Heimskringla - 26.05.1948, Blaðsíða 6

6. SIÐA
V
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. MAÍ 1948

Len keyrði hestinn sporum, og augnabliki
síðar lá kálfurinn á jörðinni. Honum var kastað
svo harkarlega, að annað hornið hraut af honum,
og lá þar laust í grasinu. Jim Nabours steig af
baki og lyfti upp hinu horninu með miklum al-
vörusvip. Sáust þá hin raunverulegu horn kálfs-
ins. Hann leit eins og á báðum áttum á Pattison:
hann var alls ekki viss um, að hann tæki þessu
gamni góðlátlega.
En maðurinn að norðan var glaðlyndur. —
Hann hló sig máttlausan, og gerði það í hvert
skifti og hann hugsaði um þennan hrekk.
“Nabours, fáðu honum peningana,” sagði
hann. “Hann vann þá með heiðri og sóma, og eg
hefi lært lexíu. Og þegar piltarnir þínir koma
til bæjarins ætla eg að gefa þeim í staupihu.
Geymdu fyrir mig þessi horn,” bætti hann við.
“Eg mun heldur en ekki geta gert að gamni
mínu þegar eg segi þeim Mitch gamla og Phil
Armour frá þessu. Ef eg get það ekki, skal eg
éta bæði hornin!” Og aftur skellihló hann.
“Líttu bara á!” sagði Len Hersey. “Hann
hefir víst brotið þau af sér í skóginum. Eg hefi
heyrt að það geti komið fyrir.”
“Nei,” sagði Nabours í skipandi rómi, “nú
vil eg ekki heyra neitt meira af þessari vitleysu.
Hérna eru tíu dalir; það er nóg til a$ kaupa fyrir
skyrtu, og eg vil að þú gerir það. Hann spilar
bara hinu öllu út á einhvern hátt,” sagði hann
við Pattison.
“Nei, fáðu honum það alt saman,” svaraði
hinn. “Hann á féð. Lofum honum að spila því
út. Eg mundi hafa gert það sama á hans aldri.
Og monte er bara leikur samanborið við gripa-
kaupmensku.”
Þeir sneru svo til bæjarins.
43. KAPÍTULI.
“Komdu inn, blessað barn.” Þegar Taisía
Lockhart steig út úr kerrunni og gekk að dyr-
um gistihússins, gekk hún beint í fangið á hinni
ágætu Lou Gore, sem varð einskonar Florence
Nightingale í þessu óbygða landi. Þessi kær-
leiksríka sál tók Taisíu að sér, faðmaði hana og
strauk. “Og mér sýndist fyrst þú vera drengur!”
hrópaði hún.
Er þær gengu gegn um dyrnar, sá hún gest
sinn blikna og hrökkva við. Hávaxinn, ungur
maður stóð í forstofunni nálægt dyrunum. Fanst
Lou Gore að þau hlytu að þekkjast, þótt hún
heyrði varla raddir þeirra er þau heilsuðust.
“Svo þú þekkir þennan mann?” sagði hún
síðar.
“Já,” svaraði Taisía; “hann var einu sinni
nágranni okkar suður í Texas. Hann varð okkur
samferða um hríð hingað norður.”
“Svo er það? Hann virðist ekki vera mjög
mannblendinn hér í bæ. Hann talar ekki við
neinn nema Bill Hickok. Þeir voru báðir að
skjóta til marks hérna úti á götunni. Maðurinn
minn segir að hvorugur þeirra hafi mist marks-
ins, ekki einu sinni. Góða mín, hlýddu ráði
mínu. Hafðu aldrei neitt saman að sælda við
vígamenn. Allir karlmenn eru slæmir, en víga-
menn kóróna þá alla í ilskunni. En komdu nú
með mér barnið gott! Eg verð að gæta þín. En
heyrðu, góða mín, eru þetta einu fötin, sem þú
hefir meðferðis ? Og nú er f jórði júlí!”
“Já”, svaraði Taisía og leit á hana áhyggju-
full, “þetta er alt, sem eg á. Eg er fátæk — nema
við getum selt hjörðinq. í Texas hefir enginn
neitt nema nautgripi.”
“Þú ert ekki fátæk, ef þú átt þessa hjörð.
Þú selur hana áreiðanlega. Allir vilja kaupa
nautgripi.”
