Heimskringla - 07.04.1948, Blaðsíða 4

4.S1ÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. APRIL 1948
IFícimskrinjiia
(StofnuO 1886)
Kemui út á hverjum miðvikudegi.
Ei?endur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsimi 24 185
Vertl blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyrirfram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll Viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
Tlie Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
“Heimskringlcr" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 7. APRIL 1948
Þingað um ritfrélsi
hvor annari og efla þjóðlífið í
heild. En upptökin hljóta að
byrja hjá einstaklingnum til
sMkra mála, vegna þess, að þar
er hin eðlilega reynsla fengin, og
hún er í raun og veru frelsið,
sem í hugum manna er eftir-
sóknarverðasta hnossið, sem
þeir eiga kost á.
flutningar með nauðsynjar tilj eru Helztu viðburðir og manna-
liðsins í Berlín yrði í bráðina! lát.
RAFORKU TILLÖGUR
HOGGS
1 þjóðalbandalags höllinni í Geneva stendur yfir alþjóðaráð-
stefna, sem er ein hin fjölmennasta, sem Sameinuðu þjóðirnar
hafa efnt til. Þar eru fulltrúar komnir saman frá 70 þjóðum, 57
frá Sameinuðu þjóðunum og 13 frá öðrum þjóðum, sem boðnar
voru. Málið sem þessi hópur er að athuga, er rit- eða fréttafrelsi
blaða, og að taka einhverja ákvörðun um, hvað skuli birtast og
hvað ekki.
Með þessu vakir eflaust fyrir, að efla rit- og skoðanafrelsi. En
þegar litið er á uppkastið, sem aukanefnd frá Sameinuðu þjóðun-
um var kosinn til að semja og leggja fyrir þetta þing, fer mann að
gruna margt um, að ritfrelsinu stafi eins mikið gott af þessu og
til var ætlast.
Það munu fá blöð á móti hugmyndinni um rit- eða skoðana-
frelsi í sjálfu sér. í fyrstu grein uppkastsins er aðal áherzlan og
lögð á það. En svo er strax í annari grein þess mjög alvarlega og
ákveðið tekið fram, að rit- og skoðanafrelsi fylgi mikil ábyrgð:
Stjórnir hafi t. d. mál með höndum, sem verði að fialda leyndum,
jafnvel þó á friðartímum sé; svo er og getið um byltingabrask alt
gegn stjómum; árásir er rýra sæmd enistaklinga, óviðurkvæmilegt
málfæri; hvað eina sem lýtur að því að gera mennina verri, hvatn-
ing til glæpaverka og alt sem brot er gegn ríkjandi landslögum —
hvað eina sem í ætt verður talið við eitthvað af þessu, varðar við
lög að birta.
Þetta má heita aðal skýringin á annari grein uppkastsins. Er.
greinamar eru auðvitað fleiri. Það virðist ekki hægt að dæma aí
þsesu sýnshorni, að með slíkum lögum sé frelsinu rudd mikil braut
frá því sem nú er. Blaðafrelsi, eins og það nú á sér stað, leyfir
flest birt, sem ekki varðar við lög landsins, eða er mannskemm-
andi óhróður á einstaklinga, og ljótt orðfæri. 1 nýja uppkastinu
getur alls þessa, en auk þess er talað þar um leyndarmál sem ríkið
eigi og sem ekki megi segja neitt um. Mönnum verður á að
spyrja hvað er ríki? Er með því átt við þá stjórn, sem með völd
fer í það og það skiftið? Og á hún bæði að gera út um hver þessi
leyndarmál séu og hverja varði um þau? Við þetta atriði hafa
þrjú blöð gert athugasemdir og em ekkert hrifin af því, að ver? , eins mikla verðhækkun
sett undir stjórnardrotna í þessu efni. Mr. Ferguson, fyrverandi1
ritstjóri Winnipeg Free Press en sem nú er við Montreal Daily
Star, gerði þegar á þingi Sameinuðu þjóðanna, þá athugasemd við
þetta ákvæði, hvemig dæma eigi um, hvort stjórnir geri rétt eða
. f míi •_______ • ' 1 c koS “TV/TÍvt T»QTmc1 q or cn \7in
rangt, ef stjórnimar sjálfar banni það. “Mín reynsla er sú við
stjórnir”, segir Ferguson, “að margar af þeim álíta flest það bylt-
ingarkent, sem styður að því, að þær tapi völdum.”
