Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.07.1900, Blaðsíða 4

100
Þjóðviljinn.
XIV, 25.
Eeynil 1 nýju. ejta liiarWf, frá litarverismiújii
B u c t’s.
Nýr egta demantsvartur litur j Nýr egta dökkblár litur
— — kálf-blár — | — — sæblár —
Allar þessar 4 nýju litartegundir skapa fagran egta lit, og gerist þess eigi
þörf, að látið sé nema einu sinni í vatnið (án „beitze“).
Til heimalitunar mælir verksmiðjan að öðru leyti fram með sínum viður-
kenndu, öílugu og fögru litum, sem til eru í alls konar litbreytingum.
Fást hjá kaupmönnum hvívetna á Islandi.
Buch’s litunarverksmiðja,
Kaupmannahöfn V.
Stofnuð 1842 — Sæmd verðlaunum 1888.
Þegar þér biðjið um
Iiakkarávai'p.
Þegar jeg í siðastl. marzmánuði varð
fyrir þeirri sáru sorg, að missa ástkær-
an eiginmann minn, Pétur Magnússon á
Hálsi á Ingjaldssandi, frá 5 ungum börn-
um, urðu ýmsir til þess, að hughreysta
mig og hjálpa mér á ýmsa vegu í bág-
indum mínum, og nefni eg þar til sér-
staklega heiðurshjónin Eirík Siqmundsson
og Sigríði Jónsdóttur á Hrauni, og far-
þegjana, sem voru á „Vestuu, eregflutt-
ist hingað norður.
Ollum þessum velgjörðamönnum mín-
um bið eg guð að launa á bezta og
hagkvæmasta hátt.
Jóhanna Jónsdóttir.
THE
North British Ropework C°y,
Kirkcaldy
Contractors to H. M. Government
búa til
rússneskar og ítalskar
fískilóðir og focri.
Manilla og rússneska kaðla, allt sérlega
vandað og ódýrt eptir gæðum.
Einkaumboðsmaður fyrir Danmörk,
ísland og Færeyjar.
Jakob Gunnlögsson,
Kjobenhavn K.
ÆGTE FRUGTSAFTER
fra Martin Jensen i Kjobenhavn
anbefales.
Garanteret tilberedt af udsogt Frugt.
S lt au diu a.vis 1*.
Sx.portlx.affe Surrogat
gætið þá þess, að vörumerki vort og und-
irskrift sé á pakkanum.
Kjebenhavn. — P. Hjorth & Co.
VOTTORÐ.
1 mörg ár hefur kona mín þjáðst af
taugabilun og slæmri meltingu; hefur
hún þvi leitað margra lækna, en til eink-
is. Eg réði þvi af að láta hana reyna
hinn fræga Kína-lifs-elixir frá hr. Valde-
mar Petersen í Frederikshavn, og er hún
hafði brúkað 5 flöskur, fann hún stóran
bata. Hún hefur nú éytt úr 7 flöskum,
og er eins og önnur manneskja. Þó er
eg viss um að hún fyrst um sinn má
ekki vera án þessa elixírs. Þetta get
eg vottað eptir beztu sannfæring, og eg
vil ráðleggja hverjum þeim, sem þjáist
af likum sjukdomi, að fá sér þenna heilsu-
samlega bitter.
Norðurgarði á Islandi.
Einar Árnason.
liína-lífs-elexíi*inn fæst hjá
flestum kaupmönnum á Islandi.
Til þess að vera vissir um, að fá hinn
ekta Kína-lifs-elexír, eru kaupendur beðn-
ir að lítaveleptir því, að standi
á fiöskunni í grænu lakki, og eins eptir
hinu skrásetta vörumerki á flöskumiðan-
um: Kínverji með glas í hendi, og firma
nafhið Valdemar Petersen, Nyvej 16,.
Kjöbenhavn.
PRBNTSMIÐJA 1>JÓÐVILJANS
62
sem athugaðir hafa verið með nákvæmni og samvizku-
semi, eru eigi til þess fallnir, að vera rannsakaðir á vis-
indalegan hátt, og geta svo álitízt sem óyggjandi
sannindi?“
Höfundurinn nefnir síðan ýms atvik, sem eigi hafa
við önnur rök að styðjast, en sannsögli og áreiðanlegleik
sögúmanna, og ætlar svo lesendunum sjálfúm, að draga
af þeim þær ályktanir, sem hverjum sýnist.
Hér koma nokkrar af sögum þeim, er hann segir:
Vinstúlkur tvær höfðu lofað hvor annari, að sú
þeirra, sem fyr dæi, skyldi vitja hinnar eptir dauðann.
Nú dó önnur stúlkan, og liðu svo margir dagar, að
hin varð einskis áskynja.
En kvöld eitt, er hún hafði hallað sér út af, og
lét loga hjá sér á náttlampa, varð hún þess vör, að vin-
kona hennar sat þar í herberginu í hægindastólnum.
Hún sá, að vinstúlka hennar var kjólklædd, og
hafði á höfðinu nokkurs konar munkahettu, sem hún
hafði aldrei áður séð hana með, og þótti henni því höf-
uðbúningur þessi mjög kynlegur.
Þegar sýnin var horfin, hélt stúlkan, að þetta hefði
verið sjónhverfing að eins, og hugsaði því ekkert út í
það framar.
Hún varð þvi eigi lítið hissa,-er dóttir hinnar fram-
liðnu sagði henni það nokkru síðar, að móðir sín hefði
verið jörðuð með loðskinnshettu á höfði, sem hún hefði
veríð vön, að setja upp á kvöldin, er hún var ein, og
kunni allra höfuðfata bezt við.
En saga þessi virðist, þar sem svipurinn sást mörg-
um dögum eptir dauðann, benda á framhald tilver-
unnar. — — —
63
Frakkneskur liringjari segir svo frá: „Jeg var 14
ára gamall, og vissi naumast, hvað hræðsla var.
Einn af frændum mínum dó snögglega kl. 11 um
kvöld, og daginn eptir kl. 11 f. h. átti jeg leið upp í
kirkjuturninn, til þess að draga upp klukkuna.
Sé jeg þá frænda minn standa þar hjá klukkunni,
og skein á hann birtan úr þakglugganum.
Hann var klæddur i erfiðisföt sín, og hvessti á
mig augun.
Greip eg þá dálítinn járntein, sem þar var hendi
næst, og varpaði að vofúnni.
Teinninn skall í klukkuna, og sýnin var horfin.
Var nú þetta missýning?
Jeg dró nú upp klukkuna, og arkaði svo út.
En hvað skeður?
Mæti jeg þar ekki frænda minum aptur, sem brosir
ögn við, um leið og eg skýzt fram hjá honum!
„Nei, þetta er of mikið af því góðau, kallaði eg upp.
Svipurinn sýndist þá hreifast, eins og vildí hann
lypta upp höndunum, og svo var hann óðara horfinnu. —
Forstöðukona í frakkneskum skóla segir svo frá:
„Jeg var 13 ára að aldri, og bjó þá hjá frændsyst-
ur minni.
Nú vildi svo til, að frænka mín fékk bóluna, og
dró hún hana til dauða, án þess eg vissi neitt af því,
því að hvorki fékk jeg að fara inn í herbergið, sem hún
lá í, og ekki var mér heldur skýrt frá láti hennar.
En um miðnætti, nóttina eptir, sýnist mér einhver
hvítklædd vera koma inn í herbergið, sem eg svaf í, og
speglaðist hún í glerskápnum, sem gagnvart stóð rúmi
mínu.