“En komdu nú inn í eldhúsið mitt, góða
mín, svo að eg geti hjálpað þér. Hver er nú að
æpa þarna fyrir utan gistihúsið?”
“Ó, það er hún Milly, svarta þjónustukonan
mín,” sagði Taisía. “Hún er úti í kerrunni. —
Bíddu svolítið á meðan eg næ í hana.” Og að
vörm uspori kom hún aftur með Milly, sem hafði
sína löngu byssu í hendinni.
“Miss Taisía,” sagði hún. “Eg er alveg hár-
viss um, að eg sá hinn óguðlega svertingja minn
þarna úti á götunni. Komi hann nokkurntíma
nærri mér, skal eg skjóta hann. Það er áreiðan-
legt.”
“Ja, hérna!” sagði Lou Gore. “Er það nú tal.
Legðu undir eins frá þér byssuna og komdu og
hjálpaðu mér til að búa stúlkuna. Ef eg hefði
bara 'einhver föt handa henni,” sagði hún á-
hyggjufull og lagði fingurinn á varirnar. “En
_fötin mín eru henni ekki hæfileg.”
“Föt!” hrópaði Milly. “Hún hefir heilmikið
af fötum úti í kerrunni!”
“Brúðkaupsfötin hennar mömmu minnar!”
sagði Taisía og brosti raunalega. “Eg tók þau
með mér vegna þess, að eg gat hvergi geymt þau.
Mín föt eru öll útslitin.”
“Gott er það, góða mín. Við verðum að laga
þau dálítið til. Þú ert svo rykug. Eg hugsa að
stóra vaskafatið mitt dugi. Maður mætti ætla,
að þeir hefðu þvottabala þarna yfri í búðinni, en
svo er nú ekki, ekki einn einasta. Það er ekki
eitt einasta baðker í öllu Kansas ríkinu, og hefir
aldrei verið. Þeir skjóta nóg hérna, en alt minna
er um, að þeir þvoi sér.”
Hún let Taisíu sitjast á stól í eldhúsinu og
tók gætilega af henni hinn barðbreiða hatt. Þá
sá hún hina þungu hárfléttu, sem lá á herðum
stúlkunnar.
“Hafið þér séð annað eins!” hrópaði Lou
Gore. “Láttu mig klippa af bandið.” Skærin
héngu á belti hennar. Hún klipti bandið og
greiddi úr fléttunni og féll þá hið fagra hár um
alla stúlkuna, er sat þar eins og Godiva í baðm-
ullarskyrtu.
“Eg ætla að klæða þig úr þessari skyrtu,”
sagði Lou Gore og hallaði höfði Taisíu upp að
brjósti sér, tók í hálsmálið og dró af henni skyrt-
una. “Æ, góða mín!” hrópaði Lou Gore. “Þú ert
hrífandi fögur! Þú átt ekki hár heima. Og gift-
ingarkjól? Þú segist hafa giftingarkjól úti í
kerrunni? Þú þarft hans með. Sjáðu bara þetta
hár! En góða mín hvernig færðu það til að
hrökkva svona að neðan?”
Milly útskýrði það. “Það hrekkur bara svona
neðst. Hún hefir meira hár en nokkur önnur
stúlka í Texas.”
“Þú ert skínandi falleg, góða mín, og það
sem meira er vert, þú ert líka góð stúlka. Nú
ætla eg að verja tveimur eða þremur tímum til
að búa þig og klæða þig í kvenmannsföt, og þá
getur þú gifst hvaða manni sem þú bendir mér.
á.”
Milly tók nú til máls. “Eg sagði þér að hún
hefði allskonar föt úti í kerrunni í kistunni
sinni; alt saman úr silki — ljósrauð og blá og
allavega lit. Hún mamma hennar átti fallegustu
fötin í Texas. Hún kom með fötin sín með sér
Little convalescents, crowded onto one bed because there is no other place in the children’s
hospital to play. If there was a proper convalescent ward, where children could exercise and
relax happily under supervision while awaiting discharge, return to health would be greatly ac- '
celerated, doctors say. One more reason why Winnipeg needs a new Children’s hospital now.
The case of the...
* THREE SICK CHILDREN
*
Tho routine work performed in any hospital is largely a
matter of mystery to the layman. Here in synopsis form
are the case histories of three typical patients at the Chil-
dren's Hospital. They have been selected not because of
any dramatic content, but merely to illustrate a cross-
section of the 3,468 sick children admitted for treatment
last year.
