Heimskringla - 17.03.1948, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. MARZ 1948
NÝJAR
LEIÐIR
“Góðan daginn”, svaraði Jim Nabours og
gekk fram. “Okkur þykir mjög vænt um að
sjá þig, ofursti. Jæja, við erum ekkert að gera
nú sem stendur. 1 gær rákum við þrjátíu og
sex hundruð gripi á leið til Abilene, það var
áður en við hittum hinn rauða vin þinn þarna.
Við vorum bara að fara hér um á leið okkar.”
“Nú, þessi-gamli þjófur var líka að því. Eg
var á slóð hans. 1 gærkvöldi sá eg nokkrar
nýjar húðir af nautgripum, ásamt vísunda húð-
um, í herbúðum hans. Eg fékk grun og fór að
leita eftir ykkur. Þeir hafa sjálfsagt eyðilagt
hjörðina ykkar. Nú, eg kom með Guluhendi
með mér, svo að hann gæti orðið til einhvers
gagns.”
“Hvaðan komið þið?” bætti hann við. “Vit-
ið þið ekki, að þið gátuð ekkert heimskulegra
gert, en að fara með rekstur gegn um Indíána-
landið?”
“Við vitum það nú, ofursti,” sagði Jim Na-
bours auðmjúkur. “Við komum frá Caldwell
sýslunni í Texas, fimm hundruð mílur í suður
héðan.”
“Þið hafið ekki verzlað neitt við Indíánana
á neinn hátt?”
“Nei, við viljum ekkert með þá hafa að
gera.”
“Hafið þið brennivín með ykkur?”
“Hamingjan góða, nei!” svaraði Nabours
með miklum fjálgleika. “Eg vildi bara að við
hefðum það.”
“Hm”, sagði ofurstinn og leit í eldinn. “Haf-
ið þið nokkuð kaffi eftir?”
“Svolítið, seztu niður,” sagði formaðurinn
blátt áfram.
“Hinn gamli ofursti tók boðinu og hag-
ræddi sér vel með kaffibolla í hendinni. Hami
sá hversu fátæklegur útbúningur hjarðsvein-
anna var. Hann sá hinar stóru kerrur, sem voru
byrgðar. Hann sá líka að tjaldskarir annarar
kerrunnar opnuðust og einhver — hann hélt
fyrst að það væri drengur — fór að klifra niður
eftir vagnstönginni frá hinu háa sæti.
“Hallo, hvað er þetta?” spurði Sandy Gris-
wold skyndilega. “Þetta er ekki drengur! —
Þetta erstúlka!”
“Auðvitað,” svaraði Jim Nabours. “Hún á
hjörðina. Hún fer með okkur alla leið til Abi-
lene.”
Þegar hér var komið nálgaðist Taisía Lock-
hart mennina. Hún var klædd í einu fötin, sem
hún átti, bláa skyrtu og rúðóttar buxur, stígvél
og barðabreiðan hatt. Herforinginn reis á fæt-
ur með hattinn í hendinni. Jim Nabours kynti
þau eins og bezt hann gat. Hermaðurinn starði
á þessa beinvöxnu opinberun. Hann sá hið
þykka hár hennar bundið upp í hnút og æsku-
þokkann, sem prýddi hana. Hún var sannar-
lega fegursta dæmi um kvenlegan yndisleika,
sem hægt var að sjá í nokkru landi. Hún var
, með þessum félagsskap en ekki ein af honum.
Það sem hún sagði fyrst, styrkti þá sannfæringu
hans.
“En hversvegna ertu hér?” spurði hann
forviða. “Þú heyrir ekki hér til. Þetta eru karl-
mannastörf. Vissir þú ekki hættuna, sem þú
lagðir út á?”
“Ekkert okkar vissi neift um hana,” svar-
aði Taisía Lockhart. “Við erum nú rétt að
skilja hana.”
“Gerðu svo vel og seztu hjá mér, ungfrú
mín.” Með hattinn í hendinni bjó hann henni
sæti við hlið sér. “Hver þessara manna sagðir
þú að væri maðurinn þinn?”
