Heimskringla - 11.08.1948, Blaðsíða 4

4. SIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 11. AGÚST 1948
ÍÉJeimslmngla
fStofnnB 18S«)
Kemui út á hverjum miSvikudegl.
Pitrendur THE VIKING PRESS LTD.
853 og 355 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsímí 24 185
Verft olaösíns er $3.00 árgar.gurinn, borgist fyriríram.
\llar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
011 viðskiítabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utauáskrift tll ritstlórans:
EDJTTOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" ís published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
353-855 Sargerit Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 11. ÁGÚST 1948
MAMMONS-MENNING
Þegar eg valdi nafnið Mammons-menning fyrir þessa tölu, varö
eg fyrst hálf hrædd við það, því það virtist of umfangsmikið fyrir
þessi fátæklegu orð. En mér hefir ekki hepnast að finna annað
betra, nema ef vera skyldi það sem vinkona mín stakk upp á—
Gullkálfurinn.
Vélamenning nútímans hefir skapað samgönguhraða, iðnað og
lífsþægindi, sem að miðaldirnar dreymdi ekki um í björtustu
draumum. Okkar kynslóð hefir verið leidd inn í álfahöll vísind-
anna, fegurri en nokkura æfintýramynd úr Þúsund og einni nótt.
En álfagullið, skínandi og freistandi, varð oft að visnum lauf-
um í höndum þeirra, sem höfðu fórnað sál sinni í álfheimi, og sátu
vonsviknir eftir. Og margt í iðnaðar-og vélamenningunni er við-
sjálft eins og álfagullið.ekki sízt fyrir æskuna. Það versta af því
er tengt við hamslausa gróðafíkn efnishyggjunnar—tilbeiðslu
Mammons, sem er tákn auðæfanna.
Það er ekki efni þessa erindis að níða niður hinar glæsilegu
framkvæmdir nútímans, heldur að benda lítillega á fáein af þeim
áhrifum.sem viðsjárverðust eru fyrir æskulýðinn í umhverfi því,
sem að Mammons-dýrkunin hefir skapað honum, og það aðallega á
fjórum sviðum, er móta mjög sálarlíf fjöldans—áhrif auglýsinga,
útvarps, kvikmynda og skrípamynda.
Undirrót þeirra allra eru auglýsingarnar. Efamál er, hvort að
við gerum okkur oft ljóst hvað sterk áhrif þær hafa á daglegt líf
og breytni. Kenslubók í heilsufræði nefnd Effective Living (eftir
Turner og McHose) segir afdráttarlaust, að mikið af hinni geysi-
legu tóbaksnautn nútímans hafi skapast af látlausum auglýsingum.
Þektur stjórnmálamaður, Beverley Baxter, lýsti nýlega yfir viðbjóð
sínum á því hvernig auglýsingranar gefa látlaust til kynna að
stúlka sé boðleg vara á giftingar-markaðnum, ef að hún sé “móðins”
í vexti, og noti “réttu” sokkana, “réttu” hörundssmyrslin, o. s- frv. —
rétt eins og hún sé gripur til sölu, en ekki vera með hugsun og sál.
Enda má alstaðar skilja það, að ástin eigi engan andlegan þátt: til
dæmis, að eiginmaður hætti að elska konu sína ef að hún hefir
hrjúfar hendur. Ein auglýsingin gefur til kynna um nafngreinda
konu, að hún hljóti að vera fyrirmyndar móðir, því að hún hafi in-
dælan vöxt og sérstaklega fagrar tannir. Hvað ætli að landnáms-
konunum með sveitta brá og sigg í lófum hefði fundist um alt þetta
yfirborðshjal? Vart hefði þær mætt kröfum auglýsinganna, og þó
er vafi á að nokkrar konur hafi verið elskaðar af heilli huga manns
og barna en einmitt þær. En hætt er við að ungu stúlkurnar skapi
lifnaðarmáta og hugsunarhátt sinn einmitt eftir þessu auglýsinga-
skrumi.
