjónin, sem
þeir séu, setti að þeim hroll.
Tvær Indíána stúlkur, önnur þeirra ung.
lágu hinumegin við lækinn.' Fötin þeirra voru
öðm megin lækjarins. Þær höfðu verið að baða
sig og höfðu hlaupiij upp úr læknum, er þær
heyrðu að einhver kom, en féllu sem bráð þessa
miskunarlausa níðings, sem kórónaði öll þau
þrælmenni, sem flækst höfðu gegnum þenn.an
skuggalega hluta landsins, sem allur flaut í
blóði. Eldri konan var dauð, yngri stúlkan
drógst helsærð til að fela sig í kjarrinu. Hún
heyrði fótatak mannanna og valt um koll.
McMasters, sem fylgst hafði á eftir Ruda-
bough, var ekki nægilega nálægt til að sjá þess-
ar aðfarir hans, én hann sá ibrátt hvað hann
hafði gert. Skelfdur hörfaði hann burtu og lét
mennina um það, að sjá hinar myrtu konur.
Hann tók með sér skó kvennanna, er þær höfðu
skilið eftir á bakkanum.
Hann var léttstígur eins og padrusdýr er
hann gekk inn í tjaldstaðinn. Hann gekk yfir
grasið að Rudabough og snerti létt við öxl hans.
“Stattu upp svívirðilegi hundur!” sagði
hann. “Rístu upp og líttu framan í mannsandlit,
þú hinn mddalegi morðingi og heigull.”
Rudabough fálmaði eftir byssunni áður en
hann skreiddist á fætur, en hugsaði sig samt
um. Báðar hendur unga mannsins vofðu yfir
skamlbyssuskeftunum í beltinu. En hann skaut
ekki. “Maður sem fremur slíkt níðingsverk, er
ekki maður!” Rudabough og allir hans þorpar-
ar heyrðu orðin. “Eg fer ekki fet með morðingja
eins og þú ert. Farðu nú að ráðum mínum —
snautaðu héðan úr þessum landshluta eins fljótt
og þú getur! Ef þessir menn ná í þig, hefna þeir
sín áreiðanlega. Tjöld þeirra geta ekki verið
langt héðan. Þessar konur hafa aldrei gert þér
neitt tjón.”
“Þið heyrðuð allir hvað eg sagði,” rödd
Rudabougs var hás.
“Þú hefir heyrt hvað eg sagði! Eg ætti að
drepa þig núna, en eg fer í iburtu frá þér.”
“Þessir lúsugu þjófar,” sagði Rudabough og
reyndi að safna í sig kjarki og æsa sig upp í
æðiskast. “Heldur þú, að eg ætli mér að láta
þá stela hestunum mínum, og sleppa þeim ó-
hengdum. Nú em tveir færri af þeim. Auk þess
em hér engin lög, og þú gerist heitrofi.”
Augu McMasters kipmðust saman.
“Segðu það ekki einu sinni ennþá,” sagði
hann. “Eg geymi þig Ibara þangað til síðar.
Þetta vom Comanshar, sem þú drapst.”
“Þetta em ekki Comanchar,” staðhæfði
Rudabough. “Þeir flækjast ekki um þessar
slóðir. Þetta em bara Chicawa Indíánar, eða
kanske Maco Indíánar.”
Dan MöMasters hélt upp skónum áður en
hann lét þá í vasa sinn.
“Eg þekki Comancha Indíána þegar eg sé
þá,” sagði hann. “Konumar létu þessa skó eftir
þegar þær fóm í baðið. Það þýðir ekkert fyrir
ykkur að elta mig,” sagði hann er hann gekk
aftur á bak að skóginum þar, sem hesturinn
hans var bundinn.
“Eg segi þér að hið bezta, sem þú getur gert
sé að komast héðan eins fljótt og þér er auðið.”
Ekki einn einasti þorparanna hafði hug-
rekki til að grípa til vopna er hann gekk fram
hjá þeim. Þeir vom kanske farnir að fyrirlíta
leiðtoga sinn. Formælingar Rudaboughs, og
grip hans til vopna kom oft seint. McMasters
var kominn á hestbak og hvarf í skóginn.
