Heimskringla - 22.09.1948, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 22. SEPT. 1948
HEIMSKRINGLA
5. SIÐA
ur félagið skemmtanir í öllum
samkomuhúsum bæjarins. Ágóð-
inn af þessum skemmtunum geng
ur allur til barnavinafélagsins,
og kemur jafnan mikið fé inn
þennan dag.
Síðast liðinn sumardag námu
tekjur af sumardeginum fyrsta
133,000.00 krónur. En það er allra
hæsta upphæðin sem inn hefir
komið í þau 25 ár sem Sumar-
gjöf hefir starfað.
Um 1100 börn önnuðust söluna
á blaðinu, tímaritinu, merkjunum
og blómunum. 70 af þeim böm-
um sem hæst voru, í fjársöfn-
uninni hlutu bókaverðlaun. —
Bækurnar gáfu ýmsir bókaútgef-
endur og er slík nýjung sem
þessi áreiðanlega vel til fundin
og til hvatningar fyrir æskuna.
Gaman og gleðlegt er að sjá
börnin frá 6 til 14-15 ára, hina
upprennandi æsku safnast í hópa
þennan dag. Öll eru börnin vel
búin og glöð, og fagnandi sumri
og sól.
Reykjavík er alitaf að vaxa.
Hún er borg með 54 þúsund íbúa
eða vel það, og hún er alltaf að
vaxa árlega því má gera ráð fyr-
ir að dagheimilun o'g vöggustof-
um hrað fjölgi eftir íbúa tölu og
knýjandi þörfum borgarbúa.
Barnavinafélagið Sumargjöf
hefir dálítinn opinberann fjár-
styrk, en sá styrkur nægir
skammt. Það sem ávantar eru
frjáls framlög einstakra manna,
bæði karla og kvenna sem pen-
inga getu hafa, og vilja eiga til
þess að veita góðu kærleiks og
mannúðarmáli lið, og svo það
sem safnast inn á sumardaginn
fyrsta, sem er eins og sjá má af
sölum þeim sem eg nefndi hér að
framan, ekki lítið.
Greiðslu með börnum á dag-
heimilum er þannig háttað, að
þeir sem geta greitt með börnum
sínum gera það. En gjaldið er á-
valt mjög lagt, saman borið við
verðlag. Þeir sem fátækir eru —
þurfa ekkert að greiða.
Sumargjöf starfar nú vetur
sumar og haust á 3 stöðum í borg
inni og er samt ekki nækilegt.
Eftirspurnin eftir plássi á dag-
heimilum er svo mikill að aldrei
er hægt að taka öll þau börn sem
beðið er fyrir og þyrftu að kom-
ast þangað. í fyrstu var svo til
ætlast að þessi heimili væru ein-
göngu dagheimili fyrir börn á
vissu aldursskeiði. En brátt kom
í ljós að sum heimilin voru þann-
ig að ekki var heppilegt að hafa
börnin heima á nóttunni. Og er
nú svo komið að mikill hluti
barnanna á dagheimilunum eru
alveg til dvalar. í sumar á að hafa
samskonar dagheimili á þrem
öðrum stöðum í borginni. En svo
er til ætlast að þau verði ein-
'göngu dagheimili og leikskólat
smá barna.
Vert er að minnast þess að á
síðarí árum er farið að kenna
stúlkum að gegna störfum á slík-
um heimilum og rekur bærinn
heimili í því skyni.
í nokkrum fleiri kaupstöðum á
landinu er farið að starfa á svip-
aðan hátt og í Reykjavik, nema
hvað sú starfsemi er öll í smærri
stíl.
Þá kemur næst að Reykjavík.
Það er langt síðan að Reykvík-
ingar sáu og skildu að full þörf
var fyrir sumardvalar heimili
utan borgarinnar. Sveitaheimil-
in gátu ekki tekið á móti öllum
þeim áragrúa af börnum úr borg-
inni og kaupstöðum sem þurftu
sumardvöl í sveit sér til heilsu-
bótar og hressingar eftir langar
og þreyandi innisetur á skóla-
bekkjunum á vetrum.
Sérstök sumardvalar heimili
fyrir börn úr Reykjavík var ekki
farið að hugsa um fyr en í kring-
um 1930. Og voru Reykvíkingar
þar á undan öllum öðrum kaup-
stöðum á landinu, enda var
Reykjavíkurborg fjölmennust og
því mest þörf þar að koma börn-
unum úr bænum.
