Heimskringla - 19.05.1948, Blaðsíða 6

6. SIÐA
NÝJAR
LEIÐIR
“Það eru margar kýr innan um,” sagði hann
loks; “auk þess heilmikið af ársgömlum kálf-
um. Ennfremur verð eg að segja, að þú hefir
gripi með mismunandi mörkum.”
“Nú, það getur vel verið að við höfum það,”
sagði Nabours. “Eg hefði haft miklu fleiri, ef við
hefðum ekki farið svona langt, þar sem enga
gripi var að finna. Þessi hjörð er eign munaðar-
leysingja, Mr. Pattison, og í okkar heimahögum,
spyrja menn einskis, þegar munaðarleysingjar
eiga í hlut; lögin um mörk nær ekki til þeirra.
Við smöluðum saman hjörð þessari í okkar eigin
ríki. Leiðarmerkið okkar er öngull^og þegar þú
kaupir grip með því marki, kaupir þú stuðning
okkar með — tuttugu vel færra manna, sem
hitta þegar þeir skjóta. Og eg verð að selja
alla hjörðina í einu.”
Pattison sat kyr á hestinum og var hikandi.
“Eg skal segja þér nokkuð. Eg þekki naut-
gripi — það er atvinna mín. Þú hefir kanske
þrjú til f jögur hundruð af kúm og ungviði. Kjöt-
ið af þeim er gagnslaust til slátrunar. En eg
hefi gott land hjá Reykhól, og hefi engar skepn-
ur þar ennþá.”
“Eg keypti bara land og vatn, og treysti svo
guði að sjá mér fyrir gripum. Eg veit í hverju
hagurinn felst, og hann felst ekki í því, að kaupa
horaða fjögra vetrunga. Gæti eg haft alt ung-
viðið þitt á landinu mínu, mundi eg kaupa það
alt saman.”
“Eg get ekki skift hjörðinni,” sagði Jim
Nabours. “Þú verður að kaupa alt eða ekkert.
Eg verð að selja þessa gripi núna í kvöld. Við
♦ samþyktum það báðir, að fimm mínútur væri
nógu langur tími til að ljúka kaupunum.”
“Gott og vel,” svaraði Pattison, “það er það
líka. Eg get verið eins fljótur að slá kaupum og
nokkur annar, og eg fer ekki fyrst inn í knæpuna
eins og tveir eða þrír aðrir kaupmenn gera, sem
hér eru nú staddir. Nú skal eg segja þér hvað eg
skal gera. Ef þú vilt skilja úr kálfa og kýr, skal
eg borga þér tuttugu dali fyrir fjögra vetrung-
ana hérna á sléttunni. Fimm þúsund út í hönd,
hitt í ávísun á þjóðbankann í Kansas City.”
“Hjörðin er seld,’ sagði hann. “Tuttugu
dalir fyrir hverja skepnu!”
“Við-hvað áttu, Dan?”
“Eg tek allar kýrnar og kálfana sjálfurv
Láttu Mr. Pattison fá uxana.”
“En hvað ætlar þú að gera við þetta?”
“Eg ætla að fara að búa hér norðurfrá. Ala
upp nautgripi. Eg þurfti ekki heldur langan
tíma til að ákveða þetta. Eg hugsa að Mr. Patti-
son hafi rétt fyrir sér. Þar í felst hagurinn. Eg
býst við að flytja bráðleg^ frá Texas.”
Pattison leit á hann brosandi og spyrjandi,
og skapaði sér á honum skoðun á sinn eigin hátt.
“Þú hefir boðið hærra en eg, ungi maður,”
sagði hann; “en þú hefir keypt þessa hjörð, árs-
gamla kálfa og alt saman fyrir tuttugu dali
hverja skepnu hérna á sléttunni.”