Sagt er, að í stríðum sé það sannleikurinn er fyrst allra hnígur
að velli. (“In war, the first casualty is truth”). Þetta er engu síður
rétt mælt í sambandi við auglýsingarnár. Þar sem óteljandi hlutum
af svipaðri tegund er öllum lýst svo, að hver einn sé bestur, er auð-
sæilega miklu logið. En svo vön erum við orðin þeim lygum, að við
tökum ekki einu sinni eftir þeim, og álítum þær sjálfsagðar, — og
eru þá næmustu taugar sannleiksástarinnar deyddar. “Á hvaða
strengi spilar ekki prangarinn?” segja höfundar tveir (Stuart Chase
og F. J. Schlink), sem barist hafa fyrir, að afnema auglýsingar, og
setja í þeirra stað yfirlýsingar um verulegt gildi vörunnar, bygðar á
óhlutdrægum rannsóknum. “Er nokkur tilfinning mannlegs hjarta
heilög eftir að hann hefir snert hana?” Enda eru engin takmörk
fyrir ósvífni auglýsarans. Eitt sinn heyrði eg sápufélag auglýsa
yfir útvarp, að eitthvert atvik hefði gerst, ekki á þessu drottins ári,
heldur á ári sápu sinnar, og var þá búið að skipa sápunni í sess guðs
almáttugs. Er þar er komið, er víst tími til að spyrja hvort að við
dýrkum ekki Mammon af meiri einlægni en guð.
Meira að segja stappar nærri því að hálfgerð tilbreiðsla skapist
á sumum táknum gróðafélaganna, líkt og á skurðgoðum heiðingja.
Til dæmis hefir Borden mjólkursölufélagið í Bandaríkjunum gert
kú, Elsie að nafni, að tákni verzlunar sinnar. Hefir það sýnt hana á
sýningu í fínasta svefnherbergi, látið hana ferðast víðsvegar í flug-
vélum, og vera við samsæti í all-flestum fínustu gistihúsum Banda-
ríkjanna; er kúnni þar tekið með kostum og kynjum, sem fátækum
manni yrði vafalaust vísað á dyr. Sennilega hefir hún stuðlað vel
að því, að Borden-félagið hrepti $500 miljón dala inntektir á einu
ári (1946), og hefir náð því sem næst einokun á mjólkursölu í
Bandaríkjunum. Eitt sinn, er beljan kom flugleiðis til San Fran-
cisco, mættu henni fjórtán borgarstjórar með bukti og beygingum,
og afhentu hennilykla að borgum sínum í virðingarskyni. Er kýrin
átti kálf, rigndi yfir hana heilla-óska bréfum og skeytum, líkast því
er fæðist erfingi í konungsætt í Evrópu. Þegar svo er komið, að
fáfróð alþýða sæmir kúna bréfum og gjöfum, er víst tæplega ástæða
fyrir okkur að fárast lengur yfir fornþjóð þeirri er tilbað gull-
kálfinn.
Útvarpið, sem átti að verða eitt mesta menningartæki heimsins,
hefir að vísu margt ágætt að flytja, en hér einnig hefir efnishyggjan
náð yfirtökunum, og það svo, að uppfyndingamaðurinn sem gaf
heiminum það til blessunar neitar nú að hlusta á það sjálfur, eða
hafa það í sínum húsum. Eitt bezta dæmi þessa munu vera sápu-
sögurnar, sem nú er varið til áttunda hluta af öllum útvarpstíma að
degi til í Bandaríkjunum. Kóngur og drotning í ríki sápusagna eru
hjón nokkur, Frank og Anne S. um leið á spennandi morðsögu. þriðja hverju hjónabandi í
Mummers; er hún aðalhöfundur- Og til hvers er að leitast við að Bandaríkjunum slitið af dómstól-
inn, og semur jafnan þráðinn í kenna unglingum fagurt mál, er um landsins. Má nefna í þessu
fjórtán sögum í einu, svo sem útvarpið segir “We gotta scramj sambandi myndina Útlaginn —
Stellu Dallas og Ma Perkins, en now”, eða “It ain’t gonna rain noj The Outlaw — gefin út af How-1
hefir fjórtán höfunda til að more”, og tekst þar að þjappa' ard Hughes. Fekk hún mikla að-
semja samtölin. Er hverjum' þremur málvillum í sex orð, meði sókn, til dæmis í Winnipeg. í
þeirra vísað á dyr ef að hann lökum framburði í viðbót? j henni er fyrstu ástum ungs
dirfist að koma með frumlega i gé æskan vanin við lélega manns og ungrar stúlku lýst svo,1
hugmynd inn 1 þessa furðulegu sönglist, óvandaða leiklist, fá-' að hún gengur ótilkvödd í rúm [
til hans, en kallar um leið til bú-
stýrunnár, er maldaði í móinn:
“Þú getur sótt prestinn á morg-
un”. Má nærri geta hvaða grund-
völl slík mynd leggur fyrir hrein- !