Oddfellova reglan í Reýkjavík
reið á vaðið og stofnaði barna-
heimili við Silungapoll. Sá stað-
ur er um 10 kílómetra frá Reykja-
vík, en ekki á neinum fallegum!
stað, né heppilegum. En af því
að þetta var í byrjun mun hafa
verið litið svo á, að heppilegt
væri að heimilið væri ekki svo
langt frá að gott væri til að-
dráttar og eins að heimilið væri
ekki mjög langt frá þjóðbraut.
En það liggur örstutt frá þjóð-
brautinni. Við Silungapoll létu
þeir byggja barnaheimili fyrir
fátæk börn. f fyrstu munu ekki
hafa verið á sumardvalarheimil-
inu fleiri en 20—30 börn. Og
þeim var skift í hópa, tvo þrjá
hópa, sem dvöldu þarna til skift-
is. Og ekki þurfti að greiða neitt
með þeim. Þótt tíminn væri auð-
vitað alt of stuttur sem börnin
nutu sólar og sumars, varð þetta
þeim þó mikil hressnig. Börn
sem oft áttu við lélegan kost að
búa í heima húsum, fengu þarna
góða aðhlynningu og gott fæði.
Enda þótt tíminn væri ekki lengi
bjuggu þessi börn áreiðanlega
lengi að sumardvölinni, þótt á-
kjósanlegast hefði verið að dvöl-
in hefði getað verið lengri. Það
hefði áreiðanlega orðið heilla
drygsta meðalið til þess að varð-
veita þau frá þeim sjúkdómum
sem ásækja og þjá þá sem lifa ;
við þröngan kost og búa í niður-
gröfnum saggafullum kjöllur-
um, við ónóga kjarnlitla fæðu og
fátæklegan skjóllausan fatnað.
Með þessu sumardvalar-heim-
ili í sveit var fyrsta sporið stig-
ið. Þetta var því heppilegra
vegna þess að sumarheimili Odd-
fellova við Selungaþoll var I
fyrstu ætlað þeim sem mesta
þörf höfðu fyrir það að komast
í sveit, fátæk, veikluð börn, sem
ekki var hægt að koma í sumar-
dvöl á Sveitaheimili, sökum þess
að þeir sem að börnunum stóðu
megnuðu ekki að greiða með
þeim, og ekki þá síður hitt að I
þessi veikluðu börn kröfðust um
hirðu og aðhjúkrunnar sem ekki
var hægt að láta í sé á sveita-
heimilum þar sem fátt var vinnu-
lið en ærið að starfa yfir há anna
tímann.
Næst á eftir kom svo barna-
heimilið Vorboðinn. Að því stóðu
konur úr ýmsum félögum. Til
dæmis kvenfélag Alþýðuflokks-
inís, Verkakvennafélagið Fram-
sókn og fleiri. Vorboðinn var
stofnuð í sama tilgangi og Sum-
arheimilið við Silungapoll. En
þrátt fyrir þessi tvö sumardval-
arheimili sem höfðu það ein-
göngu á stefnuskrá sinni að taka
eingöngu fátæk umkomulaus og
veikluð börn til sumardvalar, og
veita þeim ókeypis uppihald og
aðhlyningu yfir sumartíman,
fullnægðu þessi tvö heimili
hvergi nærri þörfinni, og gátu
ekki sint öllum þeim beiðnum
sem bárust. En þau voru vísir
að því sem koma átti. Og áreið-
anlega gerðu þau mikið gott. —
Mér er nær að halda að þau hafi
bjargað lífi fjölda veiklaðra
barna.
Svo komu stríðsárin og þá
varð mikil breyting á þessu eins
og mörgu öðru heima. Þá varð
almenningi ljóst að barnaheim-
ili voru mjög nauðsynleg, ekki
einungis til hressingar börnun-
um, heldur og til verndar lífi
þeirra, og vegna ótta við loftá-
rásir á borgina, var farið að gera
ráðstafanir til þess að koma sem
flestum börnum í sveit. Enskt
herlið og síðar Bandaríska her-
liðið settist að í borginni sjálfri
Það var öllum ljóst að kæmi til
loftárásar var höfuðborgin og í-
búum hennar fyrst og fremst
hætta búin. Og menn heima ótt-
uðust á tíma bili loftárásir því
að fleiri þjóðir en Englendingar
og Bandaríkin gátu haft styrk
af landi voru í ófriði og á stríðs-
tímum. Sjómennirnir sigldu skip-
um sínum ljóslausum til Eng-
lands með sjávaraflann. Daga,
vikur og ár voru sjómennirnir ís-
lenzku í stöðugri lífshættu. En
sjómennirnir eru hetjur sem
aldrei láta hugfallast. Þó var
aftur og aftur ráðist á þá og
enda þótt skipunum væri sökt og
margir mistu lífið — héldu ís-
lenzku sjómennirnir upþi sigl-
ingum á milli — þá var höggvið
stórt og tilfinnanlegt skarð í
sjómannastéttina íslenzku því að
þá féliu í valinn fleiri menn á
þennan liátt frá þessari litlu og
fámennu þjóð en hjá nokkurii
styrjaldar þjóðanna samanborið
við íóiksfjölda.