Taisía varð blóðrjóð. Formaðurinn svaraði
fyrir hana.
“Hún giftir sig ekki fyr en hún kemur til
Abilene,” sagði Jim svo allir heyrðu. “En það
er bara henni að kenna.”
Griswold hló glaðlega.
“Það veit Juppiter!” sagði hann, “að hræði-
legt er að vera gamall og giftur og haltur —
giftur áður en þú varst eins dags gömul, góða
mín. Ef eg væri það ekki, vinn eg eið að því, að
eg giftist þér, áður en þú værir einum degi eldri.
Hvað gengur að þessum ungu mönnum?”
Hin hvössu, bláu augu hans, undir loðnu
brúnunum, lituðust um meðal mannanna, en
fundu engan, sem hæfði. Augu hans dvöldu um
stund við háan mann, er stóð þar fjarri öðrum.
“Jæja,” sagði hann og starði á stúlkuna,
sem hann hafði unun af að horfa á. Hún var
svo ung og fögur, “segðu mér nú frá þessu öllu
saman, þú heyrir ekki hér til, en auðvitað verð
eg að hjálpa ykkur. Þú þarft ekkert að vera
áhyggjufull út af þessu. Hefði eg ekki komið
mundi Gulahendi hafa náð yfirtökunum. En nú
sem stendur höfum við það. Ásamt mönnum
mínum förum við öll að gamla áningastaðnum
ykkar. Þar smölum við gripunum að, og sjáum
hvað Comancharnir og vísundamir hafa leyft
af hjörðinni. Þetta var heimskulegt af ykkur,
góða mín, en við skulum nú sjá hvað hægt er
að gera.”
“Hvemig getum við borgað þér þetta?”
spurði Taisía og horfði á hann með sínum und-
urfögru augum.
“Þú hefir meira en borgað mér þetta, kæra
stúlka mín,” sagði gamli hermaðurinn. “Sagð-
ist þú ekki heita Lockhart? Hvað hét hann fað-
ir þihn?”
“Hann hét Burleson Lockhart. Hann var
ofursti í níunda sjálfboðadeildinni. Hann kom
frá Alabama. Faðir minn var mótfallinn því,
að suðurríkin segðu sig úr sambandinu, þótt
hann 'berðist með í Texas-liðinu.”
“Eg þekti hann! Liðsveitir okkar börðust í
Tennessee.” Rödd hans lækkaði. “En sögðu ekki
mennimir mér, að þú værir foreldralaus. Kom
ekki faðir þinn heim úr stríðinu?”
Taisía fyltist harmi við þessa spurningu, og
byrgði andlitið í höndum sér.
“Faðir hennar var drepinn af óaldarlýð við
Missouri-landamærin,” svaraði Nabours. “Hann
reyndi að reka hjörð norður.Jankíamir í Austen
hafa rænt þessa stúlku öllu, sem hún átti. Við
ætluðum að reka þessa hjörð til Abilene til að
sjá hvort við gætum ekki rétt við hag hennar.”
Sandy Griswold sat þögull um hríð. Loks
mælti hann við stúlkuna, sem hjá honum sat:
“Jæja, við skulum nú sjá hvað við getum
gert . Þú ættir ekki að véra hérna, en eg væri
lélegur hermaður, ef eg hjálpaði þér ekki nú.”
Fyrir tilhögun forsjónarinnar höfðu hjarð-
mennirnir fengið hugrekki og vöm, sem þá
hafði svo tilfinnanlega skort fáum stundum
áður.
Griswold ofursti beið ekki að hefjast handa.
Á hálfri stund höfðu þau búist til brottferðar,
og lagði nú allur hópurinn af stað þar sem þau
höfðu verið daginn áður. Ofurstinn reið við
hliðina á kerru Taisíu. Hin hvössu augu hins
illúðlega Indíánahöfðingja sáu nú hvað hafði
veið falið í kerrunni. Það var auðsæilega ein-
hverskonar samkomulag á milli riddaraliðsfor-
ingjans og hinna gmnnu barbara, grundvallað
á ótta þeirra við byssur hermannanna.