BERNICE NANCY DOWIE
Ten years old . . . suffering from rheumatic fever . . . health deteriorated over
a four year períod following exposure after home burned near Teulon. Complex
investigation and diagnosis involving consultation with five specialists all donating
their services . . . extended laboratory tests, including cardiograms . . . blood
counts . . . blood cultures and X-ray examinations. Series of strokes due to dis-
lodgement of blood clots from heart valve. Series of special Rh negative blood
transfusions necessary. Discharged three months later after receiving over 70,000,000
units of penicillin with no fever or further symptoms and with no germs in blood stream.i Has been in excellent health since dis-
charge. Investigation and treatment cost between $750 and $1,000—total of $225 received from government sources. Balance
of cost borne by the* hospital.
EDWARD EVERETT HOLIDAY
Born 2 months prematurely and brought to the hospital at
3 days of age, weighing 311 lbs. Hospital has facilities for
only four prematures, requiring humidity and temperature
controlled room. After 52 days' care, Edward was discharged
as healthy, weighing almost 6 lbs.; 2 months later weighed
10 lbs. Success due partly to specialized equipment, partly
to specialists' supervision; most of all to intensive, painstaking
and enthusiastic nursing care. Less than half the cost of this
public ward case received from family and government sources.
D0R0THY EVELYN HOCH
Nine month old girl admitted suffering from m#hingitis—high
fever, vomiting and listlessness. Microscopic examination of
spinal fluid revealed vast numbers of influenza bacilli. Placed
under rigid meningitis routine, with special rabbit serum,
streptomycin and sulfa drugs. Two reíapses, but returned
home cured after one month. Cost of treatment $10 per day—
responsibility for less than half expense assumed by M.H.S.A.
Five years ago, 95% of such cases did not recover. Due en-
tirely to research such as that being carried on at the Children's
Hospital, over 80% now are cured.
All true medical cases, but names have been changed and do not represent any individual persont.
yesterday and today...
but what of tomorrow?
Today, the Children's Hospital,
nearly 40 years in the same
building, is crowded and old;
doctors and nurses alike work
with out-of-date equipment, per-
forming miracles in curing chil-
dren. The needs of the hospital
grow each year — something
MUST be done — and soon!
$1,500,000 NEEDED
and must be raised by popular subscription. That is a lot of
money. It will be solicited in the area served by the Hospital —
in Winnipeg, and throughout Manitoba and Western Canada.
The wonderful work of the Children's Hospital must not be
hindered or slowed. Your contribution is urgently required.
John Driemen Photographs
SEND CONTRIBUTIONS TO;
Children's Hospital Building Fund,
Bank of Nova Scotia Building, Winnipeg.
Contributions subject to deduction for Income
Tax purposes.
we noM’S HOSPITAÍ
New hospital building requires 200 beds, 4 oper*
ating rooms, facilities for convalescence, labora-
tory facilities and equipment.
frá N’Awlins. Þú getur séð að hún er af heldra
fólki komin.” \
Taisía Lockhart greip Iiendi Lou Gore,
varpaði sér upp í rúmið, lét hárið falla yfir and-
lit sitt og grét eins og hjarta hennar ætlaði að
springa. Lou Gore skildi að þetta var þreytan
eftir þúsund mílna ferðalag.
Hún hlaut að hafa sofnað. Henni fanst að
margir tímar hlytu að hafa liðið er hún vaknaði
við að hurð var opnuð. Seinna heyrði hún að
hestur hljóp í burtu. Þetta var Del Williams,
sem reið út úr bænum.
Lou Gore heyrði járnbrautarlestina koma og
sá menn koma til gistihússins. Er hún mætti
þeim McMasters og Hickok við stigann, sögðu
þeir henni hvað hún mundi sjá, færi hún upp á
loftið. En Lou Gore var ekki taugaveikluð. Hún
gekk upp á loftið, sá hvað gerst hafði, veitti lík-
inu nábjargir og lagði það til. Þetta var fyrsti
maðurinn, sem dáið hafði í Abilene í stígvélun-
um sínum. Því næst lét hún vera-að segja Taisíu
hvað gerst hafði. Var það annaðhvort af því, að
hún vildi ekki skerða orðstír bæjarins, eða af
hlífðarsemi við stúlkuna. Maður hafði dáið, þeir
yrðu víst fleiri. Lou Gore stundi við og stakk
stóru höndunum sínum undir svuntuna sína.