Það var því engin furða þótt
að megn geigur gripi alla þjóðina
þegar ráðist var á vopnlaus kaup-
för hlutlausrar þjóðar og þeim
sökt án þess að nokkur tilraun
væri gerð til að þyrma lífi skips-
rr.anna.
Menn vildu því forða æsku ís-
lands frá loftárásum og nú var
lagt kapp á að koma sem flestum
börnum burt úr Reykjavík — og
yfirleitt úr öllum þeim bæjum
sem hætta var á að til loftárása
kæmi. Var rauða krossi fslands
falið að hafa umsjón með þessum
flutningum barna úr borginni.
Voru þá teknir heimavistar skól-
ar víösvegar um suður, norður,
vestur til afnota sem sumardval-
ar heimili fyrir börnin víðsvegar
af landinu.
Mikið af þeim kostnaði sem
þurfti til þess að bera þessi sum-
arheimili uppi var greiddur af
opinberu fé, bæði úr ríkissjóði
og úr bæjarsjóði og gekk svo öll
stríðsárin. Eftir striðið hafa svo
sömu félögin og áður tekið við
þessu aftur og njóta þau nú
styrks á opinberu fé. Fara nú
börnin í hópum á vorin á þessi
sumardvalar heimili undir umsjá
kennara og starfsstúlkna, sem
þjóna eiga börnunum og mat-
reiða og hirða eiga húsið. En í
þessum skólahúsum hafa börnin
heimavist. Börnin eru venjulega
á aldrinum 7-12 ára. Verður þá
að hafa eftirlit með yngri börn-
um og jafnvel hinum eldri líka.
Hin eldri eru látin þvo upp eftir
máltíðir, bursta skó og vinna,
sumstaðar dálítið við garðrækt
þar sem því verður við komið.
Úti við gæta svo eldri börnin
hinna yngri barna. En sameigin-
lega eru börnin undir stjórn og
umsjá kennara, sem dvelur með
þeim alt sumarið og verður varla
á betra kosið.
Þegar fer að líða á veturinn
fara börnin að hlakka til og þrá
það að komast í sveit. Er gaman
að sjá fögnuðnin sem skín úr
andliti barnanna er þau leggja
af stað til sumardvalarheimil-
anna — og þá er ekki síður gam-
an að sjá börnin er þau koma
aftur frísk, feit og fjörleg, mó-
brún og bökuð af geislum sólar-
innar og endurnærð af hinni
löngu dvöl í faðmi náttúrunnar.
Fyrir nokkrum árum eða
nokkru fyrir stríðið gengust
prestar fyrir samskotum í barna-
heimilissjóð og stofnuðu barna-
heimili. Það barnaheimili var
rekið í nokkur ár á Sólheimum í
Grímsnesi í Árnessýslu. Hin upp-
haflega hugmynd með þessu
barnaheimili var sú að þarna
væru tekin til dvalar vetur og
sumar börn gegn meðgjöf eða
meðgjafarlítið ef fátækir áttu
hlut að máli. Var þetta barna-
heimili rekið með þessu fyrir-
komulagi í nokkur ár, undir eft-
irliti þjóðkirkjunnar. En sam-
hliða þessu barnaheimili rak for-
stöðukonan fávitahæli og var það
að allra dómi mjög óheppilegt
að hafa þessi heimili bæði á ein-
um og sama stað. Þetta átti enga
samstöðu og hefir því nú um
mörg ár þetta barnaheimili á Sól-
heimum verið rekið sem favita-
hæli — eða eingöngu ætlað þeim
börnum sem ekki eiga samstöðu
með heilbrigðum fullþroska börn-
um. En það er líka full þörf fyrir
slík hæli engu síður en hin sem
áður eru greind.