Þetta atriði er, ef til vill, hið athugaverðasta við uppkastið.
Það virðist vissulega ekki lúta að auknu frelsi í blaðamensku.
heldur beint hinu að takmarka vald blaða og láta þau sitja og
standa, eins og stjómunum gott þykir.
Þess má geta, að slíkt ákvæði og þetta kemur ekki frá vestur-
álfujþjóðunum. Þegar nefndin fór að rannsaka ritfrelsi ofan í
kjölinn kornst hún brátt að því, að það er alt annað og rymra hér
vestra heldur en í Vestur-Evrópu, að ekki sé talað um í Rússlandi,
þar sem blöðin em ekkert annað en leppar stjómarinnar. Nefndin
var með þessu, að reyna að finna einhvem milliveg. En hvers-
vegna að þá leið þarf að fara, sjá hvorki Dexter ritstjóri Winnipeg
Free Press, né Wilfred Eggleston, ritstjóri Saturday Night. Þeim
fanst liggja beinast fyrir, að halda sig að minsta kosti við það ljosum. Um Winmpeg Electric
Dr. T. H. Hogg heitir maður.
Hann var fenginn til þess af
fylkisstjórn Manitöba á |s. 1.
sumri, að athuga hvemig ástatt
væri með raforku í fylkinu. —
Hann hafði áður verið stjórn-
andi Ontario Hydro, og er ef-
laust einn hinna fæmstu, að líta
inn í þessar sakir.
Skýrslu sína sendi hann Gar-
son forsætisráðherra nýlega. —
Var hún í byrjun s. 1. viku lögð
fram í fylkisþinginu. Er aðal-
efni hennar, að fylkið taki eitt
að sér alla raforku í fylkinu,
kaupi Winnipeg Hydro og Win-
nipeg Electric félögin út og ann-
ist sjálft reksturinn.
Þekking Hoggs á hinu heilla-
drjúga þjóðeignafyrirtæki í On-
tario, hefir eflaust haft nokkur
áhrif á, að hann réttir fylkinu
þetta mikla þjóðeigna-verkefni
í hendur, að taka yfir orku-
reksturinn.
Ein af aðalástæðunum fyrir
þessum tillögum sínum, segir
Hogg þá, að Winnipegáin sé nú
svo mikið nótuð, að á það verði
ekki aukið. Af því geti leitt skort
á orku í framtíðinni. En með
því að fylkið taki allar upp-
spretturnar nú í sínar hendur
og auki við þær, sem einstakl-
ings félög séu ekki lákleg til,
megi vernda fylkinu orku mik-
ið lengur, ! en áhorfist. Þegar
orkan verði ekki lengur aukin,
verði að grípa til virkjunar við
Dauphin, Churchill og INfelson-
árnar, sem að sjálfsögðu verði
dýrara, en fylkið gæti betur ráð-
ið við með öllum orkuvemm á
Winnipeg-ánni, að ekki hefði
í för
með sér og líkleg væri, ef í
höndum annara væri.
Þetta er nú alt gott og blessað.
sendar loftleiðis.
Daginn eftir fóm jámbrauta-
lestir aftur af stað og hafa haldið
upp ferðum síðan.
En þetta gerðist ekki fyr en
Bandaríkin höfðu lýst því yfir,
að lið þeirra yrði kyrt í Berlán
og tæki hverju sem að höndum
bæri.
Þetta má nú heita aftur komið |
í lag. Þykir víst talið, að Rússar
hafi með þessu ætlað að hræða
vestlægu þjóðimar úr Berlín.
En Bretar og Frakkar sögðu
eins og Bandaríkin, að þeim
dytti ekki í hug að fara úr Ber-
lín.
Fyrir Rússum er talið víst að
Almanakið er ein þessara
bóka sem vera eiga á hverju ís-
lenzku heimili vegna hins ís-
lenzka dagatals þess.