“Milly,” sagði hún loks við svörtu konuna,
sem var í eldhúsinu. “Komdu og hjálpaðu mér
til að búa til kvöldmatinn. Það þarf einhvern
mat. Og þessir menn koma hingað þótt eg eigin-
lega hafi nú ekki opnað gistihúsið ennþá.”
Er hjarðmennirnir komu utan frá hjörðinni
hittu þeir McCoyne, sem hafði fréttir að flytja.
“Bill sagði mér frá þessu atviki, sem gerst
hafði í gistihúsinu. “Maður einn virtist hafa
farið burtu úr bænum. Mél félli illa, ef menn
fengju þá hugmynd, að þeim væri ekki óhætt hér.
En sannleikurinn er sá, að við höfum ekki haft
neitt ráðhús, né neinn mann til að halda rétt-
arhald yfir vegnum mönnum. Við verðum að
halda fund til að koma öllu þessu í lag og það
bráðlega. Eg fékk tvo menn til að jarða mann-
inn, sem féll. Þeir héngu þar hjá gistihúsinu.
Þeir grófu hann þarna upp á hólnum, sem þið
getið séð héðan hérna. Fyrsta gröfin í Abilene,
4. júlí 1867. Jæja, Mr. Nabuors, þeir jörðuðu
mann yðar mjög fallega; bjuggu um hann í ein-
hverskonar kassa. Eg sá þá 'bera hann út á hól-
inn. Eg verð að játa, að eg held ekki að til sé ein
einasta líkkista í öllum bænum — kaupmenn-
irnir okkar eru svo hirðulausir, virðast ekki vita
hvað með þarf. Ykkur er óhætt að trúa mér til
þess, að eg hefi verið önnum kafinn fyrst eg
gleymdi að láta þá panta fáeinar líkkistur! Eg
vil ekki að Abilene standi að baki nokkrum bæ í
i
Kansas. Ykkur getur skilist, herrar mínir, að
manni getur í flýtinum gleymst ýmisleg atriði>
þegar hann þarf að gera alt.
Þeir sögðu honum frá sölu hjarðarinnar.
Hann varð svo hrifinn, að hann rétti hverjum
þeirra um sig hendina.
“Sagði eg þér ekki þetta, Nabours, að þú
mundir finna kaupendur hérna norður frá í
Abilene? Seld fyrsta daginn! Seld fyrir tuttugu
dali hvert naut. Meiri peningar, en þú nokkurn
tíma hefir séð!”
“Þetta er enginn draumur,” sagði Nabours
og fékk sér tóbakstölu. “Mr. Pattison, gætir þú
náð í eitthvað af silfurpeningum? Þessir bréf'
peningar eru auðvitað nógu góðir, og ef Dan
McMasters segir það, þá er víxill á bankann góð-
ur líka. En silfurpeningar eru það eina, sem
gildir í Texas. Eg hugsa varla að menn mínir
taki við öðru en silfri, og eg veit að Sanchez
gamli lítur ekki við öðru. Þú getur ekki borgað
Mexicana í neinu öðru.”
RECIPE FOR WHITE BREAD
Sponge Method
4 cups Lukewarm Water
1 envelope Fleischmann’s Royal Fast
Rising Dry Yeast
1 teaspoon Sugar
4 tablespoons Sugar
18 (about) cups Sifted Flour
2 cups Milk
3 tablespoons Shortening
1 tablespoon Salt
Put 1 cup lukewarm water in bread bowl.
add yeast and 1 teaspoon sugar, stir and leí
stand 10 minutes.
Dissolve 4 tablespoons sugar in remaining 3
cups water and add to yeast. Add 6 cups flouf
to make a sponge. Beat well. Cover and let rise
in warm place free from draft about 2% hours-
When well risen, add lukewarm milk. Add
shortening, salt and remaining flour, or enough
to make an easily handled dough. Knead dough
lightly until smooth and elastic. Place dough ii1
greased bowl, cóver and set in warm place free
from draft. Let rise until doubled in bulk,' from
lYi to 2 hours, divide dought in 5 equal portions
and shape into balls. Cover with cloth and let
rise 10 to 15 minutes. Shape into loaves and
place in greased bread pans. Cover and let rise
until doubled in bulk, about 1 hour. Bake in hot
oven at about 400°F. for about 45 minutes. —
Makes 5 loaves.