Svo ætla eg aðeins að drepa á
mæðraheimilin. — Mæðrastyrks-
nefndin, sem er auðvitað ein-
göngu skipuð konum, hefir und-
anfarin ár haft sumardvalarheim-
Steingrímur Matthíasson iæknir
MINNINGARORÐ
Sjaldan hefi eg verið eins feim
inn við að setjast niður, til að
skrifa nokkur minningarorð, —
eins og að þessu sinni. Um Stein-
grím heitinn Matthíasson lækni.
Svo nátengd er mér minningin
um þá feðga þjóðskáldið sr.
hann þangað öllum ókunnugur,
en aflaði sér þar skjótt álits og
vinsælda.
Hann kom hingað heim
snöggva ferð sumarið 1946. Er
ið flug á þessum unga glæsilega I eg hitti hann þá flaug mér í hug
manm, að naumast var við því! hvort hann væri nú kominn til að
buist að hann staðnæmdist til' kveðja. Hann átti svo undari
lengdar heima a ættjörðinni. ! annríkt, svo aldraður maður. Gat
Þegar Guðmundur Hannesson hann aldrei lært ' að taka séf
sokti um embætti hér í Reykja-' hvíid? Seinna frétti eg að nokkru
vík og fluttist hingað suður, sökn
Matthías og læknirinn son hans, uðu hans allir, er notið höfðu
að aldrei get eg hugsað til ann- framúrskarandi hæfileika hans.
ars þeirra, án þess að minnast Menn óttuðust að enginn fengist
hins. Svo vel fór á með þeim. Svo honum líkur í hans stað. Svo
vel áttu þeim saman. vandfylt væri það skarð. En
En hversu óendanlega fátæk- Steingrímur Matthíasson hafði
ieg verða sundurlaus orð mín, verið þar skamma hríð er menn
um þenna son skáldsins, þegar fundu að hann var jafnoki fyrir-
eg minnist sr. Matthíasar Jock- rennara síns. Og þótti þá mikið
umssonar, er yfir hálfa öld “svo sagt.
vel söng, að sólin skein í gegnum. f 30 ár var Steingrímur heit.
dauðans göng”. j iæknir á Akureyri. Framúrskar-
Eg kyntist fyrst Steingrími andi afkastamaður. Sívinnandi.
Matthíassyni þegar hann varð
héraðs- og spítalalæknir á Akur-
eyri 1906. Hafði vitaskuld oft og
Entist til þess áratugum saman
að skifta sólarhringnum á milli
spítalastarfa, sjúkravitjana og
mikið heyrt um hann talað áður.j læknisferða útum héraðið. Það
Eftir að hann lauk lækninámi í var einsog maðurinn væri óþreyt
Höfn hafði hann m. a. farið í
langferðir, er í augum flestra á
þeim árum, voru sem ótrúlegustu
ævintýr. Þegar hann kom til Ak-
ureyrar á þeim árum, var svo mik
ili, nokkurskonar hvíldarheimili,
handa þreyttum mæðrum* *— Þær
hafa fengið ýmsa staði og hús til
umráða í því skyni og má geta
þess að hópur af konum dvöldu
eitt sinn á Laugarvatni á vegum
mæðrastyrks nefndarinnar. Mæð-
urnar mega hafa með sér eitt eða
tvö ungbörn, en aldrei stálpuð
börn. Þau dvelja á barnaheimil-
unum. Á þessum mæðraheimil-
um dvelja oft um þrjátíu konur í
einu — og upp í 50. — Varla er
tíminn lengri fyrir hvern hóp en
2—3 vikur. En þegar þessi hóp-
ur hefir útent sinn tíma kemur
annar hópur og fer svo fram út
mánuðina júní, júlí og ágúst, að
hópar eru að koma og fara. Þótt
tíminn sé ekki lengri en þetta er
þó hressing og hvíld í þessu fyr-
ir þreyttar mæður, sem ekki
hefðu átt kost á því að fara úr
bænum og njóta hvíldar, nema
fyrir tilstyrk nefndarinnar. —
Þennan tíma er áhyggjunum
varpað af þeim. Þær njóta hvíld-
arinnar og þurfa ekki að greiða
neitt fyrir dvölina. Þessi mæðra-
starfsemi er kostuð að mestu með
gjafasöfnun og að nokkru með
styrk frá ríki og bæ.