“Nú við höfum ennþá eftir tvær mínútur
eftir því, sem mér telst. Eg veiti þér mínútu og
hálfa til að gerast félagi minn á búgarði mínum
hjá Reykhól. Eg skal kaupa helmirlginn af þeim
gripum, sem þú hefir nú keypt, og þú getur farið
heim til Texas eftir nýrri hjörð næsta ár, og
stjórna svo búinu fyrir mig. Þú getur leitað þér
upplýsinga um mig í kvöld austur frá, og notað
símann til þess. Eg á landið, þú átt skepnurnar.”
PARKER HOUSE ROLLS
1 envelope Fleischmann’s Royal Fast
Rising Dry Yeast
1 teaspoon Sugar
1 cup Lukewarm Water
1 cup Milk
5 tablesp.oons Sugar
2 teaspoons Salt
6 cups Sifted Fluor
4 talbespoons Shortening
Add yeast and 1 teaspoon sugar to luke-
warm water. Stir and let stand 10 minutes.
Add sugar and salt to milk, then add to
yeast. Add 3 cups flour and beat until smooth.
Add shortening and remaining flour, or enough
to make an easily handled dough. Knead well.
Place in greased bowl. Cover, and let rise in
warm place until doubled in bulk, IY2 to 2 hours.
Punch dough down in bowl and let rise again in
warm place until nearly doubled in bulk, about
45 minutes. When light, roll out V* inch thick.
Brush over lightly with<nelted shortening. Cut
with biscuit cutter, fold over in pocket book
shape and flatten. Place on well greased shallow
pans 1 inch apart. Cover and let rise until light,
about 45 minutes. Bake at 400° F. about 20 min-
utes.—Makes about 2Y2 dozen.
\
)
HEIMSERINGLA WINNIPEG, 19. MAÍ 1948
Be FIRST With The MOST
“Eg skal sýna þér hvernig þú getur fengið
fjögur, fimm sent fyrri pundið lifandi vigt. —
Hvað segir þú um þetta?”
McMasters leit á hann sínum rólegu gráu
augum, brosandi og rannsakandi eins og hinn
hafði gert. Augu þeirra og hendur mættust.
“Þetta er útkljáð,” sagði hann rólega.
Nabours leit á þá til skiftis og. klóraði sér í
höfðinu.
“Er hjörðin mín seld?” spurði hann. “Fáum
við tuttugu dali fyrir gripinn?”
“Þú heyrðir hvað við sögðum,” sagði Patti-
son. “Nýtt félag hefir fæðst hér á norðurauðn-
unum — það hefir P.M. fyrir brennimark. Mr.
McMasters er félagi minn; þú skilur það, að eg
veit ekki mikið um hann ennþá. En eitt get eg
sagt þér, ungi maður. Þú ert á leiðinni til að
græða mikið fé, meira en þú gast nokkru sinni
grætt í Texas . Við skifttim hjörðinni og teljum
hana á morgun; ef þú hefir ekkert á móti því.
Komdu að eldinum félagi minn; við skulum fara
af baki.”
Hver gekk með sínar eigin hugsanir yfir að
eldinum, þar sem hin risavaxna kerra Bucks
gnæfði yfir sléttuna. Hinn hægláti Nabours
reyndi að reikna út hversu margra dala virði
þetta fimm mínútna verk yrði sér. Pattison dró
upp þykkan bankaseðlastöngul úr frakkavasa
sínum, og fleygði honum á jörðina fyrir framan
sig, er hann rétti út hendina eftir kaffibollan-
um.
“Eg held að þarna séu fimm þúsund dalir,”
sagði hann. “Eg get vitanlega ekki borið á mér
tugi þúsunda. í Abilene mun eg gefa þér ávísun
á þjóðbankann í Kansas City, sem hljóðar upp á
fimtíu og fimm þúsund, sem eftir standa, ef
hjörðin er þrjú þúsund. Eg væri góður með að
taka orð þín trúanleg.”
“Nei,” sagði Jim Nabours, “við höfum ekki
talið hana síðan hún fældist síðast; eg hefi verið
hræddur við að telja hána. Hefðum við ekki orð-
ið fyrir öðrum eins óhöppum á leiðinni, væru
ekki nógir peningar í Kansas City til að borga
fyrir hana. Átt þú við að þú viljir borga mér
sextíu þúsund fyrir þessa gripi?”