Er þeir leituðu eftir slóð hans héldu þeir
fyrst, að hann hefði haldið norður. En eftir að
hafa farið hálfa mílu, urðu þeir þess varir að
hann hafði haldið í suður.
“Ekki veit eg hvað af honum varð,” sagði
einn mannanna, “en eg vildi, að eg vissi það.
Hann getur veirð nógu reiður til að siga lög-
reglunni á okkur aftur. Eg er næstum viss um,
að hann hafði hönd í bagga þegar þeir tóku
okkur hjá Sólbakka. Ef við hefðum náð í alla
landseðlana, sem Rudabough sagði að væra þar,
þá hefðum við kanske ekki þurft að lenda í
þessu.”
“Lögreglan getur ekkert gert fyrir utan
Texas rikið,” svaraði félagi hans.
“Satt er það, en Comancharnir geta það!”
25. Kapítuli.
Það var um miðdegi, þriðja daginn eftir að
þeir höfðu farið norður yfir Rauðána; hlýr vor-
dagur á sléttunni. Allan daginn hafði Jim Na-
bours ekki séð nokkra sál, er hann reið á undan
hjörðinni til að leiða hana um rétta vegu. En
er hann kom upp á háls einn, sá hann riddara,
sem hann vissi að hlaut að vera hvítur maður.
Maðurinn kom út úr skógarnefi emu og reið á
móti honum. Hann stöðvaði hestinn og sat þar í
mikilli eftirvæntingu. Honum fanst að hann
kannast við manninn. Maðurinn sá hann auð-
sæilega og reið beint í áttina til hans. Er hann
kom nær hélt hann upp hægri hendinni sem
friðarmerki.
Nabours reið áfram til að mæta ókunna
manninum. En alt í einu stansaði hann með
hendina á skamibyssunni.
En hinn virtist ekki veita þessari óvinsam-
legu athöfn neina eftirtekt og kom óhræddur
áfram í áttina til Nabours. “Góðan daginn, Jim
Nabours,” sagði hann rólega og lagði báðar
hendurnar á söðulhornið. Formaðurinn gaf
honum ilt auga.
“Þú hefir rofið heit þitt, McMasters, nú
ert þú á hættulegum stað,” sagði hann.
“Eg kem með upplyftar hendur,” sagði
MoMasters. “Eg er ekki í neitt meiri hættu en
þú. En eg ætla að fara með þér heim að áninga-
stað þínum.”
“Eins og. þú veist, viljum við ekkert hafa
saman við þig að sælda.” Og með litlu tilliti til
venju og siða, bætti hani^við: “Þú gerir alt of i
mikið úr því, sem þú gerðir fyrir okkur niður
við Rauðána. Enginn hefir boðið þér.”
“Líttu á hestinn minn,” sagði McMasters
rólega; “hann er merktur öngulsmerkinu, er
ekki svo? Já, eg hefi verið á eftir þessari hjörð
eða við hlið hennar þessar þrjú hundmð og
fimtíu mílur. Þú veist, að þá fékst bréfið mitt, í
og það virðist svo, sem þú hafir farið að ráð- j
um mínum. Þú hefir stjómað þessu vel. En þú i
hefðir getað stjómað því betur, hefði eg verið
með ykkur áður en þið lögðuð yfir fljótið.”
“Við rákum þig frá okkur einu sinni, og
okkur var það alvara. Við höfum ekki haft
neina yfirheyrslu síðan. Eg hefi aldrei boðið
þér til okkar.”
“Já, en nú lítur út fyrir, að þú getir
ekki losnað við mig. Eg ferðast og fer hvert
sem mér sýnist, og Texas-búar geta ekki einu
sinni hindrað mig. Eg kem nú vegna þess að eg
hugsa að þið þurfið hjálpar minnar við, og þurf-
ið hennar mjög mikið.”
Hann sagði nú tíðindin og svipur Nabours
breyttist mjög er hann heyrði þau.
“Guð minn góður!” sagði hann, en varð svo
strax tortrygginn. “En þú varst í för með þess-
um náungum. Þú fórst beint frá okkur til
þeirra, og nú kemu þú hingað aftur.”