THE ICELANDIC
CANADIAN
Þriðja hefti sjötta árgangs
ársfjórðungsritsins The Iceland-
ic Canadian er ný komið út og
er greina gott um viðburði með-
al Véstur-íslendinga. Ritið er
alt íslenzkt að efni til þó á ensku
máli sé skrifað.
Aðal ritgerðirnar í því eiga T.
J. Oleson prófessor, Hólmfríður
Danielson, margar, er ritstjórn
vaki að ná BerMn og setja þar! ritsins annast og W. Kristjánson.
upp allsherjar stjórn fyrir alt | Auk þessa er mikið fréttasafn
Þýzkaland. En til þess varð að af viðburðum meðal Islendinga,
koma vestlægu þjóðunum það- lengra en svo að hér verði upp-
an. talið. Er mest af því skrifað af
Þar sem Berlín er alllangt inni Hólmfríði Danielson og er víða
í yfirráðahéraði Rússa eða einar
100 mlílur frá yfirráðahémðum
Bandaríkjanna, ætluðu þeir ef-
fjörlegt aflestrar.
Greinar W. Kristjánson, bæði
í þessu hefti og áður, um Lund-
laust óyfirstíganlega erfiðleika ar-jbygðina, mega góður bók-
fyrir Bandaríkin, að koma til mentaskerfur heita. Hann er nú
liðs hermönnum sínum í BerMn.
En það reyndist annað.
Þessi tilraun sannar ótvírætt
að skrifa ágrip af sögu Manitdba
Islendinga á ensku, sem kafli á
að vera í almennri sögu fylkis-
vilja Rússa, að ætla sér að taka ins og spáir margt góðu um, að
Berlín og alt Þýzkaland.
það er ekki neitt að villast.
Um
TVÖ ÍSLENZK RIT
Tvö íslenzk rit hafa nýlega
komið út hér vestra. Er annað
“Tímarit” Þjóðræknisfélagsins,
29. ár, en hitt Almanak O. S.
Thorgeirssonar 1948.
“Tímaritið” hefir í þetta sinni
inni að halda langa ritgerð um
“Longfellow og norrænar bók-
mentir” eftir dr. R. Beck. Önn-
ur löng ritgerð er í ritinu um
Guðmund G. Hagalín sagna-
það hafi verið happ íslending-
um, að hann var til þess feng-
inn.
Ritið er þess eðlis orðið, að
þar eiga nú þeir sem ekki geta
bjargað sér í íslenzku mikinn
frétta fróðleik að finna um Vest-
ur-íslendinga, eldri og yngri.
ÓRÉTTLÁT BYRÐI
Á BÆNDUM
íhaldsflokknum hér í Canada
hefir sannarlega áunnist í einu1
atriði, þótt honum hafi jafn-
framt yfirsést í .öðru, þegar
skál^ið fimtugan, eftir dr. Stef- hann gagnrýndi veitingu eftir-
án Einarsson. Er góðra gjalda jauna fyxir yfirmenn og starfs-
vert hvað dr. Stefán hefir stað-
ið sig vel í að rita um og gera
hina yngri rithöfunda á Islandi
kunnuga Vestur-lslendingum.
“Eftir dúk og disk” heitir grein
um dr. Sig. Júl. Jóhannesson
eftir Gísla Johnson ritstjóra;
Frá $10,000 til $15,000 fær 1.
Yfir $15,000 fær 1
Einnig er 28 manns, er eigi
vinnur fullan tíma, og nemur
árlegt kaupgjald þess fólks frá
$660.00 til $1,560.
Bendingar og aðfinningax í-
haldsmanna í þessu máli, eru
hinar þarflegustu, og sannarlega
orð í tíma töluð. Stjórnin í Ott-
awa virðist þrásinnis gleyma
því, að hveitinefndin er ekki
umboðsfulltrúi eða erindreki
framleiðendanna, heldur bein-
línis umboðsfulltrúi Tíkisins, —
krúnunnar. Starfsfólk hveiti-
nefndarinnar, (Wheat Board)
eru þvá stjórnarþjónar.