“Eg ætla að láta allan óþjóðarlýðinn vinna
fyrir okkur,” sagði Griswold og kallaði á túlk-
inn sinn.
Hjarðsveinarnir urðu þess brátt varir að
þeim hafði bætst liðskostur. Tuttugu ungir,
hlægjandi Indíánar — allir vopnlausir — höfðu
gefið sig fram bara vegna gleðinnar, sem
því fylgdi að smala hjörðinni og hestunum. —
Þetta var einkennilegur flokkur. Helmingur-
inn alvarlegur og illúðlegur, hinn æpandi og
hlægjandi, fylgdi slóðunum, sem greinilega sá-
ust á grasi og sverði.
Eins og allir vita em stygðir vísundar hið
versta, sem hægt er að fá innan í nautahjörð.
En hamingjan var samt ekki með öllu fráhverf.
Það sást strax að vísundamir höfðu haldið sig í
kring um lítinn skóg, 0g höfðu hlaupið á móti
vindinum — gagnstætt venjum allra jórtur-
dýra. Tömdu gripirnir höfðu troðið sér inn í
kjarrið og safnast saman á börmum lítilla, skógi-
vaxinna gilja; vindurinn hafði minni þýðingu
fyrir þá. Þannig skildust nautin, sum af þeim,
frá vísundunum. Eftir að hafa riðið þrjár mílur
fóm mennirnir að finna gipi hópum saman inn
á milli ásanna.
“Húrra!” æpti Jim Nabours er hann hafði
riðið í tvo fcíma. “Eg þori að veðja, að þarna er
Alamo gamli! Sé hann þarna em fleiri með
honum!”
Það var satt. Magurt, gult höfuð, krýnt
breiðum hornum, starði á móti þeim yfir kjarr-
ið. Alamo gamli, hinn sjálfkjörni leiðtogi hjarð-
arinnar, hafði komist að þeirri niðurstöðu, að
harm hefði hlaupið nógu langt. Já, hann var
meira að segja reiðubúinn að verja þá skoðun
sína. En þegar mennimir fóru fram hjá með
nautaflokkana lét hann undan.
Ekki var hægt að finna betri reiðmenn, en
Comanchana, og þeir vom líka góðir að finna
nautin. Þessi smölun var ekki nema leikur fyrir
þá. Villimennirnir hjálpuðu formanninum til
að finna hvern hópinn eftir annan og eins hesta.
Nabours sendi alt sem fanst heim að áninga-
staðnum. Mest gaman þótti Indíánunum að því
að safna hestunum. Alt af komu smalarnir með
fleiri naut og hesta, svo að Nabours fór að ger-
ast ánægður. Þeir höfðu leitað á fimtán mílna
svæði.
Þessa nótt og næsta dag var Griswold ásamt
Sólbakka fólkinu eitthvað tvær mílur frá Indí-
ánaherbúðunum. En hermennimir voru á ferð-
inni nótt og dag til að halda rauðskinnunum í
skefjum. Alt var friðsamlegt. Hinir hugrökku
Comanchar héldu veizlu, og hlógu og skemtu
sér eins og börn. Þegar Nabours sagði Griswold,
að hann væri viljugur til að hætta smöluninni,
fundu þeir að hjörðin var þrjú þúsund níutíu og
sex gripir og sextíu góðir reiðhestar.
“Gripina sem eftir em læt eg eftir til að
þeir aukist hér í Indíánalandinu. Comanchamir
munu sjá um hestana eftir að við emm famir.
Eg vil helst komast af stað á morgun. Við höf-
um varla annað en kjöt að éta og megum ekki
eyða meiri tíma.”