“Eg þarf nú ekki lengur að fylgjast með
þeim; því að eg hefi fundið alt, sem eg leitaði
að. Eg veit nú hver drap föður minn og Burle-
son Lockhart. Eg ætla að koma til áningastaðar
þíns og tala við Miss Lackhart.
“Hún sendi þig í burtu einu sinni. Við yfir-
heyrðum þig. Hún vill ekki tala við þig — nei,
ekki einu sinni eftir að þú hefir bjargað lífi
hennar. Hún hefir aldrei nefnt þig síðan á nafn.”
“Ekki það? Eg hefi verið í tjaldstað ykk-
ar einu sinni síðan þið rákuð mig í burtu, og oft-
ar en einu sinni.”
“Ekki svo eg vissi til þess.”
“Ekki það? Jim, hver drap manninn, sem,
avr rétt hjá vagni kvennanna, þarna um nóttina
þegar gripirnir fældust við Colorado fljótið?
“Ekki veit eg hver drap hann. Eg veit bara
að hann er dauður.”
“Jæja, þessi maður var að reyna að stela
kistunni, sem þið hélduð að eg hefði stolið.
Rudabough vill ná kistunni. Hann sendi sinn
djarfasta þjóf eftir henni þá um nóttina. Eg
varð svolítið á undan honum, og það var alt og
sumt. Þú veist hvað fyrir hann kom. Já, þú
getur sagt að eg hafi stolið kistu Miss Lockhart
og látið hana í vagninn minn, en eg stal henni
frá Rudabough, en ekki frá henni. Það sem eg
sagði við yfirheyrsluna var satt. Sitela frá
henni! Hamingjan góða!”
Skyndilega rétti hann fram hendurnar.
“Eg er vígamaður, Jim!” sagði hann með
raunasvip. “Eg get ekki snúið við nú. Sá mað-
ur, sem segir að eg hafi verið vinur Rudabough
er lygari og flón þar ofan í kaupið. Eg segi þér
þetta núna, en eg vil ekki segja öllum vinnu-
mönnum þínum þetta.”
“Þetta er fremur ákveðin staðhæfing,”
sagði Jim Nabours. “Eg hlusta á þetta vegna
þess, að eg er meira en hálf sannfærður um, að
þetta sé satt. En hversvegna sagðir þú ekki
frá þessu öllu við yfirheyrsluna?”
“Yfirheyrsluna! Hver veitti ykkur rétt til
að yfirheyra McMasters frá Gonzales? Eg þoldi
ykkur alt þetta vegna þess að eg hélt, að það
yrði léttara fyrir mig að halda mér burtu frá
ykkur.”
“Ekki skil eg við hvað þú átt með því.”
“Nei, og ekki hugsa eg að eg geti útskýrt
það. Látum oss heldur segja að hennar vegur
og minn geta aldrei legið saman. En nú eruð
þið í Indíána landinu. Það eru þrjú húndmð
Comanchar einhverstaðar fyrir norðan ykkur,
og eru þar í heimsókn hjá Kiowa flokknum.
Það er flokkur “Guluhanda”. Ef þið verðið á
leið þeirra, eftir að þeir hafa fengið þær fréttir,
sem þeir áreiðanlega fá, hugsa eg að þið verðið
fremur en fúsir að hafa aukamann, vígamann, í
ykkar hópi. Eg hélt að þig munduð verða þakk-
látir að fá að heyra um þetta. Svo nú hggur leið
mín ekki langt frá hennar um stund. Hún vill
kanske tala við mig. Enginn ykkar getur aftrað
mér frá að sjá hana. Þið hafið allir verið fá-
fróðir heimskingjar. Þið eigið ekkert af mér
skilið.”
“Eg las í biblíunni minni í sunnudagaskól-
anum,” sagði Nabours eftir langa þögn, “um
Rakel — eða hét hún það ekki — sama nafn og
konan hans Cohens hafði, sem átti búðina í
Gonzales. Jæja, Jakob var góður nautahirðir,
og hann vann í sjö ár sem njæturvörður, til að
fá þessa Rakel, eða kanske hún hafi nú annars
heitið Rebekka, eg veit það ekki. Jæja, þetta
samdist víst vel milli Jakobs og nautaeigandans,
en eitt er víst, að eg hefi lí minni þjónustu alt of
marga Jakoba. Það var ekki ætlun mín að bæta
við tölu þeirra.”