BEIN JóNS ARASONAR
ERU í LANDAKOTS-
KIRKJU
Guðbrandur Jónsson gróf þau
upp fyrir 30 árum
^ önnur grein eftir sama er um
En hvernig snýst t. d. þjóðeigna-j fónsnillingiim Mendelssohn. —
kerfi Winnipeg-búa við því, að Ennfremur getur hann um þrjár
láta af hendi orkuver sín og j kvæðabækur, sem komið hafa
verða svo að kaupa hana af
fylkinu? Félagið hefir nú starf-
að í 37 ár og með ábærilegum
hagnaði fyrir íbúana og bæinn í
heild sinni. Það hefi&gefist svo
vel, að fjárhagslegur hagnaður
hefir af því verið fyrir bæjarfé-
lagið. Eftir tillögum Hoggs að
dæma, ætti það að kaupa ork-
una, sem meinti það, að raforku-
félagið tapaði hagnaði sínum af
framleiðslu hennar og gerði vel,
ef ekki þyrfti að hækka verð á
blaðafrelsi, sem vesturheims þjóðirnar hafa iðkað og kenna hinum
þjóðunum það, sem skemmra eru komnar.
Það mun vera skilningurinn, að samþyktir þær sem gerðar
eru á þessu þingi um blaðafrelsi, verði því aðeins lög, að hlutað-
eigandi stjórnir samiþykki þær.
Því er ekki að neita, að ritfrelsi er flóknara mál, en oft er
álitið. Það er eitthvað svipað með það og þegar leyfi er veitt til að
aka í bifreið. Það virðast margir álíta, að þeir megi aka á alt
sem fyrir er, og drepa eins marga og þeim sýnist, ef þeix hafi öku-
leyfi. Það er eins vandfarið með ritfrelsi og öku leyfið. —
Því fylgir ábyrgð, sem af örfáum af fjöldanum er til greina tekin.
En að fá stjórnum einum ábyrgðina í hendur með að kveða upp úr
hvað hugsa megi eða rita, eins og gert er í aminstu uppkasti Gen-
eva-fundarins og samþykt var af Sameinuðu þjóðunum fyrirfram
á þingi þeirra hér vestra, virðist ekki spor í áttina til að efla ein-
staklings frelsið. Hafi svo orðið að vera, er það aðeins vottux
þess, hvað bæði einstaklingsfrelsið og þjóðfélagsleg sambúð
manna á langt í land með að vera alment rétt skilið, af einstakl-
ingum og þjóðum, og hvort sem áhrærir blöð eða annað starf í
þjóðfélaginu.
Eins og fjöldinn allur af þeim málum, sem skynsamlegust eru
og til þess hafa orðið að hefja þjóðMfið á hærra stig, en hafa
sjaldnast átt stuðningi að fagna frá stjómum, hafa á framfæri
komist fyrir áhrif einstakUnga og smærri samtaka sem fyrir þau
hafa myndast, eins og t. d. segja má um vínbindismálið og þúsund
önnur heillavænleg þjóðþrifamál, er hinu ekki að neita, að al-
menningi er oft ósýnt um að líta á mál frá samfélagslegu sjónar-
miði, vegna þess, að hann álítur sMk mál oft skerðingu á ein-
staklingsfrelsinu, eins og þau hljóta oft að vera. En það er eins
með stjórnir að þær telja oft einstaklings-frelsið skerðingu á
valdi sínu og mjög réttilega. Það má ekkert þjóðfélag án ein-
sem
út á árinu, tvær hér vestra, en
ein heima. Um Demants bygð-
arafmælis hátíðina á Lundar
1947, skrifar sr. Halldór E. John-
son. Þá eru tvær sögur í ritinu,
önnur efitr dr. Jóhannes P. Páls-
son er hann nefnir “Hátt og
lágt”, og hin eftir Bjöm Ól. Páls-
son og heitir “Frystu leiðir”. —
Kvæði eiga í ritinu: Guttormur
J. Guttormsson, Gísli Jónsson,
fólk hveiti-fulltrúanefndarinn-
ar, (The Wheat Board) eins og
hún var í aðaldráttunum í frum-
varpinu, — breytingartillaga á
hveitinefndarlögunum. í frum-
varpinu er ákveðið með lögum
að nefndinni með samþykki
sambandsstjórnarinnar sé heim-
ilt að stofna eftirlaunasjóð.