ar og heilbrigðar hugmyndir
um ást og hjónaband, og um sam
sagnaverksmiðju. Eðlilega verða( fengilegar sögur> marklaust
sögurnar all-keimlíkar; til dæmis j þvagur og lognar auglýsingar,
voru eitt vor bílslys í þeim flest-j þá er við að búast, að alt þetta
um, og varð vesalings fólkið, sem mðl:i sál hennar, þar til er engin
í þeim lenti, að kveljast alt sum- [ ákveðin, heilbrigð hugsun er eft-
arið; en öllu batnaði því að ir_ Nýlega heyrði eg unga stúlku
hausti. Sögurnar eru einnig lang- lysa yfir um nýjustu útvarps-
dregnar mjög; til dæmis var e'n söngvana, “Eg skil ekki í því sjálf i band kirkjunnar við heimilislíf-
stúlka svo óheppin, að vera heil-| að þð að eg viti að þefta sé enginj ið.
an mánuð í baðherbergi, því jafn- sðnglist> þá uni eg henni betur| Fyrirmynd æskunnar í sömu
an er hún ætlaði að komast þaðan. en fanegum söng.” Rótina mátti mynd er hinn ungi útlagi, er
vék sögunni á annað svið. En há- relíja til æsku-ára; lélegu söngv- svíkur besta vin sinn og bjarg-
mark var sett af persónu, sem arnir 0g leirburðurinn voru
var seytján daga að ganga inn hennar vögguljóð.
um dyr. | Eins má búast við, að sápusög-
Mætti hér vel minnast oröa urnar verði mælikvarði almenn-
Stephans G. Stephánssonar:
List er það líka og vinna
lítið að tæta upp í minna;
alt af í þynnra að þynna
þynkunna allra hinna.
Á sögur þessar hlusta 42 milj-
ón áheyrendur, 80% kvenfólk.
Hér má einnig segja, að ekki sé
laust við átrúnað. Algengt er,
að fólk sendi söguhetjunum bréf
°g gjafir, ekki síst Ma Perkins.
Er það kom fyrir í sögu þeirrar
frúar, að munaðarlaust barn var
skilið eftir við dyr hennar.skrif-
aði prestur henni, og bauðst til
að taka barnið í fóstur. Öðru
sinni gerðist sá atburður, að
gömul kona dauðvona rak út úr
herbergi sínu alla ættingja sína,
svo að hún gæti hlustað á Stellu
Dallas. Var v^ápuþvaðrið það síð-
asta er hún heyrði í þessum
heimi, því að rétt á eftir féll hún
í dauðamókið.
Eitt það viðsjáverðasta við út-
ings á bókmentir. Með slíkum á-
hrifum má gera heilar þjóðir
heimskar, og þar með leiðitamar
fyrir áhrif prangarans á öllum
sviðum,og einnig fyrir næstum
vætt margsinnis í trygðum, og
skilur við ástmey sína bundna!
við kletta í gili til að deyja úr
hungri og þorsta. Er að furða þó1
að tryltum æskulýð, svo sem J
zoot-suiters, fjölgi með slíkum1
fyrirmyndum? Enda kom þaði
fyrir ekki alls fyrirlöngu í fang-
elsi, að eldri glæpamennirnir:
hvaða múghreyfingu sem er; úr báru sig upp yfir því að þeir væri
slíkum jarðvegi rísa oft stæk-1 bókstaflega hræddir við yngri
ustu kúgunar- og einveldis-
stjórnir.
Eigi er því að undrast ummæli
kínverska ritsnillingsins Lin
Yutang, er hann var spurður álits
á amerísku útvarpi. “Það einlæg-
asta við það eru auglýsingarnar”.
svaraði hann.