“Það' mun eg sannarlega gera, ef þú hefir
ekki alt of margar vífilengjur. Og eg kalla þetta
gott dagsverk. Eg hefi keypt fyrstu hjörðina.
sem rekin var frá Texas til Kansas. Auk þess
hef ieg fengi mér félaga og stjórnenda fyrir
nautabúið mitt, og þó nokkuð af gripum til að
byrja með. Já, eg kalla þetta vel af sér vikið á
fimm mínútum.”
“Þú getur fengið eins langan tíma og þú vilt
til að borga þinn helming af gripunum, Mr. Mc-
Masters,” bætti hann við.
“Eg þarf engan tíma til þess,” sagði Dany
McMasters. Eg get klórað saman fáeina skild-
inga. Eins og þú veist þekti eg sögu þessarar
hjarðar. Eg var kominn á fremsta hlunn með að
kaupa hana sjálfur fyrir tuttugu dali stykkið.”
“Eg var hræddur um þetta,” sagði Pattison,
“en eg vildi bæði fá gripina og félaga. Jaeja,
hafðu þetta eins og þú vilt hvað borgunina
snertir. Eg segi þér, að á þessu græðum við
meira fé en hvor okkar um sig hefir nokkru
sinni grætt á allri sinni æfi. Þetta er bara byrj-
unin. En hvað hér er dásamlega fallegt!”
Með blikkbollann í hendinni sneri hann sér
til hinna mannanna.
“Eg treysti tvennu, sem þið Texas menn
vissuð ekkert um. Annað er gripanjarkaðurinn í
Kansas City. Hitt er niðursuðuverksmiðjan í
þeim bæ. Þar verður markaður fyrir landflæmi
suðursins. En nú verð eg að fá fáeina af drengj-
um þínum til að reka fyrir mig gripina austur
til Junction City fyrir mig. Eg skal kaupa alla
reiðhestana ykkar nema þá, sem þið þurfið til að
komast heim á. Félagi minn og eg þurfum marga
hesta handa starfsmönnum okkar á Reykhól.
“Ó, ekki get eg ásakað ykkur fyrir að sjá
ekki lengra fram á við en þetta,” hélt hann
áfram. “Hér er kaldara loftslag, en þið eruð
vanir. En geti eg leigt suma af mönnum ykkar
til að vinna á búgarðinum, geta þeir á fáeinum
dögum grafið sér kjallara eins og þá, sem þið
sjáið í bænum, og þá getur þeim verið hlýtt yfir
veturinn. Etfir nokkurn .tíma föruní við að
græða peninga, en þú þarft minna af þeim nú en
þú býst við.”
“Rétt á eftir að fyrsta hjörðin kemur byrj-
um við nautarækt og fitum naut sunnan að. Eg
skal sýna ykkur, að nautgripir komast betur af,
séu þeir hafðir norður frá þar, sem vetur er.”
“Eru fimm mínúturnar liðnar? Mér fellur
ekki að eyða tímanum fyrir neinum. Við skulum
fara til bæjarins.”
“Hvenær eigum við að afhenda þá?” spurði
Nabours.
“Þú hefir selt þá og afhent þá rétt núna, og
það hérna á sléttunni,” svaraði Pattison. “Eg ræð
alla, sem vilja vera með mér og Mr. McMasters;
við verðum að hafa að minsta kosti sex eða átta.
Mr. McMasters kemur hingað út á morgun og
hjálpar til ða telja þá, ef þú vilt. Eg hefi aldrei
þekt neinn frá Texas, sem var óVandaður í við-
skiftum, og aldrei þekt neinn, sem ekki fór á
höfuðið, ef hann reyndi að slátra sínum eigin
gripum. Það þarf mikla menn til að annast stór-
verzlun ,og þið verðið að afsaka mig þegar eg
segi, að ekki sé til neins að slátra nautum í Tex-
as, hjá Texas eða fyrir Texas. Suðurríkin þurfa
hjálp norðurríkjanna til þessa. Það þarf bæði
suðrið og norðrið til að byggja upp vestrið.”