Á tillög í þennan sjóð, verður
litið eins og hluta af reksturs-
kostnaði nefndarinnar. Jafnvel
þótt hveitinefndin hafi verið til
og starfað í mörg ár, þá hefir
hún ekki haft slíkan sjóð.
Mr. Howe, verzlunar og við-
skiftamálaráðherra, skýrði frá
því, í umræðum um málið
neðrideild þingsins, að tillögin
í þennan sjóð ættu að vera hlut-
fallslega jöfn frá starfsfólkinu
Jakobína Johnsón, Páll S. Páls- og hveitinefndinni.
sem einnig yrði að kaupa ork
una, gengdi auðvitað hinu sama,
þó þar sé ekki um þjóðeigna-
fyrirtæki að ræða. Hogg gerir
ekki ráð fyrir að öll leiðsla þess-
ara félaga um bæinn sé keypt,
Mklega vegna þess, að fylkið
hefði nóg með að kaupa aðeins
orku-uppsprettumar til að byrja
með.
Hversu æskilegt sem það
kann að vera, að fylkið ráðist í
þjóðeignarekstur þennan, er
hætt við, að City Hydro, verði
ekki auðfengið til að selja orku-
framleiðsluver sín.
Að þessari stefnu, eða aðferð
fundu íhaldsmenn, og bentu á,
að hveitinefndin hefði engar
ínntektir nema hveitið sem hún
fengi frá bændum vestur-fylkj-
anna til þess að selja á heims-
markaðnum, og það í raun og
Almanak 1948, er Thorgeir- veru’ sem stjórnin héldi frfm
son’s Bros. gefa út, flytur í þetta væri Það’ að ^lmingur styrks-
sinn ekkert landnámssögu ágrip
son, Jón Jónatansson og B.
Thorsteinsson. — Ritgerðunum
fylgja 13 myndir.
Ritið er hið prýðilegasta að
öllum frágangi, eins og að und-
anförnu.
og skortir þó mikið á, að því
verki sé lokið. Öll saga Winni-
peg er óskrifuð að öðru leyti en
ágripi því, er sr. Friðrik J. Berg-
ins yrði borgaður af bændum í
Vestur-Canada.
Kváðu íhaldsmenn Vestur-
fylkjabændur myndu verða
langþreytta, og að vonum ó-
VILJA EINANGRA
BERLÍN
mann skr’ifaði upp til 1908, og jnægSa að leggja slik tiltog
sem var þó meira félagssaga Is- fram 1 eft.rlaunasjoí yf.rmanna
. ,. . . , ,. og forstjora, sem vitað væri að
lendinga en saga einstaklmga, e ’ , , ,
,, , .. , . fengiu laun, er myndu nema fra
eins og nylendusogurnar hafa íf^nnnn
verið. Ritstjóri Almanaksins,
dr. R. Beck, skrifar um dr. Sig.
Júl. Jóhannesson áttræðan, sr.
Guttormur Guttormsson um
Á miðvikudaginn í s. 1. viku, Halldór prófessor Gíslason, sr.
létu Rússar í BerMn það boð út Sigurður Christophersson end-
ganga, að allar jámbrautalestir urminningar um Sigurbjöm Jó
og vagnar, sem frá eða til BerMn-
ar ættu leið, yrðu rannsakaðar.
Ákvæði þessu var fylgt dag-
$10,000.00 til $15,000, og lögðu
þeir til að tillög nefndarinnar
yrðu greidd úr Sambandsstjórn-
ar-fjárhirzlunni. — Starfsfólk
hveitinefndarinnar var 676 að
tölu 31. des 1947, fylgir hér með
sundurMðuð kaupgj aldsskýrsla
þessa fólks.
hannsson skáld og ritstjórinn
um Jón K. Ólafsson fyrverandi Minna en $,1000 árskaup fá 103
ríkisþingmann í Norður Dakota.
inn eftir. Stöðvuðu Rússar þá G. J. Oleson um Jónás og Sigríði
fjórar járnibrautarlestir er voru
á leið frá Berlín til yfirráða hér-
aða Bandaríkjanna og Breta í
Þýzkalandi.
Á þessu átti enginn von og
Helgason, 40 ára búendur Ar-
gyle-bygðar. Við legstað skáld-
konungsins eftir ritstjórann
(grein um E. B.), og Guðm.