Kvikmyndirnar eru að mörgu
leyti háðar sömu áhrifum. Al-
kunnugt er, að enginn semur ó-
dauðlegt skáldverk með það bak
við eyrað, að græða á því pen-
inga. En einnig er viðurkent, að
fyrsta skilyrði fyrir kvikmynd
er “box office appeal”, með
öðrum orðum, að hún laði fjöld-
ann til aðsóknar. Er þá um leið að
miklu leyti útilokað, að æðri list
geti þróast á sviði kvikmynd-
varpið er, að áhrif þess ná inn á j anna, því að þær eru fyrst og
heimilin til barnanna frá því að fremst gróðafyrirtæki. Til að ná
þau fyrst draga lífsandann. Eni hylli fjöldans, er það næst um
nú er það viðurkent af merkum ófrávíkjjanlegt skilyrði, að
sálfræðingum, svo sem Brock j myndin kafi ekki dýpra né fljúgi
Chisholm, að fyrstu sex — sjö ár hærra en svo að þeir einfaldari
æfinnar móti huga barnsins æfi-: meðal almúgans geti vel fylgst
langt. “Snemma beygist krókur”, með. Að vísu eru til ágætar kvik-
er rétt sögn. Allir aðalhættir í myndir, og er eg ekki að kasta
lyndiseinkunnum barnsins eru j steini að þeim með þessum orð-
ofnir á þeim árum; öll æfin sem Um. En í alt of mörgum þeirra1 þein-a um ag vera byltingasinnar,(
fangana — þeir svifist einskis.j
og virtist ekki gæddir neinumj
mannlegum tilfinningum.
Langt er frá að auðvelt sé að j
berjast á móti þessum áhrifum. j
Svo árvakur vörður er settur um j
kvikmyndadeildina af ríki
Mammons.að er til orða kom í
Winnipeg að banna að láta börn
sækja vissar myndir, þá kom til
varnar einn mest málsmetandi
maður í Manitoba; mótmælti
hann harðlega, og sagði að for-
eldrar væri alveg einfærir um að
dæma um siðferðilegt gildi mynd
anna, og sjá um að börnin sækti [
aðeins góðar myndir. Vann hannj
sigur fyrir hönd myndasýninga-j
félaganna. En um líkt leyti vissi,
eg til þess, að drengur á aldrin-
um níu til ellefu ára kom eittj
sinn heim frá kvikmyndahúsinu
titrandi af ótta, og ákvað sjálfurj
að sækja ekki myndirnar oftar, j
því að þær gerði sér ilt. Var dóm-
greind barnsins í þessu tilfellij
heilbrigðari en foreldranna.
Engu síður er efni myndanna i
athugað af útvörðum auðvalds-j
ins. Nýlega féll grunur á tvær
á eftir fer myndar aðeins ívaf í ma lesa úr hverjum drætti áhrif
þá uppistöðu. Því sögðu Jesúítar Mammos. Til dæmis eru flestar
“Gef mér barnið til sjö ára ald- j þeirra auglýsing fyrir vín- og
urs ;eftir það má hver taka við tóbaksnautn, hvort sem að slíkt um fð an tryggingar; en í hinni'
því sem vill”. En einmitt á þess- hæfir efninu eða ekki. Nýlega: varð ungum manni a að segjaj
um örlagaárum nær útvarpið til kom til Gimliskóla mentuð kona við m6ður sína, að hann gæti \
eða jafnvel “rauðar”. Orsökin var
að í annari þeirra var bankastjóri
sýndur ófús á að lána hermönn-j
ekki hugsað til að lifa á aurum
sér fátækara fólks. Hætt er nú
við, eftir þessu að dæma, að
Kristur lenti á hálan ís ef hann
barnsins. Nýlega var mér sögð^ frá Texas, sem er kunnug bróð-
útvarpssaga um konu sem drap! ur leikarans Dana Andrews.
mann sinn á eitri, og var morð- Þessi frægi kvikmyndaleikari er
aðferðinni lýst út í æsar. Það var sonur meþódistaprests, og svo
fimm ára drengur, sem sagði mér j siðavandur og reglusamur, að j kæmi aftUr meö þann boðskap að J
söguna, og enti með þessari að- hann hefir forðast að leika nokk-! auðVeldara væri fyrir úlfaldann
finslu, “Hún var klaufi; hún urn þátt er sýndi vínnautn. En að smjúga gegn um nálaraugað
kunni ekki að fela eiturflöskuna brátt komst hún að raun um, eftir en fyrir ríkan mann að komast í
fyrir lögreglunni”. Er ekki hennar sögn, sem hún hefir eftir himnaríki.