“En hvað sem því líður, þegar mennimir
heyra um “Guluhendi” þá er eg viss um, að
þeim þykir mjög vænt um að hafa með sér
mann, sem getur sent blý í rétta átt, þurfi þess
með. Komdu með mér. Eg mun ekki láta neinn
aðhafast neitt. Við getum svo talað um þetta
síðar.”
★
McMasters skifti sér ekkert um hina menn-
ina á áningarstaðnum. Jafnvel eftir útskýr-
ingu Nabours forðuðust þeir McMasters. Án
þess að spyrja um leyfi, gekk hann að vagni
matreiðslumannsins, náði í rúmfötin sín og pok-
ann sinn, og kaus sér svo stað, afvikinn frá öðr-
um til að sofa á um nóttina. Hann bjó sig eftir
í beztu föngum, og fékk sér allan þann mat, sem
! hann vildi. Hann hafði ekkert étið í tvo daga.
j Alt gerðist þetta án þess, að hann segði neitt við
í mennina, sem eitt sinn höfðu dæmt hann ó-
hæfan til samvera við sig. Og í rökkrinu gekk
hann alveg leyfislaust til tjalds Taisíu Lock-
hart. Þeir sáu hann fara, og hún sá hann koma
þama í rökkrinu, og fékk undarlegan hjartslátt.
Gat hún verið róleg á svip og gert augu sín
alvarleg?
“Þetta er McMasters?” sagði hún kuldalega
án þess að rétta honum hendina. Andlit hans
var raunalegt. “Því kemur þú? Hvemig vog-
arðu þér að koma?” spurði hún.
Hún íbauð honum ekki sæti; fór með hann
eins og einn vinnumanna sinna; eins og hann
væri óvinur hennar, ekki eins og gamlan ættar-
erfða vin eða sambandsmann sinn, ekki eins og
mann, sem nýlega hafði bjargað lífi hennar.
Hún gat næstum ekki afborið þetta. Eitthvað
brast í hjarta hennar. Er hann tók til máls var
hljómur í röddinni, sem hún aldrei hafði heyrt.
“Voga? Hversvegna voga eg mér að koma.
Eg þorði ekki að vera fjarverandi.”
“Þú kemur mér ætíð ií þakklætisskuld við
þig. En eg fæ ekki séð — eg veit ekki—”
“Þú veist að eg elska þig; við þvi get eg
ekki gert. Þér getur ekki v^rið ókunnugt um
það. Eg er maðurinn, sem kysti þig héma um
nóttina í myrkrinu — já, eg gerði það. Þú vissir
það! Ekki mun eg segja þér hversvegna eg var
þar þá Aótt, eða hversvegna eg er hér nú. —
Gleymdu því, sem skeði við fljótið fyrir nokkr-
um dögum síðan — það er lang bezt. Sú kona,
sem eitt sinn hefir efast um mig, hefir ekkert
með mig framar að gera.”N
Hún gat engu svarað.
“Voga? Já, eg vogaþað! Eg voga að segja,
þér, að aldrei verður nein stúlka í þessum
heimi neitt fyrir mig önnur en þú. En eg verð
aldrei eini maðurinn í þessum heimi, sem hlýtur
ást þína.”
Efi, reiði og ótti — hræðilegur ótti um að
hún hefði verið óréttlát og grimmúðug, og enn-
þá hræðilegri ótti, að hann mundi fara leiðar
sinnar fyrir fult og alt — allar þessar tilfinn-
ingar blönduðust saman í huga stúlkunnar, er
hún hlustaði á hann.
“Ekki get eg skilið hversvegna þú komst.
Eg veit heldur ekki hversvegna þú ættir að
gera það. Þú leggur mér ætíð byrði á herðar.”
Rödd hennar skorti alls festu og var hikandi.
Hann svaraði hægt.