★
“Jæja þá,” stundi Jim Nabours, sem ennþá
þorði tæplega að trúa hepni sinni. “Húsmóðir
mín er nú ríkasta stúlkan í Texas, ef hún væri í
Texas. Eg verð að játa, að hún á sumt af því
Jankía að þakka, og okkur Texasbúum sumt.”
Hann sneri sér ákafur til kaupmannsins.
“Þú verður að sjá hana húsmóður mína, þeg-
ar þú kemur til bæjarins,” sagði hann. “Þú v^rð-
ur glaður þegar þú sérð hvert allir peningarnir
þínir fara. Hún er miklu fallegri en flekkóttur
hvolpur.”
“Þá skulum við leggja af stað,” sagði Patti-
son hlægjandi. “Við verðum að sjá Abilene og
munaðarleysingjann frá'Texas.”
“Af stað!” sagði Nabours, og þeir stigu á
bak. Nabours reið til eins manna sinna. “Við
höfum selt alla hjörðina Len,” sagði hann. “Á
morgun borga eg ykkur inni í bænum. Allir, sem
vilja ráða sig hjá þessum mönnum geta það. Þú
getur skift mönnunum í kvö.ld og helmingur
þeirra getur komið til bæjarins, ef þeir vilja.”
“Ójæja,” sagði hann þegar hann lagði af
stað. “Eg gleymdi að segja þér að Cal Dalhart
var drepinn inni í bænum fyrir skömmu síðan.
Eg heyrði það rétt þegar eg lagði af stað hingað
út. Það virðist sem Del Williams hafi gert það.”
“Já, hver skollinn!” sagði Len. “Það var svo
sem auðséð hina síðustu mánuði að fjandskapur
var með þeim — báðir vildu giftast Miss Taisíu.”
“Og nú gerir hvorugur þeirra það” sagði
Nabours og kinkaði kolli spekingslega. “Tekur
það ekki út yfir allan þjófabálk hvernig menn
láta út af þessu kVenfólki? Nú er Del farinn leið-
ar sinnar. Báðir voru þeir allra beztu hjarðmenn.
Þarna eru nú sá fjórði, sem eg hefi mist síðan eg
fór að heiman, svo eg minnist nú ekki á fjögur
hundruð nautgripi. Eg er sá óhepnasti maður,
sem til er.”
Samt sem áður sagði hann við McMasters:
“Þetta er nú alls ekki slæmt dagsverk. Við höf-
um komið rekstrinum okkar hingað og selt hann.
Eg hugsa að Mr. Sim Rudabough hafi ekki haft
hepnina með sér. Honum tókst ekki að varna
okkur frá að komast til Abilene, eða hvað?”
“Hann gerði alt sem hann gat,” svaraði Mc-
Masters. Hann kom bara svolítið of seint. Hann
kom með járnbrautarlestinni til bæjarins fyrir
stuttu síðan. Hann og tveir, þrír manna hans,
eða kanske fleiri.”
Nabours varð alvarlegur á svipinn.
“Sumir okkar verða í bænum í nótt,” sagði
hann.
Er þeir riðu fram hjá ruslahrúgunni, sem
hafði verið í kerrunni, mátti sakna eins atriðis,
hinna löngu uxahorna, sem Len Hersey hafði
geymt þar. Enginn hafði tekið eftir Len, er hann
reið fram hjá kerrunni með óþægan, ársgamlan
kálf í eftirdragi; það hafði mátt ætla, að hann
ætlaði að slátra honum fyrir matreiðslumanninn.
En nú þegra mennirnir sneru við til að ríða til
bæjarins, tók Pattison eftir einkennilegri
skepnu, tæplega stærri en kálfi, með svo afskap-
lega löng og digur horn, að fáir uxar frá Rio
Grande höfðu þau stærri, þótt gamlir væru.
“Guð minn góður!” hrópaði hann. “Hvaða
óskapa skepna er þetta. Vaxa nautin svona niður
í ykkar landshluta?”