nokkuð fáfengilegt af uppeldis- bróður hans, að hvar sem kvik- Annað hérað í ríki Mammons til-
fræðingum að rífast um hvort að mynd var tekin var að venju heyrir að mestu börnum. Það er
óhætt sé að segja ungum börnum j staddur útsendari frá “The land skrípamynda> og skrípablaða
söguna af Rauðhettu og úlfinum, Liguor Commission of the Unit- j Qg rita Nú er verzlunin með
þegar þau koma í skólana. full-j ed States” (nefnd fyrir hönd vín-j skrípabækur orðin svo arðsom, að!
numa í glæpasögum útvarpsins? sölufélaga í Bandaríkjunum), og^ inntektirnar eru um hundrað
Sami drengur, sem hefir næmt var erindi þessa legáta aðreyna1 miljón dalir á ári { Bandaríkj-1
eyra fyrir hljómlist og fagra rödd að sjá um að í hverri eínustu unum> Qg seljast um sextíu milj
söng mér uppáhaldssönginn sinn mynd yrði sýnd vínnautn. Slapp ( eintök á mánuði. Ætla mætti að
“Hún er altof feit fyrir mig”. Andrews við þessa kvöð í fyrstu a]t gem fyfir börn er gamið væd
(I don’t want her, you can have þremur myndum, en varð að láta1 gert úr garði þeim til gððs En
her; She’s too fat for me). Sárt undan í þeirri fjórðu. Fróðlegt héf er grððafíknin næst um ein.
er til þess að vita, að afkomendurj væri að vita hvað mikið. tóbaks-, völd_ Nú er margsannað, að viss.
ljóðelskustu þjóðarinnar í víðum nautn og ofdrykkja hafa vaxið( asti vegur til að selja vöru, hvort
heimi, hinnar íslenzku þjóðar, hjá ungu fólki við að venjast því
selji sinn ættararf fyrir þvílíkan í kvikmyndunum að slíkt sé sjálf-
sagt hjá öllu heldra fólki.
er nú liðið síðan að ^ Teljandi eru þær myndir, sem
leirburð.
Langt
skáldið Milton óskaði þess, að sýna að hjónaband sé bygt á öðru
vera vafinn þýðum tónumj en augnabliksáhrifum, og þeim
tengdum ódauðlegum ljóðum, fremur holdlegum en andlegum. sogum og myndum og viðbjóðs-
sem hún er kvikmynd, tímarit.j
sápustykki eða skrípabók, er að
æsa forvitni fjöldans. En því er
eins varið og með notkun opíums
að alt af þarf stærri og stærri
skamt — fáránlegri glæpi í glæpa
enda munu þau orð vart finna Og væri einnig fróðlegt að vita
bergmál hjá alþýðu nú, því að^ hvað mörg hundruð þúsunda, ef
legri og sóðalegri myndir af líf-
erni fólks til að gera sögurnar
ört deyr út áhugi fyrir fagurrb ekki fleiri, af ungu fólki hafa meir æsandi. Alt er þetta bygt á
máltækinu “Klæjar eyrun ilt að
heyra”.Þessum aðferðum er óhik- j
að beitt í skrípamyndunum. Ný-
list þegar helt er yfir almenningi flanað út í bráðræðishjónabönd
flóði af lélegum söngvum, sög-1 að einhverju leyti vegna þess ao
um og leikum, tengdum auglýs-^ kvikmyndir og sápusögur og lé-
ingaskjalli. Alt deyfir þetta leg tímarit hafa gefið þeimj lega skoðaði eg fjórtán þeirra í
hugsunina. Skólabarnið situr við falskar hugmyndir um hjóna-j einu víðlesnasta dagblaði Winni-
útvarpið og vinnur með hangandi bandið og gildi þess, og ábyrgðj pegborgar. Þar voru aðeins fimm
hendi við skólastarfið, en hlustar þá sem fylgir því. Enda eru nú eða sex, sem höfðu neista af
spaugi að innihaldi.og jafnvel
þær bygðust aðallega á óhöppum
og afbrotum. Hinar voru næst
um undantekningarlaust spenn-
andi glæpasögur — sumar af
hryllilegustu tegund — um menn
grafna lifandi í steinsteypu, eða
pressaða til dauðs í vélum, eða
kvenfólk og börn pínt og lamið.