Hjá margri konunni er þessi
tími eini hvíldartíminn og eru
konurnar mjög þakklátar. Starfi
konunnar er þannig háttað að
hún á að hafa veg og vanda af
öllu innanhúss — hirða húsið,
matbúa og prjóna öllu heimilis-
fólkinu, hvort sem það er margt
eða fátt. Það er heldur ekki eins
dæmi að auk heimilisstarfanna
vinni konan eitthvað út á við,
ekki sízt ef fyrirvinnan er léleg
eða maðurinn heilsulítill, konan
ekkja með börn í ómegð.
Slíkar konur þarfnast hvíldar
og því verður margri konunni
þessi sumardvalatími bæði lík-
amleg og andleg hressing.
★
Það sem eg hefi sagt hér að
framan um vöggustofur — dag-
heimili og sumardvala heimili
barna á íslandi, bæði úr Reykja-
vík og víðar af landinu, er líkt
og það er nú. En þessum heim-
ilum er altaf að fjölga og þeim
mun fjölga enn meir í komandi
framtíð. Fólkinu f jölgar árlega á
landinu og þörfin eykst — þótt
ekki sé stríð nú og við vonum að
friður haldist munu samt barna-
hælin, barna og sumardvalaheim-
ilin halda áfram að starfa. Þau
munu verða fullkomnari og fleiri
eftir því sem árin líða — því að
menning íselndinga stendur
ekki að baki menningu stórþjóð-
anna og íslendingar munu kapp-
kosta að veita æskunni arftökun-
um íslenzku það uppeldi sem
hæfir menningarþjóð.
andi. Ofaná hin daglegu skyldu-
störf, og með sívakandi um-
hyggju fyrir fjölda sjúklinga las
hann feiknin öll af fræðibókum
og ritum, viðvíkjandi starfi sínu
skrifaði í blöð, fræðandi og vekj-
áður en hann lagði upp í þá heim-
sókn, kendi hann þeirrar mein-
semdar er varð hans bani. Hafði
hann gengið undir uppskurð,
sem kunni að verða lækning
hans.
Enn fór hann svipför hingað
sumarið 1947, og hafði þá mjög
hraðan á. Enn sinnti hann lækn-
isstörfum um hríð er til Borg-
undarhólms kom, uns sjúkdóm-
urinn yfirbugaði hann, og öll
lækning var útilokuð. Þá hafði
hann látið þá ósk í ljós, að fá að
koma heim. Systir hans Þóra
Skaftason og Bragi sonur hans
fóru til Borgundarhólms til að
sækja hann. Er hingað kom átti
hann lítið annað eftir en að
deyja.
Steingrímur heitinn var kjark
maður og þrekmaður mikill. Svo
vel kunni hann að stilia skap sitt
að erfitt gat verið að sjá hvort
honum líkaði betur eða verr, er
andi greinar, þýddi og samdi
bækur til leiðbeiningar fyrir al- !I UÞ _V ™
menning í heilsufræði.
En þegar hann hafði starfað á
við tvo til þrjá í nokkur ár í einu,
fór hann útí heim, til að sjá nýj-
ungar í grein sinni og kynnast
öndvegislæknum ýmsra þjóða.
í öllu starfi hans og umgengni
við samferðafólk og sjúklinga
gætti mjög bjartsýni hans á mátt
lífsins á sigur góðra málefna. Og
er þá ótalinn sá eiginleiki hans,
sem mörgum sjúklingum hans
mun hafa reynst ómetanlegur.
Glaðlyndi hans, samfara hlýrri
hjartagæsku. í hvert sinn sem
þessi læknir nálgaðist sjúkrabeð
var sem legði birtu yfir alt um-
hverfi hans. Enda var hann ekki
aðeins margfróður um líkamann.
Hann þekti líka sálarfylgsni
manna ekki síður en skáldið fað-
ir hans. Þegar læknirinn kom í
sjúkravitjun, kom mönnum í hug
sá sem orti sumarsálminn dýrð-
lega “Kom heitur til míns hjarta
blærinn blíði.”