“Gott er það,’ ’sagði Griswold. “Við fömm
saman héðan á morgun. Vistavagnarnir nþnir
eru norður héðan og eg get skift við þig á mjöli,
fleski og þurkuðum eplum og fengið í staðinn
kjöt. Eg er Orðinn þreyttur á vísundakjöti. Eg
fylgi ykkur að minsta kosti til Washita fljóts-
ins.”
“Eg hef Guluhendi með mér,” bætti hann
við. “Allir Comanchamir hafa nú nægilegt
kjöt, og munu hafa hægt um sig þangað til eg
kem aftur. Eg hefi sagt þeim, að finni þeir- upp
á nokkrum brekum, skjóti eg Guluhendi fyrir
framan tjöldin þeirra.”
“Sendu þennan mann til tjaldsins míns,”
sagði harpi við Nabours og benti á McMasters,
sem hann hafði veitt eftirtekt. “Mig langar til
að tala við hann, nú þegar eg veit hver hann er.
Ef hann er sýlumaður frá Texas og höfuðsmað-
ur í lögregluliðinu, verðum við að tala dálítið
saman um Comanchana.
Hinir tveir menn sátu saman fyrir framan
eldinn, hjá tjalddyrum Griswolds, þangað tii
langt var liðið á nótt. Er þeir skildu, kvaddi
hermaðurinn unga manninn með þéttu hand-
taki. Enginn nema þeir tveir menn vissu um
hvað þeir höfðu rætt á þessum fundi.
Næsta morgun í dagrenning, sást á ný hið
breiða haf langra horna líða yfir daggvott engið.
29. Kapítuli.
Heldur smærri, en viðstöðulaust, hélt hin
mikla hjörð norður inn í hinn víðáttumikla ó-
kannaða heim. Hinir grænu hagar og litlu skóg-
. arbeltin á víð og dreif, var gósenland hjarð-
mönnunum, þarna var alt í eyði. Hirtir þutu
upp úr hverri lægð og í hverju gili voru hópar
viltra kalkúna. Sléttuhænur voru alstaðar. —
Stórir, háfættir vaðfuglar þöktu loftið og görg-
uðu hátt. Litlir, grænir páfuglar sáust í trjá-
lundunum, og lævirkinn söng sinn hrífandi
söng í skógi og á engi. Alt iðaði af lífi í þessari
ótömdu paradís.
Jurtaríkið var þarna auðugt, auðugra en
stjórnina okkar dreymdi um, er hún veitti rauð-
skinnunum þetta auðuga land í fáfræði sinni, og
sveik það svo síðar eins og alla sína friðar santm-
inga við þá. Ávextirnir voru að koma í ljós á
trjánum, en voru ennþá óþroskaðir; viltar drúí-
ur og plómur uxu alstaðar, og ótúleg kynstur
af viltum vínberjum, sem eigi voru hærra en
fet frá jörðu, virtust drúfurnar ætla að verða
stórar.
1 hinum skógivöxnu dölum var alt þakið
með álmtrjám og ösp, svartri valhnotu, aski og
döðluplommum, sem ennþá voru ekki hálf-
þroskaðar, en sýndu hver uppskeran mundi
verða. Þarna reikuðu um birnir og hirtir. Allar
skepnur höfðu þarna nægilegt fóður. Stundum
'sáust dröfnóttir villikettir, og stundumvþljóp
gaupan eins og skuggi frá einum skógarlundin-
um til hins. Þetta var ríkt land. Hvíti maður-
inn var ennþá ókominn. Þarna fanst ekkert ill-
gresi og engar býflugur. '
Einstaka vísundaflokkar sáust í fjarlægð;
fjöldi villihesta hlupu í hópum yfir slétturnar.