“Já,” sVaraði Len hátíðlega og hélt skepn-
unni fastri á ól sinni. Þetta er fallegur ársgam-
all kálfur, og fái hann tækifæri að lifa, fær hann
einhverntíma lagleg horn.”
“Einhverntíma? Hvaðan? Hvaðan kom þetta
viðundur?” spurði Pattison.
“Hann kom úr högunum okkar. Hann hljóp
um með hóp nauta hjá lóninu við Sólbakka. Þau
drukku öll úr lóninu. Og eitthvert efni hlýtur að
vera í vatninu, sem hleypti þessum ofsavexti í
hornin.”
)
“Já, það hlýtur að vera svo! En samt sem
áður kemur þú mér ekki til að trúa því, að nokk-
ur uxi yngri en fjögra áar hafi slík horn sem
þessi.’’
“Ójú, eg segi það satt,” svaraði sakleysing-
inn sunnan að. “Hann faðir minn rak oft naut til
Rockfort niður við ströndina. Eg var með þegar
við rákum rekstra, sem áttu að fara í skipin. Eg
held þau hafi verið send til Cuba. Við urðum að
handsama hvern einasta uxa, fleygja honum nið-
ur og höggva af honum hornin með öxi, vegna
þess að þau voru svo stór, svo að þeir kæmust í
skipið. Sumum uxunum féll illa að láta höggva
af sér hornin, en hérna höfum við nægilegt pláss
fyrir þau, og þessi kálfur þarf þess með, ef hann
fær að lifa eins og í þrjú ár til.”
“Hvað börnin snertir, Jim,” hélt hann áfram,
“þá rákum við einu sinni nautahóp niður að
ströndinni, og á meðal þessara nauta voru kálfar,
kölluðum þá fjögra vetrunga þótt þeir væru árs-
gamlir. Jæja, bannsettir Jankíarnir nudduðu
um, að í hópnum væru alt of margir kálfar. Við
höfðum aldrei áður heyrt neitt því líkt. Kaup-
andinn keypti ætíð orðalaust alt, sem við komum
með. Hann sagði þessi Jankí: “Eg kaupi ekki
ársgamla kálfa, eg kaupi fjögra vetrunga.”
“Nú, svo rákum við fram ennþá einn vetr-
To make money on the early íall high price egg
market, you should' have eggs to sell EARLY — and
plenty of them. Get an early start with chicks that
have the laying copacity bred right into them.
THE FIRST STEP IS TO ORDER
PIONEER
"BRED FOR PRODUCTION”
C H I C K S
4-star super Quality
Canada Approved R.O.P. Sired
100 50 , 25 100 50 25
14.25 7.60 4.05 W. Leg. 15.75 8.35 4.40
29.00 15.00 7.75 W. L. Pull. 32.00 16.50 8.75
15.25 8.10 4.30 B. Rocks 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 B. R. Pull. 30.00 15.50 8.00
15.25 8.10 4.30 N. Hamp. 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 N. H. Pull. 30.00 15.50 8.00
10.00 5.50 3.00 Hvy. Ckls. mét
17.50 9.25 4.85 Lt. Sussex
31.00 16.00 8.25 Lt. S. Pull.
Bullets 96% acc. 100% live arrival guaranteed
Order NOW to be sure of getting your
chicks immediately
PIONEER
HATCHERY
416H CORYDON AVE. — WINNIPEG
ung, einn af þessari tegund frá lóninu hjá Sól-
bakka, og hann hafði horn alveg eins og þessi
hefir. Þessi litli bjálfi var svo ímyndunarveikur
og montinn af hornunum sínum, eins og fullorð-
ið naut frá Uvalde. Það var rétt eins og hann
segði: “Líttu á mig! Þessi horn hefi eg fengið á
einu ári, þar sem þú hefir þurft til þess hundrað
ár.”