Nokkru eftir að sr. Matthías
dó, tók Steingrímur til að safna
ritverkum föður síns, kvæðum
hans og bréfum, svo sem mest af
því yrði aðgengilegt fyrir síðari
kynslóðir. Naut hann við það að-
stoðar Magnúsar bróður síns. —
annara skyldmenna og fleiri
góðra manna. En það var greini-
legt, að honum þótti, sem þar
hefði hann skylduverk að vinna
vegna minningar þjóðskáldsins
og fyrir ókomnar kynslóðir. Sam
tíma mönnunum gat fundist, að
sumt, sem hin samviskusami son-
ur hélt til haga af því, sem skáld-
ið hafði skrifað og orkt fyrir
augnablik á ævi sinni, hefði mátt
verpast í sand. En SteingrimurI """“j ~
mun hafa verið sömu skoðunar j
og Benedikt Gröndal, að þá væri!
fyrst fullkomin mynd leidd í ljós! .
af ljoðskaldi, þegar alt væn gef-1 ^__£ A1______________.
ið út, sem komið hafði frá penna
hans. Svo væri það seinni tíma
aður var hann í orði að aldrei
heyrðist hann hallmæla nokkrum
manni, og vildi jafnan, er um
misfellur einhvers var rætt,
leggja alt útá betri veg.
Það kom fyrir, í þessu landi
flokkastreitunnar, að Steingrím-
ur var, af þröngsýnum mönnum
talið til hnjóðs hve lítt honum
var um það gefið að skipa ser í
ákveðinn flokk á sviði lands-
mála. En því skeytti hann lítt, og
kom til víðsýni hans, og heims-
borgarabragur, sem var honum
frá öndverðu eðlilegur. Þó hann
væri mikill ættjarðarvinnu gat
hann hugsað sér verksvið sitt,
hvar sem var í heiminum. Hann
hugsaði um mannkyn sem eitt
félag, og var fyrst og fremst
mannvinur, er hafði yndi af því
að koma til að “fjörga, gleðja,
fæða og frelsa, leysa, hugsa, sefa
græða”, eins og faðir hans komst
að orði.
Er eg hugsa til þess hvað þessi
ágætismaður vann fyrir mig og
mína í læknisstarfi sínu finn eg
ekki betri orð en þessi: “Haf
þökk míns hjarta”.
Steingrímur var fæddur hér í
Reykjavík þ. 13. marz 1876. Þá
var faðir hans ritstjóri Þjóðólfs.
Fluttist hann með foreldrum
sínum austur að Odda er sr.
Matthías fékk það brauð árið
1880 og til Akureyrar með þeim
þegar hann var 11 ára gamall.
Lýsing sr. Matthíasar á Stein-
grími syni sínum í hinu langa og
erfiða ferðalagi norður harðinda-
vorið 1887, er táknræn um líf og
ævistarf hans. Ótrauður, dugleg-
ur áhugasamur reyndist hann
i hinn ungi drengur í þeim erfið-
Hann varð stúdent vorið 1896.
Tók læknispróf 1902. Um sama
manna, að velja þar og hafna.
Eftir 30 ára læknisstarf á Ak-
ureyri sókti hann um lausn frá
embætti sínu. Eigi eru mér kunn-
ugar ástæðurnar fyrir þeirri ráða
breytni. Kannski var það útþráin
sem fylgdi honum alla ævi er
hefir örfað hann til þess enn að
sitja ekki á sama stað. Hún hafi
jafnvel orðið ennþá sterkari, þeg-
ar hann fann, að degi tók að
halla.
Þegar Steingrímur flutti frá
Akureyri árið 1936, fór hann til
Danmerkur. Næstu ár tók hann
að sér læknisstörf fyrir ýmsa
lækna þar í landi sem voru fjar-
verandi um stundarsakir. En
flutti síðan til Nexö á Borgund-
arhólmi, og settist þar að. Kom
embættinu á Akureyri giftist
hann Kristínu Þórðardóttur
Thoroddsen. Þau skildu eftir 30
ára sambúð. Börn þeirra eru
þessi: Baldur verkfræðingur;
Bragi dýralæknir; Anna, gift
Árna Kristjánssyni píanóleikara,
Jón stýrimaður og Elín Herdís
gift Sigurði Óla héraðslækni.
Útför Steingríms heitins fór
fram á þriðjudaginn var að við-
stöddu fjölmenni.
V. St.
—Mbl. 7. ágúst
Það er gott útvarp að hlusta á
frá CKRC stöðinni á hverjum
sunnudegi, kl. 10.45 til 11 f.h.
Einnig eru fræðandi og skemti-
legir fyrirlestrar haldnir í Odeon
leikhúsinu á hverjum sunnudegi
kl. 2.30 og kl. 7.30 e.h. Ágætur
söngur og allir velkomnir.