Að vísu hafa útgáfufélög
þessara rita launaða sálfræðinga,
sem sverja sýnkt og heilagt að
þetta sé holl fæða fyrir barnssál-
ina. Segja þeir að slíkar myndir
gefi eðlilegt útrás meðfæddri
grimd og illum hvötum. En á
móti því bera aðrir sálfræðingar.
sem hafa varið árum saman til að
kanna þessi mál. Einn þeirra, Dr.
Fredric Wertham, hefir stofnun
til rannsóknar á andlega sjúkum
börnum, og börnum sem hafa til-
hneiging til glæpa, og segir
hann, að hvert einasta þeirra hafi
orðið fyrir ákveðnum áhrifum ai
skrípamyndum. Með öðrum orð-
um eru þau öllandlega lemstruð
eru börn með sýkt taugakerfi,
af lestri þessara óheilla rita. Þar
lostin ótta af að lesa um skelf-
ingar; börn sem hafa að nokkru
tapaðsambandi við umheiminn og
lifa í draumaveröld skrípamynd-
anna; börn sem sýna óeðlilega
grimd; börn sem eru heilluð af
lægstu hugmyndum um samband
karls og konu, bygðum á holdleg-
um fýsnum, ofbeldi og grimd
Meðal þessara barna er, til dæm-
is, drengur, sem spurður var uni
að hvaða mönnum hann dáðist
mest. “Að harðfengum náung-
um”, svaraði hann. “Oghvernig
menn eru það”? “Náungar sem
lemja stúlkur,” sagði hann.
Nýlega var nítján ára dreng-
ur dæmdur fyrir að lemja fimtán
ára stúlku í hel með barefli. —
Sagði dómarinn þennan gl®P
vera einn þann hryllilegasta, er
hann hefði reynd af. Um þa^
mælir Dr. Wertham, að slíkir
glæpir sé daglegir atburðir 1
skrípabókum, og að hvert barn.
sem les þær, myndi segja að ein-
feldni dómarans væri furðuleg-
f huga barnanna verða glæpir
daglegt brauð. Er því líklega
ekki að undra þó að dreng yrði
nýlega hægt um hönd, er átta ára
stúlúkubarn tók af honum skrípa
bækurnar hans. Hann kæfði hana
með kodda.
Því eru ekki þessi rit gerð ut*
læg? Því svarar Dr. Wert-
ham, “Það er auðsæilega auð-
veldara að dæma barn í lífstíðai
fangelsi, heldur en að leggj3
höft á miljón dala gróðafyrir'
tæki”.
Þess má geta, að mjög nýleg3
bannaði Kanadastjórn innflutn-
ing þessara rita. Það gerði hun
eitt sinn áður við svívirðilegustu
tímaritin, sem flokkast mega 1
svipaða deild að menningar-a-
hrifum, og fjalla næstum ein'
göngu um glæpi og losta; en nu
eru í það minsta sum þeirra kom-
in á markaðinn aftur — því a^
Mammon hefir víða klær. úti.
Enda flæða léleg tímarit og sog'
ur yfir alla bókamarkaði, og eiga
sinn þátt í að spilla og skemm3
hugsun almennings.
Annar galli jafnvel meinlauS'
ustu skrípamynda er sá, sem Úr'
Augusta Jellinek bendir á, a^
barnið venst á að hrafla lausleg3
yfir lesmálið, og fylgjast a°
mestu með efninu án þess. Þann-
ig venst það af að vilja lesa bsek'
ur; og myndirnar gera engar
kröfur til hugsunar né ímyndun
arafls. Vel má hugsa sér að slí^
börn muni á fullorðins árum
velja sér myndablöð (tabloids*
og kvikmyndir fyrir sína eiu1
andlegu fæðu, og neita að leggJ^
á sig að lesa eða hugsa nokku
ofan í kjölinn.
Nú býst eg við að ykkur ver^j
það fyrst að hugsa, að þeSS^
dæmi sé undantekningar; a'
börn yfirleitt verði ekki fyrl'
slíkum áhrifum, því að ^est
þeirra fremji ekki glæpi.Þa<5 £(
auðvitað satt. Fyr mega vera 1
áhrif en að þau leiði ávalt til °P
inberra hermdarverka. Ed hva^a