“En nú skal eg segja þér að hinn vantrúaði
Jankí vildi ekki taka orð mín trúanleg að hornin
á lónskálfunum vaxi svona fljótt. Eg sagði:
Herra, eg veðja við þig hundrað dölum, að þetta
er fjögra vetrungur!” Hann klóraði sér í höfð-
inu og sagði: “Já, kanske hann sé það,” En hann
gat ekki skilið þetta. Þegar við rákum hann út
í bátinn sagði hann: “Þetta er sá minsti fjögra
vetrungur, sem eg hefi séð á æfi minni. Eg sá
þá eftir þessu og sagði: “Já, þú hefir rétt fyrir
þér þar. Hann er bara ársgamall.”
“En þá þurfti hann að sýna þrákeltnina og
sagði: “Hann getur ekki verið ársgamall með
önnur eins horn og þessi. Eg hefi keypt of
marga nautgripi til að vita það ekki. Það er
ómögulegt að ársgamall kálfur geti haft fimm
feta breið horn. Sjáðu til hann hafði alveg eins
horn og þessi kálfur. —• Það voru lónshornin.
Auðvitað vil eg ekki fullyrða, að alt nautfé í
Texas hafi slík horn, ársgömul; það getur þú
sjálfur séð á hjörðinni. En eini vegurinn að
sanna þessum manni þetta var að sýna honum
það.”
“Nú jæja, þetta er kanske svona,” sagði
Pattison gremjulega. “En hvað sem því líður
fer eg eftir minni eigin skynsemi í þessum efn-
um, um aldur nauta og alt annað. Eg hefi þekt
’ gripkaupmenn, sem engan mun vissu á stórum
tvævetrungum og litlum fjögra vetra gömlum
nautum. En eg hefi kynt mér nautgripi.”
“Það hefi eg ekki,” sagði Len, “eg mátti
aldrei vera að þv;. En foreldrar mínir gátu
aldrei, hvernig sem þau reyndu, aftrað mér frá
að spila fjárhættuspil — monte, skal eg segja
þér. Stundum vann eg skyrtu, og stundum tap-
aði eg henni. Nú sem stendur” — hann horfði
raunalega á ermar skyrtunnar sinnar — “mundi
mig langa til að vinna mér inn skyrtu. Eg er al-
búinn að veðja um, að þessi skepna er ársgömul.
Ekki fellur mér það vel í geð, að fá peninga neins
manns fyrir ekkert; en hafir þú löngun til að
veðgja tvö hundruð dölum, og eg leggi á móti
hestinn minn, söðulinn og það, sem eftir er af
þessari skyrtu, þá skal eg með ánægju veðja við
þig, að þetta sé‘vetrungur. Eg ætlaði að slátra
honum. Við étum ekki hornin, en kjötið af
skepnunum frá lóninu er einkennilega meyrt
vegna einhverra efna, sem eru þar í vatninu.”
“Heimskir eruð þið Texas-búar og eigið
skilið að fá ráðnnigu,” sagði Pattison; “einkum
þegar drengur á þínum aldri hyggur sig hafa
betra vit á búpeningi en eg hef, einn hinna elztu
gripakaupmanna í Kansas City.”
“Eg veit að eg er heimskur að halda slíku
fram,” sagði Len Hersey auðmjúklega. “En eg
er með þessum ósköpum fæddur. Eg hefi ætíð
verið sífeldlega veðjandi um hvað sem er. En
samt sem áður ætla eg nú að veðja um það, að
þetta sé vetrungur. Vilt þú veðja?”
“Auðvitað vil eg það, bara til að gefa þér
dálitla ráðningu. Hérna, Mr. Nabours,” sagði
hann og dró upp úr vasa sínuní tvö hundruð
öali, “taktu þessa tvö hundruð dali á móti söðli
og hesti' þessa manns. Þú skalt vera dómari.
Hann veðjar við mig um, að þetta sé vetrungur.
Ert þú ánægður? Ert þú ánægður?” spurði
hann svo Len Hersey, sem ennþá hélt í kálfinn.
“Já,” svaraði pilturinn auðmjúkur.
“Varpaðu honum niður,” sagði Nabours; “þá
getum við,víst gengið úr skugga um hvor hefir
réttara fyrir sér.” Hann var alveg eins alvarleg-
ur og Len.