Þetta var hið opna land og hið frjálsa land vest-
ursins. Mennirnir, sem þarna ferðuðust voru
alveg eins fífldjarfir og Columbus, Cabot, eða
Leifur hepni og hásetar Magellans. Á fimtíu ár-
um sendi stjórnin fjóra herleiðangra þangað
þarna til að finna upptök Rauðárfljótsins, sem
var Rubicon hennar. Þessir menn voru ungir í
þessari æskuveröld og ferðuðust um hana syngj-
andi af gleði. »
Griswold ofursti skifti á hnakknum og hinu
ruggandi sæti í kerrunni, en þar skipaði Na-
bours Taisíu að halda sér. 1 óbygðum kynnast
menn fljótt.
“Góða mín,” sagði hermaðurinn dag einn
við stúlkuna, er þau sátu saman í kerrunni.
“Ekki gæti eg óskað mér neins betra en að fá
að aka svona með þér í vagninum þínum. Þú
ert alt annað en óþægileg álitum, og eftir tvo
mánuði verður þú auðug. Abilene er enginn
draumur, þótt bærinn sé ekki nema vísir að því,
sem verða mun. Nú er verið að leggja tvær
járnbrautir vestu yfir sléttumar. Abilene verð-
ur mikill nautgripamarkaður, og þú verður
fyrst til að komast þangað. Rík? Ætlar þú að
ná þér í mann. Þér væri það auðvelt, eins og
þú veist.”
“Eg hugsa að eg kaupi mér einhver föt
fyrst,” svaraði Taisía brosandi. “Það er að
segja, ef nokkur kvenmanns föt fást í Abilene.”
“Aha! Svona er kvenfólkinu farið. Segðu
mér eitt. Hvar er hái, ungi maðurinn. Þú veist
við hvern eg á? Veistu hvar hann er?”
“Eg hugsa að hann sé á eftir hjörðinni í dag.
Hann er í raun og veru ekki vinnumaður héma
— núna.”
“Þú veist ekki mikið, góða mín. Viltu láta
svo hraustan og hugrakkan mann ríða á eftir
hjörðinni?”
“Ó, hvað um það. Allir menn mínir em
svo hraustir og góðir.”
En hann hélt áfram, án þess að hlífa henni.
Aukið framleiðsluna og þá
kemur hagnaðurinn
Hátt verð trygt fyrir haustegg
Kaupið gnátt hænuunga, sem eru af góðu varpkyni
VISSAST ER AÐ PANTA
PIONEER
"BRED FOR PRODUCTION"
C H I C K S
4-star super Quality
Canada Approvéd R.O.P. Sired
100 50 25 100 50 25
14.25 7.60 4.05 W. Leg. 15.75 8.35 4.40
29.00 15.00 7.75 W. L. Pull. 32.00 16.50 8.75
15.25 8.10 4.30 B. Rocks 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 B. R. Pull. 30.00 15.50 8.00
15.25 8.10 4.30 N. Hamp. 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 N. H. Pull. 30.00 15.50 8.00
8.00 4.50 2.50 Hvy. Ckls.
17.50 9.25 4.85 Lt. Sussex
31.00 16.00 8.25 Lt. S. Piull.
Pullets 96% acc. 100% live arrival guaranteed
Smáborgun tryggir yður aígreiðslu
hœnuunga, ef þér œskið
PIONEER
HATCHERY
416H CORYDON AVE. — WINNIPEG
“Já, sennilega veistu, að mennimir þínir,
ríða hestunum hans — að þú sjálf étur brauðið
hans? Vissir þú, að hann gerði þér auðið að
fara þessa ferð — að fyrir hans tilkvæmd verð-
ur þú auðug? Nei, þetta vissir þú ekki, en samt
er það satt.”
“Æ, hvað ertu að segja!” hrópaði Taisía
óttafull. “Ekki vissi eg þetta. Auðvitað vissi eg
þetta ekki! Eg hefði aldrei farið fet! Æ, þetta
er hræðilegt!”
“Já, góða mín. Stundum fara líka stúlk-
urnar hræðilega með piltana. Nú þegar það er
um seinan, væri það alveg eftir stúlku skapi, að
þú færir að elska hann. Þú hefðir átt að treysta
honum frá upphafi vega. Þú getur ekki leikið
með slíkan mann. Hann er eins og ískalt stál.”