Jónsson frá Húsey um Sögu-
staklings né samfélagslegra hugsjóna vera. Þær eiga að þjóna iýstu Bandaríkin þegar yfir, að Guðmund og Eirík son hans. Þá
Frá $1,000 til $2,000 fá 388
Frá $2,000 til $3,000 fá 122
Frá $3,000 til $4,000 fá 26
Frá $4,000 til $5,000 fá 6
Frá $6,000 til $7,000 fá 2.
Frá $7,000 til $8,000 fá 7
Frá$8,000 til $9,000 fá 2 menn
Frá $9,000 til $10,000 fær 1.
Frá Guðbrandi Jónssyni,
bókaverði, barst blaðinu í gær
eftirfarandi stutt greinargerð til
birtingar. En greinargerð þessa
hafði hann sent til kirkjumála-
ráðherrans, vegna fyrirspumar,
sem komið hefur fram á Alþingi
og áður hefur verið minnst á hér
í blaðinu.
Út af fyrirspummn viðvíkj-
andi beinum Jóns píslarvotts
Arasonar, sem þingmaður nokk-
ur flytur í sameinuðu þingi til
kirkjumálaráðherrans, þykir
mér vegna þess, hvað eg er við
það mál riðinn, rétt að svara
þessum spurningum, sumpart
til þess að spara ráðherranum ó-
mak við að leita uppi svörin, en
sumpart vegna þess, að spum-
ingunum sé í rauninni frekar
|( fbeint til mín en ráðherrans svo
sem til þess að ógna mér og
hindra mig frá að þora að halda
fram skoðun minni um hið svo
nefnda Bessastaða-kirkjumál.
Svar við fyrstu spurningu um
hve nær bein hins helga manns
vom grafin upp: Þau voru graf-
in upp sumarið 1918.
Svar við annari spurningu um
hver hafi gert það og með hvaða
heimild: Eg undirritaður gerði
það með fullu leyfi ráðherrans,
sem þá var, Jóns sáluga Magnús-
sonar og Pálma heitins Pálsson-
ar yfirkennara, sem þá var í
þjóðminjavarðar stað vegna
þess að þáverandi þjóðminja-
vörður, prófessor Matthías Þórð-
arson, var, að eg held, erlendis.
Við sóknamefnd Hólakirkju
átti eg aftur á móti ekki tal um
málið, enda átti hún ekki aðild
að því. En þegar eg rakst á bein-
in átti eg ítrekað tal við ofan
greinda tvo menn, sem báðir
leyfðu mér að taka þau upp og
flytja þau hingað suður. Eg tek
það fram, að eg gekk svo frá
staðnum þar sém beinin lágu,
að hægt væri að koma þeim aft-
ur fyrir nákvæmlega á sínum
fyrri stað, og var það svo vand-
lega gert, að eg efast ekki um,
að allt muni vera þar í jörðinni,
eins og eg gekk frá þ’rí. Þegar ti!
Reykjavíkur kom var mér sagt
af ráðhérranum, að eg mætti
ráðstafa beinunum eftir villd, og
eg kom þeim þá fyrir í geymslu
hjá þjóðminjaverði. Hafa þau
legið þar æ síðan, uns eg tók þau
aftur í mínar hendur fyrri tveim
árum og skilaði þeim þá í Krists-
kirkju í Landakoti, en þar var
gert að þeim sómasamlegt skrín
sem nú er geymt í skrúðhúsi
kirkjunnar, enda er það síst ó-
virðulegri geymsla, en bein ann-
ara fyrri tíðar manna fá í þjóð-
minjasafninu og læknadeild há-
skólans. Þá vil eg geta þess, að
eg lagði fyrir þáverandi skóla-
stjóra á Hólum, Sigurð sáluga
Sigurðsson síðar búnaðarmál-
stjóra, heimildarskilríki mín
fyrir gTeftrinum, og tók hann
þau fullgild, enn fremur vil eg
taka það fram, að ríkisstjórnin
styrkti mig með fé að þessum út-
greftri, en eg man nú ekki leng-
ur, hve upphæðin var mikil.
Svar við þriðju spurningunni