“Hann gerði ekki — hann vildi ekki —
heldur þú ekki — hugsar þú. — Ó, hvað get eg
gert? Eg hefi verið ranglát. Já, eg veitþað nú.”
“Jæja, eg mundi nú ekki steypa mér niður
úr þessari kerru þessa stundina,” sagði Gris-
wold ofursti rólega'.
“Nei, eg get ekki haldið áfram á þennan
hátt. Hvað á eg að gera? Rík? Nei, eg er fátæk!
Og eg get ekki leitað til nokkurs manns í öllum
heiminum.”
“Jú, það getur þú, góða mín! Líttu nú á!
Eg, Sandy Griswold,, ætla að bjarga þessari
nauðstöddu ungfrú! En það er ætíð bezt að
finna sannleikann í upphafi vega, og það hefi
eg gert. Þú hefðir aldrei fengið að vita þetta, ef
eg hefði ekki sagt þér frá þessu. Þessi ungi mað-
ur, hefði miklu heldur skorið sig á háls, en segja
þér frá þessu, sem eg hefi nú sagt þér. Hann
vissi ekki, að eg mundi gera það. En mér fanst
það ekki nema rétt.”
‘En eg get ekki haldið áfram á þennan
hátt!”
“Það verður þú nú að gera, góða mín. Þú
getur ekki annað. Þegar maður þessi segir, að
eitthvað sé svona, þá er það svoná hvað hann
snertir. 1 honum búa.öfl, sem búa í brjósti ills
manns. En enginn er svo vondur, að ekki búi í
honum margt gott, Maður eins og hann skiftir
elcki skapi. Hann hugsar eitt skifti fyrir öll og
framkvæmir eitt skifti fyrir öll, og lætur því
vera lokið, og þá er því lokið. Ekki get eg hjálp-
að þér hvað hann snertir. En þú hefir eyðilagt
sameiningu tveggja ágætis manneskja.”
“Fallegar eru nú framtíðarhorfurnar, sem
þú sýnir mér. En hvað þú ert huggunarríkur!”
sagði Taisía gremjulega.
“Það verður örðugt fyrir stúlku eins og þig
að lifa ógift, en það er hræðilegt að telja manni
trú um, að þú ætlir að giftast honum, þegar þú
ætlar það ekki. Verst er það samt þegar mann
langar til að giftast og getur það ekki vegna
þess, að hartn lætur móðgun, sem honum hefir
verið gerð, sitja í fyrirrúmi. Það er heppilegt
að þú ert ekki karlmaður.”
“En það er ennþá óheppilegra að eg skuli
vera kona. Eg held að eg kafni er eg hugsa til
að éta brauðið frá honum!”
“Ónei, ekki gerir þú það. Þetta eru öfgar
eins og á leiksviði. En falli þér ekki mjölið
hans, þá getur þú borðað brauð frá mér. Nei, þú
skalt á engu láta bera, og ekkert segja fyr en
þú kemur til Abilene. Eg kanske hitti þig, eða
sendi þér orð þangað norður. Til þess er herinn;
við vorum til þess settir að hjálpa nauðstöddum
ungfrúm. Að þú ert það, skil eg mjög vel. Þú
verður það samt ekki meðan við höfum mjöl-
poka og nokkurn múlasna til að draga sjúkra-
vagna -— jæja, við sjáum hvað setur.”
1 verbúðunum nóttina áður en þau komu
til Washita fljótsins, hefði Taisía Lockhart átt
að þykjast hólpin. Tvær riddaraliðsherdeildir
og allir menn hennar voru þarna alt umhverfis
kerruna hennar. En hún gat ekki sofið.
Strax eftir að myrkrið datt á, reis McMast-
ers íiljóðlega á fætur og náði sér í ólúinn hest
án þess að spyrja neinn um leyfi, og án þess að
segja neinum frá hvert hann ætlaði. Hann
hvarf inn í myrkrið og reið að vaðinu á fljótinu.